ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คนที่ 3- - คนคนหนึ่ง - -
เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น เด็กนักเรียนแห่งโรงเรียนสหศึกษาแห่งยืดเส้นยืดสายและเริงร่ากับการสิ้นสุดการเรียนในวันนี้ “เฮ้ย ไอ้โจแล้วสรุปเรื่องยัยคนนั้นเค้าเป็นไงบ้างว่ะ”ฉัตรถาม “พิณน่ะเหรอ” ฉัตรพยักหน้า “ก็...เมื่อวันก่อนลองไปเลียบๆเคียงๆถามเค้าดู...”
“อืม”
โจเงียบไปชั่วครู่แต่ยาวนาน “เฮ้ย แล้วไงต่อว่ะ”
“น่าสงสาร”
“ยังไงว่ะ” ฉัตรทำหน้างงๆ “เฮ้ย แล้วเค้าเป็นไรเหรอ” มีเสียงอีกเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมากลางวงสนทนา “ไอ้ทัตมาตอนไหนเนี่ย”ฉัตรมองหน้าเพื่อน “ข้าก็นั่งฟังพวกเอ็งอยู่นี่ไงเล่า”
“เออ ใช่ๆ แล้วเป็นไงต่อว่ะ”อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น “เฮ้ยแมร่งเป็นไรกันว่ะ ไอ้พีคอีกคน”ฉัตรสวน
“เค้าก็นั่งฟังอยู่ข้างๆพวกเราตั้งกะปีมะโว้แล้วโว้ย” โจทนไม่ไหวพูดขึ้น “อ่า เออๆๆแล้วไงต่อ”
“น่าสงสารว่ะ”
“เออ กรูรู้แล้ว!!!!”
ระหว่างที่โจกำลังเดินทางกลับบ้านหลังเลิกเรียนทางผ่านบ้านโจกับโรงเรียนจะบ้านหลังหนึ่งซึ่งไม่ได้ตั้งอย่างเด่นอะไรแต่ที่เด่นก็คือมันไม่น่าจะเรียกว่าบ้านเลยเพราะหลังใหญ่มโหฬารมากจนน่าจะเป็นคฤหาสเลยก็ว่าได้แถมยังหรูหราโอ่อ่าตกแต่งอย่างสวยงามเลยทำให้เป็นลักษณะเด่นกว่าหลังทั่วๆไป
และนี่ก็เป็นอีกวันที่เดินผ่านบ้านหลังนี้แล้วอยากรู้อยากเห็นจริงว่าเจ้าของบ้านเป็นใครแต่วันนี้ออกจะแปลกสักหน่อยถ้าไม่ใช่ว่าเห็นร่างบางผมยาวสีดำแว่นสายตาที่ดูคุ้นเคย เดินออกมาจากประตูรั้วบ้านหลังนั้น ดูเหมือนว่าร่างบางนั้นจะสังเกตเห็นโจด้วยเหมือนกัน แต่ก็รีบหันหลังกลับไป “อ่ะ เอ่อเดี๋ยวสิพิณ”โจรีบวิ่งตามไป ร่างบางนั้นหันกลับมา
“เธออยู่บ้านนี้เหรอ”
“อือ” พิณพยักหน้า
“โห บ้านชั้นก็อยู่แถวนี้หน่ะ”
พิณชำเลืองมองบ้านหลังนั้น “เหรอ” เธอเดินจากไป “ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ชั้นเดินผ่านบ้านนี้ทุกวันทำไมไม่เห็นเห็นเธอเลยล่ะ”
“รรชั้นกะรรนายมันคนละทางกันนี่” เธอตอบไปเดินไป
“ก็ใช่น่ะแต่...”
“อีกอย่างน่ะชั้นออกจากบ้านแต่เช้ามืดเลยล่ะ”
“มันก็ใช่ แต่ทำไมชั้นไม่เห็นรู้เลยล่ะว่าเธออยู่บ้านนี้” คราวนี้พิณหยุดแล้วหันมามองสบตา “ก็เพราะชั้นไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้นแล้วไง”แล้วก็เดินต่อไป คำตอบนี้ทำเอาโจงงไปพอควรตั้งสติได้จึงรีบวิ่งตาม ตามไปถึงเห็นเธอกำลังยืนอยู่หน้าสนามเด็กเล่นแล้วก็นั่งลงที่ม้านั่ง “เธอพูดจริงเหรอ”
“อือ”
โจนั่งนิ่งพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง “ถามได้มั้ยว่าทำไม”
“จะอะไรซะอีกล่ะก็ที่ชั้นเล่นกับ มาน่า แล้วยิ่งชั้นหาทุกคนช้าเท่าไหร่ชั้นก็ยิ่งตกอยู่ในฝันร้ายมากขึ้นเท่านั้นแหละ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในฝันร้ายที่ชั้นเจอมา ถ้าชั้นชนะเมื่อไหร่ชั้นก็คงได้ตื่นจากฝันร้ายนี่ซะที” พิณพูดโดยที่น้ำเสียงสั่นเครือ
“ไม่จริง แบบนี้ก็เท่ากับเค้าบีบบังคับเธอน่ะทำไมเธอยังยอมอยู่อีก”
คราวนี้เธอหันมาสบตากับโจ “มันก็แบบนี้แหละถ้าผู้หาเกิดใจอ่อนไม่ต้องการที่จะชนะเพื่อนตัวเองจนทำให้ มาน่า พ่ายแพ้ล่ะก็ มาน่า ก็มีมาตรการจัดการแบบนี้แหละ”
โจนิ่งเงียบไป “เธอเจออะไรมาบ้างเหรอ”
พิณหันกลับไปมองเหล่าเด็กๆที่เล่นเครื่องอยู่ “ถึงชั้นไม่เจอ มาน่า ยังไงชั้นก็โชคร้ายอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ...”
“...”
“มันตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ...ไม่ค่อยมีใครชอบชั้นเท่าไหร่ ไม่เคยมีใครคิดที่จะเข้าข้างชั้นถึงแม้ชั้นจะเป็นฝ่ายถูกทุกคนมักจะคิดว่าชั้นแตกแยกปล่อยให้ชั้นนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว...”
ก่อนที่โจจะได้พูดอะไร พิณก็รีบลุกเดินหนีไป
“งือ คนสวยน่าสงสารจัง” เสียงจากพีคร้องครวญ “เอาเหอะแล้วสรุปที่เมิงนัดกะลิสแฟนเมิงที่ว่าเค้าจะกลับมาอเมริกาวันนี้ไม่ไปรับเค้าแล้วเรอะ”
“เออ ใช่ขอบใจเว้ยไปละ”พีคพูดลาแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว “อ้าว เฮ้ยไหนว่าจะพาไปกินเลี้ยงรับแฟนเมิงไงล่ะ”ทั้งหมดตะโกนตามพร้อมวิ่งตามพีคไป
“อืม”
โจเงียบไปชั่วครู่แต่ยาวนาน “เฮ้ย แล้วไงต่อว่ะ”
“น่าสงสาร”
“ยังไงว่ะ” ฉัตรทำหน้างงๆ “เฮ้ย แล้วเค้าเป็นไรเหรอ” มีเสียงอีกเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมากลางวงสนทนา “ไอ้ทัตมาตอนไหนเนี่ย”ฉัตรมองหน้าเพื่อน “ข้าก็นั่งฟังพวกเอ็งอยู่นี่ไงเล่า”
“เออ ใช่ๆ แล้วเป็นไงต่อว่ะ”อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น “เฮ้ยแมร่งเป็นไรกันว่ะ ไอ้พีคอีกคน”ฉัตรสวน
“เค้าก็นั่งฟังอยู่ข้างๆพวกเราตั้งกะปีมะโว้แล้วโว้ย” โจทนไม่ไหวพูดขึ้น “อ่า เออๆๆแล้วไงต่อ”
“น่าสงสารว่ะ”
“เออ กรูรู้แล้ว!!!!”
ระหว่างที่โจกำลังเดินทางกลับบ้านหลังเลิกเรียนทางผ่านบ้านโจกับโรงเรียนจะบ้านหลังหนึ่งซึ่งไม่ได้ตั้งอย่างเด่นอะไรแต่ที่เด่นก็คือมันไม่น่าจะเรียกว่าบ้านเลยเพราะหลังใหญ่มโหฬารมากจนน่าจะเป็นคฤหาสเลยก็ว่าได้แถมยังหรูหราโอ่อ่าตกแต่งอย่างสวยงามเลยทำให้เป็นลักษณะเด่นกว่าหลังทั่วๆไป
และนี่ก็เป็นอีกวันที่เดินผ่านบ้านหลังนี้แล้วอยากรู้อยากเห็นจริงว่าเจ้าของบ้านเป็นใครแต่วันนี้ออกจะแปลกสักหน่อยถ้าไม่ใช่ว่าเห็นร่างบางผมยาวสีดำแว่นสายตาที่ดูคุ้นเคย เดินออกมาจากประตูรั้วบ้านหลังนั้น ดูเหมือนว่าร่างบางนั้นจะสังเกตเห็นโจด้วยเหมือนกัน แต่ก็รีบหันหลังกลับไป “อ่ะ เอ่อเดี๋ยวสิพิณ”โจรีบวิ่งตามไป ร่างบางนั้นหันกลับมา
“เธออยู่บ้านนี้เหรอ”
“อือ” พิณพยักหน้า
“โห บ้านชั้นก็อยู่แถวนี้หน่ะ”
พิณชำเลืองมองบ้านหลังนั้น “เหรอ” เธอเดินจากไป “ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ชั้นเดินผ่านบ้านนี้ทุกวันทำไมไม่เห็นเห็นเธอเลยล่ะ”
“รรชั้นกะรรนายมันคนละทางกันนี่” เธอตอบไปเดินไป
“ก็ใช่น่ะแต่...”
“อีกอย่างน่ะชั้นออกจากบ้านแต่เช้ามืดเลยล่ะ”
“มันก็ใช่ แต่ทำไมชั้นไม่เห็นรู้เลยล่ะว่าเธออยู่บ้านนี้” คราวนี้พิณหยุดแล้วหันมามองสบตา “ก็เพราะชั้นไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้นแล้วไง”แล้วก็เดินต่อไป คำตอบนี้ทำเอาโจงงไปพอควรตั้งสติได้จึงรีบวิ่งตาม ตามไปถึงเห็นเธอกำลังยืนอยู่หน้าสนามเด็กเล่นแล้วก็นั่งลงที่ม้านั่ง “เธอพูดจริงเหรอ”
“อือ”
โจนั่งนิ่งพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง “ถามได้มั้ยว่าทำไม”
“จะอะไรซะอีกล่ะก็ที่ชั้นเล่นกับ มาน่า แล้วยิ่งชั้นหาทุกคนช้าเท่าไหร่ชั้นก็ยิ่งตกอยู่ในฝันร้ายมากขึ้นเท่านั้นแหละ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในฝันร้ายที่ชั้นเจอมา ถ้าชั้นชนะเมื่อไหร่ชั้นก็คงได้ตื่นจากฝันร้ายนี่ซะที” พิณพูดโดยที่น้ำเสียงสั่นเครือ
“ไม่จริง แบบนี้ก็เท่ากับเค้าบีบบังคับเธอน่ะทำไมเธอยังยอมอยู่อีก”
คราวนี้เธอหันมาสบตากับโจ “มันก็แบบนี้แหละถ้าผู้หาเกิดใจอ่อนไม่ต้องการที่จะชนะเพื่อนตัวเองจนทำให้ มาน่า พ่ายแพ้ล่ะก็ มาน่า ก็มีมาตรการจัดการแบบนี้แหละ”
โจนิ่งเงียบไป “เธอเจออะไรมาบ้างเหรอ”
พิณหันกลับไปมองเหล่าเด็กๆที่เล่นเครื่องอยู่ “ถึงชั้นไม่เจอ มาน่า ยังไงชั้นก็โชคร้ายอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ...”
“...”
“มันตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ...ไม่ค่อยมีใครชอบชั้นเท่าไหร่ ไม่เคยมีใครคิดที่จะเข้าข้างชั้นถึงแม้ชั้นจะเป็นฝ่ายถูกทุกคนมักจะคิดว่าชั้นแตกแยกปล่อยให้ชั้นนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว...”
ก่อนที่โจจะได้พูดอะไร พิณก็รีบลุกเดินหนีไป
“งือ คนสวยน่าสงสารจัง” เสียงจากพีคร้องครวญ “เอาเหอะแล้วสรุปที่เมิงนัดกะลิสแฟนเมิงที่ว่าเค้าจะกลับมาอเมริกาวันนี้ไม่ไปรับเค้าแล้วเรอะ”
“เออ ใช่ขอบใจเว้ยไปละ”พีคพูดลาแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว “อ้าว เฮ้ยไหนว่าจะพาไปกินเลี้ยงรับแฟนเมิงไงล่ะ”ทั้งหมดตะโกนตามพร้อมวิ่งตามพีคไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น