คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ลีโซอา
“เฮ้ยมินฮวาน! วันนี้พวนายเ๋ว่ะ” เพื่อนๆ ในห้อ่าื่นมับผลานอพวเาเหล่า
“ัน็ไม่ไ้เ่อะไรหรอ นที่ทั้ิทั้ัารเรื่อทั้หมส่วนให่เป็นฝีมืออพวรุ่นพี่เา่าหา” มินฮวานถ่อมัวแ่รอยยิ้มอเา็ปปิวามภาภูมิใในัวเอไม่มิริๆ แถมยัน่ารัระาใอี่าหา
“อย่าถ่อมัวไปเลย มีรุ่นน้อที่ไหนสนิทับพวรุ่นพี่ไ้นานั้นถ้าไม่ใ่นาย”
“อะแฮ่ม! นี่มันไ้เวลาเรียนแล้ว ลับไปนั่ที่ะ” อาารย์ิมัว่า ่าโร้ายริๆ เลยที่ั่วโมแรอห้อมินฮวานเป็นาบสอนออาารย์ิมัเ้าระเบียบ ทุน่าระวีระวาันลับเ้าที่โยที่ไม่้อให้อาารย์พูเป็นรอบสอ
“เอาล่ะ... แล้วนี่...ลีโอาไปไหน”
ทุนเียบริบเป็นที่รู้ันว่าเธอไปไหน
“ยัยนั่นโเรียนอีแล้วเหรอ?” มินฮวานพึมพำับัวเอเบาๆ มินฮวานับโอาเรียนอยู่ห้อเียวัน แ่น้อยรั้นัริๆ ั้แ่เปิเทอมที่ะเห็นโอาโผล่มานั่ในห้อเรียน แ่ถึเธอะเ้าเรียนหรือไม่เ้าเรียนมัน็ไม่่าัน เพราะเธอไม่เยะสนใเรียนัที
หลัาเรียนอย่าหนัใน่วเ้า็ไ้เวลาพััที ลุ่ม F.T. มัะใ้เวลาว่าส่วนให่สำหรับารเล่นนรีที่ห้อ้อมนรีอโรเรียนที่ฮีลทุนไปอออ้อนอาารย์ประำห้ออห้อนั้นเป็นห้อส่วนัวอว ึ่อาารย์เอ็อบรับอย่ายินี โรเรียนเลย้อหาห้อเรียนนรีห้อใหม่ไปโยปริยาย ส่วนวันหยุพวเาะแวะเวียนผลัันไปที่บ้านอแ่ละน ถือไ้ว่าารเล่นนรีือีวิิใอพวเาเลย็ว่าไ้
“มินฮวาน นายะไปไหนอ่ะ” อฮุนถาม
“ผมะไปเ้าห้อน้ำฮะ”
“เออ ไปๆ เหอะ แล้วรีบลับมา้วย พวเราะ้อมเพลใหม่ที่วอนบินแ่ัน”
“ร้าบ”
มินฮวานานรับแล้วรีบไปทำธุระส่วนัว แ่ะำลัเินลับนี่สิ...
“ลีโอา! เธอโเรียนอีแล้วนะ” อาารย์ิมัอีแล้ว
“โธ่อาารย์ โเรียนอะไร หนูปวท้อ็เลยไปเ้าห้อน้ำ”
“เ้าห้อน้ำั้สี่ั่วโม เธอเ้าไปั้รราในนั้นหรือไ”
“แหม...พอเ้าห้อน้ำมัน็ยัหายไอาารย์ หนู็เลยออนุาไปนอนห้อพยาบาล”
“เธอออนุาใรไม่ทราบ? ัโรในห้อน้ำหรือไ!”
“อาารย์นี่เหมาะไปั้ะลนะเนี่ย หนู็ออนุาอาารย์ห้อพยาบาลไ”
“แล้วทำไมเธอไม่มาออนุาัน่อน”
“หนูปวท้อนะอาารย์ไม่ไ้เป็นาปลา ว่าหนูะเินมาออนุาอาารย์แล้วเินลับไปห้อพยาบาล พอีหนูไ้าย่อน”
“ถ้าันไปถามอาารย์ที่ห้อพยาบาลแล้วเาบอไม่เห็นเธอ เธอโนีแน่ลีโอา”
“หนูพูริๆ ไปถามเลย” โอาท้าทายแล้วยิ้มในใ อาารย์ไม่รู้อะไระแล้ว โอาับอาารย์ห้อพยาบาลสนิทันะายไป ไม่ั้นเธอะโเรียนไ้บ่อยนานี้เลยเหรอ ถึไปถามยัไอาารย์ห้อพยาบาล็้อเออออห่อหมามอยู่แล้ว
“เธอนั่เล่นอยู่ในสวนอโรเรียนไม่ใ่เหรอลีโอา” มินฮวานเินเ้าไปถามเธอ ทำเอาโอาหันไปมอเาาวา
“ใรบอนาย!!”
“ไม่มีใรบอ แ่ันเห็น”
“ว่าไนะลีโอา เธออยู่ที่ไหนันแน่” อาารย์ิมัเริ่มมึนับำพูอมินฮวานและโอา นไหนันแน่ที่พูริ
“หนู...หนูอยู่ที่ห้อพยาบาล”
“แ่ันเห็นเธอที่สวนอโรเรียน”
“นายรู้ไ้ไไม่ทราบ แสว่านายเอ็โเรียนเหมือนันน่ะสิ”
“ันแ่ลมาเ้าห้อน้ำ แล้วพอีเห็นนอยู่แถวนั้นในเวลาเรียน ็เลยเินไปูเยๆ ว่าแ่โอา...เธอยอมรับออมาแล้วนะว่าเธอโเรียน” มินฮวานยิ้มอย่ามีัยทำเอาโอาหน้าีไปั่วะ
“ะ...ันพูอนไหน หนูไม่ไ้พูอย่านั้นนะอาารย์ >O<”
“ลีโอา!! ันอทำโทษเธอ้วยารให้เธอวาสนามโรเรียนเป็นเวลา 1 เือน”
“อาารย์!!” ูเหมือนวามพยายามในรั้นี้อโอาะไร้ผลเมื่ออาารย์ิมัไม่ยอมฟัำแ้ัวอเธอ ทั้ยัเินาไปอย่าไร้เยื่อไยเสียอี
“อยมินฮวาน! ใรใ้ให้นายเ้ามายุ่ับเรื่ออันฮะ” โอาระเบิอารม์โรธออมาใส่มินฮวาน
“ัน็ไม่ไ้อยาะยุ่ แ่ันอยา่วยอาารย์” มินฮวานอบแบบไม่สะทสะท้านทำเอาโอายิ่โรธหน้าำหน้าแ
“นั่นแหละเาเรียว่า เ-สื-อ-!! รู้ไว้ะ” โอาะอ่อนะรีบเินออห่าามินฮวานให้เร็วที่สุประหนึ่ว่าเาเป็นัวเื้อโร และถ้าหาเธอยัอยู่ใล้เา ไม่เิน 3 วินาทีเธอะ้อายอะไรประมานั้น
“เธอว่าันเสือเหรอยัยหน้าแมว!!!” มินฮวานยัอลับเพราะไม่ยอมโน่าอยู่ฝ่ายเียว
“อย่าเอาันไปรวมับสัว์น่ายะแยนะไอ้โริ!!!”
(โริ? มินฮวานเป็นโริ?? แ้!! TOT)
“มินฮวาน นายไปห้อน้ำนานัแฮะ” วอนบินยิำถามใส่เาทันทีที่ลับมา
“ผมแ่แวะไปทำเรื่อสนุมานิหน่อยมานะฮะ”
“เรื่อสนุ? เรื่อสนุอะไร” แินแทบะรีบไประโี่อมินฮวาน
“เอาไว้รอูพรุ่นี้อนเ้า็แล้วัน” มินฮวานยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ “ว่าแ่รุ่นพี่แินลไปาหลัผม่อนีว่าฮะ มันหนั =o=”
“ลี! โ!! อา!!!”
โอาเินห่าออมาามินฮวานไม่ทันไร็มีนเรียเธอะแล้ว แถมยัเป็นเสียอยัยบ้าที่ไหน็ไม่รู้
“มีอะไร”
“ื่ออเธอือลีโอาใ่มั้ย”
“ใ่”
“ันื่อมินัอิน”
“อโทษนะ ันเอ่ยปาถามื่อเธออนไหนเหรอ” โอาถามพราทำหน้าวนเบื้อล่าเป็นที่สุ
“พูอะไรน่ะนันไร้มารยาท!”
“ันำลัอารม์ไม่ีเพราะโนทำโทษ ่วยรีบๆ พูธุระอเธอมาไ้มั้ย”
“เธอุยอะไรอมินฮวาน”
“อ๋อ ไอ้โรินั่นน่ะเหรอ”
“เธอเรียมินฮวานว่าไอ้โริเหรอ!”
“อ๋อ เธอเป็นพวแฟนลับไร้สมออพวเาใ่มั้ย ันอเือนอะไรไว้อย่า อย่ามายุ่ับันถ้าเธอไม่อยาโนันถีบ”
ความคิดเห็น