สาวใช้หวังรวยกับนายน้อยสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : ชดใช้กรรม

"โหยยย หรูเป็นบ้าเลย" ฉันอุทานเมื่อเข้าไปในเลมูซีนคันสวย....นี่ความฝันหรือนี่ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะได้นั่ง...ฉันรู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่โดนลักพาตัวมา อิอิ
"ชอบหรือครับ"คุณลุงคนนั้นพูดพร้อมยิ้ม ใจดีจังเลยนา
"ลืมแนะนำตัวเลย ผมชื่อ คาซาเมะ อาซาอิ เป็นคนเลี้ยงดูนายน้อย"
"ค่ะ ฉันชื่อ นัทสึเมะ ลี..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คาสึเมะซัง"
ฉันมองดูข้างๆ โหยมีตู้เก็บแก้วไวน์ด้วย แถมมันยาวมากฉันลงไปนอนบนพื้นได้เลย  บนหัวฉันก็มีทีวีจอแบน ติด UBC ทุกช่อง....ฉันหล่ะอิจฉาตานั่นจริงๆเลย เกิดมาพร้อมกับช้อนซ้อมทองคำ
แต่อยู่ดีๆ รถก็หยุด
"ถึงแล้วครับคุณลี" เขาพูดพร้อมเดินออกไปเปิดประตูให้ฉัน ฉันมองไปรอบๆ
แต่.....
"เห้ย นี่มันบ้านฉันนี่หว่า" ฉันอุทานออกมาดังๆ ตกลงเราไม่ได้โดนลักพาตัวหรือนี่
"ขอบคุณมากนะคะ อ๊าย ตกลงนี่จะมาส่งบ้านหรอคะเนี่ย ฉันนึกว่าโดนลักพาตัว" ฉันมองไปที่ลุงคนนั้นอย่างแฮปปี้
"เอ่อ ... มันไม่เชิงหรอกครับ" เขาพูดด้วยเสียงติดขัด
หา หมายควาย เอ้ย หมายความว่าไงนะ
"นี่ ยัยจืด มัวแต่ยืนเซ่ออยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด.." เสียงๆนึงดังข้างหลังฉัน
เออ เสียงคุ้นๆแฮะ
ฉันหันหน้าไป พร้อมเจอกับหนุ่มสูงรูปหล่อ ..
"เห้ย!!!นายมันฮิราชาช่านี่หว่า" ฉันพูดพร้อมปิดปากตัวเอง
ชาช่าบ้านเธอดิ ฮิราซาว่าว๊อย- -" เขาพูดพร้อมทำหน้านายๆ
อีก3คนข้างหลังหัวเราะลั่น
"เอ๊า เธอไปเก็บของที่จำเป็นได้แล้ว ตั้งแต่วันนี้ไปเธอต้องมาอยู่ที่บ้านฉัน" เขาพูดเสียงดัง หน้าเขาจริงจังมากฉันไม่กล้าเถียง
"อะไรนะ??!" ฉันฟังเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง "อะไรนะ อะไรบ้านนาย ไม่ได้ยิน"
"เธอต้องย้ายมาอยู่กับฉัน นี่เห็นมั้ย ฉันได้คำอนุญาติจากพ่อแม่เธอแล้ว" เขาพูดพร้อมชูแผ่นกระดาษแผ่นนึงขึ้นมา...มีลายเซ็นพ่อแมฉันเซ็นอยู่
"ย้ายไปอยู่กับนาย!!!เห้ย ฆ่าฉันให้ตายแล้วไปยัดโถส้วมยังดีกว่าเลย" ฉันโวยวาย  ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ
"เธอกล้าเรอะ..." เขาพูดพร้อมเดินเข้ามาแขนฉัน.....เพราะฉันไม่เคยให้ผู้ชายจับตัวมาก่อน+มือของเขาเย็นมาก ฉันเลยเผลอเอามือซ้ายตบหน้าเขาไปอีกที แต่ว่า.....
"ขอโทดนะครับคุณลี ผมคงให้คุณตบหน้านายน้อยผมไม่ได้" คุณลุงคนนั้นมาห้าม
"ขอบคุณมาก อาซาอิซัง..." เขาพูดกับคุณลุงคนนั้น แล้วเขาก็หันมาที่ฉัน..."นี่ ยัยบ้า!!!!!ตบฉันปากแตกยังไม่พอ นี่ยังจะตบอีกเรอะ  กะจะเอาให้ฉันฟันหักเลยหรือไง  ฮะ!!!!!!!!!!" เขาตะโกนใส่หน้าฉัน
หวายยย โคดน่ากลัวเลย ฉันตัวแข็งทื่อ
"ไปเก็บของในบ้านได้" เขาพูด  ฉันเดินเข้าบ้านไปเพราะกลัวเขาโกรธอีก..น่ากลัวจัง
ฉันเดินเข้าไปที่ห้องกินข้าว เห็นพ่อแม่นั่งกินข้าวกับน้องๆอยู่
"แม่...พ่อ  อธิบายได้มั้ยคะ" ฉันพูดเสียงแข็ง 
"ลูก...แม่อยากบอกลูกนะ...วันนี้บริษัทพ่อล้มละลาย พวกเราไม่มีตังเหลือแล้ว....แต่อยู่ดีๆผู้ชายพวกนี้ก็มาที่บ้าน บอกว่าเป็นเพื่อนเธอที่โรงเรียน...พวกเขาเป็นถึงสปอนเซอร์ใหญ่เชียวนะ..." แม่พูดเศร้าๆ
"ค่ะ รู้" ฉันทำหน้าหงอย
"พวกเขาบอกว่าค่าเล่าเรียนเธอ เขาจะจ่ายให้ทั้งหมด รวมทั้งยังเสนอตังให้เรา10ล้านเยน แลกกับตัวลูก....แม่ขอโทษนะ แต่ไม่งั้นลูกต้องไปอยุ่โรงเรียนรัฐฯ..แม่ไม่อยากให้ลูกเสียอนาคตนะ" แม่ร้องไห้ พ่อคอยปลอบแม่
 "ไม่เป็นไรค่ะ หนุเข้าใจ.." ไม่สิ จริงๆฉันเสียใจ เหมือนโดนหักหลัง...ฉันเดินเข้าไปในห้องนอน
ฉันเอาเสื้อผ้ามากองๆ ชุดนักเรียน ชุดนอน เมค-อัพทั้งหลาย และอื่นๆอีก
ฉันแต่งหน้าก่อนออกจากบ้าน...แหมไอบ้านั่น บอกว่าฉันหน้าจืด คราวนี้จะว่าฉันอีกมั้ย
ฉันม้วนผมตัวเองให้เป็นเกรียวๆอ่อนๆ  ทาขอบตาสีดำหนาๆ ทาแก้มสีแดงๆเข้มๆ
ฉันเอาเสื้ออกจากกระโปรงพับกระโปรงขึ้น เปลี่ยนรองเท้าเป็นส้นสูง....หึหึ
ฉันเดินออกจากบ้านโดยไม่ล่ำลาพ่อแม่....
"ไอ้หยา มินาโตะ มินามิ ฮาโตริ!!ดูดิ ยัยหน้าจืดกลายเป็นคนละคนเลย" ฮาจิเมะพูด อึ้งๆ
"จริงด้วย....เออนี่แหละ สเปคฉัน" มินามิ ฮาโตริ พูดพร้อมกัน
"หึหึ ยัยนี่นี่มันแปลกคนจริงๆ" มินาโตะพูดอย่างพอใจ เธอตายแน่ยัยบ้า
ฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา มองหน้าอย่างโกรธๆ
"เห้ย นี่เธอร้องไห้หรอ" นายหัวเงินมองฉันตกใจ
"ก็ใช่อ่าเด๊ะ นี่พวกนายคิดจะทำอะไรกันแน่ฮะ !! ฉันร้องไห้เพราะฉันเห็นหน้านายอ่ะดิ จะจองเวรจองกรรมฉันไปถึงไหนห๊า!!!!!!!!!!ไอบ้าโรคจิต...ฆ่าฉันให้ตายไปเลยดีกว่า ฮืออออออ" ฉันแหกปากโวยวายชนิดนกเพนกวินนี่ขั้วโลกเหนือยังได้ยิน
"ใครโรคจิตฮะ ยัยสองหน้า...แหกปากโวยวายไปทำไม ปวดหู...ยังกะใช้โทรโข่งพูด" ตาหัวเงินแหกปาก  นี่คนเริ่มโผล่หน้าออกมาดูแล้ว
"วู๊ ผู้หญิงบ้าไรฟระ ปากไม่เห็นเข้ากะหน้า" ผู้ชายทั้ง4บ่นขำๆ  
ฉันฉุนแล้วนะยะ
"เธอ มา...ขึ้นรถ" ฮาจิเมะพูด ฉันเดินขึ้นช้าๆ
"เฮ้ย ฉันลืมกระเป๋าเสื้อผ้าฉัน...รอแป๊ปนะ" ฉันพูดแล้วรีบวิ่งออกจากรถ
ฉันเดินเข้าบ้านไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้า พร้อมตะโกนบอกครอบครัวว่า
"เดี๋ยวหนุจะกลับมาในสภาพเจ้าหญิงนะคะแม่" ฉันพูดพร้อมวิ่งออกจากบ้าน
ฉันแบกกระเป๋า+ถุงเสื้อผ้าสัพเพเหระ ขึ้นรถ

....... ทั้ง4หนุ่มมองกระเป๋าเสื้อผ้าฉันอย่างอึ้งๆ
"บอกให้เอาแต่ของจำเป็นมา!!!เธอจะย้ายบ้านหรือไงฟระ ยัยประสาท" มินาโตะแหกปากโวยวาย
"ก็นี่อ่ะจำเป็นแล้ว- - ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเสื้อผ้านะ ไอพวกผู้ชายมันไม่รู้หรอกว่พวกนี้สำคัญขนาดไหน...." ฉันแหกปากกลับ- -ตอนนี้บรรยากาศในรถยังกะเวทีแข่งซูโม่
ฉันกับมินาโตะด่ากันจนคอแหบ   อีก3คนนั่งเงียบ ประมาณว่าถ้าพูดขัดอาจโดนตบ
"เธอนี่มันน่ารำคาญจริงๆ" มินาโตะพูดเนือยๆ
"งั้นก็ลงจากรถเด่ะ ไป๊ ชิ้วๆ" ฉันไล่ ฉันก็รำคาญเหมือนกัน
"นี่มันรถฉันนะ เธอนั่นแหละไป" เขาเถียง
~"หาจริงเด่ะ ดีฉันจะได้เดินกลับบ้าน  บาย" ฉันพูดพร้อมเปิดประตูรถ ขณะที่รถยังวิ่ง หึหึ อึ้งกันอ่ะเดะ
" เห้ยเธอจะทำอะไร" 4คนตะโกนดังลั่น รถจอดในทันที ดีนะที่วันนี้ไม่ค่อยมีรถ
"ก็ไหนไล่ฉันไง ฉันก็จะไป...ทำไมหล่ะ!!!" ฉันตอบกวนๆ
"เธอนี่มันบ้าดีเดือดจิงๆ เออฉันยอมแพ้ ถ้าเธอตายไป ใครจะมาเป็นคนใช้ให้ฉันหล่ะ" เขาพูดเสียงแข็ง
"คนใช้?????" ฉันถามงงๆ
"เดี๋ยวก็รู้เอง" มินาโตะพูด อีก3คนหัวเราะคิกคัก
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"นี่ ยัยบ้า ตื่นดิ๊ ถึงแล้ว เธอกำลังบังกระตูอยู่นะ....
ฉันตื่นขึ้นเพราะน้ำเสียงปีศาจ....นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย
ฉันค่อยๆเปิดประตูรถ แล้วก็ต้องตะลึง.........

"เห้ย บ้านคนหรือโรงแรมฟระ" ฉันช๊อคมาก ตรงหน้าฉันตอนนี้เป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ เหมือนบ้านลาร่า ครอฟท์ ใน ตู้ม raider
มันเป็นคฤหาสน์สีขาว สูงเกิน10ชั้นแน่ๆ ฉันมั่นใจ  มันใหญ่มาก ใหญ่เท่ากับสนามบิน(ในตัวอาคาร) ก็ว่าได้
ใครๆก็รู้ที่ญี่ปุ่นหน่ะ พื้นที่เล็ก มีบ้านขนาดนี้ได้แปลว่าใช่ย่อย
ตัวบ้านคงกินไปประมาน4ไร่แน่ๆ
"เธอนี่ปากกว้างชะมัด ยัดวัวเข้าไปได้ทั้งตัวเลยนะนั่น" มานามิ 1ในฝาแฝดพูดขึ้น พร้อมหัวเราะ
"นี่พวกนาย ปากเสีย!!" ฉันแหวะกลับ
"ยืนเป็นหินอยุ่ได้ยัยปากจัด ตามฉันมา"
พวกเรากำลังเดินอยู่บนทางเดินหินอ่อนที่ถูกจัดอยู่ระหว่างสวนสุดหรู.....ข้างๆฉันรอบตัวมีแต่ดอกไม้หลากสี ไม่ว่าเดซี่ กุหลาบ ลิลลี่ กล้วยไม้ต่างๆสารพัด พร้อมมีน้ำพุสุดหรูอลังการงานสร้างอยู่ตามทางเดิน....สวนนี่คงใหญ่ประมาน2ไล่ได้..แต่ทางเดินยาวแค่ 100 เมตร
ตาหัวเงินเอานิ้วโป้งไปแตะตรงตัวเซนเซอร์ของบ้าน ประตูไม้แกะสลักอันใหญ่โตจึงเปิดขึ้นอย่างอัตโนมัติ
"หรูเป็นบ้าเลย พวกนายอยู่ที่น่กันจริงๆหรอเนี่ย!!!!" ฉันอึ้งกับมันมาก
อลังการงานสร้างสุดๆ ข้างในตกแต่งไสตล์ยุโรป ตรงเพดานสูงก็มีแชงเดอเลียประดับเพชรขนาดใหญ่มหึมาห้อยอยู่......นี่มันหรูพอๆกับโอเร็นเต็ลเลย
ไม่สิ หรูกว่าด้วยซ้ำ
"เออ ทำไมไม่มีเมดซักคนเลยหล่ะ บ้านใหญ่ขนาดนี้" ฉันพูดด้วยความสงสัย
"อ๋อ ฉันไล่ออกไปหมดแล้ว"...เขาพูดพร้อมยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย
"หา!!!ทำไมหล่ะ" ฉันถามเสียงดัง เหมือนมีลางสังหรณ์ไม่ดี
"คำตอบง่ายๆ ต่อไปนี้เธอจะเป็นเมดบ้านฉันหน่ะสิ^^" เขาพูดพร้อมยิ้มกวนทรีน
"ว่าไงนะ!!!!!!คนเดียวหรอ" ฉันแหกปากลั่น
"ก็ใช่หน่ะสิ" เขาพูดพร้อมทำหน้าประมาณว่า เธอนี่ถามโง่ๆ
"ดะ..เดี..เดี๋ยวๆ บ้านนายมีกี่ชั้น"
"35ชั้น"
"กี่ห้อง"
"670ห้อง"
"ตัวบ้านมีกี่ไร่"
"ถ้าเฉพาะบ้านก็ 7ไร่"
ฉันหน้าซีด นีมันใหญ่เผลอๆเท่ากับพระราชวังที่อังกฤษด้วยซ้ำ
"งานของเธอก็คือ ทำความสะอาดทุกห้องในตึกนี้ อาทิตย์ละครั้งใช้วิธีไหนเรื่องของเธอ เธอต้องซักผ้า ทำอาหาร ปรนณิบัตรพวกฉัน ทำความสะอาดสระว่ายน้ำ ตัดหญ้าในสวนและสนามกอล์ฟ..ที่สำคัญเธอต้องทำความสะอาดตึกนี้ทั้งหมด..."
"เห้ย..ไมมันเยอะจัง!!!นายจะบ้าหรอฮะ!!!!" ฉันกรี๊ด
"อ๊ะ มีข้อแม้..." เขาพูดแซง
"ถ้าเธอไม่อยากทำงานทั้งหมด เธอต้องนอนกับพวกเราทุกห้อง^^ โอเค๊??เธอทำทุกอย่างเพราะตังไม่ใช่หรือ" เขาพูดยิ้มเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา
"เพียะ!!!"
"นายกล้ายังไงมาดูถูกฉัน...ก็ได้ฉันจะทำความสะอาดบ้านหลังนี้  ให้ตายฉันก็ไม่นอนกับใครเด็ดขาด!!" ฉันพูด น้ำตาจะไหล ชี้หน้าไอ4คนนั้น
"จะตบฉันทำไมยัยบ้า เจ็บนะเฟร่ย.....ผิดคาดจริงๆ ฉันนึกว่าเธอจะตกลง"
"วู๊ เซ็งเลย"
"เกินคาดแฮะ"
"โหดจริงๆ"
4คนนั้นบ่นกันให้แซ่ด

"งั้นวันนี้ฉันจะพาเธอทัวร์เอง " ฮาโตริ  1ในฝาแฝดอาสา  เขาดูเป็นคนดีมาก เป็นคนเดียวที่ไม่ล้อฉัน
"จ้ะ~~^^" ฉันยิ้มให้เขา  ดูไปดูมาฝาแฝด2คนนี้หน้าตาไม่ค่อยเหมือนกัน
มินามิ หน้าตาดูเจ้าเลห์กว่าเยอะ แต่คนนี้กลับดูอ่อนโยน
"นี่ เธอระวังตัวไว้นะ หมอนี่มันเสือผู้หญิง" มินาโตะแขวะ
"นายยังดูนิสัยเลวกว่าเขาตั้งเยอะ แบร่~~" ฉันแลบลิ้นให้ หน้าตาหมอนั่นเหมือนโดนชกมา สงสัยอึ้งอ่าเด๊ะ
"เมื่อกี้เธอคงเห็นแต่หน้าบ้านสินะ เดวฉันจะพาเธอไปด้านหลังมั่ง" เขาเดินนำไปพร้อมเปิดประตูสีขาวบานใหญ่  แสงแดดส่องเข้าตาฉัน
"นี่คือสวนที่เธอต้องตัดหญ้า รวมถึงสวนด้านหน้าที่เราพึ่งผ่านมา" เขาพูดแล้วยิ้ม
"นะ..นี่  ฉันต้องทำคนเดียวหรอ....." ฉันหน้าซีด
นี่มันใหย่กว่าสวนหน้าถึง5เท่าได้เลย ถ้าจะไปอีกฟากคงต้องใช้รถขับ....แต่ฉันยังไม่เห็นอีกฟากของมันเลย
"ฉันว่างั้นหน่ะ" เขาตอบ
"นี่มันกี่ไร่" ฉันถามหวาดๆ
"อ๋อ 61ไร่หน่ะ" เขาตอบหน้าหวาน....
61 ไร่.....  นี่เป้นแค่ส่วนนึงของงาน....

โอ๊ยยยยยยยยยยย ไม่เอาด้วยแล้ว ฉันอยากกลับบ้านTT!!!!!!!!!!!!!