คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หอแตก : 07
-7-
ผมนั่งอยู่ที่หน้าโรงหนัง รอพี่แบคบอมเข้าห้องน้ำ พี่อีทึกซื้อป๊อบคอร์น ส่วนพี่คริสซื้อตั๋วหนัง ออกมาจากบ้านนี่แทบไม่ต้องพกกระเป๋าตังค์ เสี่ยเลี้ยงตลอดครับ ผมมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยมีโทรศัพท์ไว้เหมือนมีประดับเปล่าๆ ไม่ค่อยอยากจะเอาขึ้นมาเล่นเพราะผมใช้ไม่ค่อยเป็น.....เออ ผมใช้โทรศัพท์ไม่คล่องเท่าไหร่ เพราะไม่คิดว่ามีความจำเป็นที่จะต้องใช้นี่ครับ แต่กดรับสายกดโทรออกได้นะ พกติดตัวบ้างเวลาไปไหนมาไหนในหอเผื่อมีเรื่องฉุกเฉินจะได้โทรเข้า
ย้ำว่าแค่รับสายกับโทรออก ส่งข้อความไม่ต้อง ผมใช้ไม่เป็น
มาเดินกับพี่ๆทีไรมิวายโดนมองทุกทีแหละครับ สาวๆยืนกรี๊ดอยู่ห่างๆบ้างเดินเข้ามาขอถ่ายรูปประหนึ่งว่าเป็นดาราก็มี ด้วยความที่ผมยังไม่ถึงวัยเจริญเติบโต เลยต้องคอยเป็นคนถือกล้องทุกที เหอๆ...ไม่ต้องสงสารผมหรอก เอาตามตรงคือชินแล้วครับ
“อ้าวไอ้เปี๊ยก”
“ทักแบบนี้พ่อมึงตายหรอห่า” ปากไวกว่าความคิด....
ไอ้ชานยอลทำหน้านิ่วเมื่อได้ยินผมสวนกลับไปแบบนั้น ผมยกมือขึ้นโบกตรงหน้าเป็นเชิงว่าให้มันมองผ่านประโยคเมื่อครู่ไป ร่างสูงแห้งๆของมันยืนอยู่ตรงหน้าผมแล้วเอื้อมมือมาขยี้ศีรษะอย่างถือวิสาสะ ไอ้แบคก็งงสิครับท่านผู้อ่าน อยู่ดีๆมาทำแบบนี้ได้ไงวะ! ช่วงนี้ยิ่งรู้สึกแปลกๆอยู่
ไอ้ชานยอลทิ้งตัวลงนั่งข้างๆโดยไม่ต้องรอให้ผมอนุญาต เท่านั้นผมก็เลิกคิ้วขึ้นหันไปมองหน้ามันเหมือนจะหาเรื่อง แต่พอมันหันหน้ามาเท่านั้นแหละก็ดีดตัวลุกขึ้นทันที
กูขอเวลานอกแป๊บ!!!
“มึงจะไปไหน?” ไม่ว่าเปล่ายังคว้าข้อมือผมไว้ ไอ้....ไอ้....โอ๊ย! นี่มันแพทเทิร์นนิยายหวานแหววชัดๆ
“ธุระมึงรึไงล่ะ?”
“ถามดีๆทำไมต้องกวนตีน”
“กูไม่ได้กวนตีน......แล้วใช่เรื่องที่มึงต้องรู้จริงๆปะละ? ถ้าเป็นธุระของมึงกูจะได้บอก”
“จับมือน้องกูทำไม”
เอาแล้วไง
เพลียสุดอะไรสุดจริงๆครับ พี่แบคบอมเดินกลับมาหลังจากที่เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วหน้าตานี่บ่งบอกเลยว่ารู้สึกหงุดหงิดสุดๆที่เห็นว่ามีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมายืนอยู่ข้างๆ ผมสะบัดมือตัวเองออกนิดเดียวก็หลุด เหมือนไอ้ชานยอลจะรู้ว่าตัวเองกำลังจะโดนอะไรเข้าให้ซักอย่างหลังจากที่แตะต้องน้องชาย(หรือน้องสาววะ)ของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ไอ้พี่แบคบอมวาดแขนออกมาดันตัวผมให้ไปยืนด้านหลังแล้วทำท่าจะเข้าไปหาเรื่อง ผมเลยต้องดึงแขนเสื้อไว้
“เพื่อนแบคเองพี่บอม”
“เป็นเพื่อนแล้วทำไมต้องจับมือถือแขนกันด้วย แล้วเพื่อนเราไม่ใช่จงอินกับเซฮุนรึไง”
“โห่พี่ แบคไม่ได้สังคมแคบขนาดนั้นนะ เห็นแบคเป็นคนยังไงวะ”
“สวัสดีครับ ผมชื่อชานยอลเป็นเพื่อนของแบคฮยอนครับ”
ชานยอลโค้งตัวลงเพื่อทักทาย จริงๆผมก็ไม่ได้จะแก้ตัวแทนมันหรือว่าอะไรหรอกนะ แต่ถ้าไม่พูดอะไรให้เข้าใจมันจะมีปัญหาน่ะสิ...ยิ่งเห็นพี่อีทึกกำลังจะเดินมาทางนี้แล้วด้วย
นี่มันคือชีวิตปกติของเด็กผู้ชายไฮสคูลปีสองจริงๆใช่มั้ยครับ?
ไม่ใช่เด็กผู้หญิงแน่นะ?
พี่แบคบอมกวาดสายตามองไอ้ชานยอลตั้งแต่หัวจรดเท้า ประเมินประหนึ่งว่ามันกำลังจะมาเป็นลูกเขยบ้านนี้....สต๊อป ! ผมแค่เปรียบเทียบพวกเธอทำไมชอบคิดไปไกลกันนักนะ! มันแค่เป็นอุปมาเพื่อให้เห็นภาพน่ะเข้าใจมั้ย?
ก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไรยังไงล่ะ!!!
“อ้าวไอ้ชานยอล มาคนเดียวหรอ?”
พี่คริสกับพี่อีทึกเดินมาพร้อมๆกัน ท่าทีคุกคามของพี่แบคบอมลดลงไปเกือบหมดเมื่อเห็นเฮียคริสทักชานยอลด้วยท่าทางทีค่อนข้างสนิทสนม
“มากับน้องสาวอะเฮีย พี่อีทึกสวัสดีครับ” พี่ชายคนรองผมรับไหว้แบบเมาๆ ผมเข้าไปช่วยถือป๊อบคอร์นและแก้วน้ำ ซักพักสาวน้อยร่างเล็กก็เดินเข้ามา...แม่เจ้า อย่าบอกนะว่านี่คือน้องสาวไอ้ชานยอล
ปากนิดจมูกหน่อยร่างน้อยๆตาใสๆ นี่แหละใช่เลย!!
“เพื่อนโอป้าหรอคะ? สวัสดีค่ะ ปาร์คโชรงน้องสาวพี่ชานยอลค่ะ”
ใจผมนี่เต้นไม่เป็นส่ำไปแล้วครับเมื่อริมฝีปากบางๆขยับเอ่ยเจื้อยแจ้ว ร่างน้อยในชุดเดรสสีครีมยิ่งทำให้ดูบอบบางเข้าไปใหญ่ ผมเอาศอกถองที่ท้องของพี่คริสหลายๆที “เฮีย เฮีย น่ารักว่ะ”
“สูงกว่าน้องเขาตอนใส่ส้นสูงก่อนแล้วค่อยบากหน้าไปจีบแล้วกัน”
ไม่ช่วยน้องก็อย่ามาย้ำปมด้อยได้ป่าววะ.....
พี่อีทึกออกจากโรงก่อนหนังจบประมาณสิบนาที จนผมเดินออกมาก็ยังคุยโทรศัพท์ไม่จบเห็นหน้าเครียดๆก็พอเดาได้ไม่ยากแล้วว่างานคงเข้าแหง เสื้อที่ผมจะได้ในวันนี้คงต้องผลัดไปก่อนละมั้ง ผมเดินเล่นอยู่แถวนั้นซักพักพี่ชายคนโตกับพี่ชายคนรองก็เดินมา
อะไรเนี่ย สรุปว่าวันนี้อดทั้งเสื้อทั้งรองเท้าเลยดิ?
“พี่ต้องไปส่งไอ้ทึกที่โรงพยาบาล อาจารย์เรียกไปพบด่วน ถ้ายังไงเดินเที่ยวกับคริสไปก่อน”
“พี่ขอโทษนะไอ้ลูกหมา”
“ไม่เป็นไรครับ พี่ไปเหอะงานด่วน เอาไว้คราวหน้าแบคคิดเบิ้ลสองนะเว้ย”
พี่ชายยิ้มพลางกอดผมกันอีกคนละทีแล้วรีบเดินออกไปเร็วๆ ผมกับพี่คริสมองหน้ากันแล้วเบะปากออก สุดท้ายก็เหลือสองพี่น้องนี่อยู่ดี เจอหน้ากันจนเบื่อล้ะเนี่ย คงต้องกลับรถไฟฟ้าแล้วล่ะทีนี้ แต่ไหนๆก็มาแล้วต้องเดินห้างซักสองรอบแล้วค่อยกลับบ้านแล้วกัน
“หงอย หงอย โดนพี่ทิ้งล่ะหงอย”
“ไม่ได้โดนทิ้งซักหน่อย เฮียก็อยู่กับแบคนี่ไง”
“อ้อนเฮียจะเอาอะไร?”
“เอาอะไร๊ ไม่มี๊”
“แน่นะ?”
“วันนั้นเห็นกระเป๋าสะพายมันเท่ดีก็เลย...”
“เอาไว้อ้อนพี่แบคบอมแล้วกัน แต่วันนี้จะไปเดินดูเป็นเพื่อนก่อน เลือกเอาอันที่ให้มันกระเป๋าฉีกเลยนะ โทษฐานที่ปล่อยให้เรากลับบ้านกันสองคน” ว่าแล้วสองพี่น้องสุดหล่อ(ที่โดนทิ้งอย่างน่าสงสาร)ก็กอดคอกันเดินแรดๆอยู่ในห้าง สงสัยมันคงเล็กแหละครับเดินวนมาเจอกับสองพี่น้องที่เจอก่อนเข้าโรงหนังอีกรอบ น้องโชรงก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิม ใบหน้าหวานๆนั่นส่งยิ้มให้ผม โอ๊ย~ น่ารักไม่เกรงใจคนมองแบบนี้เอาใจผมไปเลยดีกว่าครับ
“ทำอะไรเกรงใจพี่ชายเขามั่งน้ำลายหกแล้ว ชานยอล เฮียฝากไอ้แบคแป๊บนะ คุยโทรศัพท์ก่อน”
มีลางสังหรณ์ว่าจะถูกทิ้ง....
แต่ถูกทิ้งให้อยู่กับน้องโชรงไอ้แบคยอมครับ~
“มองน้องกูเหมือนจะกินเข้าไปเลยนะมึง”
“โอ๊ย ตบหัวกูไมอะ”
“พี่ชานยอลแกล้งเพื่อนงี้ได้ไง เห็นตัวเล็กแล้วคิดว่าจะแกล้งได้หรอ โชจะบอกแม่”
“อยู่โรงเรียนไอ้ชานยอลแกล้งพี่หนักกว่านี้อีกครับ!”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวโชจัดการให้”
“โชรง....จัดการแต่ไม่ต้องจับมือถือแขนกันก็ได้”
อยากจะหันไปทำตาขวางใส่ไอ้ชานยอลแต่กลัวน้องโชรงคนน่ารักจะเห็นธาตุแท้เลยทำตัวให้แลดูน่าสงสารเพราะนอกจากจะได้คะแนนความเห็นใจแล้วมือนิ่มๆยังกุมมือผมไว้อีกต่างหาก
ฟินมากครับบอกไว้ ณ จุดนี้เลย
“ชานยอล....พอดีมีเรื่องด่วนนิดหน่อย เฮียฝากแบคฮยอนกลับกับนายได้ใช่มั้ย?”
“เฮ้ย แบคกลับรถไฟฟ้าได้เฮีย”
“ไม่เป็นไรค่ะ! ให้พี่ชานยอลไปส่งนะ พี่ชานยอลไปส่งพี่แบคฮยอนนะคะ” น้องโชรงรีบเอ่ยขึ้นมาแบบนั้น ไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจของหญิงสาวผมเลยยิ้มรับไม่โวยวายอะไรให้มากความ ส่วนพี่คริสก็ยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋าแล้วเดินจากผมไปอย่างรีบๆไม่ต่างอะไรกับพี่แบคบอมและพี่อีทึก น้องโชงรงหันมายิ้มให้ผมน้อยๆก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
“ได้เวลาแล้วเหมือนกัน โชไปก่อนนะโอป้า แล้วเจอกันใหม่นะคะพี่แบคฮยอน”
“อะ...อ้าว น้องโชไม่กลับพร้อมกันหรอครับ?”
“แฟนโชเพิ่งกลับมาจากฝรั่งเศสเลยนัดทานข้าวเย็น พี่ๆก็หาอะไรทานก่อนกลับบ้านนะคะ”
“อย่าให้มันดึกมากนะโช”
“ค่าคุณพี่ชาย”
น้อง โชรง มี แฟน แล้ว
หัวใจสลาย เมื่อเธอเดินไปกับเขา....
แล้วกูจะกลับบ้านพร้อมไอ้ชานยอลไปเพื่ออะไร...
เอ้อ...เพราะผมไม่มีกระเป๋าตังค์ไง
ไอ้ชานยอลหันมายิ้มเยาะใส่ผมที่จู่ๆก็ทำตัวฟีบกะทันหัน อยากจะเอารองเท้าฟาดปากมันจริงๆเลยให้ตายห่า นอกจากจะไม่ปลอบแล้วมันยังย่ำผมซ้ำอีกด้วย ฮึ่ย....! เดี๋ยวพ่อก็กระทืบซะตรงนี้จริงๆหรอก!
“มองไร ยิ้มเหี้ยไรไอ้โย่ง”
“มองไอ้เปี๊ยกอกหัก ยิ้มที่มันไม่เจียมตัว คิดว่าน้องกูจะสนใจมึงไง? ม่าย ไม่เอาไม่คิดแบบนั้น สเปคน้องกูคือคนสูงร้อยแปดสิบอัพแล้วต้องอิมพอร์ตมาจากต่างประเทศด้วยนะ”
ไอ้ห่า....แน่จริงย่ำหัวกูให้จมลงดินติดพื้นห้างไปเลยสิวะ! ย่ำยีกู(ด้วยคำพูด)ถึงขนาดนี้แล้ว เออ! ก็กูมันไม่สูง! กูแค่โตช้ากว่าเด็กรุ่นเดียวกันแค่ไม่เท่าไหร่ต้องทำร้ายจิตใจกูขนาดนี้เลยหรอวะ ผมเผลอเบะปากออกอย่างที่ทำเป็นประจำด้วยความลืมตัวแล้วยืนกอดอกเชิดคอขึ้นพลางสั่งเสียงแข็ง
“กูจะกลับบ้านแล้ว”
“ไปหาอะไรกินก่อน หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“เรื่องของกระเพาะมึงดิ กูไม่หิวกูจะกลับบ้าน”
“อย่างอแงสิวะไอ้เปี๊ยก”
“เปี๊ยกบ้านเตี่ยมึงสิไอ้โย่งงงงงง!!!”
สุดท้ายก็ถูกขืนใจโดนมันลากมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นจนได้ คนค่อนข้างเยอะแต่ดีที่เราไม่ต้องรอคิว...นี่ผมใช้คำว่าเราหรอ? ให้ตายห่า! ต้องโดนวางยาแน่ๆ มันต้องเป็นคำว่าผมกับมันต่างหากล่ะ! พนักงานสาวเดินมาวางเมนูที่โต๊ะแล้วส่งยิ้มหวานให้กับไอ้คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามผม ย้ำว่ามันคนเดียว
น่าหมั่นไส้จริงๆครับ
“ชาน...สั่งให้แบคด้วยสิ แบคไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี”
ผมเมินเมนูที่สาวเจ้ากางมาให้ก่อนจะเอาศอกวางบนโต๊ะใช้มือเท้าคางพลางพูดกับชานยอลด้วยน้ำเสียงที่ทำผมขนลุกเองเสียอย่างนั้น มันทำหน้าอึ้งไปนิดก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ผมส่งเสียง 'นะ' เป็นเชิงอ้อนออกไปอีกครั้งมันก็รีบก้มหน้าก้มตาจัดการเลือกเมนูอาหารให้ทันที ผมหันไปยิ้มให้กับพนักงานสาวอย่างที่คิดว่าหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ คุณเธอทวนรายการอาหารอีกครั้งแล้วรีบเก็บเมนูเดินจากไปด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นัก ผมกระตุกยิ้มด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างดี แต่ก็ต้องหุบปากกลับเข้าแทบไม่ทันเมื่อพบว่าไอ้ประธานนักเรียนหูกางกำลังมองผมอยู่
“ชาน...สั่งให้แบคด้วยสิ แบคไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี”
“เหี้ยไร หุบปากไปเลย”
“เอ....แบคอยากกินอะไรอีกมั้ย จะให้ชานสั่งอะไรเพิ่มมั้ยคะ?”
“ไอ้ ชาน ยอล!”
“ทำไม? หึงรึไง แอบชอบกูก็ไม่บอกนะ”
“ไอ้ห่า เดี๋ยวพ่อก็ฟาดปากเข้าให้”
มันหัวเราะหึหึในลำคอเมื่อผมยกตะเกียบขึ้นมา รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนพิกลสงสัยอากาศในร้านคงจะร้อน ไอ้ชานยอลเลิกสนใจผมแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจิ้มแทน ส่วนผมก็หันไปหยิบกระดาษกับปากกามาวาดรูปเล่นไปเรื่อยเปื่อยรออาหาร
“เอาเบอร์มึงมาดิ๊”
“หือ?” ผมเงยหน้าจากกระดาษมองหน้าไอ้คนที่กำลังพูดกับผมแต่ตาจ้องอยู่บนหน้าจอเหลี่ยมๆนั่น มันย้ำประโยคที่ว่าขอเบอร์ผมอีกครั้ง นั่งประมวลผลอยู่พักใหญ่ พยายามมากแล้วที่จะนึกเลขให้ออกแต่สุดท้ายก็รู้เพียงแค่สองตัวแรกเท่านั้น จริงๆแล้วผมไม่ชอบเลยนะเวลาคุยกับคนอื่นแต่สายตาจ้องอยู่กับโทรศัพท์เนี่ย มันให้ความรู้สึกว่าคู่สนทนาไม่สำคัญ แต่เอาเถอะครับ เพื่อนสนิทก็ไม่ใช่ ญาติก็ไม่ใช่ จะทำอะไรก็ช่างหัวมัน
“....อะ”
ผมเลื่อนไอโฟนสีขาวของตัวเองไปหยุดอยู่ตรงหน้า ชานยอลทำหน้าไม่เข้าใจอีกตามเคย มันละมือจากไอโฟนของตัวเองเลื่อนมาจับของผมแล้วเอ่ยปากถาม
“เอาให้กูทำไม?”
“ก็มึงอยากได้เบอร์กูไม่ใช่หรอ เอาไปดิ ไปหาเอา”
Chanyeol Part
แปลก......
ผมว่าเด็กผู้ชายวัยอย่างเราเป็นวัยที่ติดโทรศัพท์ ไม่เฉพาะผู้ชายหรอกครับ ทุกคนวัยเท่าเรานั่นแหละยังไงก็ติดโทรศัพท์ประหนึ่งว่ามันเป็นปัจจัย 5 ที่ขาดไม่ได้ถึงจะอยู่หออยู่โรงเรียนประจำก็เถอะ แต่ผมมันเป็นเด็กกิจกรรมต้องทำงานมาตั้งแต่เด็กเลยได้รับยกเว้นให้เอาโทรศัพท์ไปไหนมาไหนได้ แต่เพื่อนผมมันก็ติดกันนะ แปลกดีที่ไอ้เปี๊ยกนี่ไม่ยักจะเป็นพวกวัตถุนิยม แถมยังทำเหมือนไอโฟนตัวเองเป็นแค่ของเล่นซะอย่างนั้น คนปกติถ้าถูกขอเบอร์ก็ท่องออกมาแล้ว แต่ไอ้เปี๊ยกนี่กลับจำไม่ได้ซะงั้นว่าเบอร์ตัวเองเบอร์อะไร
ที่ขอไว้ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ต่อไปจะได้ติดต่อกันง่ายขึ้น แต่ตอนนี้คิดว่าไอ้ความคิดแบบนั้นคงจะไม่ถูกต้องซักเท่าไหร่ มันเหมือนจะไม่ค่อยแยแสโทรศัพท์ตัวเองด้วยซ้ำ
เดินไปตามตัวมันน่าจะง่ายกว่า
เรื่องหนังสือโป๊....ผมว่าจะหาโอกาสแก้ตัวตั้งนานแล้ว นั่นไม่ใช่ของผมนะ *รีบโบกมือ* เป็นของไอ้จื่อเทาต่างหาก มันมานั่งเล่นที่ห้องผมแล้วก็ทิ้งระเบิดไว้ ไอ้เปี๊ยกเห็นอีกสิ ทำหน้าหื่นเหมือนกับว่าไม่เคยเจอ ผมเลยต้องรีบเก็บให้พ้นมือเด็กไปก่อน มันงุ่นง่านนิดหน่อยแต่พอโดนผมสบประมาทเข้าก็เลิกอยากดูผมเลยพามันเข้านอน ถึงแรกๆจะโวยวายแต่สุดท้ายก็หลับอยู่ดี
เอ้อใช่ วันนี้ผมเจอพี่ชายมันครบทั้งสามคนเลยครับ ตอนเจอนี่เหมือนตัวเองทำอะไรผิดมาอย่างนั้น พี่แบคบอมจ้องผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนพี่อีทึกไม่ได้แสดงท่าทีคุกคามอะไร ดีว่าพี่คริสเข้ามาทักซะก่อนไม่อย่างนั้นพี่แบคบอมได้เข้ามากัดแหง ถึงว่าทำไมไอ้เปี๊ยกมันถึงได้ซ่า คงมีพี่ๆคอยหวงคอยหนุนให้ทำอะไรเลยไม่ดูตัวเองซักที
จริงๆก็ค่อนข้างเข้าใจความรู้สึกของพี่มันนะ ผมมีน้องสาวอยู่คนนึงเหมือนกันอยู่ไฮสคูลปีหนึ่งโรงเรียนเดียวกัน แต่เป็นฝั่งหญิง ตอนที่โชรงจับมือไอ้เปี๊ยกยอมรับตรงๆว่าหวง แต่ไม่หวงรุนแรงเหมือนตอนรู้ว่ายัยนั่นมีแฟน อารมณ์แบบขำๆเหมือนน้องสาวผมกำลังปลอบใจน้องชาย
ตัวมันเตี้ยกว่าน้องผมอีกมั้ง....
พี่คริสบอกให้มันกลับกับผม คาดว่าคงจะไม่มีเงินติดตัวเลยซักวอน ไม่งั้นมันคงดื้อชิ่งกลับไปก่อนแล้ว ไม่ยอมตามผมมาร้านอาหารง่ายๆแบบนี้หรอก หน้าตาผมค่อนข้างล่อใจสาวๆ มีบ้างที่จะส่งยิ้มเพื่อมนุษยสัมพันธ์อันดี แต่นึกไม่ถึงว่าไอ้แบคฮยอนจะมาไม้นี้ ผมล่ะรู้สึกแปลกๆไปเลยตอนได้ยินมันแทนตัวเองว่าแบค
นี่คงจะเป็นที่พี่คริสว่า เวลามันอ้อนนี่ไม่ทำตามก็โคตรใจร้ายแล้ว!
ผมวางไอโฟนตัวเองลงแล้วเอื้อมไปหยิบอีกเครื่องที่ถูกส่งมา พอกดเปิดหน้าจอก็หัวเราะหน่อยๆเมื่อพบว่าหน้าทัชสกรีนเป็นรูปมันตอนกำลังหลับอยู่บนเตียง หน้าตาน่าเกลียดเอาความไม่รู้ว่ากล้าเอาขึ้นหน้าจอได้ยังไง ไอ้เปี๊ยกเลิกคิ้วขึ้นมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้วแต่ไม่คิดจะสนใจก่อนจะก้มลงไปวาดอะไรยุกยิกลงบนกระดาษต่อ
ผมใช้เบอร์มันยิงเข้าเครื่องผมแล้วจัดการเซฟ แต่ก่อนที่จะส่งไอโฟนมันกลับคืนไปผมก็ชะงักมือตัวเองไว้ก่อนเมื่อเห็นรูปที่หน้าจอมัน ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรแต่ผมก็จัดการเปิดกล้องแล้วถ่ายภาพจากหน้าจอมันมาเรียบร้อยแล้วค่อยส่งคืน
อืม....ท่าทางจะบ้าว่ะผม
“ชาน...แบคว่าแบคไม่อิ่มอะ สั่งเพิ่มได้มั้ย? ขอเมนูด้วยนะครับ”
ไอ้เปี๊ยกเริ่มเล่นอีกครั้งเมื่อพนักงานคนเดิม(คนเดียวกันกับที่ส่งยิ้มให้ผมเลย!)เดินมาเสิร์ฟอาหาร ถึงแม้จะแอบขนลุกอยู่ซักหน่อยแต่ใจผมนี่นึกสนุกไปด้วยแล้ว จู่ๆมันก็อยากรู้ขึ้นมาว่าหน้ามันจะเป็นยังไงถ้าหากว่าผมเกิดเล่นด้วยขึ้นมา
คงจะฮาพิลึกล่ะครับ *หัวเราะ*
“แบคลองเลือกที่อยากกินมั้ยคะ? ชานสั่งของโปรดของแบคมาให้หมดแล้วนะ หรืออยากให้ไปนั่งเลือกข้างๆคะ?”
“อะ......!”
“งั้นเรามาเลือกอาหารด้วยกันนะคะคนดี สั่งมาขนาดนี้ต้องกินให้หมดด้วย ไม่งั้นกลับบ้านไปจะโดนไม่ใช่น้อย”
ว่าพลางเอามือหนีบจมูกขาวๆนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว ผมเห็นริมฝีปากบางพะงาบๆ หน้าเน่อไปหมดแล้วครับแบคฮยอน ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินมานั่งฝั่งเดียวกัน ไม่รอให้มันตั้งตัวผมก็เบียดตัวเข้าไป นึกขอโทษพนักงานคนที่ยืนรอรับออร์เดอร์ในใจที่สานสัมพันธ์ต่อเหมือนคนอื่นๆไม่ได้
สนุกจริงๆนะครับเวลาได้แกล้งไอ้เปี๊ยก
อยากลองหรอ?
ไปขอพี่คริสก่อนสิครับ
ไม่รู้ทำไม ตัวมันก็กะเปี๊ยกเดียว....
แต่ตอนเวลาแดกทีอย่างกับห่าลงอย่างนั้นแหละครับ....
ผมหันมองไอ้คนที่นั่งข้างๆแม่งบ่นไม่หยุด..วาซาบิไม่เผ็ด เกี๊ยวซ่าไม่กรอบ เส้นอูด้งไม่ยาว ข้าวปั้นโคตรเย็น ปลาดิบไม่อร่อย....
แต่เห็นแม่งแดกทุกอย่างลงกระเพาะแบบไม่ปราณีคนจ่ายตังค์เลยครับ.....
“ร้านนี้ห่วยแตก พนักงานบริการแย่ โอ๊ย...อิ่มชิบหาย ท้องจะแตกแล้ว”
“สมน้ำหน้า” ผมว่ากลางเลื่อนเกียร์แล้วมองไปยังทางข้างหน้า ไอ้แบคฮยอนหันมาแยกเขี้ยวใส่แต่ไม่ทำอะไรอาจจะเป็นเพราะว่าผมกำลังขับรถล่ะมั้ง ร่างเล็กข้างๆบ่นปอดแปดๆอีกซักพักแล้วก็เลื่อนมือไปจับกางเกงตัวเอง มันถกเสื้อขึ้นจนผมร้องเสียงหลง
“เฮ้ย! จะทำอะไร!!”
ชิบหายล้ะครับ...เห็นหน้าท้องขาวๆนั่นหน่อยเดียวนี่พาเป๋เลย
“ขับรถภาษาเหี้ยไรเนี่ย หัวโขกกระจกเลยห่า!!”
ผมจอดรถข้างทางอย่างฉุกเฉินเปิดไฟกระพริบๆแล้วหันไปมองไอ้คนที่นั่งข้างๆกำลังลูบหัวตัวเองป้อยๆ แต่มือมันก็ยังขยับยุกยิกอยู่แถวกางเกงตัวเองนั่นแหละ ผมเปิดไฟในรถแล้วรีบเอามือตัวเองไปจับมือมันไว้ แบคฮยอนเบิกตากว้างใช้มืออีกข้างที่ลูบหัวตัวเองเมื่อกี้ตบหัวผมหนึ่งทีแล้วดันมือผมออกไป
“ไอ้สัด! จับเป้ากู!!”
“ก็มึงจะทำอะไรในรถกูล่ะ”
“กูอิ่ม กูอึดอัดจะปลดตะขอกางเกงเฉยๆ คิดเหี้ยไรอยู่ห๊า?”
มันขึ้นเสียงสูงพร้อมๆกับหน้าแดง ไม่รู้ว่าโกรธหรืออายที่ผมไปโดนเป้ามันเข้า ผมสตั๊นไปสามวินาที กระพริบตาปริบๆอย่างไม่ค่อยเข้าใจในสถานการณ์ แต่พอประมวลผลได้ก็กลับมายืดตัวตรงทำคอตั้งที่เบาะตัวเองอย่างไว้ฟอร์ม
กูไม่รู้....กูเมา
End Chanyeol
ผมนี่ตกใจจนแทบจะยกตีนขึ้นมายันหน้ามันโครม จู่ๆก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้ขับรถจอดข้างทางแล้วยังเสือกจับเป้าผมอีก ไอ้...ไอ้...ไอ้เวรเอ๊ย! ถ้ากระทืบมันได้นะผมยำให้ตายคาตีนแน่นี่บอกเลย แล้วดูมัน!! แทนที่จะพูดอะไรซักอย่างเสือกผละออกจากผมแบบงงๆก่อนจะทำหน้าตาไม่รู้เรื่องประหนึ่งว่าเมื่อกี้มันแค่เรอใส่หน้าผมแล้วผมแค่โวยวายเบาๆแค่นั้น
แต่มันมีอะไรมากกว่านั้นไง!!!!
“ไอ้ห่าชานยอล! มึงลวนลามกู! กูจะบอกพี่คริส!!”
“ไอ้ลูกแหง่”
“ลูกแหง่กับเตี่ยมึงสิ! มึงจงใจลวนลามกู!”
“กูเปล่า”
“มึงทำ! มึงจะเอาประตูหลังกู”
“กูเปล่า”
“มึงคิด! มึงคิดอะไรกับกูใช่มั้ย!”
“นี่ก็ตะโกนจัง จะให้กูทำที่พูดมาทั้งหมดเลยมั้ยล่ะ”
ระหว่างที่กำลังติดไฟแดงไอ้ชานยอลหันมาแล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะกวาดสายตามองผมไปทั่วร่าง ถ้าเป็นผู้หญิงผมคงกรี๊ดบ้านแตกแล้วแน่ๆ แต่พอเป็นผู้ชายที่มาดแมนและแฮนซั่มผมเลยทำได้เพียงแค่ตวาดก่อนจะยกนิ้วกลางใส่มัน
“ซ่าให้ได้ตลอดเถอะไอ้เปี๊ยก...”
“ใครเปี๊ยก! กูไม่เปี๊ยกกูสูงแล้ว!!!!”
“หลอกตัวเองแล้วสบายใจก็เรื่องของมึงเหอะ”
“ไอ้ห่า! หลอกด่ากูใช่มั้ย!!”
รู้สึกว่าตั้งแต่เจอหน้ามันมาผมจะโกรธได้วันละหลายสิบหน กูคงได้เป็นโรคหัวใจตายเข้าซักวันล่ะ ไอ้ชานยอล...ไอ้หูกางกรอกตาไปมาแล้วจึงขยับรถเมื่อไฟจราจรเปลี่ยนสี ผมกอดอกทำหน้าบึ้ง ต่อไปนะ! ต่อไปนะ!! บอกไอ้พี่คริสด้วยว่าผมมีปัญญากลับบ้านเอง ไม่ต้องให้กลับกับมันอีก!!
“บ้านอยู่ตรงไหนล่ะ?”
“ซอย 48 ตรงเข้าไปแล้วเลี้ยวขวาบ้านอยู่สุดซอย แล้วไม่ต้องพูดกับกูแล้วนะ”
“เตี้ยแล้วพาลว่ะ....”
“ไอ้ห่า! ต่อยกับกูเลยมั้ย!?”
Talk -07-
ของบางอย่าง ซื้อไม่ได้ ด้วยเงินทอง
เพราะเป็นของ ไม่มี ราคาขาย
เช่นความรัก ภักดี มิห่างหาย
เราต่างฝ่าย คอยมอบให้ กัน…และ…กัน
ที่มา : http://krunikornpanrana.wordpress.com/คำกลอนสอนใจ/
เป็นอีกตอนที่....ควรค่าแก่การข้าม #หื้ม
โห่ยๆๆๆ แค่จับเป้าเอง ไม่ใจเลยอะพี่ชาน #หื้ม
น่ารักใสๆกับครอบครัวบยอนและจบด้วยเดทของชานแบค
อร๊างงงงงง
เค้าเองก็รอบอทอยู่นะ #ห้ะ
คือบอทเค้าทำอะไรยังไงไม่รู้อะ
ถ้าเจอบอทพี่แบคหอสามแล้วบอกด้วยนะ รออยู่เหมือนกัน 55
รักรีดเดอร์นะจุ้บๆๆๆ
กำลังคิดว่าจะจัดช่วงสัมภาษณ์ตัวละคร
ให้รีดเดอร์ทิ้งคำถามทิ้งไว้
แล้วตัวละครจะเป็นคนตอบเอง ถ้าสนใจก็ทิ้งคำถามไว้ในตอนนี้ได้
หรือไม่ก็ทิ้งไว้ในแทค #ฟิคหอแตก #พี่แบคหอสาม ไรงี้
คิดอยู่นานว่าจะมีคนสนใจมั้ย
#ฟิคหอแตก #พี่แบคหอสาม
ความคิดเห็น