คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หอแตก : 02
-2-
สรุปเรื่องเมื่อคืนก็ไม่มีอะไรมากครับ เป็นน้องกลุ่มเดียวกับที่ผมคาดไว้เป๊ะๆ หลังจากที่ผมเข้าห้องได้ประมาณสิบนาทีกลุ่มนั่นประมาณสี่ห้าคนก็พาเดินตามกันเข้ามาสารภาพผิดว่าแกล้งเอาเสื้อผ้าของน้องคนนั้นไปเก็บไว้ที่ห้อง แถมยังตัดผ้าเช็ดตัวให้แหว่งจนน้องเขาไม่กล้าเดินออกจากห้องน้ำ แกล้งด้วยเหตุผลที่ว่าท่าทางมันเหมือนตุ๊ด
เพ็ดเฟ่!! นี่กูเกือบหัวใจวายตายเพียงเพราะความคะนองของพวกมึงหรอเนี่ย
แต่อย่างว่าแหละครับ น้องที่โดนแกล้งเสือกตัวเล็กผิวขาว ปากนิดจมูกหน่อยตามสไตล์ลูกคนมีอันจะกินแบบโคตรๆ ช่วยไม่ได้ที่จะโดนแกล้ง ผมนี่โดนประจำตอนเข้ามาเรียนใหม่ๆ แต่ด้วยความที่แบคใหญ่และผมก็เฮ้วเอาเรื่อง ไม่ต้องให้ถึงมือประธานหอพวกนั้นก็โดนเข้าไปจนต้องหมอบถอย
ผมเลยว่ากล่าวเทศนาร่ายยาวไปจนเกือบเที่ยงคืน ถ้าไอ้เซฮุนไม่ชี้ให้ดูนาฬิกาผมคงยาวต่อยันสว่างแบบไม่รู้ตัว สั่งลงโทษให้ขัดห้องน้ำรวมขัดห้องอาบน้ำรวมเป็นเวลาหนึ่งเดือนและต้องมารายงานความเรียบร้อยกับไอ้จงอิน(แม่งโวยวายหอเกือบแตกเพราะผมโยนงานให้ ช่วยไม่ได้เสือกอยากนอนเล่นอยู่ห้องไม่ไปขัดห้องน้ำกับผม)ให้ไปตรวจก่อนสี่ทุ่ม
จบคาบเรียนสุดท้ายของวันผมก็เก็บของลงในกระเป๋าแทนที่จะได้วิ่งลงไปเล่นบาสเลย มิสคิมเจ๊อ้วนกลมที่ผมป๊ะเมื่อวานหน้าห้องประชุมเรียกผมไปพบ เลยทิ้งไอ้สองแฝดให้ไปรออยู่สนามบาส ได้แต่หวังว่านางจะยกเลิกเรื่องที่ให้ผมขัดห้องน้ำนะเพราะตอนนี้ผมหาคนทำแทนได้แล้ว เปิดประตูเข้าไปในห้องพักครูก่อนจะเดินไปที่โต๊ะ
"สวัสดีครับ"
"อ้าวคุณบยอน พอดีเลยจ้ะ"
ที่จริงไม่ต้องเรียกผมด้วยน้ำเสียงหวานหยดและรอยยิ้มหยาดเยิ้มขนาดนั้นก็ได้นะ ผมรู้ดีว่าชื่อของบยอนแบคฮยอนถูกหมายหัวเป็นอับดับต้นๆสำหรับมาสเตอร์หลายคนที่นี่ ผมยิ้มอ่อยๆแล้วทิ้งตัวลงนั่งคุกเข่าอยู่ด้านข้าง ที่บ้านก็สอนมาดีครับว่าไม่ควรยืนค้ำหัวผู้ใหญ่เวลาคุยกัน(แต่ไอ้เรื่องไม่ให้กวนตีนนี่เหมือนจะไม่ได้สอนครับ)
"ได้ข่าวว่ามีคนขัดห้องน้ำให้แล้วนี่จ๊ะ"
"ครับ"
"แต่บทลงโทษของเรายังไม่หักล้างกันไปหรอกนะ"
อะไรไรนักหนาวะ แค่เข้าห้องประชุมสายห้านาทีทำประหนึ่งว่าผมทำให้เจ๊แกไม่มีสามีอย่างนั้นแหละ.....
อย่าเอ็ดไป เข้มขนาดนี้ไม่มีหรอกครับสามีน่ะ
"ประธานนักเรียนเขาวานให้เธอไปช่วยทำความสะอาดห้องให้หน่อยน่ะจ้ะ เอ...จริงๆเขาเองก็เป็นคนสะอาดอยู่แล้ว งานคงไม่หนักหนามากเท่าไหร่ เพิ่มเป็นสัปดาห์ดีมั้ยจ๊ะ?"
"อะไรนะ!?"
"คุณบยอน....ฉันหูไม่หนวกจ้ะ"
มิสคิมฮาจองกดเสียงต่ำเมื่อจู่ๆผมก็ตะโกนออกมา นี่ยังดีนะที่ผมไม่สบถออกไป ตลกล่ะ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันให้ผมไปทำความสะอาดห้องไอ้เวรนั่น ห้องใครคนนั้นก็ทำสิวะ หนอย....ให้มันได้อย่างนี้สิ ผมเป็นถึงประธานหอเชียวนะ! ทำแบบนี้แม่งโคตรหยามเหอะ!!
"ตกลงว่าตามนี้นะจ๊ะ เสร็จธุระแล้ว ประตูอยู่ทางโน้นจ้ะ"
"ดะ...เดี๋ยวก่อนครับ! ผมขอทำอย่างอื่นแทนได้มั้ยครับ"
"ฉันว่างานนี้เหมาะสมแล้วนะ เธอจะแย้งว่าความคิดของฉันไม่ดีหรอ"
สุดปลายนิ้วก้อยที่ตีนเลยครับ......
และสุดท้ายผมเลยต้องเหน็บกระเป๋าเดินออกมาโดยที่ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ กรอกตาไปมาแล้วเตะกระถางต้นไม้ใบใหญ่เพื่อเป็นการระบายอารมณ์ก่อนจะเดินไปสนามบาส ผมโยนกระเป๋าคลายเนคไทค์ออกแล้ววางกองไว้ตรงนั้นพร้อมกับสูท พี่คริสที่กำลังเล่นอยู่กับเพื่อนในกลุ่มมองมาเห็นผมก็วิ่งออกมาหา
"หน้าบึ้งมาเชียวไอ้ลูกหมา"
"จะให้เดินฉีกยิ้มร่อนไปร่อนมาทั่วโรงเรียนแบบเฮียก็โดนหาว่าบ้าดิวะ"
"มาถึงก็กวนตีนเลยนะ" ร่างสูงของไอ้พี่คริสล็อคคอผมไว้แล้วขยี้มันเสียเต็มแรง ผมนี่โคตรชอกช้ำระกำเหลือทน แม่งอย่าให้สูงตามได้ทันนะ ผมจะทำคืนทุกวันเลยอีท่านี้อะ ดิ้นไปได้ซักพักไอ้พี่คริสก็ยอมปล่อยเมื่อเพื่อนๆของมันเดินตามออกมา
“พี่ทงเฮ พี่คยูฮยอน พี่ซีวอน พี่ลู่หาน พี่ฮยอกแจหวัดดีครับ”
ทั้งหมดนี่เป็นเพื่อนของไอ้พี่คริสครับ พี่ทงเฮเป็นอดีตประธานนักเรียน ส่วนพี่ซีวอนเป็นรองประธานฝ่ายวิชาการ พี่ผมฝ่ายกิจกรรม พี่ฮยอกแจ คยูฮยอนและลู่หานเลยเป็นกรรมการนักเรียน ผมเองก็ค่อนข้างสนิทกับกลุ่มนี้ก็อย่างว่าแหละเพราะเพื่อนพี่ เพราะงั้นผมเลยค่อนข้างจะแสบกว่าคนอื่นๆนิดหน่อย
แบคใหญ่นี่ครับ *ยักคิ้ว*
"ได้ข่าวว่าเมื่อคืนที่หอมีเรื่องอ่อวะ?"
"เออดิพี่ซีวอน แม่งแสบตั้งแต่วันแรก ตอนนี้เลยสั่งให้มันขัดห้องน้ำ"
"มึงไม่เห็นน้องมึงเมื่อคืน อย่างเข้มอะไอ้คริส ห้องประชุมงี้เย็นชิบหาย"
พี่ลู่หานว่าแล้วเอามือลูบแขนตัวเองพลางยักไหล่ให้ไอ้พี่ชายที่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ มันถึงเวลาแล้วล่ะที่ควรจะให้ไอ้พี่คริสมองผมแบบอื่นซะมั่ง แม่งงงง มองผมเป็นลูกแมวที่พอโกรธก็เอาแต่ข่วนแบบหงิมๆ ปีนี้แหละที่ผมจะลุกขึ้นสู้มาแสดงให้เห็นว่าคนอย่างไอ้แบคฮยอนเวลาโกรธเป็นเสือตะปบนะครับ
"อย่าเข้มให้มันมาก จะถูกรุมตีนตายก่อนงานประเพณีหอ"
เอาเถอะ...ถึงปากพี่ผมมันจะไม่ค่อยเป็นมงคลแต่ก็รู้ว่าที่พูดไปน่ะห่วงทั้งนั้น เรายืนคุยกันอีกซักพักไอ้เซฮุนกับจงอินสองแฝดคนละสีก็วิ่งจากสนามเข้ามาแจม เราแบ่งออกเป็นสองทีมแล้วเริ่มแข่ง
เล่นไปเล่นมาชักร้อนครับ เหงื่อเริ่มออกแล้ว เพื่อนๆพี่ๆผมตอนนี้แม่งเหลือแต่เสื้อกล้ามกับกางเกงแล้วครับงานนี้ เห็นแบบนั้นแล้วจะน้อยหน้าไม่ได้ ร้อนจะตายห่ายังเสือกใส่เสื้อนักเรียนอีกกู ผมวิ่งหลบออกมายืนอยู่ขอบสนามปลดกระดุมเม็ดบนให้หัวพอลอดออกไปได้แล้วจัดการถอดออกโยนกองไว้ที่กระเป๋าเหลือเพียงเสื้อกล้ามสีดำ ยังไม่ทันจะวิ่งกลับไปที่สนามไอ้พี่คริสแม่งก็ตะโกนมาสั่งเสียงดังลั่น
"แกใส่เสื้อกลับไปเหมือนเดิมเลยนะ!!!"
"โห่ยไรวะ! ผมร้อนอะเฮีย เพื่อนเฮียก็ถอดหมดทำไมผมถอดไม่ได้วะ"
"เออนั่นดิ แค่นี้หวงอ่อมึง"
"กูรู้มึงคิดอะไรไอ้สัดซีวอน ไอ้ลู่หานเลิกมองน้องกูได้แล้วห่า! เชี่ยทงเฮมึงกลับมานี่วิ่งไปหาแบคฮยอนทำเตี่ยไร! ไอ้สนามฝั่งนั้นไม่ต้องหันมามองเล่นต่อไปเลยนะมึง! แบคฮยอน!! เฮียบอกให้ใส่เสื้อ"
ตอนนี้ไอ้พี่คริสเริ่มด่ากราดทั่วสนาม พี่ฮยอกแจที่ยืนมองถึงกับหลุดหัวเราะออกมาพร้อมๆกับไอ้แฝดนรกที่ตอนนี้ลงไปขำกลิ้ง ส่วนพี่คยูฮยอนก็ยืนกระตุกยิ้มน้อยๆ พี่ซีวอนยักคิ้วกวนตีนพี่ชายผมส่วนพี่ทงเฮกับพี่ลู่หานก็สบถยาวออกมาเป็นพรืด เอาอีกแล้วไอ้โรคหวงน้องแบบประหลาดๆเนี่ย กูแค่ถอดเสื้อนะโว้ย เสื้อกล้ามก็ใส่อยู่ไม่ได้โชว์หัวนมให้ใครเห็นซักหน่อย แล้วอีกอย่างถ้าผมจะโชว์มันผิดตรงไหนวะ! ทั้งสนามนี่ก็มีแต่ผู้ชายไม่ได้มีลิงค่างบ่างชะนีมานั่งดูซักหน่อย!
ถึงจะเถียงไอ้พี่คริสเป็นวรรคเป็นเวรอยู่ในใจแต่สุดท้ายก็สวมเสื้อใส่กลับตามเดิมแต่ติดกระดุมแบบลวกๆ ผมวิ่งกลับลงสนามยังไม่ทันจะได้เล่นต่อไอ้เซฮุนก็วิ่งเข้ามาแล้วติดกระดุมให้อย่างใจเย็น
"ไอ้ง่าวนี่ มึงก็รู้ว่าพี่หวง ยังจะโชว์ไปเรื่อยอีกนะมึง"
“กูโชว์อะไร ใครโชว์อะไร กูก็แค่ถอดเหมือนที่พวกมึงถอดเองนะ”
“แล้วหุ่นกูกับหุ่นมึงเหมือนกันมั้ยล่ะไอ้ควาย”
“ทำไม! หุ่นกูมันทำไม?!”
“ยังจะถาม....อีก” เซฮุนว่าก่อนจะเอามือวางลงบนเอวผมจนสะดุ้งเฮือก
“จับทำพ่อมึงอ่อ ขนลุก!!”
“ก็ให้รู้ตัวซะบ้างว่ามึงไม่เหมือนคนอื่นเขา”
"อะไร นี่มึงจะมาเป็นพ่อกูอีกคนหรอ ที่บ้านกูนี่มีพ่อสี่คนแล้วนะ! ทีหลังกูต้องใส่ผ้าคลุมหัวเสื้อแขนยาวคอเต่าเล่นบาสเลยมั้ยสัด?"
"ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกันไอ้ลูกหมา"
ไอ้เซฮุนยกยิ้มเย็นๆส่วนผมก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงพ่อคนที่สี่อยู่ข้างๆหู พี่คริสเค่นยิ้มเหี้ยมออกมาก่อนจะไปไล่เตะเพื่อนคนอื่นๆที่กำลังแซวเรื่องอาการหวงน้องกำเริบขึ้น เอากับพี่ผมเถอะ...แม่งทำเหมือนผมเป็นลูกสาวคนเล็กอย่างนั้นแหละ ไอ้แฝดนรกคนพี่คิมจงอินเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างราวกับว่าอ่านใจผมออก
"ว่างๆมึงก็ส่องกระจกแล้วเลิกโกหกตัวเองซักวัน มึงจะได้รู้ว่าจริงๆแล้วควรจะเป็นน้องสาวหรือน้องชาย"
ห่าาาาาาาา!! จะบอกว่าที่ผ่านมาคือกูโกหกตัวเองงั้นสิ!?
กูหล่อกูแมนกูแฮนซั่มโว้ยยยยยยย!!
หลังจากที่กินข้าวและอาบน้ำเสร็จก็มีอันต้องอารมณ์บูดหนักกว่าเก่าเมื่อพบว่าตัวเองมีสัญญาติดค้างกับมิสคิมฮาจองไว้ มองนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่มโดยประมาณ กรอกตาไปมาแล้วเงยหน้ามองไอ้จงอินที่กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงของมัน ส่วนไอ้เซฮุนกำลังอาบน้ำ ห้องของเรามีห้องน้ำส่วนตัวครับ นั่นถือเป็นสิทธิพิเศษอย่างนึง และอีกอย่างคือนอนห้องละสามคนไม่ใช่สี่คนแบบที่ผ่านมา แต่ปกติผมก็นอนกันสามคนอยู่แล้วเพราะมันเป็นเศษเหลือและอีกเหตุผลคือไม่มีใครทนความจัญไรของพวกเราได้นอกจากตัวเราเอง
"เดี๋ยวกูมา มีไรโทรหานะ"
"อะ....."
ผมถือโอกาสใช้จังหวะที่ไอ้แฝดแยกร่างคว้าโทรศัพท์มือถือตัวเองออกจากห้องไม่รอให้ไอ้แฝดฝ่ายมืดได้ถามอะไรผมก็ปิดประตูปึงแล้วก้าวฉับๆไปที่หอพิเศษ และยิ่งอารมณ์เสียหนักเข้าไปใหญ่เมื่อเจอหน้าไอ้จื่อเทาที่พอผมเปิดประตูเข้าไปแม่งก็ยกยิ้มเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างจนผมต้องชี้หน้ามันถึงได้ยอมเงียบปากไป
ไอ่...ไอ้เหี้ยนี่!!
"โทษนะ...แต่ว่าห้องไอ้ชานยอลไปทางไหน" ผมแตะแขนคนที่นั่งอยู่บนโซฟาผู้ชายหน้าหวานรูปร่างผอมบางตัวเล็กกว่าผมอีก กระซิบถามเบาๆไม่ให้ไอ้จื่อเทาที่พร้อมจะเอ่ยปากแซวได้ยิน คนนั้นเงยหน้าขึ้นมาจากนิตยสารที่เกี่ยวกับอาหารแล้วทำหน้างงๆก่อนจะร้องอ๋อออกมาน้อยๆแล้วตามด้วยการตะโกนเสียงดังจนผมแทบจะอุดปากมันด้วยนิ้วตีน
กูกระซิบแล้วมึงตะโกนหาฟอสซิลอัลไลลลลล!!
"มาหาประธานหรอ! เอาสิผมจะนำทางไปให้!"
"เช้ดดดดดดดด! กูว่าแล้วต้องมีซั่มธิงกันแหง(ซัมธิงก็พอไอ้เชี่ยเทา! ขึ้นเสียงสูงแล้วกูเสียหายนะเวรรร)ไอ้จงฮยอนเอามาเลยสามหมื่นกูบอกแล้วก็ไม่เชื่อยังเสือกท้าพนันกับกู"
"แม่ง เห็นพี่คริสหวงชิบหาย ทำไมปล่อยให้ไอ้ชานยอลได้วะ" ถ้าไม่ติดว่าผู้ชายร่างเล็กนั่นเดินนำลิ่วๆไปแล้วผมได้ต่อยพวกมันปากแตกแน่นอนสาบานเลย! ตอนนี้เลยทำได้เพียงแค่จดความแค้นลงบนบัญชีหนังหมาไอ้จงฮยอนกับไอ้จื่อเทาจำไว้เลยนะมึง! นินทากูยังไม่พอเสือกเอาไปตั้งพนันกัน!! เรื่องนี้ถึงหูพี่คริสแล้วคิดว่ามึงจะรอดหรอ!
ผมเดินขึ้นบันไดมาประมาณสามชั้นก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าห้องที่แขวนป้ายไว้ว่าประธานนักเรียน มือเรียวคู่นั้นเคาะลงบนแผ่นไม้ที่ทาด้วยสีขาวจนกระทั่งคนในห้องเปิดประตูออกมา
"ว่าไงคยองซู?"
"กูพาเบ๊มาให้"
ไอ้ห่านี่ชื่อคยองซูผมจะจำไว้.....
แต่จะเคืองก็เคืองไม่ลง ก็มันหันมายิ้มหวานประหนึ่งว่ามันไม่ได้ทำผิดอะไร หน้าตาหวานเป็นทุนผมเลยไม่อยากจะติดใจเอาความให้มากเรื่อง ตอนนี้มีบัญชีชำระหนี้แค้นกับไอ้โย่งนี่ที่ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ ผมกระตุกยิ้มน้อยๆแล้วกระแทกไหล่มันเข้าไปในห้อง
"ขอบใจนะมึง"
"อย่าใช้งานหนักนะมึง น้องเฮีย”
บอกแล้วว่าผมมันเด็กแบคใหญ่ เดินไปไหนก็เหมือนมีตรายางปั๊มอยู่บนหน้าผากว่าน้องพี่คริสอดีตรองประธานนักเรียนสุดเฮ้ว แต่กับไอ้ปาร์คชานยอลนี่ยังกล้าเรียกผมมารับใช้ถึงห้อง อย่างนี้ต้องฟ้องให้หมดยกตระกูล! ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟายกขาพาดวางบนโต๊ะแก้วเลือกเอาบริเวณที่ไม่มีที่เอกสารแล้วกระดิกตีนยิกๆ
"กูบอกไว้ก่อนเลยนะว่ากูไม่ทำ แล้วช่วยไปบอกมิสคิมด้วยว่าไม่อยากได้คนมาจัดห้องแล้ว “
"เอ....กูว่าคนทำผิดนี่ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรนะ"
"มึง!"
"ไหนๆมึงก็มาแล้ว ไม่เห็นหรอว่าห้องกูรกมากขนาดไหน งานมันเยอะไม่มีเวลาทำหรอก"
"ไหนมิสบอกว่ามึงเป็นคนสะอาดไงวะ!!"
"พอดีอยากจะสกปรกขึ้นมาเฉย ลำบากมึงหน่อยนะ"
กวนตีนนนนนนนน!! @&/)/:"฿,!:)€<_¥€!฿:&
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกพยายามหักห้ามใจตัวเองอย่างมากที่จะไม่พุ่งเข้าไปต่อยหน้าหล่อๆของไอ้ชานยอลยอมรับครับว่ามันหล่อแต่นิสัย.....แบบนี้ทำเอาผมชักจะเริ่มโมโหแล้วนะ กวาดสายตาไปรอบๆห้องเห็นเศษกระดาษกองเสื้อผ้ากล่องข้าวที่วางกองอยู่บนโต๊ะวางเกลื่อน จิตใต้สำนึกลึกๆมันบอกให้ผมเดินเข้าไปเก็บ
โธ่เว้ย! ทั้งหมดนี้ต้องโทษไอ้พวกพี่ๆผมเลยนะที่อยู่บ้านแล้วชอบทำตัวซกมกจนแม่บ่นแล้วก็ต้องเป็นผมที่ทนไม่ได้ทุกที! คอยเก็บซากเดนตลอด!
ไอ้ชานยอลทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหลังจากที่ผมลุกขึ้นมาหาถุงขยะ มันยิ้มให้ผมแบบตอแหลสุดๆ ผมเลยตอบแทนไปด้วยนิ้วกลางสัญลักษณ์เพศพ่อเป็นของแถมก่อนจะเริ่มเก็บขยะชิ้นใหญ่ลงถุงขยะที่ถือไปด้วย ผมใช้เท้าเขี่ยผ้าให้พ้นๆทางแล้วลงมือกวาดห้อง จะว่าไปนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นห้องของประธานนักเรียน มันโคตรเจ๋งอะครับท่านผู้อ่าน ปกติแล้วหอพักธรรมดาจะไม่มีการกั้นห้องหรอกนะ เป็นห้องเดี่ยวรวมทุกอย่างหมดเลย แต่ห้องนี้มีการแยกห้องนอนมีโซฟาอย่างดีและทีวีส่วนตัว นี่คือห้องของคนที่อยู่คนเดียว ผมว่ามันไม่มีเวลาแม้แต่จะเปิดวิทยุด้วยซ้ำ จู่ๆก็แอบเห็นใจมันขึ้นมาหน่อยนึงแต่หน่อยเดียวเท่านั้นนะ! เพราะพอมันเปิดปากผมนี่แทบจะถลาเข้าไปฟาดปากด้วยถังขยะ
"เก็บขยะแล้วไมต้องส่ายตูดวะ ยั่วกูหรอ? โทษนะพอดีกูนิยมแบบอวบอั๋นว่ะ ก้นฟีบๆอย่างมึงกูไม่ชอบ ยั่วคนอื่นเหอะมึง”
มาจ้องตูดกูไมไอ้เฟี้ยยยยยยยยยย!!
แล้ว...กูไม่ได้ส่ายตูดซักหน่อยไอ้โย่ง!!!
"เดี๋ยวนี้แรดนะมึง...."
"วิ่งไปหาเขาถึงที่..."
"พี่คริสรู้เข้า....."
"กระซวกตับไอ้ชานยอลไส้ไหล"
"โทษฐานลักเอาน้องสาวเขาไปกิน"
งามหน้ามั้ยล่ะ!!!!!
ผมที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ที่ห้องอาหารถึงกับสำลักเมื่อจู่ๆไอ้สองแฝดก็พูดประหนึ่งว่าเป็นคนในหอพิเศษเห็นเหตุการณ์ เอามือทุบอกตัวเองเบาๆแล้วรีบคว้าหาน้ำดื่ม พลางตวัดสายตาไปยังแคนทีนสุดหรูชั้นบน(ที่คนที่มีสิทธิขึ้นไปใช้ได้คือพวกสภานักเรียนและประธานหออย่างผมที่สามารถขึ้นไปได้สัปดาห์ละสองครั้ง)ซึ่งผมว่าไอ้เวรจื่อเทาต้องอยู่บนนั้นและเป็นคนกระจายข่าวฉาวๆให้ไอ้สองแฝดนี่ฟังแหง ฝากไว้ก่อนเหอะมึง! หนี้แค้นกูกับมึงนี่มีเป็นหางว่าวอะ!!
"กูไม่ได้ไปให้เขากิน แล้วน้องสงน้องสาวเหี้ยไร แดกตีนสาวหน่อยมั้ยสัด!"
"ถึงว่าเมื่อคืน...."
"ท่าเดินแปลกๆ"
มึงไม่ได้ฟังที่กูพูดใช่มั้ยไอ้แฝดนรก!!!!
หลังจากที่ไอ้เซฮุนต่อจนจบประโยคแม่งก็แทคมือกันพลางหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ ส่วนผมนี่แทบจะล้มโต๊ะ ช่วงนี้อารมณ์เสียแต่หัววันเลยแม่งงงง ไอ้หวังจื่อเทา!!!
"อุ๊ยบีสอง ไอ้แบคฮยอนหงุดหงิดท่าทางจะเมนไม่มา"
"แน่เลยบีหนึ่ง ท้องชัวร์!"
"กิ๊บกิ๊ว ของเขาแน่ว่ะ คืนเดียวก็ติดเลยว้อย~"
"ไอ้เวร! ไอ้แฝดเวร!!!!!!" ผมเอาช้อนชี้หน้าเลือกไว้แล้วว่าจะฆ่าไอ้จงอินก่อนเพราะเสือกประเด็นทุกที ผมทำท่าจะปีนข้ามโต๊ะอาหาร ถอดรองเท้านักเรียนวางไว้เสร็จสรรพหากแต่แรงหิ้วที่คอเสื้อกลับหยุดผมไว้ทำให้ต้องหันไปมอง
ไอ้ประธานนักเรียน!!
"เอะอะอะไรไอ้เปี๊ยก สร้างความวุ่นวายแต่เช้านะ"
"ถ้าวุ่นวายก็อย่าเสือกโผล่หัวลงมาสิวะ! แดกข้างบนไปไป๊"
"ซ่าจังนะมึงอะ ความผิดมึงยังไม่หมดหรอกนะไอ้เปี๊ยก"
"เปี๊ยกพ่อง!! ปล่อยกู!"
ตอนนี้ผมยืนอยู่บนเก้าอี้เพราะพร้อมจะบิน(?)ไปทะลวงหัวไอ้จงอินแต่ดันมีมารมารผจญซะก่อน ส่วนไอ้ชานยอลพอรู้ว่าแค่คว้าเสื้อไม่อยู่แน่มันก็เปลี่ยนมาโอบรอบเอวผมก่อนจะออกแรงอุ้มให้ลงมายืนข้างล่าง ทีนี้ล่ะเสียงโห่เสียงแซวแม่งมาประหนึ่งว่าอยู่ในงานแต่มีคนแห่ขันหมากเข้าโรงเรียน ส่วนผมนี่เอ๋อแดกไปแล้วครับ
มึง....อุ้ม.....กู?
คงมีเครื่องหมายคำถามแปะลงบนหน้าผากพร้อมด้วยคำถามสามพยางค์ ไอ้ชานยอลเลยยักไหล่น้อยๆแล้วตบหัวผมปุๆเหมือนคราวก่อน ใบหน้าขาวๆของมันก้มลงมาใกล้เหมือนจะกระซิบอะไรบางอย่างแต่เสียงที่มันพูดออกมาแม่งโทรโข่งดีๆนี่เอง
"เมื่อคืนเหนื่อยหน่อยนะแต่ทำดีแล้วกูชอบ คืนนี้ไม่หนักเท่าเมื่อวานหรอกแต่มาเร็วๆก็ได้ กูจะรอมึงนะคนดี"
"ฮริ้วววววววววววววววววว อย่างนี้กูก็เตรียมอุ้มหลานแล้วสิ ขยันทำการบ้านทุกวันแบบนี้"
อะ.....อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! ไอ้จื่อเทา! ไอ้คนปากไม่ดี!!!
รู้จักฤทธิ์กูน้อยไปแล้วไอ้ปาร์คชานยอล!!!
ผมมาพร้อมกับกระเป๋า......ไม่ได้มามือเปล่าหรอกนะ ผมหยุดอยู่หน้าตึก กระตุกยิ้มหน่อยๆแล้วเปิดประตูเข้าไปพวกที่นั่งอยู่ที่ห้องโถงกลางกันมามองนิดหน่อยแล้วเอ่ยปากทัก
"หวัดดีแบคฮยอน วันนี้แบกอะไรมาน่ะ?" คยองซูเป็นคนแรกที่ทัก ผมไม่ตอบแล้วฉีกยิ้มกว้าเดินตัวปลิวไปตามทางเดินอย่างอารมณ์ดี ไม่มีไอ้จงฮยอนและไอ้จื่อเทาคอยส่งเสียงแซวกวนตีนเหมือนทุกทีทำให้ผมรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาหนึ่งขีด พอไปถึงหน้าห้องที่เป็นจุดหมายปลายทางผมก็เริ่มใช้เท้าเตะประตูทันที
ใช้มือเดี๋ยวเจ็บครับ.....
"ทำไมเสียงเคาะประตูแม่งดังมาจากข้างล่างวะ"
"เรื่องของกู" ผมแทรกตัวเข้าไปในห้องแล้วยืนมองสภาพสกปรกนั่น....
"เพ็ดเฟ่! นี่มึงจะทำให้ห้องสกปรกได้ทุกวันจริงๆสินะให้ตายห่า!!" ผมโยนกระเป๋าตัวเองไปไว้อีกมุมห้องแล้วหันหน้าไปหาไอ้โย่งพลางกระดิกตีนยิกๆเพราะมันพร้อมที่จะเข้าไปกระทืบไอ้คนซกมกได้ทันที ไอ้ชานยอลไม่ทำอะไรนอกจากฉีกยิ้มแล้วพูดจาที่ฟังแล้วยังไงแม่งก็ตอแหลชัดๆ!
"กูขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ แต่พยายามจะไม่ทำให้ห้องรกจริงๆ"
เอาล่ะ....เอาล่ะ ผมต้องท่องนะโมสามจบและแผ่เมตตาเพื่อจิตสงบไม่เข้าไปกระทืบมันให้ตายคาตีน ผมหมุนตัวกลับแล้วเดินไปกวาดห้องอย่างที่ทำเมื่อวาน(และมันก็ควรจะทำบ้าง ห้องห่าไรสกปรกเหี้ยๆ)ส่วนไอ้เจ้าของห้องแม่งนั่งลงไปบนโซฟาอย่างเดิมแล้ว วันนี้งานดูน้อยกว่าเมื่อวาน ให้ตายดิ ผมจะไปมองมันทำไมวะจัดการงานของมึงนี่!
เริ่มจัดการเก็บเอาบ๊อกเซอร์มันไปใส่ตู้เสื้อผ้าอย่างเดิมดึงผ้าปูที่นอนให้ตึงก่อนจะหยิบเอาหมามุ่ยที่ผมลำบากลำบนไปเก็บมาจนคันตัวยุบยับไปหมดโรยลงบนที่นอน แล้วเอาผ้าห่มคลุมทับอีกทีทีนี้ก็เป็นอันเรียบร้อย ผมเดินยิ้มออกมาจากห้องนั้นแล้วหามุมที่ไอ้ชานยอลนั่นจะมองผมไม่เห็นเอากระปุกเกลือขึ้นมาวางแล้วยัดขวดน้ำตาลลงกระเป๋าค้นเอาซองพริกป่นมาฉีกผสมใส่ในกาแฟ แค่นี้ก็สมบรูณ์แบบ
ต้องจัดการให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร กระผมน่ะนายบยอนแบคฮยอนผู้เกรียงไกร(?)ประธานผู้ยิ่งใหญ่แห่งหอสาม ถูกทำให้อับอายขายขี้หน้ากลางห้องอาหารแบบนั้นมันต้องเอาคืนกันมั่งแหละครับ ไม่ใช่ไอ้เปี๊ยกจอมเซ่อที่คอยให้มันแกล้งแบบนั้นหรอกนะ แล้วเรื่องแบบนี้ไม่ต้องวิ่งโร่ไปฟ้องพี่คริส มันจะกระทืบไอ้ชานยอลตายก่อนที่ผมจะได้แก้แค้นน่ะสิ นี่มันเรื่องของผม ผมจัดการเองได้! เพราะฉะนั้น กูกับมึงไม่จบแค่นี้แน่ไอ้ปาร์ค!
หลังจากนั้นก็ทำอะไรต่ออีกซักพักอย่างเช่นเอาชุดนอนและผ้าออกมาวางให้มัน ถึงเมื่อวานจะอารมณ์เสียสุดๆกับการที่ต้องทำแบบนี้แต่วันนี้ไม่ใช่ ทุกคนลองนึกภาพหลังจากที่ผมกลับไปสิครับ หึหึ
หอแตกแน่
"เสร็จหมดแล้วนะ กูกลับห้องล่ะ"
"ทำไมวันนี้กลับเร็ว?”
“กูต้องอยู่ห้องมึงทั้งคืนเลยรึไง”
“อยากอยู่มั้ยล่ะ J”
“กวนตีน ห้องสกปรกแบบนี้ใครจะไปอยู่ได้”
“แล้วนั่นกระเป๋าอะไร”
“เสือก” ผมว่าพลางฉีกยิ้ม ไอ้ชานยอลขมวดคิ้วนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ ผมปิดประตูห้องพลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี จะว่าไปก็น่าเสียดาย ผมน่าจะเอากล้องติดตัวมาจะได้เห็นปฏิกิริยาตอบรับกับตาเองซะหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไรเอาเถอะถ้าพรุ่งนี้มันหน้าบูดหน้าบึ้งบ้างก็ถือว่าผมประสบความสำเร็จ
ไปนอนดีกว่า~~
Talk -02-
เป็นมนุษย์สุดนิยมเพียงลมปาก
จะได้ยากโหยหิวเพราะชิวหา
แม้นพูดดีมีคนเขาเมตตา
จะพูดจาพิเคราะห์ให้เหมาะความ
กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก "พระอภัยมณี"
พีปาร์คจะเป็นอย่างไรโปรดติดตามตอนต่อไป...
ฟิคเรื่องนี้ตามใจฉัน แต่งไปเรื่อยๆหาได้มีสาระไม่
เน้นให้แบคและชานยอลได้กันเร็วๆ #ไม่ใช่
ประเด็นคือ...เกือบจะได้อยู่หอ
แต่.....ที่บ้านเห็นว่าเด็กเกินกว่าจะอยู่
อาจจะเพราะนิสัยหรือะไรก็ตาม ชีวิตม.ปลายเลยเป็นปกติ
ไม่ได้แหวกไปอยู่ในหอแบบที่ฝัน
อาจจะดูประหลาดๆ แต่อย่าถือสา ตามใจฉัน ตามใจเธอ
รักคนอ่านนะจ๊ะ ชอบกดเฟบ แบคเกรียนกดแอด
อยากให้ชานแบคได้กันไวๆก็เม้นนน #ไม่ใช่ล้ะ 55
ความคิดเห็น