คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
{Fic KOD} Reserved Ones
ช่วงเวลา : คิดเอาเองจ้า เนื่องจากคนเขียนขี้เกียจคิด
หมายเหตุ : เช่นเคย...ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดใดกับเนื้อเรื่อง
คู่ : เอ่อ... ให้เขียนอีกแล้วเหรอ? ก็ได้ มอทย่า ลูเธอร์
คำเตือน : ไม่ตรงกับนิสัยตัวละครสักเท่าไหร่...
“นี่คือวันหนึ่งที่อากาศไม่ดี ลูกหมาน้อยมาหาที่หลบฝนใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วฟ้าก็ผ่าลงมา ทั้งลูกหมาน้อยและต้นไม้ล้วนตายทั้งคู่ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าให้ที่พักพิงกับคนที่หนีเรื่องใหญ่มา เจ้าคงเข้าใจจุดจบของพวกเจ้าดีใช่ไหม? เกรย์สัน?โนเนท?เฟย์ซัล?” ลูเธอร์ในชุดหนัง ถือแส้ แสยะยิ้มเหี้ยม แล้วสายฟ้าก็ฟาดเปรี้ยงลงมา “พวกเจ้าจะ-ตาย-อย่าง-ทุกข์-ทรมาน-แน่-นอน ข้ารับประกัน”
“ว้ากกก” เฟย์ซัลสะดุ้งตื่น ราชินีลูเธอร์หายไปแล้ว เหลือเพียงเตียงนอนนุ่มๆ รับรู้เท่านั้นแล้วจึงหลับต่อ กว่าจะรู้ตัวว่าเป็นเดจาวูก็สายไปเสียแล้ว...
...........................................................................................
“ที่รัก ไปเดทกันเถอะ” เฟย์ซัลชวน
“ข้าไม่ว่าง ต้องติวเข้มให้แอน” เทอรีเซียตอบกลับอย่างจริงจัง
“ติว?ทำไมล่ะ?” เฟย์ซัลถามอย่างแปลกใจ
“โดนมอทย่าบอกเลิกมาน่ะสิ” เทอรีเซียตอบ ทำเอาแอนน้ำตารื้นขึ้นมาจนได้...
“หา?ว่าไงนะ?ข้าไม่เชื่อหรอก ที่รัก เจ้าต้องล้อเล่นแน่ๆ” เฟย์ซัลถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“เรื่องจริงนะ จะไม่เชื่อก็ตามใจ” เทอรีเซียว่าแล้วก็รีบหันไปปลอบแอน “เจ้าไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวมอทย่าจะต้องมาขอคืนดีกับเจ้าแน่ แอน...”
“ท่านมอทย่าไม่มาหรอกค่ะ” แอนบอกอย่างสิ้นหวัง
“เจ้ารู้ได้ยังไง?แอน มอทย่าไม่ได้ขอคบเจ้าเล่นๆแน่นอน ข้าเอาหัวเป็นประกันได้เลย มอทย่าไม่ได้ชอบทำให้ใครเสียใจ ถ้าเขาขอคบเจ้าก็แสดงว่าเขาชอบเจ้ามากนะ” เทอรีเซียพูด มีเฟย์ซัลพยักหน้าสนับสนุน
“แต่ความจริงแล้ว...” แอนเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทั้งคู่ฟัง
...........................................................................................
“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง งั้นข้าขอแสดงความเสียใจด้วย ทางเดียวที่เหลือคือเจ้าต้องหน้าด้านบอกความจริงไปซะ แล้วขอคบกับมอทย่าเอง แล้วมอทย่าก็ไม่น่าจะปฏิเสธ” เทอรีเซียยิ้มเจื่อนๆให้แอน “ถ้าเจ้าบอกเรื่องนี้ก่อนหน้านี้ ข้าก็คงไม่สอนกลยุทธ์นั้นให้หรอก เฮ้อ...”
“ข้าผิดเองที่ทระนงตัวว่าท่านมอทย่าขอคบข้า” แอนก้มหน้าลง “ข้าคิดว่าการที่ท่านมอทย่าจ่ายเงินหมายความว่ายอมรับแผนการนั้น...”
“ลูเธอร์น่ะ ขูดรีดทุกคนแหละ ถ้าไม่ยอมจ่ายเงินก็จะถูกแบล็คเมล์ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ข้าโดนบ่อย... ที่จริงแล้ว มอทย่าไม่น่าจะถูกแบล็คเมล์ได้นะ หรือว่าลูเธอร์จะรู้ความลับของมอทย่า?” เฟย์ซัลกล่าวกับแอน
“พอเลย ไม่ต้องเป่าหูแอนเลย ใครเขาจะไปเหมือนเจ้ากัน มีความลับนู่นนี่นั่นเต็มไปหมด มอทย่าแค่คิดว่าควรจ่ายเงินต่างหากล่ะ สำหรับเขาแล้ว อะไรที่ไม่ผิดกฎอัศวินก็ดีทั้งนั้น” เทอรีเซียแก้ตัวแทนมอทย่า
“อืม จริงด้วย” เฟย์ซัลนึกออกขึ้นมาทันที
“เฮ้อ... เลอะเลือนแล้ว สามีข้า” เทอรีเซียถอนหายใจ
...........................................................................................
“เจ้าพวกบ้านั่นหายไปไหนกันหมดนะ” ลูเธอร์ต่อเติมกับดักก็แล้ว สกัดยาพิษก็แล้ว แต่ก็ไม่มีใครโผล่มาหา
“เฮ้อ” หลังจากถอนหายใจเป็นรอบที่สามร้อยเจ็ดสิบแปด(อย่าใส่ใจ คนเขียนมันมั่วค่ะ) ลูเธอร์จึงตัดสินใจออกไปหาอะไรทำด้านนอก
“ซอฟ” ลูเธอร์เรียกพาหนะมา วันนี้ซอฟกลับมาพอดี ลูเธอร์จึงพอจะมีอะไรทำบ้าง
“เจ้านายจะทำอะไร?” ซอฟถาม
“ถ้าไม่ทำอะไร แล้วเรียกไม่ได้เหรอ?” ลูเธอร์แสยะยิ้ม
“ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...” แล้วไงล่ะทีนี้... ก็จ๋อยสิครับ
“ดี เจ้าคิดว่ามีอะไรนุกๆเล่นไหม?ข้าเบื่อมากเลย” ลูเธอร์ถาม
“เก็บเงิน?ทวงหนี้?” ซอฟเสนอสิ่งที่ลูเธอร์ชอบทำ จึงโดนมะเหงกไปหนึ่งลูก
“เจ้าคิดว่าข้ามีหนี้ให้ทวงเท่าไหร่กันหา?” ลูเธอร์ถามอย่างหงุดหงิด
“ไม่มีก็สร้างสิท่าน เช่น หาเรื่องแบบว่า ทำกับดักตัวเองเสีย แล้วกล่าวหาคนอื่น” ซอฟเสนอ
“นานๆทีจะเห็นเจ้าพูดอะไรเข้าท่า”
โอ...ไม่นะ อัศวินหิวเงินที่น่ากลัวที่สุดถือกำเนิดแล้ว
ซอฟนึกเสียใจที่เสนอออกไปแบบนั้น แต่ไม่ทันแล้วล่ะ...
“ถ้าใครรู้เรื่องนี้ เจ้าจะมีชื่อติดอยู่ด้วยในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิดแน่นอน ไม่ต้องห่วงนะ ซอฟ” ลูเธอร์พูดทิ้งท้ายอย่างชั่วร้าย แล้วเดินกลับไปยังห้องทำงาน
“โธ่ เจ้านาย” ซอฟได้แต่ร้องไห้ด้วยความดีใจ(?)
...........................................................................................
ลูเธอร์เดินไปที่ห้องของตน แล้วเริ่มเปิดกลไกให้กับดักหน้าห้องทั้งหมดทำงาน
ผ่านไปห้านาที...
พื้นบริเวณหน้าห้องไม่สามารถเรียกว่าพื้นได้อีกต่อไป... สู้เรียกว่าซากเละๆของอะไรสักอย่างที่เคยเรียบเสียจะดีกว่า ในเมื่อสภาพของพื้นถูกทำลายโดยอาวุธต่างๆและยาพิษไปเสียเยอะ
“เอาละ ต่อไปก็ต้องสีหน้าโกรธสินะ อืม ไม่เนียนเลย...” ลูเธอร์ส่องกระจกอยู่ห้าวินาทีแล้วก็ปรับสีหน้าให้ดูน่าเชื่อถือได้เรียบร้อยและแนบเนียน
...........................................................................................
“เฟย์ซัล” เสียงเรียกนั้นสั่นเพราะความโกรธ
เฟย์ซัลหันไปมองก็พบกับผู้ไม่พึงประสงค์หมายเลขหนึ่ง เทอรีเซียกลั้นหัวเราะ ส่วนแอน...
มองด้วยสายตาของคนที่เห็นศัตรู? ลูเธอร์รู้สึกสับสนเป็นอย่างมากกับสายตาของอัศวินสาว
“มีอะไรหรือ? ลูเธอร์ ข้าคิดว่าเจ้าควรจะโกรธเทอรีเซียมากกว่าข้านะ? ข้าแค่ทำกับดักเจ้าเสียหายก็เท่านั้นเอง แต่เทอรีเซียกำลังสอนแอนให้แย่งมอท...” เฟย์ซัลยังพูดไม่จบ ลูเธอร์ก็ขัดขึ้น
“ใครจะสน? ฉันมาทวงค่ากับดัก เอามาหกเหรียญทอง ที่จริง ตอนแรกมอทย่าก็จ่ายให้แล้ว แต่มาพังกับดักรอบสองนี่มันเกินไป อีกอย่าง อย่าคิดนะว่ามอทย่าจะมาช่วยเจ้าอีกรอบ ตอนนี้หมอนั่นกำลังเข้าคอร์สสำนึกผิดอยู่ เจ้าดวงตกแล้วล่ะ เฟย์ซัล” ลูเธอร์บอกเฟย์ซัล
“หา? แต่...” เฟย์ซัลพยายามเถียง
“เทอรีเซีย แอน พวกเจ้าเป็นพยาน เฟย์ซัลเป็นคนบอกเองใช่ไหมว่าเขาทำกับดักของข้าเสียหาย?” ลูเธอร์ถาม
“ใช่” หญิงสาวทั้งคู่ประสานเสียง
“จ่ายมา” ลูเธอร์หันไปทวงเอากับเฟย์ซัล
“ข้าไม่มีเงิน มี-แต่-ตัว” เฟย์ซัลบอก แล้วก็ชิ่งเอาหน้าด้านๆ
...........................................................................................
“เกรย์สัน โนเนท ขอข้าหลบภัยหน่อย” เฟย์ซัลหนีมายังห้องเก็บอาวุธแล้วก็พบกับอัศวินสองคนที่มาเก็บอาวุธด้วยกัน จึงขอหลบภัยด้วย
“อืม ได้สิ” โนเนทตอบอย่างใจกว้าง
“เจ้าหนีอะไรมาล่ะ?” เกรย์สันถาม
“ลูเธอร์น่ะสิ มีคนไปยุ่งวุ่นวายกับกับดักหน้าห้องของเขา ตอนนี้กำลังโมโหได้ที่เลยล่ะ” เฟย์ซัลตอบ ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แล้วเจ้าไปทำอะไรให้เขาสงสัยล่ะ?” โนเนทถาม
“หนักกว่านั้นอีก ข้าสารภาพ” เฟย์ซัลทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก
“งั้นเจ้าก็ทำจริงๆ?” โนเนทถามอีก ทำเหมือนจะฆาตกรรมเฟย์ซัลเสียตรงนั้นเลย
“เปล่า ข้าเข้าใจอะไรผิดนิดหน่อยก็เลยพูดไปแบบนั้น” เฟย์ซัลกล่าวตอบ
“แล้ว...” เกรย์สันยังถามไม่จบ ก็มีคนแทรกขึ้นก่อน
“เฟย์ซัล เจ้าอยู่แถวนี้หรือเปล่า?” ลูเธอร์ส่งเสียงเรียกคล้ายกับการเรียกหมามากินข้าว
“เฮือก” เฟย์ซัลสะดุ้ง รีบหาที่ซ่อน ซึ่งที่นั่นก็ต้องเป็น... ข้างหลังที่แขวนอาวุธ
“นี่... เกรย์สัน โนเนท เจ้าเห็นลูกหมาผ่านมาทางนี้บ้างไหม?” ลูเธอร์ถาม
“ไม่นี่ ข้าไม่เห็นเฟย์ซัลเลย” โนเนทตอบอย่างร้อนตัว
“ข้าไม่ได้บอกเจ้าว่าตามหาเฟย์ซัลนะ” ลูเธอร์บอก หรี่ตาลงอย่างจับผิด
“เจ้าตะโกนดังซะขนาดนั้น ไม่ได้ยินก็หูหนวกแล้ว” เกรย์สันกลบเกลื่อนให้เพื่อน
“เหรอ? แล้วเจ้าคิดว่าเฟย์ซัลซ่อนตัวได้เนียนแล้วงั้นเหรอ?” ลูเธอร์ขมวดคิ้ว หันไปทางที่แขวนอาวุธแล้วถอนหายใจ “ไม่รู้ว่าโง่ หรือ บ้านะ แต่ข้าหาเจ้าเจอแล้ว จ่ายมา”
“แต่...” เฟย์ซัลทำท่าจะแย้ง
“อยากฟังนิทานไหม? ข้าเกิดอยากจะเล่านิทานขึ้นมากะทันหันแฮะ ช่วยฟังหน่อยก็แล้วกันนะ วันหนึ่งที่อากาศไม่ดี ลูกหมาน้อยมาหาที่หลบฝนใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วฟ้าก็ผ่าลงมา ทั้งลูกหมาน้อยและต้นไม้ล้วนตายทั้งคู่ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าให้ที่พักพิงกับคนที่หนีเรื่องใหญ่มา เจ้าคงเข้าใจจุดจบของพวกเจ้าดีใช่ไหม? เกรย์สัน?โนเนท?เฟย์ซัล?” ลูเธอร์แสยะยิ้มเหี้ยม แล้วสายฟ้าก็ฟาดเปรี้ยงลงมา “พวกเจ้าจะ-ตาย-อย่าง-ทุกข์-ทรมาน-แน่-นอน ข้ารับประกัน”
“เมื่อเช้ามัน... เดจาวูชัดๆ” เฟย์ซัลรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมากะทันหันเช่นกัน
“อ๊ากกก” แล้วเสียงกรีดร้องก็ดังไม่หยุดทั้งบ่ายนั้น
ความคิดเห็น