คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5
{Fic KOD} Reserved Ones
ช่วงเวลา : คิดเอาเองจ้า เนื่องจากคนเขียนขี้เกียจคิด
หมายเหตุ : เช่นเคย...ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดใดกับเนื้อเรื่อง
คู่ : เอ่อ... ให้เขียนอีกแล้วเหรอ? ก็ได้ (พยายามให้เป็น)มอทย่า ลูเธอร์
คำเตือน : ไม่ตรงกับนิสัยตัวละครสักเท่าไหร่...
“นี่ ท่านลูเธอร์ไม่สนใจท่านมอทย่าจริงเหรอ?” แอนถามเทอรีเซีย
“หือ?ก็ไม่รู้หรอก คนแบบลูเธอร์น่ะ อ่านยากจะตายไป” เทอรีเซียยักไหล่ ตอบไปแบบสบายๆ
“แต่ก็ยังพิสูจน์ไม่ได้ใช่ไหมคะ?” แอนถามอีก
“มันก็ใช่อยู่หรอกนะ แต่อย่าให้ลูเธอร์ได้ยินเชียวล่ะ” เทอรีเซียเตือน
“ค่ะ” แอนรับคำสั้นๆ
“ข้า...” เทอรีเซียยังพูดกับแอนไม่ถึงสามคำ เสียงหอบหายใจก็ดังขัดขึ้น
“แฮ่กๆๆ” โนเนทนั่นเอง... “เทอรีเซีย แย่แล้ว ลูเธอร์อาละวาด”
“หา?” เทอรีเซียส่งเสียงออกมาอย่างงงๆ
“ก็... เฟย์ซัลไม่ยอมรับว่าเป็นคนทำ ตอนนี้ลูเธอร์ก็บุกไปห้องดีโอแล้ว” โนเนทรายงาน
“หา?” ครั้งนี้อุทานด้วยความตกใจ
“รีบไปห้ามเร็วๆเลย” โนเนทเร่ง
“อา... ปล่อยไปเถอะ ไม่ทันแล้วล่ะ” เกรย์สันที่มาถึงทีหลังยิ้มเจื่อนๆให้เทอรีเซีย
“เดี๋ยวสิ แล้วจะทำยังไงดีล่ะ?ที่นี่จะไม่เละเหรอ? ท่านลูเธอร์ปะทะท่านดีโอเชียวนะ” แอนรีบแย้ง
“ก็ดีน่ะสิ เราได้ที่นั่งวีไอพีเลยล่ะ” เทอรีเซียบอกอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
แล้ววันหนึ่งที่วุ่นวายก็ผ่านไปอย่างเชื่องช้า...
แต่มอทย่าก็ตกลงคบกับแอนอีกครั้ง ส่วนลูเธอร์ก็ได้เงินไปใช้ซ่อมแซมกับดักของตัวเองสมใจ
“นี่...” เฟย์ซัลเรียกลูเธอร์อย่างไม่แน่ใจ
“มีอะไร?” ลูเธอร์ถามห้วนสั้น
“เจ้าเองใช่ไหมที่ทำลายกับดักเอง?เจ้าเหงาใช่ไหมล่ะที่ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเลย?” เฟย์ซัลถาม
“เจ้าคิดว่าไงล่ะ?” ลูเธอร์ถามกลับ คล้ายจะเยาะเย้ยอยู่ในที
“เจ้ามันขี้โกง แล้วเงินสองเหรียญทองที่ข้าอุตส่าห์ช่วยแบ่งจ่ายไปล่ะ?” เฟย์ซัลโวยวาย
“เจ้าอยากเห็นข้าหาเรื่องดีโออีกเหรอ?” ลูเธอร์ถามอย่างชั่วร้าย
“อ่า... ข้าเกิดหายสงสัยขึ้นมาแล้วล่ะ ไปก่อนนะ” เฟย์ซัลโบกมือลา
“อืม” ลูเธอร์รับคำอย่างพอใจ
...........................................................................................
“เจ้าเองใช่ไหมที่ทำลายกับดักเอง?เจ้าเหงาใช่ไหมล่ะที่ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเลย?”
“เจ้าคิดว่าไงล่ะ?” ที่ข้าถามกลับไปแบบนั้นอาจเป็นเพราะข้าไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับไปอย่างไรก็เป็นได้
เสียงของเฟย์ซัลยังคงดังอยู่ในหัว ไม่รู้ว่าเป็นความกังวล หรือ ความสับสนที่ทำให้นำกลับมาคิดใหม่อีกครั้ง
ลูเธอร์หลับตาลง ทรุดตัวลงบนที่นอนอย่างหงุดหงิด
“ข้าไม่ได้งี่เง่าเสียหน่อย พวกเจ้านั่นแหละ... ที่มั่วไปเอง” ลูเธอร์เถียง
ก๊อกๆๆ มอทย่าเปิดประตูเข้ามา
“เจ้าพูดกับใครอยู่น่ะ? ลูเธอร์” มอทย่าที่เพิ่งเข้ามาถามขึ้น
“แค่เถียงจิตใต้สำนึกน่ะ ไม่ต้องสนใจหรอก” ลูเธอร์ตอบมอทย่า “มีอะไร?”
“เจ้าโกรธอะไรข้าหรือเปล่า?เทอรีเซียบอกว่าเจ้าโกรธอยู่น่ะ” มอทย่าถามอย่างตรงไปตรงมา
“ไม่ใช่ ข้าแค่หงุดหงิด”
(บอกไปเลยสิ บอกไปเลยว่าหึง//คนเขียนเชียร์อยู่ห่างๆแต่เขียนไม่ได้เพราะไม่สมเหตุสมผล)
“ไม่เกี่ยวกับข้าใช่ไหม?” มอทย่าถามอีก
“ไม่เกี่ยว เกี่ยว... ข้าไม่รู้!” สุดท้ายจึงตะโกนออกมาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
“งั้นเจ้าก็บอกมาก็แล้วกันว่าให้ข้าทำยังไง อยู่ห่างๆ หรือว่า ทำตัวปกติ” มอทย่ายิ้มเจื่อนๆ เสนอออกมา
“ทำตัวปกติ อย่าให้คนอื่นเข้ามาในห้องข้า โดยเฉพาะ เฟย์ซัลกับเทอรีเซีย” ลูเธอร์ตอบ
“เอ๋? แล้วแอนล่ะ?” มอทย่าถามอย่างแปลกใจ ก็เทอรีเซียบอกว่า...
“ลูเธอร์กำลังหึงเจ้าอยู่นะ อย่าให้เวลากับแอนมากเกินไปสิ” แน่นอนอยู่แล้วว่ามอทย่าไม่ได้คิดจริงจัง แต่คิดได้ว่าบางทีลูเธอร์อาจจะเหงา ดังนั้นก็คงจะหมายความว่าน่าจะโกรธที่โดนเมินมากกว่า
“อืม?แอนทำไมเหรอ?” ลูเธอร์ถาม
“เอ่อ...ก็... เทอรีเซียกับเฟย์ซัลบอกว่า ให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้า เดี๋ยวเจ้าจะเหงา”
“อ้อ พวกนั้นเองรึที่ทำให้เจ้าคิดอะไรงี่เง่าๆแบบนี้...” รอยยิ้มของลูเธอร์ทำให้มอทย่าสังหรณ์ใจไม่ดี
“ข้าผิดเองแหละที่เชื่อคำพูดไร้สาระพวกนั้น” เขารีบแก้คำพูดของตนเองทันที
“ดีแล้วล่ะที่เจ้าคิดอย่างนั้น” ลูเธอร์บอกกับมอทย่า
“แล้วท่านแม่ทัพก็ฝากแจ้งทุกคนว่าจะไม่อยู่หนึ่งเดือน”
“อืม เข้าใจแล้ว” ลูเธอร์รับคำ
...........................................................................................
ท่านที่ต้องการการจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง กดคำว่า “ตอนต่อไป” 1 ครั้ง
ท่านที่ต้องการการจบแบบดราม่า กดคำว่า “ตอนต่อไป” 2 ครั้ง
ท่านที่ต้องการการจบแบบนอร์มอลเอนดิ้ง คลุมเครือ กดคำว่า “ตอนต่อไป” 3 ครั้ง
...........................................................................................
ความคิดเห็น