คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
ตอนที่2
กริ๊งงงงง!!!~ออดพักกลางวันดังขึ้น นักเรียนทุกคนต่างพากันวิ่งกรูลงไปยังโรงอาหารเพื่อกินข้าวกลางวันกันอย่างคึกคัก
“อุคกี้!”
“ครับ พี่ซองมิน^^”
“ไปกินข้าวกันนะ”
“ครับ^^ เอ่อ...พี่ครับ”
“หืม?”
“พี่น่ารักจังเลยครับ-//-”
“ห๊ะ!?! นี่นายชมฉันหรอเนี่ย หูฝาดรึป่าวเนี่ยฉัน”
“เอ่อ...มั้งครับ ไปกินข้าวกันเถอะครับ”
หลังจากซื้อข้าวเสร็จทั้งคู่ก็เลือกที่จะมานั่งโต๊ะข้างๆกับเยซอง ที่กำลังนั่งป้อสาวอยู่อย่างมีความสุข
“พี่ซองมินฮะ”
“หืม?”
“ผมเจ็บมือ--”
“แล้วกินไหวมั้ย?”
“เหมือนจะไม่ไหวนะพี่ พี่ป้อนผมหน่อย”
“อยากกินจากปากรึจากช้อนดีล่ะ หึ”
“จากปากพี่สิครับ”
ควับ~เยซองหันมาทางทั้งคู่ทันทีที่ได้ยินว่าเรียวอุคให้ซองมินป้อนข้าวด้วยปาก
“ฮ่าๆ นายยั่วฉันหรออุคกี้”
“ป่าวนะฮะ ป้อนเร็วๆสิครับผมหิวแล้วนะ”
“โอเคๆ ฮ่ะๆ”
ซองมินตักอาหารเข้าปากแล้วจับคอเรียวอุคให้ทำมุมเอียงเพื่อที่จะป้อนได้สะดวก จากนั้นก็ทำการป้อนด้วยปาก =[]=เยซองทำหน้าอึ้งกับเหตุการณ์ที่เห็นอยู่เบื้องหน้า
“อื้มมมม...”
เรียวอุคเลื่อนมือขึ้นมาคล้องคอซองมินไว้ แล้วหลับตาพริ้มมม
“เป็นไงอร่อยมั้ย^^”
ซองมินเอ่ยถามหลังจากถอนริมฝีปากออก
“อร่อยสิฮะ จากปากพี่นี่นา”
ซองมินกับเรียวอุคนั่งสวีทกัน(?) อย่างมีความสุข แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำของพวกเขา ทำให้คนอีกคนโมโหจนฆ่าคนได้เลย
~เรียวอุคนายกำลังทำให้ฉันคลั่ง นายกำลังทำให้ฉันบ้านะ~ เยซองได้แค่คิดอยู่ภายในใจ
เวลา 15.30 น.
“บ๊ายบายทุกคน กลับบ้านกันดีดีน้า”
เรียวอุคยกมือขึ้นลาเพื่อนๆทุกคนในห้องด้วยอาการยิ้มแย้มแจ่มใส แต่เมื่อหันออกไปทางประตูรอยยิ้มก็หุบลงทันที เขาเดินเลี่ยงประตูหน้าไปยังประตูหลังด้วยอาการรีบร้อน
“คิม เรียวอุค!!!”
เขาไม่สนใจเสียงเรียกนั้น รีบเดินก้มหน้าก้มตาเดินหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี มือหนาเอื้อมมากระชากแขนเรียว จนแทบจะล้มลงไปกับพื้น
“นายทำอะไรของนาย!”
“ปล่อยผมพี่เยซอง ผมเจ็บ”
“ฉันถามว่าเมื่อกลางวันนายทำอะไร!!”
“มันเรื่องของผม”
“นายอย่าทำให้ฉันต้องโมโหไปมากกว่านี้นะ!”
“อ๊ะ!!”
เยซองผลักเรียวอุคจนหลังชนกับกำแพง แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆจนใบหน้าของทั้งคู่เกือบจะชิดกัน เรียวอุคหลบสายตาลงต่ำเพื่อหลบสายตาของเยซอง เขาเอาแขนสองข้างยันกำแพงไว้ไม่ให้เรียวอุคหนีไปได้
“ตอบคำถามฉันมาเดี๋ยวนี้!!”
“แล้วพี่ยุ่งอะไรด้วยล่ะ พี่ไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตผมนี่ ผมจะต้องรายงานพี่ตลอดเลยรึไงว่าผมทำอะไรกับใครที่ไหนอ่ะ ผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผมพี่ไม่เกี่ยว ไม่ต้องมายุ่ง!”
“นายกล้าตะคอกใส่ฉันเหรอเรียวอุค ก็ดี ได้แล้วเราจะได้เห็นกันเรียวอุค”
เยซองถอยหลังเพื่อปล่อยเรียวอุคให้เป็นอิสระ
“นายต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น คิม เรียวอุค!!”
เยซองพูดไล่หลังเรียวอุคไป ทางด้านเรียวอุคเมื่อหลุดพ้นจากปีศาจซาลาเปา เขาก็ปล่อยโฮออกมาโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆด้วย
“ฮึก...ฮือ...ฮือ~”
“เรียวอุคนายเป็นอะไรไปน่ะ ร้องไห้ทำไมบอกพี่มาใครทำอะไรนาย เดี๋ยวพี่จะไปจัดการมันเองมันเป็นใครบอกมา”
“ฮึก พี่ฮีชอล ฮือ...”
พอถึงบ้านเรียวอุคก็โผเข้ากอดพี่ชาย(?)สุดที่รักของเขาทันที แล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พี่ชายของเขาฟังซึ่งมันทำให้ ฮีชอล ของขึ้นทันทีด้วยอาการเป็นห่วงน้องอย่างมาก
“เรียวอุค!!พรุ่งนี้นายไปโรงเรียนพร้อมกับฉัน ไม่ต้องไปรอไอซาลาเปาเน่านั่นอีก แล้วก็อยู่ใกล้ๆพี่ไว้ไม่ต้องไปไหนกับมันอีกเข้าใจมั้ย”
“อ่า~ฮึก ครับพี่”
“ดีมากถ้ามันยังมายุ่งกับน้องชายสุดที่รักของพี่อีกล่ะก็....หึหึ ไม่ต้องบอกว่าสภาพมันจะเป็นยังไงจากซาลาเปาเน่าได้กลายเป็นซาลาเปาเละแน่+ +”
“อ่า~พี่ผมนี่โหดจังเลยนะครับ ผมรักพี่มากๆนะ^^”
“555นี่นายชมฉันรึป่าวเนี่ยเรียวอุค- -*หรือหลอกด่าฉันทางอ้อม”
“ผมไม่ได้หลอกด่าพี่นะ ผมชมพี่ต่างหากล่ะพี่ชายสุดสวย เอ้ย! หล่อของผม”
“ดีมาก555”
ความคิดเห็น