คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : `Chapter 2 I will be hate you.
“คนเลวแบบนาย ให้ตายฉันก็ไม่มีวันยอม จำไว้ซะ !”
“ปากดีนักนะ ฉันจะสอนให้รู้เองว่าใครมันโอหังกับฉัน มันจะเป็นยังไง !”
...โยซอบที่ถูกลากออกมาจากห้องเรียนพยายามสะบัดตัวเองออกจากมือของของดูจุน แต่ด้วยกำลังที่น้อยกว่าและไม่มีแรงสู้คนที่กำลังกระชากตัวเองได้ ก็พยายามขอร้องดีๆ แต่ก็ไม่เป็นผล อีกฝ่ายกลับบีบข้อมือเล็กบางของอีกคนจนบอบช้ำ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่มีแรงพอที่จะดึงออก
“พี่ฮะ...ผมขอร้อง ปล่อยผมเถอะนะ...” เด็กหนุ่มขอร้องคนร่างสูงที่กระชากอย่างไม่ใยดี
“หุบปาก !“
“ฮึก...” เด็กหนุ่มที่ทำอะไรไม่ได้ยอมเดินตามคนร่างสูงไปแต่โดยดี
ตุ้บ !
โยซอบลงไปนอนกองกับพื้น หลังถูกแรงของดูจุนสะบัดอย่างแรง ส่งผลให้เกิดรอยถลอกที่แขน ก่อนที่จะถูกชายหนุ่มกระชากคอเสื้อให้ลุกขึ้นมา
“พ...พี่ทำผมทำไม...ปล่อยผมเหอะนะ ผมขอร้อง...ฮือ...” โยซอบเริ่มร้องไห้และยกมือขอร้องดูจุน
“ฝันไปเหอะ...ใครที่มันทำให้ฉันเจ็บปวด มันต้องเจ็บปวดกว่าฉันพันเท่า จำไว้ !” ดูจุนพูดตะคอกใส่ก่อนจะสะบัดเด็กหนุ่มลงไปนอนกับพื้นอีกครั้ง
“ฮือ...ผมไปทำอะไรพี่...ปล่อยผมเหอะนะ...” โยซอบพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา แต่ก็ถูกดูจุนผลักลงไปนอนจมกับพื้น
“ฉันไม่ทำให้แกถึงตายหรอกน่ะ...เพราะฉันยังต้องสะสางกับแกอีกเยอะ” ดูจุนกระชากผมเด็กหนุ่มขึ้นมาก่อนจะแสยะยิ้มและพูด
“ผ...ผมกลัวแล้ว...ผมจะไม่ทำอะไรให้พี่อีกแล้ว...ผมขอโทษ ปล่อยผมนะฮะ...” โยซอบพยายามขอร้องขอโพยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงลง
“ที่จริงคนที่ทำร้ายฉันตรงๆมันก็ไม่ใช่แกหรอกนะ...แต่ฉันต้องทำแก เพราะแกมันตัวต้นเหตุ !!!” ดูจุนตวาดใส่โยซอบที่กำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาพร่ามัว
“.พ..พี่ทำผม...ทำ...ไม...” ร่างเล็กพยายามกลั้นใจพูดคำสุดท้ายก่อนจะหมดสติไป
“อะไรวะ...แค่นี้แม่งเป็นลมและ...” ดูจุนที่กำลังดึงทึ้งผมเด็กหนุ่มที่สลบไปแล้วปล่อยเด็กหนุ่มอย่างแรงก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มนอนสลบอยู่หลังอาคารเรียน
.....
อีกด้านหนึ่งที่จุนฮยองกับฮยอนซึงยังคงจ้องหน้ากันและทะเลาะกันหน้าห้องเรียน โดยมีกีกวังพยายามห้ามทั้งสองคน ส่วนคนอื่นๆก็ได้แต่มองเพราะไม่กล้าเข้าไปยุ่มย่ามกับจุนฮยอง
“ไปกันเถอะกีกวัง ฉันจะไปตามหาโยซอบ !” ฮยอนซึงกำลังจะเดินเข้าไปหากีกวัง แต่ถูกจุนฮยองกระชากข้อมือไว้
“จะไปไหน...” จุนฮยองเปิดฉากถาม
“แน่นอนว่าฉันต้องไปตามหาเพื่อนฉันที่ถูกเพื่อนนายลากไป !” ฮยอนซึงตอบด้วยใบหน้าท้าทาย
“เรื่องของชาวบ้านเขา ไม่ต้องไปยุ่ง ถ้าไม่อยากมีเรื่อง...” ร่างสูงมองหน้าอย่างเอาเรื่องก่อนจะบีบข้อมือของอีกคนอย่างแรง
“ปล่อยฉันนะ...” ฮยอนซึงพยายามสะบัดออก แต่ไม่เป็นผล
“ฉันไม่ปล่อย ขืนปล่อยนายก็ไปยุ่งกับเพื่อนฉันสิ...”
“แต่คนที่เพื่อนนายพาไปก็เพื่อนฉันนะเว้ย !”
“ปล่อยเพื่อนผมเถอะนะฮะ ผมขอล่ะ...” กีกวังที่ทนดูมานานตัดสินใจวิ่งไปยืนหน้าฮยอนซึงแล้วโค้งขอร้องจุนฮยอง
“อย่าไปโค้งให้คนแบบนั้นนะกีกวัง...” ฮยอนซึงได้ทีสะบัดมือออกแล้วลากกีกวังออกไป
“ชีวิตนายไม่สงบแน่...” จุนฮยองยืนแสยะยิ้มมองตามหลังฮยอนซึงที่จูงมือกีกวังเดินออกไป
“ฮยอนซึง...นายอย่าไปมีเรื่องกับพี่เขาเลยนะ...” กีกวังพยายามห้ามปรามเพื่อนตัวเองที่กำลังทำหน้าอารมณ์เสีย
“ฉันไม่มีวันก้มหัวให้คนนิสัยเสียแบบนั้นแน่นอน !”
“ว่าแต่โยซอบอยู่ที่ไหนเนี่ย~” ฮยอนซึงเริ่มบ่นและคิดว่าจะมีที่ไหนที่ดูจุนจะพาโยซอบไป
“เอ่อ...ดงอุน....นายเห็นโยซอบผ่านมาบ้างมั้ย ??” กีกวังเดินปรี่เข้าไปถามดงอุนที่กำลังเดินถือกล่องข้าวเตรียมไปโรงอาหาร
“ไม่...” ร่างสูงตอบสั้นๆก่อนตั้งท่าจะเดินไป
“แล้วนายพอจะรู้มั้ยว่าโยซอบไปที่ไหน...”
“ถ้ารู้ฉันบอกไปแล้ว...” ดงอุนบอกก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้กีกวังยืนงงตึ้บ
“ช่างเถอะ ฉันว่าลองไปดูที่ตึกวิทยาศาสตร์เก่าดีกว่า ได้ข่าวว่าไอ้บ้าสองคนนั้นชอบไปสุมอยู่ที่นั่น” ฮยอนซึงพูดก่อนจะรีบเดินไป
.....
“โยซอบบบบบ~ ได้ยินแล้วตอบด้วย...” กีกวังตะโกนตลอดทางไปตึกวิทยาศาสตร์เก่า
“เฮ้ย ! โยซอบ !!!” ทั้งสองคนรีบวิ่งเข้าไปแบกโยซอบที่นอนสลบอยู่หลังตึกอย่างทุลักทุเล
“คอยดูนะ เจอตัวเมื่อไหร่ฉันจะสั่งสอนให้ นิสัยเลวเป็นบ้า !” ฮยอนซึงกล่าวอย่างเหลืออด
“โยซอบ...นายโอเคมั้ย ??” กีกวังพยายามถามโยซอบที่ดูจะสะลึมสะลือ
“อ...อือ” คนที่ถูกหามไว้ตอบแบบกึ่งหลับกึ่งตื่น
“ฉันว่าพาไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ วันนี้ครูพยาบาลไม่อยู่ซะด้วย เดี๋ยวฉันเคลียร์เอง” ฮยอนซึงบอกก่อนจะพยุงโยซอบไปที่ห้องพยาบาล
ขณะที่กีกวังและฮยอนซึงกำลังจะพาโยซอบไปห้องพยาบาล ก็ถูกสายตาปริศนาอยู่สองคู่จับจ้องอยู่ตลอดเวลา...
“สอดรู้ไม่เข้าท่า..ไหนแกบอกว่าจัดการมันไปแล้วไง” ดูจุนที่แอบยืนมองอยู่กับจุนฮยองบ่นเพื่อนรักอย่างหัวเสีย
“ใจเย็นสิวะ...นี่แค่เริ่มต้น ให้พวกมันได้พักไปก่อน ต่อจากนี้ล่ะของจริง !” จุนฮยองพูดพลางมองคนหน้าสวยที่กำลังหามเพื่อนไปอย่างเฉียบขาด
“ว่าแต่ คืนนี้แกจะกลับไปเล่นมันที่บ้านต่อมั้ยวะ ??” จุนฮยองหันไปถามเพื่อนที่กำลังยืนมองเป้าหมายเดียวกับตัวเอง
“แน่นอนสิวะ...เรื่องอะไรจะให้มันอยู่ได้อย่างสบายใจ คืนนี้พ่อฉันไม่อยู่ด้วย...”
“เออ...แกกลับไปเล่นมันที่บ้าน เดี๋ยวไอ้หน้าสวยฉันจัดการมันเอง...” จุนฮยองพูดก่อนจะยิ้มๆออกมา
“โยซอบ...โอเคขึ้นมั้ย ??” ฮยอนซึงที่กำลังเก็บอุปกรณ์เช็ดตัวในห้องพยาบาลหันมาถามเพื่อนหลังจากเห็นโยซอบตื่นขึ้นแล้ว
“โยซอบอ่า...ใครทำอะไรนาย บอกฉันมานะ !” กีกวังถามคาดคั้นโยซอบแบบเอาเรื่อง แต่สายตาแบบน่ารักของกีกวังทำให้โยซอบได้แต่ยิ้มเงียบๆ
“จำไว้นะโยซอบ ใครทำอะไรนาย ให้มาบอกฉัน ฉันจะไปจัดการมันเอง !” ฮยอนซึงสั่งเพื่อนที่กำลังนั่งหน้าสลด
“ไม่มีใครทำหรอก ฉันไม่ได้กินข้าวเช้ามาน่ะ เลยเป็นลม...” โยซอบพูดเบาๆเพื่อกลบเกลื่อนพิรุธที่โกหกเพื่อน
“เป็นลมแล้วทำไมตัวเขียวช้ำแบบนี้ล่ะ ใครทำอะไรนาย ??” ฮยอนซึงพยายามคาดคั้นด้วยสายตาเฉียบคม
“อ่า...” โยซอบทำท่าอึกอักเพราะไม่กล้าที่จะบอก
กริ๊งงงงงง~
“เข้าห้องเรียนกันเถอะ โยซอบ นายนอนพักไปก่อนนะ เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะแวะมารับ” กีกวังบอกก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนกับฮยอนซึง โยซอบพยักหน้าก่อนจะมองตามเพื่อนที่เดินออกไปจากห้องพยาบาล ปล่อยให้ตัวเองนอนว้าเหว่คนเดียวในบรรยากาศที่สงบและวังเวง
“ผมคิดถึงลุงจังฮะ...” เด็กหนุ่มนอนเพ้อขึ้นมาเบาๆเพราะเริ่มมีฤทธิ์ไข้
“ตะกี้มึงเห็นใช่มั้ยว่ามันมาห้องพยาบาล ??” น้ำเสียงดุดันที่ฟังดูคุ้นเคยดังขึ้นจากหน้าประตู ทำให้โยซอบรู้ทันทีว่าใครกำลังเข้ามา
“เออสิ...กูสะกดรอยตามอยู่” เสียงอีกคนที่เดินเคียงข้างกันมาบอก โยซอบเริ่มค่อยๆแกล้งข่มตาก่อนจะอาผ้าห่มๆตัว
“เจอแล้วว่ะ นอนอยู่ซะด้วย...”
“คลุมโปงด้วย...”
“มึงไปเรียนเถอะ เดี๋ยวกูจัดการมันเอง...” เสียงที่ฟังดูดุดันหันไปสั่งเจ้าของเสียงที่ดูนุ่มแต่แฝงไปด้วยเลศนัย
“เออ...อย่าให้มันถึงตายละมึง...”
“เออ...”
“เฮ่ย...” ร่างสูงเดินไปสะกิดคนตัวเล็กที่นอนคลุมโปงอยู่
“...” ไม่มีเสียงใดตอบกลับนอกจากความแน่นิ่งของร่างเล็กภายใต้ผ้าห่มผืนโต
“ฉันรู้ว่าแกยังไม่นอน...” ร่างสูงยืนกอดอกมองพร้อมเริ่มทำเสียงดุอีกครั้ง
“พี่อย่าทำอะไรผมเลยนะฮะ...” โยซอบโผล่หัวขึ้นมาจากผ้าห่มแบบกลัวๆ
“อะไรกัน...กลัวถึงขนาดต้องมาหลบในห้องพยาบาลเลยรึไง” ดูจุนเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มก่อนจะกระชากคอเสื้อขึ้นมา
“อย...อย่าทำอะไรผมเลย...” เด็กหนุ่มเริ่มน้ำตาคลอเบ้าพลางยกมือไหว้วอนขอร้อง
“ฝันไปเถอะ !”
“ผมจะไม่ยุ่งกับพี่อีกแล้วฮะ...ผมไปทำอะไรพี่ พี่ถึงเกลียดผมขนาดนี้...”
“รู้ไว้ก็ดีว่าฉันเกลียดแก ฉันเกลียดที่พ่อรักแกมากกว่าฉัน เข้าใจรึยัง !!!” ร่างสูงตวาดใส่ก่อนจะสะบัดคอเสื้อจนเด็กหนุ่มตกเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปจับผมเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นมา
“ผมไม่รู้...ฮือ...ผมเจ็บ ผมกลัวแล้ว...” โยซอบเริ่มร้องไห้
“แล้วแกรู้มั้ยว่าฉันก็เจ็บเหมือนกัน เจ็บที่พ่อไม่เคยเข้าหาฉัน เจ็บที่พ่อไม่เคยรักฉันเลย !!!!” ดูจุนตวาดใส่ก่อนจะดึงทั้งหัวเด็กหนุ่มและจับหัวเด็กหนุ่มพุ่งไปหาขอบเตียง
“คุณลุงไม่....”
“ไม่ต้องมาพูด !! แกมันมารชีวิตฉัน ! รับรองว่าใครมันกล้ามาทำลายชีวิตฉัน ฉันก็จะทำลายมันให้พินาศกว่าฉันร้อยเท่าพันเท่า !!”
“พี่ค่อยๆพูดกันนะฮะ ปล่อยผมเถอะ ผมเจ็บ...” เด็กหนุ่มขอร้องให้ชายหนุ่มปล่อย แต่ดูท่าจะไม่มีผล
“เจ็บของแกน่ะ มันยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของฉันเลย !!”
“…”
“แกรู้มั้ย ว่าหัวอกคนที่มันไม่มีแม่ แล้วพ่อก็ไม่เคยรัก แต่พ่อมันกลับไปรักคนอื่นที่เป็นใครก็ไม่รู้ มันเป็นยังไง !!!”
“ฮือ...”
“ฉันไปดีกว่า...ขืนอยู่ต่อฉันคงได้บีบคอแกตายคามือฉันแน่ !” ร่างสูงมองอย่างเคียดแค้นก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลปิดประตูเสียงดังไป
“ลุงฮะ...ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว...ฮือ...” เด็กนั่งกอดผ้าห่มสะอึกสะอื้นอยู่คนเดียว
.....
ออดดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกถึงการจบหนึ่งวันของการเรียนและถือเป็นสัญญาณดีของนักเรียนทุกคนเพราะเป็นวันศุกร์ ซึ่งหมายความว่าวันถัดไปจะเป็นวันเสาร์ซึ่งเป็นวันพักผ่อนที่ทุกคนใฝ่ฝัน แต่วันศุกร์เป็นวันที่น่าเบื่อสำหรับฮยอนซึง เพราะวันนี้เขาเป็นเวรทำความสะอาดห้องเรียนกับกีกวัง
“โยซอบจะเป็นไงมั่งน้า~” กีกวังพึมพำออกมา ทำให้ฮยอนซึงคิดได้ว่าเพื่อนตัวเองนอนที่ห้องพยาบาล
“นี่...เดี๋ยวฉันไปส่งโยซอบกลับบ้าน แล้วจะรีบมาช่วยนายทำเวรนะ !” ฮยอนซึงรีบบอกเพื่อนก่อนจะวิ่งลงไปห้องพยาบาล ปล่อยให้กีกวังยืนถือไม้ถูพื้นกับถังน้ำอย่างงงๆ
“ด...เดี๋ยวซี่~” กีกวังได้แต่ตะโกนตามเพื่อนรักที่วิ่งออกไปแล้ว
“ง่ะ...อยู่ห้องเรียนคนเดียวตอนเย็นนี่มันวังเวงชะมัด T^T” กีกวังบ่นนิดๆก่อนจะคว้าไม้ถูมาแบบกลัวๆ
“ถูๆๆๆ~ เย็นนี้กินอะไรดีน้า ><” กีกวังถูพื้นไปด้วยท่าทางร่าเริงพลางพูดอยู่คนเดียว
“เมื่อไหร่ฮยอนซึงจะกลับมาเนี่ย~”
“…มันนานไปแล้วน้า TTATT~”
โคร้มมมมมมม~ !!!!
เสียงปริศนาดังมาจากหน้าห้องเรียน กีกวังที่กำลังยืนบ่นพึมพำกับไม้ถูพื้นก็สะดุ้งจนกระโดดตัวลอยกับเสียงที่ดังโคร้มหน้าห้อง
“อ๊ากกกก~ แงง~ อย่าเพิ่งมาหลอกฉัน TT;”
“โอย...” เสียงครางโอดโอยทุ้มต่ำเบาๆดังมาจากหน้าห้องแบบลากยาว ทำให้คนที่กำลังถูพื้นในห้องยืนตัวสั่นหน้าซีดด้วยความกลัวปนตกใจ
“พ่อจ๋า ยายจ๋า ช่วยผมด้วย TTATT”
“หรืออาจจะมีใครล้ม ออกไปดูดีมั้ยเนี่ย...” กีกวังยืนบ่นงุบงิบๆไปมาอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดใจค่อยๆย่องไปหน้าประตูห้อง แล้วพบกับดงอุนที่นั่งเก็บหนังสือกองโตพร้อมเช็ดแว่นตาอยู่
“ด..ดงอุน...ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ ??”
“ถ้ากลับแล้วนายจะเห็นฉันตรงนี้มั้ย ?” ร่างสูงนั่งเรียงหนังสือตามที่ห้องสมุดจัดไว้
“เจ็บมั้ย ?? ขอโทษนะ...สงสัยฉันทำน้ำหกไว้แหงๆเลย…”
“อือ...” ร่างสูงเอาแต่ก้มหน้าจัดหนังสือโดยไม่ได้มองหน้าคนตัวเล็กที่ยืนมองแบบมึนๆ
“ยังไม่กลับอีกเหรอ ?” ดงอุนเริ่มเงยหน้าขึ้นมาถาม
“รอฮยอนซึงมาช่วยทำเวรน่ะ ฮยอนซึงลงไปส่งโยซอบอยู่...”
“โยซอบ...เด็กใหม่ ?”
“อื้อ.. มา เดี๋ยวฉันช่วยนายเก็บเอง นายจะได้กลับบ้านซักที” กีกวังลงไปนั่งแล้วช่วยมองสันหนังสือเพื่อเรียงลำดับหนังสือให้ดงอุน
“ไปทำเวรเหอะ ฉันเก็บเอง...”
“เอาน่า...ฉันช่วยจะได้เร็วกว่าไง อีกอย่าง นายสายตาสั้น กว่าจะเรียงเสร็จ”
“ฉันไม่ได้สายตาสั้น...”
“อ้าว...แล้วไอ้แว่นที่บังหน้านายเกือบครึ่งหน้านี่ล่ะ...” กีกวังได้ทีรีบยิงคำถามด้วยความอยากรู้
“เรื่องของฉัน...” ดงอุนตอบกลับอย่างเย็นชาก่อนจะรีบไล่กีกวังไป
“ไปทำเวร ฉันจะล็อกห้องเรียนแล้ว ถ้าไม่อยากเป็นผีเฝ้าห้องก็รีบๆทำซะ...”
“นายเข้าไปอยู่ในห้องเป็นเพื่อนฉันก่อนได้มั้ยอ่า ตอนนี้ในอาคารเหลือแค่ฉัน ฉันกลัว TT;” ร่างเตี้ยเอ่ยชวนคนที่กำลังนั่งเก็บหนังสือแบบไม่ได้คิดอะไร
“ทำไม...” อีกคนถาม
“มันมืดง่ะ...แถมอยู่ชั้นบนสุดด้วย นะนะ นายอยู่เป็นฉันก่อนนะ พอฮยอนซึงมานายกลับเลยก็ได้ นะนะนะ T^T”
“อือๆ...” ดงอุนตอบรับก่อนจะหอบหนังสือกองมหึมาเข้าไปในห้องเรียนแล้วนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือเล่มหนาเตอะเพื่อรอเวลาฮยอนซึงมา
“ฮยอนซึงมาช้าจัง~” กีกวังเริ่มหยุดถูแล้วยืนพึมพำ
“...” ร่างสูงที่ก้มหน้าจดจ้องหนังสือเงยหน้ามามองคนที่บ่นอยู่ก่อนจะก้มอ่านต่อ
“อ่า...ดงอุน ถ้านายอยากกลับก็กลับนะ...” กีกวังหันไปบอกคนที่กำลังอ่านหนังสือเพราะเกรงใจที่ทำให้ดงอุนเสียเวลา
“ก็เพราะนายไม่เสร็จฉันถึงออกไม่ได้เพราะยังไม่ล็อกห้องไง...”
“อ้า...งั้น...นายเอากุญแจให้ฉัน เดี๋ยวฉันล็อกเองก็ได้...”
“ไม่เป็นไร...”
“ถ้าหมอนั่นไม่มาก็ทำให้เสร็จๆไป ฉันมีธุระ..” ดงอุนเริ่มบ่นขึ้นมา
“อ่า...แต่ห้องเรียนมันกว้างนะ...”
“มา...” ดงอุนวางหนังสือแล้วเดินมาแย่งไม้ถูพื้นจากกีกวังไปถูอย่างรวดเร็วแต่สะอาดและรอบคอบ
“โห...ถูเร็วแบบนั้นมันจะสะอาดเหรอ ??”
“สะอาดกว่านายละกัน...”
ตึ้ง !!!!!!
“น...นายได้ยินมั้ย ดงอุน ??”
“ฉันไม่หูหนวก...”
“ผีรึเปล่าน่ะ แงงง~”
“เหลวไหล ผีเผออะไร แมวเดินตกระเบียงน่ะ...”
“แต่ตอนนี้ภารโรงเค้าเอาแมวไปเก็บหมดแล้วนะ...” กีกวังเริ่มหน้าซีด
“ฉันออกไปดูเอง แล้วออกมาจากห้องได้แล้ว ฉันจะล็อกห้อง” ดงอุนบอกแบบเย็นชาเช่นเคย
ทั้งสองคนล็อกประตูห้องเรียนก่อนจะค่อยๆเดินออกมานอกห้องเรียน ดงอุนเดินแบบนิ่มๆราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่กีกวังค่อยๆย่องแบบกล้าๆกลัวๆ
“ฉันว่าเรารีบลงบันไดเถอะนะ ฉันกลัวง่ะ TT;”
“…” ไม่มีปฏิกิริยาใดตอบกลับจากดงอุนนอกจากเสียงฝีเท้าและความเงียบก่อนที่ทั้งคู่จะเดินลงมาจากบันไดจนถึงชั้นล่างสุด
บีกา โอนึน นัลแรน นารึล ชัจจาวา บัมมึล แซวอ แกวรบฮีดา~
“ยอโบเซโย ออมม่า...” ดงอุนคว้าโทรศัพท์ที่ดูเก่าและเกรอะเต็มทนขึ้นมารับสาย ดูจากการรับสายแล้วน่าจะเป็นแม่ของเขา
“ครับ...แค่นี้นะครับ...” ดงอุนวางสายโทรศัพท์ ก่อนจะแอบยิ้มนิดๆที่แทบจะมองไม่เห็น แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของกีกวัง
“อ่า...นายยิ้มแล้วดูดีนะ...”
“นานๆจะมีเรื่องดีๆบ้าง นั่น เพื่อนนาย ฉันไปล่ะ...” ดงอุนพูดแบบบ่นๆก่อนจะเดินหิ้วกระเป๋านักเรียนและถุงหนังสือใบเบ้อเร่อออกจากประตูโรงเรียนไป
“ฮยอน....” กีกวังกำลังจะตะโกนเรียกเพื่อน แต่ก็ไปเจอภาพที่ฮยอนซึงกำลังยืนจ้องหน้ากับจุนฮยองอยู่ราวกับกำลังจะมีเรื่องทะเลาะวิวาทกัน แต่ก็ไม่พบโยซอบในที่นั้น...
.....
ฮยอนซึงหลังจากขอตัวแยกออกมาจากกีกวังเพื่อจะตามไปส่งโยซอบกำลังวิ่งออกมาจากห้องพยาบาลด้วยหน้าตาเครียดและเต็มไปด้วยความโกรธ เพราะโยซอบหายออกไปจากห้องพยาบาล แต่ผ้าห่มในห้องยังไม่ถูกพับ แสดงว่าโยซอบต้องถูกใครลากออกจากห้องไปก่อน และฮยอนซึงก็พอจะเดาได้ทันทีว่าฝีมือใคร และฮยอนซึงก็เห็นจุนฮยองยืนอยู่หน้าประตูรั้วโรงเรียน ที่กำลังมองตามรถเก๋งคันสีดำที่ถูกขับออกไปแล้วอยู่ ทำให้ฮยอนซึงรีบปรี่เข้าไปหาทันที
“นายเอาเพื่อนฉันไปไว้ที่ไหน !” ฮยอนซึงเดินเข้าไปอย่างเอาเรื่อง
“เพื่อนฉันก็พาเพื่อนนายกลับบ้านไปแล้วน่ะสิ ถามแปลกๆ” จุนฮยองหันมามองแบบกวนนิดๆ
“ว่าแต่นายยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ ??” จุนฮยองยิงคำถามกลับ
“เรื่องของฉัน !” ฮยอนซึงกล่าวทิ้งท้ายก่อจะเดินหันหลังกลับ แต่ก็ถูกจุนฮยองกระชากมือไว้
“คิดว่ามาแล้วจะไปง่ายๆเลยเหรอ...ง่ายไปม้าง~”
“มันหมดธุระแล้ว ปล่อยฉัน...” ฮยอนซึงหันไปสั่งแบบนิ่มๆเพราะกำลังเซ็ง
“แต่ฉันยังมีธุระกับนาย...” จุนฮยองเริ่มเป็นฝ่ายพูดแบบขึ้นเสียง
“มีอะไรจะพูดก็พูด แล้วก็ปล่อยมือฉันซะ ฉันไม่อยากแตะคนสกปรกแบบนาย !”
“เออ ฉันมันสกปรก งั้นสนใจมาแปดเปื้อนกับฉันหน่อยเป็นไง !” จุนฮยองพูดก่อนจะบีบรัดข้อมืออีกฝ่ายแน่นกว่าเดิม
“ปล่อยนะเว้ย !”
“ตอนแรกก็จะปล่อย...แต่ตอนนี้มันโมโหจนไม่อยากปล่อยแล้วว่ะ...”
“จะปล่อยหรือไม่ปล่อย...” ฮยอนซึงพยายามดึงทึ้งข้อมืออีกคนออก
“เอ้า ! ไอ้พวกที่เป็นแฟนบอยของมันน่ะ มองมันไว้ แล้วใครที่คิดว่ากล้าพอจะช่วยมัน ก็เข้ามา !” จุนฮยองที่รู้ว่าฮยอนซึงเป็นผู้ชายหน้าสวยจนมีแฟนบอยในมหาวิทยาลัยเยอะมากตะโกนเสียงดังเพื่อท้าทายว่าจะมีใครเข้ามาช่วยฮยอนซึง
“เพ้อเจ้ออะไรวะ ! ปล่อยนะเว้ย !”
“รอก่อนสิ...เดี๋ยวก็มีพวกในฮาเร็มซักตัวหลุดมาช่วยล่ะน่า...” จุนฮยองยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วกระซิบฮยอนซึง
“ฮารงฮาเร็มบ้าบออะไรของแก ปล่อยนะ...” ฮยอนซึงพยายามดิ้นให้หลุด
“ก็ให้พวกผู้ชายที่แกไปร่านไว้จนมันติดกับแกไง...” จุนฮยองพูดก่อนจะแสยะยิ้มหื่นๆออกมา
เพี้ยะ !!!
“อย่ามาเห่าคำสกปรกของแกใส่หูฉัน จำเอาไว้ !” มือเล็กเรียวฟาดลงไปบนใบหน้าอีกฝ่ายที่ตอนนี้หันมามองหน้าแบบเอาเรื่อง”
“มันจะมากไปแล้วนะ !”
“มันน้อยไปด้วยซ้ำ เกิดมาฉันยังไม่เคยเจอใครที่มันสารเลวได้เท่าแกเลย !”
“ฮึ่ย...” จุนฮยองเงื้อมือทำท่าจะตบอีกฝ่ายแต่ต้องสะดุดลงเพราะเห็นกีกวังเดินเข้ามาพอดี
“ทำอะไรเพื่อนฉันน่ะ !” กีกวังวิ่งปรี่เข้ามาทันทีเมื่อเห็นจุนฮยองกำลังจะตบฮยอนซึง
“ตบฉันสิ...เอาสิ...” ฮยอนซึงพูดอย่างท้าทาย
“หลบไป ถ้าไม่อยากโดนลูกหลงอีกคน” จุนฮยองเปลี่ยนเป้าหมายไปผลักกีกวังจนล้มลงไปกองกับพื้น
“อย่ามาพาลเพื่อนฉัน !” ฮยอนซึงรีบผลักจุนฮยองกลับก่อนจะไปพยุงกีกวังขึ้นมา
“ฉันว่า อย่าไปมีเรื่องกับพี่เขาเลยนะ เรากลับกันเถอะ...”
“ฉันก็ไม่อยากมี แต่อีกคนมันอยากมีนี่สิ...” ฮยอนซึงพูดก่อนจะหันไปส่งหางตามองจุนฮยองที่ยืนกอดอกมอง
“กลับกันเถอะนะฮยอนซึง นะนะ...” กีกวังพยายามขอร้องเพื่อนรักเพราะไม่อยากมีเรื่อง
“ก็ได้...เห็นแก่นาย ฉันจะยอมกลับ...”
“ขอบใจนะ...” ฮยอนซึงดึงให้กีกวังลุกจากพื้นก่อนจะพยุงเพื่อนกลับบ้าน จุนฮยองยืนกอดอกมองตามก่อนพูดเบาๆ
“แล้วฉันจะสอนให้นายรู้เอง ว่าไอ้คนสารเลวที่นายว่า มันเป็นยังไง...”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ต้องขอกราบขออภัยไรท์เตอร์ที่น่ารักทุกคนค่า TT; ไรท์เตอร์เอ๋อมาก
ที่ไม่ได้อัพเลย ตอนนี้เลยขอกลับมาแบบคุ้มๆนะคะ อย่าโกรธไรท์เตอร์น้า~
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ย้อนหลังนะคะ
ว่าแล้วก็อย่าลืมรักไรท์เตอร์และโปรเจคต์ Love is... ทั้ง 4 เรื่องนะคะ ><
ความคิดเห็น