คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หอแตก : 03
-3-
ตื่นเช้ามาด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างแจ่มใสครับวันนี้ ไอ้สองแฝดนรกแซวไรมาก็ไม่โกรธ ฉีกยิ้มรับอย่างเดียวจนตอนนี้สองพี่น้องแม่งหันไปกอดคอกันพลางงึมงำว่าผมโดนเล่นของใส่ แต่ก็ไม่แคร์ครับผมเดินผิวปากออกจากห้องหนีบกระเป๋าไปทานข้าวที่ห้องอาหาร วางของลงบนโต๊ะแล้วเดินไปซื้อข้าว
“กูถามจริงๆนะ มึงแดกอะไรมา รึไอ้ชานยอลให้มึงแดกอะไร รึมึงข่มขืนมัน? เหี้ย...กูนึกว่าชานยอลจะเป็นผัวมึง”
ว่าจะไม่โกรธละนะ…….
ไม่โกรธครับไม่โกรธ แต่แค่โบกหัวมันไปหนึ่งทีโทษฐานพูดจาส่อเสียดกระเดียดในทางที่ผมเสียตัวแล้ว ไอ้จงอินบ่นอุบแล้วตักอาหาร พูดมาได้ว่าผมไปข่มขืนมัน.....ให้แถมน้ำมันรำข้าวอีกสามสิบขวดยังต้องพิจารณายันชาติหน้าเลยครับนี่บอกเลย ผมเอาจานข้าวไปวางไว้ที่โต๊ะพอเห็นร่างของไอ้โย่งเดินเข้ามาที่ห้องอาหารและกำลังจะผ่านขึ้นไปยังแคนทีนชั้นบนผมก็โบกมือส่งเสียงเรียกมันไว้
“ไอ้ชานยอล เป็นไงวะมึง หลับสบายดีมั้ย”
“เชร้ดดดดดดดด เดี๋ยวนี้พัฒนาความสัมพันธ์ เมื่อคืนเหนื่อยมากมั้ยจ๊ะน้องแบคฮยอน”
ผมฉีกยิ้ม ไม่โมโหปึงปังเหมือนทุกทีแต่ตอกกลับด้วยการชูนิ้วกลางปะหน้ามันไปที ไอ้เทาหน้าเหวอก่อนจะงึมงำเหมือนคนโดนผีหลอกแล้วรีบผลักชานยอลที่ทำหน้างงๆให้มาหาผม “กูถามว่าเป็นไง หลับสบายมั้ย?”
“ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่....”
กร๊ากกกกกกกกกกกกก แผนกูใช้ได้!!
“พอดีเมื่อคืนนอนบนโซฟา ตื่นเช้ามาปวดหลังชิบหายเลย”
เหมือนมีถาดฟาดเข้ามาที่หัวแล้วเสียงหัวเราะครืนดังตามมา ประหนึ่งอยู่ในคาเฟ่ประมาณนั้น ผมหุบยิ้มแล้วกระแทกตัวลงนั่งบนโต๊ะตามเดิม ไม่พูดอะไรต่อทั้งนั้น คนรอบๆตัวทำหน้างงๆกับอารมณ์ที่แปรปรวนของผม อะไรของมันวะ! ไอ้ชานยอลทำท่าจะเดินไปผมส่งเสียงร้องทักมันอีกทีเพื่อถามอีกคำถามหนึ่ง
“แล้วแดกกาแฟมั่งยัง? ทำงานดึกๆปกติมึงแดกกาแฟไม่ใช่หรอ?”
“ก็กูเผลอหลับไปไง เลยไม่ได้แดกกาแฟ มีอะไร?”
“ไม่มี! ไสหัวไปได้แล้วสัด!!”
ผมกระแทกเสียงแล้วทำหน้าบูดบึ้ง ไอ้แฝดนรกที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองหน้าผมอย่างงงๆ และไอ้เทาเมื่อเห็นว่าวันนี้ผมอารมณ์ไม่ปกติก็ไม่เอ่ยปากแซวผมเหมือนเคยก่อนจะเดินเลยขึ้นไปยังแคนทีนด้านบน ผมคว้าแก้วน้ำมาดูดหลายๆอึกระงับไฟในอกที่กำลังสุมอย่างร้อน ให้ตายห่า! สรุปที่ทำไปทั้งหมดไม่ได้ทำให้มันเป็นอะไรเลยใช่มั้ยเนี่ย!
-Park Chanyeol Part-
หมั่นไส้.....
ไม่ใช่อะไรหรอกครับ นี่คือเหตุผลเดียวจริงๆที่ทำให้ผมแกล้งไอ้เปี๊ยกนั่น..นี่ยังน้อยนะครับถ้าเทียบวีรกรรมที่เจ้าตัวทำสะสมมา มีอย่างที่ไหนตบหัวตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเหมือนจะไม่รู้ด้วยว่าผมคือใคร แล้วนี่พอรู้ว่าผมเป็นประธานนักเรียน ตอนแรกหงอครับดูสงบเสงี่ยมขึ้นทันตาตอนอยู่ในที่ประชุม นึกว่าจะกลัว ที่ไหนได้*ส่ายหัว* กลับไปตั้งหลักแล้วค่อยแผลงฤทธิ์มากกว่า ตอนเกิดเรื่องที่หอยอมรับว่าไอ้เปี๊ยกพูดได้ดีถึงมันจะสั้นๆก็เถอะ แต่โคตรขำตอนที่ไอ้เซฮุนเล่าว่ามันนึกว่าน้องเขาเป็นผี เสียงร้องงี้ลั่นห้องน้ำ แม่งไม่เก๋าจริงนี่หว่า หึหึ
ช่วงนี้มีเอกสารให้ต้องเคลียร์นิดหน่อย พี่ทงเฮเล่นเอาของที่ใช้ต่อปีนี้กับเอกสารเก่าปนไปหมดผมเลยต้องเอาออกมาไล่ดูทีละอัน นี่แบ่งๆไปให้คนอื่นบ้างแล้ว ถ้าไม่รีบทำตอนนี้ตอนใช้งานจริงหากันตาแหกแน่ อันไหนที่ไม่ใช่แล้วก็วางทิ้งไว้บนพื้น บางอันก็แกล้งขยำเล่นโยนไปไว้อีกมุมห้องให้ไอ้เปี๊ยกมีอะไรทำ อย่างที่มิสคิมบอกนั่นแหละครับ ผมไม่ใช่คนสกปรกอะไร แต่ที่ห้องรกเพราะหาเรื่องแกล้งไอ้เตี้ยซะมากกว่า แต่เมื่อวานมันก็แสบใช่เล่น ใครว่าผมไม่ได้แตะกาแฟเสือกมาเปลี่ยนน้ำตาลในกระปุกให้เป็นเกลือเนี่ยตอนผมกินกาแฟนี่แทบสำลักทั้งพริกทั้งเกลือไม่รู้ว่าสาปส่งผมไปด้วยรึยัง แล้วใครว่าไม่รู้ว่าบนเตียงมีอะไร หลังจากเคลียร์เอกสารอีกครึ่งเสร็จตอนตีหนึ่งกว่าก็จะนอนบนเตียงนุ่มๆเด้งตัวขึ้นมาแทบไม่ทัน เซี้ยวดีจริงๆ ผมนี่ต้องไปอาบน้ำใหม่แล้วระเห็จตัวเองไปนอนที่โซฟา
ปังๆๆๆๆๆ
ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าใครมา.....
ผมถอดแว่นออกวางทับบนแผ่นกระดาษที่อ่านค้างไว้แล้วเดินไปส่องตาแมว พบร่างเล็กๆของไอ้เปี๊ยกที่แต่งตัวแบบทุกวัน วันนี้ก็วันที่สามแล้วครับที่มาสภาพนี้เสื้อคอกลมยืดๆกับกางเกงบอลขาสั้น ไม่รู้ว่าถ้าพี่ชายมันมาเห็นเข้าจะว่ายังไง ใครๆก็รู้ดีกรีความหวงน้องของพี่คริสว่าหวงยิ่งกว่าเมียอีก
แต่งตัวออกมาแบบนี้ไม่สำเหนียกตัวเองเลย...
"กว่าจะเปิด ขี้อยู่รึไงวะ!"
".....อืม กูท้องผูกด้วยล่ะ อ้อ วันนี้ขัดห้องน้ำด้วยนะ คราบมันเยอะแล้ว"
"ไม่ ขัด โว้ย! หน้าไม่อายนะ! ห้องน้ำใครใครขี้ใครเยี่ยวขัดเองสิวะ ห่า! นี่กูเพิ่งเก็บห้องไปเมื่อวานนะมึงจะขยันทำให้ห้องรกไปไหนว่างมากรึไงขยำกระดาษปาเล่นโลกร้อนเพราะมึงนี่แหละไอ้โย่ง! เหี้ย!! ไอ้ถุงยางแม่งคือไรวะ มึงพาใครมาเอาเนี่ย!! สัด! บ๊อกเซอร์ก็เอามาวางทิ้งไว้จะให้กูล้างตูดมึงด้วยเลยมั้ยใช้งานขนาดนี้ ห๊า!?"
ถ้าพูดออกมาโดยไม่มีคำด่าผมว่ามันคงไม่มีอากาศหายใจว่ะ....
ด่าจนหน้าแดงเถือกไปหมด มันยกมือขาวๆขยี้หัวแรงๆแล้วส่งสายตาอาฆาตมายังผม อืมมมเห็นแบบนี้แล้วนึกถึงอะไรนะ อ๋อ ลูกแมวเวลาโกรธน่ะ ใช่เลยท่าทางแบบนี้ ผมเคยได้ยินพี่คริสเรียกมันว่าไอ้ลูกหมา แต่ผมว่าเหมือนลูกแมวมากกว่า ที่ว่าบทจะอ้อนก็น่าฟัดซะไม่มี(จนถึงตอนนี้ผมยังนึกภาพไม่ออกเลยครับว่าหน้าตามันอ้อนน่ะเป็นยังไงคงน่าสะพรึงแน่) บทจะอาละวาดก็พาบ้านแตกไปตามๆกัน ผมค่อนข้างสนิทกับพี่คริส แน่ล่ะก็พี่เขาเป็นสภานักเรียนรุ่นก่อน ไม่มีอะไรทำชอบเอาน้องชายตัวเองมาอวด แต่ไม่อยากให้ใครหน้าไหนมายุ่งเออก็แปลกดีเหมือนกัน
ส่วนไอ้เรื่องถุงยาง *หัวเราะ* ผมแค่เอาออกมาเป่าเล่นแล้วโยนๆทิ้งไว้แถวนั้นให้มันมีอะไรเก็บ เดี๋ยวมาห้องผมแล้วจะหาว่าไม่มีอะไรทำ ผมยักไหล่แทนคำตอบของประโยคคำถามยาวๆทั้งหมด ไอ้เตี้ยโมโหจนตัวนี่สั่นไปหมด อย่า ที่ทำตอนนี้ยังไม่ได้ครึ่งที่มันทำไว้เลยนะครับ วันนี้แหละเอาคืนแน่ๆ ผมรู้มาว่าไอ้เปี๊ยกนี่กลัวผีมากไม่ชอบอยู่มืดๆคนเดียว
คิดว่าผมจะให้ไอ้เทาแต่งเป็นผีมาหลอก? ปัญญาอ่อนไปหน่อยนะครับ
หึ....แผนอาจจะไม่เด็ดแต่ว่าคงปราบมันได้นะ
"เออนี่แบคฮยอนมึงรู้รึเปล่าว่าโรงเรียนเราแม่มีเรื่องเล่าผีแม่บ้านอะ"
"......เรื่องเล่าเหี้ยไร ทำงานมึงไปสิวะ!"
"เอาน่าๆกูอยากเล่า"
"..........."
"มึงจำแม่บ้านคนที่ตัวเล็กๆได้ปะ? ขยันทำงานเก่งๆแต่ไม่ค่อยพูดกับใคร เมื่อสมัยตอนปีหนึ่งอะแล้วจู่ๆก็หายตัวไปแต่พี่ประธานหอบอกว่าเขาลาออกแต่จริงๆแล้วไม่ใช่เว้ย มีคนพบศพแกอยู่อีกฟากรั้วที่ติดกับหอหนึ่ง"
"........."
"เห็นว่าแกตายเพราะถูกฆ่านะ แต่ไม่ใช่คนในโรงเรียนเราหรอก อาจจะเป็นพวกเจ้าหนี้ที่มาทวงอะไรประมาณเนี้ย อยู่ในโรงเรียนพวกนั้นมันเข้ามาทวงไม่ได้อยู่แล้ว แต่วันนั้นแกออกไปจะไปหาลูกคงเจอพวกมันระหว่างทางจับฆ่าล้างหนี้มั้งแล้วโยนทิ้งไว้ในพงหญ้า"
"...ทะ...ทำไมแม่งเลวงี้วะ"
"จุดไคล์แมกซ์แม่งอยู่ตรงนี้ พวกพี่สภานักเรียนเล่าต่อๆกันมาบอกว่าหอพิเศษนี่เฮี้ยนสุด หออื่นเจอกันบ้างประปราย กูเองก็ยังไม่เคยเจอหรอกนะเพิ่งมาอยู่ ว่ากันว่าถ้าลุกออกไปเดินกลางดึกช่วงห้าหกทุ่มจะเจอแก"
"ชิบหายกูกลับห้องเวลานั้น" ไอ้เปี๊ยกที่กำลังพับผ้านี่หน้าซีด อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ไอ้เรื่องผีที่หอพิเศษนี่ไม่มีหรอกครับ แต่ไอ้เรื่องแม่บ้านถูกฆ่าน่ะมีจริง ใบหน้าขาวตวัดมองนาฬิกาที่บอกเวลาสี่ทุ่มกว่า มันรีบพับผ้าเก็บยกใหญ่ ส่วนผมก็เล่าต่อ กร๊ากกกกกกกก
"แกจะเดินอยู่แถวโถงกลางคอยเก็บโน่นเก็บนี่ เหมือนแกไม่รู้ตัวมั้งว่าตายไปแล้วเลยยังกลับมาทำงานต่อเหมือนปกติ บางครั้งเดินอยู่ตรงทางเดินชั้นสองก็มีแต่ไม่รู้นะว่าไปเดินทำไม"
"............กูกลับล่ะ!"
"ทำไมวันนี้กลับเร็วจังวะ"
"นึกได้ว่ายังไม่ทำการบ้าน กูไปนะ"
ร่างเล็กๆนั่นลุกขึ้นยืนพรวดพราดทำหน้าตื่นในขณะที่ผมก็เริ่มนับถอยหลังในใจช้าๆ
สาม สอง หนึ่ง
พรึ่บ!
"อะ.....เฮ้ย!!!!"
"เฮ้ย!!" ผมแสร้งทำเป็นร้องออกมาเมื่อจู่ๆไฟในห้องก็ดับ เสียงไอ้เปี๊ยกร้องดังมากครับจนผมเกือบจะกลั้นขำไว้ไม่อยู่ เพราะดึกแล้วและสายตายังไม่ชินเลยทำให้ทั้งห้องมืดสนิท ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากหน้าห้อง อาจจะเป็นไอ้เทาแกล้งทำเป็นเดินผ่านไปมา แบคฮยอนคงยังคงยืนค้างอยู่หน้าประตูผมเดาเอาว่าเป็นแบบนั้น
"ชะ....ชาน...ชานยอล”
"หือ? มึงว่าอะไรนะแบคฮยอน"
"มึงอยู่ไหน! เดินมานี่! มาหากูเร็วๆเข้า!!"
โถ...เสียงสั่นกลัวขนาดนั้นแต่ยังออกคำสั่งแบบไม่น่ารักไม่เข้ากับหน้าตามันเลย ผมกลั้นหัวเราะก่อนจะลุกเดินเข้าไปหาใช้ไฟจากหน้าจอโทรศัพท์ส่องหาร่างเล็กๆที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู ไม่ไหวแล้วครับ โคตรจี้เลยผมกลั้นขำจนท้องแข็งแล้วเนี่ย
ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้พยายามจะเอาไฟส่องให้เห็นว่าหน้าหวานๆนั่นที่ปกติไม่ทำท่าอวดรั้นก็มักจะแสดงอารมณ์โกรธออกมาในตอนนี้จะเป็นอย่างไร แต่จู่ๆก็มีอันต้องตกใจเมื่อแขนเล็กนั่นสอดเข้าที่เอวผมก่อนจะเบียดตัวมาซุกอยู่แนบอก เพราะโดนจู่โจมสองแขนผมเลยยกขึ้นอัตโนมัติ
"เฮียคริส...ฮึก แบคกลัวว่ะเฮีย ฮึก....พี่คริส"
เอ๊า....กลายเป็นเฮียคริสของไอ้เตี้ยนี่ไปซะแล้ว
ได้ยินเสียงสะอื้นกับสัมผัสชื้นแฉะที่หัวไหล่ผมเลยค่อยๆลดมือลงข้างนึงกอดมันไว้ส่วนอีกข้างก็ลูบผมมันเบาๆ ไอ้อารมณ์อยากหัวเราะมันหมดไปตั้งนานแล้วล่ะครับ ตอนแรกตั้งใจว่าจะแกล้งให้ตกใจเล่นเฉยๆแต่ไม่คิดว่าจะทำมันร้องไห้ จริงๆแล้วผมเป็นคนแพ้น้ำตานะของผู้หญิงเด็กและสตรีมีครรภ์ ผู้ชายนี่เคยเห็นไอ้คยองซูร้องไห้อยู่แต่ไม่ยักจะรู้สึกอยากปกป้องแบบไอ้เตี้ยนี่
ว่าไงนะ....น่าปกป้อง
ผมนี่ท่าจะเพี้ยนว่ะ
"ไม่เป็นไรพี่อยู่นี่ อย่าร้องไห้สิวะไอ้ลูกหมา"
"ฮึก...ห่า มึงไม่ใช่พี่กู"
เออ.....แล้วเมื่อกี้ใครเรียกกูว่าเฮียคริสวะ
ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ลูบหัวมันต่อ กำปั้นเล็กๆทุบผมดังอึ้ก แรงดีจริงๆเลยแม่ง แบคฮยอนขยุ้มเสื้อผมไว้ซุกหน้าลงไปที่บ่าผมตัวมันยังสั่นไม่หาย ผมเลยกอดมันให้แน่นขึ้นก้มหน้าลงวางบนกลุ่มผมนิ่ม กลิ่นแชมพูอ่อนๆกับกลิ่นแป้งเด็กแตะจมูกเข้าอย่างจัง ผมหัวเราะหึหึในลำคอ โตเป็นควายแล้วยังจะใช้แป้งเด็กนี่นึกว่าตัวเองอยู่ป.5รึไงก็ไม่รู้ ไอ้เปี๊ยกขยับตัวยุกยิกคาดว่าเพราะมันได้ยินเสียงหัวเราะผมนี่ล่ะ
"ขำไร...ฮึก มึงแกล้งกูใช่มั้ยไอ้เหี้ย มึงแกล้งกู!"
เป็นอีกครั้งที่มันกำลังจะอาละวาดและร้องไห้ไปพลาง ร่างเล็กๆดิ้นอยู่ในอ้อมแขนผม เพราะไม่อยากโดนลูกแมวข่วนผมเลยกอดมันไว้อย่างนั้นเอาไว้มันเลิกอาละวาดแล้วค่อยปล่อย แต่ไอ้ตัวเล็กนี่ดิ้นไม่หยุดซักทีแถมยังขืนตัวออกเรื่อยๆจนสะดุดขาตัวเองหรืออะไรก็ไม่ทราบ จนล้มหงายไปด้วยกันทั้งคู่ ผมรีบเอามือรองศีรษะมันไว้กลัวว่าหัวจะกระแทกพื้นแตกไปเสียก่อนและกลายเป็นว่าผมกำลังนอนทับแบคฮยอนสายตาที่ปรับสภาพให้ชินกับความมืดได้แล้วทำให้ผมรู้ว่าไอ้เปี๊ยกกำลังหลับตาปี๋ และลมหายใจที่กระชั้นทำให้ผมรู้ว่าเราอยู่ไม่ห่างกันมากเท่าไหร่
ทุกอย่างนิ่ง เงียบ ไม่ไหวติง
ถึงจะมืดแต่ผมก็ยังเห็นตาที่ฉายแววดื้อๆตลอดเวลาตอนนี้กำลังปิดแน่น
ถึงจะมืดแต่ผมก็ยังเห็นจมูกรั้นๆที่เชิดขึ้นเวลามันอวดดี
ถึงจะมืดแต่ผมก็ยังเห็นปากที่มักจะขยับพ่นคำหยาบออกมา
แต่ที่น่ากลัวสุดคือผมเห็นภาพในหัวที่กำลังก่อร่างสร้างตัวเป็นริมฝีปากส้มๆแดงๆของไอ้เปี๊ยกนี่สิ
ไอ้กาแฟนั่น....มันใส่อะไรลงไปนอกเหนือจากพริกป่นป่าววะ......
ดวงตาคู่นั้นค่อยๆเปิดขึ้นมาผมสบตากับมันในความมืด ถึงจะซักพักแล้วแต่น้ำใสๆก็ยังไม่หมด ไอ้เตี้ยจ้องตาผมนิ่งไม่พูดอะไร ผมเผลอ...ย้ำว่าเผลอ! เผลอขยับหน้าลงไปใกล้มันอีกนิดและเผลอ(ก็บอกว่าเผลอยังไงล่ะ!)ใช้ปลายจมูกเฉียดเข้าที่แก้มขาวนั่น ผมรู้สึกได้ถึงแรงขยุ้มเสื้อทางด้านหลัง ไม่ได้กระชากให้ลุกแต่เหมือนกำไว้เฉยๆเสียมากกว่า จู่ๆไฟก็มาพร้อมกับที่ผมและมันหันมามองหน้ากันอีกครั้ง
"เฮ้ย!!!"
"เฮ้ย!!!!!!!"
ตะโกนพร้อมกันดังลั่นแล้วดีดตัวออกจากกันทันที ผมนั่งมุมนึงส่วนมันก็นั่งอีกมุมเสียงหัวใจตีกันโครมครามจนผมต้องนั่งนิ่งๆสงบใจซักพัก นึกโทษไอ้คยองซูที่เสือกดันคัทเอาท์ขึ้นเร็วเกินไป...ใช่ครับ ผมวางแผนให้พวกมันสับคัทเอาท์ลงตอนประมาณสี่ทุ่มยี่สิบเพื่อแกล้งไอ้เปี๊ยก แน่นอนว่าได้ผลมันทั้งกลัวทั้งหน้าแดง เวรจริง...เหมือนจะไม่ได้มีผมฝ่ายเดียวที่แกล้งมัน
ไอ้แบคฮยอนก็แกล้งทำให้ผมใจเต้นเหมือนกัน!
"เอ่อ..มึงจะกลับห้องไม่ใช่หรอ ไปดิ"
"นึกขึ้นได้ว่าการบ้านช่างหัวมัน เดี๋ยวกูพับผ้าต่อแล้วกัน" มันลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งมุดๆหลบหน้าหลบตาผมไปนั่งอยู่มุมเดิม เห็นแบบนั้นผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเอาแผนกระดาษขึ้นมาอ่านอีกครั้ง แต่มันไม่เข้าหัวเลยซักนิด! ผมอ่านบรรทัดนี้มาสามรอบแล้วนะ! นี่มันภาษาเกาหลีหรือภาษาเขมรวะถึงได้แปลไม่ออกซักที ตัดสินใจจะไปอาบน้ำ จริงๆแล้วผมไม่ค่อยอาบน้ำตอนทำงานไม่เสร็จหรอกนะ แต่ตอนนี้ไปอาบน้ำสงบใจก่อนดีกว่า
อาบน้ำเสร็จ...ก็ใช้เวลาพอสมควรและครับเกือบๆจะห้าทุ่มแล้ว ปกติไม่อาบนานขนาดนี้หรอกครับพอดีมีเรื่องให้คิด..ก็นะ เห็นไอ้เปี๊ยกที่ตอนแรกนั่งอยู่บนพื้นตอนนี้ย้ายตัวเองมาสถิตอยู่บนโซฟาแถมหลับปุ๋ยเสียด้วย ผมเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าแกล้งเอาผ้าเช็ดผมขยี้ศีรษะตัวเองแรงๆให้น้ำกระเด็นใส่ไอ้คนตัวเล็ก เห็นคิ้วมันขมวดยุ่งผมก็หัวเราะ
"อื้อ...ไอ้....! คนจะหลับจะนอน"
"ทำเหมือนห้องมึงเลยเนาะ"
"ก็มึงอาบน้ำช้า....."
"เอ้า เสร็จงานแล้วก็กลับห้องมึงไปสิ เกี่ยวอะไรกับกูอาบน้ำอะ"
"......."
"......."
"......."
"อย่าบอกนะว่ารอกู?"
".....ปะ..เปล่านะ! ไอ้ห่า! พอใช้งานกูเสร็จก็ถีบหัวส่ง! ทำไม! กูจะขอนอนห้องมึงซักแป๊บไม่ได้รึไงวะ!?"
"ถ้าตื่นแล้วจะกลับห้องเลยก็ได้ บ๊ายบาย"
"......"
"เอ้อ ระวังตัวด้วยล่ะ" ไม่ลืมที่จะแหย่ทิ้งท้าย ไอ้เปี๊ยกเบะปากน้ำตาคลอแล้วรีบดึงแขนผมที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องนอนไว้แล้วตะโกนเสียงดัง
"แค่เดินไปส่งกูแค่นี้มึงจะตายรึไงไอ้ง่าว!!"
แล้วบอกกูซักคำมั้ยว่าจะให้กูไปส่งน่ะ-____-
สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการต้องเดินมาส่งแบคฮยอนที่หอสาม ลำบากตัวเองจริงๆให้ตายห่า ผมยังไม่รู้สึกเลยว่าที่วันนี้แกล้งมันไปจะได้ความสะใจกลับมา เหมือนตัวเองจะมีแต่เสียกับเสียล้วนๆ ไอ้เตี้ยเดินเบียดผมมาตลอดทางแม้จะพ้นหอพิเศษออกมาแล้วก็เถอะ หอพิเศษอยู่ตรงข้ามกับหอสาม ด้านซ้ายเป็นหอหนึ่งและด้านขวาเป็นหอสอง ส่วนตรงกลางทำเป็นสวนหย่อมที่มีต้นไม้ค่อนข้างรุงรังเต็มไปหมดผู้อำนวยการอยากให้เด็กได้ซึมซับแต่บรรยากาศที่ดีๆและร่มรื่นน่ะครับ แต่หารู้ไม่ว่าตอนกลางคืนนี่หลอนชิบหายเหอะ เวลาลมพัดกิ่งไม้ทีไอ้เปี๊ยกก็สะดุ้งที สะดุ้งไม่พอยังเอื้อมมือมาเกาะเอวผมไว้อีกแน่ะ
ไม่น่าหาเรื่องให้ตัวเองเลยกู......
"เอ้าถึงห้องแล้ว"
ผมแตะต้นแขนของไอ้คนขี้กลัว แบคฮยอนเหลือบมองผมอยู่แป๊บแล้วจัดการดึงแขนเสื้อผมไว้ไม่ให้หนีไปไหนแล้วจัดการเคาะประตูห้องเพราะไม่ได้หยิบอะไรติดตัวไป ซักพักก็มีร่างโปร่งโผล่ออกมาจากประตูบานนั้นเป็นหนึ่งในฝาแฝดกล้วยหอมจอมซน(ทั้งโรงเรียนเรียกกันงี้แหละครับ กลุ่มมันน่ะดังจะตายไป) มือเล็กยกขึ้นเอาปิดปากเพื่อนมันทันทีก่อนจะดันให้กลับเข้าไปในห้อง
"ถ้ามึงพูดอะไรแม้แต่คำเดียวล่ะก็ กูข่วนหน้าแหกจริงๆด้วย"
นี่คือวิธีขู่?
อยากจะขำให้ฟันหัก
ผมเก็บสีหน้าพยายามอย่างมากที่จะไม่หัวเราะออกไป เห็นแววตาสงสัยจากไอ้เซฮุนผมก็ทำเพียงแค่ยิ้ม ไอ้เปี๊ยกแรงควายผลักเพื่อนที่ตัวใหญ่กว่าให้เถิบออกไปได้ มันคว้าบานประตูไว้หันหน้ามาทางผมแต่ไม่เงยหน้ามาสบตาเอาแต่จ้องเท้าของผมจนนึกสงสัยว่ามันจะพิศวาสอะไรมากนักหนา
อะไร...นี่รองเท้าแตะนะ
"ขอบใจที่มาเป็นเพื่อน"
ปัง!!!!!
"อะ....." ยังไม่ทันจะประมวลผลได้มันก็ปิดประตูใส่หน้าเสียโครมใหญ่ ผมย้อนประโยคเมื่อครู่ช้าๆ ทวนมันอยู่สองสามครั้งก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆแล้วนึกอยากจะจับไอ้คนที่เพิ่งปิดประตูใส่หน้ามาดึงแก้มเล่นให้โวยวายเสียหลายๆที
ก็น่ารักเป็นกับเขานี่หว่าไอ้เปี๊ยก
-End Park Chanyeol-
"นี่มึง......."
"กูนอนล้ะ" ผมตัดบทก่อนที่ไอ้เซฮุนจะพูดอะไรออกมาส่วนไอ้แฝดนรกคนพี่ไม่รู้วันนี้มาอารมณ์ไหนแม่งหลับไปแล้ว เพราะงั้นผมก็เลยทำท่าจะปีนขึ้นเตียงตัวเองแต่ไอ้แฝดเบอร์สองเสือกคว้ากางเกงผมไว้เสียก่อน หันไปแยกเขี้ยวใส่มันพลางรั้งกางเกงตัวเองไว้ ไอ้เวร! เดี๋ยวกางเกงกูหลุดขึ้นมานี่เจองูเหลือมเลยนะจะบอกให้! แม่งตัวนี้ยิ่งยางยืดไม่ดีอยู่
"วันนี้จะรีบนอนไปไหนไอ้บยอน เป็นอะไรของมึง? ทำไมวันนี้ถึงมีไอ้ชานยอลมาส่ง....อย่าบอกนะว่ามึงกับมันสปาร์คกันแล้ว ไอ้เหี้ย พี่คริสรู้รึยัง"
"ฟรวยยยยยยย!!! เพราะมึงคิดแบบนี้ไงกูเลยจะนอน เคยมั้ย มึงเคยจะคิดดีๆแบบคนดีๆเขาคิดกันมั่งมั้ย สัด คิดแต่ละอย่างนี่แบบจะให้กูเสียตัวให้ได้เลยใช่มั้ยวะ?" จู่ๆไอ้เซฮุนมันก็หัวเราะลั่น
ผมทำหน้าบูดหน้าบึ้ง ขยี้ศีรษะตัวเองหลายๆทีด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างติดลบเลยก็ว่าได้ ทำท่าฟึดฟัดๆแล้วหลีกทำท่าจะขึ้นเตียงแต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อย "อะไรของมึงอีก กูเหนื่อยนะเนี่ย"
"ไอ้ห่า! มึงไปทำอะไรกับมันกันแน่วะ ให้มันมาส่งแล้วยังบอกว่าเหนื่อยอีก กูว่าไม่มึงก็ไอ้ชานยอลได้ตายคาตีนพี่คริสแน่"
"มึง!! ไอ้เหี้ย! ไอ้เวร! ปากตะไล!!"
ผมนี่ของแทบขึ้น(หมายถึงอารมณ์นะครับอารมณ์)ส่วนไอ้เซฮุนไม่หัวเราะเหมือนตอนแรก แถมยังเสือกทำหน้าจริงจัง ผมนี่แทบอยากจะเข้าไปกระทืบมันให้ตายคาตีน ไอ้เวร!นี่ตกลงต้องมองว่ากูเสียตัวให้ได้เลยใช่มั้ย ไม่คิดมั่งหรอว่าคนแบบกูจะชอบผู้หญิง ผมสะบัดตัวอย่างอารมณ์เสียจนมือมันหลุดจากกางเกง(แต่กางเกงไม่หลุดจากตัวนะบอกก่อนนี่พวกเธอคิดอะไรกันอยู่ล่ะ!)แล้วจึงหันไปประจันหน้ากับไอ้แฝดเบอร์สอง
"ไม่ มี อะ ไร เกิด ขึ้น ทั้ง นั้น ชัดมั้ยไอ้ควาย"
"ไม่เชื่อ งั้นบอกสิว่าทำไมชานยอลต้องมาส่งมึง"
".....จะไปรู้มันหรอ! มันอาจจะอยากมาเจอไอ้จงอินก็ได้ แต่เสือกนอนไปแล้วนี่จะไปเจอได้ไงอะ"
ผมก็แถไปเรื่อย ใครจะโง่บอกว่าเพราะกลัวผีเลยให้มันมาส่งล่ะ! บ้าไปแล้วบอกนี่ยิ่งกว่าควายอีกครับ ไอ้เซฮุนนิ่งไปพัก ผมเลยกระโดดขึ้นเตียงอย่างรวดเร็วจัดการคลุมโปงทันที ภาวนาให้มันทำตัวโง่ต่อไปอย่างที่เคยเป็นมาไม่ซักอะไรผมให้มากความ
พรึ่บ!
"ทำไมต้องอยากเจอไอ้จงอิน แล้วถ้ามันอยากเจอไอ้จงอินทำไมไม่ให้มันเข้ามาในห้อง”
สัด.....เสือกฉลาดเฉพาะกิจขึ้นมาอีกเพื่อนกู
ผมหันกลับไปมองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เตะที่นอนแล้วลุกขึ้นนั่ง "กูขอร้อง ขอกูนอนเถอะ ง่วงจะตายห่าแล้วเนี่ย
"โอเค้ พรุ่งนี้กูจะฟ้องพี่คริสว่ามึงกับชานยอลเอากันแล้ว"
"ไอ้ห่า! ไอ้เวร!!!! ไอ้แฝด! มึงกลับมานี่นะเว้ย!!"
Talk -03-
แม้นใครรักรักมั่งชังชังตอบ
ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา
รู้สิ่งไรไม่สู้รู้วิชา
รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก "พระอภัยมณี"
(ตอน พระฤาษีสอนสุดสาคร)
กลับมาพบกับ...พี่แบคหอสาม กิกิ
ตอนนี้ใสใส ไม่รู้ใครวิน?
แกทแพทคือไร ไรท์ไม่รู้จัก 55555
ชอบอ่านแทคนะT^T ซาบซึ้งใจ แงงงง
#ฟิคหอแตก ร่วมกันให้กำลังใจคุณประธานและประธานหอได้
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์และการกดเฟบ <3
นานน๊าน จะหาโมเม้นต์มุ้งมิ้งให้นางได้....
บอกแล้วนา....หยาบนาค้า มาเต็มสารพัดสัตว์ -..-
เจอกันตอนหน้า <3
#ฟิคหอแตก
ความคิดเห็น