คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : แก้วแตก [The end]
แ้วแ
สายลมเอื้อย
ใบไม้ปลิวไสว
เ็เล็วิ่เล่นท่ามลาสวนสาธารว้า
“ลับันเถอะ”
“...”
“แพฮยอน.. ”
ือเทาเรียเ้านายัวน้อย
วาลมโที่มอออไปอย่าหาุหมาย ใบหน้าแ้มรอยแเป็นริ้วๆ ่อยๆ หันลับมายิ้ม
“ลับบ้าน.. ”
อีรั้บนแผ่นินแสนไลาประเทศบ้านเิ
ร่าเล็ยับัวลุึ้น ฝ่ามือเล็ับมั่นับฝ่ามืออบอุ่น
ฝ่ามือที่ไม่เยิะลาไล
ือเทายิ้ม ผมยาวละใบหน้า ปลิวยามลมพัเบาๆ มวลใบไม้สีส้ม สีน้ำาลร่วโรยา้นเมเปิ้ลให่ เสียลมพัหวือ นนัวเล็้อยมือึ้นปิหู
แ้ว
เพนท์เฮาท์นาลา ที่อยู่อาศัย ในหมู่บ้านที่เียบสบ บ้านหลัใหม่ สำหรับนัวเล็ ห่าไลผู้น
“ลับมาแล้วรับ”
บานประูปิลพร้อมับเสียทัทาย ให้ผู้อยู่่อนเินออมาหา ุนมยอนยิ้มให้ับน้อายนเล็อบ้าน ่วยถอเสื้อโ้ทออให้เพื่อนำไปแวน
ใบหน้า้าน้ายยัทิ้ร่อรอยอแผลเป็นาไฟไหม้ หาแ่มันาและเบาบาลในสายานมอเมื่อผมสีเียวันลปสอ้าแ้ม
“วันนี้ไปไหนมา ? ”
“..ไม่รู้.. ”
แพฮยอนไม่เยรู้อะไร ไม่รู้ว่าัวเออยู่ที่ไหน ับใร และทำไมถึ้อมาอยู่ที่นี่
สอเท้า้าวพาัวเอให้เินเลยพี่ายนรอไป เมื่อร่าสูส่าในุสบายๆ เปิประูออาห้อทำาน
สอวแนเล็อเี่ยว ใบหน้าัลพอีับอ
“านยอล”
“...”
วามเียบโรยัว้าๆ เสียพูุยถูลืนลอ
“... ือเทา พาไปไหนมาะ ? ”
“ไม่รู้” ำอบเิม ใบหน้าาวเยึ้นมอ มือลูบสอ้าแ้มอย่าหวแหน
“หิว้าว อยาิน้าวห่อไ่ ทำให้ินหน่อย”
อาหารอย่าเียวที่ถึท้อายเล็ ร่วมปี นใรๆ็ลัวว่าแพฮยอนะาสารอาหาร
ทุอย่าปริอย่าเ่นวันวาน
ายเล็หลับปุ้ยหลัอาหารมื้อเย็นบนเียว้า ห้อนอนที่แ่มาเพื่อเาโยเพาะ ห้อนอนมีเพียเียสีฟ้า ับ แันอุหลาบสีแส
“ปล่อยผม ”
“ปล่อยผม”
“ม่ายยยยยยยยยยยย”
“แพฮยอน !! ”
ประูที่ไม่เยถูล๊อ เปิออ ร่าเล็ถลาเ้าหาผู้มาเยือน
ฝันร้ายไม่เยาหาย มันทุอย่าลับไปสูุ่เริ่ม้น อีรั้ และ อีรั้ อย่าไม่มีที่สิ้นสุ
“พี่อยู่นี่ ไม่้อลัวนะะ”
“านยอล.. นอนับแพฮยอนนะ”
“่ะ”
รอยยิ้มละมุนอุ่นใ ายเล็นอนออีฝ่าย แม้หยน้ำาาฝันร้ายยัทิ้ร่อรอยให้เห็น
“ไม่ๆๆ ไม่ใ่ ”
“านยอล อยู่ไหน อย่า” หวีร้ออย่าไร้สิ ยามหลับาในอ้อมอ
ไร้วามรู้สึเเ่นทั่วไป
หยน้ำามามายพรั่พรู นไม่อาวบุม
สอมืออายัวเอ และแม้เพียหลับาล ภาพเิมลับสะท้อน้อในวามทรำ มือว่าเปล่าเ็มไป้วยอเหลวสีแ
ลิ่นอายสาบ ส่ลิ่นละลุ้
“ไม่ใ่ ”
“ไม่ใ่”
“านยอล านยอลอยู่ไหน ? ”
“านยอล”
ายเล็ผลัไสนที่อรั้้วยแรทั้หม วิ่ลาั้นสออบ้าน บานประูรหน้าเป็นทาออเียว เพื่อให้พบนที่ใเพรียหา
ว่าเปล่า ท่ามลาวามมืเมื่อะวันลาลับอบฟ้าไปนานร่วมหลายั่วโม
สอเท้าเปล่าวิ่ไปามถนน อาาศยามลาืนเย็นเสียผิวหนั
หินเล็บาแลบหาแ่แผลนั้นไร้ารใส่ใ
วิ่ไปเพื่อหาเา
ภาพที่เายืนอยู่แ่เอื้อม แ่ยิ่าม เหมือนเายิ่ถอยห่าไป
เาที่ใร่ำร้อ
หาแ่สุท้าย นอาเสียอนที่ไล่าม ภาพรหน้าลับหายเป็นเพียเาา
ุนมยอนละสายาาภาพรหน้า สวมอพี่าย เมื่อวามหวัที่พวเาฝันไว้ มันมลายหายไป พร้อมๆ ับใรอีน
พยอนแพฮยอนเ็น้อยอพวเา ลับเป็นเพียร่าายไม่่าาุ๊า
ยามฝันร้ายะหวีร้อราวับนเสียสิ
ใมีรัพราทุอย่าให้าไป
วันที่เริ่ม้นึ้นเป็นศูนย์
ภาพายเล็ถูผูิับเียร่วมสิบปีในวัยเ็ไหลเป็นสายน้ำ และย้อนลับมาอีรั้ นเป็นพี่ไม่อาทนเมื่อเสียอน้อหวีร้อเรียหานเพียนเียว
นที่พวเานึอบุ
หาแ่เานนั้นเ่นันที่าไปพร้อมๆับนำสิ่ที่มีไป้วย
ใวน้อยหล่นลบนพื้นพร้อมับร่าเล็ แสลายเป็นเสี่ยๆเมื่อรู้ว่า ่อให้ไว้ว้าแ่ไหน ไม่มีสิ่ใเอานะวามาย
วามายที่พราปาร์านยอลไปลอาล
ปาร์านยอลผู้เป็นรัเียวอพยอนแพฮยอน
แ้ว
“แพฮยอน”
“านยอล” ใบหน้าที่้มลับพื้นเปรอะเปื้อนนำาเยมอามเสียเรีย
ายเล็โถมเ้าใส่
“ไปไหนมา หายไปไหนมา”
หยน้ำาแห่วามเ็บปว เอ่อนไม่อาลั้น ไหล่ลอาบแ้ม แม้ะำลัยิ้ม
“พี่อยู่นี่นะะ ไม่ไ้ไปไหน” เ้าอเสียอบลับ ใบหน้าหล่อเบือนหนี
พี่ายนโ ยอมเป็นไ้ทุอย่าหาน้อ้อาร ะให้เป็นแม้นในินนาารแล้วน้อมีวามสุ ริสยอม
ยอมแม้ใที่เ็บปวไม่่า
บทลโทษอารมีีวิ ไม่อามีใรหลีเลี่ย ยอมำนนท์่อโะาที่พระเ้าเป็นผู้สรร์สร้า
ยอมรับโทษ หามันะพอแบ่เบาวามเ็บปวที่น้อรับไ้บ้า
ยอมทนเป็นนๆนั้น ทั้ที่รู้ว่าแทนันไม่ไ้
“านยอลร้อไห้ทำ”
“...”
“ไม่เอานะไม่ร้อไห้”
ยิ่ไ้ยิน ยิ่ไม่ัใินน
นในฝันนั้น่าแสนร้าย หาอไ้สิ่เียวแม้้อแล้วยีวิ
ริสอยาร้ออ ผิบาปเพียใท่านถึีเส้นะาอน้อให้เป็นเ่นนี้
เอาเ้าไปแทนายนนั้น ยัีะว่าารมอเห็นว่าน้อายเป็นเยี่ยไร
“อย่าร้อ.. ”
“ใรทำอะไรบอแพฮยอนสิ เียวให้เทาไปัารเลย”
“บอแพฮยอน.. ”
มือเล็ยแะสอ้ามแ้มปาน้ำออให้ ริมฝีปารล ราวับปลอบประโลม
ใที่เ้นอยู่ระุวาบยามฝ่ามือให่ยหยุารระทำ
ใบหน้าุอ ้วยวามรู้สึหวแหน โหยหา เยสบา
สัมผัสอบอุ่นที่่าแ่า
สอมือลุมหัวัวเอ วามทรำที่ไม่น่าำไ้เป็นั่แผ่นหนัที่เปิ้ำๆ และสุท้ายทิ้ไว้เพียร่าที่ไร้สิล้มัวล
แ้ว
ฤูผ่าน เป็นวัน เป็นเือน เป็นปี สอปี สามปี
ไม่มีใรารู้าลล่วหน้า
หน้าที่อนในรอบรัวมีเพียูแลรัษา ให้วามรั หาแ่มันไม่เพียพอ
ายเล็หยุยืนนิ่ เหนือแม่น้ำสายหลั แววาที่เยสใส มอพื้นน้ำเบื้อล่า
สอมือำแน่น ปลายเท้ายับนเลยอบสะพาน
ลุ่มเมาวรอยบนฟ้า นน้อยบินผ่านส่เสียราวับพูุย
วาเล็หลับล สอมือเอื้อมว้าวัถุาว ที่แสนไล
ปลายเท้าที่้าวออาพื้นที่อน ร่าเล็ล่อลอย
พื้นน้ำยายัวเป็นวลา ่อยๆูลืนายให้มลสู่พื้นินามแรโน้มถ่ว
สุท้ายอวามเ็บปว เมื่อร่า่อยๆมล เปลือาที่เปิ่อยๆปิ้าๆ รอยยิ้มหวานับวามทรำที่แสนเ็บปว
“ันำลัะไปหานายนะานยอล รอัน่อน”
บีอสพูุย : น้อมรับทุำิม
ผิพลาประารใ อโทษไว้ ที่นี้ นะะ
และอบุสำหรับาริามเรื่อแ้วมายาวนาน่ะ
อบุสำหรับอมเมนท์และ #ฟิแ้ว
พบันที่เรื่อ ฟาร์มเอ่ย ฟามรั นะะ
บีอสไอเลิฟยู
ความคิดเห็น