คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หล่อแก้วครั้งที่หก
หล่อแ้วรั้ที่ห
“ื่มนมอุ่นๆะหน่อยนะ” อินส่แ้วให้นัวเล็หลัาที่เาไ้รับโทรศัพท์อานยอลว่าพาแพฮยอนลับมาปลอภัยแล้วและอใหู้แลนัวเล็แทนระหว่าที่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเปียออ
“านยอลไปไหน”
“เียว็มา.. ” ใบหน้าสำนึผิเพราะวามสัพเพร่าทำให้แพฮยอนเือบเป็นอันราย นผิวเ้มนั่ลรหน้า ับฝ่ามือทีุ่มแ้วไว้แน่น แพฮยอนูยัใไม่น้อยับเรื่อเมื่อหัว่ำ
ใบหน้าน่ารันิ่ัน หาแ่ัวสั่นเรือมีน้ำาเอ่อแ้วาใสลอเวลา “ันอโทษนะแพฮยอน”
“ไม่.. ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นอะไรเลย” ปาว่าไปแ่น้ำใสไหลลสอ้าแ้มนน่าสสาร อทนทำัวเ็มแ็ทั้ๆที่ใหวาผวา แพฮยอนไม่เยถูือเทาทิ้ให้อยู่นเียว ไม่เยหลทามา่อน แ่รั้นี้ไม่เหมือนัน
ิใ้สำนึเล็ๆำลั่าทอัวเอ โทษว่าัวเอเอที่ผิเพลิเพลินับแสสีเหล่านั้น
“อย่าบอพี่ๆนะ านยอลับอินะโนลโทษ” เพราะมันืออันรายที่ริสย่ำหนัหนา ร่าเล็ลัว ลัวว่าหาริสหรือุนมยอนรู้ะเอาอินับานยอลไป แล้วเาะไม่มีเพื่อน ลัวว่าหาพี่รู้ัวเอะถูสั่ไม่ให้ออไปไหน
เานั้นเป็นอย่าเ็ธรรมา แ่ไม่ธรรมา็รที่เาเป็นเหมือนนมีโร ไม่เยพูหรือบอใรว่าเานั้นรู้ัว อาารที่พยายามรัษา ทุ่มเินหลายร้อยล้านวอนแม้หายไปบ้าแ่ยัไม่หายา
ารมีอินับานยอลอยู่้วยทำให้เารู้สึี พยายามประรอิให้มั่นเพื่อันผู้นรอบๆัวะไ้ไม่้อเหนื่อยอย่าที่ผ่านมา
“สัาสิอินะไม่พู”
“ันสัา” ผ้านหนูผืนหนาำลัยี้ลุ่มผมเปียให้แห้ ่อนะ้อะัมือเมื่อานยอลเินเ้ามาในห้อนี้อีน
แววาเปื้อนน้ำถูเ็ออลวๆ ส่แ้วนมที่ไม่พร่อเลยให้อิน ถลาออีฝ่ายแน่น ายนาบแทบมไปับร่าสูอิแพทย์
“ไม่เป็นไรแล้วนะ แพฮยอนนเ่ ไม่เป็นไรแล้ว” เสียทุ้มเอ่ยปลอบโยน หลับทำให้น้ำาไหลลมามามาย ประรออีฝ่ายที่สะอื้นฮั ปลอบโยน้วยวามอ่อนโยน
“นายไปพัเถอะอินันะอยู่ับแพฮยอนเอ”
“รับุหม.. รับุานยอล” เือบะหลุานะออีฝ่ายออมา รีบถอนัวออาพื้นที่รหน้า
นผิวเ็มไม่ไ้ไปไหนไล หน้าที่อเาือูแลอีฝ่าย ารไ้เห็น่าแพฮยอนมีานยอลอยู่้วย็ทำให้ื่นใ เายัเินวนเวียนอยู่ในเพนท์เฮาท์ว้า รอเผื่อว่าอีฝ่ายมีอะไรให้่วยเหลือ
“พี่อโทษที่ทำให้ลัว”
“… ผิเอ แพฮยอนผิเอ” ไม่ิล่าวโทษใร ุหน้าอแน่นแม้านยอลพยายามแะวแนเล็ออเพื่อะเ็ผมเปีย
“ให้พี่เ็ผมให้นะ เียวะไ้นอน”
“้อลับห้อไหม อยู่้วยันไ้ไหม”
“ไ้ แ่แพฮยอน้อเ็ผม่อน ผมเปียแบบนี้นอนไปะไม่สบาย”
วามอ่อนโยนอานยอล่อยๆเาะุมใเล็ แทรึมไปท่วทุพื้นที่ในิใ ทุรั้ที่อีฝ่ายยับมือเ็ผม้วยผ้านิ่ม แพฮยอนะเยหน้ามออีฝ่าย แ้วาใสไร้ึ่น้ำาอย่า่อน อยยิ้มผุึ้นทีละน้อย เริ่มลับมาพูเรื่อที่ัวเออบ
วามลัวเหมือนหมอวัเมื่อพบเอับวามอบอุ่นึาหายไปในอาาศ ยิ้มน้อยยิ้มให่ พูเรื่อที่พบเอวันนี้เหมือนับว่ามันไม่เิึ้น อารม์เปลี่ยนไวประหนึ่แส
เราะป้อันัวเอ แสร้ทำว่าเป็นปริ หาแ่นที่ผ่านนไ้มานับร้อยเสมีหรือะมอไม่ออ านยอลำลัั้ใฟัเสียหวานไป สัเุอาารอนัวเล็ไประทั่ผมสีน้ำาลนั้นแห้ นัย์ามมอรอยบาอย่าที่โผล่พ้นเสื้อนอนแ่แล้ว็ทำเป็นเยเมย
“ื่มนมให้หม เียวอินเสียในะ”
“หมแล้ว” ส่แ้วืนให้ มอร่าสูที่เินหายออไปนอห้อนอน ไ้ยินเสียพูุยันแ่ับไม่ไ้ศัพท์เมื่อเปลือาหนัอึ้ และ่อนที่อีฝ่ายะลับเ้ามาในเวลาไม่นาน ายเล็เทัวลไปับที่นอนสู่ห้วนิทราที่หวัว่าัวเอะไม่ฝันร้าย
หาะฝันร้าย็เพียอให้มีานยอลอยู่เานั้นะปลอภัยไม่ลัวอะไรเลย
“หลับแล้วรับ” านยอลเอ่ยบอริสที่พึ่ลมาหาน้อาารทำานหนัทั้วัน มีุนมยอนยืน้าๆ พี่ายนรอทิ้ัวลบนฟู ึผ้าห่มให้น้อาย แพฮยอน่อยๆัวเ้าับผ้าน่วมุหาไออุ่นอพี่ายนรอ
“ืนนี้ผมะนอนับน้อเอ พี่ไปพัเถอะ พวนาย็้วย เหนื่อยมาทั้วันแล้ว”
แ้ว
เสียฮัมเพลอารม์ี เินถือระานวารูปไปยัพื้นที่ส่วนัว แพฮยอนูะถูใับสวนใหม่อพี่ายไม่น้อย ร่าเล็หยุะัเมื่อไ้ยินเสียนุยันผ่าน้านหลัอประูเหล็ เยิบเ้าใล้เพื่อให้ัวเอไ้ว่าใรันำลัุยอยู่
เสียุ้นเยอพี่ายนรอ ำลัุใรัน และนั้นทำให้นึถึเรื่อราวเมื่อวาน ใบหน้าหวานโผล่พ้นบานประูและแทบะทันทีมือทั้สอปล่อยอลพื้นเิเสียันุยมยอนและานยอลหันมอ วามไวอายเล็ยืนบัานยอลไว้แม้ะไม่มินัย์าุ่น้อหน้าพี่ายัวเอ
“อย่าว่าานยอลนะพีุ่นมยอน”
“แพฮยอนไม่เอาหนะพี่ำลัุยับานยอลอยู่”
“แ่พี่ำลัว่าานยอลๆไม่ผิะหน่อย”
“แ่็สัพเพร่าถ้าเมื่อวานเราหายไปหรือเป็นอะไรไปะทำยัไ”
“พี่ไม่มีสิทธิ์” เสียใสแผัสะท้อนับมุมึ เี้ยวเ็นไม่ยอมให้ใรแะ้อนอัวเอ
“แพฮยอนมีเหุผลหน่อย” านยอลปรามเมื่อนัวเล็หัวฟัหัวเหวี่ยอารม์ุึ้นอย่าไวเินว่านปริ พยายามผลัุนมยอนให้ออห่าาเา
“พีุ่นมยอนไม่มีเหุผล”
“แพฮยอน” เป็นอีรั้ที่านยอลเรียื่อปรามารระทำ
“ทำไมละ นายเป็นนอันพีุ่นมยอนไม่มีสิทธิ์”
“เอาเป็นว่ารั้นี้พี่ะไม่ลโทษานยอล แ่ถ้ามีรั้ที่สอพี่ะเปลี่ยนนูแลเรา รวมไปถึอิน้วย”
“อย่านะ ! ”
ท่าทีื้อแพ่ แ่ไหนแ่ไรเลยนามใน้อรู้ีว่าอนนี้แพฮยอนนั้นินูแลใหม่สอนนาไหน เาไม่ไ้โธรานยอลหรืออินับเรื่อเมื่อวานเพียแ่้อัเือน เมื่อแพฮยอนเปรียบเสมือนอมี่าสำหรับเาและริสมา ้อนี้นทัู้่รู้ี ันั้นารัเือนึเิึ้น ไม่มีบทลโทษใามที่แพฮยอนเ้าใ
“พี่ะไปทำานแล้ว เราะวารูปใ่ไหม” ้มลหยิบอให้น้อที่เลือนลา ลูบหัวลมๆ ้อลายๆ้วยรอยยิ้ม
“พี่ไม่ไ้ลโทษานยอลนะะ แ่เือนเยๆ เราเอ็้อระวััวรู้ไหม”
“ไม่ลโทษริๆนะ”
“่ะ”
“ไม่เอาานยอลับอินไปนะ”
“่ะ ไม่พาไปไหน วารูปไปนะะพี่ไปทำาน่อน”
“ฮ่ะ” วามอ่อนโยนลบวามรุนแร ุนมยอนมัรู้ทาแพฮยอนเสมอ วันนี้็เหมือนัน เมื่อัเือนเสร็านยอลเ้าใีเา็ไม่มีอะไระ้อพูอี มือาวรับแฟ้มบันทึารรัษาาิแพทย์หนุ่มมาถือไว้ ฝาฝั่น้อายอย่าทุที่อนะเินสวนออไป
“ทำไมทำแบบนี้ะ”
“แล้วบอพีุ่นมยอนทำไมไหนว่าะเป็นวามลับ”
“วามลับไม่มีในโลและพี่ำเป็น้อบอ แพฮยอนอยาเห็นพี่เป็นนไม่มีวารับผิอบหรอไ”
“็นั้นแหละ แล้วบอไปถ้าพี่ให่พี่รอ…”
“พี่ๆะไม่ทำแบบนั้นไม่มีใรับเราไปไ้อี”
“…”
านยอลว่าไปาาั้ระานวารูปให้อีฝ่าย แพฮยอนไ้รับานมอบหมายาอาารย์มาบ้าแล้วนอเหนือาวิาเล ร่าเล็ยับเ้าไปนั่ีๆ รปลายินสอเียนๆีๆ ไม่ยอมลมือวา ระาษแผ่นาวมีเพียรอยินสอำูไม่ออว่าเป็นรูปอะไร ฝนๆถูๆ แรนไส้แหัาระาษ นั้นละถึึวามสนใอานยอลลับมา
“ะวาอะไระ”
“อาารย์ให้โทย์ว่าินนาารแพฮยอนะวาอะไร”
“ไม่อยาวาแล้ว”
“ไม่ไ้่ะ ส่วันไหน”
“อาทิย์หน้า ไม่อยาวาอยาไป้านอ”
“ไม่ไป่ะ ้อวารูป่อน”
“ไม่ๆๆๆๆ ไม่วา!!! ” แพฮยอนเริ่มโวยวายหนึ่ในอาารที่านยอลไม่เยเห็นาผู้ป่วยรหน้า ้าวอถูปัลพื้นทั้ๆที่เาพึ่ับมันวาให้เรียบร้อย ไ้แ่ยืนส่ายหัวระอาแ่เาะไม่ามใอี ไม่ว่ายัไวันนี้แพฮยอนะไม่ไ้อะไราเาเลย
พู่ันเอ่ย ินสอเอ่ย แม้ระทั่ระาษวารูปอทั้หมลไปนอนแอ้แม๊บนพื้น เสียโวยวายเอาแ่ใ พร้อมับแรลุึ้นยืนนเ้าอี๋หายหลัล้มโรม
“ไปหาอิน็ไ้ ให้อินพาไป็ไ้”
“แพฮยอน”
“อะไร ? ”
“ลับมาวารูปให้เสร็่ะ”
“ไม่วาไ อ่านปานะ ไม่- วา แล้ว !” อะไรใล้ัวว้าไ้ปาใส่านยอล มือำแน่นัวสั่น้วยวามโธรเมื่อานยอลใ้ไม้แ็ แววาเียวันับที่มอุนมยอน่อนหน้าถูส่มาที่เา านยอลว้าแนเล็ที่ำลัเินหนีนร่าปะทะเ้าอย่าแร
“ปล่อยนะ ปล่อยแพฮยอนนะ”
“เ็ื้อ ้อโนลโทษ” ร่าายที่ิ้นอยู่ะัึ ุหมอเพลั้ปาลืมไปว่าอีฝ่ายนั้นลัวนาไหนับำนี้ เพียเพราะไม่้อารามใมา ให้แพฮยอนเสียไปว่านี้ สอแนที่พยายามันร่าออห่าล้าัว น้ำเสียโวยวายเียบหายถูลืนลอ
นิ่เป็นุ๊า แม้อนที่านยอลันายอีฝ่ายออมอ มือเล็ยัำแน่นนเล็บิลไปบนฝ่ามือ แะเท่าไหร่็ไม่ออ
“แพฮยอน ปล่อยเียวเลือไหล”
“พี่บอให้ปล่อย”
“แพฮยอน”
“…” ไม่มีารอบสนอร่าเล็ำนเส้นเลือึ้นัผิวาว ริมฝีปาบเ้าหาันแน่น ฟันี่สวยบับริมฝีปาล่านลัวว่าะเิเลือ
“แพฮยอน อย่าทำแบบนี้”
านยอลรั้ายเล็เ้าใล้ พยายามแะฝ่ามืออัวเล็ออแล้วสอมือัวเอเ้าไป พร้อมับที่มืออี้าถูเบาๆบนริมฝีปาบแน่น สอมือเ้าแทนไม่ให้อีฝ่ายัโนลิ้นัวเอ
“แพฮยอน”
“ใร้าย นใร้าย ะไปไหน็ไปเลย !! ะลโทษ ะับัเอาสิเอาเลย ผมมันนบ้านโริ”
“านยอลนใร้าย านยอลเป็นปีศา”
ทั้ทุบทั้ี ิ้นไปมาแม้ถูอ ิแพทย์ร่าสูอรั้ายเล็แน่น โยัวอีฝ่ายไปมาแม้ว่าำปันเล็หนัไม่ออมแรำลัระหน่ำลมาที่ร่าเา
“ไม่ทำ่ะไม่ทำ พี่ไม่ทำ ไม่ลโทษแล้ว”
“ไม่เื่อ ปล่อยแพฮยอนนะ ปล่อย!! ” ระทืบเท้าปึปั ิ้นสุัวหาแ่วแนอานยอลยิ่ว่าาว ยิ่ิ้นยิ่อ
“แพฮยอน่ะ” เสียทัมา่อนเห็นภาพ แล้ว็้อร้อเสียหล
“เห้ยานยอล !!”
ลู่หานร้อใเมื่อบันี้รุ่นน้ออเามีเลือออามแนาเล็บอนัวเล็ รอยีวนนั้นไม่ไ้มาหาแ่เป็นรอย้วยวามมอเล็บ ลายาว แล้วไหนะมือที่มีรอยฟัน
“ปล่อยผม ปล่อยนะ านยอล”
“หลอยาอยู่ในระเป๋า!! ” านยอลบอแทรับเสีย วามวุ่นวายเิึ้นั่วะ และทันทีที่ลู่หานส่สลิ์ยาให้ ไม่รอ้าปลายเ็มแหลมแทเ้าับเนื้อนิ่ม
ยาปิีวินะนิรุนแร่อยๆึมผ่านเส้นเลือ ายเล็ิ้นลุละำลัอ่อนแรล้าๆในเวลาสิบนาทีว่า้วยวามรวเร็ว
“นใร้าย.. ” เสียสุท้ายอนป่วยิเภท ร่าเล็ล้มพับในวแนุหมอหนุ่ม เปลือาเปื้อนน้ำใสปิสนิท
แ้ว
ายหลับสบบนเียว้ารายล้อม้วยพี่ให่พี่รอ ลู่หาน อิน านยอล ือเทา สายามอริสอ่อนโยนหาแ่แฝไป้วยวามวิัวล
มือให่ลูบหัวลมๆอนหลับ้วยฤทธิ์ยา สเา้อารำอบอเรื่อทั้หมสายาุ้อิแพทย์หนุ่มอย่าเอาำอบ
“เิอะไรึ้นานยอล” เสียทรพลัที่ไม่่อยไ้ใ้เอ่ยถาม
“ผมัใแพฮยอนรับ”
“แ่นั้น”
“รับ น้ออยาไป้านอแ่ผมเห็นว่าานยัไม่เสร็และไม่อยาามใ”
“ถึั้น้อียาันเลยหรอ”
“น้อห้ามัวเอไม่ไ้”
“นายะบอว่าอาารอแพฮยอนรุนแรึ้น”
“ไม่เิรับ น้อเหมือนับนปริอย่าที่ผมบอ แ่พอไ้อยู่้วยแล้ว” านยอลเว้น่ว มอนที่หลับสนิทไม่มีพิษภัยอะไร ่อนะเบนสายาลับมาหาริสและุนมยอน
“… แพฮยอนหวาระแว อารม์แปรปรวน และที่เหนือว่านั้น ผมไม่แน่ใว่าที่ผ่านมาเาเยทำร้ายัวเอไหม”
“ทำร้ายัวเอ ??”
“รับ วันนี้แพฮยอนพยายามะิัวเอ ารระทำแบบนี้แสว่านป่วยเยอยู่ใ้ภาวะที่ันเินไป และลมือทำร้ายัวเอมา่อนนไ้สิ่ที่้อาร”
“แ่มัน็เพราะนายไม่ใ่หรอไ ?? ” ือเทาที่ยืนฟัอยู่นานพุ่เ้าระาเสื้ออิแพทย์หนุ่ม นายสูเถอย หาแ่วามสบอานยอลำลัหยุวามรุนแรทั้หม ะที่นู่โมสีหน้าเปลี่ยนไป
“ุือเทาบอผมสิรับว่าแพฮยอนไม่เยเป็นแบบนี้ระหว่าที่อยู่ับุมา่อน”
“นายะพูอะไร”
“รอยยาวใ้ท้อแน้ายวาอแพฮยอน”
“หมายวามว่าไเทา ?! ” ริสอรนทนฟัไม่ไหว เาเอรู้วามเลื่อนไหวอแพฮยอนาเทามาลอ หาแวันนี้วามริำลับิเบือนไปาที่รับรู้ แผลอน้อที่เาไม่เห็นำว่าเยมี
“ผมอโทษ” ร่าสูทรุัวลรหน้าพี่ายบุธรรม ฝ่ามือให่ระทบเ้าเ็มแรเป็นารลโทษนเิเสียั
“เสียแรที่ันไว้ในาย!!”
“ผมไม่ไ้ั้ใ”
“ุนมยอนัารส่เทาไปุมโรแรมที่ีนไม่มีำหน”
“…”
น้อมรับำสั่เียบา เาผิในอนนั้น และยัปิบัเพียเพราะลัวว่าวามผิะถึัวเอ ารัใแพฮยอนือสิ่สุท้ายที่เทาะทำหลัผ่านเหุาร์รั้นั้น
ร่าเล็ที่ไร้สิ วบุมารระทำไม่ไ้ รีเ้าับท้อแนอัวเอเพียเพราะเานั้นไม่สนใ ลับมาอีทีเลือเปรอะเปื้อนเ็มัว พร้อมับบาแผลทาาย รอยแผลเป็นที่ไม่มีทารัษาหาย
“ุนมยอนัารเรื่อนี้ให้เรียบและานยอลอย่าให้เิเรื่อทั้เมื่อวานและวันนี้ึ้นอี ันไว้ใให้โอาศเพราะลู่หานมันรับประันว่านายะรัษาแพฮยอนไ้ อย่าทำให้พวันผิหวั”
“รับ”
แ้ว
บีอสพูุย : หามี้อผิพลาใๆ ทั้เนื้อเรื่อ ารระทำอัวละรออภัยไว้ ที่นี้ แล้วะปรับปรุฝีมือให้ีึ้น่ะ
อบุสำหรับอมเมนท์และ #ฟิแ้ว
พบันอนหน้า
บีอสไอเลิฟยู
ความคิดเห็น