ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 : รัก
H+ H
Chapter 8
เย็นวันนั้น
" นี่คิบอมนายรู้ไหม นายคนนั้นน่ารักมากเลยอ่ะ ช่วยฉันทำทุกอย่างเลย น่ารักจัง " ดงแฮพูด ขณะที่อยู่บนรถ
ของคิบอมที่กำลังจะกลับบ้าน
แล้วเขาพูดโดยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของคนข้างๆร้อนรนแค่ไหน
" อีกอย่างนายนั้นอ่ะนะ ชอบกินอาหารเหมือนฉันเลย ฉันว่าเราต้องเกิดมาเป็นคู่กันแน่เลยอ่ะ "
เอี๊ยดดดดดด!!!!!
รถสปอร์ตคันหรูถูกเบรกอย่างแรง จนดงแฮตั้งตัวไม่ทันแล้วเซไปข้างหน้า
" นี่คิบอม นายทำอะไรนะ จอดรถทำไม แล้วนี่มาจอดกลางถนนเลยนะ รีบขับต่อเร็วสิ " ดงแฮพูดด้วยความ
กระวนกระวาย
" เกิดมาเป็นคู่กันหรอ เหอะ รักมันมากหรือไง " คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาโดยที่ยังไม่หันมามอง
ดงแฮด้วยซ้ำ
" นี่นายเป็นอะไรไปอีกเนี่ย รีบขับต่อเร็วเข้า " ดงแฮไม่ได้สนใจสิ่งที่คิบอมพูดเลย จนคิบอมต้องนำรถมาจอด
เลนซ้ายสุด แล้วพูดกับดงแฮด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกว่าเดิม
" ฉันถาม นายรักมันมากหรือไง อยากไปอยู่กับมันเลยไหมล่ะ!!!!!! " คิบอมตะโกนออกมา ต้องนี้เขาทนอดกลั้น
ไม่ไหวแล้ว เขาทำให้ดงแฮตกใจกลัว ต้องนี้เขาน่ากลัวอย่างที่สุด
" นะ....นาย เป็นอะไรไป ฉันกับเขามันก็แค่เพื่อน ไม่ได้มีอะไรกัน..........แล้วอีกอย่างฉันอยากอยู่กับนายด้วย "
คำพูดนี้ ทำให้คิบอมถึงกับอึ้ง เขาทำอะไรไปทำไมต้องหึงมากขนาดนี้ด้วย เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็รีบลงจากรถ
เแล้วไปเปิดประตูฝั่งดงแฮทันที
" อ้าว นี่นายทำอะไร ทำไม..... " ดงแฮยังไม่ทันพูดเสร็จคิบอมก็รีบฉุดตัวไปอย่างรวดเร็ว
แล้วรีบเดินไปที่ไหนซักที่
" นี่คิบอม นายจะพาฉันไปไหน แล้วรถล่ะ นายยังไม่ดับเครื่องเลยนะ เดี๋ยวก็มีคนมาขโมยไปหรอก " ดงแฮพูด
แต่คนข้างหน้ากับไม่สนใจเลยซักนิด เขาแค่ต้องการไปที่นั้น
...........................
..............
.....
จนในที่สุด เขาก็มาถึง ที่ๆเขาต้องการ ที่ในความทรงจำ........สวนสาธารณะ
" นี่นายพาฉันเดินมาตั้งไกล ก็เพื่อมาที่นี้นะหรอ " ดงแฮถามด้วยความไม่เข้าใจ
ที่นี้เวลาใกล้มืดแล้ว จึงไม่มีคนเลย ทำให้ยิ่งดูน่ากลัว
" ใช่......เดี๋ยวฉันพานายไปที่ๆหนึ่งก่อน " คิบอมพูดแล้วรีบพาตัวดงแฮไปบริเวณใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งหนึ่ง
ที่อยู่กลางสวน
" นาย..... " ดงแฮยังไม่ทันได้พูด ก็มีเสียงคิบอมแทรกมาก่อน
" เมื่อต้องฉันยังเด็ก มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ทำความผิด แล้วเขาก็ไม่กล้าจะบอกใคร เขาจึงไม่รู้ว่าจะทำยังไง เขา
ก็พูดให้ต้นไม้ต้นนี้ฟัง แล้วความรู้สึกผิด ก็หายไปหมด เวลาที่เขามีอะไรที่ไม่กล้า เขาก็มาเล่าให้ต้นไม้ต้นนี้ฟัง
ต้นไม่ต้นนี้ทำให้เขารู้สึกกล้าขึ้นมาอย่างประหลาด.... " คิบอมพูดพรางมองดงแฮ ด้วยความรู้สึกที่มาจากใจ
"......."
" ตอนนี้ฉันเรื่องจะสารภาพ....." คิบอมพูดแล้วหันตัวเขาหาดงแฮ......ไม่ใช่ต้นไม้
"......"
" เมื่อไม่นานมานี้ มีคนๆหนึ่งมาอยู่ที่บ้าน ตอนแรกฉันก็ไม่คิดอะไร แต่จู่ๆ ก็มีความรู้สึกแปลกๆเข้ามาภายในใจ
ตอนแรกฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร......"
"......"
" แต่ไปนานๆ ฉันก็รู้ว่ามันคืออะไรแต่ฉันก็ไม่อยากยอมรับมัน จนในที่สุด ฉันก็ทนกับความรู้สึกนี้ไม่ไหว ฉัน
ต้องบอกเขาคนนั้น..........."
"......."
" ฉันรักนาย.....ลีดงแฮ " ในที่สุดเขาก็บอกไป ความรู้สึกที่เขาอย่างบอกมากที่สุด
"......." แต่ดงแฮกลับไม่มีอาการอะไรเลย.....
"......."
" แต่....." ดงแฮกำลังจะพูดบางอย่าง แต่ก็มีริมฝีปากทาบลงมาปิดเสียก่อน การกระทำของคิบอมนั้นทำให้
ดงแฮตกใจเป็นอย่างมาก ความอุ่นของริมฝีปากเขาถูกแทรกเขามาด้วยความเย็นเฉียบของริมฝีปากคิบอม จูบ
นี้แม้มันจะไม่หนักหน่วง แต่ก็ทำให้ดงแฮใจเต้นอย่างแรง เขายังคงอึ้ง ความรู้สึกตอนนี้ดงแฮเองก็ไม่รู้ว่ามันคือ
อะไร ความรู้สึกประหลาด มันเหมือนความรัก........แต่ไม่ใช่
................
.........
...
เป็นเวลาที่ยาวนาน จนในที่สุดคิบอมก็ปล่อยริมฝีปากบางให้เป็นอิสระ
" แล้วนายล่ะรักฉันหรือเปล่า " คิบอมถามคำถามที่เขากลัวคำตอบที่สุด.......เขากลัวคำตอบ
" ฉัน..... " ดงแฮกำลังจะพูด แต่สายตากลับไปเห็นอะไรบ้างอย่างที่อยู่ห่างออกไปทางด้านหลังของคิบอม
มีคนกำลังจะเดินออกจากสวนสาธารณะ เขาหันหน้ามามองดงแฮด้วยแววตาเศร้าอย่างประหลาด ใบหน้ามี
คราบน้ำตาเล็กน้อย แล้วเขาก็เดินจากไป
เขาคนนั้นคนที่น่าจะไปจากโลกนี้ซะ คนที่ไม่น่ามาอยู่ตรงนี้
คนที่ทำให้เขามีตราบาปไปชั่วชีวิต.............คนที่ข่มขืน
" ดงแฮนายเป็นอะไรไป " คิบอมพูดด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นคนข้างหน้า หน้าซีดเผือก
" คิบอมฉันขอโทษ.......ฉันไม่ได้รักนาย "
-------------------------------------------------------------
เหนื่อยจ้า การบ้านเยอะมากๆๆๆๆๆๆ
แต่ก็มาอัพนะเนี่ย ( หลังจากผ่านไปเป็นชาติ -_- )
แต่ก็ไม่ค่อยมีกำลังใจเลยอ่ะ
ไม่ค่อยมีคนมาเม้นเลย เศร้า T^T
อย่าแอบอ่านสิค่ะ มาเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อย
คิดว่าจะไม่แต่งต่อแล้วนะ ถ้าเม้นยังน้อยขนาดนี้ TOT
-------------------------------------------------------------
" นี่คิบอมนายรู้ไหม นายคนนั้นน่ารักมากเลยอ่ะ ช่วยฉันทำทุกอย่างเลย น่ารักจัง " ดงแฮพูด ขณะที่อยู่บนรถ
ของคิบอมที่กำลังจะกลับบ้าน
แล้วเขาพูดโดยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของคนข้างๆร้อนรนแค่ไหน
" อีกอย่างนายนั้นอ่ะนะ ชอบกินอาหารเหมือนฉันเลย ฉันว่าเราต้องเกิดมาเป็นคู่กันแน่เลยอ่ะ "
เอี๊ยดดดดดด!!!!!
รถสปอร์ตคันหรูถูกเบรกอย่างแรง จนดงแฮตั้งตัวไม่ทันแล้วเซไปข้างหน้า
" นี่คิบอม นายทำอะไรนะ จอดรถทำไม แล้วนี่มาจอดกลางถนนเลยนะ รีบขับต่อเร็วสิ " ดงแฮพูดด้วยความ
กระวนกระวาย
" เกิดมาเป็นคู่กันหรอ เหอะ รักมันมากหรือไง " คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาโดยที่ยังไม่หันมามอง
ดงแฮด้วยซ้ำ
" นี่นายเป็นอะไรไปอีกเนี่ย รีบขับต่อเร็วเข้า " ดงแฮไม่ได้สนใจสิ่งที่คิบอมพูดเลย จนคิบอมต้องนำรถมาจอด
เลนซ้ายสุด แล้วพูดกับดงแฮด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกว่าเดิม
" ฉันถาม นายรักมันมากหรือไง อยากไปอยู่กับมันเลยไหมล่ะ!!!!!! " คิบอมตะโกนออกมา ต้องนี้เขาทนอดกลั้น
ไม่ไหวแล้ว เขาทำให้ดงแฮตกใจกลัว ต้องนี้เขาน่ากลัวอย่างที่สุด
" นะ....นาย เป็นอะไรไป ฉันกับเขามันก็แค่เพื่อน ไม่ได้มีอะไรกัน..........แล้วอีกอย่างฉันอยากอยู่กับนายด้วย "
คำพูดนี้ ทำให้คิบอมถึงกับอึ้ง เขาทำอะไรไปทำไมต้องหึงมากขนาดนี้ด้วย เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็รีบลงจากรถ
เแล้วไปเปิดประตูฝั่งดงแฮทันที
" อ้าว นี่นายทำอะไร ทำไม..... " ดงแฮยังไม่ทันพูดเสร็จคิบอมก็รีบฉุดตัวไปอย่างรวดเร็ว
แล้วรีบเดินไปที่ไหนซักที่
" นี่คิบอม นายจะพาฉันไปไหน แล้วรถล่ะ นายยังไม่ดับเครื่องเลยนะ เดี๋ยวก็มีคนมาขโมยไปหรอก " ดงแฮพูด
แต่คนข้างหน้ากับไม่สนใจเลยซักนิด เขาแค่ต้องการไปที่นั้น
...........................
..............
.....
จนในที่สุด เขาก็มาถึง ที่ๆเขาต้องการ ที่ในความทรงจำ........สวนสาธารณะ
" นี่นายพาฉันเดินมาตั้งไกล ก็เพื่อมาที่นี้นะหรอ " ดงแฮถามด้วยความไม่เข้าใจ
ที่นี้เวลาใกล้มืดแล้ว จึงไม่มีคนเลย ทำให้ยิ่งดูน่ากลัว
" ใช่......เดี๋ยวฉันพานายไปที่ๆหนึ่งก่อน " คิบอมพูดแล้วรีบพาตัวดงแฮไปบริเวณใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งหนึ่ง
ที่อยู่กลางสวน
" นาย..... " ดงแฮยังไม่ทันได้พูด ก็มีเสียงคิบอมแทรกมาก่อน
" เมื่อต้องฉันยังเด็ก มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ทำความผิด แล้วเขาก็ไม่กล้าจะบอกใคร เขาจึงไม่รู้ว่าจะทำยังไง เขา
ก็พูดให้ต้นไม้ต้นนี้ฟัง แล้วความรู้สึกผิด ก็หายไปหมด เวลาที่เขามีอะไรที่ไม่กล้า เขาก็มาเล่าให้ต้นไม้ต้นนี้ฟัง
ต้นไม่ต้นนี้ทำให้เขารู้สึกกล้าขึ้นมาอย่างประหลาด.... " คิบอมพูดพรางมองดงแฮ ด้วยความรู้สึกที่มาจากใจ
"......."
" ตอนนี้ฉันเรื่องจะสารภาพ....." คิบอมพูดแล้วหันตัวเขาหาดงแฮ......ไม่ใช่ต้นไม้
"......"
" เมื่อไม่นานมานี้ มีคนๆหนึ่งมาอยู่ที่บ้าน ตอนแรกฉันก็ไม่คิดอะไร แต่จู่ๆ ก็มีความรู้สึกแปลกๆเข้ามาภายในใจ
ตอนแรกฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร......"
"......"
" แต่ไปนานๆ ฉันก็รู้ว่ามันคืออะไรแต่ฉันก็ไม่อยากยอมรับมัน จนในที่สุด ฉันก็ทนกับความรู้สึกนี้ไม่ไหว ฉัน
ต้องบอกเขาคนนั้น..........."
"......."
" ฉันรักนาย.....ลีดงแฮ " ในที่สุดเขาก็บอกไป ความรู้สึกที่เขาอย่างบอกมากที่สุด
"......." แต่ดงแฮกลับไม่มีอาการอะไรเลย.....
"......."
" แต่....." ดงแฮกำลังจะพูดบางอย่าง แต่ก็มีริมฝีปากทาบลงมาปิดเสียก่อน การกระทำของคิบอมนั้นทำให้
ดงแฮตกใจเป็นอย่างมาก ความอุ่นของริมฝีปากเขาถูกแทรกเขามาด้วยความเย็นเฉียบของริมฝีปากคิบอม จูบ
นี้แม้มันจะไม่หนักหน่วง แต่ก็ทำให้ดงแฮใจเต้นอย่างแรง เขายังคงอึ้ง ความรู้สึกตอนนี้ดงแฮเองก็ไม่รู้ว่ามันคือ
อะไร ความรู้สึกประหลาด มันเหมือนความรัก........แต่ไม่ใช่
................
.........
...
เป็นเวลาที่ยาวนาน จนในที่สุดคิบอมก็ปล่อยริมฝีปากบางให้เป็นอิสระ
" แล้วนายล่ะรักฉันหรือเปล่า " คิบอมถามคำถามที่เขากลัวคำตอบที่สุด.......เขากลัวคำตอบ
" ฉัน..... " ดงแฮกำลังจะพูด แต่สายตากลับไปเห็นอะไรบ้างอย่างที่อยู่ห่างออกไปทางด้านหลังของคิบอม
มีคนกำลังจะเดินออกจากสวนสาธารณะ เขาหันหน้ามามองดงแฮด้วยแววตาเศร้าอย่างประหลาด ใบหน้ามี
คราบน้ำตาเล็กน้อย แล้วเขาก็เดินจากไป
เขาคนนั้นคนที่น่าจะไปจากโลกนี้ซะ คนที่ไม่น่ามาอยู่ตรงนี้
คนที่ทำให้เขามีตราบาปไปชั่วชีวิต.............คนที่ข่มขืน
" ดงแฮนายเป็นอะไรไป " คิบอมพูดด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นคนข้างหน้า หน้าซีดเผือก
" คิบอมฉันขอโทษ.......ฉันไม่ได้รักนาย "
-------------------------------------------------------------
เหนื่อยจ้า การบ้านเยอะมากๆๆๆๆๆๆ
แต่ก็มาอัพนะเนี่ย ( หลังจากผ่านไปเป็นชาติ -_- )
แต่ก็ไม่ค่อยมีกำลังใจเลยอ่ะ
ไม่ค่อยมีคนมาเม้นเลย เศร้า T^T
อย่าแอบอ่านสิค่ะ มาเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อย
คิดว่าจะไม่แต่งต่อแล้วนะ ถ้าเม้นยังน้อยขนาดนี้ TOT
-------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น