ความลับของเพื่อนที่ชื่อว่าความรัก

ลำดับตอนที่ #7 : ผู้ชายที่เล่นไวโอลินเหมือนศิลปินกำลังสร้างสรรค์งานศิลปะ (50%)

ผู้ชายที่เล่นไวโอลินเหมือนศิลปินกำลังสร้างสรรค์งานศิลปะ (50%)

          “ออกแบบหน้าเว็บสำหรับประกวดเรื่องสั้นเหรอพี่” ฟ้าครามพึมพำ หลังจากผู้เป็นหัวหน้าชี้แจงเนื้อหาเกี่ยวกับงานที่ต้องทำครบถ้วนเรียบร้อยแล้ว

โปรเจ็คท์งานที่เตวิชช์มอบหมายให้เขาและลูกจันทน์ทำร่วมกัน เป็นโครงการใหม่ของเว็บไซต์วัยรุ่นดอทคอม ซึ่งมีชื่อเสียงด้านการลงนิยายออนไลน์อยู่แล้ว และมักจะมีการจัดกิจกรรมร่วมกับสำนักพิมพ์, มหาวิทยาลัย ตลอดจนหน่วยงานราชการต่างๆ อย่างสม่ำเสมอ สำหรับครั้งนี้ ทางเว็บไซต์ได้รับการติดต่อจากอาจารย์ประจำคณะอักษรศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ให้ช่วยค้นหานักเขียนที่มีฝีมือด้านการเขียนเรื่องสั้นกึ่งสารคดี โดยผู้สมัครเข้าร่วมโครงการ จะต้องส่งผลงานผ่านทางเว็บไซต์ จากนั้น กรรมการอันประกอบด้วยทีมงานจากเว็บไซต์, อาจารย์ประจำคณะ และนักเขียนผู้เชี่ยวชาญด้านการเขียนเรื่องสั้น ก็จะทำการวิเคราะห์และเลือกเรื่องที่เข้ารอบเป็นจำนวน ๑๐ เรื่อง มานำเสนอผ่านหน้าเว็บไซต์ เพื่อให้นักอ่านทั่วไปได้ร่วมโหวตตัดสินผู้ชนะ 

“งานนี้ให้ลูกจันทน์เป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด ทั้งดีไซน์และเขียนเว็บ ส่วนนายทำหน้าที่พี่เลี้ยง คอยช่วยอำนวยความสะดวก สอนได้นิดๆ หน่อยๆ แต่ห้ามไกด์”

ฟ้าครามเลิกคิ้วสูง ความที่ทำงานกับเตวิชช์มานาน ทำให้เขารู้ดีว่า หัวหน้างานคนนี้เป็นคนละเอียดลออและจริงจังกับงานมากแค่ไหน การที่ฝ่ายนั้นตัดสินมอบหมายให้ ‘พนักงานที่เพิ่งเข้ามาใหม่’ รับผิดชอบงานใหญ่ๆ แบบนี้ ก็ไม่ต่างจากการ ‘รับน้อง’ ดีๆ นี่เอง ยิ่งเมื่อดูระยะเวลาการทำงาน ที่มีช่วงเวลาเพียงไม่ถึงสามสัปดาห์ ก็ยิ่งทำให้เขาอดกังวลแทน ‘น้องใหม่’ ไม่ได้ ถ้าหากงานที่ออกมาไม่ดีพอ ผลกระทบน่าจะรุนแรงพอสมควร เผลอๆ อาจถึงกับไม่ผ่านงานด้วยซ้ำ  

อดไม่ไหว เขาก็ค้านออกไป

“ให้คนมาใหม่ดูแลเลยเหรอพี่ ไม่โหดไปหน่อยหรือ”

“เห็นเขาหน้าตาน่ารักเลยห่วงหรือไง” คำย้อนนั้นทำให้ฟ้าครามชะงัก ปฏิเสธรวดเร็ว

“ใช่ที่ไหนเล่า ผมห่วงงานพี่ก็รู้ ถ้าออกมาไม่โอเคตามเวลาที่กำหนด ผมกับพี่ก็แก้กันเละน่ะสิ”

“ใจเย็น” เตวิชช์ปราม เสียงเบาก็จริงแต่หนักแน่นในที “นายพูดยังงี้ ลูกจันทน์เกร็งแย่ เอาเป็นว่า ฉันประเมินจากพอร์ตงานที่เก่าของเขาแล้ว เชื่อว่าเขาเอาอยู่ ก็เลยไว้ใจให้ทำ แต่ถ้านายกังวลหรือเห็นว่าไม่น่าจะโอเค ก็ฝากช่วยเป็นหูเป็นตาให้ด้วยแล้วกัน มีอะไรไม่ชอบมาพากลเมื่อไหร่ ก็รีบมารายงานฉัน จะได้ปรับเปลี่ยนกันแต่เนิ่นๆ ดีไหม”      

ฟ้าครามทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็หักห้ามตัวเองไว้ได้ทัน

“ผมว่า...” เขาพูดขึ้นช้าๆ สีหน้าครุ่นคิดและระแวดระวัง

“เอาตามที่พี่ต้นว่าเถอะค่ะ” พระจันทร์แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เดี๋ยวฉันจะลองร่างแบบคร่าวๆ ให้เสร็จภายในอาทิตย์หน้า นาย เอ่อ คุณจะได้ตรวจและวิจารณ์ได้ ถ้าตรงไหนไม่โอเค เราค่อยมาคิดกันว่าจะปรับจะแก้ไขตรงไหน น่าจะโอเคนะคะ” 

ฟ้าครามนิ่วหน้ากับสรรพนาม ‘คุณ’ ที่อีกฝ่ายใช้ นัยน์ตาดำคมตวัดผ่านใบหน้าใสๆ แว่บหนึ่งคล้ายกำลังประเมินบางสิ่งบางอย่างในที

“ก็...” เขาลังเลอยู่อึดใจ ก็พยักหน้ารับอย่างคนที่ตัดใจได้ “ถ้าจะเอาอย่างนั้น ก็ตกลงตามที่ว่ามาแล้วกัน”