ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คนที่6- -ภารกิจ- -
“เอาล่ะลองไปเช็คแถวนี้ดูหน่อยเถอะว่ามีไอ้ตัวไหนมันแอบเล็ดลอดไปบ้าง”ชายที่เสียงยังไม่ค่อยแก่เท่าไหร่ดังขึ้นดูเหมือนจะเป็นนายสั่งลูกน้องวัยกลางคน
“ครับ”เสียงชายวัยกลางคนตอบ
ฉัตรได้ยินเสียงเดินไปทั่วแว่วๆมาแต่หารู้ไม่ว่ามีร่างสูงใหญ่ท่าทางน่าเกรงขามเดินมาที่ตัวรถลิมูซีนนัยย์ตาสีดำน้ำตาลสอดส่องดูบริเวณรถมองไปที่เปิดประตูรถ รถเพิ่งจะทำมาใหม่ทำไมมันมีคราบอะไรอยู่เต็มเลยล่ะเนี่ย จากนั้นก็ละสายตาจากรถยนต์ไปสวนไปทางทางออก นั่นคือทางที่ฉัตรวิ่งมามองลูกน้องตนหาร่องรอย
“ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครน่ะครับ”
“ฮื่ม งั้นเหรองั้นก็ไปกันเหอะ”
“ครับ”
ประตูรถด้านหลังคนขับกำลังจะถูกเปิดมีเสียงเป็นเครื่องเตือนภัยฉัตรหลับตาดำปี๋
“เดี๋ยว”
“ครับ?”
ชายผู้ออกคำสั่งเหลียวซ้ายแลขวาไปมา “เปล่าไม่มีอะไร ขึ้นรถเถอะ”
เฮ้ย ไม่จริงน่า ไม่น่ะไม่นี่กรูมาทำบ้าไรอยู่นี่ว่ะเนี่ย เอาไงดีๆฉิบอ๋ายละกรู ทั้งสองขึ้นมาบนรถคนเสียงแก่ๆนั้นคงเป็นข้ารับใช้เลยเป็นคนขับรถอีกคนมมานั่งตอนหลังคนขับแต่เป็นตอนที่อยู่หน้าฉัตร มีเสียงมาจากเบาะและเบาะก็เอนมาเล็กน้อย ไม่นานก็มีเสียงสตาร์ทรถขึ้นและยานพาหนะนี้ก็ได้เคลื่อนตัวไป
“วันนี้ทางฝ่ายโน้นเค้าจะมีอะไรหรือครับ”ชายคนขับถาม
“อย่าเพิ่งพูดตอนนี้ดีกว่า เกิดมีใครแอบฟังเราอยู่จะทำไง” ข้อความที่ชายคนนี้พูดทำเอาฉัตรเริ่มสันหลังวาบ
“อ๋อครับ แล้วทำไมคิดอย่างงั้นละครับ”
“เมื่อกี้ดันลืมล็อครถไม่ใช่เหรอ อุตส่าห์มาถึงจุดนี้แล้วกลับมาสะเพร่าแค่นี้ ชีวิตชั้นอาจจะต้องจบลงอย่างน่าอนาทเลยรู้มั้ย”
“ครับๆขอประทานโทษด้วยครับคราวหน้าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกแน่นอนครับ”
“หึ เรื่องนี้ชั้นยังไม่ได้จัดการน่ะแต่เสร็จงานนี้แล้วแกโดนแน่”
“ครับ ว่าแต่ นาย ไม่กลัวคนแอบดักฟังเวลาคุยธุระเหรอครับ”
“อืม ก็ต้องบอกกันให้เป็นรหัสสิเดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมด”
“อ๋อ มิน่าละถึงไม่โดนจับได้ซะทีพอตำรวจไปถึงก็กลายเป็นว่าผิดที่”
เฮ้ๆๆ มันชักจะยังไงๆแล้วแหะ ไรว่ะทำไมมีตำรวจมาเกี่ยวด้วยหรือว่าไอ้พวกนี้มันจะเป็นแบบพวกอาชยากรรึเปล่าว่ะ
“เอ่อ นายครับนั่นใช่คนที่นายนัดไว้รึเปล่าครับ”
“อื้อ ใช่ขับไปใกล้ๆซิแล้วเรียกมันมา”
ไรว่ะถึงแล้วเหรอ? แล้วขนขับรถก็ออกไปตอนนี้ทั้นคันรถมีแต่เค้ากับชายปริศนานี่
“อะแฮ่ม ไอ้หนูไปนอนอยู่ตรงนั้นเดี๋ยวพรมชั้นก็เปื้อนหมดหรอก”
อ้ากกกกกกกกก!!!!!!! มันรู้ตัวแล้วๆๆๆๆๆๆๆ ตายหยังเขียดแน่กรู
“เอ้า ไหนลุกขึ้นมานั่งดีๆคุยกันหน่อยซิ”ปากก็พุดไปอย่างแต่มือน่ะมันคว้าแขนฉัตรลากให้ขึ้นมานั่งได้อย่างง่ายดาย อะไรจะแรงเยอะปานนี้ว่ะ
“หึหึ แกทำให้ชั้นรู้สึกถึงตัวเองสมัยเด็กๆมากเลยรู้มั้ย แกเป็นใครละเอ๊ะต้องถามชื่อก่อนสิอ่ะชื่ออะไรละ”
แต่ฉัตรนั่งนิ่งได้มองเห็นหน้าของชายคนนั้นเต็มๆใบหน้าคมสันเรียวดวงตาสีดำน้ำตาลเข้มร่างกายที่ใหญ่กำยำมองฉัตรอย่างเจ้าเล่ห์
“เอาเหอะ ไปทำไรมาล่ะเนี่ยถึงโดนเค้าไล่กวดมาขนาดเนี้ย”ชายคนนั้นยังคงพูดต่อไป
“อ่ะ...เอ่อ คะ...คุณปล่อยผมไปเถอะครับ”
“ฮ่ะๆๆ อ้อนวอนขนาดนี้ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
ฉัตรเริ่มใจชื้นขึ้นมาทันที “แต่...” ฉัตรหน้าหุบเลย
“แกถือวิสาสะเข้ามาในรถของชั้นโดยพละการแบบนี้อย่างน้อยก็น่าจะทำอะไรไถ่โทษซักหน่อยสิ”
ฉัตรเริ่มหน้าซีดถึงแม้อากาศภายในรถจะเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศแต่ทั้งกายและใจของฉัตรเริ่มร้อนรุ่มเหงื่อไคลเริ่มผุดพรายตามใบหน้าและต้นคอทำเอาร่างกายเปียกชื้นแต่ในลำคอทั้งปากทั้งลิ้นกลับห้างผากเหมือนผงทรายบรรยากาศที่เงียบสงบแต่หัวใจของฉัตรกลับกลับกระโดดโลดเต้นไปมาจนเหมือนเป็นจังหวะเสียงเพลงให้เต้นรำได้เลยทีเดียว
“เฮ้ย ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้ไม่ยากหรอกงานเนี้ยรับลองทำเสร็จปล่อยให้กลับไปแน่แต่ถ้าไม่ทำนี่สิ...”
ฉัตรถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก “ทำอะไรล่ะครับ”
“อ่ะ เอานี่ไปแล้วเอาไปส่งที่ตลาดวังหลังเดินไปจากนี่ไปก็ถึงท่าแล้ว ขึ้นเรือไปเองคงไปถูกใช่มั้ย”
ฉัตรพยักหน้าหงึกๆ ชายคนนั้นคงนั้นเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อคลุมสิ่งที่ออกมาเป็นสิ่งที่ห่อหุ้มด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์หลายๆชั้นแล้วพันด้วยเทปใสๆอย่างหนาเป็นรูปร่างเหมือนสี่เหลี่ยมอันเล็กๆเกือบเท่าฝ่ามือ
“มันคืออะไรเหรอครับ”
“ที่สำคัญน่ะไม่ใช่ว่ามันคืออะไรหรอกแค่เอาไปส่งก็พอแล้วเราก็จะหมดพันธะกัน”
ฉัตรรับวัตถุนั้นมาอยู่ในมือพินิจพิจารณา
“เดินไปที่ร้านขายรองเท้าให้ไปถามคนขายว่า มีสปาร์โก้หลุยสีส้มมั้ย คนขายจะหัวเราะก่อน3ทีแล้วตอบว่าสีส้มขายหมดแล้ว เหลือแต่สีแสด สีแดงอมเหลืองจะเอาป่ะล่ะ”
“เหอ”ฉัตรร้องออกมาด้วยความงงกับรหัส
“เอาเหอะน่า แล้วจากนั้นให้นายตอบว่า งั้นเอาแสดข้าง แดงอมเหลืองข้าง”
คนขายก็จะบอกไปเอาตรงร้านโน้น แล้วจะชี้ไปทางซ้ายของคนขาย จากนั้นเขาจะดึงนายไปหลังร้าน”
ชายผู้นั้นมองหน้าฉัตร “แค่นี้จำได้มั้ย”
“จะ...จำได้ครับ”
“ดี งั้นไปได้แระ เวลาเรามันเร่งรัด”
ฉัตรไม่รอช้ารีบเปิดประตูรถ
“เดี๋ยว”
ฉัตรหันมาทำท่าสงสัย “เอานี่เอาไปเป็นค่าเรือ”ฉัตรรับเงินจากชายผู้นั้น
“ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย”
“อะไรล่ะ”
“ทำไมถึงกล้าให้ผม เอ่อ ทำงานนี้ล่ะครับ”
“ไม่มีอะไรมากหรอกคิดซะว่าเป็นประสบการ์ณชีวิตละกัน”
ฉัตรยังมองหน้าด้วยความสงสัย
“อ่ะ ก็ได้ถ้างั้นนี่ถือว่าเป็นการแทนคุณไปละกันน่ะที่ชั้นช่วยชีวิตนายจากวินมอ’ไซต์พวกนั้นน่ะ”
ฉัตรหน้าซีดเผือด
“ไปได้แล้ว” ชายผู้นั้นกล่าคำสุดท้ายก่อนที่จะปิดประตูรถฉัตรมองไปที่ท่าเรือท่าทางเรือคงใกล้มาแล้วฉัตรเลยรีบเดินไปฉัตรลองเหลียวกลับมามองเห็นชายคนเดิมที่บอกว่าเป็นคนที่นัดไว้โดนผลักเข้าไปในรถพอดี ตอนนี้เรือมาเทียบท่าแล้วฉัตรขึ้นไปบนเรือเบียดเสียดกับผู้คนตอนแรกดูท่าว่าฉัตรคงจะต้องยืนซะแล้วแต่มีมือมือหนึ่งฉุดข้อมือฉัตรให้ลงนั่งอย่างรวดเร็วฉัตรหันไปมองเลิ่กลั่กกับผู้ที่ช่วยตน
“เฮ้ย!!!”
“ร้องทำไม”
“มะ มาได้ไงเนี่ย”
“เหาะมามั้ง”
“เออ ...”
“ชั้นรู้น่ะว่านายเจอกับอะไร”
“หะ หา”ตอนนี้ฉัตรเริ่มมองซ้ายมองขวา
“ชั้นมีเรื่องต้องอธิบายเรื่องทั้งหมด นี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญน่ะทั้งเรื่องวินมอร์เตอร์ไซต์พวกนั้นแล้วเรื่องที่นายหลุดไปอยู่กับเจ้าพ่อค้ายาบ้า แล้วนายยังได้ไปเกี่ยวข้องกับการค้าอีกทั้งหมดนี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกน่ะ”
“ธะ เธอหมายความว่าไง”
“ชั้นกำลังจะบอกว่าทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของมาน่า”
“ดะ เดี๋ยวยัยพิณแล้วมาน่าเค้าจะมาทำแบบนี้กับชั้นทำไมเล่า”
“นายไม่รู้อะไร จริงๆแล้วมาน่าน่ะชื่นชอบการกลั่นแกล้งหยอกล้อผู้อื่นจะตาย”
คราวนี้ฉัตรนิ่งเงียบไปเลยเริ่มรู้สึกด้านชาไปทั้งตัวสันหลังเริ่มเย็นวูบวาบเหงื่อเริ่มไหลตามใบหน้าลิ้นและช่องปากเริ่มแห้งผากมือสั่นเทาไปมาสายตาไม่จับจ้องอยู่กับสิ่งใด นี่น่ะหรือมาน่าชอบกลั่นแกล้งผู้อื่นที่ไม่ได้มีความแค้นใดๆด้วยเพียงเพื่อแค่ความสนุกน่ะเหรอ ช่างน่ากลัวจริงๆ พิณคงสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของฉัตรบ้าง “ตะ แต่นายอย่าเข้าใจมาน่าผิดไปน่ะ”
ฉัตรหันมามอง
“ความจริงแล้วที่มาน่าทำไปไม่ใช่ว่ามาน่าทำสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะมาน่าจะเลือกคนที่จะถูกแกล้งจากการกระทำของคนคนนั้นอยู่แล้วมาน่าแค่จะแกล้งให้รู้สาสมเท่านั้นเอง”
“แต่ชั้นไม่ได้ไปทำอะไรซักหน่อยนี่”
“นายแน่ใจเหรอ”
ฉัตรเริ่มทบทวนความจำอีกครั้งหนึ่ง “ไม่เลย”
“แน่ใจ”
“อือ”
“จะบอกอะไรให้อีกอย่างสิ่งที่นายทำไปไม่ใช่แค่ในตอนนี้แต่รวมไปถึงเรื่องในสมัยก่อนหรืออาจจะเป็นตอนที่นายเด็กๆอยู่ก็ได้ผลของกรรมที่มาน่าต้องการก็ยังส่งผลอยู่”
ฉัตรหน้าซีดเผือด
“ทีนี้นายลองนึกดูดีๆ”
ตอนนี้ความรู้สึกของฉัตรเริ่มมึนตึ้บการกระทำเลวๆของเค้าเริ่มหลั่งใหลมาเห็นเป็นภาพชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะทั้งๆที่มันเป็นกรรมของชั้นชั้นก็ควรที่จะชดใช้มันให้สาสมทำไมเธอถึงมาเตือนล่ะ”
พิณนิ่งเงียบไปอึดใจ ดวงตาแสนเยียบเย็นและเย็นชามองมา ตอนนี้ฉัตรเริ่มชินกับสายตาแบบนี้แล้วเพราะเธอมักจะมีแววตาแบบนี้เสมอๆ
“ที่ผ่านมามาน่าเล่าให้ฟังถึงสิ่งที่มาน่าเคยทำการกลั่นแกล้งผู้อื่นมาน่าจะเลือกแต่คนที่สมควรจะได้รับกรรมนั้นจริงๆจนมาน่าทนไม่ไหวเลยต้องลุยจัดการเอง แต่ก็ว่าเถอะโทษแต่ละคนมันเบาๆซะที่ไหนจนเคยมีคนถึงกับตายมาแล้ว”
ฉัตรเริ่มเข้าใจพร้อมความใจหาย
“ทีนี้ลองนึกดูสิว่ามีซักกี่คนที่ผ่านมาแล้วนายทำให้ชีวิตเค้าต้องพังยับเยินรึเปล่า”
“พังเลยเหรอ”
“หมายถึงแบบไม่มีความสุขกลายเป็นเรื่องเศร้าในอดีตไปเลยน่ะ”
ทีนี้ละความคิดนั้นแล่นปรู้ดเข้ามาในหัวทันที หัวใจเริ่มเต็นรัวเป็นจังหวะจนสามารถเต้นได้ อีกทีหนึ่งก็รู้สึกเหมือนมีน้ำเย็นๆมาสาดใบหน้าไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเป็นน้ำที่กระเซ็นมาจากแม่น้ำรึเปล่า
“อือ เคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง...”
“ครับ”เสียงชายวัยกลางคนตอบ
ฉัตรได้ยินเสียงเดินไปทั่วแว่วๆมาแต่หารู้ไม่ว่ามีร่างสูงใหญ่ท่าทางน่าเกรงขามเดินมาที่ตัวรถลิมูซีนนัยย์ตาสีดำน้ำตาลสอดส่องดูบริเวณรถมองไปที่เปิดประตูรถ รถเพิ่งจะทำมาใหม่ทำไมมันมีคราบอะไรอยู่เต็มเลยล่ะเนี่ย จากนั้นก็ละสายตาจากรถยนต์ไปสวนไปทางทางออก นั่นคือทางที่ฉัตรวิ่งมามองลูกน้องตนหาร่องรอย
“ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครน่ะครับ”
“ฮื่ม งั้นเหรองั้นก็ไปกันเหอะ”
“ครับ”
ประตูรถด้านหลังคนขับกำลังจะถูกเปิดมีเสียงเป็นเครื่องเตือนภัยฉัตรหลับตาดำปี๋
“เดี๋ยว”
“ครับ?”
ชายผู้ออกคำสั่งเหลียวซ้ายแลขวาไปมา “เปล่าไม่มีอะไร ขึ้นรถเถอะ”
เฮ้ย ไม่จริงน่า ไม่น่ะไม่นี่กรูมาทำบ้าไรอยู่นี่ว่ะเนี่ย เอาไงดีๆฉิบอ๋ายละกรู ทั้งสองขึ้นมาบนรถคนเสียงแก่ๆนั้นคงเป็นข้ารับใช้เลยเป็นคนขับรถอีกคนมมานั่งตอนหลังคนขับแต่เป็นตอนที่อยู่หน้าฉัตร มีเสียงมาจากเบาะและเบาะก็เอนมาเล็กน้อย ไม่นานก็มีเสียงสตาร์ทรถขึ้นและยานพาหนะนี้ก็ได้เคลื่อนตัวไป
“วันนี้ทางฝ่ายโน้นเค้าจะมีอะไรหรือครับ”ชายคนขับถาม
“อย่าเพิ่งพูดตอนนี้ดีกว่า เกิดมีใครแอบฟังเราอยู่จะทำไง” ข้อความที่ชายคนนี้พูดทำเอาฉัตรเริ่มสันหลังวาบ
“อ๋อครับ แล้วทำไมคิดอย่างงั้นละครับ”
“เมื่อกี้ดันลืมล็อครถไม่ใช่เหรอ อุตส่าห์มาถึงจุดนี้แล้วกลับมาสะเพร่าแค่นี้ ชีวิตชั้นอาจจะต้องจบลงอย่างน่าอนาทเลยรู้มั้ย”
“ครับๆขอประทานโทษด้วยครับคราวหน้าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกแน่นอนครับ”
“หึ เรื่องนี้ชั้นยังไม่ได้จัดการน่ะแต่เสร็จงานนี้แล้วแกโดนแน่”
“ครับ ว่าแต่ นาย ไม่กลัวคนแอบดักฟังเวลาคุยธุระเหรอครับ”
“อืม ก็ต้องบอกกันให้เป็นรหัสสิเดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมด”
“อ๋อ มิน่าละถึงไม่โดนจับได้ซะทีพอตำรวจไปถึงก็กลายเป็นว่าผิดที่”
เฮ้ๆๆ มันชักจะยังไงๆแล้วแหะ ไรว่ะทำไมมีตำรวจมาเกี่ยวด้วยหรือว่าไอ้พวกนี้มันจะเป็นแบบพวกอาชยากรรึเปล่าว่ะ
“เอ่อ นายครับนั่นใช่คนที่นายนัดไว้รึเปล่าครับ”
“อื้อ ใช่ขับไปใกล้ๆซิแล้วเรียกมันมา”
ไรว่ะถึงแล้วเหรอ? แล้วขนขับรถก็ออกไปตอนนี้ทั้นคันรถมีแต่เค้ากับชายปริศนานี่
“อะแฮ่ม ไอ้หนูไปนอนอยู่ตรงนั้นเดี๋ยวพรมชั้นก็เปื้อนหมดหรอก”
อ้ากกกกกกกกก!!!!!!! มันรู้ตัวแล้วๆๆๆๆๆๆๆ ตายหยังเขียดแน่กรู
“เอ้า ไหนลุกขึ้นมานั่งดีๆคุยกันหน่อยซิ”ปากก็พุดไปอย่างแต่มือน่ะมันคว้าแขนฉัตรลากให้ขึ้นมานั่งได้อย่างง่ายดาย อะไรจะแรงเยอะปานนี้ว่ะ
“หึหึ แกทำให้ชั้นรู้สึกถึงตัวเองสมัยเด็กๆมากเลยรู้มั้ย แกเป็นใครละเอ๊ะต้องถามชื่อก่อนสิอ่ะชื่ออะไรละ”
แต่ฉัตรนั่งนิ่งได้มองเห็นหน้าของชายคนนั้นเต็มๆใบหน้าคมสันเรียวดวงตาสีดำน้ำตาลเข้มร่างกายที่ใหญ่กำยำมองฉัตรอย่างเจ้าเล่ห์
“เอาเหอะ ไปทำไรมาล่ะเนี่ยถึงโดนเค้าไล่กวดมาขนาดเนี้ย”ชายคนนั้นยังคงพูดต่อไป
“อ่ะ...เอ่อ คะ...คุณปล่อยผมไปเถอะครับ”
“ฮ่ะๆๆ อ้อนวอนขนาดนี้ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
ฉัตรเริ่มใจชื้นขึ้นมาทันที “แต่...” ฉัตรหน้าหุบเลย
“แกถือวิสาสะเข้ามาในรถของชั้นโดยพละการแบบนี้อย่างน้อยก็น่าจะทำอะไรไถ่โทษซักหน่อยสิ”
ฉัตรเริ่มหน้าซีดถึงแม้อากาศภายในรถจะเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศแต่ทั้งกายและใจของฉัตรเริ่มร้อนรุ่มเหงื่อไคลเริ่มผุดพรายตามใบหน้าและต้นคอทำเอาร่างกายเปียกชื้นแต่ในลำคอทั้งปากทั้งลิ้นกลับห้างผากเหมือนผงทรายบรรยากาศที่เงียบสงบแต่หัวใจของฉัตรกลับกลับกระโดดโลดเต้นไปมาจนเหมือนเป็นจังหวะเสียงเพลงให้เต้นรำได้เลยทีเดียว
“เฮ้ย ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้ไม่ยากหรอกงานเนี้ยรับลองทำเสร็จปล่อยให้กลับไปแน่แต่ถ้าไม่ทำนี่สิ...”
ฉัตรถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก “ทำอะไรล่ะครับ”
“อ่ะ เอานี่ไปแล้วเอาไปส่งที่ตลาดวังหลังเดินไปจากนี่ไปก็ถึงท่าแล้ว ขึ้นเรือไปเองคงไปถูกใช่มั้ย”
ฉัตรพยักหน้าหงึกๆ ชายคนนั้นคงนั้นเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อคลุมสิ่งที่ออกมาเป็นสิ่งที่ห่อหุ้มด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์หลายๆชั้นแล้วพันด้วยเทปใสๆอย่างหนาเป็นรูปร่างเหมือนสี่เหลี่ยมอันเล็กๆเกือบเท่าฝ่ามือ
“มันคืออะไรเหรอครับ”
“ที่สำคัญน่ะไม่ใช่ว่ามันคืออะไรหรอกแค่เอาไปส่งก็พอแล้วเราก็จะหมดพันธะกัน”
ฉัตรรับวัตถุนั้นมาอยู่ในมือพินิจพิจารณา
“เดินไปที่ร้านขายรองเท้าให้ไปถามคนขายว่า มีสปาร์โก้หลุยสีส้มมั้ย คนขายจะหัวเราะก่อน3ทีแล้วตอบว่าสีส้มขายหมดแล้ว เหลือแต่สีแสด สีแดงอมเหลืองจะเอาป่ะล่ะ”
“เหอ”ฉัตรร้องออกมาด้วยความงงกับรหัส
“เอาเหอะน่า แล้วจากนั้นให้นายตอบว่า งั้นเอาแสดข้าง แดงอมเหลืองข้าง”
คนขายก็จะบอกไปเอาตรงร้านโน้น แล้วจะชี้ไปทางซ้ายของคนขาย จากนั้นเขาจะดึงนายไปหลังร้าน”
ชายผู้นั้นมองหน้าฉัตร “แค่นี้จำได้มั้ย”
“จะ...จำได้ครับ”
“ดี งั้นไปได้แระ เวลาเรามันเร่งรัด”
ฉัตรไม่รอช้ารีบเปิดประตูรถ
“เดี๋ยว”
ฉัตรหันมาทำท่าสงสัย “เอานี่เอาไปเป็นค่าเรือ”ฉัตรรับเงินจากชายผู้นั้น
“ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย”
“อะไรล่ะ”
“ทำไมถึงกล้าให้ผม เอ่อ ทำงานนี้ล่ะครับ”
“ไม่มีอะไรมากหรอกคิดซะว่าเป็นประสบการ์ณชีวิตละกัน”
ฉัตรยังมองหน้าด้วยความสงสัย
“อ่ะ ก็ได้ถ้างั้นนี่ถือว่าเป็นการแทนคุณไปละกันน่ะที่ชั้นช่วยชีวิตนายจากวินมอ’ไซต์พวกนั้นน่ะ”
ฉัตรหน้าซีดเผือด
“ไปได้แล้ว” ชายผู้นั้นกล่าคำสุดท้ายก่อนที่จะปิดประตูรถฉัตรมองไปที่ท่าเรือท่าทางเรือคงใกล้มาแล้วฉัตรเลยรีบเดินไปฉัตรลองเหลียวกลับมามองเห็นชายคนเดิมที่บอกว่าเป็นคนที่นัดไว้โดนผลักเข้าไปในรถพอดี ตอนนี้เรือมาเทียบท่าแล้วฉัตรขึ้นไปบนเรือเบียดเสียดกับผู้คนตอนแรกดูท่าว่าฉัตรคงจะต้องยืนซะแล้วแต่มีมือมือหนึ่งฉุดข้อมือฉัตรให้ลงนั่งอย่างรวดเร็วฉัตรหันไปมองเลิ่กลั่กกับผู้ที่ช่วยตน
“เฮ้ย!!!”
“ร้องทำไม”
“มะ มาได้ไงเนี่ย”
“เหาะมามั้ง”
“เออ ...”
“ชั้นรู้น่ะว่านายเจอกับอะไร”
“หะ หา”ตอนนี้ฉัตรเริ่มมองซ้ายมองขวา
“ชั้นมีเรื่องต้องอธิบายเรื่องทั้งหมด นี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญน่ะทั้งเรื่องวินมอร์เตอร์ไซต์พวกนั้นแล้วเรื่องที่นายหลุดไปอยู่กับเจ้าพ่อค้ายาบ้า แล้วนายยังได้ไปเกี่ยวข้องกับการค้าอีกทั้งหมดนี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกน่ะ”
“ธะ เธอหมายความว่าไง”
“ชั้นกำลังจะบอกว่าทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของมาน่า”
“ดะ เดี๋ยวยัยพิณแล้วมาน่าเค้าจะมาทำแบบนี้กับชั้นทำไมเล่า”
“นายไม่รู้อะไร จริงๆแล้วมาน่าน่ะชื่นชอบการกลั่นแกล้งหยอกล้อผู้อื่นจะตาย”
คราวนี้ฉัตรนิ่งเงียบไปเลยเริ่มรู้สึกด้านชาไปทั้งตัวสันหลังเริ่มเย็นวูบวาบเหงื่อเริ่มไหลตามใบหน้าลิ้นและช่องปากเริ่มแห้งผากมือสั่นเทาไปมาสายตาไม่จับจ้องอยู่กับสิ่งใด นี่น่ะหรือมาน่าชอบกลั่นแกล้งผู้อื่นที่ไม่ได้มีความแค้นใดๆด้วยเพียงเพื่อแค่ความสนุกน่ะเหรอ ช่างน่ากลัวจริงๆ พิณคงสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของฉัตรบ้าง “ตะ แต่นายอย่าเข้าใจมาน่าผิดไปน่ะ”
ฉัตรหันมามอง
“ความจริงแล้วที่มาน่าทำไปไม่ใช่ว่ามาน่าทำสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะมาน่าจะเลือกคนที่จะถูกแกล้งจากการกระทำของคนคนนั้นอยู่แล้วมาน่าแค่จะแกล้งให้รู้สาสมเท่านั้นเอง”
“แต่ชั้นไม่ได้ไปทำอะไรซักหน่อยนี่”
“นายแน่ใจเหรอ”
ฉัตรเริ่มทบทวนความจำอีกครั้งหนึ่ง “ไม่เลย”
“แน่ใจ”
“อือ”
“จะบอกอะไรให้อีกอย่างสิ่งที่นายทำไปไม่ใช่แค่ในตอนนี้แต่รวมไปถึงเรื่องในสมัยก่อนหรืออาจจะเป็นตอนที่นายเด็กๆอยู่ก็ได้ผลของกรรมที่มาน่าต้องการก็ยังส่งผลอยู่”
ฉัตรหน้าซีดเผือด
“ทีนี้นายลองนึกดูดีๆ”
ตอนนี้ความรู้สึกของฉัตรเริ่มมึนตึ้บการกระทำเลวๆของเค้าเริ่มหลั่งใหลมาเห็นเป็นภาพชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะทั้งๆที่มันเป็นกรรมของชั้นชั้นก็ควรที่จะชดใช้มันให้สาสมทำไมเธอถึงมาเตือนล่ะ”
พิณนิ่งเงียบไปอึดใจ ดวงตาแสนเยียบเย็นและเย็นชามองมา ตอนนี้ฉัตรเริ่มชินกับสายตาแบบนี้แล้วเพราะเธอมักจะมีแววตาแบบนี้เสมอๆ
“ที่ผ่านมามาน่าเล่าให้ฟังถึงสิ่งที่มาน่าเคยทำการกลั่นแกล้งผู้อื่นมาน่าจะเลือกแต่คนที่สมควรจะได้รับกรรมนั้นจริงๆจนมาน่าทนไม่ไหวเลยต้องลุยจัดการเอง แต่ก็ว่าเถอะโทษแต่ละคนมันเบาๆซะที่ไหนจนเคยมีคนถึงกับตายมาแล้ว”
ฉัตรเริ่มเข้าใจพร้อมความใจหาย
“ทีนี้ลองนึกดูสิว่ามีซักกี่คนที่ผ่านมาแล้วนายทำให้ชีวิตเค้าต้องพังยับเยินรึเปล่า”
“พังเลยเหรอ”
“หมายถึงแบบไม่มีความสุขกลายเป็นเรื่องเศร้าในอดีตไปเลยน่ะ”
ทีนี้ละความคิดนั้นแล่นปรู้ดเข้ามาในหัวทันที หัวใจเริ่มเต็นรัวเป็นจังหวะจนสามารถเต้นได้ อีกทีหนึ่งก็รู้สึกเหมือนมีน้ำเย็นๆมาสาดใบหน้าไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเป็นน้ำที่กระเซ็นมาจากแม่น้ำรึเปล่า
“อือ เคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง...”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น