คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หอแตก : 00
Intro
แม่ง สาย แล้ว!!!
ผมรีบเอาแปรงสีฟันยัดปากถูปรื้ดๆอยู่สี่ห้าทีแล้วถุยออกอย่างรีบร้อน ล้างด้วยน้ำยาล้างปาก(ที่เก็บเอาไว้ใช้เวลาฉุกเฉิน)อีกครั้ง วักน้ำจากอ่างถูหน้าสองทีแล้วล้างจั๊กแร้ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปยังเตียงของตัวเองจัดการคว้าชุดนักเรียนมาใส่ทันทีโดยที่ไม่คิดจะเปลี่ยนชั้นใน ช่างแม่งแล้วนาทีนี้! คิดอย่างเดียวว่าจะวิ่งไปเข้าห้องประชุมยังไงให้ทัน ผมมองไปยังเตียงสองชั้นฝั่งตรงข้ามแล้วกัดฟันกรอด หนอยไอ้แฝดนรก! บอกให้ปลุกก็ไม่ปลุกนะ! ผมหิ้วรองเท้าออกมาใส่ระหว่างที่กำลังวิ่งส่วนสูทก็พาดอยู่บนบ่า ไม่มีเวลาแล้ว ถ้าไปสายในวันเปิดเรียนวันแรกมีหวังผมโดนเละแน่ พวกอาเจ๊ที่ผมไปกวนตีนไว้เมื่อก่อนปิดเทอมคราวที่แล้วต้องเอาผมให้ตายไปข้างนึงแหง!
ไอ้แฝดนรกกล้วยหอมมึงไม่ตายดีแน่!!!
"คุณบยอน...แต่งกายให้เรียบร้อยด้วยจ้ะ แล้วนี่ก็เลยเวลาเข้าห้องประชุมมาห้านาทีแล้ว หากเธอเข้าไปตอนนี้ฉันเกรงว่าจะทำให้เพื่อนๆเสียสมาธิ"
"ผมจะเดินเข้าไปให้เงียบที่สุดครับ"
"นั่นไม่ใช่คำที่ฉันอยากได้ยินนะ :) "
"ผมจะไม่สายอีกครับ"
"ยังไม่ใกล้เคียงคำที่ฉันต้องการเลย"
"ผมจะขัดห้องน้ำรวมที่หอสามเป็นเวลาสามวันครับ"
"ดีจ้ะ เดินเข้าไปเงียบๆอย่าส่งเสียงดังนะ"
มิสคิมฮาจองกางพัดออกแล้วย้ายร่างป้อมๆออกห่างจากหน้าประตูเมื่อผมจัดการสวมสูทและยัดชายเสื้อลงในกางเกงเรียบร้อยแล้ว ผมผลักประตูบานใหญ่ของห้องประชุมออกพร้อมกับก้าวเข้าไปในนั้นอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้ตัวเองตกเป็นเป้าสายตาแล้วจัดการหาที่นั่งที่ยังว่าง คนข้างๆหันมามองผมแว้บหนึ่งก่อนที่จะหลับตาทำสมาธิต่อ
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกที่เรียกได้ว่าแม่งซวยบรม ก็เมื่อคืนไอ้สองแฝดนรกจงอิน เซฮุนเพื่อนร่วมห้อง(นอน)เสือกชวนตีดอทถึงตีสอง รับปากซะดิบดีว่าจะปลุกผมตอนเจ็ดโมงสิบห้าเพื่อให้มีเวลาอาบน้ำกินข้าวและแต่งตัว แต่ที่ไหนได้ทิ้งผมให้ตื่นตอนเจ็ดโมงห้าสิบด้วยนาฬิกาปลุกที่เสียงแม่งริบหรี่เหมือนจะขาดใจตาย แทนที่ผมจะเข้าห้องประชุมทันเลยกลายเป็นว่าต้องเจอหน้ายัยเจ๊ฮาจองพร้อมกับลงโทษตัวเองให้เสร็จสรรพ
ถ้าผมไม่อาสาว่าจะขัดห้องน้ำ.....เจ๊แกก็จะให้ผมขัดห้องน้ำให้ได้ล่ะ
"ยินดีต้อนรับกลับสู่รั้วโรงเรียน สวัสดีลูกๆที่น่ารักทุกคน...."
ผมมองลงไปยังเวทีที่มีร่างสูงๆของท่านผอ.ที่มักจะมาพูดทักทายเป็นประจำทุกภาคเรียน เอาล่ะอย่าไปฟังที่ตาลุงนั่นพูดมากเลย ผมจะแนะนำโรงเรียนให้คุณๆได้รู้จักกันพอประมาณเพราะยังไงดูแล้วเราน่าจะอยู่ด้วยกันอีกนาน
ที่นี่แบ่งชายและหญิงออกอย่างชัดเจน ไม่มีการมาเรียนรวมกันไม่มีการมานอนรวมกัน อาณาเขตของใครของมัน ต้องให้มีงานโรงเรียนซักทีถึงจะได้เห็นร่างผอมบางของสาวๆอีกฟากรั้ว นี่เป็นเรื่องที่แย่ที่สุดเห็นจะได้ หอพักของเรามีสามหอและอีกหนึ่งหอพิเศษที่มีไว้สำหรับพวกสภานักเรียน ผมอยู่หอสาม เราไม่มีชื่อหออย่างเป็นทางการเรียกแค่หนึ่งสองสามตามรุ่นพี่ต่อๆกันมา อยู่หอละเกือบๆร้อยคน ซึ่งมันค่อนข้างหนักหนาสำหรับผมที่เป็นประธานหอ
อ่านไม่ผิดหรอกครับ ผมนี่แหละประธานหอสามผู้ทรงอิทธิพล บยอนแบคฮยอน
ว่าแล้วก็....แนะนำตัวกันซักหน่อยดีมั้ยครับ?
ผม บยอนแบคฮยอน มีชื่อเล่นที่พ่อชอบเรียกประจำว่าไอ้ลูกหมา ต้องเป็นลูกหมาด้วยนะครับไม่รู้ว่าทำไม เรียนอยู่ไฮสคูลปีสองที่โรงเรียนประจำมีชื่อในเกาหลีใต้ ผมมีพี่ชายอีกสามคน แบคบอม อีทึกและคริส ชื่อแม่งโคตรคนละทิศละทาง และผมคนสุดท้องไม่รู้ว่าพอกับแม่เกิดคึกอะไรเลยโยงให้ไปใกล้เคียงกับพี่คนโตซะได้ ด้วยความที่เป็นน้องคนเล็กแน่นอนว่าผมจะต้องถูกเลี้ยงดูอย่างราชา....ซะที่ไหนวะ! แม่งงง ปิดเทอมอยู่บ้านทีไรโดนโขกสับตั้งแต่เช้ายันเย็น ช่วยพ่อจัดเอกสารมั่งล่ะ เป็นลูกมือแม่ทำขนมมั่งล่ะ นวดให้ไอ้พี่แบคบอมทีหยิบน้ำให้พี่อีทึกที ส่วนไอ้พี่คริสน่ะหรอ ห่างจากผมแค่ปีเดียวเสือกสบายไม่ต้องทำไรเลยซะงั้นอะ
โคตรเคืองเหอะอยากบอก!!
พี่คริสยังเรียนอยู่ครับ อยู่ที่นี่ด้วย แต่เสือกไปอยู่หอหนึ่งเป็นหัวโจกซะด้วยสิ แต่อย่างว่าแหละครับเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ อีกอย่างแยกกันอยู่นั่นแหละครับดีแล้ว ผมไม่อยากอยู่ใต้อำนาจพี่ตลอดไปหรอกนะจะบอกให้ ถึงจะมีกฎว่าให้เด็กปีสองเป็นประธานหอก็เถอะ แต่พอเอาเข้าจริงเราก็ยังต้องเกรงใจรุ่นพี่กันอยู่ดีนั่นแหละครับ
“แบคฮยอน! ทางนี้!”
ไอ้เซฮุน... ไอ้แฝดนรกฝ่ายขาวโบกมือไหวๆอยู่ตรงทางเดินหลังจากที่ประชุมเสร็จส่วนไอ้จงอินก็กำลังยืนมองประกาศที่แปะอยู่บนบอร์ดอย่างตั้งใจ สองแฝดนี่ใครแยกไม่ออกผมให้ถีบเลยอะ เพราะพวกมันเป็นแฝดคนละฝา ไอ้แฝดคนน้องเซฮุนเกิดหลังแค่สี่นาทีแต่แม่งขาวแบบขาว...ขาวกว่าผมอีกอะคิดดูดิ! ส่วนไอ้แฝดคนพี่จงอินแม่งดำซะจนไม่อยากจะเชื่อว่าแม่งเกิดมาจากแม่คนเดียวกัน
“ทำไมพวกมึงไม่ยอมปลุกกู ไอ้ห่าบอกให้ปลุกเจ็ดโมงสิบห้าแล้วไอ้ที่นาฬิกาปลุกแม่งดังเจ็ดโมงห้าสิบคือเหี้ยไรวะ”
“ก็กูได้ยินไม่ชัด ได้ยินเจ็ดโมงอะไรห้าๆ กูก็เลยตั้งเจ็ดโมงห้าสิบ เอาน่า...เมื่อคืนกูเห็นมึงนอนดึก ตื่นเร็วไปเดี๋ยวมึงจะหงุดหงิดนา...”
“จะหงุดหงิดก็เพราะมึงเนี่ยแหละไอ้ห่าจงอิน!”
“อายคนอื่นเขาบ้างเถอะพวกมึง” เซฮุนรีบออกปากห้ามแล้วแยกผมกับไอ้จงอินให้ออกห่างจากกัน ดู! ดูไอ้ดำมันทำเถอะครับ! จนถึงตอนนี้ยังทำหน้าทำตากวนตีนอยู่เลย มันไม่ตายอย่าเรียกผมว่าแบคฮยอนเลยมา!!
“คุณบยอน...กำลังจะทะเลาะวิวาทตรงทางเดินนี่หรอจ๊ะ”
ให้ตายเถอะยัยเจ๊ฮาจอง
ผมกรอกตาไปมาใส่ไอ้จงอินก่อนจะหมุนตัวกลับมาฉีกยิ้มให้กับคู่กรณีเมื่อเช้าที่เริ่มต้นคำทักทายได้โคตรน่าเบื่อ ทุกครั้งที่คุณนายเธอเรียกผมว่า คุณบยอน ทีไร ไม่เคยมีเรื่องดีๆพ่วงตามมาซักครั้ง ลองดูอย่างเหตุการณ์เมื่อเช้าเป็นต้น และดูอย่างตอนนี้อีก
นี่เจ๊แกแอบชอบผมเลยตามมาหาเรื่องใช่ปะวะ!
“เปล่าครับ ผมแค่จะทักทายเพื่อนสนิท ใช่มั้ยจงอิน” ว่าจบก็คว้าคอไอ้ดำมากอดพลางส่งยิ้มกว้างๆให้กับร่างป้อมๆที่กำลังฉีกยิ้มยืนมองผมอยู่เหมือนกัน ผมหันมองคนข้างตัวที่ยังคงยืนเอ่ออ่าไม่รู้เรื่องราวก็จัดการหยิกสีข้างมันไปที ไอ้จงอินกัดฟันกรอดก่อนจะพยักหน้าแล้วยกแขนขึ้นมากอดคอผม
ไอ้สัด! กูหายใจไม่ออกแล้วไอ้ดำ!!
“ใช่ครับ เราแค่ทักทายกัน เพิ่งเข้าหอมาเมื่อวานเลยยังไม่ได้คุยกันเท่าไหร่”
“งั้นก็ดีจ้ะ.....อ้อ คุณบยอนอย่าลืมขัดห้องน้ำรวมที่หอสามเป็นเวลาสามวันตามที่เราตกลงกันไว้เมื่อเช้าด้วยนะจ๊ะ”
“ครับ ครับมิสคิม”
ผมรับคำก่อนจะโค้งให้ยัยเจ๊นั่นพร้อมกับกดหัวไอ้จงอินให้ก้มต่ำลงมาพร้อมกัน ส่วนไอ้เซฮุนก็หันมามองหน้าผมหลังจากที่มารของเด็กนักเรียนเดินผ่านไป ผมผลักไอ้จงอินให้ถอยห่างหลังจากที่ได้แก้แค้น(ด้วยการหยิกสีข้างประมาณสี่พันแปดร้อยห้าสิบเอ็ดรอบ)ไปเรียบร้อย ไอ้ดำร้องโอดโอยแล้วทำท่าจะเข้ามากระทืบผม แต่อย่างว่าแหละใครจะยอมผมรีบยกมือขึ้นชี้หน้ามันแล้วเอ่ยปากก่อนที่จะได้ทำอะไร
“พอเลย! มึงและมึงต้องไปช่วยกูขัดห้องน้ำด้วย!”
“เกี่ยวอะไรกับกูล่ะ! มึงสายมึงก็ขัดเองดิ”
“จงอินมึงจะไฝว้กะกูใช่ปะ! ไม่ใช่เพราะมึงรึไงมันถึงได้สาย!!”
“อยากให้มิสคิมเดินกลับมาอีกรอบรึไง หยุดกัดกันได้แล้ว กูปวดหัว”
เป็นอีกครั้งที่ไอ้เซฮุนต้องห้ามทัพ ผมกอดอกพลางเชิดหน้าขึ้นนิดหน่อยแล้วยกนิ้วกลางใส่หน้าไอ้ดำไปหนึ่งที เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างแบคฮยอนให้มันรู้ซะมั่ง ตอนแรกไอ้จงอินก็ทำท่าจะเข้ามากัดหัวผมอีกรอบแหละแต่โดนน้องมันห้ามไว้เลยทำเพียงกระแทกเท้าปึงปังเดินตัวดำไปยังห้องเรียนก่อนทิ้งไว้ให้ผมอยู่กับเซฮุนเพียงสองคน
“เอ้อ....ปีนี้ใครเป็นประธานนักเรียนวะ”
“ปาร์คชานยอลห้องบี”
“ชื่อคุ้นๆ เดี๋ยวนะกูจำหน้ามันไม่ได้”
“แม่งเป็นเด็กในสภานักเรียนตั้งแต่ปีหนึ่ง ไม่ค่อยมาสุงสิงกับพวกเราเท่าไหร่ มึงไม่รู้จักก็ไม่แปลก”
ผมขมวดคิ้วพยายามจะนึกหน้าของคนที่ชื่อชานยอลให้ออก แต่ก็อย่างว่าถ้าเป็นเด็กในสภานักเรียนแล้วก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้าค่าตากันเท่าไหร่ สภานักเรียนนี่จะค่อนข้างมีอำนาจเพราะผู้อำนวยการเน้นให้ปกครองกันเองเป็นหลักเพราะฉะนั้นการที่จะขึ้นเป็นประธานนักเรียนได้จะต้องมีแววตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วจะถูกเทรนจากพวกรุ่นพี่ในสภานักเรียน และไอ้พวกนี้จะไม่เคยอยู่หอไหนเลยเพราะไม่อย่างนั้นเวลางานประเพณีหอมันจะเกิดการได้เปรียบเสียเปรียบอะไรเทือกๆนั้น เพราะอย่างนั้นเลยต้องมีหอพิเศษเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งหอ
โคตรงงเลยว่ามั้ย? เดี๋ยวผมจะลงรายละเอียดทีหลังแล้วกัน
“เอ้อ เลิกเรียนวันนี้แล้วไปหอพิเศษด้วยนะ เขาจะประชุมระเบียบหอ”
“หะ? รู้มาจากไหนวะ”
“ก็ก่อนผอ.จะขึ้นพูด พี่ทงเฮเขาขึ้นมาประกาศ”
“เออๆ มึงเองก็ไปด้วยนะ บอกไอ้จงอินด้วย”
อย่างว่าแหละครับพอขึ้นปีสองกิจกรรมจะเยอะนรกแตกมาก ยิ่งเป็นประธานหอหรืออยู่ในสภานักเรียนด้วยแล้วถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตกันเลยทีเดียว ส่วนพวกรุ่นพี่ปีสามก็จะมีเพียงบางคนเท่านั้นที่เสนอตัวมาเป็นที่ปรึกษาให้แต่ไม่ได้ลงมาทำแบบเต็มตัวเพราะต้องอ่านหนังสือสอบกัน
เอาล่ะๆ ชีวิตเด็กหอเริ่มขึ้นแล้ว J
Talk -00-
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
เหมือนเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
ถามว่าเกี่ยวอะไรกับตอนนี้มั้ย?
ตอบได้เลยว่าไม่...มันเป็นช่วงอารมณ์เปลี่ยว
คะแนนเจ็ดวิชาสามัญเพิ่งออก.....
เศร้ามากมาย น้ำตาคลอละนะคะ *ฮรึก*
แล้วเจอกันเมื่อชาติต้องการ
ไม่มีกำหนดการอัพที่แน่นอน...
รักทุกคน <3
#ฟิคหอแตก
ความคิดเห็น