คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Will Love, So I love[Part 17]=คำขอร้องของยุนโฮ ตอบคำถาม : E.L.F. ฮีชอลE.L.F.
17
คำขอร้องของยุนโฮ
“เดี๋ยวผมไปดูต้นไม้นะแม่!”
“ตามสบายจ้ะ เอ้อ!!........” เขาไม่ฟังสิ่งที่แม่กำลังจะพูดต่อแต่กลับรีบสาวเท้าเร็วๆให้ออกไปที่สวนข้างบ้าน ร่างบางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้าร่มสามส่วนถอดรองเท้าเหยียบย่ำลงบนพื้นหญ้าสีเขียวสด วันนี้ฟ้าไม่ใสเหมือนเคยเลยทำให้ไม่มีแดดแรงเหมือนทุกวัน ฮีชอลเดินไปหยิบบัวรดน้ำกับส้อมพรวนดินแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าต้นไม้ต้นแรกก่อนจะทรุดตัวลงนั่งแถวนั้น
หญิงสาวที่เพิ่งจะล้างจานเสร็จเดินมาพิงกรอบประตูแล้วยิ้มกับสิ่งที่ลูกชายของเธอกำลังทำ เป็นเพราะเธออยากมีลูกสาวฉะนั้นจึงไม่แปลกถ้าหากว่าฮีชอลจะมีท่าทางหวานแหววและแบ๊วเกินตัว แต่เพื่อนๆของลูกชายเธอมีแต่คนรับประกันว่าแมนเต็มร้อยเพราะท่าทางลุยๆและเป็นนักกิจกรรมของโรงเรียนทำให้ฮีชอลดูเป็นผู้ชายขึ้นมาบ้าง ยกเว้นก็แต่ใบหน้าสวยคมนั่นที่ใครๆต่างก็พากันหลงใหลและอิจฉา
เสียงออดหน้าบ้านทำเธอหลุดจากภวังค์ก่อนจะระบายยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงโทรศัพท์เมื่อครู่จากซีวอนที่โทรมาบอกว่าจะเข้ามาเยี่ยม ผ้ากันเปื้อนถูกถอดออกก่อนที่สองเท้าจะผ้าหญิงสาวไปหยุดอยู่หน้าประตูเมื่อเปิดออกก็เจอร่างสูงคุ้นตาที่วันนี้ก็มาพร้อมกับของฝากอีกเช่นเคย ทำเอาคนรับต้องเอ่ยปากต่อว่าเบาๆด้วยความเกรงใจ(แต่มือก็รับมาซะอย่างนั้น= =)
“แหม~ แบกมาอีกแล้ว จนตอนนี้กินกันไม่หมดแล้วนะซีวอน”
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมขอฝากท้องไว้ที่บ้านคุณน้าทั้งวันเลยละกันครับ”
เสื้อตัวนอกถูกพาดไว้ที่แขวนเสื้อหน้าบ้านก่อนที่เจ้าของเสื้อจะเดินตามเจ้าของบ้านเข้าไปอย่างมีมารยาท เมื่อมาถึงยังห้องรับแขกที่อยู่ติดสวนเขาก็เห็นร่างบางที่ตนเองตั้งใจจะมาก่อกวนวันนี้กำลังก้มๆเงยๆอยู่แถวต้นไม้
“ฮีชอลกำลังทำสวนอยู่ ถ้ายังไงก็นั่งดูทีวีไปก่อน น้าขอตัวไปตากผ้าก่อนนะ”
ร่างสูงก้มหัวตอบรับ เมื่อเห็นหญิงสาวเจ้าของบ้านเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป เขาเลยลุกไปยืนพิงกรอบประตูแล้วกอดอกพลางส่งเสียงกระแอม(เรียกร้องความสนใจ)นิดๆ แต่ทว่าร่างบางกลับฮัมเพลงไปเรื่อยเปื่อยชมนกชมไม้อย่างรื่นรมย์ เอาซีวอนต้องลงไปเหยียบหญ้าทั้งๆที่ตัวเองไม่ชอบเลยซักนิด ก่อนจะโอบกอดคนอารมณ์ดีจากทางด้านหลังจนเจ้าตัวสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจก่อนจะโวยวายเบาๆเพราะกลัวแม่จะมาเห็นเข้า
“”นี่เจ้าบ้า~ ทำอะไรของนาย ปล่อยนะ”
“พี่นี่โวยวายอีกแล้ว เดี๋ยวแม่ก็มาเห็นหรอก”
“แม่ใครพูดให้มันดีๆนะซีวอน แล้วก็ปล่อยซักทีสิ!”
“ตัวพี่หอม......” ไม่ฟังเสียงโวยวายแถมยังสูดกลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนผมนุ่มอีกด้วย ก่อนจะไล่จมูกฟุดฟิดลงมาที่ซอกคอขาวทำเอาคนสวยสะดุ้งเล็กๆแล้วพยายามจะดันคนที่อยู่ทางด้านหลังให้ออกไป
“พี่ใช้น้ำหอมอะไร ทำไมหอมจัง”
“ฉันไม่ได้ใช้น้ำหอมตอนอยู่บ้านให้เปลืองเล่นหรอก นี่! ฉันบอกให้ปล่อยยังไงเล่า”
“ถ้างั้นพี่จะบอกว่านี่เป็นกลิ่นตัวของพี่เองอย่างนั้นสิ รู้มั้ยว่ามันน่ากิน”
ซีอนที่เข้าโหมดอ้อนงับเข้าเบาๆบริเวณใบหูทำเอาคนที่โดนงับแทบทรุด เรี่ยวแรงที่พยายามจะผลักตัวคนขี้แกล้งให้ออกมาเมื่อครู่ถูกสูบหายไปหมดทำให้แข้งขาไม่มีแรง อาจจะทรงตัวไม่ได้ด้วยซ้ำถ้าหากว่าไม่มีคนตัวสูงคอยพยุงไว้
“โหย แค่นี้ก็เข่าอ่อน พี่นี่ไร้เดียงสาจริง” คนถูกต่อว่าว่าไร้เดียงสาเมื่อเป็นอิสระแล้วก็หันไปชกไหล่คนตัวสูงเบาๆ เขาเริ่มจะรู้สึกดีที่มีซีวอนมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆทำให้ไม่ได้โวยวายมากเหมือนแต่ก่อน แต่ยังไงๆก็ยังไม่ชินกับพฤติกรรมหนวดปลาหมึกของคนข้างตัว
“ไปเปลี่ยนชุดไป”
“หือ? ผมเอามาชุดเดียวนะ ไม่เปลี่ยนหรอก ดูดีจะตาย”
“แน่ใจนะว่าไม่เปลี่ยน?” ร่างบางว่าย้ำอีกครั้งก่อนจะเดินไปเปิดน้ำล้างมือแล้วต่อสายยางทำเอาคนที่ยืนอยู่ขมวดคิ้วเล็กๆแล้วเดินตามฮีชอลที่กำลังรดน้ำด้วยสายยางไป ก่อนจะเบ้ปากน้อยๆเพราะหญ้าที่ทิ่มเท้าทำเอาเขาอยากจะกัดลิ้นตายเสียตรงนั้น ไม่ชอบเลยให้ตายเหอะ!
“ผมไม่เปลี่ยน บอกแล้วไงว่าดูดี”
คนสวยไม่ตอบอะไรแล้วรดน้ำไปเรื่อยพลางฮัมเพลงเบาๆ ส่วนซีวอนก็ทำเพียงแค่ยืนงงแล้วใช้นิ้วกระแซะแกล้งคนข้างๆเรื่อย ทว่าฮีชอลไม่วีนเหมือนเก่าแถมยังหันมายิ้มหวานให้เขาจนรู้สึกเสียววาบไปทั่วหลัง แล้วลางสังหรณ์ก็เป็นจริง เพราะน้ำจากสายยางที่ตอนแรกไหลลงที่ต้นไม้กลับกลายเป็นว่าพุ่งมาทางเขาทำเอาต้องเอามือปัดป่ายสายยางให้ออกไปจากตัวเขา
“เฮ้~ นี่พี่เล่นอะไรเนี่ย!”
“บอกแล้วว่าให้เปลี่ยนชุด”
“ผมไม่ยอมเปียกคนเดียวหรอก” ว่าแล้วก็พุ่งตัวเข้าไปหาอีกครโดยใช้มือซ้ายบังหน้า ส่วนมือขวาก็พยายามจะเบนทิศทางของสายยางให้หันไปอีกทาง ทำเอาฮีชอลต้องเอามือบังหน้าก่อนจะกระโดดเหยงๆไปที่อื่นเพราะน้ำเย็นไม่ใช่เล่น เมื่อสายยางอยู่ในมือของร่างสูง เจ้าตัวก็ไม่รอช้าวิ่งฉีดเข้าใส่คนสวยที่กำลังยืนสะบัดเสื้อเบาๆ
“ซีวอน!! หยุดเล่นเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“เอ้า! เมื่อกี้คนสวยคนไหนมาฉีดน้ำใส่ผมล่ะ”
“อย่ามาพูดจาชวนเลี่ยน พอแล้วซีวอน><! อากาศมันเย็นนะ”
“งั้นผมต้องกอดพี่ใช่มั้ยถึงจะหายหนาว”
สายยางถูกเขวี้ยงทิ้งก่อนที่ร่างบางจะรู้สึกได้ถึงว่าตัวเองถูกรวบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่าย แขนแกร่งที่โอบมาทางด้านหลังทำเอาฮีชอลสะดุ้งเพราะเสื้อที่เขาใส่เป็นสีขาวและเป็นผ้าบาง ฉะนั้นเวลาโดนน้ำก็ทำให้แนบเนื้อจนเห็นไปถึงไหนๆ เมื่อตั้งสติได้คนสวยเลยดิ้นน้อยๆเพื่อให้อีกคนปล่อยตัว
“ซีวอน......”
“พี่ได้ยินเสียงหัวใจผมมั้ย”
“อะไรของนายกันเล่า.....วันนี้มาเลี่ยนนะนายน่ะ”
“ผมตื่นเต้นนะ เวลาได้อยู่ใกล้พี่”
“เชื่อตายเหอะ ดูมือนายมันเลื้อยได้เป็นธรรมชาติมากๆเลยเวลาอยู่กับฉันเนี่ย”
เสียงพูดคุยเงียบลงไปอีกครั้งทำเอาคนที่ซุกอยู่ที่แผงอกกว้างได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายที่เอ่ยปากบอกว่าตื่นเต้น ลมเย็นๆที่พัดมาทำเอาฮีชอลสะดุ้งอีกครั้งแล้วพยายามจะผลักร่างหนาออก
“หนะ......หนาว ฉันหนาวแล้วซีวอน ปล่อยเถอะ”
“ใครใช้ให้พี่ใส่เสื้อสีขาวกัน”
“ไม่คิดว่าจะได้เล่นน้ำนี่!”
“ให้ตายเหอะ พี่ยั่วกันเหลือเกินนะ”
“ยั่วบ้ายั่วบออะไร นี่! ปล่อยได้แล้วนะ อ๊ะ.......”
ไม่ปล่อยให้คนสวยได้โวยวายเยอะ ร่างสูงก็ก้มหน้าลงมาปิดปาก(ด้วยปาก)ทันที ฮีชอลเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะดิ้นน้อยๆ ภาพเมื่อหลายปีก่อนย้อนกลับเข้ามาในหัวทำเอาคนสวยเราดิ้นสุดแรงเกิดแล้วปิดปากแน่นไม่ให้ลิ้นหนาแทรกเข้ามาได้ แต่ทว่าคนตัวสูงกลับไม่ได้รีบร้อนอะไร ใช้ลิ้นจ่ออยู่ที่ริมฝีปากบางแล้วค่อยๆแทรกเข้าไปอย่างเนียนๆ ดวงตากลมโตค่อยๆปิดลงเพื่อรับสัมผัสหอมหวานนี่ด้วยใจ ซีวอนใช้มือเอียงใบหน้าสวยให้ถูกองศาก่อนจะรั้งท้ายทอยเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น คนที่ไม่คุ้นชินกับการจูบเลยทำเพียงแค่เบี่ยงลิ้นหนี แต่ทว่าลิ้นหนากลับส่งเข้ามาหยอกเย้าอยู่เรื่อยจนหายใจไม่ทัน มือเรียวยกขึ้นทุบที่อกกว้างเพื่อประท้วงเพราะกินเวลาไปหลายนาที จากที่ตอนแรกว่าหนาวกลายเป็นว่าเหงื่อตกกันทั้งคู่ ริมฝีปากหนาถอนออกอย่างอ้อยอิ่งราวกับเสียดาย ก่อนจะเลียริมฝีปากแดงส่งท้ายแล้วใช้มือประกบดวงหน้าสวยให้เงยขึ้นมามองหน้ากัน
“บอกแล้วไงว่าพี่น่ากิน”
“บ้าชะมัด! นายแย่งอากาศฉันหายใจนะ”
“หน้าแดงหมดแล้วพี่สาว”
“ว้ากกกก แกไปตายซะเถอะไอ้เด็กบ้า!!”
“ฮีชอล~ นิชคุณ
“ฮะแม่” หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดหน้าเช็ดตากันเสร็จเรียบร้อย ฮีชอลก็เดินลงมาในชุดเสื้อสีดำกับกางเกงขาสั้นที่ความยาวเท่าเข่าเผยให้เห็นน่องขาเรียวสวยที่ดูยังไง๊ยังไงก็ไม่น่าจะใช่ผู้ชาย ส่วนซีวอนที่ตัวเปียกม่อล่อกม่อแลกพอกันก็เปลี่ยนไปใส่ชุดคุณพ่อของคนสวย
ฮีชอลส่งยิ้มให้กับเพื่อนที่เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับของฝากอีกเช่นกัน คนเป็นแม่เลยทำได้แค่ยิ้มแล้วรับมาเท่านั้น นิชคุณเดินเข้ามานั่งส่งตรงข้ามกับซีวอนก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆเพื่อทักทาย ส่วนคุณชายที่มาก่อนก็ทำเพียงแค่ก้มหัวทักทายด้วยความไม่เต็มใจ
“คุณ ขึ้นไปที่ห้องมั้ย?”
“ไม่ต้อง!! ทำไมต้องขึ้นไปที่ห้องด้วย นั่งข้างล่างไม่ได้รึไง”
“อะไรของนายเนี่ยซีวอน-_-^ ฉันนัดคุณ
“จริงๆแล้วนั่งข้างล่างก็ได้ฮีชอล ไม่ได้ลำบากอะไร”
“เอางั้นก็ได้ งั้นเดี๋ยวฉันขึ้นไปเอาหนังสือก่อนละกัน”
คนสวยเดินขึ้นไปบนห้องพร้อมกับเช็ดผมไปด้วย ส่วนสองคนที่นั่งอยู่ด้านล่างก็นั่งเงียบจนซีวอนอดทนไม่ไหวต้องเอ่ยปากถามด้วยความหึง
“นายเป็นอะไรกับพี่ฮีชอล”
“เป็นเพื่อนที่โรงเรียนน่ะ^^”
“แล้วทำไมพี่เค้าถึงใส่ใจนายขนาดนี้ นายคิดอะไรกับพี่ฮีชอลรึเปล่า”
“ก็อย่างว่าแหละนะ ฮีชอลร่าเริงจะตายไป ใครอยู่ใกล้ก็หลงรักกันทั้งนั้นแหละ.........”
“ฮีชอลเป็นของฉัน”
“หึหึ ไม่รู้สิ :’)”
รอยยิ้มกวนประสาทแต่งแต้มบนใบหน้าหล่อของรุ่นพี่ที่เพิ่งมาใหม่ ซีวอนทำท่าฮึดฮัดอยากจะลุกขึ้นไปซัดแต่ทว่าคนที่เป็นประเด็นสนทนาวิ่งลงมาก่อน
“โทษทีๆ พอดีว่าหาหนังสือไม่เจอ เริ่มเลยละกันนะ”
การติวเป็นไปอย่างทุลักทุเลเพราะมีซีวอนคอยขัดตลอดเวลา คนช่างยั่วอย่างนิชคุณก็แกล้งทำเป็นจับนู่นจับนี่บนตัวฮีชอลโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่อง เมื่อร่างหนาโวยวายหนักๆเข้าคนสวยก็ทนไม่ไหวก่อนจะเอ่ยปากไล่อย่างรำคาญ
“นายจะง้องแง้งอีกนานมั้ยฮะซีวอน! อา....กลับบ้านไปเหอะ”
“เหอะๆ คิดว่าผมจะกลับใช่มั้ย ถ้าไอ้หมอนี่ยังไม่กลับ ผมก็ไม่กลับ!!”
“นี่ๆ ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้เด็กน้อย คุณรุ่นเดียวกับฉัน นายก็ต้องเรียกว่าพี่สิ”
“นี่พี่เข้าข้างมัน?”
“ซีวอน วันนี้นายกินยาแปลงอายุสมองรึไงเนี่ย ตอนนี้นายกำลังทำตัวเป็นเด็กห้าขวบนะ โอ๊ย!~ ไปไป๊ ฉันต้องอ่านหนังสือเข้าเอนทรานซ์นะ นายยังไม่ถึงวัยก็มานั่งก่อกวนอยู่ได้”
“เด็กห้าขวบจูบเก่งขนาดนั้นเลยหรอ”
“หะ...ห๊า! เอาอะไรมาพูด”
“ก็ใครกันที่หน้าแดงแล้วหอบแฮ่กๆ หมดแรงอยู่ในอ้อมอกผมน่ะ”
“หุบปากเดี๋ยวนี้นะไอ้ชเว๊>O<!!”
“วันนี้ผมขออยู่ที่ห้องนะคิบอม”
[แล้วนายจะทำอะไร มีเพื่อนหรอ?]
“ก็ซองมินไง วันนี้ซองมินบอกว่าจะนั่งอยู่ที่ห้องเป็นเพื่อนผม ยังไงคิบอมก็ไปปล่อยผีกับคยูอยอนเถอะ อยู่แต่กับผมทั้งวันเดี๋ยวจะน่าเบื่อเอาซะเปล่าๆ”
[เดี๋ยวเหอะเจ้าปลา อยู่ห้องก็อยู่ไป แต่อย่าให้จับได้ว่าหนีไปไหนล่ะ]
“คร้าบบบบบ”
ร่างบางแลบลิ้นใส่โทรศัพท์น้อยๆก่อนจะกดวางแล้วกลิ้งไปมาบนเตียง ซองมินที่กำลังนั่งดูทีวีพลางกินป๊อปคอร์นไปด้วยก็หันมามองนิดๆก่อนจะปาหมอนมาใส่ด้วยความหมั่นไส้เมื่อรู้ว่าเมื่อครู่ใครโทรมาหา ทงเฮหน้าหงายเพราะโดนหมอนใบโตก่อนจะปากลับไปแล้วเดินมานั่งลงข้างๆเพื่อนสนิท
“เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนกับคิบอมบ่อยเหลือเกินนี่”
“ซองมินอา~ นายเองก็อยู่กับคยูฮยอนบ่อยเหมือนกันแหละ”
“จะว่าไป....เราไม่ได้นั่งคุยกันสองคนก็นานแล้วนะ”
“ก็เพราะตัวใหญ่ของนายนั่นแหละซองมิน พอฉันจะเล่นกับนาย ก็ผลักหัวฉันเล่นทุกที หัวคนนะไม่ใช่ประตูผลักเอาๆ เวียนหัวตายชัก”
“ฮ่าฮ่า แต่ฉันเองก็เข้าถึงนายยากเหมือนกันนั่นแหละ คิบอมนี่หวงนายอย่างกับอะไร”
คนถูกแซวหน้าแดงเล็กๆก่อนจะเอาหมอนฟาดเพื่อนเบาๆแก้เขิน เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ทงเฮเลยเดินไปที่เตียงแล้วรับโทรศัพท์ที่กำลังนอนดิ้นอยู่ ก่อนที่จะรับก็ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเล็กน้อย เพราะนานแล้วที่คนคนนี้ไม่ได้โทรมา
“สวัสดีฮะ”
[ทงเฮ.....ไม่ได้อยู่กับคิบอมใช่มั้ย?]
“ไม่ฮะ เอ่อ....มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า??”
[นายออกมาหาฉัน ได้มั้ย?]
“มันจะดีหรอฮะ คือ.....”
[นายยังจำได้ใช่มั้ย ที่นายทำกระเป๋าตังค์ตก แล้วบอกว่ามีอะไรจะให้ตามที่ฉันขอ]
“หมายความว่ายังไงฮะ??”
[เราไปเดทกันเถอะ]
เพราะยุนโฮพูดแบบนั้นทำเอาทงเฮต้องออกไปหาอย่างช่วยไม่ได้ นี่ถ้าอยู่กับคิบอมล่ะก็เขาอาจจะไม่ได้ออกมาก็ได้ ซองมินที่ตอนแรกดูเหมือนจะคัดค้านเล็กๆเพราะไม่อยากให้เพื่อนมีปัญหากับคิบอม แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยไปเพราะดูเหมือนว่าจะไม่ฟังกันเอาซะเลย ก่อนที่เขาจะออกมาจากห้องก็กำชับซองมินเรียบร้อยแล้วว่าห้ามบอกใครทั้งนั้นแม้กระทั่งคยูฮยอน
“รอนานมั้ยฮะ ขอโทษด้วย”
“ไม่นานหรอก^^ เราไปกันดีกว่า” ทงเฮนั่งรถเข้ามาในเมืองเพื่อมาเดทอย่างที่รุ่นพี่บอก คนตัวเล็กกดปิดโทรศัพท์ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้ยุนโฮที่เอื้อมมาจับมือทำเอารู้สึกแปลกๆเพราะไม่เคยมีใครจับมือนอกจากคิบอม สัมผัสอบอุ่นที่ไม่เหมือนกันทำให้ร่างบางรู้สึกอึดอัดใจ
“รุ่นพี่มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าฮะ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
“ไม่มีอะไรหรอก ไปกินไอติมกันมั้ย?”
“ไอติมหรอ......ถ้ารุ่นพี่เลี้ยงผมก็โอเคฮะ!”
ท่าทางคิดหนักของร่างบางทำเอาคนตัวสูงหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะกระชับมือให้แน่นขึ้นแล้วพาไปยังร้านไอศครีม ยุนโฮไม่สั่งอะไรทำเพียงแค่มองคนตรงหน้ากินเขาก็มีความรู้สึกว่าสุขใจเกินพอ ทงเฮเงยหน้าขึ้นมองรุ่นพี่ที่นั่งมองตัวเองแล้วก็หลบสายตานั่นด้วยการหันไปหยิบทิชชู่มาเช็ดปากเพราะคิบอมบอกว่าเขาชอบกินเลอะบ่อยๆ แต่ก็ถูกแย่งไปซะก่อนก่อนที่จะรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนที่มุมปาก ทงเฮเอ่ยขอบคุณเบาๆก่อนจะก้มหน้าก้มตากินต่อ
ดูผิวเผินอาจจะคล้ายพี่น้องมาเที่ยวกันเล่น หากแต่ว่าการกระทำที่ร่างสูงแทคแคร์คนข้างๆนั้นทำเอาสาวน้อยสาวใหญ่ถึงกับเคลิ้มไปตามๆกัน แท่งสายไหมถูกยื่นให้กับร่างบางที่รอด้วยสายตาตื่นเต้น เมื่อคนตัวเล็กรับของไปมือหนาก็วางลงบนหัวของอีกคนแล้วขยี้เล่นเบาๆ แต่ทว่าคนถูกแกล้งกลับไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นักเพราะให้ความสนใจกับของกินที่เพิ่งได้มาตรงหน้า เล็มไปเล็มมาตัวเองก็มาหยุดอยู่ที่หน้าสวนสาธารณะพร้อมกับสายไหมในมือที่หายไปเกือบหมด
“กินเร็วจริงๆเลย”
“แหะๆ ผมว่ามันอร่อยนะฮะ”
เวลาเกือบห้าโมงเย็นทำให้แสงอาทิตย์ที่ทอลงมาเป็นสีส้มอ่อนดูสวยงาม ชิงช้าในสวนสาธารณะถูกจับจองโดยร่างเล็กที่กำลังคิดว่าตัวเองกลับเป็นเด็กอีกครั้งโดยมียุนโฮคอยแกว่งให้ ลูกบอลสีฟ้ากระเด้งกระดอนมาทางเขาเจ้าตัวเลยหยุดชิงช้าก่อนจะก้มลงจับลูกบอลพร้อมกับที่เจ้าของซึ่งเป็นเด็กผู้ชายวัยประมาณห้าขวบวิ่งมา
“ขอบคุณมากฮะนูนา”
“อ่า พี่เป็นผู้ชายนะ ต้องเรียกว่าฮยองสิ!”
“นั่นไม่ใช่แฟนของพี่หรอกหรอ?? เห็นไกวชิงช้าให้ด้วย”
“อ่าๆ นั่นยิ่งแล้วใหญ่ รุ่นพี่ที่โรงเรียน อายุเท่าไหร่แล้วเรา รู้จักคำว่าแฟนด้วย”
“6 ขวบฮะ! ผมจะบอกอะไรให้นะพี่สาว สายตาผู้ชายด้วยกันผมมองออกหรอก ไปละ”
“นี่! บอกแล้วไงว่าพี่เป็นผู้ชายน่ะ”
ลูกบอลถูกคว้าออกไปจากมือก่อนที่จะได้แก้ตัวอีกหน ทงเฮทำปากบู่น้อยๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งที่ชิงช้าอีกครั้ง ยุนโฮยิ้มให้น้อยๆทำเอาเจ้าตัวใจเต้นแปลกๆเพราะรอยยิ้มนั่นดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ชิงช้าถูกไกวอีกครั้งโดยฝีมือของคนทางด้านหลัง ความเงียบงันทำเอาคนพูดเยอะอย่างคนตัวเล็กอึกอัดบวกด้วยคำพูดของเด็กหกขวบเมื่อครู่ที่ทำให้เขาคิดเป็นจริงเป็นจัง เลยเปิดประเด็นชวนคนตัวสูงคุย
“รุ่นพี่.....เป็นอะไรกับมินโฮฮะ”
“มินโฮหรอ......ก็รุ่นน้องที่สนิทกันมากน่ะ แต่ตอนนี้ก็ห่างๆกันแล้ว”
“ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะฮะ”
“ฉันไม่ชอบให้ใครมาทำร้ายคนที่ฉันรัก”
ว่าจบมือหนาก็วางลงบนแก้มของคนตัวเล็กในด้านที่ถูกรุ่นน้องของเขาตบพร้อมๆกับตัวที่เคลื่อนมาอยู่ทางด้านหน้าของตัวเอง ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะผ่านมานานมากแล้วก็ตามแต่ยุนโฮก็คิดว่าความรู้สึกแย่ๆยังคงเกาะเต็มใจของคนตัวเล็กเสมอ ทงเฮตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกกับคนที่เพิ่งพูดคล้ายจะบอกรัก
“ฉันรู้ว่ามันอาจจะเร็วกับคนที่เพิ่งเจอกันได้ไม่กี่ครั้ง”
“............”
“แต่จะบอกอะไรให้นะทงเฮ”
“...........อะ...อะไรหรอฮะ?”
“ฉันเคยเจอนาย....เจอนายเมื่อนานมาแล้ว”
“............”
“นายไม่รู้ตัวหรอก ตอนนั้นนายทำอะไร นายสนใจเพียงคนรอบตัวเท่านั้น ส่วนคนแปลกหน้านายจะไม่ใส่ใจ ฉันรู้จักนายดี”
“รุ่นพี่...........”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันพูดคำคำนี้ มันคงจะไม่เร็วเกินไปใช่มั้ย”
“............”
“พี่รักนาย”
--------------------------------------------------------------------------
Talk ก่อนไป= =
ตอนนี้นั่งอยู่ที่ร้านเนตซักที่ในขอนแก่น- - อู้ววววว ช่างให้ความรู้สึกที่ตื่นเต้นเพราะมานั่งอัพฟิคในร้านเนตครั้งแรก
อาจจะมาอัพช้าเพราะตังค์ไม่มีเงินมากพอที่จะเข้าร้านเนตทุกวัน(ก๊าก) แต่ทุกครั้งมาจะต้องครบ 100 เพราะถ้าไม่ครบตังค์จะไม่โผล่หัวมาให้เห็น= =
ขอให้เม้นต์พุ่งเกิน 600 เม้นต์ก่อนที่ตังค์จะมาอัพใหม่ละกัน เผื่อจะมีกำลังใจถ้าหากว่ามานั่งส่อง 55+
แต่คนคนเดียวไม่ต้องตะบี้ตะบันเม้นต์นะ ตังค์แค่แอบหวังเฉยๆ เป็นได้ก็ดี ไม่ได้ก็ช่างมัน= =
ตอนนี้ก็เปลี่ยนหน้าฟิค เปลี่ยนนู่นเปลี่ยนนี่เพราะได้เวลาต้องเปลี่ยน
ไปละค่ะ^^
เม้าธ์มันส์ๆ
วอนซินแอบน่ารักๆนิดๆ><ว่ามั้ย??? 55+เจ๊เราจะยอมใจอ่อนหรือไม่ก็ตามเวรตามกรรมกันไป~~~
นิชคุณคือมารคู่เจ๊งั้นหรอ? อาจจะมีคนสงสัย ขอตบอว่า ตามได้ในตอนต่อๆไป(ก๊าก.....) เพราะถ้าตอบตอนนี้ก็ไม่หนุกดิ
ฃอบนิฃคุณมาก่อนที่จะชอบป้าทึก เลยขอดึงเข้ามาแจมนิด(ป๊าดด อีนี่) 55+ แต่ตอนนี้ยังไงก็รัก Super Junior ที่สุด><
ยุนโฮโผล่มาเป็นมารอีกแล้วในตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะเริ่มรุกซะแล้ว=o= ทำเอาปลาน้อยของเรากลายเป็นปลาเอ๋อไปเลยทีเดียว
คิบอมจะมาเจอได้ยังไง? แล้วยุนโฮจะทำอะไรต่อ? ตอนหน้ามีคำตอบค่ะ^^
ขอดูเม้นต์ก่อนนะ ถ้าโอเคตังค์ก็อาจจะมาอัพเร็ว แล้วมาดูปฏิกิริยาของคิบอมกันว่าจะเป็นยังไงต่อไป ก๊ากกก
ไปแล้วค่า
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : E.L.F. ฮีชอลE.L.F. [ IP : 222.123.19.102 ] |
||
Qr
ความคิดเห็น