คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คนที่8- -ซองจดหมาย- -
มาถึงท่าเรือวังหลังขาที่ก้าวออกไปท่ามกลางผู้คนพลุกพล่านผ่านไปผ่านมาในที่สุดก็ถึงจุดหมายร้านขายรองเท้าที่ไม่มีชื่อร้านมีรองเท้าอยู่เต็มร้านแต่มันออกดูจะเก่าซอมซ่อมากพอดู
"เอ่อ พี่ ๆ"
คนขายท่าทางม่อซ่อน่าดูหันมามอง "เอ่อ พี่มีสปาร์โก้หลุยสีส้มมั้ยคับ"
"ฮ่าๆๆ ส้มขายหมดแล้ว เหลือแต่สีแสด สีแดงอมเหลืองจะเอาป่ะล่ะ"
"งะ งั้นเอาแสดข้าง แดงอมเหลืองข้าง"
"ตรงไปร้านโน้น"คนขายชี้ไปทางซ้ายมือ แต่พอหันไปคนขายก็ฉุดฉัตรเข้าไปในร้านทันทีเดินผ่านตรงไปยังหลังร้านคนขายเปิดผ้าม่านสีเขรอะเข้าไปด้านในก็ดูเหมือนหลังร้านธรรมดาๆที่มีรองเท้าเก็บรวมกับของอื่นๆระเกะระกะไปหมดพี่คนขายลากฉัตรไปนั่งที่เก้าอี้คั่นกลางมีโต๊ะและอีกฟากเป็นเก้าอี้ซอมซ่ออีกตัว
"เฮ้ย ไอ้น้องของอยู่ไหน"
ฉัตรรีบควานหาของในกระเป๋า คลุกคลักๆ เฮ้ย ไมไม่มีว่ะ ฉัตรลองมองเข้าไปในกระเป๋า เห็นซองจดหมายที่พิณให้ คว้าออกมาวางก่อน ควานหาต่อ อ๊ะอยู่นี่ไงฉัตรนำวัตถุนั้นวางบนโต๊ะ ชายผู้นั้นคว้าวัตถุนั้นไปและหันหลังเดินไปคว้าคัตเตอร์ขึ้นมาแกะ
ฉัตรมองหลังชายคนนั้นเดาจากการกระทำแล้วพี่แกคงมองดูของที่ได้มาอยู่
"เฮ้ย! นี่มันไม่ใช่นี่หว่า"
"หะ หา"
"กุบอกว่ามันไม่ใช่ไอ้นี่ นี่มรึงแอบเก็บไว้เหรอว่ะ"
"เฮ้ย ปละ เปล่าน่ะพี่ผมไม่ได้ทำไรเลย เค้าให้ผมมาแค่นี้จริงๆ"ฉัตรแก้ตัวอย่างใจหาย
"กุไม่เชื่อมรึงแอบเก็บไว้ใช่มั้ย รีบเอาออกมาน่ะเว้ย!"
ชายคนนั้นคว้าไหล่ฉัตรและกำไว้แน่นสร้างความตื่นตระหนกขึ้น ชายผู้นั้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆและพูดอย่างแผ่วเบา
"นี่ไอ้น้อง คงโดนเล่นมาล่ะสิถึงได้ต้องมาทำแบบเนี้ย รู้ไว้น่ะว่าอย่าเล่นตุกติกไอ้เจ้าพ่อไสยมันเอามรึงตายแน่ถ้ายังไม่อยากตายก็รีบส่งมาดีกว่า"
ฉัตรสับสนอย่างหนักเนื้อตัวสั่นเทิ้ม เหงื่อเริ่มผุดพรายตามใบหน้า ใจที่เริ่มตกไปอยู่ตาตุ่ม
"ผะ ผมไม่รู้เรื่องจริงๆพี่"
ชายผู้นั้นมองหน้าฉัตรนิ่ง แล้วก็ปล่อยตัวฉัตรคว้าเอาวัตถุที่ตัวเองบอกว่าผิดมาวางแหมะบนโต๊ะ ชายผู้นั้นโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆและพูดเสียงแผ่วเบา
"พี่รู้ ไอ้เจ้าพ่อไสยแมร่งก็ชอบเล่นแบบนี้แหละว่ะ แมร่งชอบหาเรื่องให้พวกกุซวยเรื่อย"
ฉัตรมองชายผู้นั้นนิ่ง "ผมไม่รู้เรื่องของพวกพี่หรอกน่ะครับ แต่ทำไมต้องเอาผมมาเกี่ยวด้วยเนี่ย"
"ขอโทษทีว่ะไอ้น้อง ไอ้เจ้าพ่อไสยมันก็ชอบเป็นแบบนี้แหละ รู้ตัวว่ามีอำนาจล้นมือ พออยากจะกำจัดใครก็หาเรื่องจัดการโดยที่ไม่ต้องลำบากมือตัวเองแล้วก็โยนความผิดให้คนอื่นแบบนี้แหละ"
"ยังไงกันครับ"
"ก็ไอ้เจ้าพ่อไสยน่ะมันเป็นเจ้าพ่อค้ายาบ้าแต่เรียกแบบนั้นคงไม่ได้เพราะแมร่งอะไรที่ผิดกฎหมายหรืออะไรที่ผิดๆเนี่ยน่ะแมร่งมันทำหมดแหละทั้งค้าของเถื่อนค้าประเวณีค้ามนุษย์ อู้ย เยอะแยะ แมร่งทำหมดแหละ"
ฉัตรพยักหน้าหงึกๆรับรู้ ดูท่าไอ้นี่มันเหมือนไอ้พวกเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้เลยวุ้ย แล้วนี่กุหลุดมาอยู่ในละครรึไงว่ะ
"มันน่ะกำลังค้าขายยากับบอสใหญ่ของพี่อยู่ แต่พี่น่ะไม่ค่อยเห็นด้วยที่จะให้บอสพี่ค้าขายกะมัน ดูเหมือนมันก็รู้น่ะ คงกะกำจัดพี่อยู่เนี่ย"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยละเนี่ย"
"หึ ยังไม่เข้าใจอีกเหรอน้องอ่ะดันโชคร้ายไปเจอมันเข้าพอดีล่ะสิ มันก็จัดการแกล้งให้น้องน่ะมาส่งของผิดๆกับพวกพี่ แล้วคิดดูคิดว่าไอ้คนระดับเจ้าพ่อมันจะไปเชื่อเด็กอย่างน้องเหรอแล้วถ้าเกิดน้องบอกแบบที่บอกกับพี่ถึงบอสพี่จะถามไอ้เจ้าพ่อไสยก็เถอะ เชื่อมั้ยล่ะ มันก็ต้องปฏิเสธอยู่แล้ว ดีไม่ดีมันฆ่าน้องกับพี่ทิ้งด้วยน่ะสิ"
ฉัตรเริ่มใจเสีย โอ้ยๆๆนี่มันมันเรื่องห่าเหวไรว่ะเนี่ย
"แล้วทำไงดีล่ะพี่"
ชายผู้นั้นไม่ตอบแต่คว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาใครซักคน
"คับๆนั่นเสี่ยป่ะคับ"
"..............."
"อ๋อ ผมเองครับเสี่ย คือรู้สึกจะมีปํญหากับของที่ส่งน่ะครับ คือว่ามัน...."
ฉัตรฟังการสนทนาของชายผู้นั้นแต่ก็เหลือบมองวัตถุที่โดนบอกว่าส่งมาผิดที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ มันมีลักษณะเหมือนลูกกระสุนอันเล็กๆ
ฉัตรลองคว้าจดหมายยัยยู่ยี่ที่พิณให้ไว้ขึ้นมาเปิดดู ข้างในกลับว่างเปล่า อ้าว ไม่เห็นมีไรเลยแล้วให้มาไมว่ะเนี่ย เอ๊ะ เดี๋ยวมีข้อความอยู่ด้านในด้วยถ้าไม่สังเกตไม่เห็นน่ะเนี่ย
อย่าสงสัยอะไรไม่ว่าอะไรก็ตาม
เอายัดใส่ซองซะ
ไรว่ะเนี่ย หมายความว่าไงว่ะ ฉัตรเหลือบไปมองชายผู้นั้นที่กำลังโทรศัพท์อยู่ กลับมามองกระสุนบนโต๊ะ
"เอ้า ไอ้น้องไปกัน" ชายคนนั้นหันกลับมาพูดหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว
"ไป? ไปไหน"
"ไปหาบอสพี่"
ไม่รอช้าชายผู้นั้นลากฉัตรออกมานอกร้านโดยที่ไม่ทันสังเกตว่าวัตถุเดิมที่เคยวางอยู่บนโต๊ะได้หายไปแล้ว
"เสี่ยไอ้นี่แหละที่โดนไอ้เจ้าพ่อไสยสั่งมา" หลังจากที่ฉัตรโดนฉุดกระชากลากถูจนมาถึง บอส ของชายปริศนาผู้นี้ สถานที่นี้คงน่าจะเหมาะกับคำว่าคฤหาสซะมากกว่าแต่ฉัตรก็โดนลากเข้ามาอยู่ในห้องๆหนึ่ง ภายในมีเคื่อประดับ เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ที่ดูแล้วคงไม่ใช่ของถูกแน่ๆ คนที่คงจะเป็นบอสนั่งที่โต๊ะใจกลางห้องนั้น ใบหน้าที่สังเกตได้จากรอยเหี่ยวย่นตามใบหน้า หนวดเคราเส้นผมเส้นคิ้วต่างๆที่หงอกขาวหมดแล้วดูท่าอายุคงมากพอดูการแต่งตัวที่คอเสื้อแบบจีน ดูเหมาะกับใบหน้าที่เหมือนชาวจีน
"ฮื่ม มาใกล้ๆซิ"ชายผู้นั้นเรียก
ร่างของฉัตรโดนดันให้เข้าไปใกล้จนตัวติดกับโต๊ะเลย
"ลื้อออกไปก่อนขออั๊วคุยกับไอ้เด็กนี่หน่อย"
"ครับ"ข้ารับใช้รับคำและก้าวออกจากห้องไป
หลังเสียงประตูปิดเงียบหายไป ฉัตรก็โดนกระชากเสื้ออย่างแรง ทำให้ใบหน้าของฉัตรเข้าใกล้ใบหน้าของชายชรา
"นี่ไอ้หนูลื้อเอาของนั่นมาด้วยรึเปล่า"
"ขะ ของอะไรครับ"
"ก็ของไอ้ที่เจ้าพ่อไสยมันฝากให้ลื้อเอามาส่งไง"
"เอ่อ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ"
"ฮึ้ย เอาเหอะ"ชายชราปล่อยมือจากฉัตรให้หลุดพ้น "เชิญนั่งก่อน"ชายชราเชื้อเชิญให้ไปนั่งที่โต๊ะรับแขกภายในห้อง
"เอ่อ คือมันหมายความว่าไงกันครับเนี่ย"ฉัตรถามหลังจากลงนั่งบนโซฟานุ่มสบายราคาแพงหูฉี่
"ค่อยๆพูดค่อยๆจากันยังพอมีเวลาเหลือน่า น้ำชามั้ย"ชราพูดหลังจากนั่งนั่งบนโซฟาและตั้งท่าจะรินน้ำชาให้
"เอ่อ ไม่ล่ะครับ" แต่แล้วชายชราก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆลดเสียงเบาลง
"ลื้อรู้มั้ยว่าไอ้ของนั่นน่ะมันสำคัญมากน่ะ รีบส่งมาดีกว่า"
"ขะ ของอะไรกันครับ"
"...ก็ของที่ไอ้เจ้าพ่อไสยมันฝากลื้อมาให้อั๊วไงเล่า"
"ไหนบอกว่าส่งมาผิดไงล่ะครับ"
ชายชรานิ่งเงียบ
"เอาเถอะ ลื้อนี่มันวอนตายซะแล้ว"
ฉัตรมองชายชราที่กำลังรินน้ำชา
"มันเป็นเรื่องในวงการมาเฟีย ไม่ใช่ที่ๆเด็กอย่างลื้อควรจะมายุ่งหรอก"ชายชราพูดและกำลังยกถ้วยชาดื่ม
"มันก็ช่วยไม่ได้น่ะครับที่บังเอิญผมมาเกี่ยวด้วย"ชายชราหยุดชะงักก่อนที่ถ้วยชาจะถึงปาก
"ผมอยากเข้าใจเรื่องทั้งหมดให้ดีซักหน่อยก่อนที่จะให้ของนั่นน่ะครับ"ฉัตรเริ่มงงกับตัวเองแล้วกล้าพูดแบบนั้นไปได้ไงชายชราจ้องฉัตรเขม็งฉัตรก็จ้องชายชรากลับเหมือนกัน แววตาของชายชราดูเหมือนพยายามจะค้นเข้าไปในใจฉัตรผ่านดวงตาให้ได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ฉัตรกลับมองดวงตาชายชราเพียงเพราะต้องการจ้องตอบไม่ได้คิดจะค้นหาอะไรในดวงตาเลยซักนิด ท่ามกลางความตึงเครียดในที่สุดชายชราก็เป็นคนทำลายความเงียบนั้น
"ก็ได้อั๊วจะเล่าให้ฟัง" ชายชราพูดขึ้น
ความคิดเห็น