HiDe aNd sEeK

ลำดับตอนที่ #7 : คนที่7- -อดีต- -

     "นายทำอะไรไว้ล่ะ"

     "...ครั้งหนึ่งเมื่อตอนเด็กๆ...ชั้นมีเพื่อนสมัยเด็กอยู่คนหนึ่ง"

     "..."

     "ไม่รู้ทำไมน่ะแต่ตอนนั้นชั้นรู้สึกว่าเธอน่ารักมากเลยล่ะ เห็นแล้วรู้สึกอยากแกล้งขึ้นมา หึหึหึ"ฉัตรพูดไปอมยิ้มไป

     "อ้อ"

     "มะ ไม่ใช่แบบนั้นน่ะคือ คือเราเป็นแค่เพื่อนกันน่ะ"

     "ก็ไม่ได้ว่าไร แล้วไงต่อ"

     "ชั้นก็เลยแกล้งเค้าอยู่ประจำเลยล่ะ

   "โฮ่ๆๆ บอกไว้น่ะรักต้องแกล้งน่ะเดี๋ยวนี้มันไม่ทันกินแล้วย่ะ"

     "เออ! ก็ทีนี้รู้สึกจะมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ชั้นคงแกล้งแรงไปมั้ง"

     "เล่ามาดิ"

ฉัตรมองหน้าพิณอย่างลังเล "ก็ตอนนั้นชั้นกับเค้าก็อยู่กันประมาณป.3-ป.4นี่แหละน่ะ..."

โรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง "กรี๊ดๆๆๆ!!!! นายฉัตรนายทำอีกแล้วน่ะ"เสียงที่บันดาลโทสะของเด็กผู้หญิงร่างเล็กผิวขาวมีไว้ผมม้าและเปียยาว

     "ฮ่าๆๆ ก็อย่ายืนเอ๋อเด่ะป้า"เสียงนั้นไม่ใช่ใครเสียงของนายฉัตรในวัยเด็กนั่นเอง

     "ชั้นจำไม่ได้น่ะว่าไปเป็นป้านายตอนไหน แต่นั่นมันของๆชั้นเอาคืนมาน่ะ!"

    "เหอะ ป้าๆๆแก่ปูนนี้แล้วยังเอาของมาเล่นอีก"ฉัตรวิ่งหนีไปรอบห้องทำเอาเด็กน้อยหน้าบูดบึ้งต้องวิ่งไล่ตามไปทั่วทั้งห้องสร้างความอึกทึกครึกโครม โต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาด

ผัวะๆๆๆ!!! "นี่พวกเธอทำอะไรกันน่ะห้องเละหมดแล้ว!!!"คุณครูเดินมาพร้อมไม้เรียวหวดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว "ไหนใครเป็นคนทำ!!!"

    ทั้งห้องมองเด็กหญิงแต่เด็กหญิงหันไปกลับไม่เจอเด็กชาย "เธออีกแล้วเรอะยัยนิรนัน! ออกมายืนหน้าชั้นคาบไม้บรรทัดขาเดียวเดี๋ยวนี้จนกว่าเพื่อนๆจะกลับกันหมดแล้วเธอถึงจะกลับได้ แต่ก่อนกลับเธอต้องทำความสะอาดจัดห้องให้เรียบร้อยเหมือนเดิมด้วย!!! วันนี้เวรทำความสะอาดไม่ต้องทำน่ะให้นิรนันเค้าทำคนเดียว"

    เสียงเฮบางส่วนดังขึ้น

   "อะไรกันครูค่ะแต่วันนี้หนูต้องรีบกลับไปทำการบ้านน่ะค่ะ แล้วอีกอย่างหนูก็ไม่ได้ทำคนเดียวซะหน่อยนายฉัตรเค้าก็เป็นคนทำด้วยน่ะค่ะ"

    "ไม่ต้องเลยน่ะ ออกมานี่แล้วเพื่อนๆก็ช่วยดูกันด้วยน่ะใครกลับคนสุดท้ายก็ช่วยดูด้วยถ้าไม่งั้นครูกลับมาดูแล้วไม่เจอนิรนันทำความสะอาดอยู่ละก็โดนหักคะแนนทั้งห้อง"

    คราวนี้เสียงโห่เล็กน้อยดังขึ้นแต่ทั้งห้องยังคงจับจ้องที่นิรนันหรือ ยัยนัน ที่เพื่อนๆเรียกกัน

 "เอ้า ออกมาสิ"

นันค่อยเดินลากเท้าที่หนักหน่วงและสั่นไปมาเมื่อมายืนอยู่หน้าห้องก็รู้ตัวยืนกางแขนยกขาข้างหนึ่งแล้วครูก็นำไม้บรรทัดมาคาบ อี๋ ของใครก็ไม่รู้เนี่ยแต่ก็จำยอมคาบไป

    "เอ้า ทุกคนกลับบ้านได้"

แล้วทั้งห้องก็ทำความเคารพครูไปบางส่วนไม่สนใจยัยนันรีบกลับบ้านกันไปบางส่วนก็ยังนั่งคุยนั่งเล่นอยู่ในห้องไปเรื่อยๆไม่สนยัยนันแต่ก็มีพวกที่นั่งมองเธอ เหมือนตัวประหลาดนั่นล่ะ  ทำไมทุกคนถึงไม่รีบๆกลับกันให้หมดน่ะชั้นจะได้รีบๆกลับบ้าง ตอนนี้ในหัวภาพนายฉัตรจอมทะเล้นขึ้นมามันน่าโมโหนักอย่าให้เจอเชียวน่ะ...

   เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆจน5โมงกว่าแล้วในที่สุดเพื่อนคนสุดท้ายก็ออกไปจากห้อง "นี่อย่าลืมทำเวรด้วยล่ะชั้นยังไม่อยากถูกหักคะแนน" สาวน้อยคนนั้นพูด

       "เออ รู้แล้วน่า ไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้วยุ่งจริงๆ"แล้วร่างนั้นก็เดินจากไป นันค่อยๆเอาแขนขาลงด้วยความเมื่อยล้ามันช่างรู้สึกหนักหน่วงเสียเหลือเกินแต่ลมหายใจกลับเข้าออกอย่างถี่ใจหวิวๆเบาๆหลังจากเอาไม้บรรทัดออก มองไปทั้งห้องที่ตนและนายฉัตรทำเอาไว้อย่างเละเทะ ไม่รอช้าเธอค่อยๆจัดโต๊ะเก้าอี้ทีละตัวๆไปเรื่อยๆตัวแล้วตัวเล่าๆฟ้าก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆเห็นลุงภารโรงเดินถูพื้นหน้าห้องไปมาถึงแม้ว่าโต๊ะเก้าอี้จะจัดเสร็จหมดแล้วอย่างอยากลำบากเธอก็เพิ่งที่จะเริ่มกวาดห้องเอง ขยะก็น้อยๆซะที่ไหน เธอยังคงตักกวาดๆไปเรื่อยๆ โอ๊ะขยะล้นแล้วนี่นา เอาไปทิ้งดีกว่า

       แล้วเธอก็คว้าถังขยะใบนั้นไปเดินลงบันไดไปเรื่อยๆหลังจากเอาไปทิ้งเสร็จแล้วกลับมาถึงที่ห้องวางถังขยะที่เดิมก็เห็นว่าตอนนี้ทั้งห้องก็ดูสะอาดดีถึงแม้จะยังไม่ได้กวาดแถวๆหน้าห้องก็ตามแต่ก็คงไม่เป็นไรมั้งก็ไม่เห็นจะมีขยะเลยถูห้องเลยละกันเธอไปนำไม้ถูพื้นหนักอึ้งหลังชุบน้ำแล้วมาพร้อมกับถังน้ำมันช่างหนักอะไรอย่างนี้แล้วเริ่มลงมือถูพื้นไหนจะต้องลงแรงขัดตรงคราบซักหน่อยเสียงจิ้งหรีดเรไรเริ่มร้องดังกันระงมแข่งกัน   ดวงไฟหน้าห้องก็มีแมลงหวี่มาตอมไปมาเต็มไปหมดตอนนี้ท้องฟ้าและบริเวณทั่วไปมือสนิทคงเพราะเป็นฤดูหนาวด้วยฟ้าเลยมืดเร็วกว่าปกติแต่ก็ไม่แปลกหรอกก็นี่มันปาเข้าไป6โมงแล้วนี่ในที่สุดแผ่นไม้แผ่นสุดท้ายก็ถูกถูไป

       ในระหว่างทางที่นันเอาถังน้ำและไม้ถูพื้นไปล้างขอลองส่องกระจกหน่อยเถอะ หือ สภาพเธอดูไม่จืดเลยผมยุ่งเหยิงไปมาเหงื่อไคลเต็มใบหน้าเสื้อผ้ากระรุ่งกระริ่งเลอะทั้งน้ำทั้งฝุ่นทั้งเหงื่อ ไม่จืดจริงๆหลังจากล้างเสร็จแล้วเอาไม้ถูพื้นไปวางไว้ที่เดิมกลับมาที่ห้องเพื่อที่จะมาเก็บกระเป๋าและปิดห้องในตอนนั้นเองที่น้ำใสๆเริ่มรินไหลออกจากดวงตาหยดน้ำบนใบหน้ากลับกระทบถูกแสงไฟระยิบระยับบนใบหน้าเล็ก  ในชีวิตมันช่างมีเรื่องมากมายเหลือเกินเธอปาดน้ำตาก่อนที่จะเดินออกจากห้องแล้วใส่กลอนล็อกห้อง

   ความคิดหนึ่งฉุกขึ้นมา ไหนครูบอกว่าจะมาดู โธ่เอ๊ยรู้งี้แค่กวาดห้องเฉยๆดีกว่า เหอะแต่ก็ช่างมันเถอะจะทุ่มนึง อยู่แล้วรีบกลับบ้านดีกว่าเดี๋ยวโดนแม่ตีตายแน่เลยแล้วก็รีบบึ่งกลับบ้านไป





       เช้าวันรุ่งขึ้นนันมาโรงเรียนอย่างอิดโรยแต่แล้วเอ๊ะ! "ฮ่าๆๆเป็นไงป้าเมื่อวานโดนทำเวรจนดึกเลยละสิเป็นไง" นายฉัตรนั่นเองแถมในมือยังดึงยางมัดผมเธอไปอีกทำให้เปียเธอหลุดหมด

       "ไอ้ฉัตรเอามาเดี๋ยวนี้น่ะเว้ย ตอนนี้กรูไม่ว่างมานั่งเล่นกับมรึงเอายางมานี่!"

    "ไม่อ่ะป้า อยากได้ก็มาเอาล่ะกัน"แล้วนายฉัตรก็วิ่งปรู้ดไปเหมือนเดิมแต่คราวนี้เธอไม่ได้วิ่งตาม

       "ไอ้เหรี้ย มรึงจะให้ดีๆมั้ย! เรื่องเมื่อวานก็ยังไม่ได้จัดการน่ะ!!!"

       "อ๋อ เหรอป้า"ฉัตรพูดจากวนส้นเกือกแล้ววิ่งมาตรงหน้าแถมยังปายางรัดผมไปซะท้ายห้องแล้วก็วิ่งหนีไปเลย "อีโธ่เอ๊ย วิ่งหนีเป็นอย่างเดียวรึไงว่ะ" แล้วเธอก็กลับไปหยิบยางเส้นนั้น



    "ต๊าย งั้นชั้นว่านายก็สมควรแล้วล่ะที่จะโดนมาน่าเค้าลงโทษ"

    "เฮ้ย เดี๋ยวยังไม่จบเลยนี่แค่ชั้นแกล้งเค้าจนถูกทำโทษแค่นี้คงไม่โดนทำอะไรบ้าๆแบบนี้ซักหน่อย"

    "โอ้ย เนี่ยน่ะแค่ แกล้งเค้าซะจนเค้าต้องอยู่ทำความสะอาดห้องคนเดียวจนมืดเนี่ยน่ะไม่หนักแล้วถ้าเกิดวันนั้นมีคนบ้าแบบยัยจิตรลดาวิ่งไปทำร้ายยัยนันเข้าเธอจะทำยังไงห๊ะ แล้วเกิดมีโจรมาบุกจี้แล้วทำอะไรที่มากกว่านั้นลล่ะห๊ะเธอจะทำยังไง"

    "อ้าวๆเฮ้ย ก็ไปโทษรครูเด้  ทำโทษบ้าบออะไรก็ไม่รู้ไม่ได้นึกถึงนักเรียนเลยอ่ะ"

    "เอ๊าะ แล้วถ้านายไม่ไปแกล้งเค้าขนาดนั้นเค้าจะโดนมั้ยย่ะแถมแทนที่ตัวเองจะอยู่ร่วมรับด้วยแอบหนีมาซะงั้น เป็นลูกผู้ชายป่ะว่ะ!"

     "โอ้ย แล้วจะให้ทำไงเล่าก็ตอนนั้นมันโง่อยู่นี่หว่า"

     "เลวด้วย"

     "ยัยพิณ!"ฉัตรเริ่มไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักแต่พิณทำท่าไม่สนใจอะไรเท่าไหร่ "เอาล่ะแล้วไงต่อล่ะ นายทำอะไรมันถึงได้แย่นัก"

     "คือ....

   "นี่ๆๆหมาที่บ้านชั้นคลอดลูกแหละน่ารักมากเลยล่ะ"ยัยนันโม้กับเพื่อนๆ

   "จิงอ่ะ  แล้วเป็นไงมั่งเหรอ"

     "โห ออกมาตั้ง5ตัวแหน่ะตัวเมีย3ตัวผู้2"

     "เหรอ คงน่ารักเหมือนเธออ่ะสิแบบหมาๆอ่ะคงน่ารักแบบแปลกๆ"คราวนี้นายฉัตรมาร่วมแจมอีกรอบ

     "อ๋อเหรอ แล้วรู้อะไรมั้ยชั้นว่าอย่างน้อยหมามันก็ยังรับผิดชอบอะไรได้ดีกว่านายน่ะแหละ"

     "ก็ยังดีกว่าหน้าเหมือนหมาล่ะกัน"

     "ไอ้ฉัตร มรึง!!!" ไม่ต้องรอช้าฉัตรรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วอีกตามเคย

     "นี่ๆงั้นวันนี้พวกเราขอไปดูน่ะ เผื่อตัวไหนน่ารักๆชั้นจะได้เอาไปเลี้ยงบ้าง"

     "อื้อได้สิเดี๋ยววันนี้ไปด้วยกันน่ะ"

เมื่อตกเย็นโรงเรียนเลิกแล้วเด็กหญิงทั้งหลายพากันเดินทางไปยังบ้านของนันและเมื่อมาถึงจุดหมายที่ใต้ถุนบ้านมีแม่หมากำลังนอนให้นมลูกๆแต่ละตัวของมันอยู่อย่างเอ็นดู

      "ว้าว! น่ารักจังเลยอ่า"เด็กหญิงคนหนึ่งร้องขึ้น

      "นี่ๆๆตัวนี้น่ารักจังเลย"เด็กหญิงอีกคนคว้าลูกหมาตัวที่นอนแอ้งแม้งอยู่ขึ้นมามันเป็นตัวที่มีสีเนื้อๆแซมขาว

      "ฮิๆๆ หลับปุ๋ยเชียว" ในระหว่างที่เด็กหญิงทั้งหลายกำลังเพลิดเพลินกับการเล่นลูกหมาโดยไม่ทันสังเกตสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองมายังกลุ่มของพวกเธอ

      "อีโธ่! น่ารักตรงไหนอ่ะกอดไม่ได้เต็มไม้เต็มมือซักนิด" นายฉัตรวิ่งมาโฉบเอาลูกหมาตัวหนึ่งที่นอนอยู่ใกล้ๆแม่หมาแล้ววิ่งไปอยู่ในระยะห่างจากพวกเด็กหญิงอย่างรวดเร็วด้วยการกระทำที่ไวกว่าคำพูด

      "ไอ้ฉัตร! มรึงอีกแล้วน่ะเว้ย มรึงไม่มาเสรือกกรูซักเรื่องจะได้มั้ยว่ะ!!!"นันตวาดเสียงไปด้วยความโทสะแต่นั่นกลับทำให้ฉัตรรู้สึกสนุกขึ้นมากกว่า

      "อ๋อๆๆ ใช่สิๆ มรึงไม่มาเสรือกกรูซักเรื่องจะได้มั้ยว่ะ!!!"ฉัตรพูดทวนคำเพื่อล้อเลียน

      "เฮ้ย ไอ้ฉัตรเอาคืนมาน่ะเว้ย!"เด็กหญิงคนอื่นเริ่มโวยวาย



      "ก็มาเอาเด้!"ฉัตรท้าทายแต่ก็วิ่งโร่ไปแล้วมืออีกข้างก็หิ้วลูกหมาอย่างหมิ่นเหม่ไม่มีการถนอม แต่ไงซะนันก็วิ่งตามฉัตรไปวิ่งไปเรื่อยๆจนเข้าดงกล้วยแถวบ้านรู้แต่ว่าตอนนี้เธอใกล้จะตามทันฉัตรอีกนิดๆๆอีกนิดเดียวเท่านั้น

   แต่แล้วเมื่อเธอจับคอเสื้อฉัตรได้ ลูกหมาล่ะลูกหมาอยู่ไหนทำไมไม่อยู่ในเมือไอ้ฉัตรล่ะแต่เธอก็ต้องประหลาดใจมากกว่านี้เมื่อพบว่าหมาน้อยตัวนั้นลอยละลิ่วไปในอากาศและภาพที่เห็นต่อไปจะเป็นภาพที่เธอไม่มีวันลืมเลย...ถ้าไม่ว่าเห็นร่างของลูกหมาน้อยนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นใต้ต้นกล้วยร่างชุ่มไปด้วยเลือดและมีเลือดติดตามต้นกล้วยด้วย น่าสงสารมันคงไปกระแทกเอากับต้นกล้วยเป็นแน่....



     "ฉัตร"เสียงเยือกเย็นนิ่งสงบเรียกขึ้น

ตอนนี้ฉัตรไม่แม้แต่ที่จะกล้ามองใครๆเลยตอนนี้เรือคงเทียบท่าอยู่ที่ท่าไหนซักแห่งหนึ่งทั้งนักท่องเที่ยวและคนเดินทางเริ่มทยอยขึ้นมาบนเรือ "รับนี่ไปซะนี่เป็นสิ่งเดียวที่ชั้นจะช่วยแกได้" ฉัตรรับสิ่งนั้นมาเป็นซองจดหมายธรรมดาแล้วเธอก็เดินจากไปลงที่ท่านั้นรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงนกหวีดออกเรือแล้วยานพาหนะนี้ก็เคลื่อนที่อีกครั้ง