คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ช า น มึ น : ต อ น ที่ ศู น ย์
ต อ น ที่ ศู น ย์
“บอกแล้วว่าอย่าขนมาเยอะ นี่แม่แบกมาทุกอย่างเลยได้ยังไงกันเนี่ย”
“อันนั้นก็เสียดาย อันนี้ก็เสียดาย เอาน่าๆขนของเข้าบ้านกันเถอะ”
ร่างเล็กบ่นกระปอดกระแปดแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังของกล่องลังขนาดย่อมเข้าบ้าน ของใช้เล็กๆทั้งหมดถูกยัดเข้ามาในรถยนต์สีบลอนด์เงินคันเล็ก ส่วนเฟอร์นิเจอร์ขนาดใหญ่ก็ย้ายเข้ามาตั้งแต่ซื้อบ้านหลังนี้ใหม่ๆ บ้านสองชั้นในหมู่บ้านใจกลางเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหาซื้อได้ ราคาก็สูงแถมยังน้อยคนนักที่จะติดประกาศขาย เรียกได้ว่าที่สามารถหาบ้านหลังนี้ได้คงจะเป็นเพราะโชคช่วยล้วนๆ
อากาศที่กำลังเข้าสู่หน้าร้อนทำเอาคนตัวบางหงุดหงิดไม่ใช่น้อย คนที่เดินออกมาหน้าบ้านอีกครั้งเพื่อยกของเข้าด้านในต้องเอาแขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่กำลังไหลออกมาจากหน้าผาก เสร็จแล้วก็เงยหน้าทำปากเบ้ใส่คุณพระอาทิตย์ที่แผดแสงได้ร้อนแรงขนาดนี้ก่อนจะย้ายตัวเองให้เข้าไปในบ้านหลังใหม่เมื่อเห็นว่าของทั้งหมดถูกย้ายไปหมดแล้ว
“ฮ้าาา ร้อนจังเลยน้า ร้อนจังเลย เปิดแอร์ได้มั้ยอะแม่”
“ไหนๆก็ไหนๆแล้วเอาของไปให้ข้างบ้านหน่อยสิ บอกเขาด้วยว่าเราเพิ่งย้ายมา”
“เปิดแอร์ก่อนสิ้”
“ย่าห์แบคฮยอน!”
“โอเค ผมยอมแล้วป้า ไหนล่ะของ”
คนที่ถูกเรียกว่าป้าหยิบห่อผ้าที่มัดไว้อย่างดีมาส่งให้คนเป็นลูกชายแล้วหยิกที่ต้นคอไปเสียหนึ่งทีโทษฐานที่ไม่เรียกเธอว่าแม่ ลูกชายตัวแสบร้องโอ๊ยก่อนจะรีบวิ่งหนีออกจากบ้านมาพบเจอกับแดดร้อนๆอีกครั้ง ดวงตาคู่เล็กหยีลงกว่าเดิมเมื่อเจอแสงจากพระอาทิตย์ รีบก้าวเท้าไวๆไปกดออดของคนข้างบ้าน ยืนรออยู่นานก็ยังไม่มีใครออกมาเปิดประตู ร่างเล็กกดอีกครั้ง
“ฮื่อ ไม่อยู่รึไงนะ แดดร้อนจะตายอยู่แล้ว”
บ่นพลางกระพือเสื้อที่ใส่อยู่ก่อนจะทำท่าชะเง้อชะแง้ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเดินออกมาซักทีก็หมุนตัวกลับจะวิ่งกลับเข้ารั้วบ้านตัวเอง ทว่าเสียงอะไรบางอย่างที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้คนมาเยือนต้องหันกลับไป ร่างน้อยก้มตัวลงก่อนจะแนะนำตัว
“สวัสดีครับ ผมบยอนแบคฮยอนเพิ่งย้ายมา ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
“อ้อๆ สวัสดีๆ” เป็นชายวัยกลางคนที่เดินออกมา แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นและส่งของที่อยู่ในมือให้ คนข้างบ้านของเขารับเอาไว้พลางส่งยิ้มเอ็นดู “เข้ามาดื่มน้ำดื่มท่าก่อนไหม?”
“เดี๋ยวผมต้องไปช่วยแม่จัดของต่อน่ะครับ”
“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ ขอบคุณสำหรับของนะ”
“คร้าบบบ~”
รับคำแล้วโค้งคำนับอีกครั้ง ก่อนตะรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าบ้าน เมื่อหลบเข้ามาในร่มก็มือขึ้นตบศีรษะตัวเองเบาๆราวกับว่านั่นจะช่วยไล่ความร้อนได้ หันไปโบกไม้โบกมือให้กับคนข้างบ้านท่าทางใจดีที่กำลังเดินเข้าไปก่อนจะถอดรองเท้าเดินเข้าบ้านตัวเองบ้าง เห็นร่างของคนเป็นแม่กำลังก้มๆเงยๆเก็บของก็ค่อยๆย่องเข้าไปใกล้แล้วแกล้งดันไหล่เล็กนั่นเบาๆ
“จ๊ะเอ๋”
ป้าบ!
“เจ็บนะป้า”
“บอกกี่ครั้งกี่หนว่าอย่าเข้ามาแบบนี้”
ไม่วายโดนตีไหล่เข้าป้าบใหญ่ แบคฮยอนยู่ปากก่อนจะลูบที่ตัวเองโดนตีเบาๆ ถึงจะรู้ว่าถ้าแกล้งแล้วจะโดนฟาดแบบนี้คนนึกสนุกก็ไม่ยักจะเข็ด “ก็แกล้งเล่นหน่อยเดียวเองอ้ะ”
“แล้วเมื่อกี้เป็นไงมั่งคนข้างบ้าน”
“ก็ดี ดูแล้วเป็นคนดี”
แบคฮยอนก้มลงไปช่วยรื้อของออกมาจากกล่อง แบคฮยอนหันไปมองแม่เมื่อพบว่าอีกคนกำลังชะงัก มองเลยเข้าไปอีกหน่อยก็พบกรอบรูปสีเข้มวางอยู่ในนั้น
“แม่.....”
เอ่ยปากเรียกเบาๆก่อนที่อีกคนจะรู้สึกตัว แบคฮยอนฉวยมาถือเอาไว้ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วฉีกยิ้มให้กับแม่ที่ยังคงนั่งนิ่งไม่แสดงความรู้สึก เมื่อเห็นว่าแม่ไม่ดีขึ้นเขาก็เอากรอบรูปนั่นคว่ำลงไว้ข้างๆแล้วดึผู้ที่ให้กำเนิดมากอดพลางลูบหลังเบาๆ
เรื่องราวในชีวิต บางครั้งมันก็ไม่ได้ง่ายนัก
ไม่ได้สวยหรูมากด้วย
“ไปนั่งบนโซฟาเถอะป้า เหนื่อยก็พัก ของมันไม่หนีไปไหนหรอก”
“..........”
“แม่ทำดีที่สุดแล้ว”
“..........”
“แบครักแม่นะ”
“.....แม่ก็รักแกนะแบคฮยอน”
เขาคว่ำกรอบรูปนั่นเอาไว้.....
กรอบรูปของครอบครัวที่เขาเคยมองว่าสวยงาม
แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นเพียงแค่อดีตไปเสียแล้ว
ถามว่าดราม่ามั้ย? ก็คงไม่นะ
ฟิคเรื่องนี้อ้างอิงจากประสบการณ์บางส่วนของเลา
ย้ำว่าบางส่วน
ในชีวิตข่อยคงไม่มีผู้ชายหล่อๆมาผัว(?) พัวพันแบบพี่ชานหรอกเนาะ
ถ้ามีชั้นจะมาแต่งฟิคทำไมละแกร 555555555555(หัวเราะทั้งน้ำตา55555555555555555555555555555555555555555555555555)
ตอนแรกยังแต่งไม่จบรออีกยาวๆ จะพยายามเขียนตอนนึงให้ยาวเพราะงั้นก็อดใจรอนิดนึงนะจุ้บๆ
จะสอบปลายภาคแล้วแต่มาลงนิยาย ใครแคร์ล่ะอุคิ
เป็นกำลังใจให้กับคะแนนเทอมแรกของเลาในรั้วมหาลัย 55555555555555
หัวเราะทั้งน้ำตาเลย.....
เวิ่นไรมากมาย ไม่มีไรแค่อยากจะบอกว่าคิดถึงนะครัช อิอิ
ความคิดเห็น