สมบัติลับซ่อนใจนายนินจา

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

    ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งเวลาเลิกเรียน
    "นี่ คุโนะไปกินไอติมกันม้า~"พวกเพื่อนๆ ชวนคุโนะเหมือนทุกวันและคำตอบก็เหมือนทุกวันเช่นกันซึ่งก็คือ คำปฏิเสธ
    "ไม่ล่ะ ฉันกลับก่อนนะ"แล้วคุโนะก็กระโดดข้ามโต๊ะวิ่งออกไปนอกห้องทั้งที่จริงแค่ขยับโต๊ะก็เดินไปต่อได้แล้วแท้ๆ
    "คุโนะนี่เขาเป็นอะไรของเขานะ ชอบกลับบ้านคนเดียวทุกวันเลย"
    "ก็แบบนี้แหละอย่าสนใจเลย เขาจะเป็นยังไงเราก็ไม่รู้นี่นา เขาอาจจะต้องรีบไปที่ไหนก็ได้นะ"เพื่อนอีกคนพูดขึ้นบ้าง
    "ใครที่ไหนจะรีบกลับบ้านไปธุระทุกวันกัน"อีกคนก็แย้งแต่สุดท้ายทุกคนก็หยุดทะเลาะและตัดปัญหากลับบ้านเลยจะได้ไม่ต้องเถียงกันด้วยเรื่องของเด็กประหลาดในห้องเรียนอีก
 

    คุโนะค่อยๆ เดินเอื่อยๆ ไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่ามีคนจ้องจะเอาของที่อยู่ที่กระเป๋านักเรียนของเธอ...หรือก็คือ...เครื่องราง
คนๆ นั้นทำตัวเหมือนนักวิ่งราวโดยการจะคว้ากระเป๋าแต่ที่จริงจะเอาเครื่องรางต่างหากแต่ว่า คนๆ นั้นก็...
    พลั่กกก 
   โดนกระเป๋านักเรียนเหวี่ยงใส่เต็มหน้าเพราะคุโนะเดินไปแกว่งกระเป๋าไปตอนที่เขาพุ่งเข้ามาพอดีเลยโดนกลางแสกหน้าและดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สนใจอะไรเพราะเสียบสายสมอลทอคฟังเพลงจึงไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น 
ดูเหมือนว่าคนที่โดนจะไม่ยอมแพ้เลยวิ่งเข้าไปอีกหมายจะเอาให้ได้แต่ก็...
   จ้อกแจ้กๆๆๆๆ
    มีคนกลุ่มใหญ่เดินผ่านมาเขาจึงต้องรีบหลบเพราะถ้าคนเห็นจบเห่แน่ๆ
   สรุปคือ วันนี้ก็กลับไปมือเปล่าอีกหนึ่งรายที่ตั้งใจมาขโมยเครื่องราง...

    "แม่อยู่มั้ยคะ?"เธอตะโกนถามลั่นบ้าน
    "อยู่จ้า~"แม่ของเธอตะโกนตอบกลับมาจากหลังบ้าน"ไปอาบน้ำเถอะเราน่ะ เดี๋ยวแม่เรียกค่อยลงมาแล้วกันนะ"
    "ค่า"เธอตอบรับและเดินขึ้นไปบนห้องอย่างเงียบเชียบ แต่เธอไม่ได้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างที่แม่สั่ง กลับนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแทน...
    "คุโนะ"
    "คะ? แม่"เธอรีบหันไปหาแม่ที่มายืนหน้าห้องเมื่อไหร่ไม่รู้ตามเคย
    "ออกไปซื้อของให้แม่หน่อย ตามนี้นะ"แม่ของคุโนะยื่นลิสต์รายการของที่ต้องซื้อให้คุโนะอย่างเร่งๆ แล้วรีบเดินลากคุโนะออกไปจากห้อง
   "ซื้อเสร็จแล้วโทรหาแม่นะ คุโนะ เอ้า ไปได้แล้ว"แม่ของคุโนะไล่คุโนะให้รีบไปเจ้าตัวก็รีบไปจริงๆ ซะด้วยทำให้แม่ของคุโนะทำสีหน้าโล่งอกขึ้นมาทันที

 
   "อะไรของแม่นะ จู่ๆ ก็ไล่เราออกมาซื้อของ คนจะทำการบ้านแท้ๆ เล้ย แม่นี่ก็เหลือเกินจริงๆ"คุโนะเดินไปบ่นแม่ตัวเองไปโดยไม่รู้เลยว่าข้างหลังมีอะไรอยู่
   บรื้นนนน
   รถคันนั้นเหยียบคันเร่งจนมิดและกำลังจะพุ่งชนคุโนะ
   "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!"
   หมับบ
   มือของใครก็ไม่รู้รีบคว้าตัวเธออกจากตรงนั้นได้อย่างท่วงทีและพาไปยังอีกฟากถนนให้ด้วย
   "นายเป็นใคร มาช่วยฉันทำไม"คุโนะถามออกไปรวดเดียวสองคำถามทันทีและก็เสียงดังด้วย โชคดีนะที่ถนนตรงนี้ไม่มีใครผ่านมาถ้าผ่านมาคงได้แจ้งตำรวจแหงๆ ว่ามีรถชนเด็กน่ะ
   "ฉันไม่เป็นต้องบอกเธอหรอกน่า กลับได้แล้ว"เขาเดินลากแขนเธอไปจากตรงนั้นและมุ่งตรงกลับบ้านของเธอทันทีโดยไม่ให้เธอท้วงเลยแม้แต่น้อย
   "โอ๊ย!นี่ นายปล่อยเลยนะ ฉันไปซื้อของให้แม่"
   "รีบกลับเถอะน่าแล้วเดี่ยวค่อยว่ากันอีกทีก็ได้"เขาเริ่มหงุดหงิดที่คุโนะเริ่มนิสัยช่างซักช่างถามออกมา
   "โอ๊ย!"
   "จะร้องอะไรกันนักกันหนา ฮะ"เขาตะคอกคุโนะลั่น
   "ก็นายบีบเจ็บนี่นา ใครไม่ร้องก็บ้าแล้วย่ะ มันเจ็บเว้ย"เธอก็เริ่มมีน้ำโหเหมือนกันที่ใครไม่รู้มาช่วยแถมยังจะมาโมโหใส่อีก ไร้มารยาทเกินไปแล้ว
   "ถ้าปล่อยก็วิ่งหนีไปซื้อของใครจะปล่อยกันเล่า"เขาไม่สนใจคุโนะอีกต่อไปและเดินลากๆๆๆ คุโนะต่อไป...
   "..."คุโนะก็ต้องเงียบไปเพราะเขาไม่ได้บีบข้อมือเธอเหมือนเมื่อกี้แล้ว

   พอมาถึงบ้านก็พบกับความเงียบและความมืด ไม่เจอใครเลยแม้กระทั่งแม่ บ้านก็ปิดไฟเงียบด้วย...
   "แม่คะ!! แม่!!! แม่อยู่ไหนน่ะ!!!"เธอวิ่งหาแม่ทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา บ้านก็ระเกะระกะไปหมดเหมือนโดนรื้อของ
   "...ครับ เข้าใจแล้วครับ..."เธอออกมาก็เห็นเขาเพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ
   "เจอแม่เธอมั้ย"เขาถามเรียบๆ แต่ก็รู้คำตอบอยู่แล้ว
   "ไม่เจอ...แม่ไปไหนกันแน่..."เธอทรุดลงกับพื้นทันทีที่พูดจบทำเอาเขาต้องไปฉุดเธอให้ลุกขึ้นเพระาเดี๋ยวใครก็คิดว่าเขาทำอะไรเด็กผู้หญิงกันพอดี
   "ถ้าฉันรู้เธอจะไปกับฉันมั้ย"เขาพูดขึ้นหลังจากที่ประคองเธอเอาไว้จนเธอยืนดีแล้ว
   "ไม่เด็ดขาด แม่บอกว่า ใครบอกว่าไปไหนก็ห้ามไปทั้งนั้น!!!!"คุโนะตะโกนใส่หน้าเขา
   "แม่ของเธอเป็นคนสั่งให้ฉันพาไปและเขาก็เดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ไม่เชื่อเธอก็โทรหาแม่ตัวเองซะสิ"เขาพูดแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ใส่เธอเช่นกัน
   "ก็ได้..."เธอรีบโทรหาแม่แต่...ปิดเครื่อง! บ้าที่สุด!! เธอสบถในใจ
   "ว่าไง..."
   "แม่ปิดเครื่อง...บ้าที่สุดเล้ย"
   "งั้นไปด้วยกันหน่อยสิได้มั้ย"
   "ฉันแน่ใจได้ไงว่านายจะไม่หลอกฉัน"เธอมองเขาเหมือนจับพิรุธแต่เขากลับทำหน้าซังกะตายซะงั้นแทนทีจะทำท่าเหมือนพวกโจรลักเด็กหรือก็คือแก้ตัวให้ตัวเอง
   "ไปแล้วก็รู้แหละน่า"เขาทำท่าจะลากเธอไปแต่กลับมีคนมาขวางไว้...
   "รุนแรงกับคุณหนูเดี๋ยวก็โดนหรอก ชิจิคุง ^^"
   "ไม่กลัวเว้ย ก็ยัยนี่ทำฉันรำคาญนี่หว่า"นายชิจิบ้าบออะไรนั่นเอานั้วจิ้มๆ หัวคุโนะแรงๆ อีกด้วย = = เจ็บเฟร้ย
   "เฮ้ เดี๋ยวก็..."
   "นี่ นายกล้าดียังไงมาจิ้มหัวคนไม่รู้จักกัน ฮะ"คุโนะฟิวส์ขาด ปรอทแตก วีนสวนกลับเข้าให้
   "นั่นไง เห็นมั้ย ชิจิคุง โดนวีนจนได้"
   "ช่างสิ พาไปได้แล้วอย่าให้รอเลยเดี๋ยวโดนด่าอีก"
   "จะพาไปไหนยะ...อ๊ะ ปล่อยนะ ไอ้บ้า..."เขาก็ลากเธอต่อไปอยู่ดีแล้วก็ยังผลักเธอเข้าไปในรถอีกต่างหาก
   "เข้าๆ ไปเหอะน่าอย่าบ่นนะเข้าใจ๋?"
   "ก็ได้..."คุโนะเริ่มกลัวชิจิขึ้นมานิดหน่อยแล้วเพราะเขาทำเสียงขรึมและท่าทางดูสงบขึ้นเยอะ(ปล่อยรังสีอำมหิตทำม้ายยยยยยยยย นายจะฆ่าฉันเรอะ)

    สนามบินสุวรรณภูมิ
   "เฮ้ย! อุ๊บ..."
   "จะร้องหาพระแสงอะไรไม่ทราบแม่คุณ"
   "นายพาฉันมาสนามบิน...เนี่ยนะ มาทำอะไรเนี่ย"
   "ก็พาเธอไปในที่ที่ควรอยู่ไง..."เขาตอบแค่นั้นแล้วเดินเข้าไปในตัวอาคารสนามบินทันที"เป็นไงบ้าง ที่ให้ช่วยน่ะ"
   "อีกครึ่งชั่วโมงเครื่องออกครับ"
   "แล้วยัยนั่นล่ะ...โธ่เว้ย "เขาวิ่งไปที่ทางที่เขาเดินมาเมื่อกี้ก็เห็นเธอเดินไปเดินมาอยู่ตรงนั้น"ยัยบ้า เธออยู่ตรงนี้ได้ไง ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ตามมานะ ต่อจากอย่าอยู่ห่างแล้วนะเพราะมันน่ากลัวกว่าที่ไทยเป็นร้อยเท่าเลย เข้าใจนะ"
   "อืม..."คุโนะพยักหน้าแล้วก็เดินตามชิจิไปเงียบๆ และเริ่มดื้อน้อยลง

Night   Knight