คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความเจ็บปวด
---------------------------------------------------------
ตอนที่ 4 : ความเจ็บปวด
หลังจากที่ส่งภารกิจอาชีพเสร็จ ทศวรรต ก็จัดการขายของที่ไม่ใช้ต่างๆที่อยู่ในตัว แล้วก็ตรวจสอบเลเวลตนเองทันที ตอนนี้เลเวล ทศวรรตนั้น อยู่ที่ 23 เมื่อตรวจเสร็จแล้วก็เข้าห้องโรมแรม เพื่อออกจากเกมส์ ทันที
ออย ตื่นขึ้นมาภายในห้องของตน แสงสีส้มอ่อนๆเริ่มลอด เข้ามาภายในห้อง ออย ถอดหมวกเครื่องเล่นเกมส์ออก แล้วจึงเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวทันที หลังจากนั้น ออย ก็ลงไปข้างล่างทันที
“ตื่นแล้วหรอลูก”เสียงแม่ของเขาดังมาจากในห้องครัว
“วันนี้จะทำอะไรหรอครับแม่”ออย ถามแม่ระหว่างเดินไปเปิดทีวี
“ไม่บอกหรอก ออย ลูกไปเรียก แอนหน่อยสิ เดียวก็ไปโรงเรียนสายหรอก”
“คร้าบๆ”ออย รับคำพร้อมขึ้นไปปลุกน้องสาวจอมขี้เซา
“แอนๆ ตื่นๆ”ออย เข้ามาภายในห้องของน้องสาวพร้อม เขย่าตัวน้องสาวทันที ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่เคาะประตูก่อน ออยตอบได้เลยว่า น้องเขาไม่มีทางตื่นแน่ เพราะยัยน้องสาวตัวดีนี้ หลับเป็นตายเลยทีเดียว
“งืม..งัม พี่ออยอย่าแย่งหนมหนูน้า งืม..งัม”เสียง แอนระเมอ
“หึหึ เห็นแบบนี้แล้ว อยากถ่ายคลิบ ไว้ให้ดูจริงๆว่าตอนหลับตัวเองเป็นยังไง เอ้าๆถ้าไม่ตื่นพี่เอาน้ำสาดละนะ!!!!”ออย ตะโกนเข้าหู ของน้องสาวที่หลับอยู่
“คร้า หนูจะไม่ทำแล้ว”แอน สะดุ้งตื่นขึ้นมา พร้อมเพ้ออะไรสักอย่าง
“เพ้ออะไรของ แกเนี่ย ไปอาบน้ำแต่งชุดแล้วไปกินข้าวได้แล้ว ไปโรงเรียนสายพี่ไม่รู้นา”ออยสั่ง น้องสาวพร้อมเดินออกจากห้องไป
หลังจากนั้นไม่นาน แอนก็เดินลงมาจะบนบ้าน เบื่ออยู่กันครบหน้า ทุกคนก็ลงมือกินอาหารกันทันที
“แม่คร้า พี่ออยเขาแกล้งหนูอีกแล้วปลุกดีๆไม่เป็น ตะโกนเข้าหูหนูตลอดเลย ถ้าแก้วหูหนูเสียจะทำไงเนี้ยแม่ต้องตีพี่ออยนะค่ะ”ระหว่างกินข้าว แอน เห็นโอกาสฟ้องสิ่งที่ตนโดนให้กับแม่ผู้ใหญ่สุดในบ้านทันที
“เอาอีกแล้วหรอ ออย ปลุกดีๆกับน้องเขามั้งสิลูกนี่”ผู้เป็นแม่หันไปดุกับ ออย แต่สีหน้านั้นดูไม่ดุเลย
“สมน้ำหน้า แบร่”แอน พูดใส่ ออยเบาๆพร้อมแลบลิ้นใส่ นั้นทำให้ ออยอยากจะหยิกจมูกผู้เป็นน้องสักที
“แอนก็เหมือนกันนั้นแหละลูก ไม่ยอมตื่นไวๆ แบบนี้ก็ต้องโดน พี่เขาปลุกแบบนี้ตลอดนะ”ว่าแล้วผู้เป็นแม่ก็หันมาดุ แอน บ้าง
“สมน้ำหน้า หึหึ”ออย แหย่บ้าง
“เอาล่ะๆ เลิกแหย่กันได้แล้ว รีบๆกินข้าวแล้วรีบไปโรงเรียนได้แล้ว”
“คร้า/คร้าบ”เสียงประสาน จากสองพี่น้อง
หลังจากกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อย ออย ก็ขับรถยนต์ไปส่ง แอนที่โรงเรียน ซึ่งห่างจากบ้าน 9-10 กิโลเมตร ได้
“พี่ออย พี่มิวอยู่ไหนหรอเดียวนี้ไม่เห็นหน้าเลย”แอนถาม ออยระหว่างนั่งรถไปโรงเรียน
“พี่...พี่เลิกกับ มิวแล้วหน่ะ”ออย หน้าหมองลงทันทีเมื่อได้ยินชื่อนี้
“ทำไมหล่ะค่ะ คบกันมาก็ตั้งนานแล้วทำไมถะ...”แอนรีบ ถามแต่เมื่อเห็นหน้าพี่ของตน ก็ไม่มีกระจิตกระใจจะถามต่อ
“ไว้พี่อยากเล่าเมื่อไหร่ก็บอก นะค่ะหนูอยู่ข้างพี่หนูอยู่แล้ว”
“ขอบใจนะแอน”ออยตอบพร้อมยิ้ม น้องเขานี้แหละที่จะคอยปลอบเขาอยู่เสมอเป็นเด็กที่ดูแก่แดดจริงๆ
และรถของ ออย ก็มาจอดหน้าโรงเรียนของแอน ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนสายสามัญ โรงเรียนนี้ถือเป็นโรงเรียนลำดับต้นๆของประเทศไทยเลยทีเดียว ค่าเทอมไม่แพงมากแต่เน้นเรื่องคุณภาพ ทำให้ภายในโรงเรียนนี้มีแต่คนที่เรียนเก่งอยู่ ยกเว้นพวกเส้นเล็กเส้นใหญ่
“เดียวพี่มารับ ตอนเย็นนะ”ออย พูดก่อนที่แอนจะลงจากรถ “ไม่ต้องหรอกพี่ วันนี้หนูจะไปเที่ยวกับเพื่อน”แอนหันมาตอบ
“อืม เดียวบอกแม่ให้ละกัน อย่ากลับบ้านดึกหล่ะ โดนนั่งคุกเข่า โดนบ่นหูชาไม่รู้ด้วยนะ”เขายังไม่ทันพูดจบแอนก็ ลงจากรถไปส่ะก่อน ออย ยิ้มกับน้องสาวตัวเองและขับรถ ออกไป
‘พี่มิวอยู่ไหนหรอ’เสียงของ แอนยังตามมาหลอกหลอนเขา มิว ที่แอนเรียกนั้นคือแฟน ของ ออย ที่จริงก็น่าจะพูดว่าเป็นแฟนเก่าจะดีกว่า เพราะออยกับมิว เพิ่งเลิกกันไปหลังจากคบกันมา 5 ปี
ถึงออย จะไม่แสดงท่าทีอะไรออกมา แต่ภายในใจนั้นแตกสลาย เขาต้องหาวิธีต่างๆมาทำให้ตนลืมเรื่องนั้นไป เกมส์ที่เขาซื้อมาก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่เมื่อโดนน้องสาวของตนลื้อฟื้น มานั้นทำให้บาดแผลที่เริ่มสมานปริแตกออกมาอีกครั้ง
‘เราเลิกกันเถอะ’เสียงของมิว ที่บอกเลิกเขานั้นยังวนอยู่ในหัว หากจะย้อนไปก่อนหน้าที่ ออย จะโดนบอกเลิกวันนั้น เป็นวันพิเศษมากของออย นั้นเพราะ...เขาจะขอมิวแต่งงาน ถึงอายุเขาจะยังน้อยแต่ตอนนี้ เขามีงานทำที่มั่นคงแล้วถ้าถามถึงเงินเดือนก็คงประมาณ เลี้ยงลูกได้3-4คน โดยไม่มีหนี้สิน
(เพลงประกอบห้าๆให้ซึ้งขึ้นหน่อยถึงจะไม่น้ำตาไหลก็เหอะ)
ออย ตื่นขึ้นมาในวันหนึ่ง วันนี้เป็นวันที่เขาตัดสินใจ...ที่จะขอผู้หญิงที่เขารักมากแต่งงาน และคิดว่าจะสมหวังเพราะเขาก็รักเธอ เธอก็รักเขาเช่นกัน ออยลุกจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำทำธุระเหมือนทุกวันเมื่อเสร็จเขาก็เปลี่ยนชุดจัดทรงผม ให้ดูดีและหน้าตาที่ดูดีอยู่แล้วนั้นทำให้เขาดูหล่อกว่าเดิมหลายเท่า ออย เดินไปที่ตู้และดึงลิ้นชักออกมา ภายในนั้นมีกล่องขนาดเล็กสีแดง ออย เปิดกล่องนั้น ภายในนั้นคือแหวนเพชร ที่มีเพียงครึ่งกระรัต เขารู้ผู้หญิงที่เขารักไม่ใช่คนที่ฟุ่มเฟือย และเขาก็เช่นกัน
ออย ยกโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นพร้อมกดไปยังเบอร์ ของคนที่วันนี้เขาจะขอแต่งงาน
“มิวอยู่ไหนหรอ วันนี้เรามีเซอไพรส์ ด้วยนะรับรองมิวต้องชอบแน่”ออย พูดกับโทรศัพท์ ด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มและอารมณ์ดี
“ออย....เราเลิกกันเถอะ”ออย ตัวนิ่งค้างเขาเริ่มปรับสมองให้เป็นปกติพร้อมกับถามอีกฝ่ายอีกครั้ง
“มิวพูดอีกครั้งสิ เราว่าสัญญาณไม่ดีเลยฟังไม่ชัดหน่ะ”เหงื่อของออยเริ่ม ไหลพร้อมกับถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“เราเลิกกันเถอะออย...แค่นี้นะ..สถานี...”มิวบอก ออยพร้อมกดตัดการโทร
“มิว!!!”ออย ตะโกนเรียกแต่เมื่อรู้ว่าโดนตัดการโทรแล้วเขาก็โทรไปหาอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายก็ไม่รับสาย เขารีบตั้งสติ ก่อนที่อีกฝ่ายจะกดตัดสาย เขาได้ยินเสียงที่คุ้นหู
‘สถานีรถไฟฟ้า’เขานึกออกทันที เพราะแถวๆที่พักของมิวมีแต่ สถานีรถไฟที่เดียวเท่านั้น เขารีบลงมาจากบ้านพร้อมหยิบกุญแจรถ และวิ่งไปยังรถทันที
“ออยเดียวก่อนลูก”เสียงแม่ของออยตะโกนตามหลัง แต่ออยหาสนใจเขารีบขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องและขับรถไปทันที
‘มิวจะบอกเลิกก็บอกมาให้ชัดๆสิไม่ใช่บอกเลิกแล้วหนีแบบนี้’ออยคิด สิ่งที่เขาทำไม่ใช่เพื่อไปขอเป็นแฟนคืน เขาเป็นคนที่ไม่ชอบรั้งตัวใครไว้ และไม่ชอบให้ใครรั้งตัว เมื่ออีกฝ่ายบอกว่าเลิกแต่ไม่บอกต่อหน้านั้นทำให้เขา ไม่ชอบใจอย่างมากแต่เหตุผลนี้ก็แค่สิ่งที่เขาคิด ภายในใจเขาจริงๆนั้น อยากจะให้มิวของเขาคืนมา
ตอนนี้ ออย มาถึงสถานีรถไฟฟ้าและ เขารีบขึ้นบันได กดจ่ายตั๋วมั่วๆ เพื่อให้ขึ้นไปข้างบนได้ เมื่อเขาขึ้นมาก็รีบมองหา มิวจากผู้คนที่ ไม่ค่อยหนาแน่น แต่ก็เยอะอยู่เหมือนกัน และเขาก็เห็น ผู้หญิงผมยาวถึงกลางหลัง ใส่หมวกแก๊ป เสื้อยืดทับด้วยเสื้อโค้ทสีดำสั้นถึงกลางหลัง กระโปรงสั้นถึงขาอ่อน เธอคนนั้นคือ...มิว
เขารีบฝ่าฝูงผู้คนเพื่อให้ไปถึงเธอคนนั้น และเขาก็มาถึงจนได้แต่เขาต้องแน่ใจมาใช่เธอจริง
“มิว...”เขาเรียกชื่อเธอเบาๆเพียงเพื่อให้เธอได้ยิน และร่างตรงหน้าของ ออย ก็สะดุ้งพร้อมหันหน้ามาหาออย ดวงตาสีดำสดใส จมูกที่มีดั้งสูงพอประมาณ ริวฝีมากสีชมพูอมแดง คิ้วที่บางๆใบหน้าหวานๆ ใช่จริงๆ เธอคือ มิว
“ออย...”เธอเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
ออยพุ่งเข้าไปกอด มิว พร้อมทั้งน้ำตาที่เริ่มพร่างพรู ออกมาเขาไม่อาจทำตัวให้เข็มแข็งอีกต่อไปแล้ว ถ้าขาดเธอไปเขาเหมือนขาดใจ
“มิว บอกสิว่าที่เธอบอกชั้นตอนคุยกันในมือถือนั้นเป็นเรื่องโกหก เธอบอกชั้นทีสิ มิว”ออยพูดด้วยเสียงสั่นๆ พร้อมน้ำตาที่เริ่มออกมา
“นั้น...เป็นเริ่มจริงออย เราเลิกกันเถอะ”เสียงของมิว ก็เริ่มสั่นเช่นกัน เมื่อความรักอันแสนนานของเธอกับเขา ต้องจบลงตรงนี้ เขาเป็นชายที่ดี ดีมากตาใจเธอทุกอย่างเชื่อใจเธอไว้ใจเธอ ชาตินี้เธออาจไม่เจอผู้ชายแบบนี้อีกก็ได้ แต่ว่า...แต่ว่า
“ทำไมหล่ะ...มิว ทำไมถึงต้องเลิกกับชั้น เธอไม่รักชั้นแล้วหรอ หรือชั้นทำอะไรที่เธอไม่พอใจบอกชั้นสิมิว ชั้นจะปรับปรุง ชั้นจะตามใจเธอ เธอแค่บอกว่า นั้นมันเรื่องโกหก”เสียงสะอื้นของ ออยเริ่มดังขึ้น จนคนรอบข้างเริ่มที่จะรู้สึกตัวแล้วว่า เกิดเหตุการณ์ อะไรขึ้นกับทั้งคู่
“ชั้น...อยู่แบบนี้อีกไม่ได้แล้ว ถ้าชั้นใกล้ออยไปมากกว่านี้ ...ฮึก ชั้นจะรักออยมากขึ้น มีแต่มากขึ้น...ฮึก ทั้งๆที่...ทั้งๆที่ ชั้นแค่ฮึก จะรักกับออยแค่เล่นๆเท่านั้น”มิวเริ่มร้องให้ออกมา บ้างน้ำตาของเธอ ดูเหมือนจะอดกลั่นมานานแสนนาน น้ำตาที่ไม่อยากให้เขาได้เห็น
“อะไร...มิว มันเรื่องอะไร ชั้นไม่เข้าใจ”ออย ถามมิวอย่างไม่เข้าใจ เธอจะคบกับเขาเล่นๆ แล้วก็รักเขา ยังไม่เข้าใจ อารมณ์ของเขาตอนนี้ไม่อาจจะคิดอะไรออกอีกแล้ว
“ชั้น....มีคู่หมั่นแล้ว ฮึก ตั้งแต่ก่อนคบกับออย แต่กว่าจะแต่งงานก็ต้องรออายุของชั้น ครบ 20ปี และในตอนนั้นออยก็เข้ามาบอกรักชั้น...ฮึก ชั้นคิดว่าจะคบกับออยแค่ฆ่าเวลาเท่านั้น..ฮึก แต่ว่า..แต่ว่า ชั้นรักออยไปแล้ว ยิ่งชั้นอยู่กับออยชั้นยิ่งรักออยมากขึ้น ออยดีเกินไป ไม่เหมาะกับคนเลวๆอย่างชั้นที่คิดจะเล่นกับความรู้สึกของ ออย..ฮึก ชั้นขอโทษๆๆๆ ฮือๆๆๆๆ”มิว ตะโกนขอโทษ ออยดังลั่นพร้อมร้องให้ออกมาและซบหน้าลงบนหน้าอกของออย
“เธอมีคู่หมั่นแล้ว หรอมิว”
“ใช่..ฮึก ชั้นขอโทษ”มิวกลัว ว่าเขาจะด่าเธอ เธอไม่เคยกลัวอะไรเลยแต่ความรู้สึกของเธอ เมื่อคิดว่าจะโดนเขาด่า เธอก็แทบใจสลายทั้งๆที่เธอคิดว่าวันนี้ต้องมาถึง
“งั้นหรอ ... ชั้นคงรั้งมิวไม่ได้”สิ่งที่ออยพูดนั้นทำให้ มิวต้อง เงยหน้าขึ้นมามองคนที่สูงกว่า
“ออย”สิ่งที่เธอเห็นนั้นคือรอยยิ้ม ที่เขามอบให้เธอทุกวัน รอยยิ้มที่มีแต่ความรัก ความห่วงใยรอยยิ้มอันบริสุทธิ์ แต่เมื่อเธอคิดแล้วว่าเธอได้ทำร้ายคนที่คอยมอบรอยยิ้มนี้ให้เธอตลอดนั้นทำให้เธอ แทบไม่อยากอยู่บนโลกนี้
“ความรักของชั้นนั้นคือให้มิวมีความสุข ชั้นไม่อาจรั้งมิวไว้ได้ ถ้านั้นเป็นสิ่งที่มิว ปรารถนา ชั้นก็ขอให้มิวพบกับความสุข ชั้นไม่อาจขอให้มิวจำชั้นได้ แต่ขอให้มิวรู้ไว้ ความรักของชั้นที่มีให้ไม่ใช่เรื่องโกหก”ออย พูดพร้อมยิ้มให้กับมิว มิวมองรอยยิ้มนั้นเหมือนไม่อยากให้หายไป รอยยิ้มที่เธอ...ไม่อาจได้เห็นอีกแล้ว
“รถไฟมาแล้วไปเถอะมิว ชั้นจะยืนส่งเอง”เมื่อรถไฟมาถึง มิวก็เดินขึ้นรถไฟ พร้อมหันมามอง ชายผู้ที่ยังยิ้มให้เธอแม้เธอจะทำร้ายเขาแค่ไหน เมื่อรถไฟออกไปจากชานชาลา ออย ก็ทรุดลงกับพื้น พร้อมกับน้ำตาที่ออกมาอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มอันยินดี เขาได้ส่งเธอ สู่ความสุขใหม่ความรักใหม่แล้ว ความรักของเขาและเธอก็จะหายไปตามกาลเวลา ออย ล้วงมือไปหยิบของในกระเป๋ากางเกงขณะ นั่งอยู่ พร้อมกับเอาของนั้นออกมา นั้นคือ...กล่องใส่แหวน
“ขอโทษ แกด้วยเจ้าของ ของแก...ไม่อยู่แล้ว”ออยพูด พร้อมเปิดกล่องใส่แหวน เพื่อให้เห็นแหวนที่ตนคิดที่จะมอบให้กับผู้หญิงที่เขารัก
“เฮ้อ อย่างน้อยก็ได้ทำเหมือนพระเอก ในนิยายเลยน้า แต่ว่ามันเจ็บจังเลย”ออย ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นและยังคงเพ้อต่อไป สภาพเขาตอนนี้ นั้นทำให้ผู้หญิงรอบๆ อยากจะเข้ามาปลอบเขาจริงๆ
……………………………..
กลับมาปัจจุบันหลังจากที่ ออย ได้ละลึกถึงเรื่องในอดีตตอนนี้เขาได้ขับรถจนถึงบ้านแล้ว ผู้เป็นแม่ของเขากำลังนั่งดูทีวี ที่กำลังมีละครน้ำเน่าของประเทศไทยอยู่
“แม่ครับ อย่าดูละครพวกนี้มากเลยเดียวก็อินจนเอาไปทำจริงหรอก”ออย เอ่ยล้อผู้เป็นแม่
“เช้อ แม่จะดูมันก็เรื่องของแม่สิ แกอยากโดนแม่ตบจูบหรือไง”ผู้เป็นแม่หันมาแหย่กลับ
“เอาไปทำกับพ่อเถอะครับ”ออยบอก พร้อมเดินขึ้นห้องของตน
“ออย เรื่องที่ผ่านมาก็ปล่อยผ่านไป อย่านำมาใส่ใจสนใจเพียงปัจจุบันและอนาคต อย่านำอดีตมาทำให้ อนาคตของเราเสียนะลูก”
“ครับแม่”ออย ตอบกลับพร้อมเดินเข้าห้องของตน
“เอาล่ะเล่นเกมส์ต่อดีกว่า”ออย นอนลงบนเตียงพร้อมเอาเครื่องเล่นเกมส์ที่คล้ายหมวกกันน็อค สวมที่หัว และหลับตาลง
“game start”
ความคิดเห็น