ความลับของเพื่อนที่ชื่อว่าความรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ผู้ชายที่มีกุญแจคล้องคอ

บทนำ ผู้ชายที่มีกุญแจคล้องคอ

เสียงดนตรีที่ดังลอยลมแว่วมากลางดึกทำให้ฟ้าครามชะงักมือที่กำลังกดคลิกดูภาพถ่ายที่ปรากฏผ่านหน้าจอโทรศัพท์มือถือลงเพียงนั้น

นานแล้วสินะที่ไม่ได้ยินเสียงแบบนี้ 

เสียงที่ได้ยินยังคงดังอ้อยอิ่งอยู่ในบรรยากาศอันเงียบสงบรอบกาย... จากประสบการณ์ที่แม่นยำ ทำให้ฟ้าครามแยกแยะออกได้ทันทีว่า... ผู้เล่นคงจะไม่ได้มีฝีมือมากนัก ทว่าน่าแปลก เขาสัมผัสได้ว่า... จังหวะการเล่นช่างมีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก และเพลงที่เล่นก็ช่างคุ้นเคย

เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

จู่ๆ ดนตรีที่ได้ยินก็หยุดกลางคันจนคนฟังนิ่วหน้า กำลังจะนึกออกอยู่แล้วเชียวว่าเป็นเพลงอะไร ทำไมต้องมาหยุดเล่นเอาตอนนี้ด้วย

อย่างลืมตัวที่ชายหนุ่มผุดลุกขึ้น เดินไปยังหน้าต่างมุมห้อง ซึ่งเปิดออกกว้าง รับลมยามดึกที่พัดมาแผ่วๆ มองเห็นผืนผ้าม่านเบาบางปลิวสไว

เสียงดนตรีดังขึ้นอีกครั้ง ราวกับผู้เล่นรู้ว่า... มีคนกำลังรอฟังอยู่ ความจริงแล้ว ก็เป็นการเล่นซ้ำเพลงเดิมนั่นแหละ ฝีมือที่ได้ยินค่อนข้างกระท่อนกระแท่น บางจังหวะช้าไป และบางจังหวะก็เร็วเกินไป ทว่าถึงอย่างนั้น เมื่อผสมผสานออกมาเป็นเพลง กลับฟังมีเสน่ห์ เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

หรือบางทีอาจเพราะเขาไม่ได้ยินเสียงแบบนี้มานานเกินไป พอได้ยินเข้าหน่อย ก็เลยตื่นเต้น 

ฟ้าครามยืนนิ่งขึง... ภาพความทรงจำเก่าๆ ผ่านเข้ามาตามลำดับ ทีละภาพๆ ราวกับน้ำที่กำลังไหลล้นทำนบ  

ภาพของเด็กหนุ่มสี่คนยืนอยู่บนเวทีแยกกันคนละมุม ต่างคนต่างเล่นเครื่องดนตรีในมืออย่างคล่องแคล่ว รอยยิ้มของทุกคนแจ่มใส แววตามั่นอกมั่นใจ ด้านล่างของเวที คือกลุ่มหนุ่มสาววัยรุ่นในชุดนักเรียน สีหน้าของทุกคนยิ้มแย้มเบิกบาน เสียงเชียร์ดังมาจากทุกหนทุกแห่ง เสียงร้องกรี๊ดกร๊าดของเด็กสาวๆ ป้ายเชียร์ที่เขียนชื่อของนักดนตรีแต่ละคน มองเห็นชัดเจนในความทรงจำ       

ภาพนั้นค่อยๆ จางหายไป แทนที่ด้วยภาพของเขาเอง ในมือถือไวโอลินสีน้ำตาลเป็นมันวับ สีหน้าหมองหม่นเช่นเดียวกับแววตา แม้เวลาจะผ่านมานานหลายปี... ทว่าเขายังคงมองเห็นรอยสับสนในดวงตาคู่นั้นได้ชัดเจน  

และภาพสุดท้าย ภาพที่เขาวางเครื่องดนตรีชิ้นโปรดลงในกล่องด้วยอาการคล้ายคนที่ต้องลาจากของรัก จากนั้นก็ล็อกกุญแจแน่นหนา ด้วยตั้งใจแล้วว่า จะไม่หวนกลับมาสัมผัสมันอีก!   

ฟ้าครามยกปลายนิ้วขึ้นแตะจี้ที่ห้อยคออย่างลืมตัว มันสลักเป็นรูปกุญแจงดงาม ประดับคริสตัลเม็ดจิ๋วเรียงเป็นแถว สะท้อนวูบวาบในแสงไฟ ความเย็นจากโลหะดังกล่าว บาดลึกลงในความรู้สึก...

พร้อมกันนั้นเอง คำถามหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างเงียบเชียบ

กี่ปีแล้วนะที่เขาไม่ได้สัมผัสไวโอลินเลย...

หลากหลายความรู้สึกถาโถมเข้าจับหัวใจ ฟ้าครามยืนนิ่งอยู่อึดใจ ก็สลัดศีรษะแรงๆ คล้ายต้องการปัดทุกสิ่งทุกอย่างออกไปให้พ้นตัว 

ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ร่างสูงก้าวประชิดหน้าต่าง มือแข็งแรงแตะลงยังด้ามจับ แล้วดึงเข้าหาตัว ปิดกั้นโลกภายนอกลงเพียงนั้น

เสียงดนตรีเงียบหายไปราวกับเครื่องเสียงที่ถูกปิด ความเงียบเข้าครอบคลุมบรรยากาศภายในห้องอีกครั้ง พร้อมเสียงถอนหายใจโล่งอกของเจ้าของห้อง

แค่นี้ก็เรียบร้อย ต่อไปนี้ก็ปิดหน้าต่าง เปิดเครื่องปรับอากาศนอนทุกคืนเสียก็สิ้นเรื่อง... จะได้ไม่ต้องได้ยินอีกต่อไป จบกันสักที เขาบอกตัวเองอย่างมั่นคง พยายามไม่สนใจคำถามเล็กๆ ที่ดังมาจากซอกมุมที่ลึกที่สุดของหัวใจ

คำถามนั้นคือ...

จริงหรือ...?