Vampire Lover เรื่องรักๆของนางแวมไพร์

ลำดับตอนที่ #5 : ปัญหา...ป้า...ที่รัก

"เบ็ตตี้ แกบอกมาเดี๋ยวว่าแกเอาหลานชั้นไปไว้ที่ไหน"
"นี่ น้อยๆหน่อยเถอะ มาร์กาเร็ต เธอจะมากล่าวหาแบบนี้ไม่ได้นะ ชั้นไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน"
"เป็นไปได้ไง นอกจากลูกแกก็ไม่มีใครแล้วที่หลานชั้นรู้จัก  แล้วเดือนนี้มันยังไม่ได้ส่งเงินมาให้ชั้นเลยนะ แล้วชั้นจะเอาเงินที่ไหนกิน ห๊ะ"
"อะไรกัน อยู่บ้านภาษาอะไรเนี่ย"
" นี่ๆป้า หยุดทะเลาะกับแม่ผมได้และ รำคาญ เมื่อคืนผมเห็นมันนั่งกินไอติมกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ แต่สวยมากเลยหล่ะ"
"อะไรนะ อยู่กับผู้หญิง สวยด้วย" ความคิดต่างๆเริ่มแล่นเข้ามาในหัวของมาร์กาเร็ต "แล้วนางนั่นรวยมั๊ย"
"ไม่รู้เหมือนกันป้า แต่แต่งตัวดีมาก เหมือนเป็นพวกคนชั้นสูงเลยล่ะ"
" หึๆๆๆๆ ไอ้หลานรัก /// ถ้ามันกลับมาบอกว่าให้ไปหาชั้นด้วยนะ "
       

......................................................................................

    หลังจากที่จัสเตียนเดินตามทางที่เห็นเจ้าตัวประหลาดบินไป เขาพบบ้านหลังหนึ่งหน้าบ้านมีลุงแก่ๆนั่งอยู่
"ไอหนูเจ้ามาทำอะไรดึกๆดื่นๆในป่าห๊ะ"
"แฟนผมโดนตัวอะไรไม่รุ้จับมาครับ"
"โดนจับเรอะ...เจ้ากำลังจะไปช่วยเขาใช่มั๊ย"
"ใช่ครับ มันน่าจะบินไปทางเนินเขาน่ะครับ"
"เนินเขา...ใช่แน่นอน ต้องใช้แน่แน่"
"อะไรเหรอครับ"
"ไม่มีอะไรหรอกไอหนู เข้ามาพักในบ้านลุงก่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าค่อยออกเดินทาง"
"ก็ได้ครับ ขอบคุณมากเลยนะลุง"

   คืนนั้น จัสเตียนนอนไม่หลับเขาคิดถึงแต่เรื่องของแองเจอร์ิลิค เขาเป็นห่วงเธอมาก พอข่มตานอนก็เห็นแต่หน้าของแองเจอร์ลิคร้องขอให้ช่วย
เขาเป็นอย่างนี้จนเช้า

"ลุงครับ ผมไปก่อนนะครับ"
"ไอหนู พกไอนี้ไปซะ มันจะคุ้มครองเจ้าให้รอดพ้นจากพวกแวมไพร์์"
"แวมไพร์!!!"
"ใช่ แวมไพร์ แต่ไม่เป็นไรหรอก เจ้ายังมีไม้กางเขนนี่"
"ขอบคุณมากเลยนะครับ"
    หลังจากที่ล่ำลาคุณลุงแล้ว เขาก็รีบเดินทางไปยังปราสาทที่คุณลุงได้บอกไว้ก่อนที่จะเดินทาง เขาไม่เคยต้องผจญภัยแบบนี้มาก่อน
เขาต้องผ่าดงพงหนามผ่านอุปสรรคต่างๆ จนในที่สุดเขาก็พบกับปราสาทที่ลุงบอก ซึ่งกว่าจะมาถึง ตะวันก็ลับฟ้าพอดี

   ปราสาทนี้ตั้งอยู่บนเนินเขาสูง เขามองไปยังหอคอยสูงละลิ่ว เขาต้องใจกับหอคอยนี้มาก
"ทำไมปราสาทนี้มันคุ้นจังนะ" เขาเริ่มรู้สึกคุ้นกับปราสาทนี้    เขาตัดสินใจเดินเข้าไป สยบความกลัวเอาไว้ เมื่อเขาเปิดประตูปราสาทเข้าไป
เขาก็พบกับห้องโถงที่กว้างขวาง แล้วเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้ากระทบบันได

"เจสัน ในที่สุดท่านก็มาหาข้า ข้ากำลังออกไปหาท่านพอดี"
"แองเจอร์ลิค" จัสเตียนดีใจอย่างมากที่แองเจอร์ลิคปลอดภัย
 แองเจอร์ลิคกำลังวิ่งเข้ากอดจัสเตียน
    กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
"เจสัน เจ้าพกอะไรมา"  เธอปวดแสบปวดร้อนไปทั้งตัวเหมือนไฟนรกกำลังเผาร่างเธอ
"ผมมีแต่ไอเนี่ย" เขาชูไม้กางเขนขึ้นมา
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด   เอามันออกไป๊" แล้วเธอก็สลบไป

เธอตื่นขึ้นมาอีกทีในอ้อมกอดของจัสติน
 
"แองเจอร์ลิค...เธอเป็นแวมไพร์ใช่มั๊ย"
"น...น...นี่คุณรู้แล้ว.."
"ใช่ ชั้นเก็บเรื่องราวมาคิด ตอนเจอก็เจอกันเฉพาะตอนกลางคืน เธอไม่ชอบแสงไฟ เธอไม่รุ้จักสิ่งของเครื่องใช้ที่ไม่ว่ายังไงก็น่าจะรู้จัก
เธอมีเขี้ยว และก่อนที่เธอจะหนีไปเพราะเห็นเลือด เธอบอกว่า เธอจะคุมตัวเองไม่อยู่ ทุกอย่างมันมีเค้าว่าเธอคือแวมไพร์"
"เจสัน ชั้นขอโทษที่ไม่ได้บอกเธอ ชั้นกลัวจะเสียเธอไปอีก"
"เสียผมไปอีก  เราเคยเจอกันด้วยเหรอ"
"ตามชั้นมาสิ ชั้นจะให้ดูอะไร"  เธอลุกขึ้นจากอ้อมกอดแล้วพาจัสเตียนขึ้นบันไดไปยังห้องห้องนึง
เธอจุดเทียนแล้วส่องไปที่ภาพภาพนึง

"นีคือภาพวาดของชั้นกับคนรักเมื่อสามร้อยกว่าปีก่อน"
จัสเตียนมองไปที่ภาพไล่ขึ้นไปจากล่าง
ภาพที่เขาเห็นคือ...

...หญิงสาวคนหนึ่ง เธอมีผิวสีขาวสะอาดดูอวบอิ่มในชุดราตรีสีแดงจัด ผมยาวสีดำสนิท ดวงตาสีแดงถูกโอบจากด้านหลังโดย
ชายคนหนึ่ง เขาใส่ผ้าคลุมและชุดสีดำสนิททั้งตัว มีปกแผ่กว้างที่คอ รูปร่างสูงโปร่ง มีผมสีดำสนิท ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล...

"น...น...นี่มันผมนี่ ทำไมถึงมีผมอยู่ในภาพล่ะ"
"ชั้นคือ เคาน์เทส แองเจอร์ลิค ส่วนชายคนนั้นคือ เคานท์ เจสัน คนรักของข้า แต่เขาโดนฆ่าตาย และแปลกมากที่เขามีใบหน้าที่คล้ายคลึงกับเจ้ามากถึงมากที่สุด ข้าเชื่อว่าเ้จ้าและเขา คือคนเดียวกัน แม้แต่นิสัยก็เหมือนกัน มันทำให้ข้ารักเจ้า"
"ผมก็รักคุณเช่นกัน แค่คุณบอกผมผมรับในความเป็นคุณได้ทุกอย่าง"
"เจสัน ไม่สิ จัสเตียน"
"เรียกผมว่าเจสันเหมือนเดิมเถอะ"
"ได้ค่ะ เจสัน"

ทั้งสองยืนกอดกันท่ามกลางแสงจันทร์ ปล่อยให้ร่างกายที่เย็นเฉียบได้รับความอบอุ่น
และให้ร่างกายที่ร้อนลุ่ม ได้รัยความเย็นเข้ามาชะโลมใจให้โอนอ่อน
เรื่องที่เกิดขึ้นยังไม่จบแต่มันเพิ่งเริ่ม

......................................................................................................................................................................