คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : `Chapter 5 Former Love
chapter 5 Former Lover
"ความรักอันเลวร้าย มักจะจบลงด้วยการทำร้ายอีกฝ่ายให้เจ็บปวดเสมอ"
"ฉันศรัทธาในพระเจ้า แต่ฉันไม่เคยศรัทธากับคำว่า ความรัก"
"กีกวังหายไปนานจัง..." ฮยอนซึงมองนาฬิกาหลังเห็นว่ากีกวังหายไปร่วม 10 นาที ในขณะที่ดงอุนยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ไม่ได้คุยกับฮยอนซึงแต่อย่างใด
"รบกวนขอเสิร์ฟหน่อยนะค้าบ~" พนักงานหนุ่มเดินมาพร้อมถาดที่มีจานอาหารอยู่ 3 จานก่อนจะวางบนโต๊ะ
"นี่ ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยรึไง ?" ฮยอนซึงเท้าคางพูดพลางมองอีกคนที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเป็นเชิงตำหนินิดๆ
"แล้วจะให้ฉันพูดอะไร ?" ดงอุนเงยหน้าย้อนถามฮยอนซึง
"นั่งอยู่กับนายสองคน อึดอัดเป็นบ้า" ฮยอนซึงบ่นงุบงิบ
"ฉันก็อึดอัดไม่แพ้กันนั่นแหละ...ที่ต้องมานั่งกับคนที่ฉันเคยบอกรักแล้วโดนปฏิเสธ..." ดงอุนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจพูดประโยคหลังออกมา ทำให้ฮยอนซึงตาโตและหันหน้าไปอีกทาง
"พูดบ้าอะไร..." ฮยอนซึงถามย้อนกลับ
"ต้องให้ฉันพูดตอกย้ำตัวเองอีกรึไง ?"
"เปลี่ยนเรื่อ...."
"คนปฏิเสธอย่างนายจะมาเข้าใจอะไรคนที่ถูกปฏิเสธอย่างฉันล่ะ ?"
"..."
"มาแล้ว~ ><" เสียงกีกวังดังขึ้นมาพร้อมถุงใบใหญ่ใบหนึ่ง ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆฮยอนซึง และสังเกตถึงความผิดปกติบนโต๊ะได้
"ทำไมเงียบกันจัง -' '-"
"ง่วงๆน่ะ วันนี้ตื่นเช้า ลูกค้าเยอะด้วย" ฮยอนซึงหันมาตอบกีกวังโดยไม่ชายตามองคนที่นั่งตรงข้ามแม้แต่น้อย
"มันไมได้เงียบ แต่นายนั่นแหละพูดมาก" ดงอุนมองกีกวังก่อนจะพูดประโยคนั้นออกมา ทำให้ฮยอนซึงหันขวับไปมองดงอุนแบบโมโหเล็กน้อย
"อย่ามาพูดแบบนั้นกับเพื่อนฉัน"
"ช่างเถอะน่า ดงอุนเค้าเงียบๆ คงรำคาญที่ฉันพูดมากไปจริงๆแหละ" กีกวังพูดแบบยิ้มๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮยอนซึงจึงได้แต่มองหน้ากีกวังแบบปลงๆ
"ฉันไปซื้อขนมให้พ่อน่ะ ^^"
"คืนนี้ฉันขอไปนอนบ้านนายได้มั้ยกีกวัง ?" ฮยอนซึงถาม
"มาสิ ดีเลย ฉันอยู่คนเดียว กว่าพ่อกับยายจะกลับก็ดึก ><"
"ฉันกินเสร็จละนะ - -" ดงอุนพูดหลังวางตะเกียบ
"พี่ฮะ เช็คบิลเลยฮะ" กีกวังยกมือขึ้นเป็นเชิงเรียกพนักงาน
"ทั้งหมด 8000 วอนครับ"
"นี่ฮะ"
"งั้นฉันกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะ ไว้เจอกันตอนเย็น" ฮยอนซึงบอกกีกวังก่อนจะเดินออกจากร้านไป
"ดงอุน นายกลับบ้านเลยมั้ย ?"
"คงงั้น - -"
"งั้นโชคดีนะ ขอบใจนะที่ให้ฉันเลี้ยงข้าว เดี๋ยวฉันไปตอกบัตรกลับบ้านแล้วล่ะ กลับบ้านดีๆนะ" กีกวังยิ้มจนตาปิดก่อนจะลุกขึ้นโบกมือบ๊ายบายให้ดงอุนที่มองอยู่ จนกระทั่งกลุ่มเพื่อนแก๊งเดิมที่แซวดงอุนเมื่อตอนเที่ยงส่งเสียงเฮลั่นร้าน ดงอุนหันไปมองแว่บหนึ่งก่อนจะเดินออกมา
....
"น่าเบื่อชะมัด !" จุนฮยองที่กำลังขับรถอยู่บ่นขึ้นมาก่อนจะหรี่เสียงลำโพงในรถให้เบาลงและโทรหาดูจุน
"เฮ้ย มึงอยู่ไหนวะ ?"
"กูกำลังเล่นอยู่ว่ะ สนุกชิบ !"
"เล่นไรวะ แม่งไม่เคยชวน"
"พาไอ้โยซอบมันไปเล่นกับไอ้พวก mblaq มาว่ะ ไอ้พวกนั้นมันดูท่าจะติดใจ บอกคราวหน้าให้พาไปอีก"
"ทำไมไม่พากูไปวะ จะได้เล่นหนักๆหน่อย"
"คราวหน้าไงมึง เอาให้หนักกว่าเก่า นั่นแค่รับน้อง"
"เฮ้ย อาทิตย์หน้ามีทัศนศึกษาของโรงเรียน มึงจะไปป่ะ ?"
"แหงดิ กูไม่อยากอยู่ กูไม่อยากเจอพ่อ" เสียงปลายสายพูดเชิงตัดพ้อเล็กน้อย
"เออ กูว่าและมึงต้องพูดงี้ ช่างเหอะ พรุ่งนี้มึงมาที่คอนโดกูละกัน" จุนฮยองตัดสายโทรศัพท์ก่อนจะเหยียบคันเร่งต่อไป และเมื่อขับรถผ่านหน้าห้างสรรพสินค้า ขณะที่รถติดไฟแดง จุนฮยองก็หันไปเห็นฮยอนซึงที่ยืนรอรถเมล์อยู่ จุนฮยองเลยพุ่งรถเข้าไปแกล้งบีบแตรใส่ก่อนจะขับออกไป
"เฮ้ย !" ฮยอนซึงสะดุ้งและทำได้แค่มองตามอย่างโมโห
....
"อา..." โยซอยค่อยๆลืมตาขึ้นมาหลังจากที่นอนหลับไปพักใหญ่ แต่ยังลุกไม่ค่อยไหวเนื่องจากอาการพิษไข้และปวดแสบปวดร้อนไปทั้งตัว
"ท..ทำไม..." ร่างเล็กตกใจที่พบว่ามือและเท้าของตนถูกมัดด้วยเชือกอยู่จนขยับไม่ได้ และก็มีคนเดินเข้ามาในห้อง
"ตื่นซักที"
"พี่ฮะ...มัดผมทำไม..."
"พอใจ" ร่างสูงมองด้วยหางตาอย่างเย็นชาก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะทำงาน
"ฮึ่ก..." โยซอบดิ้นไปมาและพยายามออกแรงเพื่อให้เชือกหลุด แต่ดูท่ามันจะไม่เป็นผล หนำซ้ำยังทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากกว่าเดิม
"จะเลิกดิ้นพล่านได้รึยัง ??"
"พี่ก็ปล่อยผมสิฮะ พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำกับผมแบบนี้นะ !" โยซอบเผลอขึ้นเสียงไป และแน่นอนว่าดูจุนก็เริ่มหันมาส่งสายตาโหดๆมอง
"ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ !" ร่างสูงเดินออกมาจากโต๊ะและตรงไปยืนกอดอกที่ปลายเตียง
"..."
"ในเมื่อนี้มันบ้านของฉัน !"
"..."
"เผลอๆฉันทำได้มากกว่านี้อีก !" ดูจุนพูดก่อนจะเดินขึ้นมานั่งบนเตียงและเข้าไปหาโยซอบ จนเด็กหนุ่มสะดุ้งและพยายามถอยตัวให้ห่างได้มากที่สุด
"อย่านะฮะ..."
"ฉันบอกแล้วว่านี่บ้านฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ !" พูดจบ ดูจุนก็ใช้มือสองข้างจับไหล่โยซอบที่ไม่มีทางสู้ไว้ ก่อนจะผลักร่างเล็กที่อยู่ในท่านั่งลงไปนอนบนเตียงและใช้ร่างอันสูงใหญ่ของตัวเองคร่อมไว้
"แต่ผมก็เป็นคน ถึงผมจะเป็นแค่ผู้อาศัย พี่จะรังเกียจผมยังไง พี่ก็ไม่มีสิทธิ์ทำกับผมแบบนี้นะฮะ ! " โยซอบพยายามใช้มือที่ถูกมัดดันคนที่อยู่ด้านบนออก
"ฤทธิ์เยอะนักนะ !" ร่างสูงตวาดก่อนจะก้มหน้าไปตั้งท่าจะจูบโยซอบ แต่ก็ถูกเด็กหนุ่มกัดลงไปที่ไหล่อย่างแรงจนอีกฝ่ายตกใจและสะดุ้งออก
"ทำอะไรวะ !" ดูจุนลุกพร่วดขึ้นมาจับที่ไหล่ของตัวเอง ก่อนจะผลักโยซอบลงไปนอนอย่างแรงและเดินพร่วดออกจากห้องไป ปล่อยให้โยซอบนั่งมองตามอย่างกลัวๆเช่นเคย...
....
"กีกวังอ่า ฉันมาแล้ว..."
"มาแล้วเหรอ เข้ามาเลย~" กีกวังกุลีกุจอเปิดประตูต้อนรับเพื่อนอย่างดีใจ
"ฉันซื้อขนมกับข้าวมาแล้วล่ะ เห็นนายบอกว่าพ่อกับยายกลับดึกนี่นะ"
"ขอบใจนะ อ้อ นายรู้เรื่องรึยัง ??"
"เรื่องอะไร ?"
"มีอาจารย์คหกรรมเข้ามาใหม่น่ะ ชื่ออาจารย์แจจุง เป็นครูประจำชั้นห้องข้างๆเราน่ะ ได้ยินว่าสวยมาก~" กีกวังพูดขึ้นมาแบบน่ารักๆเช่นเคย โดยลืมพูดไปว่าอาจารย์คนนั้นเป็นผู้ชาย
"เหอๆ ก็ดี มีครูสวยๆมาอยู่ห้องข้างๆ ครูยุนโฮจะได้ไม่โสดซักที ทนเห็นแกช้ำมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า - -"
"คิคิคิ แล้วก็ได้ยินว่า ครูแจจุงนี่แหละ ที่เป็นพี่ของดีเจพี่แม็กซ์ไง"
"ดีเจพี่แม็กซ์ ใครอ่ะ ??"
"เอ๊า ก็พี่ชางมินที่อยู่ประชาสัมพันธ์ไง ที่ว่าตัวสูงๆหล่อๆไง >____<"
"อ๋อ โอเคๆ เข้าใจละ"
"เข้าประเด็นนะ คือ ฉันได้ยินมาจากแทมินที่อยู่ห้องหนึ่งว่า ครูแจจุงเขาจะลองทดสอบทักษะของเด็กโรงเรียนเรา โดยการให้ห้องหนึ่งกับห้องสองของเราแข่งกันทำอาหารแล้วขายน่ะ เห็นว่าหลังทัศนศึกษามั้ง" กีกวังเริ่มอธิบายอย่างจริงจัง
"เหอ?? อะไรนะ =[ ]= !!!!"
"อื้ม ฉันก็เลยมาถามนายดูว่า เราจะปรึกษากับเพื่อนๆวันไหนดี"
"ฉันว่านายลองไปคุยกับหัวหน้าห้องเราเถอะ" ฮยอนซึงพูดจนถึงคำว่าหัวหน้าห้องด้วยสีหน้าเซ็งๆนิดๆ
"ฉันก็กำลังคิดอย่างนั้น นายลองไปคุยให้หน่อยเถอะนะ น้า~" กีกวังพยายามอ้อนวอนขอร้องฮยอนซึงอย่างใสซื่อโดยไม่รู้ว่าเพื่อนมีความหลังเก่ากับหัวหน้าห้องเลย
"ไม่ล่ะ ฉันว่านายไปคุยเองดีกว่า" ฮยอนซึงพยายามบ่ายเบี่ยง
"ว่าแต่ถ้าเขาให้เสนอขายอะไร เราจะขายอะไรดีล่ะ ? ><"
"ฉันว่าแซนด์วิชก็ไม่เลวนะ ทำง่ายดี ต้นทุนน้อยด้วย" ฮยอนซึงออกความคิดเห็นหลังจากเหลือบไปเห็นกล่องแซนด์วิชในถุง
"ฉันอยากให้ถึงวันนั้นเลยเร็วๆนะ ฉันว่ามันน่าจะสนุก >____<"
"มันสนุกแน่ ตราบใดที่ไอ้หัวหน้าเฮ็งซวยนั่นไม่มาขัดน่ะ" ฮยอนซึงบ่นแบบอารมณ์เสีย เพราะรู้ว่าดงอุนเป็นคนที่เย็นชาแต่เจ้ากี้เจ้าการมาก
"เอาน่า ^^"
"เชอะ..." ฮยอนซึงขบปากเบาๆในขณะที่สติของเขาวนกลับไปเรื่องเก่าๆเมื่อสองเดือนที่ผ่านมา เรื่องของเขากับดงอุน
"ครูไปก่อนนะฮยอนซึง ขอโทษนะที่ครูไม่ได้อยู่ช่วย ครูมีธุระจริงๆน่ะจ้ะ" อาจารย์สาวที่ประจำการห้องสมุดเอ่ยปากขอโทษฮยอนซึงที่ต้องออกไปทำธุระก่อน ฮยอนซึงกับกีกวังอาสาจะจัดห้องสมุดให้ทุกเย็น วันนี้เป็นเวรฮยอนซึง แต่อาจารย์ดันติดธุระ ส่วนจะเรียกกีกวังมาช่วยก็ดันถูกอาจารย์ยุนโฮให้ไปช่วยงานที่โรงพละอีก ห้องสมุดตอนนี้จึงเหลือเขาแค่คนเดียว
"เงียบชะมัด..."
"ครูครับ ผม..." เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเบาๆจากประตูทางเข้า จนฮยอนซึงแน่ใจว่าเป็นเสียงของหัวหน้าห้องเรียนของเขานั่นเอง ซนดงอุน !
"ครูอินนาไม่อยู่ ถ้าจะคืนหนังสือก็วางไว้ที่เคาน์เตอร์นั่นแหละ"
"เย็นป่านนี้ยังไม่กลับบ้านอีกรึไง" ดงอุนถามด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความเย็นชาไว้เสมอต้นเสมอปลาย
"ถ้าฉันกลับ นายคงคุยกับผีแล้วล่ะ"
"ฉันช่วย..." ดงอุนเดินเข้าไปในมุมหนังสือวรรณกรรม ที่ตอนนี้บนชั้นว่างเปล่า แต่หนังสือทั้งหมดมากองอยู่ข้างล่างจนแทบจะปิดตัวฮยอนซึงจนมิดหมดแล้ว
"ขนลุกชะมัด..." ฮยอนซึงบ่นงึมงำขึ้นมา
"อะไร..."
"เฮอะ...ขนลุกไง ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างนายจะมาช่วยฉันจัด"
"ถ้านายกลับบ้านช้าแล้วเป็นอะไรไป คนที่ต้องรับผิดชอบคือฉัน เพราะครูบอกให้ฉันกลับบ้านคนสุดท้าย จนแน่ใจว่า ไม่มีใครอยู่ที่โรงเรียน"
"เชอะ พ่อหัวหน้าดีเด่น" ฮยอนซึงพูดขึ้นมาเชิงประชด
"ทำไม"
"หกโมงกว่าแล้ว กีกวังรอนานแหงๆเลย" ฮยอนซึงบ่ายเบี่ยงก่อนจะรีบเรียงหนังสืออย่างลนลาน
"แล้วจะรื้อมาทำไม" ดงอุนบ่นแบบรำคาญ
"ถ้ามันลำบากมากก็เชิญนายกลับไป ฉันทำเองก็ได้ ยังไงซะฉันก็ไม่ได้ขอให้นายมาช่วยนี่ !"
"..." ดงอุนไม่ตอบอะไร แต่กลับเงยหน้าขึ้นมามองฮยอนซึงที่เริ่มขมวดคิ้วอย่างอารมณ์เสีย
"มองอะไร...ไม่พอใจรึไง"
"เคยเห็นความหวังดีของคนอื่นเขาบ้างมั้ย ?"
"..." คราวนี้กลับกลายเป็นฮยอนซึงที่ได้แต่เงียบไปหลังจากได้ยินประโยคของดงอุน
"นายไม่เคยเห็นความหวังดีของใครอีกเลย...ตั้งแต่นายลาออกจากการเป็น...รองหัวหน้าห้อง..." ฮยอนซึงสะดุดกึกกับคำว่า รองหัวหน้าห้อง มันเคยเป็นตำแหน่งของเขาในอดีต ตอนนั้นใครๆก็รู้กันทั่วว่า ดงอุนชอบฮยอนซึง ข่าวนี้ดังมากในมหาวิทยาลัย และมันเป็นช่วงเดียวกับที่ฮยอนซึงได้รับเลือกเป็นรองหัวหน้า ทำให้หลายๆคนมองว่า เขาได้เป็นเพราะอิทธิพลของดงอุน ทั้งๆที่หลายคนก็รู้ว่า เขาไม่ได้ชอบดงอุนแม้แต่น้อย
"ฉันว่าดีแล้วล่ะที่ฉันลาออก นายจะได้ไม่ถูกมองติดลบไง"
"นายแคร์อะไร ก็ในเมื่อมันไม่ใช่ความจริง คนเลือกนายเพราะความสามารถทั้งนั้น"
"ฉันแคร์เพื่อนฉัน กีกวังถูกคนอื่นมองไม่ดี..."
"..."
"แล้วก็ขอโทษนะ เรื่องที่นายเคยขอฉันเป็นแฟน แล้วฉันทำให้นายไม่ได้ ฉันขอโทษ..." ฮยอนซึงรีบเก็บหนังสือที่ดงอุนเรียงให้เข้าชั้นก่อนจะหยิบกระเป๋าออกจากห้องไป แล้วเขาก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย...
"ฮยอนซึง...ฮยอนซึงจ๋า..." เสียงของกีกวังดังแว่วขึ้น
"ห...หา ขอโทษที วันนี้เหนื่อยๆน่ะ" ฮยอนซึงบ่นแบบเซ็งๆ วันนี้มันวันอะไรของเขากันแน่ ทั้งเรื่องถูกไล่ออกจากงาน จุนฮยองแกล้ง ไหนจะเรื่องดงอุนที่เข้ามาวนเวียนในหัวอีก
"หิวข้าวรึยัง ??"
"หิวแล้ว มีไรกินบ้างอ่ะ"
"นี่...ชาจังมยอน ของโปรดนายเลย"
"เจ้าเดิมเปล่าน่ะ ?"
"เจ้าประจำที่นายชอบเลยนะ เอ้า ไปเทใส่ถ้วยกินกันดีกว่า" กีกวังลากฮยอนซึงเข้าไปในครัวอย่างอารมณ์ดี ฮยอนซึงแอบที่จะอมยิ้มในความน่ารักของเพื่อนรักไม่ได้ จนเขาคิดว่า เขาจะรักเพื่อนคนนี้ไปจนตายเลย
"นี่ ฮยอนซึง" กีกวังเรียกฮยอนซึงขึ้นมาขณะที่กำลังเตรียมของในห้องครัว
"ว่าไง ?"
"นายว่า ฉันเอ๋อรึเปล่า ??" กีกวังทำหน้าสลดก่อนจะถามขึ้นมา ฮยอนซึงแอบตกใจเล็กน้อยเพราะทีท่าของเพื่อนที่เปลี่ยนไป
"เฮ้ย ! ทำไมถามงั้นอ่ะ !"
"เปล่าๆ แค่ฉันอยากรู้นะ"
"บอกฉันมา มีใครว่านาย - -+"
"ม...ไม่มีจริงๆนะ คือ...ฉันแค่สงสัยนิดหน่อยน่ะ TT'"
"ฉันว่าไม่ นายนิสัยดีออก ใครว่านายบอกฉันนะ ฉันจะไปจัดการให้"
"ไม่เป็นไรๆ ^^'' แค่นายบอกฉันปกติฉันก็ดีใจแล้วล่ะ" กีกวังกลบเกลื่อนโดยส่งยิ้มไปให้ ในขณะที่ฮยอนซึงได้แต่หนักใจกับความซื่อของเพื่อน
.....
"คืนนี้ฉันไปนอนบ้านจุนฮยอง..." ร่างสูงเอ่ยกล่าวกับแม่บ้านด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยที่เต็มไปด้วยความเย็นชาก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วขับรถออกไปจากบ้าน
"เฮ่อ...." แม่บ้านจองถอนหายใจกับความเอาแต่ใจของดูจุนก่อนจะหันมาทำงานบ้านต่อ
"...ผมช่วย...มั้ยฮะ ??" โยซอบที่มองตามดูจุนจนแน่ใจว่าเขาออกจากบ้านไปแล้วเดินออกมาจากห้อง
"โอ๊ะ ไม่เป็นไรค่า คุณไปนอนเถอะค่ะ ยังมีไข้อยู่เลยนะคะ" แม่บ้านจองเดินมาจับตัวโยซอบที่ยังคงมีไข้อยู่อย่างเป็นห่วงก่อนจะบอกให้กลับไปนอน
"แต่ว่าคุณแม่บ้านงานเยอะนะฮะ"
"ไม่เป็นไรค่า ป้าทยอยทำได้ คุณไปนอนเถอะนะคะ"
"แน่ใจนะฮะ..."
"ค่ะ ^^"
"ค...ครับๆ" โยซอบยิ้มแห้งๆก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนไป โยซอบนั่งลงบนเตียงก่อนจะนั่งมองไปที่กรอบรูปอันเล็กๆที่มีรูปของคุณลุงของเขาอยู่ในนั้น มันเป็นสิ่งเดียวมีค่ามากสำหรับโยซอบในตอนนี้
"ลุงฮะ...ผมจะทำยังไงดี พี่ดูจุน เค้าเกลียดผมสุดๆเลยฮะ...ผมมันไม่ดีใช่มั้ยฮะ..."
"ผมคิดถึงลุงที่สุดเลยฮะ" เด็กหนุ่มนั่งมองกรอบรูปพลางคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะหยิบกระปุกแก้วที่ใส่ดาวกระดาษไว้เต็มขวดมาถือหมุนดูไปมา
"ดูมันทีไรผมยิ่งคิดถึงตอนที่ผมกับลุงนั่งพับด้วยกันข้ามวันข้ามคืนเลยฮะ..." เด็กหนุ่มมองขวดแก้วทั้งน้ำตาก่อนที่จะผล็อยหลับไป
.....
"มาแล้วเหรอ ??"
"ไม่อยากอยู่ ขยะแขยง !" ดูจุนพูดกับจุนฮยองก่อนจะทำหน้าสะอิดสะเอียน
"เออๆ ไปอาบน้ำก่อนไป" จุนฮยองโบกมือไล่เพื่อนให้ไปอาบน้ำก่อนจะเอนตัวลงไปตามโซฟา
"เออๆ" ดูจุนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำร่วมๆ 10 นาทีก่อนจะเดินออกมาในชุดนอนลายสก๊อตสีหม่นตัวโปรดและเดินไปหยิบรีโมทเปิดทีวีดูแก้เซ็ง
ก๊อก ก๊อก
"สงสัยแม่บ้านมาว่ะ" จุนฮยองทายก่อนจะเดินมุ่งไปที่ประตู
"มีอะไรเหรอแม่บ้านโซ"
"พอดีเห็นว่าดึกแล้ว แต่พวกคุณยังไม่นอนกัน เชฟจอห์นเลยทำขนมมาให้พวกคุณน่ะค่ะ เขากลัวพวกคุณจะหิวตอนดึกค่ะ" แม่บ้านโซกล่าวก่อนจะยื่นถาดขนมเค้กสองชิ้นหน้าตาน่ากินมาให้
"ครับ..." จุนฮยองรับมาก่อนจะปิดประตูห้องแล้วเดินเอาขนมมายื่นให้ดูจุนที่ดูทีวีอยู่
"สบายเลยสิมึง มีแม่บ้านมาประเคนให้ถึงที่"
"เฮอะ...บางทีก็ดี แต่บางทีก็น่ารำคาญว่ะ" จุนฮยองบ่นก่อนจะหยิบขนมเข้าปากไป
"แต่ก็ดีนะมึง บ้านมึงเป็นโรงแรม ลุงกับป้ามึงก็ทำงานทีนี่ ไม่ต้องไปไหนไกล" ดูจุนพูดเป็นเชิงกระทบตัวเอง ก่อนที่จุนฮยองจะหันหน้าไปมอง
"เฮ้ย...นี่มึงยังซีเรียสเรื่องพ่ออยู่อีกเหรอวะ ?"
"ใครบอก กูบ่นไปงั้นแหละ กูชินแล้ว กูอยู่ของกูมาตั้งแต่เด็ก" ดูจุนตอบแบบเย็นชาปนประชดเช่นเคย
"เออ กูเข้าใจ..."
"ถ้าวันไหนแม่กูติดต่อมาหานะ กูจะไปอยู่กับแม่เลย..." ร่างสูงพูดด้วยใบหน้านิ่ง
"กูขอโทษนะ....ว่าแต่แม่มึงอ่ะ...เค้าไม่ได้ติดต่อมึงมานานเท่าไหร่แล้ววะ ?"
"จะสิบสี่ปีแล้วมั้ง..."
"กูรู้แค่ว่าแม่อยู่ที่อเมริกา ยังไม่ได้แต่งงานใหม่ กูพยายามหาทางติดต่อหลายครั้งละ ทั้งหาโรงแรมที่แม่อยู่ หาเมืองหาที่ทำงานใหม่ของแม่ แต่มันเหมือนมีคนขัดขวางไม่ให้กูติดต่อแม่ได้ว่ะ..."
"มึงรู้ได้ไงว่ามีคนขัดขวางมึงอยู่ แล้วมึงรู้เหรอว่าใคร" จุนฮยองถามขึ้นมาด้วยความสงสัยหลังฟังดูจุนพูด
"เฮอะ...จะใครซะอีกล่ะ พ่อกูนี่แหละ !"
"เหอ ??" จุนฮยองยิ่งงงกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำตอบจากดูจุน
"ช่างเหอะ..." ดูจุนพูดตัดบท
"ว่าแต่...ไอ้เด็กนั่นล่ะ ??" จุนฮยองเริ่มเปลี่ยนบทสนทนา
"บีบน้ำตาเก่งเป็นบ้า"
"เอาไรมากวะ ไอ้พวกมารยาก็งี้แหละ !"
"เห็นแล้วกูอยากจะบีบคอให้ตายคามือชิบ พ่อกูก็อีกคน ลูกคนเดียวยังไม่มีเวลาจะหันมาดู ยังจะเอาคนอื่นมาสร้างภาระให้กูอีก"
"หารู้ไม่ เอามันมาตกนรกแท้ๆ" จุนฮยองพึมพำเป็นเชิงล้อเลียน
"เออสิ คอยดูเถอะ !"
"ว่าแต่ ไอ้คนที่มึงบอกจะเล่นนั่นล่ะ ?" ดูจุนหันกลับมาถามจุนฮยองที่นั่งกินขนมอย่างสบายใจ
"ใจเย็นสิวะ ขืนวู่วามตอนนี้แม่งก็ไม่สนุกสิ"
"มึงนี่ใจเย็นชิบ"
"มึงก็รู้ คนอย่างกูเคยรีบร้อนที่ไหน รีบร้อนไป..แต่ไม่มันส์ ก็ไม่มีประโยชน์"
"แล้วมึงจะจัดการมันไงวะ ?"
"รอวันไปทัศนศึกษา เล่นแม่งที่นั่นแหละ !"
"อีกตั้งอาทิตย์นึงเลยนะเว้ย..."
"คอยดูก็แล้วกัน...ฉันบอกแล้ว ว่าใครที่มายุ่งกับฉัน มันไม่ตายดี !" จุนฮยองพูดส่งท้ายก่อนจะเข้าไปนอนในห้อง
......
โยซอบลุกขึ้นจากที่นอนมาอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะรีบวิ่งลงไปข้างล่างอย่างคล่องแคล่ว ไม่เหมือนคนที่เพิ่งหายจากอาการไม่สบาย ก่อนจะมาช่วยแม่บ้านจองทำอาหารเช้า
"ป้าฮะ ผมช่วยนะฮะ"
"จะดีเหรอคะ ป้าเกรงใจจัง"
"ป้าช่วยผมมาตั้งเยอะ ขอให้ผมช่วยป้าบ้างนะฮะ"
"อ่า...ค่ะๆ ได้ค่ะ"
"งั้นป้าทำกับข้าวฮะ เดี๋ยวผมไปซักผ้าให้" ร่างเล็กพูดอย่างไม่รอช้าก่อนจะชิงยกตะกร้าผ้าออกไป เพื่อไม่ให้แม่บ้านจองขัด
"..." ไม่มีคำตอบหรือคำค้านใดออกมาจากปากแม่บ้านจอง นอกจากรอยยิ้มที่มองตามเด็กหนุ่มอยู่ด้านหลัง ก่อนที่จะหันไปทำกับข้าวต่อ แล้วก็พลางไปเห็นรถเก๋งของดูจุนจอดอยู่หน้าบ้าน
"เอ๊ะ คุณหนูมาแล้ว..." แม่บ้านจองหยุดการทำงานก่อนจะเดินไปหยิบน้ำแล้วเดินออกไปต้อนรับดูจุนหน้าบ้าน
"ทานมื้อเช้ามารึยังคะคุณหนู" แม่บ้านจองเดินไปพร้อมยื่นน้ำให้ดูจุนก่อนจะถามอย่างเป็นห่วง
"ยัง ผมรีบกลับมาน่ะ"
"งั้นผมจะไปอาบน้ำรอละกัน" ดูจุนถอดเสื้อคลุมวางพาดไว้กับเก้าอี้ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป แต่ไม่วายหันไปมองโยซอบที่กำลังก้มหน้าก้มตาหลบเขาอยู่พอดี
ร่างสูงเดินเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะมองห้องไปรอบๆเพื่อคิดหาแผนอะไรบางอย่าง ก่อนจะตะโกนเรียกโยซอบจากด้านบน
"เฮ้ย ! ไอ้โยซอบ มานี่ !!" ดูจุนตวาดเรียกโยซอบ จนโยซอบตกใจและค่อยๆเดินขึ้นไปบนห้องตามเสียงเรียก
"ว..ว่าไงฮะพี่..."
"ว่าไงงั้นเหรอ นั่นอะไร ??" ดูจุนมองหน้าโยซอบก่อนจะหันไปชี้โหลแก้วที่ใส่ดาวกระดาษของโยซอบที่เผลอวางไว้บนโต๊ะของดูจุน
"ผ...ผม..ผมขอโทษฮะ ผมจะรีบเก็บนะฮะ..." โยซอบรีบวิ่งพร่วดเข้าไปในห้องหมายจะไปเก็บของบนโต๊ะอีกคน แต่ถูกกระชากเสื้อไว้ซะก่อน
"พอฉันไม่อยู่วันเดียวนี่แกกะจะครองห้องฉันเลยรึไง ?"
"ผมเปล่า..." โยซอบเริ่มสีหน้าไม่ดีหลังจากเห็นอีกคนที่มองอย่างเอาเรื่อง
"ไหน ขอดูหน่อยซิ ไอ้ขวดนี้น่ะ !" ดูจุนยิ้มเยาะก่อนจะเดินไปหยิบขวดแก้วที่เต็มไปด้วยดาวกระดาษ โยซอบได้แต่มองอย่างหวงๆ
"..."
"น่าเขวี้ยงทิ้งจริงๆ !" ดูจุนพูดประโยคนี้ขึ้นมา ทำให้โยซอบตะลึงและพยายามเข้าไปยื้อแย่ง
"อย่าทำอะไรนะฮะ !!" โยซอบวิ่งพร่วดเข้าไปโดยไม่กลัว เพราะสิ่งที่เขากลัวมากกว่า คือ ขวดโหลที่เป็นสิ่งมีค่าอย่างเดียวที่เขามีในตอนนี้
"ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ !" ดูจุนตะคอกใส่จนร่างเล็กต้องหยุดชะงักและยืนมองด้วยสายตาหวาดกลัว
"ท่าทางจะสำคัญมากนะ"
"..." เด็กหนุ่มรีบพยักหน้าทันที เพื่อหวังจะให้ดูจุนไม่ทำอะไรกับขวดใบนั้น
"หึ..."
เพล้ง !!!
เสียงขวดแก้วที่เต็มไปด้วยดาวกระดาษหลากสีตกกระทบกับพื้นอย่างแรง ดาวกระจัดกระจายออกมานับร้อยดวง มากมายพอๆกับเศษแก้วที่แตกเป็นเสี่ยงๆเช่นกัน
Talk Talk
จบไปแล้วอีกหนึ่งตอน ก่อนอื่น ต้องขออภัยอย่างร้ายแรงค่ะ
ไรท์เตอร์คาดการณ์ผิดไปนิด ขอโทษที่ให้ความหวังแม่ยกโจ๊กเกอร์ไว้นะึคะ T-T
สัญญาค่ะว่าตอนหน้ามีจุนซึงแน่นอน T^T
ความคิดเห็น