ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เจอกันอีกแล้ว...นะที่รัก....
จัสเตียน เด็กหนุ่มวัย23 เขากำลังเจอปัญหารุมเร้าเข้ามาในชีวิต พ่อแม่ก็เพิ่งมาเสียไป ตอนนี้เขาเหลือเพียงแค่ป้าหน้าเลือดของเขาเขาอยากหนีแต่ก็หนีไม่ได้ เพราะเขายังเป็นห่วงป้าของเขาอยู่ หลังจากที่พ่อเสีย ธุรกิจของเขาก็ตกลงเรื่อยๆ จนตอนนี้บ้านของเขาแทบไม่มีเงินอยู่เลย "มาร์กาเร็ต"
ป้าของเขาจึงใช้ความหล่อขอองหลานชาย หลอกสูบเงินของของหญิงสาวที่เข้ามาหลงรักหลานชายของเธอ แต่ไม่นานผู้หญิงเหล่านั้นก็สะบัดเขาทิ้ง
ก็อย่างว่า ใครจะทนได้...แต่จัสเตียนเองก็ไม่ได้อยากทำเลย แต่เขาไม่เหลือใครแล้วนอกจากป้า เขาจึงต้องจำใจทำ
"จัสเตียน ตอนนี้เธอเจอผู้หญิงที่รวยๆบ้างรึยัง ห๊ะ"
"ยังเลยป้า"
"ก็รีบหาเข้าสิ ถ้ามันไม่มีจริงๆก็หาใครก่อนก้ได้"
"...ป้า ผมว่าเราเลิกวิธีแบบนี้เถอะ เราไม่ลองหางานทำดูล่ะป้า ผมไม่อยากหลอกใครอีกแล้ว"
"นี่แกบ้ารึไง บ้านเรารวยขนาดไหน ถ้าให้ไปทำงานแบบนั้นก็ขายหน้าคนอื่นตาย ไม่มีทาง คนอย่างชั้นต้องได้อยู่แบบคุณนายเท่านั้น"
"แต่เรากำลังจะอดตายนะป้า บ้านเราไม่ได้รวยเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะป้า"
"แกก็รีบหาผู้หญิงมาหลอกสิ"
"ไม่ ผมไม่ทำอีกแล้ว ผมจะหางานทำ"
"งั้นแกก็เชิญออกไปหางานทำเอาเลย แล้วไม่ต้องกลับมาบ้านนี้อีก ไป๊"
ปั้ง!!!
เขากระแทกประตูออกไป ตอนนี้เขากำลังเศร้า เขาอยากจะได้สถานที่ที่ทำให้เขาได้ปลดปล่อยความรู้สึกข้างในออกมาและะเขาเลือก สวนสาธารณะกลางเมือง พ่อแม่ของเขาเจอกันที่นี่ และตอนเด็กพ่อแม่ของเขาก็ชอบพาเขามาที่นี่ เวลาเขาได้มาที่นี่ จึงเหมือนกับการที่เขาได้มาหาพ่อกับแม่ของเขา
จนวันนึง เขาได้เจอกับหญิงสาวคนนึงในสวนสาธารณะ เธอมีผมสีดำยาว ใส่ชุดราตรีสีแดง ผิวขาวเหมือนหิมะ เขาหลงรักเธอ และเขาเองก็รู้สึกเหมือนเคยเจอกันเธอมาก่อน แต่ทำไมเขาถึงจำไม่ได้ ยิ่งเขารู้ว่าเธอร้องไห้ เขาก็ยิ่งอยากเข้าไปปลอบ และเขายิ่งหวั่นไหวเมื่อใบหน้าสวยๆของเธอหันมายิ้มอย่างดีใจ เหมือนเด็กเจอของเล่นเมื่อเจอหน้าเขา ดวงตาของเธอทำให้ใจของเขาแทบละลาย แต่สุดท้ายเขาก็ต้องปลีกตัวออกมา
ถ้าป้าของเขารู้ ป้าต้องให้เขาหลอกเธอแน่ เขาไม่อยากหลอกใครอีกแล้ว แต่ป้าไม่ให้เขาเข้าบ้านนี่ ใช่ แล้วจะไปนอนที่ไหนล่ะ สุดท้าย คืนนั้นเขาก็ต้องไปขอบ้านเพื่อนอยู่ แลกกับทำงานเป็นลูกจ้างในร้านขายของชำแม่เพื่อน
"จัสเตียน ฝากดูร้านหน่อยนะ เดี๋ยวป้าจะไปซื้อของมาทำกับข้าวเย็นนี้"
"ได้ครับ"
ชีวิตของเขาตอนนี้มีความสุข เขามีงาน มีเงินเก็บ และส่งไปให้ป้าในบางครั้ง
นี่แหละคือชีวิตที่เขาต้องการ...
เสียงลมผัดผ่าน เหมือนเสียงกรีดร้องไปตามป่า กิ่งไม้เสียดสีกันดังเอี๊ยดอ๊าด ฝูงค้างคาวออกหากินในเงาราตรี แสงจันทร์สาดส่องไปยังปราสาทสีดำทะมึนที่ตั้งอยู่บนเนินเขา แสงจันทร์ลอดเข้าไปในห้องห้องนึงบนหอคอยสูง ปลุกให้สาวเจ้านางนึงให้ลุกขึ้นจากโลง
"ค่ำคืนนี้ช่างอากาสดีนัก" เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ทั้งๆที่เธอก็เจออากาศแบบนี้มาหลายร้อยปี แต่ทำไมวันนี้มันช่างดีกว่าวันอื่นเหลือเกิน อาจจะเป็นเขา เขาคนนั้น ที่กลับมาทำให้เธอใจชื้นอีกครั้ง
เธอผัดแป้งที่เก็บไว้หลายปี หยิบลิปติกสีแดงเลือดแท่งเก่าที่เคยใช้เมื่อนานมาแล้ว มาบรรจงหาที่ริมฝีปาก เธอส่องกระจกส่องแล้วส่องอีก
ทั้งๆที่รู้ว่าเธอไม่สามารถมองเห็นตัวเองในกระจกได้
"เจสัน ข้าจะไปหาท่าน"
เธอเดินไปที่เมืองอีกครั้ง จุดหมายคือที่เดิม "สวนสาธารณะกลางเมือง"
เธอใช้สายตาสาดส่องไปทั่วบริเวณ...
"ไม่เจอ นี่ท่านหายไปไหน เจสัน"
ใจเธอเริ่มสลายอีกครั้ง ความสุขเข้าได้ไม่นาน ความทุกข์ก็เริ่มเข้ามาแทนที่
" อ้าว! คุณ เจอกันอีกแล้วนะครับ"
เสียงชายหนุ่มเอ่ยทักเธอ นั่นทำให้เธอมีความหวังอีกครั้ง เธอหันไปมองต้นเสียง...
" เจสัน!!! คุณหายไปไหนมา" เธอโผเข้ากอด
จัสเตียนตกใจนิดๆ เมื่อมือของเขาสัมผัสโดนตัวของแองเจอร์ลิค
"ท...ท...ทำไมตัวคุณเย็นอยากเนี่ยล่ะ"
"เพราะ อากาศมันหนาวล่ะมั้ง แล้วนี่คุณหายไปไหนมา ชั้นรอคุณมาตั้งนาน"
"นี่คุณมารอผม....เหรอเนี่ย"
"ใช่ค่ะ ชั้นมารอคุณ ชั้นรอคุณมานานเป็นร้อยๆปีเลยล่ะ"
"ห๊ะ!!! อะไรนะ คุณรอผมมาเท่าไหร่นะ"
"อ้อ ชั้นหมายถึงว่า ชั้นรอคุณมานานเหมือนเป็นร้อยๆปี ตางหากล่ะ"
"เอ่อ...แล้วนี่คุณอยู่แถวไหนล่ะ ทำไมผมไม่เคยเห็นคุณเลย"
"คุณแน่ใจนะ ว่าไม่เคยเห็นชั้น"
"ผมว่าคุ้นๆ แต่ผมจำไม่ได้"
เธอยิ้มที่มุมปาก..."ชั้นจะทำให้คุณจำให้ได้ ชั้นจะค้นมันขึ้นมาจากใจคุณ ต่อให้ต้องพยายามแค่ไหน ชั้นก็จะทำ"
"คุณนี่เจ้าบทเจ้ากลอนดีนะ ผมชักจะชอบคุณและละสิ"
"คุณว่าอะไร นะคะ"
" เอ่อ...ผมหมายถึงชอบนิสัยคุณน่ะครับ"
"ถ้าคุณจะชอบชั้น ชั้นก็ไม่ว่าหรอก..."
ทั้งสองต่างเขิน
ครั้งแรกที่จัสเตียนมีความรุ้สึกนี้ขึ้นมา กับหญิงที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นาน
ส่วนแองเจอร์ลิค นี่คือความรู้สึกที่เธอเฝ้ารอมาแสนนาน...
ป้าของเขาจึงใช้ความหล่อขอองหลานชาย หลอกสูบเงินของของหญิงสาวที่เข้ามาหลงรักหลานชายของเธอ แต่ไม่นานผู้หญิงเหล่านั้นก็สะบัดเขาทิ้ง
ก็อย่างว่า ใครจะทนได้...แต่จัสเตียนเองก็ไม่ได้อยากทำเลย แต่เขาไม่เหลือใครแล้วนอกจากป้า เขาจึงต้องจำใจทำ
"จัสเตียน ตอนนี้เธอเจอผู้หญิงที่รวยๆบ้างรึยัง ห๊ะ"
"ยังเลยป้า"
"ก็รีบหาเข้าสิ ถ้ามันไม่มีจริงๆก็หาใครก่อนก้ได้"
"...ป้า ผมว่าเราเลิกวิธีแบบนี้เถอะ เราไม่ลองหางานทำดูล่ะป้า ผมไม่อยากหลอกใครอีกแล้ว"
"นี่แกบ้ารึไง บ้านเรารวยขนาดไหน ถ้าให้ไปทำงานแบบนั้นก็ขายหน้าคนอื่นตาย ไม่มีทาง คนอย่างชั้นต้องได้อยู่แบบคุณนายเท่านั้น"
"แต่เรากำลังจะอดตายนะป้า บ้านเราไม่ได้รวยเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะป้า"
"แกก็รีบหาผู้หญิงมาหลอกสิ"
"ไม่ ผมไม่ทำอีกแล้ว ผมจะหางานทำ"
"งั้นแกก็เชิญออกไปหางานทำเอาเลย แล้วไม่ต้องกลับมาบ้านนี้อีก ไป๊"
ปั้ง!!!
เขากระแทกประตูออกไป ตอนนี้เขากำลังเศร้า เขาอยากจะได้สถานที่ที่ทำให้เขาได้ปลดปล่อยความรู้สึกข้างในออกมาและะเขาเลือก สวนสาธารณะกลางเมือง พ่อแม่ของเขาเจอกันที่นี่ และตอนเด็กพ่อแม่ของเขาก็ชอบพาเขามาที่นี่ เวลาเขาได้มาที่นี่ จึงเหมือนกับการที่เขาได้มาหาพ่อกับแม่ของเขา
จนวันนึง เขาได้เจอกับหญิงสาวคนนึงในสวนสาธารณะ เธอมีผมสีดำยาว ใส่ชุดราตรีสีแดง ผิวขาวเหมือนหิมะ เขาหลงรักเธอ และเขาเองก็รู้สึกเหมือนเคยเจอกันเธอมาก่อน แต่ทำไมเขาถึงจำไม่ได้ ยิ่งเขารู้ว่าเธอร้องไห้ เขาก็ยิ่งอยากเข้าไปปลอบ และเขายิ่งหวั่นไหวเมื่อใบหน้าสวยๆของเธอหันมายิ้มอย่างดีใจ เหมือนเด็กเจอของเล่นเมื่อเจอหน้าเขา ดวงตาของเธอทำให้ใจของเขาแทบละลาย แต่สุดท้ายเขาก็ต้องปลีกตัวออกมา
ถ้าป้าของเขารู้ ป้าต้องให้เขาหลอกเธอแน่ เขาไม่อยากหลอกใครอีกแล้ว แต่ป้าไม่ให้เขาเข้าบ้านนี่ ใช่ แล้วจะไปนอนที่ไหนล่ะ สุดท้าย คืนนั้นเขาก็ต้องไปขอบ้านเพื่อนอยู่ แลกกับทำงานเป็นลูกจ้างในร้านขายของชำแม่เพื่อน
"จัสเตียน ฝากดูร้านหน่อยนะ เดี๋ยวป้าจะไปซื้อของมาทำกับข้าวเย็นนี้"
"ได้ครับ"
ชีวิตของเขาตอนนี้มีความสุข เขามีงาน มีเงินเก็บ และส่งไปให้ป้าในบางครั้ง
นี่แหละคือชีวิตที่เขาต้องการ...
..................................................................................................................................................
เสียงลมผัดผ่าน เหมือนเสียงกรีดร้องไปตามป่า กิ่งไม้เสียดสีกันดังเอี๊ยดอ๊าด ฝูงค้างคาวออกหากินในเงาราตรี แสงจันทร์สาดส่องไปยังปราสาทสีดำทะมึนที่ตั้งอยู่บนเนินเขา แสงจันทร์ลอดเข้าไปในห้องห้องนึงบนหอคอยสูง ปลุกให้สาวเจ้านางนึงให้ลุกขึ้นจากโลง
"ค่ำคืนนี้ช่างอากาสดีนัก" เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ทั้งๆที่เธอก็เจออากาศแบบนี้มาหลายร้อยปี แต่ทำไมวันนี้มันช่างดีกว่าวันอื่นเหลือเกิน อาจจะเป็นเขา เขาคนนั้น ที่กลับมาทำให้เธอใจชื้นอีกครั้ง
เธอผัดแป้งที่เก็บไว้หลายปี หยิบลิปติกสีแดงเลือดแท่งเก่าที่เคยใช้เมื่อนานมาแล้ว มาบรรจงหาที่ริมฝีปาก เธอส่องกระจกส่องแล้วส่องอีก
ทั้งๆที่รู้ว่าเธอไม่สามารถมองเห็นตัวเองในกระจกได้
"เจสัน ข้าจะไปหาท่าน"
เธอเดินไปที่เมืองอีกครั้ง จุดหมายคือที่เดิม "สวนสาธารณะกลางเมือง"
เธอใช้สายตาสาดส่องไปทั่วบริเวณ...
"ไม่เจอ นี่ท่านหายไปไหน เจสัน"
" อ้าว! คุณ เจอกันอีกแล้วนะครับ"
เสียงชายหนุ่มเอ่ยทักเธอ นั่นทำให้เธอมีความหวังอีกครั้ง เธอหันไปมองต้นเสียง...
" เจสัน!!! คุณหายไปไหนมา" เธอโผเข้ากอด
จัสเตียนตกใจนิดๆ เมื่อมือของเขาสัมผัสโดนตัวของแองเจอร์ลิค
"ท...ท...ทำไมตัวคุณเย็นอยากเนี่ยล่ะ"
"เพราะ อากาศมันหนาวล่ะมั้ง แล้วนี่คุณหายไปไหนมา ชั้นรอคุณมาตั้งนาน"
"นี่คุณมารอผม....เหรอเนี่ย"
"ใช่ค่ะ ชั้นมารอคุณ ชั้นรอคุณมานานเป็นร้อยๆปีเลยล่ะ"
"ห๊ะ!!! อะไรนะ คุณรอผมมาเท่าไหร่นะ"
"อ้อ ชั้นหมายถึงว่า ชั้นรอคุณมานานเหมือนเป็นร้อยๆปี ตางหากล่ะ"
"เอ่อ...แล้วนี่คุณอยู่แถวไหนล่ะ ทำไมผมไม่เคยเห็นคุณเลย"
"คุณแน่ใจนะ ว่าไม่เคยเห็นชั้น"
"ผมว่าคุ้นๆ แต่ผมจำไม่ได้"
เธอยิ้มที่มุมปาก..."ชั้นจะทำให้คุณจำให้ได้ ชั้นจะค้นมันขึ้นมาจากใจคุณ ต่อให้ต้องพยายามแค่ไหน ชั้นก็จะทำ"
"คุณนี่เจ้าบทเจ้ากลอนดีนะ ผมชักจะชอบคุณและละสิ"
"คุณว่าอะไร นะคะ"
" เอ่อ...ผมหมายถึงชอบนิสัยคุณน่ะครับ"
"ถ้าคุณจะชอบชั้น ชั้นก็ไม่ว่าหรอก..."
ทั้งสองต่างเขิน
ครั้งแรกที่จัสเตียนมีความรุ้สึกนี้ขึ้นมา กับหญิงที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นาน
ส่วนแองเจอร์ลิค นี่คือความรู้สึกที่เธอเฝ้ารอมาแสนนาน...
.........................................................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น