ความลับของเพื่อนที่ชื่อว่าความรัก

ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าของเพจแมวผู้มีความหลังกับไวโอลิน (25%)

เจ้าของเพจแมวผู้มีความหลังกับไวโอลิน (25%)  

ฟ้าครามก้าวลงจากรถจักรยานยนต์คู่ใจเมื่อนาฬิกาบอกเวลาอีกสิบห้านาทีเก้าโมง เวลาเข้าทำงานของเว็บไซต์วัยรุ่นดอทคอม ซึ่งเป็นที่ทำงานของเขา คือเก้านาฬิกาตรง ก็หมายความว่าเขายังพอจะมีเวลาเดินเล่นผ่อนคลายอีกสักพักก่อนเข้าทำงาน

ภาพแมวลายเสือตัวอ้วนขนฟู สัตว์เลี้ยงประจำร้านขายอาหารตามสั่งในละแวกใกล้เคียงผ่านแว่บเข้ามาในความคิด ฟ้าครามตัดสินใจกะทันหันว่าจะแวะไปเก็บภาพเจ้าเหมียวเล่นๆ ก่อนสักสองสามภาพ เผื่อได้ภาพถูกใจ จะได้โพสต์ลงในเพจส่วนตัวเกี่ยวกับแมวที่ทำอยู่ ให้ลูกเพจได้สดใสกันยามเช้า

ชายหนุ่มบิดกุญแจล็อกรถ จากนั้นก็เดินแกมวิ่งย้อนกลับไปตามทางที่เพิ่งขับเข้ามา อารามรีบทำให้ไม่ทันสังเกตว่ามีรถจักรยานยนต์อีกคันแล่นสวนเข้ามาพอดี โชคดีที่เจ้าของรถมือไว หักด้ามจับหลบได้ทัน รถเซไปทางหนึ่งแต่ว่าไม่ล้ม ถึงอย่างนั้น ผู้ขับขี่ก็ดูจะตกใจอยู่ไม่น้อย  

ฟ้าครามลืมความคิดเรื่องถ่ายรูปจนหมดสิ้น เขาก้าวพรวดเข้าไปใกล้ พลางเอ่ยถามอย่างตกใจ

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

อีกฝ่ายเหลียวมองมา ดวงหน้าใสสะอาดภายใต้หมวกกันน็อกที่สวมอยู่ทำให้คนมองอดไม่ได้ที่จะอุทานกับตัวเองในใจว่า ‘อ้าว ผู้หญิงแฮะ’  

เจ้าหล่อนชะงักมองเขานิ่งอยู่อึดใจ ก็เบิกตาโต... อุทานออกมาว่า

“แค็ปใช่ไหม แค็ป ฟ้าคราม”

ถึงคราวที่ฟ้าครามจะชะงักบ้าง เขาขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งๆ

“คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไง”

อีกฝ่ายหัวเราะเสียงใส ก่อนจะยกมือขึ้นถอดหมวกกันน็อกออก ฟ้าครามจึงได้เห็นใบหน้านั้นถนัด ดวงหน้าเรียวเล็ก ผิวสะอาดใสอมชมพูเหมือนสาวญี่ปุ่น เส้นผมสีน้ำตาลยาวเคลียบ่าดูอ่อนเยาว์ เรียวปากสีชมพูนุ่มแย้มออกเป็นรอยยิ้มกระจ่างใส เห็นฟันเขี้ยวซี่เล็กๆ ตรงมุมปาก

หน้าแบบนี้ คุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน... แต่นึกไม่ออกจริงๆ

“จำฉันได้ไหม” น้ำเสียงนั้นร่าเริง “จำไม่ได้สินะ ฉันลูกจันทน์ พระจันทร์ไง ตอน ม. ปลาย เราอยู่ชมรมไวโอลินด้วยกัน แต่นายคงจำฉันไม่ได้ เพราะฝีมือการเล่นของฉันคนละระดับกับนายเลย”    

คำว่า ‘ชมรมไวโอลิน’ ส่งผลกระทบรุนแรงจนฟ้าครามระงับสีหน้าไม่อยู่ ช่วงบ่าของเขาเกร็งขึ้นมาโดยอัตโนมัติอย่างคนที่ต้องการป้องกันตัว ทว่าคนตรงหน้าดูจะไม่เข้าใจ เพราะรอยยิ้มนั้นยังคงกระจ่างใส

สมองของฟ้าครามทำงานรวดเร็ว เขากำลังคิดว่า... ควรจะเปลี่ยนเรื่องอย่างไรให้แนบเนียนที่สุด เขาจำผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ แต่ก็พอจะเข้าใจคำพูดของเธอและตระหนักได้ว่าเธอไม่ได้มีเจตนาเลวร้ายอะไร นอกจากจะแลกเปลี่ยนมิตรภาพเก่าๆ

เพียงแต่ว่าเขายังไม่พร้อมและไม่อยากคุยเรื่องนี้

ฟ้าครามขยับจะอธิบาย แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะช้าเกินไป อีกฝ่ายยิ้มกว้างและหลุดประโยคที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุดออกมาเสียก่อน

“ได้ยินว่าตอนช่วงสอบเข้ามหาวิทยาลัย นายเลิกเล่นไวโอลินใช่ไหม ตอนนี้กลับมาเล่นใหม่แล้วหรือยัง”

"ฮัลโหล แค็ป อ้าว เป็นอะไรไป ทำไมหน้าตาเซ็งยังงั้นล่ะ" เจ้าของเสียงเป็นหญิงสาวอายุไม่เกิน ๒๕ ปี ดวงหน้านั้นไม่สวยจัด แต่ร่าเริงชวนมอง รอยยิ้มของเธอแจ่มใสรับกับประกายตาพราวพรายเหมือนดวงดาว เป็นรอยยิ้มที่จริงใจและชวนให้คนมองอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ

ฟ้าครามฝืนยิ้มให้อีกฝ่าย เขาเชื่อว่าแม้แต่คนที่หงุดหงิดที่สุดก็ยังต้องยอมแพ้ความสดใสของหญิงสาวผู้นี้

ชมพูนุท หรือที่ใครเรียกเล่นๆ ว่า แตงโม ทำงานในตำแหน่ง web designer เช่นเดียวกับเขา ความที่มีหัวหน้าทีมคนเดียวกัน เข้าทำงานในช่วงเวลาใกล้เคียงกัน บวกกับนิสัยที่ชอบอะไรคล้ายๆ กัน และยังมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ทำให้ทั้งคู่สนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว และเข้าอกเข้าใจกันเป็นอย่างดี ทว่าหลังจากทำงานร่วมกันมาได้สามปีเศษ ชมพูนุทก็ตัดสินใจลาออก เพื่อไปเรียนต่อยังประเทศอังกฤษตามความฝันของตน ทำให้เตวิชช์ หัวหน้าทีมต้องรับพนักงานใหม่เพื่อเข้ามาเสริมทีม

"ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่อิจฉาคนจะไปเรียนต่อ" ฟ้าครามเอ่ยล้อๆ ทั้งๆ แอบใจหายอยู่ไม่น้อย ชมพูนุทเป็นเพื่อนร่วมงานที่เขาชอบมาก ฝ่ายนั้นเป็นคนกระตือรือร้นและมักจะมีไอเดียดีๆ มานำเสนออยู่เสมอ และเขาค่อนข้างกังวลว่า คนที่มาใหม่อาจจะทำงานได้ไม่ดีเท่าเธอ

"เอ้า" อีกฝ่ายอุทาน "พูดแบบนี้คนจะออกใจเสียนะเนี่ย เอาน่า เราไปไม่นานหรอก เรียนจบจะรีบกลับมาหา แค็ปน่ะแหละ อย่าชิงลาออกไปก่อนก็แล้วกัน"

ฟ้าครามยักไหล่ให้รู้ว่าแกล้ง

"เรื่องยังงี้บอกก่อนได้ที่ไหน ใครจะไปรู้อนาคต"

"นั่นแน่ทำเป็นมีความลับ อุ๊ย พี่ต้นมาพอดี พี่ต้นคะ แค็ปเขามีเรื่องจะบอกแน่ะ มาเร็วพี่มานี่เลย" ท้ายประโยค ชมพูนุทหันไปบอกชายหนุ่มที่เพิ่งจะก้าวเข้าประตูมา เขามองสองหนุ่มสาวสลับกันอย่างแปลกใจ

"มัวคุยอะไรกันอยู่ ยังไม่เริ่มงานอีกหรือไง"

"แหม พี่ต้น!" ชมพูนุทอุทาน "ไม่ทันไรทักเรื่องงานอีกแล้ว ไม่ฟังโมบ้างเลย แค็ปเขาจะลาออกพร้อมโมแล้วนะคะ พี่จะไม่มีลูกน้องแล้วนะ"

"อ้าวๆ" ฟ้าครามร้อง "ยังไม่ได้พูดเลย พี่ต้นอย่าไปเชื่อโมนะครับ ผมไม่ได้พูดอะไร นี่ก็ทำงานให้พี่อยู่เนี่ย ไม่เหมือนโม มาถึงก็ชวนคุยไม่หยุด"

"โอ๊ย เผาเพื่อน เห็นเพื่อนจะออกเลยใส่ร้ายใหญ่ ระวังเถอะ โปรเจ็คท์สุดท้าย เราไม่ช่วยไม่รู้ด้วยนะ"

"นั่น พูดต่อหน้าหัวหน้าเลยด้วย พี่ต้นครับ เงินเดือนเดือนสุดท้ายของแตงโมพี่ต้องเอามาให้ผมแล้วละ เพราะเขาบอกว่าจะไม่ทำงาน"

ชมพูนุททำท่าจะเอะอะออกมาอีก แต่ พี่ต้น หรือ เตวิชช์ ยกมือขึ้นห้าม

"พอๆ เถียงกันเป็นเด็กๆ ไปได้" เขาบ่นแต่สีหน้าก็ยิ้มแย้ม บอกให้รู้ว่าแกล้งพูด ไม่ได้โกรธเคืองจริงจัง "ลืมไปแล้วหรือไงวันนี้พนักงานใหม่จะมาแล้ว เกิดเขาทำงานดี พี่ให้ทำแทนทั้งสองคนเลยดีไหม"

ชมพูนุทหันไปยิ้มล้อเลียนฟ้าครามทันที

"ระวังน้า เกิดพนักงานใหม่ทำงานดีกว่า แค็ปจะลำบากไม่รู้ด้วย ส่วนเราน่ะรอด เพราะลาออกแล้ว"

"ยังจะเถียงกันอีก ไป ลุกได้แล้ว ทั้งสองคนน่ะแหละ เมื่อกี้พี่พิมพ์โทร. มาบอกพี่ว่า พนักงานใหม่มาแล้ว เขาให้นั่งรอในห้องประชุม เดี๋ยวพวกเราไปรับเขาพร้อมๆ กันเลยดีกว่า จะได้คุยแนะนำตัวกันด้วย"

สองหนุ่มสาวพยักหน้ารับก่อนจะทำตามคำสั่งของอีกฝ่ายโดยดี ชมพูนุทเดินนำหน้า เตวิชช์ตามไปติดๆ มีฟ้าครามรั้งท้ายสุด

"ผู้ชายหรือผู้หญิงนะพี่" เขาถามขันๆ และเตวิชช์ก็อมยิ้ม

"ผู้หญิง รุ่นเดียวกับนายน่ะแหละ หน้าตาน่ารักดีเสียด้วย หมวยๆ ใสๆ"

ฟ้าครามผิวปากหวือ

"ได้ยินแบบนี้อยากเห็นหน้าขึ้นมาเลย ไม่ได้โฆษณาเกินจริงใช่ไหมพี่"

"ไปดูเอาเองก็แล้วกัน ของแบบนี้สเป็คใครสเป็คมันเสียด้วย พูดลำบาก เอ้า นายเข้าไปก่อนได้เลย เชิญพิสูจน์ด้วยตาตัวเอง" ท้ายประโยค คนพูดผายมือไปทางประตูห้อง เป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายเดินนำเข้าไปก่อน

ฟ้าครามไม่ปฏิเสธการท้าทายนั้น เขาก้าวตามชมพูนุทเข้าไปในห้องประชุม จากนั้นก็มองหาพนักงานใหม่ หมวยๆ ใสๆ คนที่เตวิชช์พูดถึง

ใครคนหนึ่งนั่งอยู่มุมด้านในสุดของห้อง กำลังมองตรงมาที่เขา ดวงหน้าเรียวเล็กมองเห็นนัยน์ตาดำขลับ ผิวใสสะอาดอมชมพูเหมือนเด็กๆ หมวยและใสจริงดังคำนิยาม

แต่...

ฟ้าครามเหลียวขวับไปทางเตวิชช์ทันที และหัวหน้าของเขาก็ยิ้มกว้างแจ่มใส ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"สวัสดีครับ น้องลูกจันทน์ หวังว่าจะยังจำหน้าพี่ได้นะ เพราะสัมภาษณ์ไปก็นานแล้ว ย้ำให้อีกทีก็แล้วกันว่าพี่ชื่อต้น เป็นหัวหน้าทีมของน้อง ส่วนนี่เพื่อนร่วมทีมอีกสองคน คนนี้แค็ป ชื่อจริงว่าฟ้าคราม ส่วนอีกคนชื่อแตงโม ชมพูนุท จำง่ายๆ ก็สีฟ้ากับสีชมพูคู่กัน อ้อ แค็ป แตงโม นี่น้องลูกจันทน์ น้องใหม่ของทีมเรา รู้จักกันไว้นะ อีกหน่อยจะได้ทำงานร่วมกัน!"