คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Will Love, So I love[Part18]=บทลงโทษ--Love Part--
18
บทลงโทษ
“พี่รักนาย”
ประโยคนี้เวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ในหัว คนถูกบอกรักสะบัดหัวเล็กๆก่อนจะมีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นว่าใบหน้าหล่อนั่นที่ห่างกันเกือบเมตรตอนนี้ขยับเข้ามาห่างกันไม่ถึงฝ่ามือ สันจมูกของอีกฝ่ายสัมผัสเข้าที่ปลายจมูกทำให้ร่างบางถึงกับไปต่อไม่ถูก สองมือที่จับโซ่ไว้ถูกปล่อยทิ้งลงข้างตัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“เพียงแต่คิบอม.....หมอนั่น......”
“ทงเฮ!!!!!”
เสียงตวาดลั่นทำเอาคนที่สติเกือบหลุดลอยสะดุ้งจนริมฝีปากแตะเข้ากับอีกคนอย่างลืมตัว ทงเฮลุกขึ้นยืนแล้วผลักรุ่นพี่ออกไป แล้วหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ พร้อมกับครางเรียกชื่อออกมาเบาๆ
“คิบอม......”
“ยังดีที่จำได้ มานี่!!”
“อ๊ะ! ผมเจ็บนะ พี่อีทึก พี่คังอิน ช่วยหยุดคิบอมที”
“ขอโทษนะ คิบอมมันอารมณ์เสียมากเลยพี่.......”
เสียงของรุ่นพี่หน้าสวยเบาลงไปเรื่อยๆก่อนที่ตัวเองจะถูกลากออกมาโดยฝีมือของคนที่อารมณ์เสียเข้าขั้นรุนแรง ทงเฮพยายามจะแกะมือของคิบอมที่บีบเข้าที่ต้นแขนซะแน่นจนต้องกัดฟันเพื่อข่มความเจ็บ ร่างบางถูกเหวี่ยงเข้าไปในรถก่อนที่คนเหวี่ยงจะเดินอ้อมไปที่ฝั่งคนขับ
ทงเฮไม่พูดไม่จาอะไรทั้งสิ้นเพราะรู้ว่าวันนี้ตัวเองผิดเต็มประตู อยากจะแก้ตัวให้คนที่ขับรถอยู่ได้ฟังถึงเหตุผลว่าทำไมเขาถึงออกมา แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไปเพราะอารมณ์ของคิบอมตอนนี้คงจะไม่ยอมรับฟังอะไรทั้งนั้น เมื่อมาถึงที่โรงเรียน คิบอมก็หักพวงมาลัยอย่างน่าหวาดเสียวอีกครั้งก่อนจะลากร่างบางลงจากรถ ทงเฮพยายามจะสะบัดแขนอีกครั้งเพราะแรงบีบที่ต้นแขนนั้นเพิ่มขึ้นมากขึ้นโดยหารู้ไม่ว่าการที่เจ้าตัวเงียบไม่ยอมพูดอะไรนั่นแหละถึงได้ทำหให้อีกคนโกรธเป็นฝืนเป็นไฟมากกว่าเดิม
เมื่อมาถึงที่ห้อง ร่างบางพยายามจะไม่เข้าไปในห้องนอนเพราะกลัวคิบอมจะใช้อารมณ์ตัดสินเรื่องทั้งหมดแต่ทว่าขืนตัวได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนอน ทงเฮเอามือกุมบั้นท้ายน้อยๆก่อนจะเอ่ยปากพูดเมื่อคิบอมเริ่มถอดเสื้อนอก
“คิบอม......คิบอมฟังผมก่อน เรื่องนี้ผมพูดได้”
“ยังจะเอาอะไรมาอธิบายอีก เมื่อกี้นายก็จูบกับมัน”
“คิบอม! อันนั้นไม่ได้ตั้งใจ ผมก็แค่ตกใจเพราะเสียงของคิบอมตวาดนั่นแหละ”
“อย่ามาโกหก!! นายก็รู้ว่าฉันเกลียดคนโกหก”
คิบอมรุดคร่อมร่างบางก่อนจะบีบต้นแขนสองข้างแล้วเขย่าแรงๆจนทงเฮแอบเบ้ปากเล็กน้อยด้วยความเจ็บ ใบหน้านั่นเหมือนจะไม่แสดงอะไรออกมา แต่ทว่าน้ำเสียงกลับดุดันจนเขานึกกลัว คิบอมน่ากลัวเกินไป คิบอมน่ากลัวอย่างที่เขาว่ากันจริงๆ
“เรื่องนั้นผมไม่ได้โกหกนะ”
“แต่นายบอกนายจะอยู่ที่ห้อง!! นายบอกจะอยู่กับซองมิน”
“ใช่ ตอนแรกผมคิดแบบนั้น ผม........”
“นาย
“ขอโทษ ผมขอโทษคิบอม จะบอกว่าไม่ตั้งใจก็ไม่ได้ ผมขอโทษ”
“สายเกินไปแล้วทงเฮ เตรียมรับบทลงโทษของคนโกหกได้เลย”
เปลี่ยนจากต้นแขนมาเป็นรวบข้อมือทั้งสองข้างก่อนจะกดไว้เหนือหัวทำเอาทงเฮนอนราบไปกับเตียง ส่วนอีกมือที่ว่างก็กระชากเสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อนตัวโปรดจนกระดุมหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดี ริมฝีปากของคนอารมณ์ร้อนประกบลงมาปิดริมฝีปากบางทันที ความร้อนแผ่ขยายไปทั่วโพรงปากเล็กทำเอาร่างบางต้องบ่ายหน้าหนีหากแต่ว่าถูกล็อคไว้โดยมือหนา ความอ่อนโยนที่เคยมีให้กลับกลายเป็นว่ามีแต่ความรุนแรงเท่านั้นที่ได้รับ แรงขยี้ที่ริมฝีปากทำให้คนตัวเล็กได้กลิ่นคาวเลือด ใบหน้าหล่อเลื่อนลงไปไซร้ที่ซอกคอขาวพลางขบเม้มทำรอยรักอย่างรุนแรงจนทงเฮต้องหลุดปากร้องออกมา
“เจ็บ!~ คิบอม ผมเจ็บ.....ฮึก”
“หึ! ฉันบอกแล้วยังไง ถ้าหากคิดจะขัดคำสั่งก็ต้องโดนแบบนี้แหละ”
“ไม่นะคิบอม! อื้อ....ฮึก” ร่างเล็กเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงครางพลางสะกัดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ลิ้นหนาที่กำลังหยอกล้อกับยอดอกสีสวยทำเอาทงเฮเผลอแอ่นอกขึ้นรับตามสัญชาตญาณ เสียงเค่นหัวเราะของร่างสูงทำเอาใจดวงน้อยบอบช้ำอย่างไม่ทราบสาเหตุพลันน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้งเมื่อสัมผัสได้ถึงฟันที่กำลังขบตามร่างกายอย่างไม่มีปราณี
“ฮึก....พอแล้วคิบอม....ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องมันเป็นแบบนี้”
“.....หยุดพูดคำว่าขอโทษซักที!~ โธ่เว้ย!!!!!”
ร่างสูงลุกขึ้นนั่งทำเอาคนที่เป็นอิสระดึงเสื้อขึ้นปิดตามร่างกายก่อนจะวิ่งหนีออกไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมา ทงเฮวิ่งหนีกลับมาที่ห้องแล้วกดออดหน้าห้องถี่จนคนมาเปิดประตูอย่างคยูฮยอนถึงกับเกิดอาการหัวเสียเพราะเกือบจะเกลี้ยกล่อมให้ซองมินยอมมีอะไรด้วยได้แล้วแท้ๆ แต่พอเห็นน้ำตาและสภาพที่หลุดลุ่ยของคนกดออดทำเอาคนที่แพ้น้ำตาเคะต้องรีบโอ๋แล้วพาเข้าห้องอย่างรวดเร็ว
“ทงเฮ.....เป็นอะไรไป”
ซองมินที่จัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้วก็ลุกเข้ามาเดินข้างๆเพื่อนสนิทที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนโซฟา สายตาเหลือบไปเห็นร่องรอยของการถูกขบเม้มเต็มร่างกายก็เกิดอาการสงสัย
“รอย....รอยอะไรน่ะ ทำไมเลือดคั่งอยู่อย่างนั้น ปากนายแตกด้วย”
“ฮือ.....ฉันเกลียดคิบอมแล้ว.......ฉันไม่อยากยุ่งกับคิบอมแล้ว”
“เอ้าๆ ใจเย็นๆสิทงเฮ หยุดร้องไห้ก่อน”
มือเล็กเอื้อมไปปาดน้ำตาให้เพื่อนก่อนจะลูบหัวเบาๆแล้วเลื่อนให้มาซบกับบ่า ไหล่บางสั่นน้อยๆเพราะแรงสะอื้น ส่วนคยูฮยอนก็ทำอะไรไม่ถูกได้แต่เดินวนไปวนมาแล้วหันมาโอ๋บ้างเป็นบ้างครั้งจนซองมินนึกรำคาญที่แฟนของตัวเองทำคนนั่งมองปวดหัว
“ตัวใหญ่ ตัวใหญ่หยุดเดินเถอะ เค้าเวียนหัว แล้วไอ้ท่าโอ๋ของตัวใหญ่มันไม่ได้ดูดีเลยนะ”
“อ่า....ตัวเล็กก็รู้ว่าเค้าแพ้น้ำตาเคะแต่ไหนแต่ไร แล้วทงเฮมาแบบนี้จะไม่ให้เค้าลนลานได้ไง”
“ทงเฮ.....ดีขึ้นรึยัง นี่ตกลงว่าทะเลาะกับคิบอมใช่มั้ย?”
“อื้อ” คนถูกถามพยักหน้าเบาๆแล้วถูไถไปมาบนหน้าอกของเพื่อน ซองมินเอามือประกบหน้าของร่างบางแล้วดันออกมาให้คุยกัน กะจะต่อว่าเรื่องที่ไม่ยอมเชื่อฟังกัน แต่พอเห็นสภาพใบหน้าก็อดถอนหายใจหนักๆไม่ได้ หูตาแดงก่ำเพราะเจ้าตัวขยี้ไม่ให้ดูดี
“ฉันเตือนนายก่อนออกไปแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไป”
“ฮึก....ฉันก็บอกนายแล้วไม่ใช่หรอว่าห้ามบอกใคร”
“นี่ทงเฮ สัญญาก็เป็นสัญญา ฉันไม่ผิดคำพูดที่ให้ไว้กับนายหรอกนะ นายก็น่าจะรู้ว่าคิบอมทำได้ทุกอย่าง ไม่มาแม้กระทั่งที่ห้อง แต่พี่อีทึกโทรมาบอกว่าตอนนี้คิบอมกำลังหานายให้ควั่ก ให้ฉันโทรไปตามนายกลับมาไม่อย่างนั้นคิบอมเล่นตายแน่ๆ พอฉันโทรนายก็ไม่รับสาย ตกลงว่าฉันจะว่านายยังไงดีเนี่ยฮะ”
“ตัวเล็กอย่าดุนักสิ ทงเฮจะร้องไห้อีกแล้ว ว้ากกกก”
“สะเทือนใจมากนักกลับห้องไปเลยไป-_- หมั่นไส้ว่ะ”
“โหยยยย ตัวเล็กเล่นแมนแบบนี้ แล้วเค้าจะแมนต่อยังไงดีเนี่ย”
สายตาค้อนวงโตถูกส่งมาจากร่างเล็กที่กำลังปลอบใจเพื่อนสนิท คยูฮยอนส่งสายตาล้อเล่นไปให้คนรักก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆคนที่กำลังขวัญเสีย
“ทงเฮ ยังไงก็คุยกับคิบอมให้รู้เรื่องนะเข้าใจรึเปล่า”
“ไม่เอาแล้วคยู สุดท้ายก็โดนทำแบบนั้นกลับมา ฉันเจ็บเป็นเหมือนกันนะ”
“นายอยากรู้มั้ย ว่าทำไมคิบอมถึงหวงนายนักหนา ทั้งๆที่ยุนโฮ(อาจจะ)ไม่เลวร้ายอะไร”
“อือ อยากรู้ ฉันอยากรู้หมดทุกเรื่องเลย”
“ไม่ได้หรอก บางเรื่องถ้านายยังไม่รู้ ก็แสดงว่าคิบอมไม่อยากให้นายรู้ เอาเป็นว่าสองคนนั้นไม่ถูกกันก็เพราะนาย คิบอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้นายมา ตามที่ตกลงกันไว้เมื่อก่อนที่คิบอมจะขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊ง มันน่ะเกลียดอะไรแบบนี้จะตาย แต่มันก็ยอมทำ.....เพื่อนาย”
“แต่........แต่คิบอมไม่ฟังฉัน”
“ก็เพราะว่านายไม่ยอมพูดต่างหาก ใช่มั้ย?”
“ตอนนั้นคิบอมอารมณ์ไม่ดีนี่นา......ขับรถก็ยิ่งน่ากลัวอยู่”
“เอาเป็นว่า หาทางง้อมันให้เร็วที่สุด เชื่อฉัน ถ้าปล่อยไว้นานเท่าไหร่ มันจะยิ่งบูดนะรู้มั้ย”
“คิบอมไม่ใช่ของกินซักหน่อย คยูฮยอนก็.....”
“แล้วก็อย่าร้องไห้อีกล่ะ น้ำตาน่ะถ้าไม่จำเป็นอย่าใช้มันพร่ำเพรื่อเข้าใจเปล่า?”
มือหนาเอื้อมไปปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลด้วยความซาบซึ้งทำเอาคนที่คล้ายจะเป็นส่วนเกินต้องกระแอมขึ้นมาเบาๆ ทงเฮเลยหัวเราะแหะๆก่อนจะไปนอนกลิ้งอยู่บนเตียงหลายตลบแล้วตัดสินใจได้ว่าจะขึ้นไปอธิบายให้คิบอมรู้เรื่อง แต่ก่อนจะไปเจ้าตัวก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อเสียก่อนเพราะตัวเก่านั้นถูกคิบอมกระชากไม่มีชิ้นดี
“ตัวเล็กหึงหรอ”
เมื่อทงเฮเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำร่างสูงก็ปรี่เข้าประชิดคนตัวเล็กที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโซฟาทันที ทำเอาคนถูกถามสะดุ้งเล็กๆแล้วพยายามดันใบหน้า(หื่น)ให้มีระยะห่างเพื่อหายใจ คยูฮยอนทำปากบู่เล็กน้อยแต่ก็ยังหาเรื่องกระแซะๆคนรักต่อ
“นั่นแหน่~ ตัวเล็กหึงเค้าแล้ว”
“นี่! จะแหย่ก็แหย่ไป แต่มือน่ะอย่าให้มันเกินเลยได้มั้ยห๊ะ?”
ว่าแล้วก็ตีเพี๊ยะลงที่มือของคนตัวใหญ่ที่กำลังจะล้วงเข้ามาในเสื้อ คยูฮยอนหัวเราะเบาๆก่อนจะรวบตัวซองมินมากอดไว้บนตักพลางเอาคางเกยไหล่แล้วโยกไปมาเหมือนกับเด็กๆ ร่างเล็กไม่ได้ขัดขืนอะไรแถมยังแกล้งทิ้งน้ำหนักตัวลงไปทั้งหมดเผื่อว่าร่างสูงขี้แกล้งจะโวยวายขึ้นมาบ้าง
“ซองมิน.....เอ่อ....ไม่มีอะไรหรอก ฉันจะบอกว่าเดี๋ยวมานะ”
“ไอ้เดี๋ยวมาของนาย อย่าให้หายไปทั้งคืนละกัน”
“ตัวใหญ่! อย่าไปแซวทงเฮแบบนั้นสิ เค้าแซวได้คนเดียวนะ อย่าให้คิบอมต้องพยุงกลับมาล่ะ”
แหม่ซองมิน- - ไอ้เราก็นึกว่าห่วงกัน
คนถูกแซวทิ้งไว้เพียงสายตาค้อนๆก่อนจะหายออกไป เมื่อเห็นว่าเพื่อนออกไปแล้ว คู่รักคยูมินเลยหันกลับมาเข้าโลกของตัวเองต่อ
“นี่ถ้าเค้าแอบออกไปอย่างทงเฮ ตัวใหญ่จะทำแบบนั้นมั้ย?”
“มันก็ต้องดูแหละว่าตัวเล็กไปกับใคร ถ้าตัวเล็กไปกับผู้หญิงหรือไม่ก็เคะสวยๆซักคน เค้าจะไม่ว่าอะไร”
“นี่คิดจะหาเรื่องนอกใจกันใช่มั้ย”
“บ้าหรอ~ มีตัวเล็กคนเดียวก็เกินพอแล้ว หอมก็หอม น่ากินก็น่ากิน จะทิ้งได้ยังไงกัน”
ว่าแล้วก็ก้มลงหอมแก้มคนรักซักฟอดสองฟอดให้ชื่นใจก่อนจะก้มต่ำลงไปไซร้ที่ซอกคอขาวทำเอาซองมินต้องเอื้อมมือไปตีไหล่ของคนคุกคามเบาๆ
“ความรักของเราราบรื่นน่ะดีแล้ว อย่าพูดอะไรอย่างนี้อีกนะตัวเล็ก”
“อือ แล้วตัวใหญ่ว่าความรักของเรามันจะไม่มีอุปสรรคเลยจริงๆน่ะหรอ??”
ทงเฮที่เดินออกจากห้องมานานแล้วก็หยุดอยู่ที่หน้าห้องที่เพิ่งวิ่งหนีออกมาประมาณเกือบๆครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เจ้าตัวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเปิดประตูเข้าไปแล้วมองซ้ายขวาเผื่อว่าถ้าคิบอมอยู่ด้านนอกเขาอาจจะต้องเตรียมใจมากกว่านี้ซักนิด แต่ถ้าคิบอมอยู่ในห้อง เขาก็จะได้มีเวลาเตรียมใจอีกหน่อย ขาเรียวก้าวเข้าไปในห้องอย่างหวาดๆก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของร่างสูงที่ไม่แน่ใจว่าอารมณ์ดีขึ้นรึยัง มือบางวางลงที่ลูกบิดก่อนจะค่อยๆหมุนแล้วเปิดเข้าไปช้าๆ ความฝืดที่เพิ่มขึ้นทำเอาต้องเพิ่มแรงผลักก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปดูสภาพห้องพบว่าเละไม่มีชิ้นดี
แล้วใครจะเก็บกันล่ะเนี่ย??
ทงเฮเดินเก็บของให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะไปหยุดอยู่ที่เตียงที่มีร่างสูงของคิบอมนอนพาดขวางอยู่ ใบหน้าของคนที่กำลังนอนดูไม่มีพิษภัยอะไร สองเท้าพาร่างบางมาหยุดอยู่ข้างเตียงก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวลงข้างเตียงพลางยกมือที่เกยไว้ที่หน้าผากออก คิ้วเรียวขมวดแน่นแต่ก็ยังไม่ยอมลืมตาทำเอาร่างบางเผลอยิ้มออกมาเสียอย่างนั้น
เหมือนเด็กๆเลย.....คิบอม
“ผมขอโทษนะคิบอมที่วันนี้แอบหนีไปโดยไม่บอก”
“............”
“อ่า....ต้องสารภาพผิดตอนนายหลับนั่นแหละ ไม่งั้นไม่ได้พูดกันแหงๆ ทำฉันเจ็บไปหมดเลย”
“...........”
“ไม่รู้นะว่าคิบอมจะจำได้รึเปล่า เมื่อตอนโน้นที่ฉันทำกระเป๋าตังค์หาย ก็ได้รุ่นพี่เนี่ยแหละที่ช่วยเก็บไว้ให้ ฉันเลยบอกไปว่าถ้าอยากได้อะไรก็ให้บอก เพราะฉันไม่มีเงิน”
“...........”
“รุ่นพี่เลยบอกให้ไปเดทกัน ฉันเลยจำเป็นต้องตกลง”
“............”
“ที่ไม่บอกนายเพราะรู้ว่า ยังไงนายก็คงห้ามฉันแน่ๆ”
“...........”
“......แต่ที่ฉันคาดไม่ถึงก็คือ....ฉันไม่คิดว่ารุ่นพี่จะบอกรัก”
“..............”
“ฮ่ะๆ ทั้งๆที่ฉันเป็นแค่เด็กของมัธยมซองจินธรรมดาๆ แต่กลายเป็นว่ามีค่ากับเด็กมัธยมฮันวองทั้งสองคนซะอย่างนั้น ถึงรุ่นพี่จะบอกรักฉันจนแอบใจเต้นไปหลายตลบก็เถอะ แต่รู้อะไรมั้ยคิบอม.....”
“..............”
“ฉันรักนายที่สุด”
ว่าจบคนตัวเล็กก็นั่งตบปากตัวเองเบาๆก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่ยังคงนอนนิ่งก็นึกดีใจที่ไม่ได้ตื่นขึ้นมาได้ยินคำบอกรักบ้าๆบอๆไร้ความโรแมนติกสิ้นดี ยิ้มบางๆวาดผ่านที่ใบหน้าหวานก่อนที่สมองจะสั่งให้หลับตาพลางก้มหน้าลงไปใกล้แล้วประทับรอยจูบแผ่วเบาไว้ที่หน้าผากของอีกคน เมื่อลืมตาขึ้นมาหวังว่าจะมองหน้าคนที่แอบชอบให้เต็มตาอีกครั้งแล้วจะลุกออกไป กลายเป็นว่าเจอสายตาคมๆนั่นจ้องมาอยู่ทำเอาไปต่อไม่ถูก ร่างบางทำเพียงแค่ก้มเงอะๆงะๆอยู่อย่างนั้น มือหนาสอดเข้าที่เอวบางก่อนจะกอดรัดแล้วพลิกตัวให้ลงมานอนอยู่ใต้ร่างของเขา
“เมื่อกี้นายบอกรักฉันหรอ?”
“อ่า...../// คิบอมไม่ได้หลับหรอ”
“ฉันก็แค่พักสายตาก็เท่านั้นแหละ ตกลงว่ายังไง คนปากแข็ง”
“กะ...ก็ตามที่คิบอมได้ยินนั่นแหละ ละ....แล้วทำไมต้องเงียบด้วยเล่า>O< คิบอมอ่ะปล่อยเลยยยยย”
ทงเฮดิ้นไปมาเล็กน้อยพอเป็นพิธีก่อนจะหยุดเมื่อร่างสูงลงสัมผัสอบอุ่นที่หน้าผากเหมือนที่เขาทำให้คิบอมเมื่อครู่ ทงเฮหลับตาพริ้มก่อนจะเตรียมใจรับที่ต่อไป กลายเป็นว่าพอริมฝีปากหนาถอนออกจากหน้าผากแล้ว นิ้วเรียวก็ดีดเข้าที่หน้าผากของเขาต่อ
“อย่าไปทำหน้ายั่วใครที่ไหนเข้าล่ะ”
“อะไรของคิบอมเนี่ย.....นิ้วหรือไม้วะ แข็งชิบ”
ประโยคสุดท้ายบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะโดนปิดปากด้วยลิ้นหนาที่สอดเข้ามาในปากของเขาแทบจะทันที แขนเล็กยกขึ้นโอบรอบคอของร่างสูงก่อนจะส่งลิ้นหยอกเย้าพอเป็นพิธี ร่างสูงดูดริมฝีปากล่างเล็กๆแล้วก็จัดการปิดมันลงไปอีกรอบสนองความต้องการทั้งของตัวเองและคนตัวเล็กที่กำลังยั่วได้ที่
⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬⑬
หากันเอาเองนะคะ
Talk ส่งท้ายบท
ฉากนั้น.....มันมาอีกแล้ว-o- ตังค์ว่าจะให้มันเศร้าโศกาให้น้ำตาไหลกันเป็นสายเลือดซักหน่อย ก็เห็นหนูเฮคิดซะเจ็บช้ำเสียอย่างนั้น แต่กลายเป็นว่าพอเจอสองคู่หูชู่ชื้นคยูมินเลยแอบฮา(?)ซะงั้น
ตอนนี้นั่งปั่นตอนเที่ยงคืนเพราะตอนกลางวันโดนพี่ติววิทยาศาสตร์เรื่องไฟฟ้าจนแทบจะไปนั่งต่อวงจรเองอยู่แล้ว เลยมีเวลาตอนกลางคืนปั่น ส่วนฉากเอ็นซีก็......พอมองนาฬิกา อ้าวชิบแล้ว เที่ยงคืนกว่า นอนเหอะ= = เดี๋ยวมันตื้อคิดอะไรไม่ออกแล้วจะกลายเป็นให้รีดเดอร์ง่วงตามสภาวะอารมณ์ของตังค์ในตอนนั้นด้วย
ส่วนฉากบอกรักของหนูเฮนี่ออกแนวล่อแหลมนิดๆเพราะตังค์วางพล็อตไว้อย่างนั้น ไม่อยากจะบอกตอนนั่นงเขียนพล็อตนี่พ่อนั่งอยู่ข้างๆ แม่นั่งอยู่ข้างหน้า แต่ก็ปิ๊งขึ้นมาเลยต้องเขียนเสียเดี๋ยวนั้น ซึ่งเขียนไว้ว่า เฮขอโทษอธิบายถึงความจำเป็นจูบหน้าผากบอมลืมตาตัดฉากเอ็นซี
มันง่ายใช่มั้ยล่ะการเขียนพล็อตของตังค์-.,- ไม่หวงค่ะ รีดเดอร์เอาไปใช้ได้ทุกคน 55+
ส่วนวิธีการอ่านนั้นก็ขอให้กลับไปอ่านตอนที่ 20 นะคะ^^ ตังค์จะไม่บอกซ้ำ(ด้วยเหตุผลที่ว่า ขี้เกียจ แฮ่-_-V) ตอนนี้เมลล์บ๊อกเลยเกิดอาการเงียบเหงาเพราะไม่มีใครส่งมาขอ(ก๊ากกก.....)
ไม่ได้อยู่บ้านตัวเองก็รู้สึกเกิดอาการแปลกๆ แต่เขียนเอ็นซีออกมาชนิดที่ว่าร้อนแรงกว่าของคราวที่แล้วแน่นอน เพราะตังค์เองอ่านซ้ำหลายรอบ(ด้วยความหื่น) ไม่ใช่ๆ เพื่อตรวจคำผิดต่างหาก แต่ถ้ายังมีคำผิดอยู่ก็แสดงว่าตังค์หื่นจริงๆนั่นแหละ แฮ่-.,-v
ส่วนฉากนี้จะบอกว่าใช้เวลาเกือบ 4 ชั่วโมงกันเลยทีเดียวในการเขียน เพราะต้องเปิดของหลายๆคนขึ้นมาดูเป็นแนวทาง(ในการหื่น) ไม่รู้ว่าจะเรียกเลือดได้ดีขนาดไหนแต่จะบอกว่าตังค์เลือดกำเดาไหลไปแล้วรอบนึง-.,.-
อ๊ะๆ พวกไร้เดียงสาที่ว่า อ่านฉากนั้นแล้วไม่ยอมเม้นต์เพียงเพราะอาย(แล้วอย่างนั้นจะมาอ่านทำไม?)ระวังตัวให้ดีๆนะคะ อาจจะโดนทงเฮตามไปเกิดอาการเคะแตกถึงในฝันเพียงเพราะว่าเข้าไปอ่านฉากน่าอายของเขาแล้วไม่ยอมเม้นต์ หึ! ไม่รู้ฤทธิ์ของอีทงเฮในเรื่องนี้ใช่มั้ย?
พล่ามมาเยอะสุดท้ายก็ไม่มีอะไรมาก แค่อยากจะขอให้รีดเดอร์ทุกคนติดตามเรื่องนี้ต่อๆไป
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์และกำลังใจ^^ รวมไปถึงนักอ่านเงาที่ไม่แสดงตัว
View ที่เยอะขึ้นเรื่อยๆบอกได้ว่าฟิคของตังค์ก็ไม่ใช่ขี้ๆ เพียงแต่ว่าอย่าให้มันเป็นเพียงตัวเลขที่ไร้ค่า แสดงตัวได้นะคะไม่ว่ากัน^^
ความคิดเห็น