Vampire Lover เรื่องรักๆของนางแวมไพร์

ลำดับตอนที่ #2 : และเราสองก็พบกัน...

300ปีหลังจากที่เจสันตาย

"แองเจอร์ลิค  เธอมานั่งเศร้าอยู่ทำไม นี่เธอยังทำใจไม่ได้อีกรึนี่ก็ผ่านมาหลายร้อยปีแล้วนะ"
"ไม่ ชั้นไม่มีทางลืมรักครั้งแรกของชั้นได้ เราคือรักครั้งแรกของกันและกัน ชั้นยอมกลายเป็นแวมไพร์ตามเขาเพื่อที่เขาจะได้อยู่ด้วยกันนิจนิรันดร์ แล้วทำไมมันถึงเป็นแบบนี้"
"อืม...ชั้นเข้าใจ แต่ถ้าอยากนั่งเศร้าไปชั่วชีวิตก็แล้วแต่เธอนะ ชั้นขอออกไปหาอะไรกินก่อน"
'...เป็นเธอก็พูดง่ายสิ ลองมาเป็นชั้นแล้วเธอจะรู้...' เธอพึมพำเบาๆ 
 เหมือนมีอะไรดลใจเธอให้ออกไปข้างนอก ไม่นานเธอก็ตัดสินใจเดินออกจากปราสาท ชุดราตรียาวสีแดงตัดกับสีผิวที่ขาวสะอาด ผมยาวสีดำสนิทยิ่งทำให้ผิวเธอดูเด่นขึ้น และยิ่งอาบแสงจันทร์วันเพ็ญยิ่งทำให้ผิวของเธอดูสว่างสดใส ดวงตาสีแดงจัดมองจ้องไปที่สวนสาธารณะกลางเมือง ...ชั้นจะไปที่นั่น... เธอพูดในใจ 
   เธอเดินไปเรื่อยๆ ลงจากภูเขา เธอแทบไม่ได้ออกจากบริเวณปราสาทเลยหลังจากที่เจสันตาย ถนนต่างๆเปลี่ยนไปหมด
จากดินที่ชุ่มช่ำกลายเป็นคอนกรีต แสงสีเต็มไปหมด จนตาเธอพร่ามัว
"นี่อะไรกันทำไมมันถึงเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้ ปราสาทอะไรรูปร่างแปลกนัก..."
   ต่อมาไม่นานเธอก็เดินมาจนถึงสวนสาธารณะ 
"อย่างน้อยที่แห่งนี้ ก็ทำให้ความรู้สึกเหมือนเมื่อสามร้อยกว่าปีที่แล้ว...เจสัน...ป่านชะนี้เธอจะไปอยู่ที่แห่งใด ชั้นคิดถึงเธอเหลือเกิน..."
   น้ำตา ไม่สิ เลือดก็ไหลรินออกมาจากตา ความหลังในอดีตก็ผุดขึ้นมา ภาพความรักในครั้งนั้นทำให้เธอสามารถอยู่มาได้ตลอดโดยที่ไม่มีเขา

.................................................
 
   ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้าน เขากำลังเศร้าปัญหาต่างๆที่พากันรุมเร้าเข้ามาในชีวิต ในตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการที่สุด คือสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ที่จะให้เขาได้ระบายความทุกข์ข้างในออกมาและทุกครั้งที่เขาทุกข์ เขาจะไปที่"สวนสาธารณะกลางเมือง" เขาเดินมาถึงสวนสาธารณะ และเขาก็นั่งลงบนม้านั่งยาว ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงคนสะอื้นอยู่ข้างหลัง

"เอิ่ม...คุณครับ เป็นอะไรมั๊ยครับ"
"ม...ม...ม...ไม่เป็นไรค่ะ"  แองเจอร์ลิคหันไปมองหน้าผู้ที่ถามเธอ แล้วเธอก็ต้องตกใจ
   ชายผู้นั้นมีผมสีดำสนิท ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล รูปร่างสูงโปร่ง และทุกอย่างในตัวเขาช่างละม้ายคล้าย...
"จ...จ...จ...เจสัน เจสันในที่สุดเจ้าก็กลับมาหาข้า" เจสันที่รักของข้า
"ผมว่าคุณคงจำคนผิกแล้วล่ะครับ ผม"จัสเตียน" ไม่ใช่เจสัน
"ท่านนั่นแหละเจสัน ข้าจำคนไม่ผิดแน่นอน ดูเจ้าสิทำไมเจ้าถึงได้อยู่ในสภาพนี้ล่ะ โธ่ วันนึงข้าจะพาเจ้ากลับไปที่ปราสาทของเรา"
"อืมมม ผมว่่าผมขอตัวก่อนดีกว่า ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เอ่อ...คุณ..."
"แองเจอร์ลิค ไงคะที่รัก"
"ครับๆ คุณแองเจอร์ลิค"
"แล้วเจอกันใหม่นะคะ ที่รัก"
   ในรอบสามร้อยปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อน เธอเดินกลับปราสาทด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใส ยิ่งทำให้ใบหน้าของเธอดูสวยขึ้นอย่างมาก
และก่อนเข้าโลงนอนก่อนที่ดวงอาทิตย์จะโผล่ขึ้นพ้นขอบฟ้า เธอได้นำรูปของเจสันมาปัดฝุ่นและเอามาแขวนไว้เหนือโลง และเช้าวันนั้น คือการนอนหลับที่มีความสุขที่สุด...ของเธอ

 

.............................................................................................................................................................