คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [แอบลง] ✖ BothNewyear Holic ღ :: Beginning of Love N'Newyear Part
Title : Beginning of Love N’Newyear Part
Couple : พี่โบ๊ทกะน้องนิวเยียร์~
คำเตือน :: สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องไม่ได้เกิดขึ้นจริงแต่ประการใด โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน ขอบพระคุณค่าาา
*คนเขียนไม่รู้ว่าคณะทันตะแพทย์เรียนกันยังไง หากไม่ตรงกับความจริงต้องขออภัยมา ณ ที่นี้
พรหมลิขิตเป็นเรื่องของคนสองคน
คนที่ชื่อว่าพรหมกับคนรักของเขาไง..
แต่ว่า หลังจากนี้ไป จะเป็นเรื่องของนิวเยียร์ลิขิต
เพราะหลังจากนี้จะเป็นเรื่องของนิวเยียร์กับพี่โบ๊ทไง~!
เขาเห็นแล้ว....ร่างสูงๆของคนที่อยู่ใต้แสงอาทิตย์ กำลังทำหน้ามุ่ยเชียวล่ะ เพราะแดดในหน้าหนาวค่อนข้างแรงพอสมควรเลย อาจจะไม่ได้ให้เหงื่อออก แต่ยามที่มันแยงตานี่ล่ะน่าหงุดหงิดนัก เพื่อนของเด็กตัวขาวที่อยู่ด้านหลังสะกิดยิกๆเป็นเชิงว่าให้เดินออกไปเสียที แต่ก็นะ...ขอเวลาทำใจบ้างไม่ได้รึไงกัน!
"เฮ้ย เดี๋ยวพี่เขาก็เดินผ่านไปหรอก ทีนี้แกจะวิ่งอ้อมไปรอพี่เขาที่หน้าดิจิตอลเกตเลยมั้ย?"
"โอเค! เข้าใจแล้ว! จะเดินไปแล้ว!"
พอเห็นพี่โบ๊ทยกกระเป๋าขึ้นบังแดด วินาทีนั้นนิวเยียร์ก็ตัดสินใจพุ่งเข้าชน...เอ่อแกล้งทำเป็นเข้าไปเดินชนตามที่ซักซ้อมกับเพื่อน(อย่าเรียกว่าแกล้ง เขาเรียกว่าดำเนินการตามแผนเหอะ) และแน่นอนว่ามุมมันออกมาพอดีเป๊ะ ของทุกอย่างกระจัดกระจายอย่างสวยงาม คนตัวเล็กรีบก้มตัวลงเก็บทันที แต่เอาแต่คว้าแดดคว้าลมนะ จนกระทั่งพี่เขาย่อตัวมาเก็บด้วยเหมือนกันถึงได้ค่อยๆจับสิ่งที่เป็นรูปธรรม แอบเสียเซลฟ์เบาๆที่อีกคนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองกัน แต่ยังไม่ถึงตอนสุดท้ายห้ามเสียใจเร็วเกินไป!ทันทีที่ของเก็บหมดเขาก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เห็นพี่โบ๊ทชะงักค้างตัวเองก็เริ่มหน้าร้อนพลางนึกโทษตัวเองในใจว่าไม่น่าใส่แว่นมาด้วย เป็นแบบนั้นจึงพลิกสถานการณ์ด้วยการเอ่ยประโยคแรก
"อ่อ ไม่หรอก พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ ทำเราเจ็บตรงไหนรึเปล่า?"
"ไม่ครับ"
ให้ ตาย เถอะ!! ตื่นเต้นจะแย่แล้ว
หากอีกคนสังเกตดูดีๆจะพบว่าเขากำลังยืนกำมือแน่น เหมือนจะเริ่มแฉะๆไปด้วยเหงื่อเพราะมีอาการตื่นเต้นเมื่อได้คุยกับพี่โบ๊ทตรงๆครั้งแรก แย้มยิ้มออกไปน้อยๆเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขิน แล้วก็แทบจะตะกุยของในมือหลายๆหนให้กระจัดกระจายอีกรอบเพราะอีกคนส่งยิ้มหวานกลับมา แต่ถึงกระนั้นเขาก็ต้องเก็บอาการไว้
เย็นหนอ เย็นหนอ เย็นหนอ
ไม่! น่ารักไม่ทน! น้องนิวจะไม่ทนอีกต่อไป!;-;
"เอ่อ...ถ้างั้นพี่ต้องขอโทษเราอีกทีนะ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ"
นิวเยียร์ผงะหน่อยๆเมื่อเห็นอีกคนหมุนตัวกลับไป นี่เขาแสดงท่าทีชัดเกินไปใช่มั้ย ไม่นะ! เดี๋ยวสิมันต้องไม่ใช่แบบนี้ จุดไคลแมกซ์ยังไม่ทันเริ่มอีกคนก็จะไปซะแล้ว....
"เดี๋ยวก่อนครับ!"
ตะโกนออกไปแล้วรีบยื่นซองจดหมายสีขาวแลดูเหมือนซองผ้าป่าเบาๆ แต่ก็เอาเถอะ! มันพอดูจะเนียนๆได้นี่ ขืนเป็นสีชมพูหวานแหววแล้วพี่เขารู้ว่าไม่ใช่ของตัวเองขึ้นมา แผนครั้งนี้คงเหลวไม่เป็นท่าแน่
"ผมว่าน่าจะเป็นของพี่นะครับ จดหมายอันนี้ผมเห็นมันตกอยู่ที่พื้น"
"อะหรอ...ขอบคุณนะครับ"
เหมือนพี่โบ๊ทจะทำหน้างงๆ ใจจริงแล้วก็อยากจะยืนส่องพี่เขาให้นานกว่านี้ อยากจะบอกลาด้วยแหละ แต่พอพี่โบ๊ทแกะซองจดหมายปุ๊ปเขาก็ใส่เกียร์หมาวิ่งหนีมาทันที
อะไรของเขาเนี่ย! คิดจะอ่านก็อ่านมันตรงนั้นเลยเนาะ!
"เป็นไงมั่ง สำเร็จ?"
"ไม่รู้สิหวาน แต่พี่เขากำลังอ่านอยู่นั่นไง"
"......ชั้นว่าพี่เขาทำหน้างงๆ ไม่ลงชื่อแกยังพอเข้าใจ แต่ได้จ่าหน้ารึเปล่าว่าเขียนถึงใคร"
"........"
"คงเขียนแล้วสินะ"
"ชั้นไม่ได้เขียนว่ะ....."
"ไอ.....เฮ้อ!"
เอาล่ะ! เขาไปเช็คข่าวมาเรียบร้อยแล้วว่าวันนี้พี่โบ๊ทจะนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟเพื่อทำงาน จัดการลากเพื่อนกลุ่มใหญ่ๆให้มานั่งทำการบ้านที่ร้านกาแฟนี้ในช่วงเวลาที่คนเต็มร้าน และสุดท้ายตัวเองก็ไปขอนั่งกับพี่โบ๊ท
แผนการสมบูรณ์แบบมาก!
"คราวนี้ต้องทำให้พี่เขาถามชื่อให้ได้นะนิว"
"จะทำได้ไงเล่า ก็ต้องรอตามเวรตามกรรมนั่นแหละ ถึงพี่โบ๊ทไม่ถามครั้งนี้ ก็ยังมีครั้งหน้ากับครั้งต่อๆไปให้ถามอยู่ดี"
"จ้าๆ จะเข้าไปยังล่ะ?"
ดีว่าเป็นกลุ่มที่ค่อนข้างสนิทเลยพร้อมที่จะช่วยเต็มที่ แต่เจอพวกนั้นแซวแต่ละทีก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ ทำเอาเขาเขินมุดดินหนีแทบจะไม่ทันเชียวล่ะ ในที่สุดเพื่อนเขาก็ตัดสินใจเดินนำหน้าเข้าไป นิวเยียร์รั้งท้ายยืนหน้ามึนหาโต๊ะของพี่โบ๊ทอยู่ซักพัก เหมือนคนตัวสูงกำลังตั้งใจทำงานเชียวล่ะ เขาเบือนหน้ากลับไปหาเพื่อนกลุ่มใหญ่อีกรอบก่อนจะพบว่าให้กำลังใจทำหน้ามุ่งมั่นกันเต็มที่ เป็นแบบนั้นคนตัวขาวก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วตัดสินใจพุ่งเข้าใส่...เอ่อ ดำเนินการตามแผนที่วางไว้ด้วยการเดินทำตาใสเข้าไปใกล้ๆโต๊ะของพี่เขาแล้วส่งเสียง...
"ขอโทษนะครับ...อ่า"
"ครับ? อ้อ น้อง..."
งะ....เง้ย!! เงยหน้าขึ้นมามองแล้ว
ใบหน้าหล่อเงยขึ้นก่อนจะร้องอ๋อออกมา คาดว่าจะจำหน้าของเขาได้..แอบเขินอยู่ในใจเบาๆเกือบจะบินออกนอกร้านกาแฟไปแล้วแต่ดีว่าพี่โบ๊ทส่งเสียงทักมาเสียก่อน
"มาเอาเก้าอี้หรอ ตามสบายเลย โต๊ะพี่ไม่มีคนนั่ง"
"เปล่าครับ พอดีผมจะมาขอนั่งด้วย เพื่อนนั่งกันเต็มจนผมไม่มีที่จะแทรกแล้ว แล้วก็...ที่ว่างก็คงจะมีพี่คนเดียว"
ว่าแล้วก็กวาดสายตาไปรอบๆร้านพร้อมกับพี่โบ๊ท ถึงตอนนั้นเขาก็มโนเอาเองแล้วล่ะว่าตัวเองสามารถนั่งตรงนั้นได้ ของแบบนี้เราสัมผัสกันได้ทางสายตา ใบหน้าหล่อหันกลับมาทางเขาอีกครั้งแล้วเอ่ยปากถาม
"เพื่อนทิ้งหรอ?"
"ทำนองนั้นแหละครับ เป่ายิ้งฉุบกันว่าใครต้องเป็นคนออกมานั่งด้านนอก ผมดันแพ้ รบกวนหน่อยนะฮะ"
เล่าเป็นฉากๆตามที่วางแผนไว้เป๊ะ!
แผนการครั้งนี้สมบูรณ์แบบเวอร์~!
ว่าจบก็หยิบการบ้านภาษาอังกฤษขึ้นมาทำเพื่อแก้เขิน พี่โบ๊ทก็ก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อ ไม่ค่อยมีสมาธิทำการบ้านเท่าไหร่หรอกเพราะใจมันจดจ่อแต่ว่าอีกคนจะเงยขึ้นมาเมื่อไหร่ จะแอบมองเขาบ้างมั้ย จะรู้สึกประหลาดๆบ้างรึเปล่า
โอ๊ยให้ตายเถอะะ! ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจกับการที่ตัวเองมาทำแบบนี้ดีอะ!
ไม่นานเขาก็รู้สึกว่าพี่โบ๊ทพับจอโน๊ตบุ๊คลงแอบเหลือบมองหน่อยๆแต่ก็ต้องรีบก้มหน้าก้มตามองสมุดเหมือนเดิมเพราะจู่ๆคนตัวสูงนั่นก็หันมามองเขา ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อสบกับดวงตาคู่คม หลับตาลงน้อยๆพลางภาวนาให้ใจของตัวเองเต้นช้าลงกว่านี้หน่อย ไม่เช่นนั้นแล้วอีกคนคงจะรู้แน่ๆว่าเขากำลังตื่นเต้นอยู่
"ลาเต้เย็นแก้วนึงครับ อ้อ แล้วเราจะเอาอะไรมั้ย?"
พอโดนทักเข้าคนตัวบางที่กำลังนั่งตื่นเต้นก็สะดุ้งน้อยๆแล้วรีบเบนสายตาไปยังเมนู หูอื้อตาลายไปหมดล่ะเมื่อได้ยินน้ำเสียงทุ้มๆนั่นเป็นฝ่ายทักเขาก่อน แถมยังแทนตัวเขาว่า ‘เรา’ ด้วย
นิวเยียร์จะตายแล้ว นิวเยียร์จะตายแล้ว;o;
ในที่สุดก็ตัดสินใจสั่งโกโก้ปั่นไปเมื่อตัวหนังสือบนเมนูนั่นไม่เข้าหัวเลย เด็กตัวขาวนั่งก้มหน้าอยู่กับสมุดการบ้านอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็รู้สึกว่าสายตาของอีกคนยังคงจ้องเขาอยู่ นี่ไม่ได้คิดไปเองนะ! แต่พี่โบ๊ทกำลังมองเขาอยู่จริงๆด้วยนั่นไง
"เอ่อ...หน้าผมมีอะไรติดป่าวครับ?"
"หะ...หือ? เอ้อ ไม่มีๆ"
"ครับๆ นึกว่ามีอะไรจะถาม"
"จริงๆแล้วก็มีแหละนะ....."
"ครับ?"
"เราชื่ออะไร เรียกพี่ว่าพี่โบ๊ทละกัน"
พอได้ยินคำถามแบบนั้นนิวเยียร์ก็ทำหน้าตะลึงน้อยๆ ไม่คิดว่าอีกคนจะถามชื่อแซ่เขาเร็วขนาดนี้ แอบเม้มปากน้อยๆอย่างใช้ความคิด จนในทีสุดก็ตัดสินใจเลือกทีจะบอกชื่อจริงของตัวเองออกไป
"นิวเยียร์ครับ เรียกสั้นๆว่านิวก็ได้"
เอาล่ะ...! ทีนี้ก็รู้ซักทีนะว่าคนในจดหมายกับเขาน่ะเป็นคนเดียวกัน!
"เดี๋ยวมา ต้องไปซื้อของให้แม่แป๊ปนึง รอฉันที่นี่นะนิว"
"โอเค รีบๆหน่อยนะ จะถึงเวลาฉายแล้ว"
ร่างบอบบางของหญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะวิ่งทั่กๆออกจากบริเวณหน้าโรงหนังไปปล่อยให้เพื่อนตัวขาวนั่งเปลี่ยวคนเดียว วันนี้เขานัดเพื่อนสนิทมาดูหนัง จริงๆแล้วไม่ได้ตั้งใจจะมากันสองคนหรอกนะ แต่เพราะคนอื่นๆดันตื่นกันไม่ไหวเนื่องจากปาร์ตี้เมื่อวานจัดกันที่บ้านของเพื่อนในกลุ่มอยู่ยันตีสอง ผู้ที่มีชีวิตรอดในวันนี้คงเป็นเขาและน้ำหวานนี่ล่ะ
แต่ที่มาดูหนังวันนี้...คงจะมาเปลี่ยนที่นอนมากกว่าซะละมั้ง
"นิว......."
"ครับ....ฮะ...เฮ้ย!"
ระหว่างที่กำลังนั่งรอก็มีเสียงผู้ชายขานชื่อเขาขึ้นมาเบาๆ เจ้าตัวก็ตอบไปด้วยความเคยชิน แล้วก็ต้องอุทานออกมาเบาๆเมื่อเงยหน้ามองเจ้าของเสียง
พี่โบ๊ท! เวรล่ะ!!
ไม่นะ! วันนี้โทรมมากยังไม่พร้อมที่จะเจอง่ะ;0;
พอเห็นอีกคนยืนกระพริบปริปๆทำตาใสเขากำขากางเกงตัวเองแน่นเพราะรู้สึกว่ากำลังจะหายใจไม่ทัน ไม่นานก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าควรจะยกมือไหว้พี่เขาเสียก่อน
"สวัสดีครับ"
"ครับบ~ นี่มานั่งรอใครรึเปล่า?"
"อะ...อ่อ รอเพื่อนน่ะครับ"
พอตอบตามความจริงไป เอาตรงๆนะเขาไม่ได้เข้าข้างตัวเองเลย แอบเห็นว่าตาพี่โบ๊ทสลดไปนิดหนึ่งด้วยล่ะ พอพี่เขาส่งเสียงอ่อออกมาเบาๆ เขาก็รีบอ้าปากเหมือนจะท้วง ค้างไว้อย่างนั้นซักพักแล้วพูดขึ้นอีกประโยค
"... ....แต่สงสัยเพื่อนจะไม่มาแล้ว"
น้ำหวาน นิวขอโทษนะ!
ยังไม่ทันขาดคำไลน์ก็เด้งขึ้นมาเป็นของคนที่เขาบอกพี่โบ๊ทไปแล้วว่าจะไม่มา เจ้าตัวส่งสติ๊กเกอร์ทำหน้าเบื่อมา เขาเลยรีบพิมไลน์ตอบกลับไป
'หวาน ไม่ต้องรีบขึ้นมานะ เดี๋ยวโทรไปหา'
เมื่อพิมเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมองอีกคนพบว่าร่างสูงกำลังจ้องเขาอยู่เลยเลือกที่จะส่งยิ้มหวานๆเพื่อแก้เขิน กลัวว่าอีกคนจะรู้ว่าเขากำลังจะยกเลิกนัดของเพื่อนแล้วไปเดินเล่นกับพี่โบ๊ทแทน
ชวนดูหนังเลยดีกว่า...*มองตั๋วในมือ*
น้ำหวาน! คราวหน้านิวจะเลี้ยงหนังเธอแล้วกันนะ!
"มาดูหนังหรอ?"
"ครับ ซื้อบัตรแล้วด้วย...ถ้าพี่โบ๊ทไม่มีธุระอะไร..เอ่อ"
"เอาสิ เพื่อนพี่ก็เพิ่งเบี้ยวนัด"
เห็นอีกคนรับปากอย่างรวดเร็วๆทั้งๆที่เขายังพูดไม่จบประโยค นิวเยียร์ก๊เลยเผลอทำตาโตอ้าปากค้างแบบคาดไม่ถึง กว่าจะรู้ตัวอีกทีพี่โบ๊ทก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ มันช่างมีเสน่ห์จนเขาแทบจะไม่อยากทนนน
ฟินอะ;[]; ขอยาดมด่วนนนน
"ไม่ได้จะชวนพี่ดูหนังหรอกหรอ?"
"กะ...ก็ชวนครับ! แต่นึกว่าพี่โบ๊ทมีนัดแล้ว"
"ไม่มีๆ เพื่อนพี่ไม่โทรมาเลยท่าทางจะเบี้ยวแล้วล่ะ เพื่อนเราก็เบี้ยวเหมือนกันใช่มั้ย? ถ้างั้นตั๋วใบนั้นพี่ซื้อต่อนะ"สายตาของอีกคนมองมาที่ตั๋วหนังในมือ เป็นแบบนั้นเขาเลยรีบพยักหน้า
"คะ...ครับๆ"
"เอาอะไรมั้ยเดี๋ยวพี่จะไปซื้อป๊อปคอร์น"
"ไม่ครับ^^ ขอบคุณนะฮะ"
ในตอนนี้สิ่งที่ดีที่สุดคือการส่งยิ้มให้ พอเห็นอีกคนเดินหันหลังให้เดินไปไกลแล้ว เขาก็ตาเหลือกรีบกดเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อน ภาวนาให้น้ำหวานรับโทรศัพท์เร็วๆ
เค้าจะสารภาพผิด ฮืออออ;0;
[ฮัลโหล ตอนนี้ได้ของแล้วกำลังเดินขึ้นไป]
"หวานเดี๋ยว! อย่าเพิ่ง เอ่อออคือว่า"
[มีอะไรหรอ?]
"เมื่อกี้เจอพี่โบ๊ท"
[เฮ้ย! จริงดิแล้วพี่เขาเดินเข้ามาทักปะ?]
"อื้อ หวานขอโทษนะ แต่ว่าวันนี้คงดูหนังกับเธอไม่ได้แล้ว...."
[ไม่เป็นไร เอาเลยนะแก! พี่เขาจำแกได้ชวนแกดูหนังแสดงว่าทำดีมากแล้วแหละ!]
"ชั้นชวนพี่เขาเองแหละ...." สารภาพเสียงอ่อย
[อะ..หรอ ไม่เป็นไร!! ใครชวนก็ไม่สำคัญ เพราะไงสุดท้ายก็ดูด้วยกันอยู่ดี]
"เดี๋ยวค่าตั๋วคืนวันหลังนะ"
[โอเค~ งั้นไปเดินช้อปที่สยามดิสดีกว่า สู้ๆนะนิวเยียร์~]
เม้มปากแน่นพลางมองมือถือที่กำไว้ ปณิธานกับตัวเองไว้ว่าวันนี้จะตั้งใจดูหนังแล้วพอออกจากโรงก็พูดคุยกันเรื่องหนังที่ดูก่อนจะทำเนียนชวนกินข้าวต่อเสียเลย....
นี่มันเป็นแผนการที่......
บ่งบอกตัวตนของเขาได้ดีมากเบย;0;
"ไปเลยมั้ย?"
"โอเคครับ^ ^"
แอร์ในโรงหนักค่อนข้างเย็นกำลังดีเลยล่ะ! ถึงเนื้อเรื่องจะน่าตื่นเต้นและน่าติดตามขนาดไหน แต่เพราะด้วยความง่วงเข้ามาแทรกทำเอาเขาแทบจะทนเบิ่งตาไว้ไม่ไหว นั่งคอแข็งมองจอมาได้ครึ่งชั่วโมงกว่าแล้วนะ ตอนนี้กำลังจะหมดลิมิตแล้ว ยังไม่ทันจะได้หลับแขนเรียวของอีกคนก็โผล่เข้ามาในกรอบสายตา ร่างน้อยสะดุ้งก่อนจะหันไปมอง
"กินมั้ย?"
"พี่กินเถอะครับ เดี๋ยวนิวคอแห้ง"
"พี่มีน้ำให้ด้วยนะ"
อยากกินมากนะ............
แต่ว่าถ้ากินจริงๆล่ะก็ต้องหลับแน่ๆ
เพราะงั้นเขาเลยต้องปฏิเสธออกไปด้วยรอยยิ้มแม้ว่าอยากจะใช้หลอดดูดน้ำร่วมกับพี่โบ๊ทก็เถอะ! ซักพักแขนเรียวของอีกคนก็ถอยกลับไปส่วนเขาก็พยายามจะถ่างตาดูหนังต่อ
แต่ว่า...ของีบซักหน่อยนะ
ไม่ไหวแล้วล่ะ
แป๊ปเดียวจริงๆ.........
พลาด.......ณ จุดนี้นิวเยียร์พลาดอีกแล้ว
จากที่ตั้งใจว่าจะหลับแค่แป๊ปเดียวกลายเป็นว่าหลับยาวจนกระทั่งหนังจบแล้วอีกคนก็สะกิดเขานั่นแหละ...อยากจะเขินอยู่หรอกนะที่จู่ๆตัวเองก็เผลอซบไหล่พี่โบ๊ท แต่แล้วก็ร้องลั่นโรงหนังดีว่าคนทยอยเดินกันออกไปหมดแล้วเลยไม่เป็นจุดสนใจเท่าไรนัก เพราะไอ้คราบน้ำลายที่เขาเผลอทำไหลหยดย้อยเป็นสายธาร(?)ฝากร่องรอยทิ้งไว้เป็นของขวัญให้ดูต่างหน้านั่น....
โอ๊ย น่าอายอะT___T
“ผมขอโทษจริงๆครับ เอ่อ คือว่า.....ขอโทษครับ!”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็แค่....น้ำลายยืดนิดหน่อยเอง”
“พี่โบ๊ท...นิวขอโทษนะ!”
กล่าวคำขอโทษซ้ำๆแต่พี่โบ๊ทก็ยังคงยิ้ม แต่เขาเดารอยยิ้มนั่นไม่ออกเลยว่าหมายถึงอะไรกันแน่ พี่เขาต้องรังเกียจแหงๆอะTT หันกลับไปมองคราบน้ำลายก็ชี้ช้ำกะหล่ำปลีอยากจะถอดเสื้อของตัวเองเอาให้พี่โบ๊ทใส่ซะเหลือเกิน....
"ซื้อเสื้อใหม่มั้ยครับ? ซื้อเถอะ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าคิดมากสิ"
ร่างสูงเอื้อมมือออกมาขยี้ศีรษะของเขาเบาๆ จะไม่เป็นไรได้ยังไง! ถ้าหากว่ามีคนมาทำน้ำลายยืดใส่เสื้อของเขาล่ะก็ เขาเองก็คงจะแขยงนิดๆล่ะ ร่างน้อยเบะปากออกเหมือนโดนขัดใจแต่ก็ต้องทำหน้างงเมื่อจู่ๆอีกคนก็หัวเราะออกมา พี่โบ๊ทส่งยิ้มตาหยีให้เขาทำเอาใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ.....
"โอเคๆ เพื่อความสบายใจของเรา ไปซื้อเสื้อกันก็ได้ แต่เราต้องเลือกให้พี่นะ"
“...........”
ป๊อง
แต่เราต้องเลือกให้พี่นะ
เราต้องเลือกให้พี่นะ
เราต้องเลือกให้พี่นะ
เราต้องเลือกให้พี่นะ
ดีว่ายังพอประคองสติไว้ได้อยู่บ้างจากที่ทำหน้าเอ๋ออยู่พักนึงก่อนจะรีบพยักหน้า แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นคราบน้ำลายที่ไม่รู้ว่ามันขยายวงกว้างได้ด้วยหรืออย่างไรมันถึงได้ดูใหญ่ขึ้น ตอนแรกทำท่าจะเดินนำไปแล้วแต่นึกขึ้นมาได้ว่าด้วยเสื้อที่ดูดีมีราคาขนาดนี้แล้วเขาควรจะถามว่าใส่ของยี่ห้ออะไร
ทีหลังจะได้ไปซื้อมาใส่บ้าง....เผื่อจะบังเอิญใส่แบบเดียวกัน
.......มองผ่านเมื่อกี้ไปได้ไหม มันไม่ใช่ตัวตนเขาเลย....
"พี่โบ๊ทใส่เสื้อยี่ห้ออะไรอะครับ?"
"อืมม อะไรก็ได้นะ เราชอบของอะไรล่ะ?"
พอโดนถามมาแบบนั้นเลยคิดหนัก....ยืนนึกอยู่ซักพักว่าร้านอะไรจะเหมาะกับพี่โบ๊ทที่ยอมเสียสละเสื้อมาเป็นผ้าเช็ดน้ำลายให้กับเขาจนในที่สุดก็คิดออกร้องอ๋อขึ้นมาเบาๆ หันไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังทำท่าคิดว่าจะชวนให้ได้วยกันยังไงดี สะกิด? จับมือ? ลากแขน?
คิดไม่ถูกแล้วอะ!!!
แต่แล้วความคิดทั้งหลายก็แทบจะสูญหายไปในอากาศเมื่อมือใหญ่กุมเข้าที่มือของเขา แล้วก็ต้องพบว่าตัวเองคิดผิดที่เลือกจะหันไปสบตากับพี่โบ๊ทแทบจะในทันที
“ไปกันได้ยังเอ่ย?”
บึ้ม....ระเบิดตัวเองกลายเป็นโกโก้ครั้นช์
เหมือนรู้สึกตัวเองจะเกิดอาการวิงเวียนศีรษะคล้ายจะเป็นลมเพราะสัมผัสอุ่นๆยังตราตรึงอยู่บนฝ่ามือเขาไม่หายแม้ว่าอีกคนจะปล่อยมือเขามาซักพักแล้ว อยากได้ยาดมซักสองหลอดมาอุดจมูก ณ วินาทีนี้ชักฟินแบบไม่ไหวจะเคลียร์ ที่มายืนไล่ๆดูเสื้อนี่ไม่ได้มีสติอยู่กับเนื้อกับตัวหรอกนะ ทำเหมือนว่ากำลังขมักเขม้นอย่างหนักเลือกเสื้อแต่แท้จริงแล้วแอบมาพักหัวใจต่างหาก
อ่าาาาาาาา วันนี้หัวใจทำงานหนักเกินไปแล้วนะเนี่ย!
จนในที่สุดเมื่อรู้ว่าตัวเองเริ่มจะจิตหลุดไปไกลก็กลับมาตั้งหน้าตั้งตาเลือกเสื้อใหม่อีกรอบ คุ้นๆว่าจะที่เขามาเดินดูเมื่ออาทิตย์ก่อนมันอยู่ตรงนี้ มองหาอยู่หลายตัวก่อนจะตัดสินใจหยิบเสื้อยืดสีขาวแขนยาวที่มีตัวการ์ตูนผู้ชายตัวสีน้ำตาลอยู่ตรงกลาง มือเล็กหยิบเสื้อที่หมายตาออกมาจากราวแล้วหันไปทางคนตัวสูงที่กำลังเล่นโทรศัพท์แล้วหัวเราะเบาๆ แต่พอเห็นเขากำลังเดินมาเจ้าตัวก็ยัดเครื่องมือสื่อสารลงไปในกระเป๋า
"ได้แล้วหรอ?"
"อ้อ ครับ ตัวนี้พี่โบ๊ทโอเคมั้ยฮะ?"
คนถูกถามพยักหน้าแทบจะทันที และนิวเยียร์ก็สาบานเลยว่าเขายังไม่เห็นพี่โบ๊ทมองเสื้อเลยด้วยซ้ำ! อีกคนเดินยิ้มหวานเข้ามาใกล้เขากำลังหวังว่าพี่โบ๊ทจะพูดอะไรบ้าง แต่นอกจากจะไม่พูดแล้วยังหันไปหยิบเสื้ออีกตัวในราวที่เป็นเสื้อลายเหมือนกันหากแต่เป็นสีน้ำตาลและตัวการ์ตูนเป็นสีขาวเท่านั้น
หงึก....ที่เขาเลือกให้มันไม่ถูกใจใช่มั้ย;0;
"ใส่ด้วยกันสิ"
เห็นมั้ยล่ะว่าแล้วเชียวว่าที่ตัวเองเลือกไปน่ะ....
เดี๋ยวนะ.........
"..........."
"อ่า ไม่ชอบหรอกหรอ"
พี่โบ๊ทเริ่มทำหน้าเศร้าแล้วทำท่าจะเก็บมันเข้าที่เดิม ส่วนเขาที่เพิ่งจะระลึกตัวเองได้ก็รีบจับมืออีกคนไว้ ณ วินาทีนั้นแทบอยากจะกัดลิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอดเพราะหัวใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงขึ้นอีกครั้งเนื่องจากภาพที่พี่โบ๊ทกุมมือเขามันหวนกลับมาเสียอย่างนั้น พอเห็นว่าร่างสูงไม่เก็บเสื้อตัวนั้นเข้าที่ราวแล้วก็ค่อยๆปล่อยมือออกพลางหลบสายตาเวลาพูด
หน้าร้อน หน้าร้อนไปหมดแล้ว ฮืออออ
"ชอบครับ แต่ว่า....นี่มันเหมือนเสื้อคู่เลย"
"ของขวัญเดทแรก"
"เดทแรก?"
“ก็วันนี้มีแค่เราสองคนที่มานี่ ถ้าไม่เดทแล้วจะเรียกว่าอะไรหื้ม?"
ริมฝีปากบางเผยอขึ้นทันทีด้วยความตะลึงพร้อมๆกันกับที่ตาเขาเบิกกว้างพอได้ยินเสียงหัวเราะที่มาจากอีกคนเขาก็ได้สติกลับคืน บ่นตัวเองที่เผลอทำท่าประหลาดๆให้ได้ขายหน้าแล้วกระแอมไอน้อยๆกลบเกลื่อนอาการเขินแล้วยัดเสื้อยืดสีขาวที่ตัวเองเลือกให้ใส่อกอีกคน
ถ้าเขาหัวใจวายวันนี้นี่จะไม่สงสัยเลยว่าทำไม
นี่คือเดทเชียวนะ!! เดทแรกอ้ะะะะ!!!!
"ไปเปลี่ยนเสื้อเถอะครับ เดี๋ยวนิวเอาเสื้อตัวนั้นไปซักให้"
"เราก็ไปเปลี่ยนกับพี่สิ จะได้ใส่เหมือนกัน"
"ครับ? เสื้อนิวไม่ได้เปื้อนนะ"
"ปะ ไปเปลี่ยนเสื้อกัน"
สาบานได้ว่าภาพลักษณ์ดีๆของเขาไม่มีเหลือแล้วล่ะเพราะตั้งแต่ทำน้ำลายยืดมันก็คงติดลบร้อยไปแล้ว แถมนี่ยังมาทำหน้าเอ๋ออ้าปากค้างใส่อีกสองรอบ ให้ดิ้นเลยเถอะะะ!! สติหลุดลอยอีกครั้งเมื่ออีกคนเอาเสื้อยืดแขนยาวสีน้ำตาลให้เขาถือ แล้วจับมือเล็กอีกครั้งพร้อมพาไปที่ห้องลองเสื้อ สติกลับเข้าร่างก็ตอนที่ได้ยินเสียงกริ๊กเป็นเสียงที่เหมือนหวอเปิดเตือนว่าอันตรายต่อหัวใจมาก นิวเยียร์สะดุ้งพลางหันหลังกลับจะเปิดประตู แต่มือใหญ่กลับยันประตูเอาไว้ก่อนที่เขาจะเปิดมันออกไป
เฮือก!!!!
ถ้ายังอยู่ในนี้ต่อไปพี่โบ๊ทอันตรายแน่...
ฟังไม่ผิดหรอก พี่โบ๊ทอันตรายแน่
เขาอาจจะเผลอ'ทำอะไรพี่โบ๊ทขึ้นมาก็ได้นะ!!
"ไปไหนครับ?"
"ไปเปลี่ยนเสื้ออีกห้องนึงไงครับ ทำไมผมต้องเปลี่ยนเสื้อห้องเดียวกับพี่ด้วยล่ะ"
"อ้ออออ~ แล้วไป ถ้างั้นเจอกันข้างนอกนะครับ"
แทบจะทันทีที่เปิดประตูออกมาหลังจากอีกคนพูดจบ แล้วรีบวิ่งเข้าห้องลองเสื้อห้องข้างๆพลางจับหน้าอกตัวเองที่กำลังกระหน่ำรัวอย่างบ้าคลั่ง
ขอลาตาย....ตอนนี้เลย!!!
“ตามแผนนะ....ขอโทษจริงๆ”
“อื้อๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้เองสบายมาก”
“ถ่วงเวลาแป๊ปนึงนะ”
“อื้อออออ หวานไปเหอะ ขอบคุณมากๆนะสำหรับวันนี้”
“วันสำคัญของแก ต้องทำให้สำเร็จ ชั้นไปดูพวกโน้นก่อนละกันนะ!”
เขาโบกมือให้เพื่อนสาวที่ทำหน้าตารู้สึกผิดเมื่อจู่ๆเซอร์ไพร์สทุกอย่างที่เตรียมในวันนี้ดูเหมือนจะผิดแผนไปหมด เพราะคนเล่นกีต้าร์ดันติดต่อไม่ได้ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน ก็เลยตกลงกันว่าจะรีบหาคนอื่นมาแทนแต่คงต้องถ่วงเวลาซักเล็กน้อย จะให้ไปเลื่อนนัดพี่โบ๊ทก็คงไม่ทัน
แผนที่ว่าของน้ำหวานคือให้ทำไอศกรีมหกเลอะเสื้อพี่โบ๊ทแล้วพาหลบเข้าไปที่ห้องน้ำ......
เยี่ยมมาก....ได้ข่าวว่าคราวก่อนโน้นก็ทำน้ำลายไหลใส่พี่เขา
เอาเถอะ.....มันไม่มีอะไรจะเสียแล้วล่ะ=____________=
"กินอะไรอยู่?"
"หวะ...เหวอ"
ระหว่างที่กำลังกินอย่างจริงจัง(เพราะมันอร่อยมาก)เขาก็ต้องสะดุ้งโหยงก่อนจะหมุนตัวกลับไปมองแล้วดันทำไอศครีมแปะลงบนเสื้อนักศึกษาของพี่เขาแบบพอดิบพอดี เห็นแบบนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่คิดว่าเหตุการณ์ทั้งหมดจะเกิดขึ้นแบบรวดเร็วขนาดนี้ แล้วก็ไม่คิดด้วยว่าพี่โบ๊ทจะมาทักเขาด้วยการจี้เอว.....
"อะ...อ่า"
"พี่โบ๊ท นิวขอโทษ!"
ไม่ต้องตามบงตามบทอะไรหรอก! สัญชาตญาณเขาล้วนๆล่ะว่าควรจะทำแบบนี้ พี่โบ๊ทกระพริบตาปริปๆเหมือนกำลังประมวลผลกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ถึงอย่างนั้นอีกคนก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังยิ้มแหะๆคล้ายจะขอโทษที่ทำให้เขาตกใจอีกต่างหาก
"พี่โบ๊ท เอ่อ...คือ นิวขอโทษจริงๆ"
"อ่าาา ไม่เป็นไรครับ พี่ผิดเองแหละ เข้ามาทักแบบนี้ ไม่คิดว่าเราจะบ้าจี้แหะ"
"จริงๆก็ไม่ได้บ้าจี้หรอกฮะ...แต่แค่ตกใจนิดหน่อย ถ้าไงไปล้างเสื้อก่อนดีกว่าครับ"
พอเห็นอีกคนพยักหน้าหงึกหงักเขาก็เลยพาไปที่ห้องน้ำ จัดการเอาไอศกรีมทิ้งลงถังขยะ เมื่อเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วก็เปิดก๊อกล้างมือตัวเองให้สะอาดก่อนจะหันไปพรมน้ำลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของอีกฝ่าย เสียงหัวใจตีกันให้วุ่นไม่รู้ว่าตื่นเต้นที่ตัวเองกำลังจะจัดเซอร์ไพร์สหรือเพราะได้อยู่ใกล้พี่โบ๊ทมากขนาดนี้ ได้ยินเสียงพี่โบ๊ทสูดลมหายใจเข้าเบาๆก็ตัวแข็ง.....ไม่นะ.........
“น้อง...นิวครับ.....”
“ครับ? โอ๊ะ แป๊ปนะครับ” แรงสั่นจากกระเป๋าทำเอาเขาต้องถอยห่างออกมา อีกคนก็เหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัว นิวเยียร์ควานหาโทรศัพท์ก่อนจะกดรับพบว่าเป็นน้ำหวานที่โทรมา ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำ ยืนคุยไปได้นิดหน่อยก็เพิ่งรู้ตัวว่าควรจะกำชับให้อีกคนยืนรอในห้องน้ำไปก่อนอย่าเพิ่งออกมาตอนนี้ โผล่เข้าไปอีกครั้งแล้วยิ้มเผล่
“พี่โบ๊ทรอนิวในนี้แป๊ปนึงนะครับ พอดีเพื่อนโทรมา”
“อ่า....โอเคๆ” พอเห็นอีกคนพยักหน้าเขาก็เดินถือโทรศัพท์ออกมาเดินไปยังลานปาร์กสยาม น้ำหวานฉีกยิ้มกว้างเดินมาหาเขาแล้วชูนิ้วเป็นเชิงว่าโอเค
“เรียบร้อยแล้วนะนิว!”
“อื้อ! ขอบคุณมากนะ!”
“สบายมาก! พร้อมยัง?”
“....ยังอะ ตื่นเต้น”
“ฮื่อออออ มาถึงตอนนี้แล้ว ตื่นเต้นอะไร แมนๆหน่อยดิ”
เพื่อนสาวใช้ไหล่บางแซะพลางยักคิ้วหลิ่วตา เห็นแบบนั้นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะหันไปมองเพื่อนคนอื่นๆที่แสตนบายด์ประจำที่เรียบร้อยแล้ว ก็คงเหลือเพียงแต่เขาที่จะต้องเตรียมตัวเองให้พร้อมในตอนนี้ ทุกคนรู้เห็นเป็นใจและพร้อมที่จะช่วยเหลือเขาให้สารภาพรัก(?)กับพี่โบ๊ทในวันนี้
คง.....ได้เวลาแล้วมั้ง
ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดไลน์แล้วส่งข้อความยังใครบางคนที่อาจจะยังอยู่ในห้องน้ำหรือเดินออกมาแล้วก็ได้ เขายืนจ้องโทรศัพท์แบบนั้นจนกระทั่งใต้ข้อความขึ้นตัวอักษรเล็กๆว่าพี่โบ๊ทได้เปิดอ่านแล้ว ใจดวงน้อยเต้นถี่ขึ้นเพราะตื่นเต้น และยิ่งตื่นเต้นหนักเข้าไปอีกเมื่อเห็นร่างสูงของอีกคนก้าวย่ำเข้ามาแล้ว มือขาวส่งสัญญาณบอกเพื่อนก่อนที่กีตาร์จะดังขึ้น
จะเหตุเพราะอะไรที่ทำให้ฉัน ได้พบได้เจอกับเธอวันนั้น
จะเพราะบังเอิญ หรือฟ้าแกล้งกันก็ไม่รู้
แต่หัวใจมันมีแต่เธอ ตั้งแต่ตอนนั้น และคิดไปเอง บางทีก็ฝันว่ารักกันอยู่
แต่ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน
เมื่อไหร่จะได้พบเจอกันอีกครั้ง เมื่อไหร่จะได้เป็นจริงเหมือนฝัน
แค่อยากจะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ฉันจะตามไปบอกรัก
เมื่อไหร่จะได้พบเจออย่างวันนั้น อยากให้เธอรู้ความจริงในใจฉัน
แต่บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเธอ อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่
ถ้าหากฟ้าข้างบนเป็นคนขีดไว้ ให้ฉันได้เจอกับเธอคนนี้
ก็ขอให้เราสองคนได้มีกันได้ไหม
ก็หัวใจมีแต่เธอ ตั้งแต่ตอนนั้น
และคิดไปเอง บางทีก็ฝันว่ารักกันอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน
เมื่อไหร่จะได้พบเจอกันอีกครั้ง เมื่อไหร่จะได้เป็นจริงเหมือนฝัน
แค่อยากจะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ฉันจะตามไปบอกรัก
เมื่อไหร่จะได้พบเจออย่างวันนั้น อยากให้เธอรู้ความจริงในใจฉัน
แต่บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเธอ อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่
เสียงปรบมือดังขึ้นมื่อเขาร้องเพลงจบ วินาทีนี้คืออายมาก เพราะแทบจะตลอดเวลาที่เขาร้องอีกคนเอาแต่จ้องหน้าตลอด ดีว่าสปิริตแรงกล้าเลยไม่หลบสายตาแล้วร้องต่อ แว้บนึงที่พี่โบ๊ทหันไปมองป้ายด้านหลังตอนแรกเจ้าตัวก็ทำท่างงๆก่อนจะยิ้ม...ยิ้มสดใสซะจนเขาต้องเบนสายตาไปทางอื่นไม่งั้นน่ากลัวว่าอาจจะเป็นลมไปก่อนก็ได้ พอร่างสูงเดินเข้ามาใกล้เขาก็ถอยออกไปจนกระทั่งอีกฝ่ายคว้าข้อมือเขาไว้นั่นแหละถึงได้หยุด
อย่าเพิ่งงงง อย่าเพิ่งงงงงง
“จะหนีไปไหนครับ?”
“ปะ...เปล่านะ นิวไม่ได้จะหนี แต่.....แค่เขินเฉยๆ”
“ทำให้พี่ชอบขนาดนี้แล้วจะไม่รับผิดชอบหรอเด็กเผือก”
“คะ....ครับ?”
“พี่บอกว่า ร้องเพลงบอกรักพี่ก็แล้ว ทำให้พี่ชอบเราก็แล้ว ยังจะเดินหนีไม่รับผิดชอบพี่อีกรอบครับ?”
“อะ.....อ๋า ไม่นะ เดี๋ยวก่อน ตั้งตัวไม่ทันแล้ว”
เขาเอามือปิดหน้าบังรอยแดงจางๆที่กำลังลามไปทั่ว หลบสายตาจริงจังของอีกฝ่ายที่กำลังป้ายความผิด(?)ใหญ่หลวงมาให้เขาแล้วก็นึกเขิน ได้ยินเสียงหัวเราะที่แสนจะมีเสน่ห์นั่นแล้วก็เขินหนักเข้าไปอีก และคิดว่าเขาเองอาจจะลืมวิธีหายไปแล้วเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายนั่น
“ใจตรงกันแล้ว.....รักกันเลยปะละ?”
Talk
อึ้บบบบบบบบ> < จบแล้วนะแจ๊ะะะะ เนื้อหาในตอนเกรียนมากอะ 55555555
เหมือนกับของพี่โบ๊ทหมดแต่เปลี่ยนคนบรรยาย ถูกใจไม่ถูกใจขออภัยไว้ ณ ที่นี้นะคะ^ ^
แต่งๆไปแล้วแบบเอ๊ะะะะะ พี่นิวเริ่มจะรั่วตามคนแต่งแล้วนะ 555555
เรื่องต่อไปมันมาอีกแล้ว #เอ๊ะไหนว่าจะเลิกแต่งแล้ว ใครที่ตามฟอลทวิตจะได้อ่านสปอยไปบ้างนิดหน่อย
เรื่องต่อไปไม่รู้จะจบเมื่อไหร่ ตังอาจจะดองไว้ข้ามเดือน(?)เหมือนเดิม
ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ^ ^
รักคนอ่านจุ้บๆ <3
) Shalunla
ความคิดเห็น