คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [sf] super star part 2 end ; siwon x kyuhyun
Title ;; super star part 2
Couple ;; siwon x kyuhyun
Rate ;; PG13+
Talk ;; ฟิคแก้บน- - บัตรคอน สี่พันห้า ลั้ลลาาาา(?)
---------------------------------------------------------- ◕｡◕ -----------------------------------------------------------------
สาบานได้ว่ากินข้าวมื้อนี้แม่งสุขที่สุดเท่าที่เคยกินมา แต่ก็ทุกข์วายวอดไม่แพ้กัน!!!
งานมีทติ้งจบลงแล้วเขาเดินลงมาจากเวทีด้วยสภาพที่เกือบจะเรียกได้ว่าร่อแร่เพราะเขินแล้วเขินอีกจนแทบจะหมดแรงเขิน ให้ตายสิ! ชเวซีวอนก็ช่างขยันเค้นวิธีการมาทำให้เขาเขินได้ไม่หยุด ในตอนแรกที่ได้ยินเสียงกรี๊ดก็นึกว่าอิจฉาแต่พอหลายๆครั้งเข้าก็มีคำว่า ‘ฟิน’ ดังออกมาพร้อมกับแทบจะทั้งฮอลล์ทำให้ชเวซีวอนหัวเพระอีกครั้งในรอบวัน
ได้รูปที่ระลึกกลับมาด้วยแหละ
“มึงทำบุญด้วยอะไร ฮรึก;_; กูจะไปทำบ้าง!”
“ทงเฮอ่า อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวกูพาไปกินต๊อกโบกีหน้าบ้าน”
“ไอ้หน้าบวมมึงหุบปาก!”
ผัวเมียจะเลิกกันก็คราวนี้ล่ะ-o-
อีทงเฮทำท่าง้องแง้งบิดตัวไปมาราวกับเด็กถูกขัดใจโดยมีผู้ปกครองแก้มบวมคอยโอ๋อยู่ข้างๆแต่ก็โดนด่า เขาเลิกใสใจคู่สีภรรยาแล้วมองกรอบรูปขนาดครึ่งตัวในอ้อมกอด ไม่รู้ว่าเป็นรูปอะไรแต่ห่อไว้เสียดิบดี เห็นทีมงานบอกว่าเป็นรูปในงานนั่นแหละ
“มึงอิ่มแล้วนี่คยูฮยอน” คิบอมเร่งฝีเท้ามาเดินข้างๆคนที่กำลังเดินตัวลิว คนถูกถามพยักหน้าแบบงงๆแล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อจู่ๆอีทงเฮก็วิ่งมาผลักเขาให้พ้นจากทางที่จะเดินไปยังรถก่อนจะใช้จังหวะที่เขาเซและประคองตัวเองกับกรอบรูปไม่ให้ล้มมันก็วิ่งหนีไปขึ้นรถที่คิบอมสตาร์ทรอไว้แล้ว
ชะ...เชี่ย! ห้ามทิ้งกูนะมึง!!
“คิบอม! ทงเฮ! มึงจะไปไหน!!”
“หาอะไรกินเด้”
“กูไปด้วย!!”
“มึงอิ่มแล้วอีเคะ! กลับบ้านไปกอดรูปของมึงไป๊! กูจะไปนอนกอดคิบอมคนที่กูกอดจูบลูบไซร้ได้”
อีทงเฮ! อีแรด! ทำกูเจ็บปวดมากนะ;_____;
ถ้าหากเป็นปกติเขาคงวิ่งตามรถแล้วกระโดดขวางหน้าทำบู๊แบบในหนัง แต่เพราะมีกรอบรูปสุดที่รักอยู่เขาเลยทำได้เพียงยืนด่ามันในใจมองรถสีดำคันสวยขับออกไป
ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์.......
เดี๋ยว-____-!! ช่วยกรอเทปกลับไปแล้วใส่ซาวด์อื่นให้ที ทำไมอันนี้แม่งบ้านนอกจังวะ!
สุดท้ายแล้วโจวคยูฮยอนก็ต้องหอบกรอบรูปอันโตเดินออกมายังป้ายรถเมล์ที่อยู่โคตรไกลจากสถานที่จัดงานแถมอากาศยังชื้นๆเหมือนฝนเพิ่งจะตกไป เงยหน้ามองฟ้าก็มืดสนิทเพราะนี่ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว
แปะ แปะ
“หืม?”
ซ่า!!
ตายห่า! ฝนตก!!
พอคิดได้แบบนั้นก็เอากรอบรูปอันใหญ่ที่หุ้มพลาสติกขึ้นบังห่าฝนที่เทลงมาอย่างหนักก่อนจะวิ่งเร็วๆหาที่หลบฝย ร่างโปร่งวิ่งมาหยุดอยู่ใต้ชายคาที่ยื่นออกมาพอให้หลบฝนได้ จัดการวางกรอบรูปไว้ข้างตัวแล้วจัดผมเพ้าให้ดีก่อนจะนั่งยองๆเพื่อปาดไล่น้ำที่เกาะอยู่บนพลาสติก ลอบยิ้มกับตัวเองน้อยๆแล้วจึงทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นโดยไม่ใส่ใจว่ากางเกงสีขาวที่ใส่มาจะเปื้อมดินหรือไม่
เอาเถอะ ไหนๆวันนี้ก็โชคมามากพอแล้ว โชคร้ายติดฝนก่อนกลับบ้านจะเป็นอะไรไป
นั่งอยู่นานสองนานก็ยังไม่มีทีท่าว่าฝนจะหยุดตก แถมอาการหนาวสั่นเริ่มมาเยือนจนเรียวแขนต้องยกขึ้นกอดตัวเองเผื่อว่าจะช่วยบรรเทาอาการหนาวได้บ้าง
มันโชคร้ายเยอะเกินไปแล้ว! ไม่เอาๆ!!
ปี๊นๆ
แสงไฟจากหน้ารถสาดมายังถนนที่อยู่ด้านหน้าก่อนที่รถคันหรูจะจอดลงตรงนั้น กระจกแผ่นทึบถูกเลื่อนลงก่อนจะมองเห็นใบหน้าสวยของคนที่อยู่บนรถ
ลีฮเยจิน พิธีกรสาวที่อยู่ในงานเมื่อกี้นั่นแหละ
“นึกว่าหนุ่มน้อยที่ไหน ติดฝนหรอคยูฮยอน?”
ร่างบอบบางก้าวลงมาจากรถพร้อมกางร่มคันใหญ่ โจวคยูฮยอนลุกขึ้นยืนแล้วโค้งตัวให้น้อยๆก่อนจะเหลือบมองไปดูที่รถว่ามีไอดอลของเขาอยู่บนนั้นรึเปล่า ฮเยจินหัวเราะออกมาเบาๆแล้วจึงเข้ามาคล้องแขนคนที่ตากฝนให้เดินไปที่รถด้วยกัน “ดะ...เดี๋ยวก่อนครับ เอ่อ...คือ”
“ท่าทางจะอีกนานเลยกว่าฝนจะหยุดตก เดี๋ยวฉันวนกลับไปส่งด้านในแล้วกัน”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ ผมจะทำรถคุณเปียก”
“ใครว่ารถฉันล่ะ~ รถซีวอนมันต่างหาก รถฉันมีปัญหานิดหน่อยเลยฝากให้ช่วยจัดการให้ ไปเถอะน่า ซีวอนยังอยู่ด้านในนะ”
ได้ยินอย่างนั้น กูยอม \(=▽=)/
---------------------------------------------------------- ◕｡◕ -----------------------------------------------------------------
ร่างแบบบางของพิธีกรสาวเดินนำเข้าไปยังหลังเวทีแถมยังใจดีเรียกรปภ.มาถือรูปให้เขาอีกต่างหาก แอร์เย็นๆจากเครื่องปรับอากาศทำเอาคนที่เพิ่งเดินตากฝนมาแหมบๆส่งเสียงจามเสียสองสามรอบจนคนที่เดินอยู่ด้านหน้าหันมามอง โจวคยูฮยอนหัวเราะแห้งๆแล้วจึงรีบโค้งตัวขอโทษ
เขารังเกียจกูแหงเลยอะ;____;
“อ้าวฮเยจิน ไหนว่าไปแล้วไง”
“เก็บลูกแมวเปียกฝนได้ น่าสงสารเชียว”
“หื้ม? ลูกแมว??” น้ำเสียงนุ่มๆครางสงสัยในลำคอจนร่างโปร่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลต้องหยิกขาตัวเองเบาๆเพราะตอนนี้เริ่มจะเกิดอาการเขินอีกครั้ง “คยูฮยอน?”
“คะ...ครับ? อ๋า~” เพราะถูกเรียกเลยร้องขานก่อนจะส่งเสียงแปลกๆเมื่อผ้าขนหนูผืนเล็กวางแหมะลงบนหัวแล้วขยี้เบาๆ “หนาวมั้ย?”
“มะ...ไม่....”
“ปากสั่นแบบนี้ยังบอกว่าไม่”
“จะบอกว่าไม่ไหวแล้วครับ”
ร่างสูงหลุดขำพรืดเมื่อได้ยินคำตอบจากร่างบางด้านหน้า ก็เห็นอยู่ว่าตัวสั่นขนาดนี้ไม่นึกว่าจะได้ยินคำว่าไม่ออกมาจากริมฝีปากบาง แต่ที่ไหนได้กลายเป็นอีกคำนึงไปเสียนี่ หนาวขนาดนี้ยังมีเวลาคิดมุขนะคยูฮยอน
“ไปอาบน้ำนะ จะได้ไม่หนาว”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่กล้ารบกวน แล้วอีกอย่างผมก็ไม่มีเสื้อผ้าด้วย”
“คราวที่แล้วก็ใช้ของพี่ เสื้อมีเยอะแยะน่า”
“แต่...อ่า~”
“รีบไปอาบไป ไม่งั้นจะตามไปอาบให้นะ”
งั้นจะยืนอยู่ตรงนี้จรอจนอุ้มกูเข้าไปในห้องน้ำเลยอ้ะ ￣//▽//￣
แต่ด้วยจิตต้ำสำนึกส่วนดีโคตรๆสั่งให้รับผ้าขนหนูจากอีกคนแล้วแกล้งทำเป็นเขินวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป
น้องโจวไม่ล็อคประตูนะ-/-
ร่างสูงวางเสื้อผ้าที่พอจะหามาใส่ได้มาวางไว้ที่หน้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงเอะอะที่เล็ดลอดออกมาเบาๆก็ยิ้มขำ ใบหน้าหวานน่ารักของคนตัวบางในตอนเด็กแว้บผ่านเข้าหัวมาเพียงครู่ก่อนจะกลายเป็นใบหน้าแดงๆของเจ้าตัวในช่วงเมื่อเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา
ไม่เปลี่ยนเลยน้า~ โจวคยูฮยอน
ท่าทางเจ้าตัวจะจำไม่ได้ว่าชเวซีวอนดาราดังคนนี้จะเป็นคนเดียวกับชเวซีวอนที่เป็นเพื่อนข้างบ้านสมัยเด็ก ถ้าจำไม่ผิดเขาคิดว่าน่าจะเป็นช่วงที่เขาอายุเจ็ดขวบและโจวคยูฮยอนอายุสี่ขวบเห็นจะได้ เป็นวัยที่อยู่ในช่วงอยากทำอะไรก็ทำแต่ไม่จำอะไรทั้งนั้น ผิดกับเขาที่พอจะรู้เรื่องขึ้นมาบ้าง จำได้เป็นบางเรื่องในช่วงเวลานั้น แน่นนอนว่าบางเรื่องนั้นเป็นเรื่องของคนที่ชื่อว่าคยูฮยอนเสียส่วนใหญ่ ไม่ให้จำได้อย่างไรก็ในเมื่อเจ้าเด็กซนคนนั้นดันขโมยจูบแรกของเขาไปเสียนี่
เดี๋ยวก็คงได้เวลาเอาคืนแล้วล่ะมั้ง~
โจวคยูฮยอนเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย คราวนี้เป็นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่ใส่แล้วหลวมโพรกกับกางเกงขาสั้นเอวยางยืดที่ดึงสาวผูกเอวออกมาเสียยืดยาวแทบลากพื้น เดินกลับมายังห้องเดิมที่พิธีกรคนสวยพามาส่งก่อนจะเห็นโทรศัพท์ของตัวเองกำลังสั่นครืดคราดอยู่บนโต๊ะ
“ฮัลโหล”
[ถึงไหนแล้ว? ฝนตกรึเปล่าลูก?]
“ม๊าอ่า มารับคยูฮยอนหน่อย ติดฝน”
[ฮื่อ ไม่ต้องมาอ้อนเลย ไหนว่ากลับกับทงเฮ ทงเฮไปไหนล่ะ?]
“ไปกับผัวมันน่ะสิ- -“ ริมฝีปากบางขยับสบถพึมพำก่อนจะรีบแก้คำพูดอย่างรวดเร็วเมื่อคนในสายส่งเสียงถามกลับมา อ้อนคนเป็นแม่ให้มารับอีกซักพักก็ต้องรีบตัดบทเมื่อเห็นชเวซีวอนเดินเข้ามา [อย่ากลับบ้านคนเดียว มันมืดแล้ว]
“อ่าครับๆ เดี๋ยวจะโทรไปหาทงเฮนะ แค่นี้ก่อน สวัสดีครับม๊า” ลนลานก่อนจะรีบกดวางสายพักเรื่องที่จะโทรหาไอเพื่อนที่เห็นผัวดีกว่าไว้ก่อน (ถึงแม้ว่าผัวมันจะป็นเพื่อนเขาเหมือนกันก็เถอะ!) เพราะชเวซีวอนเดินมาพร้อมกับถ้วยกระดาษสองใบซึ่งคาดว่าด้านในน่าจะมีเครื่องดื่มอุ่นๆอยู่ แม้คยูฮยอนจะมีหน้าตาที่ดูโง่ๆแบบซื่อๆแต่ยังไงก็ดูออกอยู่หรอกว่าหนึ่งในสองใบนั้นมันต้องเป็นของเขาแน่นอน!
“โกโก้ร้อนๆ จะได้อุ่น”
“อ่า..ขอบคุณครับ”
“อ้อ จะบอกว่าฝนซาแล้วนะ” พอได้ยินอย่างนั้นคยูฮยอนก็พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะหยิบโทรสศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งกดโทรหาเพื่อนโดยประคองโกโก้ร้อนๆไว้ในมือเดียว แต่ดูเหมือนชเวซีวอนจะเห็นใจเลยช่วยถืออีกครั้ง
อรั๊ยยย สุภาพบุรุษอีกแล้ว￣//▽//￣
“ทงเฮ! ฮัลโหล”
[อะ...อือ มีอะไร]
“อยู่ไหนมารับหน่อย แม่ไม่ให้กลับคนเดียว”
[คะ..คิบอม หยุดก่อน...อ๊ะ ไอ้อ้อยโทรมา...อื้ออ]
“นะ...นี่พวกมึง!!”
[อ๊าาา~~ ไอ้บวมอย่าแกล้งกูนะ...อ๊ะๆ]
เชี่ยเอ๊ยTT!!! ไหนว่ากินข้าวก่อนแล้วค่อยไปกินกันเองไงวะ! พวกมึงรีบกันไปไหนเนี่ย!
ร่างโปร่งรีบกดตัดสายก่อนที่จะได้ฟังเสียงเล่นดผ่านมาตามสายไปมากกว่านี้ ใบหน้าหวานแดงก่ำก่อนจะสบถด่าเพื่อนยาวเป็นพรืดจนคนที่ยืนอยู่ข้างๆประหลาดใจ แต่ถึงกระนั้นก็ยิ้มออกมาเพราะโจวคยูฮยอนเริ่มทำหน้าตาน่ารักในสายตาเขาอีกแล้ว “กลับยังไงล่ะ”
“เดี๋ยวเดินออกไปต่อรถด้านหน้าเอาน่ะครับ”
“เมื่อกี้แม่บอกไม่ให้กลับคนเดียวนี่นา เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ห๊ะ!?!”
“เดี๋ยวไปส่ง ให้ถึงบ้านเลย”
ให้ตายสิ! วันนี้ชเวซีวอนทำเขาช็อคเยอะเกินไปละนะ!!
---------------------------------------------------------- ◕｡◕ -----------------------------------------------------------------
“ทงเฮมาส่งหรอ? ไม่ชวนเพื่อนเข้ามาก่อนล่ะ”
“เปล่า ซีวอนมาส่งอะม๊า”
“หือ? ซีวอนหรอ?? ไปชวนเข้ามาสิ”
“หะ...ห๊ะ-o- ต้องชวนหรอ เขาเป็นดาราดังนะ”
“อื้ออ เสียมารยาท รถเขายังจอดอยู่นั่น”
“มะ....ม๊า ม๊า” ร่างโปรร่างโปร่งบางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆคนเป็นแม่เดินเปิดประตูออกไปหน้าบ้านแล้วเดินตรงไปยังรถสีบลอนด์เงินคันสวยที่ยังคงจอดอยู่หน้าบ้านอย่างที่ว่า แล้วก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อจู่ๆชเวซีวอนก็เดินลงมาจากรถพร้อมกับสวมกอดแม่ของเขาไว้
เช้ด-[]-!! นี่แม่กูมีความสัมพันธ์ซับซ้อนกับชเวซีวอนใช่มั้ย!!
“โตเป็นหนุ่มแล้วซีวอน โตขึ้นเยอะเลย”
“คุณน้าก็ยังสวยไม่เปลี่ยนเลยครับ สบายดีนะฮะ?”
“อื้มสบายดีจ้ะ วันนี้เป็นยังไงบ้าง แฟนๆเยอะเลยล่ะสิ เข้าบ้านก่อนนะ มืดแล้วขับรถมาส่งน้องเหนื่อยๆ”
ไม่พอยังมีการโอบเอวกันเดินเข้าไปในบ้านทิ้งเขาให้ยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น ไม่นานนักก็ต้องรีบสะบัดหัวตั้งสติแล้ววิ่งตามเข้าไปในบ้าน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจพยายามจะเค้นความทรงจำส่วนลึกออกมา แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเขาก็นึกไม่ออก
ชเวซีวอน......?
เป็นใครกันแน่อะ!!
“คุณน้าครับ น้องจำผมไม่ได้ล่ะ”
“แหงสิ ตอนน้าเห็นน้องกรี๊ดๆซีวอน น้ายังแปลกใจอยู่เลย”
“ม๊า...ไม่ได้กรี๊ด....ก็แค่กรีดร้อง” ประโยคสุดท้ายพึมพำเบาๆทว่าชเวซีวอนคงได้ยินมันเข้าเลยส่งเสียงหัวเราะเบาๆให้เขาได้อายเล่น ให้ตายสิๆ ม๊าต้องเผาเขาหมดเปลือกแน่เลยถ้าขืนว่ายังเป็นแบบนี้อยู่อีกอะ!
“คุณน้าครับ น้องยังงทำหน้างงอยู่เลย”
“ตกลงว่าจะจำพี่เขาไม่ได้รึไงกัน คนที่เราวิ่งไล่จูบเมื่อตอนเด็กๆน่ะ”
วิ่ง....ไล่จูบ?
อะ.....อ๋า!!! เดี๋ยวนะ! วิ่งไล่จูบ!
“ท่าทางน้องจะจำได้แล้วล่ะครับ” ชเวซีวอนยิ้มหวานและแน่นอนว่าพอโจวคยูฮยอนหันไปมองก็รีบวิ่งหนีขึ้นห้องไปด้วยความเขิน มือบางตบที่หน้าของตัวเองหลายๆทีก่อนจะหันไปรื้อค้นตะกร้าที่เก็บของในวัยเด็กออกมดูรูปของเพื่อนข้างบ้านที่ไม่ได้เอาออกมาดูหลายปีมาแล้ว แม้ว่าหน้าอาจจะดูคุ้นเค้าโครงเดียวกันแต่ก็ไม่ชัดเท่ากับชื่อและข้อความที่เขียนอยู่ด้านหลังภาพ
‘เราเป็นแฟนกันแล้วนะน้องคยูฮยอน
พีซีวอน’
ถ้าเป็นลมไปตอนนี้จะมีใครว่าอะไรมั้ย;__________;
“หื้มมม? รูปนี้อยู่กับคยูฮยอนเองหรอ? พี่หาตั้งนาน”
“ซะ...ซีวอน!!” คยูฮยอนร้องเสียงหลงก่อนจะรีบเอารูปซ่อนไว้ยังด้านหลังก่อนจะรีบหันหน้ากลับมาหาใครอีกคน ลมหายใจสะดุดขาดห้วงเมื่อพบว่าใบหน้าหล่ออยู่ไม่ห่าง เจ้าของจมูกโด่งระบายยิ้มน้อยๆแล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้นจนคยูฮยอนต้องหลับตาปี๋วางรูปใบเก่าทิ้งไว้ข้างหลังแล้วรีบยกมือมาบังหน้าตัวเองไว้ไม่ให้ใครอีกคนเข้ามาใกล้ไปมากกว่านี้ ไม่! ไม่!! ไม่!!! พอแล้วนะ! มันใกล้เกินไปแล้วจริงๆ
“ไม่เรียกพี่ซีวอนหรอ?”
“อะ.....อ่า”
“รูปพี่เต็มเลย~ ใจร้ายจังนะ รูปพี่เยอะขนาดนี้แต่กลับจำพี่ไม่ได้ซะอย่างนั้น พี่ไม่มีรูปเราซักใบยังจำได้เลย”
ชเวซีวอนมองคนที่ซ่อนใบหน้าไว้หลังมือบางแล้วก็หัวเราะเบาๆอีกรอบ ยอมขยับตัวถอยห่างออกมาจากคนที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นแล้วจัดการขยับมือที่บังใบหน้าให้พ้นจากดวงหน้าหวาน “คยูฮยอน....”
“คะ...ครับ”
“ตกลงว่าจำพี่ได้รึยัง?”
“อะ...อื้อ”
“แล้วจะให้พี่จูบคืนได้รึยัง?”
“ห๊ะ!? จูบคืน?” ได้ผล ร่างโปร่งเบิกตากว้างแล้วจ้องมองหน้าเขาด้วยแววตาที่ตกใจ ชเวซีวอนหัวเราะอีกครั้งในรอบวันหลังจากที่แกล้งคนตัวเล็กได้อีกรอบ แต่คราวนี้เหมือนคยูฮยอนจะรู้ตัวว่าตัวเองน่ะโดนแกล้งเลยเบ้ปากออกเล็กน้อยก่อนจะสบถพึมพำเบาๆพลางยกมือขึ้นทาบที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเองที่กำลังเต้นถี่ระรัวจนน่ากลัวว่ามันจะหลุดออกมา
“นี่....คยูฮยอนอา”
“ครับ?”
“จูบแรกของพี่ เป็นของเรานะจำได้รึเปล่า”
ย้ำทำไส้ติ่งหรอไอ้หล่อT___T ถ้าจำได้ป่านนี้คงกระโดดเข้าใส่ตั้งแต่เจอกันหลังเวทีแล้ว!!
“คยูฮยอน....”
“จะจูบก็จูบเถอะ! ผมทำใจรอตั้งนานแล้วเนี่ย!”
เจ้าของใบหน้าหวานหลุดโพล่งออกมาเมื่ออีกคนร้องเรียกชื่อเขาเสียงหวานเสียจนใจอ่อนยวบยาบ ไม่รู้ว่าชเวซีวอนจะทำจริงหรือเปล่าแต่ก็พูดออกไปแล้วนั่นแหละ โจวคยูฮยอนหลับตาลงอีกรอบแล้วก้มหน้าลงต่ำทว่ามือหนากลับช้อนคางเขาไว้เสียก่อน ยังไม่ทันจะได้ลืมตาสัมผัสอุ่นๆก็ทาบทับลงบนริมฝีปาก ลมหายใจร้อนๆรดลงอยู่ไม่ห่าง ชเวซีวอนไม่ทำอะไรไปมากกว่านั้นเพียงแต่ออกแรงบดขยี้ที่ริมฝีปากให้หนักขึ้นทำเอาคนที่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ถึงกับครางฮือเบาๆในลำคอ ริมฝีปากอิ่มดูดดุนริมฝีปากเจ้าของใบหน้าหวานจนคนถูกรุกรานต้องขยับใบหน้าหนีหากแต่ถูกมือหนารั้งไว้ไม่ให้หลีกหนีจากสัมผัสอันวาบหวิว
“อื้ออออออ”
“คยูฮยอน”
“อื้อออ”
“รักพี่มั้ย?”
“อื้ออออออ”
“ถ้างั้น...เรามารักกันนะ”
“อื้ออออ ห๊ะ?”
“รักกันนะ โจวคยูฮยอน”
END
จบแบ้วววว มันจบแบ้วววว มันจบแบ้ววว;___; #ปาดน้ำตาที่ไหลด้วยความตื้นตัน
เป็นฟิคที่แต่งมาเพื่อแก้บนและจบแบบมึนๆ หวังว่าเจ้าพ่อคยูคงไม่มาตามฆ่า..... #นึกถึงคนอวดผีเมื่อคืน
จบแล้วค่ะ! *โค้ง*
THE★FARRY
ความคิดเห็น