คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : `Chapter 1 It's so bad.
"พี่อย่าทำอะไรผมเลย..."
"ใครมันทำให้ฉันเจ็บปวด มันก็ต้องเจ็บกับฉันด้วย !"
…โยซอบตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่ในบ้านของลุง พร้อมกับชายวัยกลางคนที่ลุงเคยช่วยเขาไว้ และทราบว่าจะจัดการกับพิธีศพของลุงให้ จึงสั่งให้ลูกน้องไปเก็บข้าวของของโยซอบและจะพาไปอยู่ที่คฤหาสน์
“ผม...ผมไม่ไปได้มั้ยฮะ...” เด็กหนุ่มถามแบบหวาดๆปนเกรงใจ
“ไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะ ฉันสัญญากับลุงของนายแล้วว่าจะดูแลนายอย่างดี ลุงของนายเคยช่วยฉันไว้ ถ้าวันนั้นฉันไม่ได้ลุงของนาย ประเทศเราจะถูกคว่ำบาตรเรื่องน้ำมันกับประเทศอื่นเลยนะ”
“แต่ผม...”
“ไม่มีแต่ ไปกับฉัน...”
“...ฮะ...”
ผ่านไปไม่ถึง 2 ชั่วโมง โยซอบก็ถูกพาตัวเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่โต เด็กหนุ่มได้แต่ยืนอึ้งและตาโตเพราะไม่เคยเห็นบ้านใหญ่ขนาดนี้
“โห...”
“ทำตัวตามสบายเลยนะ ตอนนี้ห้องของเธอ ฉันกำลังให้คนงานมาทำอยู่ ระหว่างนี้เธอก็นอนห้องเดียวกับลูกชายฉันไปก่อนนะ ว่าแต่ แม่บ้านจอง ลูกชายฉันยังไม่กลับมาอีกเหรอ” ชายวัยกลางคนหันไปถามแม่บ้านที่มายกกระเป๋าโยซอบ
“เห็นคุณหนูบอกว่าคืนนี้จะไปค้างที่บ้านเพื่อนน่ะค่ะ”
“บ้านจุนฮยองแหงๆ...ทั้งปีเลยเจ้าลูกคนนี้นี่...” นายยุนบอกก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรหาลูกชายคนเดียวของเขาที่ชื่อว่า ยุนดูจุน
“ดูจุน คืนนี้แกนอนที่บ้านจุนฮยองอีกแล้วเหรอ ?? รีบกลับมานอนที่บ้านซะ ไม่มีแต่ ! พ่อมีเรื่องจะคุยกับแก...แค่นี้นะ...”
“เข้าบ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวลูกชายฉันจะมาแล้ว เขาชื่อดูจุน ค่อนข้างจะเอาแต่ใจไปหน่อย ต่อไปก็นับถือเขาแบบพี่ชายก็ได้นะ...”
“ครับ...” เด็กหนุ่มก้มหน้ารับแบบเงียบๆ
...ผ่านไป 20 นาที...
“คุณผู้ชายคะ คุณหนูมาแล้วค่ะ...” แม่บ้านจองเดินเข้ามาบอกด้วยสีหน้าซีดๆพร้อมกับรีบเดินออกไป
“มาแล้วเหรอดูจุน” ชายวัยกลางคนหันไปหาลูกชายคนเดียวของเขาที่ตอนนี้กำลังยืนกอดอกพิงประตูชายตามองโยซอบด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจมาก
“ใครน่ะพ่อ...” หนุ่มร่างสูงหน้าคมถามผู้เป็นพ่ออย่างเย็นชา
“ทำความรู้จักกันไว้นะ นี่..ดูจุน ลูกของลุง ส่วนดูจุน นี่ โยซอบ เด็กที่พ่อรับเลี้ยงเพราะลุงของเขาเคยช่วยพ่อไว้...พ่อฝากดูแลน้องด้วยนะ...”
“ชิ...” ร่างสูงกัดฟันก่อนจะส่งเสียงเบาๆ
“แล้วก็...พ่อจะให้โยซอบนอนที่ห้องแกซักพักจนกว่าช่างจะทำห้องเสร็จนะ...”
“อะไรนะพ่อ ! นี่พ่อเอามันมาอยู่ แล้วยังจะให้มันมาแย่งห้องผมอีกเหรอ ???”
“ถึงยังไงปกติแกก็ชอบไปนอนที่โรงแรมของจุนฮยองนี่ เผื่อแกไปนอนกับเจ้าจุนฮยองอีก พ่อจะได้ให้โยซอบนอนที่ห้องแกไง”
“แต่ยังไงนั่นมันก็ห้องผม !”
“ม...ไม่เป็นไรฮะ..ผมนอนที่โซฟาห้องรับแขกก็ได้” เด็กหนุ่มพูดตัดบทเมื่อเห็นสองพ่อลูกเริ่มขึ้นเสียงกัน
“ไม่เป็นไร โยซอบ ขึ้นไปที่ห้องนั้นได้แล้ว เดี๋ยวลุงจัดการให้...”
“ฮ..ฮะ...”
“ให้ตายสิ !” ร่างสูงพูดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินตามคนตัวเล็กที่เดินขึ้นบันไดไป ก่อนที่ร่างเล็กจะสัมผัสกับลูกบิดประตูห้อง ก็ถูกมือหนาของร่างสูงกระชากไว้
“อย่ามาเปิดห้องฉันโดยพลการ !!”
“ขอโทษนะฮะ ขอโทษฮะ...” เด็กหนุ่มโค้งศีรษะพร้อมกล่าวขอโทษอย่างหวาดกลัว
“นี่ห้องของฉัน จะเข้าจะออกฉันก็ต้องทำก่อน เข้าใจมั้ย !”
“ครับ...”
“แล้วก็ ฉันนอนบนเตียง นายนอนพื้นไป !”
“ได้ฮะ ขอบคุณฮะ...”
“คุณหนูคะ เดี๋ยวทางร้านเฟอร์นิเจอร์จะเปลี่ยนเตียงห้องของคุณหนูนะคะ...” แม่บ้านจองเดินเข้ามาบอกดูจุนที่กำลังจ้องโยซอบแบบไม่พอใจ
“เปลี่ยนอะไร ??” ร่างสูงถามแม่บ้านวัยกลางคน
“เอ่อ...”
“ขอโทษคร้าบ เตียงมาส่งแล้วคร้าบ~” เสียงพนักงานขนส่งเดินเข้ามาพร้อมกับยกเตียงขนาดมหึมาเข้าไปในห้องพร้อมยกเตียงไม้ของดูจุนออกจากห้องไป
“อะไรอีกวะเนี่ย !” ดูจุนโพล่งโวยวายขึ้นมาหลังเห็นเตียงถูกยกออกไป
“พ่อเอาเตียงสองชั้นมาให้แกนอนกับโยซอบ ก็ตกลงเอาละกันว่าใครจะนอนไหน”
“.... เกินไปแล้วนะพ่อ !”
“เอาล่ะ พ่อไปทำงานต่อละนะ คงกลับมะรืนนี้ ดูแลน้องดีๆล่ะ โยซอบ พรุ่งนี้ไปมหาวิทยาลัยกับพี่เขานะ ลุงฝากให้เรียบร้อยแล้ว” ชายวัยกลางคนกล่าวกับลูกชายแบบกวนนิดๆก่อนจะเดินออกไป
“ถึงจะเตียงสองชั้น ฉันก็ให้แกนอนกับพื้น เข้าใจมั้ย ??” ร่างสูงถาม
“ฮะ...ยังไงก็ได้ฮะ...” เด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตารับเงียบๆ
“อ้อ...ไม่สิ...” ชายหนุ่มทำหน้ากระตุกยิ้มมาแว่บหนึ่ง ก่อนที่จะหันไปมองโยซอบ
“นายน่ะ นอนชั้นบนไป ฉันนอนชั้นล่างเอง...” ดูจุนบอกโยซอบด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์
“ขอบคุณฮะ...” เด็กหนุ่มโค้งตัวอีกครั้งก่อนจะจัดข้าวของในห้อง
“หึ...” ร่างสูงมองคนตัวเล็กพลางกระตุกยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“มาแปลกๆ ตะกี้ให้นอนพื้น เดี๋ยวก็ให้นอนเตียง อะไรของเขาหว่า ??” ร่างเตี้ยบ่นก่อนจะจัดข้าวของเข้าที่และเตรียมลงไปกินอาหารเย็นข้างล่าง
........
ที่โต๊ะอาหารเย็น บรรยากาศเต็มไปด้วยทั้งความกลัว อึดอัด ของโยซอบ ในขณะที่คนตัวสูงนั่งกินอย่างสบายอารมณ์และมองหน้าและส่งแววตาเจ้าเล่ห์มาเป็นระยะๆจนโยซอบรู้สึกแปลกๆ
“พรุ่งนี้ ต้องพร้อมที่รถฉัน 8 โมง ถ้ายังไม่มา ก็ไม่ต้องไปเรียน !” ดูจุนบอกโยซอบเป็นเชิงออกคำสั่ง
“ฮะ...”
“แล้วก็...ตอนเลิกเรียน ถ้ามาช้าแม้แต่นาทีเดียวก็นอนเฝ้ามหาวิทยาลัยไปก็แล้วกัน !”
“ขอบคุณฮะพี่...”
“คืนนี้ฉันจะไปนอนบ้านเพื่อน พรุ่งนี้ฉันจะมาตอน 8 โมง ถ้าไม่ตรงเวลา...” ชายหนุ่มทำท่าเอานิ้วปาดคอก่อนจะเดินหยิบกุญแจรถเก๋งออกไป
“...” โยซอบได้แต่มองตามดูจุนที่เดินออกไปอย่างกลัวๆ
“ป้าฮะ ผมถามอะไรหน่อยสิฮะ...” โยซอบที่ช่วยแม่บ้านเก็บจานข้าวเอ่ยขึ้นมา
“ว่ามาสิคะ...” แม่บ้านหันมามองโยซอบที่เต็มไปด้วยแววตาแสดงถึงความกลัวและอยากรู้
“พี่ดูจุนเค้าใจร้ายมั้ยฮะ... ?” เด็กหนุ่มถามแบบกล้าๆกลัวๆ
“มองเผินๆเหมือนพวกเด็กนักเลงสินะคะ...” แม่บ้านถามย้อนกลับโยซอบ ซึ่งเด็กหนุ่มก็ได้แต่พยักหน้า
“คุณหนูไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกค่ะ แต่ฉันเข้าใจแกนะคะ พ่อแม่แกหย่ากันตั้งแต่เล็กๆ คุณผู้หญิงก็ไม่เคยติดต่อมาเลย ส่วนคุณผู้ชายก็เอาแต่ทำงาน แล้วก่อนจะมาอยู่ที่นี่ คุณผู้ชายก็ย้ายที่ทำงานบ่อย คุณหนูก็ต้องย้ายตามท่านบ่อยๆ ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนที่โรงเรียน เลยค่อนข้างจะก้าวร้าวน่ะค่ะ อย่าถือสาแกเลยนะคะ...” แม่บ้านวัยกลางคนเล่าให้โยซอบฟังเกือบหมดสิ้น ก่อนที่เด็กหนุ่มจะนั่งทำหน้าสลดนิดๆ
“ฮะ... งั้นผมขอตัวไปนอนก่อนนะฮะ ราตรีสวัสดิ์ฮะ...” ร่างเล็กโค้งให้แม่บ้านอีกครั้งก่อนจะแยกตัวขึ้นห้องนอนไป
“เดี๋ยวก่อนค่ะ พรุ่งนี้อยากทานอะไรตอนเช้ามั้ยคะ ? ป้าจะได้เตรียมให้” แม่บ้านสาวเรียกเด็กหนุ่มก่อนที่จะขึ้นห้อง
“อะไรก็ได้ครับ...” เด็กหนุ่มตอบเบาๆพลางฝืนยิ้มแห้งๆก่อนจะเดินขึ้นห้องไป ร่างเล็กค่อยๆก้าวขึ้นบันไดไปพร้อมกับระลึกถึงคำสั่งของดูจุนเสมอว่าต้องทำอะไรและห้ามทำอะไรบ้าง ก่อนที่จะอาบน้ำและล้มตัวนอนลงด้วยความเหนื่อยล้า
...
ดูจุนจอดรถที่โรงแรมของจุนฮยองอย่างอารมณ์เสียและเดินจำอ้าวเข้าไปในห้องพักของเพื่อนซี้อย่างโมโห จนจุนฮยองที่กำลังนั่งฟังเพลงทำหน้างงและขบหัวเราะออกมาเบาๆ
“เฮ้ย ! เป็นไรของมึงวะ เดินเข้ามาก็ทำตึงตังๆใส่ เดี๋ยวประตูห้องกูก็พังพอดี...” จุนฮยองบ่นใส่เพื่อนเบาๆก่อนจะไปเอาน้ำมาให้เพื่อนกินเผื่อจะใจเย็นลง
“แม่ง...พ่อกูเอาเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้าที่ไหนมาอยู่ก็ไม่รู้ว่ะ ! แถมท่าทางจะรักมันมากมายซะด้วย ร้อยวันพันปีแม่งไม่เคยโผล่หน้ามาหาลูก นี่เอามันเข้ามาอยู่ไม่ถึงวันประคบประหงมดีเป็นบ้า !” ดูจุนบ่นอย่างอารมณ์เสียก่อนจะขว้างกุญแจรถใส่โต๊ะอย่างหัวเสีย
“ยากอะไรวะ...เกลียดมันก็จับมันลงแบล็คลิสต์แล้วเล่นแม่งเลย !”
“เออสิวะ คิดว่าฉันจะให้มันอยู่แบบสงบสุขเหรอ ฝันไปเถอะ...”
“แล้วมันไปทำอะไรให้แกวะ ท่าทางจะเกลียดมันจริงจังชิบ...” จุนฮยองถามเพื่อนรักด้วยความสงสัยเพราะไม่เคยเห็นเพื่อนเกลียดใครขนาดนี้
“อยู่ๆไปเดี๋ยวแกก็รู้ ว่าแต่จะเล่นมันยังไงดีวะ...”
“ยากอะไร พรุ่งนี้ที่มหาวิทยาลัยไง หลังตึกวิทยาศาสตร์เก่า เล่นแม่งให้อยู่ไม่ได้เลยไง...” จุนฮยองออกความเห็นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลศนัย
“เออ ดี...แต่พรุ่งนี้ฉันไม่ไปมหาวิทยาลัยกับแกนะ พ่อสั่งให้ฉันไปรับมันว่ะ...”
“อะไรวะ...แม่งมาอยู่ไม่ถึงวัน กะจะเอามึงเป็นคนรับใช้เลยรึไง ??”
“ให้ตายกูก็ไม่เอา !”
“ยากอะไรวะ พรุ่งนี้มึงก็ไม่ต้องไปรับมันสิ !”
“หึหึหึ...ต้องรับ ไม่งั้นพรุ่งนี้เราก็อดสนุกสิวะ !” ดูจุนขบหัวเราะพลางทำหน้าเหี้ยมนิดๆ ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำนอน
.....
8 โมงเช้าวันถัดมา ดูจุนขับรถเก๋งคันหรูพลางยิ้มมุมปากไปตลอดทางก่อนจะเลี้ยวรถจอดหน้าบ้านเพื่อนเข้ามารับคนที่กำลังยืนหิ้วกระเป๋าพร้อมทำท่าทางเก้ๆกังๆ ดูจุนเลี้ยวรถไปตรงหน้าคนร่างเกก่อนจะเปิดกระจกรถเพื่อออกคำสั่ง
“เห็นรถมาแล้วยืนชักช้าอะไร รีบๆขึ้นมา เสียเวลาฉัน !”
“ขอโทษฮะ...” เด็กหนุ่มรีบโค้งขอโทษเป็นการใหญ่ก่อนจะเปิดประตูแล้วรีบขึ้นรถ คนร่างสูงชำเลืองมองโดยแอบยิ้มมุมปากนิดๆเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตก่อนจะเหยียบคันเร่งรถออกไปจอดที่หน้ามหาวิทยาลัย
“เย็นนี้ 4 โมง ถ้าแกยังไม่มา ฉันจะไม่รอ !”
“ฮะ...” ร่างเล็กได้แต่ก้มหน้าก้มตารับคำก่อนเปิดประตูรถลงไป ร่างสูงที่นั่งอยู่หน้าพวงมาลัยถมองตามหลังก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
“หึ...ดูซิว่าจะทนได้ซักเท่าไหร่...”
…
“นี่ๆ วันนี้จะมีเด็กมาใหม่แน่ะฮยอนซึง นายรู้เรื่องรึยัง ??” เด็กหนุ่มตาตี่น่ารักกำลังยิ้มแฉ่งพร้อมพูดกับเพื่อนสนิทอีกคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ
“อื้อ...ก็พอรู้แล้ว...ว่าแต่นายไม่อ่านหนังสือสอบเหรอกีกวัง ?” เพื่อนสนิทของเด็กหนุ่มตาตี่ตอบอย่างเรียบๆก่อนจะหันมาเอ็ดเล็กน้อย
“แหม...จะได้สมาชิกของแก๊งเรามาอีกทั้งคนนะ ตื่นเต้นหน่อยสิฮยอนซึง ><”กีกวังเขย่าแขนเพื่อนรักเบาๆเป็นเชิงอ้อนๆ
“นายกะจะลากเขามาอยู่โดยไม่ถามเขาหน่อยเหรอ ??” หนุ่มหน้าสวยคมตอกกลับไป เล่นเอากีกวังตอบไม่ถูก
“น่านะ ! เราก็ชวนเขาไปกินข้าวด้วยกันไง~ น้า~” กีกวังทำแก้มป่องก่อนจะเขย่าแขนเพื่อนรักที่นั่งอ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียดต่อ
“เฮ้ย รุ่นพี่จุนฮยองกับรุ่นพี่ดูจุนมา หลบเหอะ !” นักศึกษาชายในบริเวณนั้นตะโกนขึ้นมาก่อนที่จะวิ่งหนีไป จากนั้นคนที่อยู่บริเวณนั้นก็เริ่มแตกตื่นเก็บข้าวของและย้ายออกไป มีเพียงฮยอนซึงที่ยังคงนั่งอ่านหนังสือหน้าตาเฉยและกีกวังที่พยายามชวนฮยอนซึงออกไป
“ฮยอนซึง...ไปเถอะรุ่นพี่สองคนนี้น่ากลัวมากเลยนะ !”
“ฉันไม่ไป...นี่มันเขตสาธารณะ ทำไมฉันต้องหนีด้วย มาก็ดี ฉันอยากเห็นหน้ารุ่นพี่สองคนนั้นนัก เห็นคนกลัวนักกลัวหนา...” ฮยอนซึงตอบกลับอย่างเย็นชา
“ฉันอยู่นี่...ใครอยากเห็นหน้าฉัน...” เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นมา ฮยอนซึงและกีกวังหันกลับไปมองก็พบกับจุนฮยองที่กำลังยืนกอดอกมองฮยอนซึงด้วยสายตาแข็งกร้าว และดูจุนที่กำลังมองอยู่ด้วยเช่นกัน
“นี่น่ะเหรอรุ่นพี่ที่เพื่อนเรามันกลัวนักหนา...”
“ฮยอนซึง...อย่าไปมีเรื่องกับพี่เขาเลยนะ...เราไปกันเถอะ...” กีกวังพยายามเกาะแขนเพื่อนพาเดินหนี แต่ฮยอนซึงยังคงทึ้งอยู่ที่เดิม
“ที่นี่มันที่สาธารณะ คุณไม่มีสิทธิ์มาไล่พวกเรา !” ฮยอนซึงมองด้วยสายตาอย่างเย็นชาแต่แฝงไปด้วยความไม่ยอมแพ้
“รู้มั้ยว่าพ่อฉันเป็นใคร...ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็ออกไป” จุนฮยองที่ยังคงอยู่ในท่าเดิมคือยืนนกอดอกมองหน้าฮยอนซึงอย่างหาเรื่อง
“ฉันไม่ออก...”
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง~
“ไปเถอะกีกวัง ออดเข้าห้องเรียนแล้ว วันนี้มีเรียนพละของอาจารย์ยุนโฮที่โรงยิมด้วย ไว้ตอนพักออกมาอ่านหนังสือที่นี่ต่อดีกว่า” ฮยอนซึงหันไปชวนกีกวังที่ยืนหลบสายตาของดูจุนและจุนฮยองออกไปก่อนจะทิ้งท้ายอย่างไม่หวาดกลัว
“แกยอมเหรอจุนฮยอง ไอ้หน้าสวยนั่นมันกำลังลูบคมแกนะ...” ดูจุนถามอย่างเอาเรื่อง
“แกรู้ใช่มั้ย ว่าถ้าใครมีเรื่องกับฉัน...ชีวิตมันไม่สงบสุขแน่ !” จุนฮยองหันไปบอกดูจุนก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์
....
บรรยากาศในโรงยิมกำลังวุ่นวายเพราะอาจารย์สั่งให้มีการส่งสมุดรายงานวิชาพละก่อนเที่ยงวัน โดยมีเด็กหนุ่มหัวทองใส่แว่นกรอบหนาเตอะทำหน้าที่เก็บงานให้อาจารย์
“ฮยอนซึง...ทำไงดี สมุดการบ้านฉันหาย...”
“อะไรนะ !! นายแน่ใจนะว่านายไม่ลืม...!” ฮยอนซึงย้ำอีกครั้ง แต่ก็มั่นใจว่าเพื่อนไม่น่าจะลืม เพราะปกติกีกวังไม่เคยลืมงาน
“จะส่งมั้ย...” เด็กหนุ่มหัวทองที่ส่งใบหน้าเย็นชาภายใต้แว่นตากรอบหนาเตอะถามอย่างนิ่งๆพร้อมมองด้วยสายตากดดัน
“ดงอุน...นายเห็นสมุดการบ้านฉันมั้ย ?? ” กีกวังถามร่างสูงที่ยังคงมองนิ่งๆ
“ของๆนาย ฉันจะไปรู้ได้ไง มามุขนี้อีกละ การบ้านไม่เสร็จแล้วอ้างว่าสมุดหาย ฉันเบื่อ...” ร่างสูงมองคนที่ตัวเล็กกว่าด้วยหางตา
“ฉันเปล่านะ ฉันเอามาจริงๆ...”
“สมุดมันเดินได้ที่ไหนล่ะ...ไม่รู้ล่ะ เที่ยงเมื่อไหร่ก็ตามไปส่งเองก็แล้วกัน...” ร่างสูงมองก่อนจะเดินออกไป
“เย็นชาเป็นบ้าเลย ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันช่วยนายหาเอง...” โยซอบเดินเข้ามาหากีกวัง ทำให้กีกวังและฮยอนซึงอึ้งๆไปเพราะตอนแรกยังไม่เห็นโยซอบ
“เห...นายเด็กใหม่เหรอ มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ??”
“ก็มาทันเห็นนายกับนายหัวทองคนนั้นคุยกันน่ะ ^^;;”
“นายแน่ใจนะว่าเอามา ??” โยซอบถามย้ำกีกวัง
“กีกวังไม่ใช่คนขี้ลืมนะ นาย...” ฮยอนซึงค้างไว้เพราะไม่รู้ชื่อโยซอบ
“อ้า ฉันชื่อยังโยซอบ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“อื้อ ^^ ฉันชื่อกีกวัง ส่วนนี้ฮยอนซึง วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ” กีกวังที่ได้ทีเนียนรีบเอ่ยชวนโยซอบ
“นี่...กีกวัง...เสียมารยาทน่า อยู่ๆไปลากเขามา” ฮยอนซึงรีบเอ็ดกีกวัง
“อ่า จริงเหรอ ขอบใจมากนะ” โยซอบตอบกลับแบบยิ้มๆ
“ว่าแต่ สมุดนายไปอยู่ที่ไหนซะล่ะ...” โยซอบรีบย้อนกลับมาถามกีกวัง
“จริงสิ ! แต่ฉันมั่นใจนะว่าฉันหยิบมันออกมาแล้ว...”
“ตอนนี้สมุดมีกีกวังขาดส่งคนเดียว...” เสียงทุ้มต่ำจากคนหัวทองร่างสูงประกาศจากไมค์ในโรงยิม
“แต่ฉันเอามาจริงๆนะ...” กีกวังตะโกนกลับไปหาดงอุน
“ฉันไม่รู้...” ดงอุนส่งสายตามองอย่างเย็นชาก่อนจะเดินไปนั่งใต้แป้นบาส
“มีใครเห็นสมุดของฉันบ้างมั้ย ??” กีกวังวิ่งถามเพื่อนรอบห้อง แต่คำตอบที่ได้มาก็คือ
“ไม่เห็น...”
“ทำไงดี อันนี้วิชาอาจารย์ยุนโฮซะด้วย” เด็กหนุ่มหน้าตี๋โวยวายพลางบ่นถึงอาจารย์ยุนโฮ(Love is Bright) ที่สอนวิชาพละศึกษา
“อาจารย์ยุนโฮใจดี ไม่ว่าหรอก เดี๋ยวฉันไปขอให้” ฮยอนซึงตีไหล่เพื่อนเบาๆ
“แต่ฉันอุตส่าห์นั่งทำถึงตีสามเลยนะ !”
“เฮ้ ! นี่มันสมุดของกีกวังนะ นายเอามาได้ยังไง !” เสียงโยซอบโวยวายมาจากหลังห้องที่โต๊ะของนักศึกษาชายกลุ่มหนึ่ง
“พวกนายอีกแล้วเหรอ นายรู้มั้ยว่าเพื่อนฉันนั่งทำถึงตีสาม แต่นายเอามันไปลอกโดยไม่ขอเพื่อนฉันเนี่ยนะ !” ฮยอนซึงรีบวิ่งตามเข้าไปทันทีและบ่นเป็นการใหญ่
“นายเอาไปฉันไม่ว่านะ แต่นายบอกฉันหน่อยสิ...” กีกวังเดินเข้าไปพูดดีๆ
“ตกลงจะส่งมั้ย ??” ดงอุนเดินเข้าไปก่อนจะถามอย่างเย็นชาเช่นเคย
“ส่งๆๆๆ อ้ะ กีกวัง ฉันส่งให้นายด้วยนะ” นักศึกษากลุ่มนั้นรีบเขียนและยื่นให้ดงอุนทันที
“อาจารย์ยุนโฮมาแล้ว !!” เสียงนักศึกษาหญิงตะโกนมาจากหน้าห้อง ทำให้นักเรียนในห้องที่นั่งกระจัดกระจายรีบกลับเข้าที่อย่างรวดเร็ว และดำเนินการเรียนการสอน จนซักพัก...
นอน นา รึล วอน แฮ นอน เน เก ปา จวอม !
“ขอโทษนะนักเรียน มีสายเข้า ฮัลโหล...” อาจารย์หนุ่มเดินออกจากห้องสอนไปซักพักก่อนจะเดินกลับเข้ามาอย่างเคร่งเครียด
“นักเรียน วันนี้ครูเลิกสอนเร็ว 20 นาทีนะ ครูมีธุระด่วน ! น้องชายของเพื่อนครูโทรมา”
“ค่า / ครับ”
“ว่าแต่นักเรียน ครูถามหน่อย...เมื่อวานตอนเย็นมีใครดูข่าวที่มีรถตกลงจากภูเขาบ้าง ??” ยุนโฮถามอย่างเคร่งเครียด
“ผมดูครับ” ดงอุนยกมือตอบแบบนิ่งๆ
“เธอจำทะเบียนรถเมื่อเช้าได้มั้ยดงอุน ??”
“ครับ... ทะเบียน 2305 ครับ...”
“ไม่ผิดแน่นะ”
“ครับ...”
“ขอบใจมาก ครูจะได้บอกจงฮยอน (Love is Reprital) น้องของเพื่อนครูถูก รถคันนั้นเป็นของเพื่อนครู ครูเลยต้องรีบออกไป เอาล่ะ บอกทำความเคารพ ครูจะไปละ ”
“คุณครูคะ // ครับ ขอให้เพื่อนครูปลอดภัยนะคะ...” เสียงนักศึกษาในห้องต่างพากันบอกยุนโฮ ก่อนที่ยุนโฮจะเดินออกไป
“เราไปกินข้าวกันเถอะ...” กีกวังรีบชักชวนเพื่อนเดินออกไปนอกโรงยิม แต่กลับพบคนสองคนยืนกอดอกหน้าประตูห้อง
“มานี่... !” ดูจุนที่มายืนกอดอกรอพร้อมจุนฮยองกระชากแขนโยซอบออกมาจาห้อง ในขณะที่นักศึกษาที่เหลือพากันมองด้วยความกลัวที่จะเข้าไปช่วยเพื่อน
“จะไปไหนฮะ...” โยซอบหน้าซีดปนตกใจเมื่อเห็นหน้าดูจุนที่จ้องอย่างเอาเรื่อง
“ตามมานี่ !”
“อย่ายุ่งกับเพื่อนฉันนะ !” ฮยอนซึงรีบเข้ามาขวางไว้
“นายนั่นแหละอย่ามายุ่ง !” จุนฮยองที่จ้องฮยอนซึงอย่างเดือดดาลไม่แพ้กันเหวี่ยงฮยอนซึงออกไป
“โอ๊ย...ฉันเจ็บนะ !” ฮยอนซึงโวยวาย
“ฉันจะบอกให้นะ ว่าใครที่มันคิดจะท้าทายฉัน มันไม่ได้ใช้ชีวิตสงบสุขแน่” จุนฮยองพูดพลางยิ้มมุมปาก
“ปล่อยเพื่อนฉันนะ...โอ๊ยยย...” ฮยอนซึงพยายามจะเข้าไปห้าม แต่ถูกจุนฮยองกระชากตัวเอาไว้
“อย่ามาสอด !” จุนฮยองตวาดใส่ฮยอนซึง
“แกเอามันไปจัดการเหอะว่ะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง” จุนฮยองหันไปบอกเพื่อนรักที่กำลังล็อกโยซอบไว้
“พี่ฮะ อย่าทำอะไรผมเลยนะ...” โยซอบยกมือขอร้องขอโพยอย่างหวาดกลัว
“ถ้าไม่อยากไปทั้งน้ำตาก็ตามฉันมาดีๆ !” ดูจุนกระชากโยซอบให้เดินตามออกไปท่ามกลางสายตาหวาดกลัวของเพื่อนๆร่วมชั้น
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อันยองค่า~ ไรท์เตอร์กลับมาแล้วกับตอนที่ 1 น้า~
เราจะมีกฏประจำโปรเจคต์กับไรท์เตอร์อีก 3 ทั่นว่า เราจะอัพกันสัปดาห์ละตอน
(ขึ้นอยู่กับเม้นท์นะจ๊ะ จ๊วบๆ <3.)
ข้างบนคือประเด็นหลัก ส่วนประเด็นรองคือเวลาของไรท์เตอร์ทั้ง 4 คน
เพราะไรท์เตอร์ทั้งสี่เรียนด้วยกัน ฉะนั้นงานมันก็จะเหมือนๆกัน
ฉะนั้น ใครอยากอ่านก็จงเม้นๆแล้วเกณฑ์พวกมาเม้นด้วยนะจ๊ะ
ไรท์เตอร์รักทุกคน ทุกคนรักไรท์เตอร์มั้ยเอ่ย ถ้ารักเม้นด้วยนะ <3.
ความคิดเห็น