ความลับของเพื่อนที่ชื่อว่าความรัก

ลำดับตอนที่ #4 : เจ้าของเพจแมวผู้มีความหลังกับไวโอลิน (75%)

เจ้าของเพจแมวผู้มีความหลังกับไวโอลิน (75%)  

เพียงสบตากัน ฟ้าครามก็บอกได้ทันทีว่า ‘เจ้านี่หน้าใหม่ ไม่เคยเห็น’

ขณะนั้น เป็นเวลาเย็นจนเกือบจะค่ำอยู่แล้ว แสงแดดอ่อนกระจายตัวอยู่ทั่วลานคอนกรีตขนาดกว้างขวาง หน้าคอนโดมิเนียมที่เขาพักอยู่ ใบไม้แห้งปลิวกระจายเล่นลม ส่งให้บรรยากาศอบอุ่นน่าสบาย  

ความอึดอัดทำให้ฟ้าครามตัดสินใจกลับบ้านทันทีที่นาฬิกาบอกเวลาเลิกงาน ทั้งๆ ปกติ เขาจะชอบนั่งเล่นนั่งพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ บางครั้งก็แวะไปรับประทานมื้อเย็นด้วยกัน ไปเล่นกีฬา ดูหนัง ฟังเพลง แล้วแต่ว่าใครจะเอ่ยปากชวนใครไปไหน ชีวิตหนุ่มโสดอายุยังน้อย ทำให้เขามีเวลาว่างทำอะไรสนุกๆ เสมอ 

แต่ไม่ใช่วันนี้ วันที่เขามีเรื่องสับสนใจ... เป็นเรื่องที่เขาไม่ต้องการระบายให้ใครฟังและไม่ต้องการขอคำปรึกษาจากใคร ก็แค่ได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองเงียบๆ และปล่อยให้ปัญหาในใจ ค่อยๆ จางหายไปเอง 

และเพราะเหตุผลนี้ เขาจึงเลือกที่จะไม่อยู่คนเดียวในห้องพัก แต่ว่าหยิบกล้องตัวโปรด แล้วออกมาเดินเล่นที่ด้านล่างของคอนโดมิเนียม ซึ่งเป็นศูนย์รวมของบรรดาสัตว์นานาชนิด โดยเฉพาะแมวจรจัดมากหน้าหลายตา ที่โผล่มาให้เห็นกันแทบไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวัน 

เจ้าตัวนี้ก็เป็นอีกตัวที่หน้าใหม่ ไม่เคยเห็น...

ฟ้าครามลดกล้องในมือลง เอียงคอมองนายแบบจำเป็นที่เดินเฉิดฉายอยู่บนขอบกำแพง พลางจุปากเรียกความสนใจ

“เฮ้ ไหนขอถ่ายรูปหน่อย มองกล้องด้วย น่าน อย่างนั้นแหละ เออ ขึ้นกล้องแฮะ ไอ้เหมียวแปลกหน้านี่ สีสวยเชียว”

แมวแปลกหน้าตัวนั้นมองมนุษย์ที่กำลังกดชัตเตอร์อย่างเบื่อๆ ก่อนจะอ้าปากหาวจนเห็นฟันซี่เล็กๆ จากนั้นก็ย่อตัว กระโดดลงจากกำแพง เดินเข้ามาใกล้

ฟ้าครามย่อเข่าลง ยื่นมือออกมาข้างหน้าด้วยท่าทีของคนที่คุ้นเคยกับสัตว์ประเภทนี้เป็นอย่างดี เขามองขนดำขลับ แทรกสีขาวตรงปลายเท้าของนายแบบจำเป็นอย่างพอใจ

“มานี่มา เกาคางหน่อย ดู ใส่ถุงเท้าขาวเสียด้วย ไหน ช่วยมาเป็นนายแบบให้ที หล่อยังงี้ขายดีแน่นอน”

เพราะมัวสาละวนกับการถ่ายภาพ ทำให้ชายหนุ่มไม่ทันสังเกตเห็นร่างเล็กบางที่เดินอยู่ห่างออกไปไม่มากนัก มารู้ตัวอีกที ก็เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นใกล้ตัว

“ชอบแมวหรือ”

ฟ้าครามลดกล้องในมือลง สบตาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วคิ้วเข้มก็ขมวดยุ่ง

ผู้หญิงตรงหน้ามีนัยน์ตาดำขลับ และผิวขาวสะอาดอมชมพูผ่องใส ผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอดูสุกสว่างอยู่ท่ามกลางแสงแดดอ่อนยามเย็น

พระจันทร์... อดีตเพื่อนเก่าที่บัดนี้กลายมาเป็นเพื่อนร่วมงานใหม่ของเขานั่นเอง

“อืม” เขาตอบสั้นๆ คล้ายเสียไม่ได้ ก่อนจะยกกล้องขึ้น กดชัตเตอร์ถ่ายภาพต่อไป หวังว่าการแสดงออกด้วยวิธีทำเป็นไม่สนใจนี้ จะทำให้อีกฝ่ายรู้ตัวและผละจากไปเอง

น่าเสียดายที่พระจันทร์ดูจะไม่เข้าใจ

“นายไม่พอใจอะไรฉันหรือเปล่า” น้ำเสียงนั้นเบาก็จริง แต่ว่าชัดเจนทุกถ้อยคำ

ฟ้าครามลดกล้องในมือลง มองคนถามด้วยแววตาหยั่งเชิง  

“ไม่พอใจเรื่องอะไร”

“ก็เรื่องเมื่อเช้า ที่ฉันถามถึงไวโอลินไง หลังจากคำถามนั้น ทำไมจู่ๆ นายหันหลังเดินหนีไปเฉยๆ ล่ะ ฉันถามอะไรไม่โอเคอย่างนั้นหรือ”

ฟ้าครามค่อยๆ ระบายลมหายใจแผ่วเบา... ใจหนึ่งก็อยากจะทำแบบเดียวกับที่ทำเมื่อเช้า นั่นคือหันหลังเดินหนีไปเฉยๆ แต่อีกใจที่มีเหตุผลกว่า รั้งเอาไว้ไม่ให้ทำแบบนั้น

ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ทำผิดอะไร เธอก็แค่ไม่รู้ว่าเขามีปัญหา จึงชวนคุยโดยไม่ทันคิด หน้าที่ของเขาคือชี้แจงให้เธอรู้ว่า เขาไม่โอเคกับคำถามของเธอ และไม่อยากได้ยินอีก จะอย่างไร เธอก็จะมาเป็นเพื่อนร่วมทีมคนใหม่ เขาไม่ควรตั้งแง่กับเธอตั้งแต่แรก เพราะอาจจะส่งผลต่อการทำงานร่วมกันได้

คิดได้อย่างนี้ เขาจึงตอบชัดเจน

“ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัว ถ้าจะคุยกัน คุยเรื่องอื่นดีกว่า”

อีกฝ่ายชะงักราวกับถูกผลักเต็มแรง นัยน์ตาคู่นั้นฉายแววเสียใจ

“ขอโทษ” สีหน้านั้นบอกว่ารู้สึกผิดจริงๆ “ฉันก็แค่อยากรู้ เท่าที่จำได้ นายเป็นนักไวโอลินที่มีพรสวรรค์มากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา มันน่าเสียดายถ้านายจะเลิกเล่นถาวร ฉันเคยคิดด้วยซ้ำว่าถ้าได้ประกวดระดับโลก นายจะต้องได้รางวัล”

แววตาของฟ้าครามเยือกเย็น เขาประสานสายตากับอีกฝ่ายแน่วนิ่ง น้ำเสียงที่พูดเย็นชา บอกความห่างเหินชัดเจน   

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน และก็อย่างที่บอก ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัว เพราะฉะนั้น กรุณาอย่ามาถามอะไรฉันอีก จะขอบคุณมาก”