คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ✖ BothNewyear Holic ღ :: This is 'Seme' Part 2
Title : This is ‘Seme’
Couple : P’Both X N’Newyear
Rate : PG13+
Talk : เคยมั้ยที่บางทีก็อยากให้พี่นิวเยียร์เมะ เคยมั้ยที่บางทีก็รู้สึกว่าทั้งสองคนควรจะสลับบทกันได้แล้วล่ะ! 5555
“ป๊าร้องดังกว่านิวอีกอะ ฮ่าๆๆๆๆ แบบนี้นิวต้องปลอบมั้ย? โอ๋ๆขวัญเอ๊ยขวัญมา”
เด็กเผือกหัวเราะก๊ากเมื่อนึกย้อนไปถึงตอนที่อยู่บนเครื่องเล่น บอกแล้วไงว่าพี่โบ๊ทน่ะสมควรที่จะให้เขาปกป้องดูแลจะดีกว่า กำลังจะใจเต้นกับตำปลอบใจนั่นอยู่แล้วเชียว แต่พอได้ยินเสียงร้องอ๊ากเท่านั้นแหละ เขากลับใจสั่นกับการทิ้งตัวลงอย่างรวดเร็วของเครื่องเล่นเสียแทน คนตัวสูงที่กำลังล้างหน้าเบะปาก มองเด็กตัวขาวที่กำลังหัวเราะร่วนไม่หยุดแล้วก็นึกหมั่นไส้หันกลับไปคว้าข้อมืออีกคน ออกแรงฉุดเบาๆให้ขยับมายืนพิงอ่างล้างหน้า นิวเยียร์ชะงักยั้งเสียงหัวเราะไว้เท่านั้นแล้วแทบหยุดหายใจเมื่อใบหน้าหวาน(ที่เขามโนไปเอง)กำลังขยับเข้ามาใกล้
ปะ...เปียกน้ำด้วยอะ! เซ็กซี่สุดๆให้ดิ้นตายเลย!
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ปรึกษากับตัวเองว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปกับสถานการณ์แบบนี้ คิดไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหลบตาอีกฝ่ายเพราะมองกันนานๆชักจะเขิน ไอ้มาดเคะๆของพี่โบ๊ที่เคยมีมาทั้งวันมันหายไปไหนหมดไม่รู้! ตอนนี้เหลือแต่สายตาเจ้าเล่ห์ของหมาป่าที่กำลังจ้องจะเขมือบลูกแกะเอ๊าะๆอย่างเขาเนี่ย ; w ;
“ไม่ทำต่อล่ะหื้ม?”
“ทะ...ทำอะไร”
“ก็แบบนี้.....” ไม่ว่าเปล่ายังเอื้อมมือมาโอบเอวจนร่างเล็กสะดุ้งวาบแล้วก็ต้องเบิกตากว้างหนักเมื่อใบหน้าของอีกคนขยับร่นเข้ามาอีก
“แล้วก็แบบนี้...ไม่ทำแล้วหรอครับ?” ส่วนมืออีกข้างที่ยังว่างก็เลื่อนมาลูบแก้มเขาเบาๆ ใจดวงน้อถี่ตีในอกจนแทบจะกระเด็นกระดอนออกมาด้านนอก ท่าทางแสนเมะที่พยายามสร้างมาพังทลายไปทันทีเมื่อเจอพี่โบ๊ทเวอร์ชั่นรุกแบบไม่บอกกล่าว ให้ตายเถอะ!! เขาต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว!
“ป๊า.....”
“ว่าไงครับ~?”
“นิว...นิวปวดหนักมาก ไม่ไหวแล้ว ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ!”
ว่าจบก็รีบผลักอีกคนออกอย่างรวดเร็วแล้วจัดการวิ่งปรู๊ดเข้าขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ เมื่อปลอดภัยจากหมาป่าจอมอันตราย เขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ(ถึงกลิ่นมันจะไม่น่าพิสมัยแต่ถ้าไม่โกยอากาศเข้าตอนนี้ต้องแย่แหงๆ) เพราะเวลาอยู่ใกล้พี่โบ๊ททีไรเขามักจะประหม่าจนลืมหายใจทุกทีเลย!
ไม่ได้การแล้ว! ต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว!!
เอาล่ะ....ตอนนี้เขาต้องทำใจให้สงบก่อน อย่าตื่นตูม
มือเรียวจัดการปลดล็อคกลอนประตูชะโงกหน้าออกไปนอกห้องน้ำ ไม่พบคนขี้แกล้งที่ตอนแรกยืนอยู่ที่อ่างล้างมือแล้ว เขาค่อยๆก้าวออกมาแล้วหยุดยืนล้างมือ เดินออกไปยังด้านนอกก็ยังไม่พบคนตัวสูง คิ้วเรียขมวดเข้าหากันแน่น
หายไปไหน? ไม่ได้บอกด้วยว่าจะไปไหน
“แว่~!”
“ป๊า!”
“ตกใจอีกแล้ว ป๊าต้องปลอบมั้ย โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมา”
ล้อเลียนเขาชัดๆ!
พี่โบ๊ทวางของในมือลงที่โต๊ะไม้แถวนั้น โอบไหล่เขาเบาๆแล้วร้องโอ๋ๆ ชอบแกล้งเขาแบบนี้ตลอดล่ะ! แถววันนี้ยังอัพเลเวลเล่นงานเขากลับด้วยการพูดซ้ำประโยคเดิมที่เขาเพิ่งพูดไปก่อนหน้านี้ประมาณสิบห้านาทีที่แล้ว
“หายไปไหนมา?”
“ซื้อน้ำกับขนมมาให้ กินมั้ย?”
“กินสิ!”
“งั้นหอมแก้มก่อน”
ว่าไงนะ!!
เด็กเผือกทำหน้าเหวอเมื่อเห็นใบหน้าหวาน(ที่คิดไปเองอีกแล้ว)กำลังทำแก้มป่องรอริมฝีปากของเขาแนบลงไปอยู่ หันซ้ายหันขวามองผู้คนที่เดินผ่านไปมาหน้าก็ร้อนฉ่า ดันไหล่อีกคนเบาๆที่เริ่มจะแกล้งเขาอีกครั้งเป็นเชิงว่าไม่เล่นแล้วนะ แต่คุณว่าที่เคะ(?)ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วยังขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีก
“ไม่กินก็ได้!”
“น่า~ กินหน่อยน่า”
“งั้นเอามาให้นิวสิ~”
เขาตรงเข้ากอดเอวของอีกคนทันทีล่ะ ดูพี่โบ๊ทจะตกใจกับการรุกอันรวดเร็วแบบนี้พอสมควร นี่เขากลั้นใจทำเลยนะจะบอกให้! ตอนนี้ทั้งเขินทั้งอายไปหมดแล้ว; - ; แต่ถ้าเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปจากการหอมแก้มแล้วล่ะก็เขายอม! อย่างน้อยกอดก็ยังดีกว่าหอมแก้มตรงนี้ล่ะนะ
คนที่ถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวก็ทำหน้ามึนไปครู่หนึ่งก่อนจะระบายยิ้มออกมาน้อยๆแล้วเอื้อมมือโอบเอวอีกคนน้อยๆด้วยความเอ็นดูก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆแล้วตัดสินใจว่าจะเลิกแกล้งเด็กตัวขาวเสียที เท่านี้ก็คงจะพอได้บทเรียนและก็หวังว่าคงไม่คิดที่จะรุกเขาอีกแล้วล่ะนะ........
“ป๊า....นิวมีเรื่องจะบอก”
หวังว่าคงจะเป็นคำขอโทษที่คิดจะรุก.......นะ
“หลังจากนี้ไป ให้นิวเป็นเมะเถอะนะ”
ศึกครั้งนี้(?)คงไม่จบง่ายๆแล้วล่ะสิ
หลังจากประกาศตัวออกมาแบบไม่แคร์สื่อที่ไหนเด็กเผือกก็จัดการรวบหัวรวบหางคิดเอาเอง(อีกแล้ว)ว่าพี่โบ๊ทเองก็เห็นด้วยกับเขา จัดการจับมือนิ่มๆของคนตัวสูง(ที่อีกไม่นานเขาคงจะสูงกว่า)ให้เดินตามมา ด้วยท่าทีที่ขึงขังพอควรล่ะ ดูแล้วสมชายชาติเมะมากๆเลยอยากจะบอก!
ส่วนคนที่เดินตามก็กระพริบตาปริปๆ อยากจะยกนิ้วให้กับความพยายามก็เมะดันทุรังเสียเหลือเกิน เขารุกจนต้องหนีเข้าห้องน้ำไปแบบนั้นก็ยังไม่หยุด คาดว่าคงไปตั้งลำใหม่ในห้องน้ำ ปล่อยให้อยู่คนเดียวนานเกินไปก็แบบนี้ล่ะน้ากลิ่นห้องน้ำคงจะกล่อมเด็กเผือกให้ดึงดันต่อไป
แบบนี้คงต้องรุกขั้นเด็ดขาดซะแล้วล่ะมั้ง
เหมือนโชคจะเข้าข้างเพราะจู่ๆเขาทั้งสองคนก็เดินผ่านร้านขายตุ๊กตา คล้ายจะเห็นเรดาห์ของเด็กเผือกโผล่ขึ้นมาแว๊บนึงแล้วส่งเสียงติ๊ดๆเหมือนจับสัญญาณได้ว่ามีตุ๊กตาตัวโปรดอยู่แถวนี้ ไม่รอช้าคนตัวขาวรีบเปลี่ยนทิศทางจากที่จะมุ่งหน้าไปยังเครื่องเล่นก็เปลี่ยนเข้าที่ร้านขายตุ๊กตาทันที ไม่มีลังเลด้วยเหอะ!
“ป๊า.....คุมะ ตัวนี้นิวยังไม่มีเลย”
“อยากได้หรอ?”
“อื้อ! แต่ว่าเดี๋ยวแป๊ปนะ ขอดูราคาก่อน”
เหมือนจะเป็นคนละคนกับที่พูดไว้ก่อนหน้านี้เลยว่าขอเมะ ท่าทางน่ารักน่าชังตลอดเวลาแหละเด็กคนนี้ เขายืนมองด้วยท่าทีที่อมยิ้มนิดๆ ถ้าหากว่านิวเยียร์ร้องขอเสียงหวานๆ อ้อนๆอีกนิดเขาก็พร้อมที่จะเป็นป๋าใจป้ำซื้อให้ทันทีอะไม่ว่าราคามันจะขนาดไหนก็เถอะ! แต่จู่ๆก็ต้องทำหน้างงเมื่อมือขาวที่ถือตุ๊กตากลับวางมันลงไว้ที่เดิม
“ไม่เอาแล้วหรอ?”
“แพง ไม่เอาแล้ว ไม่มีเงิน”
“เดี๋ยวป๊าซื้อให้”
“ไม่เอา นิวอยากได้นิวก็ซื้อเองสิ ไปต่อเถอะ” ดูท่าจะอาลัยอาวรณ์ ถึงจะบอกให้ไปต่อแต่ว่าเจ้าตัวยังทิ้งสายตาไว้ที่ตุ๊กตาตัวโต เห็นแบบนั้นก็อดที่จะเอื้อมมือไปยีผมอีกฝ่ายไม่ได้ คนตัวสูงตัดสินใจเปลี่ยนมาเป็นจับข้อมือของเด็กเผือกแล้วพาเดินไปดูตัวอื่นที่ราคาถูกกว่านี้ ไม่ต้องรอถามความเห็นชอบจากอีกคนก็จัดการจ่ายตังค์ไปแล้ว นิวเยียร์กระพริบตาปริปๆด้วยความงงก่อนจะทำหน้าบูดเมื่อเห็นเขาส่งตุ๊กตาไปให้
“นิวบอกแล้วไงว่าไม่เอาอะ!”
“ก็ไม่ได้ซื้อให้ซักหน่อย แค่ฝากถือ”
“ชิ-3- รับฝากแต่ไม่คืนให้หรอกนะ” คนตัวขาวบ่นงึมงำแล้วรับตุ๊กตาคุมะขนาดตัวที่กอดพอดีมือ นิวเยียร์เบะปากแล้วเท้าคางวางไว้ที่หัวตุ๊กตา ส่วนเจ้าของคุมะตัวจริงก็มองแล้วยิ้ม
“น้องนิวครับ เมะน่ะ...ไม่กอดคุมะด้วยท่าทางน่ารักขนาดนั้นหรอกนะ”
พลาด.....วินาทีนี้คือพลาดมากจริงๆ
เด็กเผือกชะงักมองตุ๊กตาที่ทำให้เขาพลาดท่าอย่างจัง ถึงอย่างนั้นก็โกรธไม่ลงจึงทำเพียงหันไปค้อนให้คนจอมวางแผนก็เท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดจะปล่อยคุมะไป สะบัดหน้าพรืดเดินหนีอีกคนไป
ก็แค่ชอบตุ๊กตา ไม่ได้หมายความว่าจะเมะไม่ได้ซักหน่อย-3-
เขาก็เห็นว่าพี่โบ๊ทชอบคุมมะเหมือนกันนั่นแหละ! อย่ามาเถียงงงงงง!
“กลับบ้านไปนิวก็รุกพี่โบ๊ทได้อยู่ดีนั่นแหละน่า แค่กอดตุ๊กตาแล้วน่ารัก ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย”
แทนที่อีกคนจะหวั่นกลับกลายเป็นว่าหัวเราะออกมาเบาๆแล้วผลักร่างเล็กให้ติดกำแพง แววตาเจ้าเล่ห์กลับมาอีกครั้งและดูเหมือนว่าจะเอาจริงกว่าคราวที่แล้วนิวเยียร์เลยรีบยกตุ๊กตาหมีคุมะขึ้นมาบังพลางหลับตาปี๋ ซักพักไม่เห็นคนตัวสูงจะทำอะไรก็ค่อยๆลืมตาแอบมอง แต่แล้วก็ต้องหลบตาวูบเมื่อพบว่าอีกคนก้มหน้าเข้ามาใกล้
“เมะน่ะ....ไม่จำเป็นหรอกคับว่าต้องเป็นที่บ้าน ให้เป็นที่ไหน ก็รุกได้อยู่ดี ^ ^ เหมือนตอนนี้ไงครับ”
โอเค! นิวเยียร์ยอมแพ้ก็ได้ให้ตายสิ ; w ;
“.....ไม่เป็นแล้วก็ได้! ป๊าถอยไปสิ นิวไม่คิดจะเป็นเมะแล้วก็ได้”
“งั้นขอลงโทษเมะพยายามหน่อยแล้วกันนะ”
“หะ...หือ เดี๋ยวสิ! ลงโทษอะไรกัน นิวก็เป็นเด็กดีแล้วนะ! ป๊าอ่า ป๊าอ่า!”
ทอล์กส่งท้ายยยยย
จบแล้วววววว จบแบบ.......ตัดอารมณ์คนอ่านได้อีกนะตังว่า 555555
ต่อยาวไปจะยืดเยื้อรึเปล่า เอาแบบค้างๆนี่แหละกำลังดี ฮิ้ๆ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์นะเอออออออ ชอบอ่านมาก เหมือนจะเป็นโรคจิตนิดนึง เข้าฟิคทุกวัน เอ๊ะะะ มีคนมาเม้นมั้ยนะ
#เป็นหนัก เชื่อว่าไรเตอร์คนอื่นๆมีบ้างที่เป็น 55555555
ตังค์เผลอ...เผลอแต่งเรื่องใหม่ไว้ แต่จะลงหรือไม่ลงจะดูความเหมาะสมของเนื้อเรื่องอีกที
#มีบอกอส่วนตัว (?) สำหรับเรื่องนี้ จบแล้วน้า~~~~~
บ๊ายบายค่า เจอกันโอกาสหน้า โอกาสหน้า เราจะเจอกันแบบแอบๆนะเออ *กระซิบ*
อย่าบอกใครนะ! จุ๊ๆ เป็นความลับระหว่างเรา ฮิ้ๆ
:) Shalunla
ความคิดเห็น