SF ✖ BothNewyear Holic ღ

ลำดับตอนที่ #9 : [แอบลง] ✖ BothNewyear Holic ღ :: Beginning of Love P’Both Part

Title : Beginning of Love P’Both Part

Couple : พี่โบ๊ทกะน้องนิวเยียร์~

คำเตือน :: สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องไม่ได้เกิดขึ้นจริงแต่ประการใด โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน ขอบพระคุณค่าาา

*คนเขียนไม่รู้ว่าคณะทันตะแพทย์เรียนกันยังไง หากไม่ตรงกับความจริงต้องขออภัยมา ณ ที่นี้

คุณเชื่อคำว่าบังเอิญมั้ย?

คำว่าบังเอิญน่ะ....ไม่มีจริงหรอก

การที่คนสองคนได้มาเจอกันน่ะ

มันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหาก

แดด แรง มาก

นี่คงเป็นสามคำที่อยากบัญญัติไว้ ณ วินาทีนี้ นักศึกษาทันตะแพทย์ชั้นปีที่หกยกกระเป๋าขึ้นบังแดดที่แรงจัดแล้วจ้ำอ้าวไวๆเพื่อจะหาที่หลบแดด แต่แล้วก็ต้องร้องครางออกมาเบาๆเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองชนใครคนนึงเข้าถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆหรอก แต่ว่าดันทำของของเขาหล่นกระจัดกระจายเสียนี่ ร่างสูงรีบย่อตัวลงช่วยรุ่นน้องวัยมัธยมเก็บของพลางนึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจที่เอาแต่ย่ำๆไม่ดูทางจนไปทำคนอื่นเขาเดือดร้อน พลันสายตาเหลือบไปเห็นกล่องดินสอที่มีตัวอักษรแปะไว้ตัวโตก็ขมวดคิ้ว

'นิวเยียร์' แฮปปี้นิวเยียร์? เลยเทศกาลนี้มาจะเดือนนึงละนะ 

แต่ถึงกระนั้นก็ไม่คิดอะไรต่อ จัดการรวบของที่กระจัดกระจายบนพื้นแล้วเคาะๆส่งคืน ตอนนี้เขาก็ชะงักไปนิดล่ะเพราะเด็กผู้ชายตรงหน้าดูจิ้มลิ้มเสียเหลือเกิน แว่นกรอบดำที่ใส่อยู่ถึงมันจะบดบังความน่ารักไปซักหน่อยแต่เขาคิดว่ามันก็ดีแล้วที่เจ้าตัวจะใส่มันไว้ ไม่งั้นมีหวังเขาโดนโมเอ้แอทแทคพุ่งเข้าชนจังๆแหง ริมฝีปากแดงๆเผยอขึ้น เขาเองก็แอบเผยอปากตาม แต่พอได้ยินเสียงของอีกคนนั่นแหละเขาถึงได้สติกลับคืนมา

"อ่อ ไม่หรอก พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ ทำเราเจ็บตรงไหนรึเปล่า?"

"ไม่ครับ"

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ

ให้ ตาย เถอะ!!!

จู่ๆหัวใจเขาก็สั่นเหมือนเจ้าเข้าพอเห็นรอยยิ้มหวานๆนั่นเท่านั้นแหละ เขายิ้มตอบกลับไปและพยายามทำหน้าที่โรคจิตน้อยที่สุดแล้วนะ! ดูเหมือนว่าจะยังควบคุมตัวเองอยู่เพราะเด็กคนนั้นไม่ได้ทำสีหน้าแปลกประหลาด เขาเลยยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองน้อยๆแก้เขินก่อนจะตัดสินใจบอกลา เพราะขืนอยู่ตรงนี้นานๆหัวใจเขาต้องทำงานหนักกว่านี้แน่ๆ

"เอ่อ...ถ้างั้นพี่ต้องขอโทษเราอีกทีนะ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ"

"เดี๋ยวก่อนครับ!"

พอเขาหันหลังกลับเสียงของเด็กมัธยมก็ดังสวนขึ้นมาทันที เอาตรงๆคือดีใจมากเหอะ! หวังว่าน้อยเขาจะถามชื่อขอเบอร์โทร ไลน์เฟส ทวิตเตอร์หรืออะไรก็ได้ เขาพร้อมจะมีหมดล่ะ! แต่พอหันกลับไปพบเพียงกระดาษหนึ่งแผ่น..หรือว่า.....

"ผมว่าน่าจะเป็นของพี่นะครับ จดหมายอันนี้ผมเห็นมันตกอยู่ที่พื้น"

"อะหรอ...ขอบคุณนะครับ"

ดูแล้วไม่ค่อยคุ้นกับซองจดหมายสีขาว ไม่ยักจะจำได้ว่าหยิบมันติดกระเป๋ามาด้วย ความฝันที่จะได้ติดต่อกับเด็กตัวขาวก็หายวับไปกับตา แต่ในเมื่อน้องบอกว่าเป็นของเขาก็คงจะเป็นของเขาล่ะ ร่างน้อยส่งยิ้มให้อีกครั้งเมื่อเขารับมันมาก่อนจะวิ่งหายไปตอนที่เขาแกะมันออกมาอ่าน

'หลังจากนี้นิวจะไม่รอ'พรหมลิขิต'แล้วนะ นิวนี่ล่ะที่จะเป็นคนลิขิตเรื่องของเราเอง ระวังหัวใจของพี่ไว้ให้ดีๆนะเออ'

นิว...นิวไหน?

ว่าแต่....ให้ผิดคนรึเปล่าเนี่ย ไม่มีแม้แต่ชื่อเขาเลยอะ!

หลังจากที่ได้รับจดหมายจากไส้เดือนนิรนาม(เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายส่งมา จะบอกว่าเป็นไส้เดือนที่มีสองเพศก็ไม่ผิดใช่มั้ยล่ะ!)เขาก็ใช้ชีวิตด้วยความหวาดระแวง ไม่เชิงว่าหวาดระแวงหรอก แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามีปาปริก้า(เกี่ยว?) เขาเลยจำเป็นต้องมีสติอยู่กับตัวตลอดเวลา คอยสังเกตดูว่ามีใครแปลกหน้าผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ก็อย่างว่าแหละคนมันหล่อมีคนเข้ามาทักทำความรู้จักและขอถ่ายรูปอยู่บ่อยๆ

แล้วแบบนี้จะรู้มั้ยเนี่ยว่าใครคือน้องนิวอะ!

จริงๆเขาก็เคยได้รับจดหมายรักบ่อยอยู่นะ แต่ไอ้บทที่บอกจะรุกกันโต้งๆนี่หาได้ยากนะจะบอกให้ เลยค่อนข้างติดใจแล้วก็อยากจะพบหน้าเจ้าของจดหมายซักหน่อย

เป็นอีกครั้งที่เขาใช้ชีวิตเตร็ดเตร่อยู่ละแวกสยาม จริงๆอย่าว่าเตร็ดเตร่เลยมันฟังดูเหมือนชีวิตว่างมากแต่จริงๆแล้วแสนยุ่งเพราะถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันหยุดแต่เขาก็ต้องมานั่งพิมพ์งานให้กับพวกรุ่นพี่ที่เพิ่งจบโยนงานธีการที่แสนน่าเบื่อและน่าหงุดหงิดมาให้ ใบหน้าหล่อยับยู่ยี่เล็กน้อยแล้วจัดการเปลี่ยนหน้ากระดาษก่อนจะลงมือพิมพ์อีกครั้ง

สาบานได้ว่าพวกรุ่นน้องที่กำลังจะขึ้นปีหกในปีหน้าต้องรับชะตากรรมอย่างที่เขาได้รับวันนี้อย่างแน่นอน!

หมอโบ๊ทฟัน(ไม่)ทิ้ง!

เพราะผมเป็นคนรับผิดชอบครับ.... #เหมือนจะไม่เกี่ยว

"ขอโทษนะครับ...อ่า"

"ครับ? อ้อ น้อง..."

สงสัยคนบนฟ้าจะเห็นใจว่าเขาถูกรุ่นพี่ใช้งานหนักจนน่าสงสาร เลยประทานเด็กตัวขาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่เขาเดินชนเมื่อวันก่อนส่งมาให้เขาลวนลาม เอ่อ...ได้สานสัมพันธ์ต่อในวันนี้ พรหมลิขิตชัดๆที่น้องเขาเลือกที่จะเดินเข้ามาในร้านกาแฟที่เขากำลังนั่งทำงานอยู่ แล้วเลือกที่จะเดินเข้ามาหาโต๊ะเขาอาจจะเพื่อขอเก้าอี้ด้วย!

"มาเอาเก้าอี้หรอ ตามสบายเลย โต๊ะพี่ไม่มีคนนั่ง"

"เปล่าครับ พอดีผมจะมาขอนั่งด้วย เพื่อนนั่งกันเต็มจนผมไม่มีที่จะแทรกแล้ว แล้วก็...ที่ว่างก็คงจะมีพี่คนเดียว"

เขากวาดสายตาไปรอบๆร้านก่อนจะเจอกับเด็กมัธยมปลายกลุ่มใหญ่ๆกลุ่มหนึ่งที่กำลังนั่งกระจุกอยู่มุมร้านหันมามองทางเขาบ้างแล้วก็หันกลับไปพูดคุยกันต่อ เขาเลยหันกลับมาให้ความสนใจกับคนที่ถูกส่งออกมานอกกลุ่ม

"เพื่อนทิ้งหรอ?"

"ทำนองนั้นแหละครับ เป่ายิ้งฉุบกันว่าใครต้องเป็นคนออกมานั่งด้านนอก ผมดันแพ้ รบกวนหน่อยนะฮะ"

ร่างบางด้านหน้าส่งยิ้มบางๆแล้วหยิบหนังสือภาษาอังกฤษขึ้นมาคล้ายทำการบ้าน ส่วนคนตัวสูงที่ตอนแรกงานยุ่ง เหมือนตอนนี้ตัวเองจะเจองานที่ยุ่งกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว

เวลาใจเต้นนี่ถือว่าเป็นงานหนักมากเลยจริงๆนะให้ดิ้นตาย!

ในที่สุดก็ทนไม่ไหว พับฝาโน้ตบุ๊คลงแล้วยกมือเรียกพนักงานมารับออร์เดอร์เพื่อสั่งกาแฟ เขาเห็นเด็กตัวขาวเหลือบมามองอยู่หน่อยนึงแล้วก้มหน้าลงไปทำการบ้านต่อเหมือนเดิม เห็นแบบนั้นแล้วมันช่างน่ารักน่าเอ็นดูมากๆเลย

ขอร้องล่ะ...อย่ามองเขาด้วยสายตาแบบนั้น 

สาบานได้ว่าไม่ใช่โรคจิตจริงๆนะ!

"ลาเต้เย็นแก้วนึงครับ อ้อ แล้วเราจะเอาอะไรมั้ย?"

คนถูกทักผงะไปหน่อยก่อนจะมองเมนูที่อยู่บนโต๊ะ คนถามเลยเกิดอาการตกใจเบาๆว่าทำไมเด็กตัวขาวถึงได้ดูตื่นตระหนก(ถึงแม้จะเป็นแบบเบาๆก็เถอะ!) พลางคิดเอาว่าอาจจะไปทำลายสมาธิของอีกคนเข้า ใช้เวลาไม่นานเด็กมัธยมก็ตัดสินใจสั่งโกโก้ปั่นไป 

"เอ่อ...หน้าผมมีอะไรติดป่าวครับ?"

"หะ...หือ? เอ้อ ไม่มีๆ"

"ครับๆ นึกว่ามีอะไรจะถาม"

"จริงๆแล้วก็มีแหละนะ....."

"ครับ?"

"เราชื่ออะไร เรียกพี่ว่าพี่โบ๊ทละกัน"

พยายามแล้วนะที่จะแนะนำตัวให้ดูเป็นธรรมชาติโดยเก็บอาการประหม่าไว้ที่ก้นหัวใจ น้องคนนั้นทำหน้าอึ้งน้อยๆ ถึงตอนนั้นเขาก็คิดว่าตัวเองคงทำอะไรพลาดเข้าซักอย่างเลยได้แต่ต่อว่าตัวเองในใจอีกครั้ง แต่ไม่นานนักก็ต้องทำหน้าประหลาดใจเมื่ออีกคนแนะนำตัว

"นิวเยียร์ครับ เรียกสั้นๆว่านิวก็ได้"

นิวเยียร์? นิวหรอ??

เอ๊ะ? ว่าแต่นิวคนนี้จะใช่คนเดียวกันกับในจดหมายรึเปล่านะ?

เขากำลังรอ....สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเพื่อน-__-

นัดมันสิบเอ็ดโมงกะว่าจะไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยเข้าโรงหนัง แต่จนถึงตอนนี้ที่เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้วมันก็ยังไม่มา มือใหญ่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คก่อนจะถอนหายใจเบาๆเมื่อไม่เห็นมีข้อความอะไรใดๆปรากฏอยู่บนนั้น เก็บเครื่องมือสื่อสารลงกระเป๋าอีกครั้งแล้วกวาดสายตาไปรอบๆ....

สวรรค์! นี่ฟ้าประทานอีกแล้ว!

ไอ้อาการเซ็งเพื่อนพลันหายวับไปกับตาเมื่อจู่ๆเห็นน้องนิวเยียร์นั่งอยู่คนเดียวที่หน้าโรงหนัง นึกขอบคุณเพื่อนซะหลายทีที่ผิดนัดก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาโดยพยายามไม่ทำให้อีกคนตกใจ

"นิว......."

"ครับ....ฮะ...เฮ้ย!"

เอ่อ....นี่เขาทำตัวคุกคามน้องเขาเกินไปหรืออย่างไรทำไมถึงได้ตกใจนาดนั้น
คนทักยืนกระพริบตาปริปๆเมื่อเด็กตัวขาวยังคงทำหน้าตกใจไม่เลิก ใช้เวลาไม่นานร่างเล็กก็ลุกขึ้นยืนพลางยกมือสวัสดีเขาเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ "สวัสดีครับ"

"ครับบ~ นี่มานั่งรอใครรึเปล่า?"

"อะ...อ่อ รอเพื่อนน่ะครับ"

"อ่อ"

"... ....แต่สงสัยเพื่อนจะไม่มาแล้ว"

ตอบพลางเลื่อนสายตาไปมองที่โทรศัพท์มือถือที่ใส่เคสเป็นคุมะสีน้ำตาล พอมีข้อความเข้ามาเจ้าตัวก็รีบเปิดแล้วพิมอะไรบางอย่างกลับไป เมื่อเสร็จแล้วก็เงยหน้าส่งยิ้มหวานๆให้เขาอีกหนึ่งที โดนแอทแทคฉอตนั้นเข้าไปเขานึกขอบคุณตัวเองหลายทีที่ไม่เป็นลมไปเสียก่อน และส่งยิ้มคืนกลับไป

"มาดูหนังหรอ?"

"ครับ ซื้อบัตรแล้วด้วย...ถ้าพี่โบ๊ทไม่มีธุระอะไร..เอ่อ"

"เอาสิ เพื่อนพี่ก็เพิ่งเบี้ยวนัด"

เห็นอีกคนทำหน้าอ้ำๆอึ้งๆเขาก็รับคำทันที นิวเยียร์ทำตาโตเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ "ไม่ได้จะชวนพี่ดูหนังหรอกหรอ?"

"กะ...ก็ชวนครับ! แต่นึกว่าพี่โบ๊ทมีนัดแล้ว"

"ไม่มีๆ เพื่อนพี่ไม่โทรมาเลยท่าทางจะเบี้ยวแล้วล่ะ เพื่อนเราก็เบี้ยวเหมือนกันใช่มั้ย? ถ้างั้นตั๋วใบนั้นพี่ซื้อต่อนะ"

"คะ...ครับๆ"

"เอาอะไรมั้ยเดี๋ยวพี่จะไปซื้อป๊อปคอร์น"

"ไม่ครับ^^ ขอบคุณนะฮะ"

ใจละลายอีกครั้งกับรอยยิ้มหวานๆนั่น ร่างสูงเดินไปยังจุดซื้อป๊อปคอร์นพอจ่ายเงินเสร็จก็ยืนรอรับ ครั้นไอโฟนตัวดีกำลังสั่นอย่างหนักหน่วงในกระเป๋าเขาก็ร้องครางออกมาเบาๆเมื่อเห็นชื่อที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ

[ฮัลโหล! โบ๊ท! โทษทีพอดีตื่นสาย]

"ขอโทษนะ...นี่มันเที่ยงกว่าแล้วตื่นสายอะไร"

[ตอนนี้กำลังออกจากบ้านแล้ว รอแป๊ปนะๆ]

"เดี๋ยว! ไม่ต้องมาแล้ว อยู่บ้านนั่นแหละ!!"

[โบ๊ทอ่าาา อย่าโกรธดิค้าบบบบบ]

"นี่จริงจังมาก ขอบใจมากนะที่ตื่นสาย ตอนนี้มีนัดซ้อน แกจะไปไหนก็ไปเหอะ"

[หะ? อะไรวะ โหยยยยย]

"มาช้าก็อย่าบ่น อย่าให้เห็นตัวที่พารากอนนะเว้ย"

เสียงจากปลายสายบ่นงุ้งงิ้งก่อนจะตอบรับแบบไม่ค่อยเต็มใจ ใบหน้าหล่อแย้มยิ้มออกมาอย่างพอใจกับคำตอบที่ได้รับแล้วกดวางสาย รับของที่สั่งไว้มากอดแนบอกก่อนจะเดินกลับไปหาเด็กตัวขาวที่เพิ่งจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงเมื่อครู่

"ไปเลยมั้ย?"

"โอเคครับ^ ^"

จะเรียกว่านี่คือเดทแรกก็ไม่ผิดนัก ทันทีที่ไฟในโรงหนังหรี่ลงเขาก็แอบมองใบหน้าหวานของคนข้างตัวที่นั่งตัวแข็งเป็นระยะๆ บอกตรงๆ ณ ตรงนี้เลยว่าน้องเขาทำใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะหลายทีแล้วตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ในตอนนี้เขาได้แต่ภาวนาว่าเจ้าของจดหมายสีขาวนั่นจะเป็นนิวเดียวกับนิวเยียร์ที่นั่งอยู่ข้างๆเขา แต่ถึงอย่านั้นก็ยังไม่เห็นว่าน้องเขาจะเริ่มรุกเริกอะไรอย่างที่บอกไว้ในจดหมาย

คนละนิวก็ไม่เป็นไร จากนี้ไปเขาจะเริ่มจีบเองแล้วนะ! 

ร่าเล็กข้างๆนั่งนิ่งไม่กระดิกไปพักใหญ่ อาจจะเพราะกำลังตั้งใจดูหนังอยู่ก็เป็นได้ เพื่อไม่ให้อีกคนลืมไปว่ายังมีเขานั่งอยู่ข้างๆ แขนเรียวก็ยืดออกไปเอาป๊อปคอร์นไปไว้ตรงหน้า

"กินมั้ย?"

"พี่กินเถอะครับ เดี๋ยวนิวคอแห้ง"

"พี่มีน้ำให้ด้วยนะ"

จะได้ถือโอกาสสัมผัสริมฝีปากแดงๆนั่นด้วย....ถึงจะเป็นแค่ทางอ้อมเขาก็เอาวะ!

นี่ไม่ได้โรคจิตนะบอกเลย!!

ถึงกระนั้นนิวเยียร์ก็ยังส่งยิ้มอีกครั้งท่ามกลางบรรยากาศสลัวๆ แต่ประสิทธิภาพที่ทำให้เขาใจเต้นไม่ได้ลดน้อยลงแต่อย่างใด ว่าแล้วก็ค่อยๆชักแขนตัวเองกลับมาแล้วนั่งกินต่อ

ผ่านไปซักพักใหญ่ๆที่ใช้เวลากำลังทำความเข้าใจว่าใครเป็นใครแสดงบทอะไรในเรื่อง มีอันต้องสติแตกกระเจิงอีกครั้งเมื่อศีรษะของใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆกันเอนลงมาสตะที่บ่าของเขาอย่างแผ่วเบา ในคราวแรกสะดุ้งหน่อยๆ แต่พอได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆลอยมาเขาก็อมยิ้มน้อยๆพลางขยับบ่าตัวเองให้ใกล้อีกคนเพื่อให้ซบได้ถนัดขึ้น

เอะ เอะ เอะ จงใจรึเปล่านะเนี่ย?

เอาวะ! ถึงตอนนี้แล้ว ไม่ว่านิวเยียร์จะทำอะไรเขาก็ได้กำไรหมดอะ!!

“ผมขอโทษจริงๆครับ เอ่อ คือว่า.....ขอโทษครับ!”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็แค่....น้ำลายยืดนิดหน่อยเอง”

“พี่โบ๊ท...นิวขอโทษนะ!”

ตั้งแต่เดินออกจากโรงหนังมา คำว่าขอโทษก็ไหลออกมาจากปากบางๆไม่ขาดสาย ถึงเขาจะรู้สึกแปลกๆกับสัมผัสแฉะๆที่ไหล่แต่เขาคิดว่ามันก็คงคุ้มแหละนะกับการที่เด็กตัวขาวให้ความสนใจกับเขาอย่างมาก เพราะนิวเยียร์ที่หลับในโรงหนังทำน้ำลายไหลใส่บนบ่า ไม่รู้ว่าไปอดนอนมาจากไหนเพราะหลังจากเจ้าตัวดูหนังไปได้แค่ครึ่งชั่วโมงก็หลับคาไหล่ของเขาตลอดทั้งเรื่อง

"ซื้อเสื้อใหม่มั้ยครับ? ซื้อเถอะ"

"ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าคิดมากสิ"

เขาเอื้อมมือไปขยี้ศีรษะของคนคิดมากอย่างอดไม่ได้ เด็กตัวขาวเบะปากออกน้อยๆทำหน้าเศร้าจนเขาต้องหัวเราะออกมาเบาๆ จนในที่สุดเขาก็ยอมแพ้พยักหน้าน้อยๆก่อนจะเอ่ยปาก

"โอเคๆ เพื่อความสบายใจของเรา ไปซื้อเสื้อกันก็ได้ แต่เราต้องเลือกให้พี่นะ"

จัดการมัดมือชก นิวเยียร์ทำหน้าเหมือนกำลังจะประมวลผลซักพักแล้วจึงพยักหน้าเร็วๆก่อนจะเบนสายตาไปยังคราบน้ำลายของตัวเองที่ทิ้งไว้บนเสื้อเขาอีกครั้ง คือ...พูดกันตรงๆณจุดนี้เลยนะเขาเต็มใจมากที่จะให้เด็กตัวขาวทำน้ำลายหยดใส่ลงบนไหล่ของเขา หยดเต็มเสื้อก็ยอมเหอะ! ไม่ได้โรคจิตเลยนะแต่นี่หมายความว่าความสัมพันธ์ของเขาและน้องนิวเยียร์กำลังพัฒนาแบบก้าวกระโดด(?)

"พี่โบ๊ทใส่เสื้อยี่ห้ออะไรอะครับ?"

"อืมม อะไรก็ได้นะ เราชอบของอะไรล่ะ?"

พอได้ยินแบบนั้นนิวเยียร์ก็ทำหน้างง เจ้าตัวยืนใช้ความคิดอยู่ซักพักแล้วก็ร้องอ๋อขึ้นมาเบาๆ เขายืนมองร่างเล็กที่กำลังยืนลังเล จนในที่สุดก็เลือกที่จะจับมือนิ่มมากุมไว้พลางส่งยิ้มบางๆ "ไปกันได่้ยังเอ่ย?"

ระหว่างที่กำลังรออีกคนเลือกเสื้อ เป็นร้านเสื้อยืดลายน่ารักๆที่ดูแล้วว่าหากไม่หล่ออย่างเขาใส่ออกมาคงดูบ้านนอกเป็นแน่แท้ หยิบโทรศัพท์ไอโฟนของตัวเองออกมาแล้วก็ไล่ดูแอพไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็เปิดกล้อง ตอนแรกคิดว่าจะเปิดเล่นๆแต่กลายเป็นว่าตอนนี้เขากำลังจะแอบถ่ายภาพเด็กตัวขาวที่ยังคงขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดกับการเลือกเสื้อ เสียงหัวเราะทุ้มมีเสน่ห์ดังออกมาจากลำคอเรียกความสนใจจากนิวเยียร์ได้ เขารีบเก็บโทรศัพท์ลงแทบจะทันที

"ได้แล้วหรอ?"

"อ้อ ครับ ตัวนี้พี่โบ๊ทโอเคมั้ยฮะ?"

ไม่ต้องรอดูเสื้อเขาก็รีบพยักหน้าตกลงแทบจะทันที รีบเดินเข้าไปหาเสื้อยืดคอกลมแขนยาวสีขาวที่เป็นตัวการ์ูนผู้ชายผิวสีน้ำตาลยืนอยู่ตรงกลาง เอาตรงๆเหมือนเดิมนะ!เขาชอบมากเลยล่ะ น้องยังคงยืนมองเขาราวกับอยากจะได้เห็นปฏิกิริยาจากเขาที่จะเป็นคนใส่ คนตัวสูงส่งยิ้มหวานไปให้พลางเอื้อมมือไปหยิบเสื้ออีกตัวที่เป็นสีน้ำตาลแล้วตัวการ์ตูนที่เป็นเหมือนของเขาแต่ผิวสีขาว เมื่อหยิบออกมาได้ก็ยื่นให้กับอีกคนที่กำลังยืนมอง

"ใส่ด้วยกันสิ"

"..........."

"อ่า ไม่ชอบหรอกหรอ" 

พอเห็นอีกคนนิ่งเขาก็ใจแป้ว ท่าทางเสื้อตัวนี้จะไม่ถูกใจมือใหญ่เลยตั้งท่าจะเอาเสื้อเก็บไว้เหมือนเดิม ทว่านิวเยียร์ที่ยืนนิ่งในตอนแรกกลับยื่นมือมาจับมือเขาไว้ วินาทีนั้นเขาและน้องมองหน้ากันก่อนที่อีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายหลบสายตาไปซะก่อนแล้วพูดอ้อมแอ้ม

สาบาน! เขาเห็นน้องแก้มแดงด้วย

"ชอบครับ แต่ว่า....นี่มันเหมือนเสื้อคู่เลย"

"ของขวัญเดทแรก"

"เดทแรก?"

"ก็วันนี้มีแค่เราสองคนที่มานี่ ถ้าไม่เดทแล้วจะเรียกว่าอะไรหื้ม?"

เขาอมยิ้มเมื่อเห็นอีกคนทำหน้าเหวอ ก่อนที่ใบหน้าขาวจะเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อน่ามองอย่างบอกไม่ถูก นิวเยียร์บ่นอะไรไม่รู้พึมพำก่อนจะยัดเสื้อที่เจ้าตัวเลือกให้ใส่ที่อกเขาเหมือนจะแก้เขิน

"ไปเปลี่ยนเสื้อเถอะครับ เดี๋ยวนิวเอาเสื้อตัวนั้นไปซักให้"

"เราก็ไปเปลี่ยนกับพี่สิ จะได้ใส่เหมือนกัน"

"ครับ? เสื้อนิวไม่ได้เปื้อนนะ"

"ปะ ไปเปลี่ยนเสื้อกัน"

จัดการมัดมือชกเด็กตัวขาวให้ไปเปลี่ยนเสื้อด้วยการจับเข้าที่ข้อมือขาวแล้วออกแรงดึงเบาๆจนนิวเยียร์ทำหน้าตกใจอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร จนเข้ามายืนในห้องลองเสื้อด้วยกันอีกคนถึงได้เริ่มหน้าแดงอีกครั้งแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้องแต่เขาจัดการเอามือยันประตูไว้ข้างหนึ่งแล้วฉีกยิ้ม

"ไปไหนครับ?"

"ไปเปลี่ยนเสื้ออีกห้องนึงไงครับ ทำไมผมต้องเปลี่ยนเสื้อห้องเดียวกับพี่ด้วยล่ะ"

"อ้ออออ~ แล้วไป ถ้างั้นเจอกันข้างนอกนะครับ"

เขาหัวเราะแล้วเลิกแกล้งน้องที่หน้าแดงหนักเข้าไปอีก คนตัวเล็กจัดการเปิดประตูไวๆเพื่อออกไปข้างนอก เป็นแบบนั้นเขาเลยจัดการล็อคประตูอีกครั้งก่อนจะยิ้มให้ตัวเองในกระจก

ทำไมนิวเยียร์ถึงได้น่ารักแบบนี้น้า~

"กินอะไรอยู่?"

"หวะ...เหวอ"

"อะ...อ่า"

"พี่โบ๊ท นิวขอโทษ!"

เพราะคนที่เพิ่งเดินเข้ามาเลือกที่จะทักเด็กตัวขาวที่ยืนอยู่บริเวณปาร์กสยามข้างศูนย์หนังสือจุฬาด้วยการจี้เอว เพราะงั้นนิวเยียร์ที่กำลังยืนกินไอติมอยู่ก็ร้องเหวอขึ้นมาแล้วหมุนตัวกลับทำเอาไอติมโคนในมือหกเลอะเสื้อนักศึกษาอีกคนซะงั้น คนถูกแกล้งแทนที่จะต่อว่ากลับกลายเป็นต้องรีบร้องขอโทษเพราะเสื้อของอีกคนเลอะเป็นดวงๆ

วันนี้เด็กตัวขาวไลน์ทักมาว่าอยากจะเจอหลังเลิกเรียนที่ปาร์กสยามประมาณห้าโมงกว่าๆ เพราะหลังจากเดทคราวที่แล้วเขาก็ได้เบอร์โทรศัพท์ของน้องนิวเยียร์มา เพราะงั้นทั้งไลน์วอทแอพและเฟสบุ๊คก็ตามมาติดๆ แต่ที่เขาเห็นเจ้าตัวจะเล่นบ่อยสุดคงเป็นอินสตาแกรม จัดการฟอลโล่วแล้วแอบไปนั่งเซฟรูปเจ้าตัวเก็บไว้มือถือตัวเอง

ยืนยันอีกครั้ง.....ผมไม่ได้โรคจิต จริงๆนะ.....

"พี่โบ๊ท เอ่อ...คือ นิวขอโทษจริงๆ"

"อ่าาา ไม่เป็นไรครับ พี่ผิดเองแหละ เข้ามาทักแบบนี้ ไม่คิดว่าเราจะบ้าจี้แหะ"

"จริงๆก็ไม่ได้บ้าจี้หรอกฮะ...แต่แค่ตกใจนิดหน่อย ถ้าไงไปล้างเสื้อก่อนดีกว่าครับ"

เขาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยพลางนึกขึ้นได้ว่ามีเสื้อติดรถเผื่อจะไปออกกำลังกาย แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกไปเดินตามน้องนิวเยียร์ต้อยๆไปห้องน้ำ มือขาวเปิดก๊อกแล้วใช้มือรองน้ำพรมลงบริเวณที่เปื้อนไอศกรีม คนตัวสูงแอบมองใบหน้าหวานที่อยู่ในระยะประชิดแล้วก็แทบจะลืมหายใจ ไม่คิดว่าจะใกล้กันขนาดนี้มาก่อน เสียงหัวใจกำลังเต้นโครมครามในอกดังลั่นจนเขาต้องหลับตาลงน้อยๆพลางสูดลมหายใจเข้าลึก

เอาวะ! วันนี้เป็นไงเป็นกัน พูดก็พูด!!

“น้อง...นิวครับ.....”

“ครับ? โอ๊ะ แป๊ปนะครับ” ทันทีที่อีกคนเงยหน้าขึ้นมา ร่างเล็กก็ผงะไปนิดเพราะใบหน้าที่ใกล้กันจนเกินพอดี แต่เหมือนจะมีโทรศัพท์เข้ามาแทรก นิวเยียร์ก็ผละออกไปแล้วหยิบคุมะสีน้ำตาลออกมากดรับพลางหันมาส่งยิ้มขอโทษให้เขาแล้วเดินออกไปนอกห้องน้ำทิ้งให้เขายืนงงๆอยู่ตรงนั้น แต่ซักพักใบหน้าหวานๆนั่นก็โผล่เข้ามาแล้วฉีกยิ้มกว้าง

“พี่โบ๊ทรอนิวในนี้แป๊ปนึงนะครับ พอดีเพื่อนโทรมา”

“อ่า....โอเคๆ” เป็นแบบนั้นแล้วเลยส่งยิ้มกลับไปก่อนจะยืนเช็ดเสื้อตัวเองที่ยังเหลือคราบไว้นิดหน่อย ดีว่าเป็นรสวนิลาเลยทำให้เป็นรอยเด่นมากนัก มองเงาตัวเองในกระจกแล้วก็ส่งยิ้มหน่ายๆให้กับตัวเองที่ทำตัวเหมือนกับมีรักครั้งแรก ตื่นเต้นเหมือนตอนอายุสิบสี่ไม่มีผิดล่ะ! ยืนจัดการตัวเองให้ดูหล่อไปซักพักไลน์โทรศัพท์ก็เด้ง เป็นข้อความจากนิวเยียร์ที่บอกให้เขาเดินออกไปข้างนอก ถึงจะงงๆว่าทำไมเจ้าตัวไม่เข้ามาตามก็เถอะแต่เขาก็ยอมตามอยู่ดีล่ะ

จะเหตุเพราะอะไรที่ทำให้ฉัน ได้พบได้เจอกับเธอวันนั้น

จะเพราะบังเอิญ หรือฟ้าแกล้งกันก็ไม่รู้

แต่หัวใจมันมีแต่เธอ ตั้งแต่ตอนนั้น และคิดไปเอง บางทีก็ฝันว่ารักกันอยู่

แต่ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

พอเดินเข้ามาที่สวนข้างๆโรงอาหาร เสียงนุ่มๆของเด็กตัวขาวก็ดังออกมาจากสวนพร้อมกีตาร์ เขาหันไปมองทางต้นเสียงแล้วก็อมยิ้มพลางนึกไปถึงวันแรกที่เจอกันที่เขาเดินชนกับนิวเยียร์ ใบหน้าหวานกำลังแดงระเรื่อไม่รู้ว่าอากาศร้อนหรือว่ากำลังเขินที่ต้องทำอย่างนี้ คนรอบๆเริ่มให้ความสนใจแต่เขาเองก็ไม่นึกอาย

ทั้งๆที่กำลังโดนรุกอยู่แบบนี้เนี่ยแหละ

เมื่อไหร่จะได้พบเจอกันอีกครั้ง เมื่อไหร่จะได้เป็นจริงเหมือนฝัน

แค่อยากจะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ฉันจะตามไปบอกรัก

เมื่อไหร่จะได้พบเจออย่างวันนั้น อยากให้เธอรู้ความจริงในใจฉัน

แต่บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเธอ อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่

ถ้าหากฟ้าข้างบนเป็นคนขีดไว้ ให้ฉันได้เจอกับเธอคนนี้

ก็ขอให้เราสองคนได้มีกันได้ไหม

ก็หัวใจมีแต่เธอ ตั้งแต่ตอนนั้น

และคิดไปเอง บางทีก็ฝันว่ารักกันอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

เมื่อไหร่จะได้พบเจอกันอีกครั้ง เมื่อไหร่จะได้เป็นจริงเหมือนฝัน

แค่อยากจะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ฉันจะตามไปบอกรัก

เมื่อไหร่จะได้พบเจออย่างวันนั้น อยากให้เธอรู้ความจริงในใจฉัน

แต่บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเธอ อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่

เสียงปรบมือดังเกรียกราวหลังจากที่นิวเยียร์ร้องเพลงจบ ไม่มีดอกกุหลาบไม่มีการ์ดอะไร หากแต่ด้านหลังมือกีตาร์มีเด็กนักเรียนหลายคนยืนเรียงกันแล้วชูป้ายขึ้นมาเรียงคำได้ว่า ‘เจ้าของจดหมายคือผมเองครับ’

เดี๋ยวนะ........จดหมายนั่น?

นิวนี้กับนิวนั้นคือคนเดียวกัน?

อั๊ยหยะ! ไม่เคยฟินอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆนะ!!

สาบานได้ว่าเขายิ้มจนแก้มแทบแตกยกมือแล้วทำสัญลักษณ์คำว่าโอเคก่อนจะเดินเข้ามาหาเด็กตัวขาวที่อาจจะระเบิดตัวเองเป็นโกโก้ครั้นช์ไปแล้ว ยิ่งเดินเข้าไปใกล้อีกคนก็เหมือนจะเดินถอยห่างเขาเลยรีบขยับเข้าไปอีกครั้งพลางคว้าข้อมือขาวไว้

“จะหนีไปไหนครับ?”

“ปะ...เปล่านะ นิวไม่ได้จะหนี แต่.....แค่เขินเฉยๆ”

“ทำให้พี่ชอบขนาดนี้แล้วจะไม่รับผิดชอบหรอเด็กเผือก”

“คะ....ครับ?”

“พี่บอกว่า ร้องเพลงบอกรักพี่ก็แล้ว ทำให้พี่ชอบเราก็แล้ว ยังจะเดินหนีไม่รับผิดชอบพี่อีกรอบครับ?”

“อะ.....อ๋า ไม่นะ เดี๋ยวก่อน ตั้งตัวไม่ทันแล้ว”

แดงเถือกเลย

เขามองใบหน้าหวานที่กำลังแดงคลั่กนี่เลือดทั้งตัวคงจะสูบฉีดมาไว้ที่ใบหน้าของเจ้าตัวหมดเลยสินะ ร่างสูงหัวเราะเบาๆเอื้อมมือไปหนีบจมูกโด่งนั่นน้อยๆก่อนจะก้มหน้าลงไปใกล้

“ใจตรงกันแล้ว.....รักกันเลยปะละ?”

 #Talk ท้ายเรื่อง

อ๊ะ=o= ครั้งนี้เรามาเจอกันแอบๆนะ จุ๊ๆอย่าเอ็ดไป 555555555555
เรื่องนี้มีสองพาร์ทนะคะะะะ พาร์ทแรกเป็นของพี่โบ๊ท พาร์ทที่สองเป็นของน้องนิว รับรองว่า....หึๆๆๆ ติดตามกันเอาเองดีฟ่า
ใช้เวลาแต่งเดือนนึง โว้ววววววววว ทำอะไรไปด้วยหลายๆอย่าง ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไปแบบรวดเร็วและรวบรัดมาก กำลังคิดอยู่เลยว่าจะจบแบบไหนดี เอาเป็นแบบนี้แล้วกัน หวังว่าคงจะไม่ค้าง #โดนรุม
> < ไม่ไหวแล้วค่า ช่วงนี้ฟินมากมายจริงๆ อยากจิมีคนให้อินเลิฟบ้างอะไรบ้างงงงง
สิบหน้าเอสี่ ตอนของน้องนิวยังไม่จบนะก๊ะ รอติดตามกันต่อไป

อย่าลืมนะคราวนี้เรามาเจอกันแอบๆ จะดีใจมากถ้าหากเห็นเม้นต์อัพๆ 
แล้วจะรีบมาลงตอนหน้า
ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ ^ ^

:)  Shalunla