คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : นายเป็นอะไรกับฉัน
Chapter 4
ในตอนเย็น
" นี่นายคิบอมนายไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ " ลีดงแฮพูดพร้อมกับยืนดูคิบอมกำลังสั่งคนงานให้มาเก็บกวาดทำ
ความสะอาดแล้วให้ห้องๆนี้เป็นห้องของเขาเอง
" ไม่ได้ แล้วถ้าไม่มีห้องนี้แล้วนายจะนอนห้องไงล่ะ เอ่อ....ห้องเราติดกันด้วย นายมีอะไรก็บอกได้นะ "
คิบอมพูด
" แต่นายเสียตังค์เยอะเลยนะ ไหนจะค่าเตียงนอน ค่าตกแต่ง " ดงแฮพูด พร้อมกับเป็นห่วงคิบอม ก็เขายังไม่
เคยใช้เงินมากขนาดนี้มาก่อน
" ทำไมขี้บ่นจัง เหอะ หิวข้าวยังเดียวพาไปกินข้าว " คิบอมถาม แต่ยังไม่ทันได้ฟังคำตอบเขาก็รีบฉุดตัวดงแฮ
ไปอย่างรวดเร็วจนดงแฮตั้งตัวไม่ทัน
" เดียวก่อนสิ จะทิ้งคนงานไว้อย่างนี้นะเหรอ เขาทำงานทั้งวันเขาเหนื่อยนะ นายควรเลี้ยงข้าวเขานะ " ดงแฮ
กำลังจะพูดต่อแต่ก็มีเสียงหนึ่งขัดมาซะก่อน
" ไม่ต้องไปเป็นห่วงพวกมันเหรอ " คิบอมพูดพร้อมกับพาตัวดงแฮเขามาในรถ แล้วรีบไปนั่งฝังคนขับทั้งที
" แต่.....คิบอม "
" ก็บอกแล้วไงไม่ต้องไปเป็นห่วงเป็นใยอะไรพวกมัน ฉันไม่ชอบ!!!!! " คิบอมพูดเสียงดังออกมาด้วยความลืม
ตัว เสียงนั้นทำให้ดงแฮเงียบไปเลย เขาแค่ไม่คิดว่าชายที่แสนดีที่ช่วยชีวิตเขาไว้ จะเย็นชาได้ถึงเพียงนี้
" เออ ดงแฮเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันขอโทษ " คิบอมพูด เมื่อกี้เขาลืมตัวจริงๆ เขาบังคับตัวเองไม่ไว้
เขาแค่รู้สึก 'หึง'
" เปล่าหรอกขับรถไปเถอะ " ดงแฮพูดพรางก้มหน้า
" นี่ดงแฮ ฉันแค่เป็นห่วงนายแค่นี้เอง ไม่โกรธฉันนะ " คิบอมพูดด้วยความกังวล ไม่รู้ทำไมเขาถึงกลัวว่าคน
ข้างๆจะโกรธเขามากถึงเพียงนี้
" ฉันไม่โกรธหรอก แต่ ฉันมีเรื่องจะถาม ไอ้หน้าที่ฉันอ่ะ ทำให้รู้สึกอบอุ่น นี้มันหมายความว่าอะไร ? "
" นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก " คิบอมพูดแล้วหน้าแดงอีกด้วย
" ทำไมฉันจะไม่จำเป็นต้องรู้ล่ะ นี้มันหน้าที่ฉันนะ ฉันก็ควรจำเป็นต้องรู้สิ "
" นายแค่ทำตามที่ฉันสั่งก็พอแค่นี้เอง " เขาพูดแล้วรีบขับรถให้ไปขึ้นเร็วที่สุด เขากลัวว่าเขาจะเผลอหลุด
ความคิดออกไป
และดีที่ดงแฮไม่สนใจอะไรต่อ เขาเอาแต่ไปนอกหน้าต่าง มองไปบนท้องฟ้าที่สดใส วันนี้มีทั้งพระจันทร์และ
ดวงดาวเลย ท้องฟ้ามันช่างสวยงามอะไรเช่นนี้ มันช่างต่างจากวันนั้นราวฟ้ากับเหว วันนั้นมันช่างเย็นชา แต่
วันนี้กลับอบอุ่นอย่างประหลาด
" ถึงแล้วล่ะดงแฮ " คิบอมพูดขึ้นเมื่อมาขึ้นในจุดหมาย แล้วเรื่องนี้ก็คงทำให้ดงแฮบ่นอีกรอบ
" นี้มัน ร้านอะไรเนี่ย ทำไมมันดูแพงขนาดนี้ล่ะ เป็นตึกที่สูงด้วยท่าทางจะดูแพงน่าดู คิบอมอ่าเราไปกินร้าน
ธรรมดาก็ได้ " คิบอมรู้อยู่แล้วว่าดงแฮจะพูดเล่นนี้ จึงฉุดตัวดงแฮขึ้นแล้วไปในร้าน
" คิบอมอ่า เราไปร้านอื่นเถอะ " ดงแฮพูด แต่ก็ไม่ทันไปเสียแล้วเมื่อคิบอมออกแรงผลัก ลาก ถู ให้ดงแฮเขามา
ในร้านจนได้
" เอ่อ กี่ท่านครับ " พนังงานถาม
" สองท่านครับ ขอแบบ VIP ครับ " คิบอมพูด พร้อมกับเดินตามพนังงานร้านไปนั้งบริเวณโต๊ะอาหาร
ที่แพงที่สุด วิวดีที่สุด เมื่อมาถึงโต๊ะก็รีบฉุดให้ดงแฮนั่งอย่างรวดเร็ว แล้วตัวเองไปนั่งฝั่งตรงถาม
" เอ่อ ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีครับ " พนังงานถามพร้อมว่างเมนูไว้บนโต๊ะ
" ผมเอาแบบเหมือนเดิม แล้วนายล่ะ ดงแฮ " คิบอมถาม ชายหนุ่มที่เพิ่งโดนฉุดให้มาตรงนี้
" ผมเอาแบบคิบอมแล้วกัน " ไม่ใข้ว่าเขาไม่อยากเลือกหรอกล่ะ แต่เขาอ่านภาษาอังกฤษในเมนูอาหารไม่ออก
" นั้นเอาแบบเดิมสองที่ครับ " คิบอมพูด
" ได้ครับ รอสักครู่นะครับ " พนังงานพูดพร้อมกับเดินจากไป ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง
" นี่ดงแฮ อย่าโกรธสิ " คิบอมพูด เมื่อเห็นดงแฮทำหน้านิ่งๆ ทำไมเขาต้องเสียศักดิ์ศรีไปง้อคนอื่นด้วยเนี่ย
" ไม่ได้โกรธ เพียงแค่รู้สึกเคืองนิดหน่อย นายรู้ไหมว่าอาหารนะมันราคาเท่าไร จานล่ะเกือบหมื่นเลยนะ "
ดงแฮพูดพรางทำท่าทางที่เว่อร์เกินจริง การกระทำนั้นทำให้คิบอมอดอมยิ้มหน่อยๆไม่ได้
" ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย เพื่อนายฉันทำได้ทุกอย่าง " คิบอมพูดเองก็เขินเอง เขาไม่เคยพูดจาหวานเลี่ยนมาก่อน
เลยในชีวิต
" นี่หยุดพูดเล่นได้แล้ว.......เอ่อ คือคิบอมอ่าฉันมีเรื่องจะถามหน่อย "
" มีอะไรหรอ "
" นายเป็นอะไรกับฉัน ผู้ปกครอง เพื่อน พี่ ? " ดงแฮถาม คำถามที่เขาอย่างรู้มากที่สุด
"........ฉันเป็นเจ้าของนาย " คำตอบที่ดงแฮไม่คาดคิด ขนาดคิบอมเองยังไม่รู้เลยว่าพุดคำๆนั้นออกมาได้ไง
แต่คำๆนั้นทำให้ตอนนี้เด็กหนุ่มที่ชื่อ ลีดงแฮ หัวใจเต้นแรงอย่างประหลาด
---------------------------------------------------
จบไปอีกหนึ่งตอนนะค่ะ ^^
อาจจะไม่ค่อยสนุกและตอนนี้อาจไม่มีคู่คยูมินเท่าไร
คยูมินยังไม่มาตอนนี้นะค่ะอดใจรอไปหน่อย
อ๋อ ขอขอบคุณทุกเม้นนะค่ะ
ส่วนคนที่ยังไม่เม้นก็ขอให้เม้นเถอะค่ะ
เป็นกำลังให้ไรเตอร์หน่อย ^_^
---------------------------------------------------
ความคิดเห็น