สมบัติลับซ่อนใจนายนินจา

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2

   "แล้วแบบนี้หนูจะได้กลับมั้ยเนี่ย แม่"คุโนะถามขึ้นเบาๆ
   "ได้แต่คงอีกนานล่ะ"
   "อ๊ากกกกก อยากร้องดังๆ ให้สนั่นโลกจังเลย"คุโนะทำหน้าเหนื่อยหน่ายและเซ็งกับการที่ใช้ชีวิตแบบคุณหนูแบบนี้
   "ทำไมอยากกลับรึไง ถ้ากลับให้ชิจิไปด้วย"
   "ถ้าเอานายนั่นไปด้วย ไม่มีวันไปเด็ดขาดแม่ คนอะไรบทโหดก็โหดซะน่ากลัวเชียว"คุโนะลูบแขนตัวเองเพราะตอนที่เจอกันแรกๆ ก็แผลงฤทธิ์ใส่กันเป็นว่าเล่นจนคนอื่นยัง
แทบทนไม่ได้ เกือบลุกขึ้นมาด่าสองคนนี้ให้รู้แล้วรู้ร้อดไปแต่ก็ทำเรื่องแบบนั้นไม่ได้อยู่ดีเพราะรังสีอำมหิตมันน่ากลัว
   "อ้าว นี่เราไปทำเขาโมโหตั้งแต่วันแรกเลยเหรอเนี่ย ถ้าเขาไม่แค้นเรา แม่ไม่เชื่อแน่"
   "ทำไมอ่ะคะ"
   "ก็เจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนกันนะ เขาน่ะ ถ้าไปไหนกับเขาก็ระวังเขาหาทางแกล้งแล้วกัน"
   "แม่นี่....ไม่ได้ช่วยเล้ย ไอ้ที่บอกมาเนี่ย"
   "อ๋อ เหรอจ๊ะ โฮะๆๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะปานมารผจญดังลั่นห้องที่คุโนะใช้เป็นที่นอน ใครๆ คงนึกว่าเจ้าแม่หลงตัวเองที่ไหนหัวเราะแต่มันไม่ใช่เลยเพราะผู้หญิงคนนี้กำลังหัวเราะเยาะลูกสาวอย่างไม่ต้องสงสัย เหอะๆๆๆ
   "ฉันอยากกลับไปหาเจ้าพวกบ้าๆ พวกนั้นนะ"คุโนะบ่นกับตัวเองแต่ก็เหลือบไปเห็นคอมพิวเตอร์ที่แม่วางทิ้งไว้  เธอคิดเพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือคุยกับเพื่อนจึงลองเปิดคอมและเปิดอินเตอร์เน็ต....ดันใช้ได้....หวานหมูใครบางคนเข้าแล้วสิ....
   "เยส เปิดได้ด้วย"เธอเปิดเฟซบุ๊คทันทีอย่างไม่ลังเล โดยดูว่ามีใครแชทอยู่บ้างแต่เธอไม่จำเป็นต้องไปทักใครเพราะคนอื่นเมื่อเห็นเธอเปิดเข้ามาก็รีบมาทักเป็นอันดับหนึ่ง
   <สบายดีใช่ม้ายยย คุโนะ>
 ข้อความเด้งขึ้นมาหนึ่งข้อความจากเพื่อนหนึ่งคนในห้องเรียน
   <สบายดีเน้อ แล้วพวกแกอ่ะ ว่าไง>
   สักพักก็ตอบมา
   <ดีทุกคนจ้า แล้วแกไปหนายย โทรหาก็ไม่ติดด้วย กล้าปิดเครื่องบังอาจจจจ กร๊าชชช>
   <อ๊าาาา // วิ่งหนีคนกรี๊ดดังกร๊าช>
   <ยัยคุโนะบ้าแกกล้าหาว่าฉันเป็นตัวอะไรไม่รู้เลยเหรอยะ>
   <คิดไปเองกันอยู่เรื่อยเชียว>
  ......และข้อความต่างๆ นาๆ นับไม่ถ้วนก็ถูกส่งมาจนเธอตอบแทบไม่หวาดไม่ไหวและเธอก็ปิดเฟซบุ๊คหลังจากที่คุยกับพวกเพื่อนอีกา(ถามแบบจิกอยู่ได้เลยให้ฉายาใหม่)
พอปิดปุ๊บก็ไปนั่งตอบเมล์จากเพื่อนต่อ....จนมืดค่ำ
   "ฮ้าววว"คุโนะหาวเสียงยานเพราะง่วงมาก แต่จู่ๆ ทำไมถึงง่วงล่ะ ในเมื่อมันแค่ห้าทุ่มเองนะ (เวลาที่ไทยกับญี่ปุ่นมันเท่ากันด้วยเรอะ ยัยคุโนะ)
 เธอปิดคอมและทิ้งตัวลงบนเตียงนอนในห้องทันที และผล็อยหลับไป....โดยไม่รู้สึกถึงคนที่เข้ามาหลังจากนั้น 
   "ฝันดีนะ คุโนะ"คนที่เข้ามาหลังจากนั้นพูดแค่นี้แล้วก็ไปเธอได้ยินชัดก็จริงแต่แรงจะลุกไปเรียกคนคนนั้นไว้มันหมดเพราะง่วงแสนง่วงเธอจึงปิดเปลือกตาลงและพักผ่อน
ตามที่ใจอยาก

   "คุโนะ จะนอนไปถึงไหนกันเนี่ย ตื่นเดี๋ยวนี้นะ"คนเป็นแม่อยากจะฆ่าลูกคนนี้ให้ตายจริงๆ เพราะมันไม่ยอมตื่นซักทีขนาดตะโกนก็แล้ว เขย่าก็แล้ว เอาขาเขี่ยๆ ก็แล้ว
คุโนะก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นเลยซักนิด
   "อืม....คนจะนอนน่าแม่ อย่ายุ่งจิ"เธอเอาผ้าห่มมาคลุมหัวนอนต่ออย่างสบายอารมณ์แต่แม่ของคุโนะก็ทำลายเวลานอนของเธออยู่ดีเพราะเขาก็ดึงผ้าห่มออกและลากลูกสาวออกมาจากเตียง
ได้สำเร็จ
   "โอย คนจะนอนน่าแม่..."
   "เออๆ รู้แล้วไปหาคนมาปลุกก็ได้"และแม่ของคุโนะก็เดินออกไปและกลับมาพร้อมกับ....ชิจิ....คุโนะตายแน่ๆ เพราะเขาไม่ชอบคนไร้ระเบียบ(แต่ตัวเองทำท่าเถื่อนใส่คนอื่น
ซะเอง)
   "จัดการให้ทีเถอะนะ ชิจิ ฉันไปรอข้างนอกล่ะ"แม่ของคุโนะเดินออกไปด้วยท่าทางเหนื่อยใจกับลูกสาวขี้เซา
   "นี่ เธอ ตื่นได้แล้ว..."
   "คนจะนอนน่ะ อย่ายุ่งสิเว้ย"เธอเริ่มขึ้นวะขึ้นโว้ยอย่างที่ไม่เคยเป็น
   "เธออย่าทำฉันโมโหนะ.....ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!!!!"เขาตะโกนจนบ้านแทบแตกแต่ก็ไม่ได้ผลเพราะคุโนะใช้ผ้าปิดหูแล้วนอนต่อ หน้ายิ้มท่าทางกวนประสาทแต่ช่วยไม่ได้
เธอกำลังฝันว่าได้กินเค้กของโปรดนี่นา ใครจะอยากตื่นกัน
   "โว้ยยยย คนจะนอนว้อย แกจะมาฉันหาพระแสงอะไรว่ะ"คุโนะตะโกนด่าเพราะเขาก็เริ่มโมโหที่มีคนมาขัดเวลานอนของเธอ แต่ว่าคำด่าก็ทำชิจิเคืองสุดๆ ในใจคิดหาวิธีแก้แค้นสารพัดเท่าที่จะคิดได้
   "นี่ ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอก็ด่าคนเป็นน่ะ"ชิจิพูดเรียบๆ แต่ตาไม่เรียบเพราะแสดงถึงอารมณ์โมโหได้อย่างชัดแจ้ง
   "ฉันจะด่าใครแล้วจะทำไม คนจะนอนอย่าปลุกได้มั้่ย กว่าฉันจะได้นอนก็ดึกนะเฟร้ย"
   "นอนไม่หลับ คนแก่ไม่ใช่เหรอที่นอนไม่หลับน่ะ"
   "ไม่คุ้นที่เลยนอนไม่หลับได้ยินมั้ยยะ ไอ้...."
   "ก็ลองด่าสิ จะเอาคืนให้เธอด่าฉันไม่ออกเลย"เขาพูดขัดเธอแล้วก็ลากเธอออกจากเตียง
   "ปล่อยน้า ไอ้บ้า ฉันจะนอนเพิ่งได้นอนเมื่อตอนตีสองเองนะว้อย"คุโนะร้องออกไป
   "หา ตีสอง นี่เธอตื่นมาทำซากอะไรเนี่ย"
   "ไม่ได้ตื่นแต่ยังไม่ได้หลับจนถึงตีสองยะ"
   "ไม่เชื่อหรอกน่า เห็นเธอหลับดีนี่นา..."เขาทำหน้าไม่เชื่อ 
   "จะให้ฉันพูดยังไงนะ นายจะเข้าใจว่าคนนอนผิดที่ผิดทางน่ะ มันจะนอนไม่หลับน่ะ"เธอตะโกนอย่างเหลืออดดังลั่นบ้านทำเอาคนในบ้านสะดุ้งไปรวมทั้งชิจิเองก็ด้วย
   "เพราะไม่เคยชินกับการนอนในบ้านนี้เลยเลยนอนไม่หลับ?"เขาพูดและเลิกคิ้วเป็นเชิงถามไปด้วย
   "เออ(แหล)"
   "ตอบให้มันดีๆ หน่อยได้มั้ย ฉันอายุมากกว่าเธอซะอีกนะ"
   "ไม่จำเป็นย่ะ นายจะมากกว่าฉันเท่าไหร่ฉันไม่สน เพราะนายทำฉันโมโห ฉันไม่มีวันเรียกนายเหมือนคนอายุมากกว่าเด็ดขาดดดดด"เธอตะโกนลั่นอีกรอบจนคนในบ้านต้องวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น พอเห็นว่าเป็นสองคนนี้ทุกคนจึงไม่แยแสและสนใจปล่อยให้พ่อแม่ของเขามาจัดการกันเอง
   "ทะเลาะอะไรกันน่ะ"เสียงของพ่อของคุโนะดังขึ้นด้านหลังคนอื่นๆ ที่มาดูว่าใครทะเลาะกัน
   "เอ่อ ..... คุณคุโนะกับคุณชิจิเขาทะเลาะกันน่ะครับ"และมีเสียงตอบจากใครบางคนที่มายืนดู
   "แต่เช้าเลยเหรอเนี่ย.....= =....ดูแลประสาอะไรทำไมถึงได้ให้กลายเป็นม้าดีดกะโหลกแบบนี้เนี่ย"
   เผียะ! มีเสียงดีดหน้าผากใครบางคนดังขึ้น
   "ม้าดีดกะโหลก งั้นฉันขอดีดหน้าผากคุณเล่นซักทีสองทีก่อนได้มั้ย"แม่ของคุโนะดีดหน้าผากพ่อของคุโนะนี่เอง
   "ไปห้ามเจ้าสองคนนี่ก่อนได้มั้ย ฉันไม่อยากซ่อมบ้านหรอกนะ เถียงกันซะแผ่นดินสะเทือน"
   "สะเทือน? ยังไงอ่ะ.....เหวอ"แม่ของคุโนะตกใจเสียงของคุโนะสุดๆ ที่ดังแปดหลอดลั่นแผ่นดินแทบสะเทือนจริงๆ
   "เข้าใจรึยัง"
   "อืม....เฮ้ย คุโนะจะเถียงกันทำอะร้ายยย(ขอวิบัติเพื่อเสียงเถอะ) หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"แม่ของคุโนะตะโกนลั่นเช่นกัน แต่.....ก็ไม่อาจหยุดความบ้าคลั่งของสองคนนี้ที่อารมณ์ถึงจุดเดือดไปแล้วทั้งคู่ได้เลย
   "เงียบเหอะน่า!!!!"หันมาพูดพร้อมกันอีกแน่ะ
   "เฮ้ย เน่(ขอวิบัติเหอะ) นายมาพูดพร้อมฉันหาอะไรยะ"
   "ใครจะพูดก็ต้องบอกเธอด้วยเรอะว่าต้องพูดประโยคนี้ๆๆ น่ะ"เขาก็เถียงกลับบ้าง เขาก็แอบตกใจอยู่นิดๆ ว่าตัวเองอายุจน25แล้วไม่เคยมีใครมา
ทำให้โมโหจนต้องมานั่งเถียงได้ถึงขนาดนี้เพราะส่วนใหญ่คนก็กลัวเขากันทั้งนั้น เลยไม่จำเป็นต้องมาเถียงแบบนี้แต่เด็กคนนี้ไม่กลัว
   "เออมั้ง ไอ้นี่ถามอะไรไม่เข้าท่าอีกแน่ะ คนอื่นจะพูดมาพูดตามได้ไงใครเขาจะยอม(บ้านเธอเท่านั้นแหละไม่ยอมน่ะ)"
   "นี่เธอ...."เขากัดฟังกรอด แต่เด็กคนนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเลยซักนิดเดียวเพราะใครก็ตามที่เห็นแบบนี้ก็กลัวหัวหดกันได้ทุกราย เขาก็ไม่ใช่น้อยๆ นะ ขนาดเล่นคนปางตาย
ด้วยความเร็วของนินจาที่ฝึกมาตั้งแต่เด็ก มันก็นับว่ายอดแล้วแต่สำหรับเด็กคนนี้ที่ถือคติว่า สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น เลยไม่กลัวเขาเลยแม้แต่น้อย
   "ทำไมยะ ฉันมีอะไรให้นายเคืองเรอะ"คนอื่นๆ เห็นดังนี้จึงเริ่มกลับไปทำงานของตัวเอง พ่อกับแม่ของคุโนะก็ได้แต่ทำหน้าเอือมระอาที่ต้องมาเห็นลูกเถียงกับผู้ชายในบ้านตัวเองซะงั้น
   "พอได้แล้วนะ คุโนะ ถ้าทำให้ชิจิโกรธมากๆ มันไม่ดีนะ ลูก"แม่ของคุโนะเตือนแต่ขอโทษที ลูกสาวน่ะ ขาดสติจนลืมคำว่า ตาย ไปแล้วล่ะ
   "ช่างสิ มันจะโมโหยังไงช่างมัน"จะมีใครใจกล้าขนาดนี้อีกมั้ย
   ฟึ่บ
   จู่ๆ เขาก็พุ่งหมัดไปหาหน้าคุโนะแต่ขอโทษทีเขาประมาทไปแล้วล่ะ คุโนะเก่งกว่าที่เขาคิดเยอะ  เธอก้มตัวหลบแล้วก้าวไปข้างหน้าอัดหมัดล้วนๆ เข้าที่ท้องของชิจิเต็มๆ และเอาฝ่ามือกระแทกคางเขาจนหงายหลังไปอย่างรวดเร็วจนพ่อของคุโนะยังอึ้ง เพราะล้มคนในหมัดเดียวแบบนี้มันคาราเต้ชัดๆ
   "นายจะทำร้ายใครก็ควรจะดูฝีมือคนอื่นเขาซะก่อนสิ......เฮ้ยๆ อย่ามาล้มตรงนี้สิ ขี้เกียจแบกนะเว้ย"เธอพูดไปก็เอาขาเขี่ยๆ ชิจิไปด้วยแต่คนอื่นก็ยังอึ้งไม่หายเพราะคนที่ทำขนาดนี้ได้ต้องเก่งจริงเนื่องจากชิจิอึดเกินคนเลยทำให้สลบยาก...
   ...ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
   ชิจิก็รู้สึกตัวเขาอยู่ในห้องของตัวเองโดยมีพ่อของคุโนะนั่งมองอยู่ข้างๆ (ฉากในนิยายวายชัดๆ รึเปล่า)
   "..."เขาหันไปมองตอบเช่นกันทำให้พ่อของคุโนะรู้สึกตัวว่าเขาฟื้นแล้ว
   "เป็นยังไงบ้าง ลูกสาวฉันคงไม่ได้เล่นเเรงจนถึงขั้นทำเธอเอ๋อหรอกนะ"
   "ไม่หรอกครับแต่เจ็บสุดๆ เลย....คนอะไรแรงควายชัดๆ"ประโยคหลังเขาพูดเบาๆ เพราะคนเป็นพ่อคงไม่ยอมอยู่เฉยๆ แน่ถ้ามีคนมาด่าลูก
   "หึ ถึงเขาจะแรงเยอะไปหน่อย แต่ที่ซัดเธอน่ะ ไม่ได้ยั้งเลยนะ กะเอาให้เดี้ยงเลยด้วยซ้ำ"
   "เหรอครับ"ว่าแล้วเขาถึงได้เจ็บมากๆ ที่คางเพราะเธออัดเต็มแรงนี่เอง
   "ทีหลังถ้าจะคุยกับเขานี่คงต้องห้ามเล่นอะไรกวนๆ ล่ะนะ"
   "ผมไม่ได้กวนซักหน่อย เด็กนั่นมาว่าผมก่อนนี่นา"
   "ฟ้องเป็นเด็กไปได้ เธออายุ25แล้วนะ ไม่ใช่เด็กแล้ว เขาไม่ได้โดนตามใจมาตั้งแต่เล็กซักหน่อยทำไมถึงได้เป็นแบบนั้นนะ...."นั่นเป็นประโยคสุดท้ายของบุคคลในห้องนั้น
 แล้วหลังจากนั้นทุกคนก็รู้ถึงสาเหตุของการโมโหของคุโนะ ซึ่งก็คือ อารมณ์แปรปรวนเหตุผลของอารมณ์แปรปรวนน่ะ ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจสำหรับทุกคน(ผู้หญิงรู้ดีแน่ๆ)

   "อารมณ์แปรปรวนเนี่ยนะ"
   "เออ ยังไม่หายด้วย จะเอาซักหมัดมั้ยล่ะ"
   "ไม่ล่ะ ไม่เอา"ตอนนี้เขานั่งคุยกับคุโนะที่อารมณ์ปกติดีแล้วเนื่องจากโดนเทศนาสั่งสอนไปทำให้เจ้าตัวทำตัวเป็นกุลสตรีไปสามวันเพราะครบสามวันก็ซ่าส์อีกจริงๆ ด้วย
เพราะเขาก็เกือบโดนหาเรื่องไปแล้วเมื่อสามวิที่ผ่านมา
   "อยากกลับไทยจัง แม่ก็บอกอยู่ได้ว่าให้เอานายไปด้วยถ้าจะไป ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยฟร้าาา ฉันอยากเที่ยวตามใจฉันบ้างไม่ได้รึงายกานนนนนน"เธอเริ่มยานคางขึ้น
ทุกทีเพราะเธอเซ้งและอยากตะโกนเป็นที่สุด เพื่อจะได้ระบายอารมณ์ที่อยากไปหาเพื่อนที่นั่งคุยด้วยทุกวันในเฟซบุ๊ค
   "ก็ไปสิ แค่ฉันจะตามเธอไปด้วยแค่นั้นเองนะ เพราะแม่เธอไม่ปล่อยให้เธอไปไหนมาไหนคนเดียวแน่"
   "ทำไมอ่ะ"
   "ไม่บอก"
   "อยากเลือดกบปากมั้ยเจ้าคะ ^^ "เธอยิ้มเหี้ยมแต่เขาก็เล่าไม่ได้จริงๆ จนกว่าพ่อของเธอจะอนุญาตให้เล่าได้
   "ถ้าพ่อเธอไม่ห้ามคงบอกไปนานแล้วล่ะ"
   "อ๋อ เหรอ"เธอทำหน้าเสียดายแล้วไปกอดเข่าต่อ ตอนนี้สองคนนี้ว่างจัดเพราะพ่อกับแม่ของคุโนะยุ่งทำให้ทั้งสองมีเวลาทำอย่างอื่นยาวเลย
   "อย่างเธอน่าจะฝึกเป็นนินจานะ เก่งซะขนาดนั้น"
   "ไม่อยากอ่ะ ฉันไม่ชอบเท่าไหร่ มันแปลกๆ อ่ะ ชอบจะได้เตะคนตรงๆ มากกว่าจะต้องวิ่งโฉบไปโฉบมาแล้วก็....เอ่อ....โทษทีนะ....ลอบกัดคนอื่นอ่ะ"
   "คิดอย่างนี้เหรอเนี่ย เพิ่งรู้แฮะ"
   "ก็ไม่ถาม"
   "เฮ้ย ดีๆ กำลังอารมณ์ดีนะ ไอ้น้อง"
   "แล้วไงล่ะ ไอ้บ้า"
   "ไหงไม่มีพี่"
   "ทำไมต้องมีล่ะ ห่างกันไม่ถึงสิบปีเองนะ"
   "เธอนี่มันน่าเตะจริงๆ เลยเว้ย"
   "จะลองมั้ยล่ะ คราวนี้จะเอาให้เดี้ยงไปเดือนกว่าเลยคอยดูดิ คราวก่อนแค่สมองอาจได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อยไม่ใช่เหรอ หึๆๆๆๆๆๆๆๆ"
   "หัวเราะทีอย่างกับมัจจุราช"
   "ฉันไม่ใช่มัจจุราชเฟร้ย แค่เป็นปีศาจที่พร้อมจะฆ่านายทุกเมื่อ อุวะฮ่าๆๆ "
   "ยัยบ้า"
   "เออ ตรูบ้าก็ได้ฟระ งั้นนายก็บ๊องแหละ ได้ยินว่าทำหน้าเอ๋อๆ ตอนฟื้นด้วยนี่นา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ฮาว้อย"เธอตบตักตัวเองอย่างแรงพลางหัวเราะไปด้วย มันน่าขำเหรอเนี่ยที่เขาแค่มึนๆ หัวเฉยๆ เองนะ เลยเอ๋อ...เออ ยอมรับก็ได้....ไปแป๊บเดียวเองนะ
   "เอ๋อ ก็แค่แป๊บเดียวล่ะน่า"
   "อยากถ่ายรูปไปลงเฟซอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ท่าจะฮา"
   "เส้นตื้นนี่หว่าเธออ่ะ"
   "แล้วทำไมล่ะ"
   ตุ้บ เธอทิ้งตัวนอนกับ....ขาของชิจิ
   "หมอนชั้นเยี่ยมอ่ะ แบบนี้น่ะ"
   "เธอจะบ้าเรอะ ลุกไปเลยไป ฉันไม่อยากไปแก้ตัวกับพ่อเธอนะเฟ้ยว่าทำอะไรเธอรึเปล่าอ่ะ"
   "ฉันก็บอกได้ว่าขอนอนเฉยๆ ทำไมล่ะ เขินเหรอ แค่นี้เอง ง่วงเฟ้ยเลยจะนอน ขอชั่วโมงเดียวแล้วกัน ปลุกด้วยน้า"
   "นี่..."ยังไม่ทันจะแย้งจบประโยคเสียงกรนเบาๆ (ยัยนี่เคยเป็นกุลสตรีมั้ยเนี่ย นอนกรนซะด้วย)ของคุโนะก็ดังขัดซะก่อน เขาจึงไม่อยากขัดจังหวะเวลาของเธอเท่าไหร่ เวลานอนเหมือนเด็กเวลาตื่นเหมือนยักษ์
   "นอนตักกันเลยเหรอ ชิจิ"เสียงของพ่อของคุโนะดังขึ้นด้านหลังของเขา
    แม่ยัยนี้่ก็อยู่ด้วยเรอะ
 เขาทำหน้าตื่นๆ แต่ว่าทั้งสองกลับยิ้มบางๆ แล้วเดินผ่านไปพลางหัวเราะคิกคัก ส่วนชิจิก็นิ่งเถียงไม่ออก หลักฐานคาตาเลยนี่นา..........จริงมั้ย ว่ามานั่งคุยกันดีๆ ได้แล้วน่ะ
 
Night Knight