คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Normal (Is that so?)
Normal Ending
“นี่ มอทย่า” ลูเธอร์เรียก
“มีอะไรเหรอ? ลูเธอร์” อีกฝ่ายตอบรับโดยที่สายตายังไม่ละจากหนังสือที่ถืออยู่
“เพื่อนสนิทคืออะไร?” ลูเธอร์ถาม
“เพื่อนที่ยอมทำหลายๆอย่างเพื่อเราไงล่ะ” มอทย่าตอบกลับอย่างง่ายดายราวกับไม่จำเป็นต้องคิดอะไรเลย
“แล้วเจ้าใช่เพื่อนสนิทของข้าไหม?” ลูเธอร์ถามอีก
“ถามแบบนี้ จะขออะไรข้าอีกล่ะ?” มอทย่าพูดอย่างไม่อ้อมค้อม
“ไม่มีอะไร แค่ถามเฉยๆ” ลูเธอร์ปฏิเสธ
“...” มอทย่าเงยหน้าจากหนังสืออย่างแปลกใจ มองเห็นเสี้ยวหน้าของเพื่อนสนิทกำลังเหม่อลอย เมื่อมองดูใกล้ๆแบบนี้แล้วก็อดที่จะหลงใหลไม่ได้ ทั้งริมฝีปากบางเฉียบที่คอยแสยะยิ้มเยาะเย้ยคนอื่นอยู่ทุกวัน ดวงตาที่คอยจ้องมองอย่างเจ้าเล่ห์และประเมินค่าคนอื่น และผิวที่ขาวจนแทบจะดูเหมือนซีด
“นี่ มอทย่า ถ้าข้าจะ...ตายไป หรือหายไป...” ลูเธอร์ยังพดไม่ทันจบมอทย่าก็ขัดขึ้น
“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า? พูดแบบนี้ไม่สมเป็นเจ้าเลย” มอทย่าว่า
“ก็แค่... ลองถามดูน่ะ” ลูเธอร์คลี่ยิ้มจางๆแบบที่มีให้เห็นไม่บ่อยนัก ทำเอามอทย่ามองค้าง
“...” สวย... แม้จะคิดแบบนั้นแต่ถ้าพูดออกไปก็คงจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก มอทย่าจึงเลือกที่จะถามแค่... “ทำไมเจ้าไม่ยิ้มแบบนี้บ่อยๆล่ะ? เอาแต่แสยะยิ้มได้ทุกวัน”
“...” ลูเธอร์รีบหุบยิ้มนั้นลงทันที “มอทย่า เจ้ามองข้านะ ไม่ได้รู้สึกอะไรใช่ไหม?”
“ไม่นี่” ก็แค่รู้สึกว่าเจ้าสวย...
“วันหลังถ้าข้ายิ้มแบบนั้นอีก เจ้าต้องเตือนข้านะ” ลูเธอร์ว่า
“ได้” มอทย่าพยักหน้ารับ
“...” ลูเธอร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก
คงจะใช้ไม่ได้ผลกับมอทย่าเพราะมอทย่าได้รับพลังเทพสินะ? ดีแล้ว...
“ทำไมข้าจะต้องรู้สึกอะไรด้วย?” มอทย่าถาม
“...” มันมาแล้วไง... คำถามนี้
“ลูเธอร์?” มอทย่าเรียกเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบ
“ไม่มีอะไร ข้าจะไปแล้ว” ตอบไปแบบนั้น เพราะไม่แน่ใจว่าควรจะบอกให้รู้ดีไหม
“อืม โชคดีนะ ลูเธอร์”
การเป็นอัศวินที่มีเพื่อนมากมายแบบนี้... บางทีก็ไม่เลวหรอกนะ?
ลูเธอร์กลับไปแย้มรอยยิ้มกวนประสาทเหมือนเดิม
เหลือบมองซากซอมบี้ที่ยังเก็บไม่หมดจากมหกรรมครั้งที่แล้วก็อยากถอนความคิดขึ้นมาทันที
แต่ก็ช่างเถอะ...
มองเห็นแทดดี้ที่เพิ่งมาถึงที่นี่เนื่องในโอกาสอะไรสักอย่าง...
เฟย์ซัลที่ติดเงินเขาอยู่สิบสองเหรียญทองกำลังซื้อของไปป้อสาวในราคาสิบเหรียญทอง...
เทอรีเซียที่กำลังพูดคุยกระหนุงกระหนิงกับอัศวินสาวอีกคนโดยไม่ได้สนใจสามีของตัวเอง...
คิดแล้ว...
เพื่อนน่ะ... มีแต่เงินกับมอทย่าก็พอ!
ลูเธอร์คิดแล้วก็ลงไปอย่างด่วนจี๋เพื่อชิงเงินสิบเหรียญทองที่ว่ามาเป็นของตัวเอง
“เฟย์ซัล...”
แต่ก่อนที่จะได้พูดจบ มอทย่าที่ตามมาก็ขัดขึ้นเสียก่อน
“เจ้าไปพนันอะไรกับเฟย์ซัลอีก? ลูเธอร์”
“...”
คิดดูอีกที...
เอาแต่เงินกับมอทย่าที่ไม่มีกฎอัศวินฉบับมอทย่าได้ไหม?
“...” ลูเธอร์คิดแล้วเริ่มมาตรการหูทวนลม
“ท่านมอทย่าคะ? ไปเที่ยวกับข้าได้ไหมคะ?” แอนที่เพิ่งมาถึงเรียก สี่ห้าวันที่ผ่านมานี้ มอทย่าเอาแต่ยุ่งเรื่องงานตลอด ไม่ได้ไปเที่ยวหรือทำตามคำขอของเธอเลย แม้ว่าเธอจะรบเร้าอยู่ทุกวัน
“ขอโทษนะ ข้าไม่ว่าง ถ้าเจ้ายังมารบเร้าขออะไรอีก ข้าคงต้องขอให้เราเลิกกัน เพราะไม่ว่าจะยังไง การมารบกวนข้าทุกๆสิบห้านาทีมันก็เกินไปจริงๆ”
“ท่านมอทย่า?” น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาบนขอบตาของแอนแต่มอทย่าก็ไม่ได้ใส่ใจ
“มอทย่า?” คราวนี้เฟย์ซัลและลูเธอร์เป็นฝ่ายเรียกขึ้นอย่างแปลกใจ
“มีอะไร?” มอทย่าหันไปถามเฟย์ซัลและลูเธอร์
“เจ้าป่วยหรือเปล่า?” เฟย์ซัลและลูเธอร์ประสานเสียงกันอีกครั้ง
“ข้าสบายดี แต่ห้าวันมานี้ ข้าไม่ได้นอนเลยจากการรบกวนของแอน ข้าทนไม่ไหวแล้ว”
“ค่ะ ท่านมอทย่า เราเลิกกัน” แอนตอบรับด้วยน้ำตานองหน้าแล้ววิ่งจากไป
แล้วหลังจากนั้นก็กลับเป็นวันที่ปกติธรรมดาอีกครั้ง...
หรือบางทีอาจจะไม่ธรรมดา?
“ท่านโนเนทคะ เรมาลองคบกันไหมคะ?”
“เอาสิ”
“ไม่ได้นะ โนเนท ยัยนี่น่ารำคาญจะตาย ขนาดมอทย่ายังบอกเลิกเลยนะ?”
“เกรย์สัน...” โนเนทปราม
“โอเค จะฝึกความอดทนสินะ?”
ความคิดเห็น