คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Ask For Drama?
Drama
“ลูเธอร์ ทำยังไงดี? ข้าคิดว่าแอนโกรธข้า”
“...” ลูเธอร์เงียบไปพักหนึ่ง มอทย่าสันนิษฐานว่าเขากำลังคิดหาคำตอบ “เจ้ารักแอนเข้าแล้วล่ะ มอทย่า พานางไปเที่ยวอย่างที่นางต้องการเถอะ เดี๋ยวนางคงหายโกรธเองล่ะ” ลูเธอร์ตอบออกไปแบบนั้นโดยไม่ได้ใส่ใจเลยว่าตอนนี้หน้าอกข้างซ้ายรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
“อย่างนั้นเองเหรอ? ขอบใจเจ้ามากนะ ลูเธอร์ ค่าปรึกษาเท่าไรล่ะ?” มอทย่าถาม
“ไม่ต้อง... เจ้าไม่ต้องเข้ามาที่นี่อีกแล้วล่ะ ถ้ามีอะไรก็ให้ควินน์มาตามข้าก็แล้วกัน” ลูเธอร์กล่าว
“เอ๋? ทำไมล่ะ?” มอทย่าไม่เข้าใจ
“ทำตามที่ข้าสั่งก็พอ” ลูเธอร์ตอบไปแค่นั้น โดยไม่คิดจะอธิบายอะไร
“เข้าใจแล้ว”
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...
นานแสนนานเหมือนกับว่าได้ผ่านไปแล้วหลายร้อยปี... ข้ากำลังคิดอะไรอยู่? สำหรับปีศาจแล้ว นี่ก็เป็นเพียงเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วก็เท่านั้น ใช่แล้ว... ก็แค่นั้นเอง...
“ท่านหัวหน้าอัศวินลูเธอร์ แทดดี้สั่งให้ข้ามาตามท่านขอรับ” ควินน์ทำลายห้วงคิดของลูเธอร์ลง ไม่กล้าเข้ามาในห้องเนื่องจากกลัวกับดักในห้องจะแผลงฤทธิ์
“บอกเขาว่าเดี๋ยวข้าไป” ลูเธอร์สั่ง แล้วหลังจากนั้นสิบห้านาทีก็ลงไปตามที่ได้บอกไว้
“เจ้าทำบ้าอะไรอยู่ตั้งสิบห้านาที?” แทดดี้ถามอย่างหงุดหงิด
“เจ้าสิ คิดบ้าอะไรอยู่ถึงเรียกข้าออกมาข้างนอก?” ลูเธอร์ย้อน “จะเลี้ยงเหล้าข้าอีกรึไง?”
“เปล่า ก็ไม่เชิง แค่จะชวนออกไปดื่มเป็นเพื่อนหน่อย” แทดดี้ตอบ
“ขอปฏิเสธ” ลูเธอร์ตอบกลับสั้นๆ แล้วทำท่าจะเดินกลับขึ้นไปจริงๆ
“เฮ้ย เดี๋ยว เลี้ยงก็ได้”
“กี่ขวด? ถึงสิบไหม?” ลูเธอร์ยังมิวายหันกลับมาถามอย่างรอบคอบ
“...เจ้าจะกินเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?” แทดดี้ถามอย่างอึ้งๆ
“ก็นะ... ช่วงนี้มันยังไงๆก็ไม่รู้ ข้าคิดจะกินมากกว่านั้น แต่ถ้าให้ไปกับเจ้า เจ้าก็ต้องเลี้ยงเหล้าข้าอย่างน้อยที่สุดก็สิบขวดล่ะ” ลูเธอร์ตอบ
“ก็ได้ ข้าเลี้ยง” แทดดี้พยักหน้าอย่างจำยอม
“ดีมาก งั้นเราไปกันเถอะ สหายข้า” ลูเธอร์รีบคว้าไหล่แทดดี้ลากไปร้านเหล้าอย่างรวดเร็ว
“เจ้ากลุ้มใจเรื่องอะไรงั้นเหรอ? ลูเธอร์” หลังจากนั่งมองลูเธอร์กระดกเหล้าขวดที่ห้าหรือหกก็ไม่รู้ลงคอไป แทดดี้ก็ถามขึ้นมา
“ไม่รู้เหมือนกัน ลืมหมดแล้วล่ะ” ลูเธอร์ไม่ยอมบอกง่ายๆ เห็นได้ชัดว่ายังเมาไม่พอ
“ให้พูดกันตรงๆเลยนะ มอทย่าให้ข้ามาง้างปากเจ้าว่าเจ้าเป็นอะไร ทำไมถึงไม่ให้เขาไปหาเจ้าที่ห้อง เจ้าโกรธอะไรเขา?” แทดดี้สารภาพอย่างตรงไปตรงมา
“หึ เจ้าถามผิดจังหวะนะ ถ้าเป็นอย่างนี้ ต่อให้เมาเท่าไหร่ เจ้าก็ทำให้ข้าเปิดปากไม่ได้แล้วล่ะ”
“แล้วข้าต้องทำยังไง?” แทดดี้ถาม ขอคำชี้แนะ
“บางทีถ้าเจ้าเอาข้อมูลที่มีค่าพอๆกันมาแลกเปลี่ยน ข้าอาจจะบอกเจ้าก็ได้” ลูเธอร์แสยะยิ้ม แม้รอยยิ้มนั้นจะดูชั่วร้ายขนาดไหน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าก็งดงามมากในขณะเดียวกัน
“ข้อมูลของมอทย่ากับแอน?” แทดดี้ลองเดาดู แล้วก็คิดไม่ผิดเมื่อเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่ายจางลงเล็กน้อย
“...” ลูเธอร์หันหน้าหนี เสมองหญิงสาวที่เต้นอยู่โต๊ะข้างๆ
“ทำไมกันนะ? ทำไมข้าไม่ได้เอะใจสักนิด? ข้าควรจะรู้ตัวให้เร็วกว่านี้สินะ” แทดดี้พึมพำ
“...” ลูเธอร์ยังคงเงียบ
“เจ้ารู้ตัวนานแล้วหรือยัง?” แทดดี้ถาม
“ไม่ใช่...”
“ทำไมจะไม่ใช่? เจ้าเศร้าอยู่ใช่ไหม? ทรมานอยู่ใช่ไหมล่ะ? แล้วจะปฏิเสธไปทำไมว่าไม่ใช่?”
“...” ลูเธอร์หาคำโต้แย้งไม่ได้ เขามองหน้าอีกฝ่ายอย่างเงียบงัน
“...” สุดท้าย แทดดี้จึงได้แต่เงียบเป็นเพื่อน
“ข้าเคยคิดนะ ว่าเขาน่ะโง่ซื่อบื้อ แต่ความจริงแล้ว... อาจเป็นข้าก็ได้ ที่โง่เสียเอง...”
ความคิดเห็น