คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #68 : 58th CHAOS - The Arrival of Fear
58th CHAOS - The Arrival of Fear
'Don't underestimate the power of the diet pills. We'd like to set it straight we've got the look that kills!'
โว่ยยย แล้วโทรศัพท์จะดังปลุกแต่เช้าทำไมวะ! ผมเกาหัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย พลางเอื้อมมือไปกดปิดเสียงพี่พลอย-หอวังบนหัวเตียง เพราะเพิ่งนอนได้ยังไม่ถึง 3 ชั่วโมงดี (ตั้งเพลงนี้เป็นเพลงปลุกเพราะอยากฟังเสียงพี่พลอยแต่เช้าครับ จะได้อารมณ์ดี อิอิ)
สิ้นเสียงนาฬิกาปลุก ความรู้สึกว่าไอ้คนข้าง ๆ เริ่มขยับตัวก็เกิดขึ้น ผมพลิกตัวหันไปมองปุณณ์ที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่ และก็เป็นเพราะอย่างนั้นจึงได้ตายใจ
ก็ใครจะไปคิดล่ะครับ ว่าไอ้คนที่ทำท่าเป็นกำลังนอนหลับฝันดี มันจะฉวยโอกาสยื่นมือปลาหมึกมาคว้าตัวผมไปกอดทีเผลอซะแน่นแบบดื้อ ๆ อย่างนั้น! โอยยย อะไรของมึงเนี่ย ตะกี้นอนแยกกันคนละมุมเตียงก็ว่าดีอยู่แล้วนะ แต่ตอนนี้มัน...
ดียิ่งกว่าเมื่อกี้อีก ^__^
ผมแอบยิ้มกับตัวเองเพราะคิดว่ามันจะไม่กอดผมซะแล้ว (ก็กว่าจะเล่นเกมเสร็จล่อเข้าไปตีสามนี่ครับ พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายทั้งคู่ ไม่มีเวลามากอดกันหรอก ง่วง) เป็นซะอย่างนั้นผมเลยเอื้อมมือไปกอดมันตอบ ขณะซุกหัวลงกับแผ่นอกที่รู้สึกว่ากว้างขึ้นทุกครั้งเมื่อเจอกัน
ขอนอนแบบนี้ต่ออีกสักห้านาทีแล้วกันนะครับพี่พลอย ผมบอกกับตัวเอง (และพี่พลอย-หอวัง) ในใจ แต่ทว่า...
"ไอ้เชี่ย ทำไร!" มือไอ้ห่าที่นอนข้าง ๆ เสือกเริ่มอยู่ไม่นิ่งซะงั้น! ผมตีมือข้างหนึ่งที่ลามปามผัวะทันที เพราะไม่อนุญาตให้เจ้าของมันได้ทำอะไรตามใจ
"นะ...นิดนึง เมื่อคืนมัวแต่เล่นเกม นะนะ" แต่มึงอย่ามาอ้อน ก็ใครเสือกใช้ให้เล่นเกมทั้งคืนเองล่ะวะ (อ๋อ ผมเอง) เออ นั่นแหละ แต่นี่มันเช้าแล้ว ไม่เกี่ยวกัน!
ผมเริ่มฮึดสู้มันเลยได้รู้ว่าการสู้กับปุณณ์ ภูมิพัฒน์ นี่เป็นเรื่องยากกว่าที่คิด เพราะพอผมคว้ามือซนของมันได้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งก็เริ่มทำงานต่ออย่างว่องไวทันที โอยยย นี่มึงไปฝึกวิทยายุทธ์แบบนี้มาจากไหนเนี่ย ผมรีบตะครุบมืออีกข้างหนึ่งของมันเอาไว้ แต่พอโดนจับได้ทั้งสองข้าง ปากดันเสือกทำงานแทนอีกซะงั้น!
"อื้อ..." ผมเอียงหลบริมฝีปากหยุ่นที่ค่อย ๆ เลื่อนเรื่อยจากขมับมายังบริเวณกกหู แม่ง ไอ้เวรนี่มันเจ้าเล่ห์ เพราะเล่นรู้จุดอ่อนผมเกือบทั้งหมด (แต่ก็แค่เกือบเท่านั้นละ) ปุณณ์พ่นลมหายใจแผ่วเหมือนคนกลั้นขำ เพราะคงเห็นว่าใบหน้าผมกำลังแดงก่ำ ตอนริมฝีปากสีอมส้มนั้นค่อย ๆ ขบเม้มใบหูเบา ๆ
"จะยอมดี ๆ หรือต้องให้ปล้ำ หืม?" โห เดี๋ยวนี้มึงขู่? ผมเหล่มองไอ้หน้าหล่อที่ดูแจ่มใสแต่เช้าด้วยความโมโหแกมหมั่นไส้ "คิดว่าปล้ำได้รึไง" แน่นอนว่าของแบบนี้ต้องขู่กลับ แต่คนฟังดันหัวเราะด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ จนผมนึกหวั่น
"สงสัยต้องลอง" ว่าแล้วก็ไม่รอให้ผมได้ทันเตรียมใจอะไรทั้งสิ้น เมื่อใบหน้าคมที่เพิ่งยียวนอยู่เมื่อครึ่งวินาทีที่แล้ว โน้มลงมาหยิบยื่นความหวานจากริมฝีปากมันให้ผมทันที ซึ่งแน่นอนว่าผมปิดปากสนิท ไม่ยอมจำนนให้อีกฝ่ายล่วงล้ำเข้ามาง่าย ๆ แต่ดันกลายเป็นว่าเสือกเผลอปล่อยมือคู่นั้นเป็นอิสระ เจ้าของมันเลยได้ทีเลื่อนมือซน ๆ ข้างหนึ่งเข้ามาใต้เสื้อกล้ามผมแทน
ผมเริ่มรู้สึกสะท้าน เพราะสัมผัสอุ่นจากปลายนิ้วปุณณ์มักสร้างความรู้สึกแปลกใหม่ให้ผมได้เสมอ มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายแต่ก็น่าพิศวงทุกครั้ง เพราะถึงผมจะเคยถอดเสื้อเปลี่ยนในห้องเรียนประจำ โดนเพื่อนรุมแกล้งก็โคตรบ่อย แต่ไม่ว่าใครจะสัมผัสร่างกายผมอย่างไร ก็ไม่เคยทำให้รู้สึกวาบหวามได้เท่าปุณณ์เลยสักครั้ง
อื้อ...สงสัยจะแย่ซะแล้วโน่ ผมคิดขณะที่ริมฝีปากปุณณ์ยังคงขมเม้มบนริมฝีปากผมอย่างไม่ลดละ แถมปลายนิ้วอุ่นนั่นก็มาสะกิดยอดอกผมเล่นเบา ๆ เหมือนจะยั่วเย้าอีก เออ อยากทำอะไรก็เชิญ ผมเริ่มยอมจำนน ปล่อยให้คนตรงหน้าส่งปลายลิ้นล้ำเข้ามาอย่างสะดวกเพราะความรู้สึกบางอย่างได้เริ่มก่อตัวแล้ว
ลิ้นของเราสองคนเกี่ยวกระหวัดกันไปมาจนยากที่จะแยกได้ว่าใครคือฝ่ายนำใคร แต่ที่รู้ ๆ คือฝ่ามืออุ่นของปุณณ์ค่อย ๆ เลิกชายเสื้อกล้ามผมขึ้น ก่อนจะป่ายปะทั่วบริเวณผิวอกที่เริ่มสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกแปลก
"เอาจริงเหรอวะปุณณ์" ผมกระซิบถามคนที่โยกตัวเองขึ้นมาคร่อมผมตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ (ตอนไหนวะ) ด้วยน้ำเสียงที่ต่อให้พูดว่า ไม่ต้องการ ปุณณ์ก็คงไม่เชื่อ
ริมฝีปากหยุ่นนั้นละความสนใจจากปากผมก่อนจะพรมจูบเรื่อยไปยังข้างแก้ม "เคยล้อเล่นด้วยเหรอ" เอ่อ นี่ใช่คำตอบหรือเปล่าวะ ผมนอนคิดอยู่ได้ไม่นานสมองทั้งหมดก็เปลี่ยนเป็นขาวโพลน เมื่อปุณณ์ค่อย ๆ ใช้ปลายจมูกโด่งซุกไซ้บริเวณซอกคอด้วยลมหายใจผะแผ่ว จนสติผมเริ่มกระจัดกระจาย
"ก...กี่โมงแล้ว" แต่แม้จะพยายามบ่ายเบี่ยงไปถึงเรื่องเวลา ไอ้คนตรงหน้าก็ไม่มีทีท่าใยดีแม้แต่น้อย
"ไม่รู้" น้ำเสียงทุ้มนั้นบอกปัด ขณะที่ค่อย ๆ ฝังจูบบริเวณซอกคอผม ก่อนจะลากลิ้นไปเรื่อยถึงยอดอก
"เดี๋ยวสายหรอกมึง"
"ไม่สน" โอ๊ย อะไรนักหนาวะเนี่ย ผมเริ่มรู้สึกร้อนใจ เพราะร่างกายก็ชักจะร้อนตาม แล้วถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้เรื่อย ๆ สงสัยคงได้ยาวอย่างที่มันหวังแน่
แต่ขณะที่ฝ่ามือปุณณ์กำลังจะเลื่อนไปถึงขอบบ๊อกเซอร์ผมนั้นเอง เสียงสัญญาณช่วยชีวิตก็ดังขึ้นก่อน บิงโก!
'I could be brown, I could be blue, I could be violet sky~'
รับโทรศัพท์สิวะ!
"ปุณณ์ มือถือดัง"
"อือ" แต่ถ้าคิดว่าคนอย่างปุณณ์ ภูมิพัฒน์ จะเด้งไปรับโทรศัพท์ทันทีละก็ ผิดถนัด
ผมเริ่มเบี่ยงตัวหลบฝ่ามือร้อนที่ป้วนเปี้ยนอย่างอ้อยอิ่งบริเวณขอบบ็อกซ์เซอร์ผมราวกับจะยั่ว
'I could be hurtful, I could be purple, I could be anything you like'
"ไม่รับเหรอ"
"ไม่อยาก" แล้วอยากอะไรวะ ผมแอบถามมันในใจทั้งที่ตัวเองรู้คำตอบดี ก่อนจะต้องร้องโอ๊ย! เมื่อไอ้ตัวแสบเสือกแกล้งฝังเขี้ยวบนยอดอกผมซะงั้น!
"เป็นหมารึไง!" กัดมาได้! ผมด่าพลางตบหัวมันผัวะจนปุณณ์หัวเราะร่า ก่อนจะเงยหน้ามามองตอบ
"ก็มันเขี้ยว" แล้วดูคำตอบมัน ไม่ได้สร้างสรรค์อะไรขึ้นมาเล้ย ผมส่ายหัวมองมันยิ้ม ๆ ขณะที่ปุณณ์ก็ยังไม่ละสายตาจากผมเหมือนกัน
"ไม่อยากทำจริง ๆ เหรอ จะได้ไม่ทำ ไม่บังคับโน่นะ" เอ่อ จะตอบยังไงดีวะ ไอ้อยากมันก็...
"ก็อยากอยู่ แต่..."
'Gotta be green, gotta be mean, gotta be everything more'
ผมเหลือบมองโนเกีย N81 ที่ยังร้องแหกปากไม่หยุดแล้วก็ต้องถอนใจ
"ไปรับก่อนไป โทรมาเช้า ๆ แบบนี้เผื่อเขามีไรด่วน"
"แล้วถ้าไม่ด่วนล่ะ" อ่า...ถามแบบนี้หมายความว่าไง ผมมองตอบสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังคู่นั้นอย่างเกร็ง ๆ
"ก็...ค่อยมาว่ากันต่อ" เอ่อ ดูท่าปุณณ์จะพอใจกับคำตอบนี้มากเลยแฮะ -_- ผมอดรู้สึกว่าตัวเองพลาดไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าคมนั้นลิงโลดเป็นเด็ก ๆ ก่อนจะหอมแก้มผมฟอดใหญ่ แล้วกลิ้งตัวไปคว้าโทรศัพท์มือถือเครื่องที่ยังแหกปากลั่นมากดรับ
'Why don't you like me? Why don't you like me? Why don't you walk out the door!'
ติ๊ด!
"หวัดดีครับ...อืม ตื่นแล้ว...ยังอะ ทำไม วันนี้ว่าจะสายหน่อย...ทำไมวะ...อ้าว มึงก็มีกุญแจ จะมาเอาของกูทำไม...โห ไอ้เวร แล้วจะเข้าไปทำไรแต่เช้า...เออ ๆ เดี๋ยวกูไป...เออน่า...อืม ๆๆ เจอกัน" กริ๊ก
หึหึหึ แล้วของแบบนี้แค่ฟังดูก็พอรู้แล้วครับ ว่าปลายสายน่าจะมีอะไรสำคัญแน่ ๆ ผมอมยิ้มมองปุณณ์ที่ทำหน้ายุ่งหลังวางสายเสร็จ "ว่าไง ต่อมะ" ก็เพราะรู้ว่าถือไพ่เหนือกว่าหรอกนะ ถึงได้กล้าถามน่ะ!
แต่ดันผิดคาดไปถนัดครับ! เพราะไอ้คนที่เพิ่งวางสายเมื่อตะกี้เสือกหันมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม "ต่ออยู่แล้ว!" แถมยังกระโจนขึ้นมาคร่อมอีกต่างหาก!!! แม่งคนหรือเสือโคร่งวะเนี่ย! น่ากลัวฉิบ ผมถึงกับตัวหดเหลือครึ่งนิ้วทันทีที่เห็นไอ้เสือป่าทำท่าอยากขย้ำลูกกวางเต็มแก่
ปลายจมูกโด่งของปุณณ์คลอเคลียบริเวณแก้มผมไม่ห่าง ก่อนจะประทับจูบบนริมฝีปากแผ่ว ๆ พลางขำคิก "ล้อเล่น ต้องรีบไปอะ ไอ้ฟี่เสือกลืมกุญแจห้องสภาฯ ไว้ที่บ้าน" ฮ่าฮ่าฮ่า! ได้ฟังอย่างนี้แล้วสะใจโคตรรร ผมเผลอหัวเราะลั่นจนไอ้ปุณณ์หน้าเสีย ลงมือตบเหม่งผมรับอรุณฯ (โอ๊ย แต่เช้าเลยนะมึง!)
"นี่แน่ะ! ไม่อยากมีอะไรกับกูขนาดนั้นเลยรึไง" อ้าว แล้วเดี๋ยวแม่งงอนกูก็พลอยซวยอีก เป็นซะอย่างนั้นผมจึงต้องรีบส่ายหัวปฏิเสธทันที
"ไม่ใช่ ก็มันเช้าแล้ว กูกลัวไปเรียนสาย" จริง ๆ นะเนี่ย ผมชี้แจงก่อนจะพยักพเยิดให้ปุณณ์หันไปมองนาฬิกาที่ใกล้บอกเวลาเจ็ดโมงเข้าไปทุกที
"งั้นขอมัดจำนิดนึง" แต่ยังไงก็จะเอาใช่มั้ยเนี่ย! ผมขมวดคิ้วมุ่นซึ่งไม่ได้เร็วไปกว่าปุณณ์ที่เอียงตัวมาขโมยหอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่ "แค่นี้ก็ชื่นใจละ ไปอาบน้ำกันเร็ว เดี๋ยวสาย!" พอทีงี้มาเร่งกูนะมึง!
ผมถอนหายใจปนขำ ขณะถูกปุณณ์ลากข้อมือให้เข้าห้องน้ำพร้อมกัน
***
แล้วทุกอย่างก็ดูรีบร้อนอย่างที่เห็น
ผมวิ่งพลางใส่นาฬิกาข้อมือซึ่งบอกเวลาเจ็ดโมงกว่า ขณะกระโจนพรวดเดียวลงมาถึงชั้นล่างของตัวบ้าน "สายมั้ยวะเนี่ย!" ถ้ารถติดละจบเห่!
แต่ไอ้ปุณณ์ยังคงหัวเราะแบบสบาย ๆ "สายก็สายดิ ทำไงได้" โห มึงก็พูดง่ายสิวะ เป็นถึงเลขาสภาฯ คนโปรดนี่ ส่วนผมน่ะ ถ้าขืนสายอีกครั้งไม่มีใครเอาไว้แหง
โอย แค่คิดถึงท่ากอดคอลุกนั่ง 50 ครั้ง (ไม่พร้อมนับใหม่) แล้วก็อยากจะเข่าอ่อนเสียตรงนี้ให้ได้ แต่ขืนหมดแรงตั้งแต่ต้นทาง มีหวังได้ลุกนั่งที่ปลายทางจริง ๆ แหง ผมบอกตัวเองให้ฟิตขณะวิ่งเข้าครัวไปหยิบแซนด์วิชที่พี่แอนอบไว้ให้เราสองคนบนโต๊ะอาหาร "ไปก่อนนะคร้าบบบ"
"โชคดีค่าน้องโน่ น้องปุณณ์" เสียงพี่แอนพี่อิมร้องตอบพวกผม ก่อนทั้งผมและปุณณ์จะรีบเดินกระวีกระวาดออกจากบ้านไป (ด้วยความเร็วสูง) "มึงต้องเอากุญแจให้ไอ้ฟี่ก่อนกี่โมงวะ" ผมหันไปถามมันแม้จะมีแซนด์วิชคาปากและกำลังเดินยัดชายเสื้อใส่ในกางเกงอยู่
"ไม่รู้ว่ะ ช่างแม่งเหอะ อยากลืมเองช่วยไม่ได้" โห ดีเนอะ สักวันกูจะเปิดโปงความชั่วของมึง คอยดู คงมีคนในโรงเรียนเซอร์ไพรส์กันเยอะอยู่ ถ้าได้รู้ว่าปุณณ์ ภูมิพัฒน์ บางทีก็แอบเหี้ยใช่ย่อยเหมือนกัน
ผมขำกับความชิลของมันแล้วก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมากเพราะไอ้คนข้าง ๆ ดันเดินฮัมเพลงสบายใจเหมือนหนึ่งชั่วโมงมีสองร้อยนาที ก็เอาวะ ถ้ามันไม่รีบผมก็ไม่รีบเหมือนกัน
คิดดังนั้นเราสองคนจึงเดินลากเท้าคุยเล่นกันไปตลอดทาง โดยไม่ลืมจะอุดหนุนปาท่องโก๋เจ้าประจำหน้าปากซอยบ้านผมด้วย ฮ้า กรอบนอกนุ่มในไม่มีใครเกิน ใครจะบอกว่าปาท่องโก๋กินแล้วอ้วนเพราะมันอมน้ำมันก็เชิญครับ เพราะผมกินแล้วมีความสุข ^_^ (แต่ก็กินแค่เช้าละตัวเองนะ ยังยั้งใจอยู่!)
เรายืนรอกันแค่ไม่นานรถเมล์คันสีแดงก็แล่นมาจอดเทียบป้ายด้วยปริมาณผู้คนล้มหลามครับ จะไหวไหมเนี่ยกู แต่ก็เอาวะ เพราะไม่ขึ้นคันนี้จะให้ขึ้นคันไหน แถมยังต้องเผื่อเวลารถติดอีก (อยู่กลางเมืองต้องอดทนครับ T_T) คิดได้ดังนั้นผมกับปุณณ์จึงค่อย ๆ ไต่ขึ้นบันไดรถเมล์กันอย่างทุลักทุเล เนื่องจากเกรงว่าอาจถูกประตูหนีบได้ แถมพอเข้าไปแล้วก็ยังต้องใช้ความสามารถในการกระเสือกกระสนตัวเองเข้าไปในหมู่ฝูงชนอีก เพราะการยืนออหน้าประตูไม่ใช่วิธีที่ฉลาดนัก เผื่อวันไหนดวงซวยขึ้นมามีสิทธิ์เผลอตกลงไปตายโดยไม่รู้ตัว
เราสองคนทนเบียดบนรถเมล์ได้ไม่นานก็มาถึงสถานีรถไฟฟ้าครับ ได้เวลาเป็นอิสระสักที วันนี้คนในขบวนรถไฟไม่แน่นมาก พอมีที่หลวม ๆ ให้ยืนกันนิดหน่อย แต่เมื่อลองกวาดตามองไปรอบ ๆ ขบวนแล้ว กลับพบว่ามีเด็กนักเรียนโรงเรียนแปลก ๆ ปะปนอยู่จำนวนหนึ่ง (ปกติจะก็มีแต่โรงเรียนผมกับพวกสาว ๆ โรงเรียนข้าง ๆ แล้วก็พนักงานบริษัทแถวนั้นเองครับ) ผมกวาดตามองไปรอบขบวนรถพร้อมเก็บความสงสัยไว้ในใจเงียบ ๆ แล้วก็ได้พบคำตอบ เมื่อเราต่างลงที่สถานีปลายทางเพื่อจะพบกับ...
นักเรียนโรงเรียนอื่นจำนวนมหาศาลกำลังชักแถวเดินเข้าโรงเรียนผม
"มีงานไรกันวะ" ผมร้องถามปุณณ์แบบมึน ๆ เพราะไม่รู้มาก่อนว่าวันนี้ที่โรงเรียนจะจัดงานอะไรกับเขาบ้าง แต่ไอ้หน้าหล่อนั่นแค่เลิกคิ้วตอบเหมือนเป็นเรื่องไม่น่าถาม
"แข่งตอบปัญหาเศรษฐศาสตร์ระดับมัธยมกันที่ห้องประชุมชั้น 9 อะ" เอ่อ...มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอวะ ผมส่งสายตางุนงงไปรับคำตอบมัน แต่ก็สมควรอยู่ที่คนอย่างผมจะไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา เพราะมันคือการแข่งขันตอบปัญหาเศรษฐศาสตร์นั่นเอง (-_-") เอาไว้ให้ลองเป็นเรื่องจัดคอนเสิร์ตสิ รับรองว่าผมรู้ล่วงหน้าได้เป็นครึ่งปี ฮ่า ๆ (อันนี้ก็เว่อร์ไป) ว่าแล้วก็อดกวาดตามองสาว ๆ จากโรงเรียนต่าง ๆ ที่นั่งจับกลุ่มกันเป็นหย่อม ๆ ตั้งแต่หน้าโรงเรียนถึงใต้ตึกใหม่ไม่ได้
"น่ารักว่ะ" น่ารักจนผมต้องเพ้อออกมาเบา ๆ เลยครับ เมื่อเห็นสาวกระโปรงแดงจากโรงเรียนประจำหญิงล้วนแถวอโศกกำลังนั่งถกประโปรงขัดสมาธิกับพื้นพลางช่วยติวหนังสือกันอยู่ แต่ก็ไปได้ไม่ถึงฝั่งฝันดี เพราะดันมีเสียงทุ้ม ๆ ขัดขึ้นก่อน
"อย่าแม้แต่จะคิด" โห แค่คิดก็ไม่ได้? ผมหน้าเสียหันไปมองไอ้ปุณณ์ที่ทำท่ายียวนกวนเบื้องล่างอยู่ แต่ไม่ทันที่เราจะได้ปะทะฝีปากอะไรกัน เสียงแตกตื่นของไอ้เชี่ยฟี่ก็ดังแทรกมาก่อน
"เชี่ยปุณณ์! บอกให้รีบมานี่มึงรีบแล้วเหรอ!!! เอกสารอยู่ในนั้นเต็มเลยนะเว้ย!" แถมไม่โวยเปล่ายังกระโดดเข้าประชิดตัวปุณณ์แล้วล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียนเลขาสภาฯ อีก (ทำเหมือนรู้ว่ามันเก็บกุญแจไว้ไหนยังงั้นอะ) ผมยืนขำขณะมองปุณณ์สะดุ้งจนตัวลอย เพราะเชี่ยฟี่เสือกล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนมันแบบไม่ให้ทันเตรียมใจ
"เฮ้ยอย่าล้วงงง ไม่ได้อยู่ตรงน้าน! ฮ่า ๆๆ" เสียงไอ้ปุณณ์โวยวายพลางหัวเราะลั่น (เพราะมันบ้าจี้ตรงต้นขาครับ เรื่องนี้ผมรู้ หึหึ) พร้อมพยายามผลักตัวไอ้ประธานนักเรียนคู่ชีวิตให้พ้นรัศมีอันตรายไปด้วย
"แล้วอยู่ไหน! มึงเอามานะะะ" แต่ไอ้ฟี่ยังไม่มีทีท่าจะยอมแพ้ครับ แม่งยังคงตั้งหน้าตั้งตาล้วงทั้งกระเป๋ากางเกงและกระเป๋าเสื้อเลขาฯ ตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย (แต่ผมว่ามันแค่อยากจะแกล้งปุณณ์มากกว่า) เลยกลายเป็นสงครามย่อย ๆ ระหว่างประธานนักเรียนกับเลขาฯ กลางโรงเรียนซะงั้น จนสาว ๆ บริเวณนั้นต้องละสายตาจากหนังสือมามองพวกมันแบบแปลก ๆ
เสียหายมั้ยนั่น -_-
ผมยืนขำระหว่างไอ้ปุณณ์กำลังแหกปากโวยวายเรียกผมให้ช่วยอยู่ (แต่ฝันไปเถอะว่าคนอย่างโน่จะเป็นพ่อพระไปช่วยน่ะ หึหึหึ) จนเวลาผ่านไปพักหนึ่งเสียงใส ๆ ที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนก็ดังขึ้น
"อ้าวปุณณ์!"
"แพม?" เอ๋ ใครวะ ผมไม่รู้จักผู้หญิงตรงหน้าเรา นอกจากรู้เพียงว่าเธอสวมชุดนักเรียนโรงเรียนเด็กเก่ง ที่ไม่ปักอักษรย่อของโรงเรียนบนหน้าอกนอกจากเข็มแค่อันเดียว และเธอก็น่ารักมากจนทำให้ไอ้ฟี่หยุดประทุษร้ายปุณณ์ได้ทันที
ดังนั้นเมื่อสบโอกาสเหมาะ ไอ้ปุณณ์จึงรีบดีดไอ้ฟี่ซะกระเด็น ก่อนจะควักเอากุญแจห้องสภาฯ ที่มันเก็บไว้ในเป้มายื่นให้ประธานนักเรียนอย่างเคือง ๆ "เอาไปเลย แล้วรีบไปไกล ๆ เลยนะมึงง!" ฮ่า ๆๆ สงสัยโมโหที่โดนแกล้งชัวร์
ผมโบกมือให้ฟี่ที่ทำหน้ายียวนอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ยอมวิ่งขึ้นตึกแต่โดยดี ก่อนเสียงทุ้มของปุณณ์จะหันกลับไปพูดกับหญิงสาวที่มาใหม่ต่อ "แล้วแพมมาได้ไงเนี่ย แข่งกับเค้าด้วยเหรอ" ว่าแต่นี่ใครวะ
ผมยืนหน้ามึน มองคู่สนทนาของปุณณ์ที่ฉีกยิ้มกว้างพลางเดินไปขนาบข้าง ๆ มัน "ใช่สิ แล้วปุณณ์ล่ะ เป็นตัวแทนแข่งด้วยรึเปล่า"
แถมท่าทางปุณณ์ยังดูผ่อนคลาย ไม่มีปฏิกิริยาติดลบอะไรแม้แต่นิดอีก "เปล่าอะ ไม่ชอบแข่งกับใครหรอก" ผมเลยได้แต่มองท่าทีเป็นมิตรของปุณณ์เหล่านั้นพลางคิดว่า สองคนนี้อาจเป็นเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทกันมาก่อนแหง ๆ เพียงแต่ผมไม่เคยรู้จักด้วยก็เท่านั้น
ความรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอกจึงเริ่มก่อตัวทีละนิด
"โห โล่งอกเลยนะเนี่ยที่ปุณณ์บอกว่าไม่แข่งอะ เพราะถ้าปุณณ์แข่งแพมจะได้ไปขอถอนตัว ฮิฮิ"
"เว่อร์น่า ฮะฮะฮะ"
อืม...
"แล้วแพมแข่งที่ไหนรู้รึเปล่า"
"ห้องประชุมชั้น 9 อะ แต่ไปไม่ถูกเลย หลงทางกับเพื่อนด้วยเนี่ย"
"อ๋อ งั้นแวะไปส่งก็ได้ ตึกเดียวกับตึกเรียนปุณณ์แหละ"
"เหรอ!"
ผมมาเดินทำอะไรอยู่ตรงนี้
เสียงทุ้มที่ผมคุ้นเคยดีของปุณณ์ยังคงสนทนากับเพื่อนที่ผมเพิ่งเคยเจอวันแรกอย่างแพมไม่มีหยุด ระหว่างเรากำลังเดินขึ้นตึกเรียนพร้อมกัน โดยคนอย่างผมมองไม่เห็นที่ว่างจะให้แทรกกลางได้สักนิด
เราสามคนเดินมาถึงหน้าลิฟต์ที่มีนักเรียนไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนเราหรือต่างโรงเรียนมายืนรออยู่แน่นขนัด กระทั่งเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ประตูลิฟต์จึงเปิดออก
พวกผมปล่อยให้คนที่มาก่อนค่อย ๆ ทยอยเดินเข้าลิฟต์ไปอย่างช้า ๆ แต่นับว่าโชคยังเข้าข้างเราอยู่บ้าง เพราะพอคนเข้าไปจนหมด ลิฟต์ก็ยังเหลือที่ว่างนิดหน่อยสำหรับพวกผม แน่นอนว่าปุณณ์ให้เกียรติแพมเป็นฝ่ายเข้าไปก่อน แล้วจึงตามด้วยผมและปุณณ์เข้าไปพร้อมกัน
'ออดดด'
น้ำหนักเกิน...ก็ว่าเมื่อเช้ากินแต่แซนด์วิชกับปาท่องโก๋ตัวเดียวเองนะ!
ผมหยุดฝีเท้ามามองหน้ากับปุณณ์เลิ่กลั่ก เพราะเราเป็นสองคนสุดท้ายที่เดินเข้ามาในลิฟต์ซะจนมันร้องประท้วงเสียงดัง
ก่อนปุณณ์จะจับไหล่ผมและพูดเบา ๆ ว่า "เดี๋ยวกูออกเอง" โดยมีเสียงใสของแพมร้องประท้วงตามมา
"อ้าววว"
แล้วผมที่ตกอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ควรทำเช่นไร นอกจาก...
ผมตัดสินใจถอยตัวเองออกจากลิฟต์พลางดันปุณณ์ให้กลับไปแทนที่ใหม่ "เฮ้ยยย" แม้มันจะโวยเสียงหลง
"ไปส่งแพมเหอะ เค้าไปหอประชุมไม่ถูก" และผมรู้ว่าตัวเองพูดจริงไม่ได้ประชด
ปุณณ์มองหน้าผมสลับกับแพมแบบหนักใจครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาว "งั้นเดี๋ยวกูไปหาที่ห้องนะ เจอกัน"
"ไม่เป็นไร" ผมตอบคำนั้นแบบสั้น ๆ ก่อนประตูลิฟต์จะถูกปิดไป พร้อมลมหายใจที่ถอนออกมายาวไม่แพ้กัน เฮ้อออ
"อ้าว เชี่ยโน่! มาอยู่นี่ได้ไงวะ ไป ไปเตะบอลกัน!" แต่อ้าววว พอลิฟต์ปิดปุ๊บพวกไอ้โด่งเสือกถือลูกบอลลงมาทางบันไดปั๊บ เจ๋งว่ะ! ผมหันไปมองเพื่อนตัวเองฝูงใหญ่ที่เฮโลกันลงมาเสียงดังลั่นจนเด็กผู้หญิงแถวนั้นถึงกับผงะไปครู่หนึ่ง (ฮ่า ๆ เด็กโรงเรียนชายล้วนก็ถ่อยงี้อะครับ ต้องทำใจหน่อยนะ) เออเจ๋งเลย มีไรทำแก้เบื่อแล้วกู
ผมเหลือบมองประตูลิฟต์ที่เพิ่งปิดไป ก่อนจะตัดสินใจวิ่งลงตึกไปเตะบอลต่อกับเพื่อน ๆ ตัวเอง
***
แล้วทำไมวันนี้มันอากาศร้อนงี้ฟะ!
ผมนั่งคิดอย่างหงุดหงิดในคาบเลขระหว่างมาสเซอร์กำลังบ่นอะไรงึมงำสักอย่างกับไวท์บอร์ดอยู่ คงเป็นเพราะเมื่อเช้าผมยืนเบียดกับคนในรถเมล์จนเหงื่อแตกมาตลอดทาง แล้วยังแรดไปเตะบอลก่อนเข้าเรียนอีก เนื้อตัวเลยเหนียวไปหมด แถมพอเข้ามาในห้องยังรู้สึกว่าแอร์ไม่เย็นเท่าไหร่ มันทำไมวะเนี่ยยย อากาศวันนี้ร้อนถึง 40 องศารึเปล่า แล้วจ่ายค่าเทอมตั้งแพงจะเติมน้ำยาแอร์ให้มันเย็นกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงวะ!
"เป็นเชี่ยไร" แน่นอนว่าคนรู้ทันอาการหงุดหงิดของผมแบบนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้เชี่ยโอม มันใช้เท้าเตะหน้าขาผมดังป้าบใต้โต๊ะ ขณะกำลังแอบมาสเซอร์เล่นนินเทนโดดีเอสอยู่
"ร้อน มึงไม่ร้อนเหรอวะ" ผมกระซิบมันกลับ แต่เห็นแม่งยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
"เหอะ กูกำลังคิดว่าหนาว"
"เชี่ย นี่กูว่าวันนี้อุณหภูมิถึง 40 เลยนะเว้ย" ไอ้บ้านี่มันเพี้ยนปะวะ ร้อนจะตายห่า ผมคิดแบบนั้นขณะไอ้โอมกด Pause เกมในมือ "40 เชี่ยไร กูเห็นมีมึงนั่งหงุดหงิดอยู่คนเดียวเนี่ย" อ้าวเหรอ
ผมเกาหัวพลางหันไปเหลือบมองเพื่อนคนอื่น ๆ จึงได้เห็นว่ามันนั่งกันปกติดีทุกอย่าง (ไอ้พ้งแอบกินขนม ไอ้ปาล์มหลับ ไอ้เก่งเถียงกับมาสเซอร์ว่าคำตอบบนกระดานผิด ไอ้โด่งส่ง MSN กระดาษคุยกับไอ้เคน ไอ้รถเก๋งกับไอ้เอ็มแอบเล่น PSP) เอ๊ะ หรือมีแค่ผมคนเดียววะที่รู้สึกร้อน
"ร้อนใจชัวร์ แบบนี้แสดงว่าทะเลาะกับแฟนแหง" อ้าวไอ้นี่ แพล่มไรของมัน ผมเหล่มองเชี่ยโอม ก่อนจะจิ๊ปากพลางพลิกหนังสือเรียนหน้าต่อไป
"ชัวร์ มีเรื่องกะไอ้ปุณณ์ชัวร์ ทำไมวะ เมื่อคืนมันไม่ยอมเหรอหนุ่มน้อยยย" แถมไม่พูดเปล่ายังลามมาเชยคางกูอีก สันดานเหอะ! ผมสะบัดหน้าออกจากปลายนิ้วแม่งก่อนจะหันไปพูดแบบไม่มีเสียงว่า '-วย'
"อ้าว ๆๆ ด่ากูอีก เดี๋ยวปั๊ดโบก คนเขาถามดี ๆ เพราะเป็นห่วง" ห่วงพ่อมึงสิ ผมเหล่มองแม่งอย่างไม่อยากไว้ใจ เพราะหน้าชั่ว ๆ ของมันตอนนี้ติดป้าย 'อยากรู้อยากเห็น' อยู่หรา
"เปล่าาา" เป็นเช่นนั้นผมจึงบอกปัด ไม่ใช่ว่ามีความลับ ไม่ไว้ใจ หรืออยากปิดบังอะไรเพื่อนหรอกครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรไปเล่าให้มันฟังจริง ๆ ในเมื่อผมคิดว่าบางทีอาจเป็นผมเองที่งี่เง่า คิดมากไม่เข้าท่า เพราะปุณณ์มันก็มีน้ำใจกับทุกคนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ผมชอบมาก แต่ทำไมวันนี้ผมถึงมีปฏิกิริยา...ผมนี่มันเพี้ยนจริง ๆ
"เฮ้ยไรวะ มันทำไรมึงแน่เลย เดี๋ยวกูไปต่อยแม่ง" โอย ๆๆ ใจเย็น ผมหันไปขำ พลางเงื้อมือหวังโบกกะโหลกเชี่ยโอม (โทษฐานเป็นจอมเว่อร์) แต่ยังไม่ทันสำเร็จโทษไอ้เพื่อนเวรดี เสียงประกาศิตก็ดังขึ้นก่อน
"นภัทร ธัชกร นี่ใช่เวลาเล่นกันเหรอ!" ฉิบหายแล้วไงกู!!!
***
"เห็นมั้ย เพราะมึงแหละโวยวาย!"
"มึงแหละชวนกูคุยก่อน!"
"มึงแหละเสียงดัง!"
"มึงอะกวนตีน!"
"โว่ยยย หยุด! พอกันทั้งคู่อะ ไปหาไรแดกไป ๆๆ" และแล้วก็เป็นเสียงไอ้เก่งนั่นเอง ที่แหวมาตัดความรำคาญในการทะเลาะกันของพวกผม ก่อนมันจะดันหลังทั้งผมและโอมให้แยกกันไปซื้อข้าวแบบตัวใครตัวมัน
ก็ไม่ให้บ่นได้ไงอะครับ เพราะมัวแต่คุยไร้สาระกับมันในคาบเลขนั่นแหละ เลยถูกมาสเซอร์สั่งทำโทษให้ลงไปวิดพื้นคู่ห้าสิบครั้งเลย (ขึ้นลงไม่พร้อมกันเอาใหม่) แม่งงง กว่าจะนับได้ครบห้าสิบทำเอาเกือบตาย ปวดกระดูกแทบร้าวไปทั้งตัว
ผมยืนนวดไหล่ตัวเองขณะต่อแถวร้านข้าวราดแกงอยู่ (ไอ้โอมเดินไปซื้อก๋วยเตี๋ยวนรกอีกร้านนึงเรียบร้อย) โดยนวดตัวเองไป คิดไปด้วย ว่าวันนี้จะกินอะไรดี (เอาที่มันถูก ๆ และอิ่ม ๆ มีไหม) แต่ระหว่างกำลังคิดอยู่ก็มีเสียงล้งเล้ง ๆ ดังมาจากด้านหลังก่อน
"อ้าวโน่ แดกไรวะ" อ๋อ เจ้าของเสียงโหวกเหวกนั้นคือพวกเพื่อน ๆ ของปุณณ์เองครับ ผมหันไปยกมือทักตอบโจ๊กที่มายืนต่อคิวอยู่ด้านหลังอย่างเป็นมิตร โดยหลังจากโจ๊กไปคือพลพรรคห้อง 1 ชักแถวยาวเป็นหางว่าว
"ไม่รู้เลยว่ะ คิดอยู่ แล้วโจ๊กอะ"
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ กะจะมาลอกโน่เนี่ย ฮ่า ๆ" เออดี พอกันเลย ฮ่า ๆๆ ผมขำกับมันพลางเขยิบไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง เพราะแถวเริ่มเคลื่อน
"อ้าว แล้วปุณณ์อะไปไหน" โอ๊ย แต่ในที่สุดก็พลั้งปากถามไปตามความเคยชินจนได้! ผมละอยากตบปากตัวเองสักห้าทีแรง ๆ จริง ๆ ว่ะ แน่นอนว่าพอผมเผลอถามออกไปแล้วก็ต้องทำหน้าเสีย เพราะเพิ่งฉุกคิดได้ว่ายังรู้สึกไม่ค่อยดีกับเรื่องเมื่อเช้าอยู่
แต่ไอ้โจ๊กกลับยิ้มเผล่ "ปุณณ์เหรอ วันนี้มันไม่ได้กินกับพวกเราหรอก โอ๊ยยย!" เอ๊ะ? ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัยทันทีหลังฟังคำพูดโจ๊ก ขณะที่เจ้าตัวถูกนันท์ผู้ซึ่งยืนเงียบ ๆ มานานกระทืบเท้าให้ปั้กใหญ่ (รองเท้าหนังด้วย เจ็บแล้วยังเป็นรอยอีกนะนั่น)
"เชี่ยโจ๊ก ปากเหรอมึง!" แต่ด้วยคำที่นันท์กระซิบด่าคนตรงหน้าผม ทำเอาผมอดสงสัยไม่ได้
"ทำไมอะ มีอะไรกันเปล่า" แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาเป็นเพียงใบหน้าตื่น ๆ ของโจ๊กและนันท์ที่ส่ายหัวไปมาเท่านั้น "เปล่าาา"
แบบนี้มันมีอะไรน่าสงสัยชัด ๆ ผมเขยิบตามแถวอีกก้าวหนึ่ง พลางถามให้เฉพาะเจาะจงลงไปอีกหน่อย "ปุณณ์ไปไหนอะ" อยากรู้นักว่าถ้าถูกผมถามแบบนี้สองคนนั้นจะเฉไฉอะไรได้อีก
โจ๊กกับนันท์มองหน้ากันเองอย่างลำบากใจนิดหน่อย จนสุดท้ายกลายเป็นโจ๊กที่ฉีกยิ้มแหย ๆ ก่อนจะชี้นิ้วไปทางอีกมุมหนึ่งของแคนทีนให้ผมได้พิจารณาด้วยตาของตัวเอง
ภาพที่ผมเห็นคือ ปุณณ์ ที่นั่งอยู่ไกล ๆ ฝั่งเกือบในสุดของแคนทีน โดยมี แพม ขนาบข้างอยู่ ทั้งสองคนคุยกันอย่างสนุกสนาน ถึงแม้จะมีหนังสือวางไว้ข้างหน้า ก็ไม่เห็นว่าจะสนใจมันสักนิด
ริมฝีปากผมแห้งผากทันที
"เฮ้ย แต่มันไม่มีอะไรนะเว้ยโน่ ปุณณ์มันแค่ไปช่วยติวที่เค้าจะแข่งเฉย ๆ" แต่แม้จะได้ยินคำพูดที่นันท์อธิบายชัดเจน กลับฟังเหมือนเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาได้อย่างรวดเร็ว
"อย่าเข้าใจมันผิดนะ เพื่อนกูบริสุทธิ์ใจจริง ๆ นะโน่" อืม ผมหันไปยิ้มให้ทั้งนันท์และโจ๊กที่ช่วยกันแก้ต่างให้เพื่อนร่วมห้องตัวเองด้วยรอยยิ้มที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เออ ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง กูไม่ได้คิดมาก เฮ้ย กินข้าว ๆ ป้า เอายำเบคอน แล้วก็ปลาผัดพริกไทยดำ จานนึง" ผมตบบ่าสองคนนั้นปุ ๆ ก่อนจะหันไปสั่งอาหารแล้วรับเอาจานข้าวสกรีนลายตราโรงเรียนมาถือ "ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน"
"เออ เจอกัน" สองคนนั้นโบกมือรับผมด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ อาจจะคิดว่าพวกมันเป็นตัวการทำให้ผมกับปุณณ์เข้าใจผิดกันมั้ง แต่ไม่รู้ดิ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้ามีความเป็นมายังไง ไม่รู้แม้กระทั่งความรู้สึกของผมในตอนนี้ว่ามันคืออะไร ผมก็ยังไม่รู้เลย
....
....
ผมเดินถือจานกลับมาที่โต๊ะซึ่งมีบรรดาพรรคพวกนั่งกันอยู่เต็มสลอน ด้วยความรู้สึกที่ยังหน่วง ๆ ในจิตใจ แต่ก็ค่อย ๆ ทุเลาลงเมื่อได้กลับมาอยู่กับเพื่อนทุกคน โดยเฉพาะตอนที่พวกมันช่วยกันรุมเอาเนื้อทุกชนิดที่มีในจานตัวเองไปยัดใส่จานสลัดของไอ้พ้งแล้วละก็ยิ่งฮาหนัก (มันถูกหม่อมแม่บัญชามาให้ลดความอ้วนครับ เลยกินได้แค่สลัด แต่อย่าหวังว่าอยู่กับพวกผมแล้วจะรอด! หึหึ) ผมนั่งขำกลิ้งเมื่อไอ้พ้งโวยวายเสียงดังตอนไอ้โอมคีบลูกชิ้นไปวางใส่สลัดมัน แถมยังทำสลัดมันเผ็ดอีก (เพราะไอ้โอมกินเผ็ดฉิบหาย) แต่ถึงแม้มันจะบ่น ผมก็เห็นมันกินจนหมด แถมยังกินเบคอนที่ผมแกล้งเอาไปวางไว้ด้วย! ไก่ตอนของไอ้เอ็มก็เหมือนกัน สรุปว่าแม่ง ไอ้คุณหนูพ้งไดเอตแต่ปาก เพราะใครเอาเนื้ออะไรไปวางจานมันเสือกกินเรียบหมด ฮ่า ๆๆ แล้วชาตินี้มึงจะผอมได้เปล่าวะ ไอ้คุณหนูพ้ง!
จนพอเริ่มเบื่อที่จะแกล้งไอ้พ้งแล้ว (จริง ๆ คือเริ่มสำเหนียกได้ว่าชักกินไม่คุ้ม มัวแต่เอาไปประเคนให้แม่งอยู่) พวกเราจึงเปลี่ยนกิจกรรมมาทำการทดลองทางวิทยาศาสตร์กันแทน อ้าว ตกใจอะดิครับ พวกผมน่ะนักวิทยาศาสตร์น้อยนะ ต่อให้เป็นในแคนทีนก็ทำการทดลองได้ ไม่เชื่อมาดู หึหึหึ
ผมเริ่มนั่งสุมหัวกับเพื่อน ๆ กลุ่มใหญ่เพื่อสังเกตความเป็นไปของไข่ต้มไอ้ปาล์มในชามพะโล้ของไอ้โด่งอย่างใกล้ชิด ด้วยความที่อยู่ดี ๆ ไอ้ปาล์มก็อยากรู้ว่าถ้าเอาไข่ต้มของมันไปแช่น้ำแกงไข่พะโล้ของไอ้โด่งแล้วมันจะแปลงร่างเป็นไข่พะโล้ได้หรือไม่ (ถ้าได้จริงก็ปัญญาอ่อนแล้วมึง) แต่ระหว่างที่กำลังลุ้นตัวโก่งอยู่นั้น กลับมีกำปั้นหนึ่งมาเคาะทำลายสมาธิผมเบา ๆ ก่อน
"ทำห่าไร เสียงโคตรดัง นี่โรงอาหารนะไม่ใช่งานวัด หึหึ" โหไอ้นี่ ทำกูอารมณ์แปรปรวนทั้งวันแล้วยังจะกวนตีนอีก ผมหันไปมองหน้าหล่อ ๆ ของเลขาสภาฯ ที่มายืนยักคิ้วอยู่หลังผม แล้วก็อดโมโหหน่อย ๆ ไม่ได้
"พวกกูซักผ้ามั้ง ถามมาได้" กูนั่งในโรงอาหารให้กูทำสังฆทานมั้ง ผมกวนตีนมันพลางยักคิ้วกลับไปข้างหนึ่ง จนปุณณ์ขำพรืดที่ยังคาบหลอดน้ำไว้ในปากอยู่
"อ้าวเชี่ยปุณณ์ มึงมาดูการทดลองของพวกกูเร็ว จะแปลงร่างแล้ววว" เออแล้วนั่น ไอ้เชี่ยรถเก๋ง -_- เพี้ยนกันแต่พวกเราไม่พอยังจะลากให้ปุณณ์มาเพี้ยนอีก ผมถึงกับเกาหัวแกรกเมื่อรถเก๋งร้องเรียกให้ไอ้ปุณณ์มาเข้าวงร่วมสังเกตการณ์ไข่ต้มในชามพะโล้ เออ เอาเข้าไป ปุณณ์มันคงเล่นด้วยหรอก -_-
"ฮ่า ๆๆ กูเคยเล่นแล้วตอนม.2 น้องสาวเป็นคนเล่นเองอะ เดี๋ยวคอยดูนะ พวกมึงจะได้ไข่ต้มเปื้อนน้ำพะโล้มาฟองนึง"
"ไอ้เชี้ยยย สปอยล์หาพ่องงมึงเหรอ!" ฮ่า ๆๆ! ผมถึงกับขำจนแทบสำลักน้ำ ตอนไอ้รถเก๋งยกขามาถีบไอ้ปุณณ์อย่างแรง ก๊ากกก
"อย่า ๆๆ อย่าไปเชื่อมัน ไข่กูเป็นไข่วิเศษ แปลงร่างเป็นไข่พะโล้ได้แน่นอน" แต่ไอ้ปาล์มยังพยายามหลอนตัวเองต่อไป ซึ่งดูเหมือนเพื่อนทั้งโต๊ะจะยังเชื่อมันอยู่ (จินตนาการสำคัญกว่าความรู้จริง ๆ ครับ) จนเป็นเวลาพักหนึ่งที่ปุณณ์มายืนอยู่กับโต๊ะพวกเราเพื่อสังเกตการณ์การทดลองประหลาดนี่อีกคน
"เฮ้ยปุณณ์ แล้วนั่นใครวะ" อ้าว ผมหันไปมองตามปลายนิ้วที่ไอ้โอมชี้ เลยได้เห็นผู้หญิงชื่อแพมยังคงยืนรอปุณณ์แถวหน้าร้านเบเกอรี่อยู่
"กิ๊กมันไง" และก็เป็นเสียงผมเองที่หันกลับมาตอบแทนคนถูกถามด้วยสีหน้ากึ่งทะเล้น ผมรู้ว่าตัวเองกำลังพยายามทำให้เหมือนเป็นเรื่องล้อเล่นอยู่ ทั้งที่จริง ๆ รู้สึกใจหายไปมากกว่าครึ่ง
ผัวะ!
แต่แม่งเสยกบาลกูทำไมวะ! ผมกุมหัวตัวเองข้างที่ถูกบ้องก่อนจะหันไปส่งสายตาขวางหาเลขาสภาฯ ที่เพิ่งลอบประทุษร้ายกันเมื่อกี้
"ใส่ร้ายกูนะมึง!" มันว่ากลับด้วยสีหน้าเอาเรื่อง ในขณะที่ผมทำท่ายียวนใส่จนปุณณ์ต้องพ่นขำ
"กูรักแฟนกูขนาดนี้จะมีกิ๊กทำเชี่ยไรวะ" เอ่อ...โจ่งแจ้งตลอดว่ะมึง ผมรู้สึกหน้าชาทันทีขณะถูกบรรดาเพื่อนรุมโห่พลางปาทิชชู(ใช้แล้ว)ใส่ไม่หยุด
"โหยไอ้เชี่ย! ไปจีบกันไกล ๆ เลย ไข่พะโล้กูจืดหมด สาดดด" เสียงไอ้โอมไล่ปุณณ์ดังกว่าเพื่อนเลยครับ ก่อนจะถูกไอ้โด่งเอื้อมมือไปเคาะกะโหลกกลวง ๆ ของแม่งทันที "ไข่พะโล้กู! ไอ้สัดนี่โมเม!!!" ฮ่า ๆๆ คนถูกโจมตีด้วยทิชชู(ใช้แล้ว)รายต่อไปจึงเป็นไอ้โอม (โทษฐานชอบเหมาว่าของกินของเพื่อนก็เหมือนของตัวเองตลอด) จนปุณณ์ต้องยืนขำไปด้วย
แน่นอนว่ามันยังคงอยู่กับพวกเราอีกพักหนึ่งจนผมต้องเอ่ยปากถามเบา ๆ "เฮ้ย แพมรอนานแล้ว ไม่รีบไปเหรอวะ"
แต่ใบหน้าคมคายนั้นแค่ฉีกยิ้มกลับ "ก็คิดถึงมึงอะ ขออยู่ด้วยอีกนิดไม่ได้เหรอ" โหยยย ไอ้น้ำเน่า! ดีนะพวกเพื่อนผมมัวแกล้งไอ้โอมกันจนไม่ทันฟังเสียงปุณณ์ (ที่ก็ไม่ได้พูดดังเท่าไหร่) ส่วนตัวผมน่ะ ทำท่าอ้วกใส่มันไปแล้ว
"ไม่ต้องมาทำพูดดี ไปไหนก็ไปไป" แถมยังโบกมือไล่เป็นรีวิวประกอบอีกต่างหาก ทำเอาคนฟังหัวเราะร่วน
"งั้นกูไปก่อนนะ ไว้ค่อยเจอกัน"
"อือ"
ปุณณ์ยิ้มรับผมอีกทีหนึ่ง ก่อนจะร่ำลากับเพื่อนในโต๊ะผมแล้วเดินจากไป ทั้งที่แผ่นหลังนั้นกำลังมุ่งหน้าไปหาแพมเหมือนกับที่เคยทำให้ผมรู้สึกกลัว แต่ครั้งนี้จิตใจผมกลับรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก
อาจเป็นเพราะคำนั้น ที่ย้ำเตือนผมราวกับล่วงรู้ถึงความกังวล
ว่าคนที่ปุณณ์รัก ที่จริงแล้วคือใคร :)
TBC.
Postscript (ครึ่งแรก) : หึหึหึ............... *แอบตบหัวน้องปุณณ์หนึ่งที*.................... รออ่านต่อครึ่งหลังแล้วกันนะจ๊ะ หุหุหุ คอมเม้นเดี๋ยวมาตอบหลังโพสได้เต็มตอนเน่อ
ปล. เย้ยยยยยย ผลโหวตอันดับสามแล้ว ตาเราฝาดป่าวเนี่ย!? ขอบคุณค่า~~
ปปล. นีโน่อดอยากอีกแล้ววววว
Postscript (ครึ่งหลัง) ::~)รู้แล้วจริงหรือเปล่าน้องโน่ ขอแปะไว้ก่อนแล้วเดี๋ยวมาตอบคอมเม้นนะจ๊ะ ของีบหน่อย ง่วงงงง=___=
ปล. หลังจากอ่านคอมเม้นของครึ่งที่แล้ว ทำให้รู้ว่าLove Sickเป็นนิยายที่ปลูกฝังความมักน้อย(ในกาม)ของผู้อ่าน55555555ของแค่นั้นก็กรี๊ดกร๊าดกันเว้ยเฮ้ย?ดีดีดี555
เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อัพนิยายเส็ดมัวแต่หลั่นล้าดีใจ ลืมไปว่ายังไม่ได้ตอบคอมเม้น!!!!!! (แย่ได้อีกเห็ด -*-) ขอกระโดดถีบตัวเอง 12 ทีเป็นการลงโทษ แอ๊ซซซซซซซซซ~~
ว่าแต่มีคนติดใจริงโทนใหม่น้องโน่กับน้องโอมเยอะเนอะ 555 เพลง “อกหักเพราะรักแป๋ว” ของ sepia ค่า น้องโอมมันช่างสรรหาจริงจริ๊งงงง
อะตอบคอมเม้นกันดีก่า
ถึงคุณ cha (คห.11407)
ขอบคุณค่า ^______^ เห็ดก็แอบชอบน้องเป้อ อิอิอิอิอิ (ไม่ค่อยเลยนะป้า ..)
ถึงคุณ Raincoat (คห.11412)
จับเด็กแอบอ่านนิยายตอนเรียนได้อีกคนแล้ว!!!!!!! เด๋วฟ้องครูเลยยยยยยย
ถึงคุณ ESIOTROT (คห.11413)
เห็ดยังไม่ได้งานประจำค่า 5555 พอดีแว่บ ๆ ไปรับฟรีแลนซ์มา ชิว ๆๆๆๆ
ยังคงเป็นบุคคลว่างงานต่อไป Y___Y เขียนนิยายวายขายซะเลยดีไหมม
ถึงคุณ .::Sweet Latte::. (คห.11414)
เอ๋า.... อัพเร็ว ๆ ก็ไม่ชอบอีก (เอาใจยากกันจริง ๆ 5555)
งั้นดองไปเรื่อย ๆ จะได้ไม่จบ ดีมั้ย 5555555
ถึงคุณ mYszz (คห.11416)
ยินดีต้อนรับค่า ^_______^
น้องปุณณ์หล่อเนอะ เราก็ปลื้ม :D
ถึงคุณ ลูกอมก้อนรสแมลงสาบ (คห.11419)
แหม.... นึกว่าจะชินกันแล้ว 55555
ถึงคุณ {CASS___”MODELZ, (คห.11420)
แม่ยกโอมมิกนี่เค้าก็เชียร์กันจริง ๆ 5555
ถึงคุณ love sick fc. (คห.11421)
โอ๋ ๆๆๆ บ่ต้องเครียดก๊า~~~~~ ค่อย ๆ ทำใจให้สบายแล้วอ่านไปเรื่อย ๆ นะ trust in me ;)
ถึงคุณ akira_ked_sa (คห.11422)
ตอบหมดเซ่!!! สบายมาก ช่วงนี้มีไม่ค่อยเยอะ (เหรอ..) เทียบกะเมื่อก่อนแล้วแค่นี้จิ๊บ ๆ กร๊าก ๆๆ
ถึงคุณ yesung-_-leeteuk (คห.11423)
เอ่อะ.... กัดผ้าเช็ดหน้าไม่ว่า... แต่เอาไปซับเหงื่อต่อด้วยรึเปล่า -_-“ (ไม่ไหวนะ)
ถึงคุณ cooouj (คห.11425)
อย่าเพิ่งคิดเลยไปถึงตอนจบเล้ยยย ^____^
ถึงคุณ mo-na-me (คห.11426)
รู้สึกนิยายเรื่องนี้จะมีเชื้อไวรัสเยอะนะ 5555 เดี๋ยวก็ไวรัสคลั่งเด็กกางเกงน้ำเงิน (จากเห็ด) เดี๋ยวก็ไวรัสขี้เสือก (จากใครหว่า....) ฮา ๆๆ กระทรวงสาธารณสุขจะมาสั่งปิดนิยายไหมเนี่ยย
ถึงคุณ PunNoOhmMix (คห.11428)
นั่นสิ มันทำอะไร.. ถามยังไงก็ไม่บอก แง่งงงงง
ถึงคุณ BLNOO (คห.11429)
เอ่อะ... ทำร้ายร่างกายตัวเองอีกแล้ว วันหลังก่อนอ่าน love sick อย่าลืมหาเชือกมามัดมือมัดแขนตัวเองเอาไว้นะ จะได้ไม่ต้องทำร้ายตัวเอง 555
ถึงคุณ นู๋เดือน (คห.11431)
สาวกปีโป้....... คือ?????????????????????
ถึงคุณ –Aun~Aunnn-TVXQ! (คห.11432)
อิอิ แอบดันคู่เป้อวิน ดีใจมีคนชอบ (โอมมิกนี่กลายเป็นของตายไปแระ มาแรงเกินคู่หลัก ชิชิชิ) ส่วนที่ถามน้องโอมว่ามันทำไรแถวแก้มน้องมิก มัน...... มองหน้าคนถามแล้วก็.... หลับในไปเลย (มึงใช้วิธีนี้หนีเลยเรอะ!!!!!!) ตูล่ะหน่ายยยยยยย
แล้วไปโหลดมายัง อกหักเพราะรักแป๋ว ของไอ้น้องโอมเนี่ย เด็ด ๆๆ 5555
ถึงคุณ water pig (คห.11434)
จะดีเหรอ 5555555555555
ถึงคุณ sprout (คห.11436)
โอ้ววว นั่นก็อาจจะเวอร์ปาย 555
ถึงคุณ อ๋อเหรอจ๊ะ (คห.11438)
ริงโทนโน่เพลง อกหักเพราะรักแป๋ว – sepia จ้า ^_____^
ปล. ตกลงอีแป๋วเมียใคร!?
ถึงคุณ panjee (คห.11440)
ขอบคุณค่า ^_____________^
ถึงคุณ ARS_fOnfOn (คห.11441)
แหม๊... มีแต่คนอยากรู้ แต่ทำไมไม่มีใครอยากตอบ ห๊า----------!!
ถึงคุณ สวยอาภัพ (คห.11445)
โหววว อึดมาก 5555 ไม่ต้องอ่านบ่อยก้อได้ เขิลลล 555
ถึงคุณ นัท (คห.11446)
น้องโน่บอก “ผมยังไม่ได้ทำไรเลยนะ” 555555555
ปล. แล้วรู้ได้ไง๊ว่าน้องโน่ไม่ใช่พระเอก อิอิ
ถึงคุณ Uefa_Cup (คห.11448)
*บริจาคมุ้งให้* ระหว่างนอนรอยุงจะได้ไม่กัดนะ xD
ถึงคุณ Jag (คห.11449)
เหวอ... แค่นี้ก็ดีใจแล้วค่า ขอบคุณมากเน้อ ^____^
ถึงคุณ SALi_Va (คห.11450)
แหม มีแต่คนไม่ไว้ใจน้องโน่ 55555555 ระแวงกันจริง ๆ
ถึงคุณ pralagkra (คห.11454)
เม้นช้ายังดีกว่าไม่เม้น อิอิ วันหลังก็แวะมาเม้นบ่อย ๆ ได้เน่อ ^______^
ดูแลสุขภาพเช่นกันนะจ๊า
ถึงคุณ [SonE]~โรแมนติก#,,Fany (คห.11455)
แหม นักอ่านดีเด่น เชียร์มันทุกคู่เลย ดีมากกกกกกกกกก 5555
จริง ๆ โรงเรียนไหนก็คงสนุกทั้งนั้นแหละเนอะ ^____^ ได้อยู่กับเพื่อน ๆ ยังไงก็ต้องสนุกอยู่แล้วว
ปล. ไม่เคยเซิ้ดหานิยายตัวเองเลย วันหลังต้องลองทำดูมั่งแล้ว!? ขอบคุณนะจ๊ะสำหรับแฟน ๆ น้องปุณณ์น้องโน่ที่ช่วยกันบอกต่อ อิอิ น่ารักแบบนี้มาจุ๊บบบบบบ ทีนึง
ถึงคุณ Hed’s FC (คห.11457)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เห็นชื่อแล้วปลื้ม 55555 ปกติเห็นมีแต่ LS FC / ปุณณ์ FC / โน่ FC / โอม FC / มิก FC / เป้อ FC / ฟี่ FC / เอิ้น FC (ใครอีกดีวะ เยอะจัด... จะเปิดบ้าน AF ได้อยู่แล้วเนี่ย) ไม่เคยเจอ เห็ด FC มาก่อน 5555555 ดีใจ
แต่เรื่องต่อวันเดียวสามตอนรวดนี่ไม่หวายยยยยยย ลาตายยย
รักเช่นกันนะจ๊ะ จุ๊บุ จุ๊บุ อิอิ
ถึงคุณ B W wow (คห.11459)
ปกติเค้าใจร้ายเหรอ *____* (ทำตาแบ๊วใส่)
ถึงคุณ oFenriLo (คห.11460)
5555555 ถึงกะบังคับ สงสารเพื่อนจิง ๆๆๆ
เป้อกับโอมมันซึนพอกัน (แต่เป้อแพ้โอมฟ่ะ... ไอ้นั่นซึนเอาโล่ น้องเป้อเค้ายังซึนแบบมีเหตุผลที่มาที่ไปหน่อย แต่ไอ้โอมนี่ซึนไม่แคร์สื่อสุด)
ปล. ริงโทนนี่ถ้าไม่ใช่น้องโอม หามาฟังไม่ได้นะเนี่ย 55555 อาร์ตตัวพ่อออ เพลง อกหักเพราะรักแป๋ว – sepia จ้า
ถึงคุณ –Aun~Aunnn-TVXQ! (คห.11461)
ไม่เชื่อหรอก คนอ่านใจร้าย เบื่อเค้าแล้วใช่มั้ย Y____Y
ถึงคุณ Communiez~* (คห.11462)
เนอะ ๆๆ เรามารักเป้อวินกันดีกว่า ____
ถึงคุณ ฉันสวยไหม -.-* ((ไม่นะเราว่า)) (คห.11463)
เอ่อ... ตกลงเชื่อน้องปุณณ์หรือไม่เชื่อกันแน่เนี่ย -_-“ มึน
ปล. คราวหน้าลงรูปไว้ด้วยนะ แล้วจะตอบให้ว่าสวยรึเปล่า 555555
ถึงคุณ Raincoat (คห.11464)
เรื่องนี้มีเคะมีเมะด้วยเหรอ? 55555555
ตกลงนิยายเรื่องนี้ โหด เถื่อน เรท(???) เอสเอม(?????) เหรอออออออ?????
ถึงคุณ malahaba (คห.11465)
ขอบคุณค่า ^____^ ดีใจที่บอกว่าเข้าถึงนะ เพราะคนเขียนก็ใช้ความพยายามอย่างมากในการเขียนเพื่อให้คนอ่านเข้าถึงเหมือนกัน รู้สึกประสบความสำเร็จขึ้นมาทันทีเลย ^______^
ถึงคุณ jaeho123 (คห.11466)
น้องโน่เค้าอินดี้ค่ะ สวนกระแส กินแบบไม่แคร์สื่อ 555555
ถึงคุณ waru (คห.11467)
หนุ่ม ๆ ของเราก็เป็นคนดีจริง ๆ ด้วย แต่จะดีขนาดนั้นหรือเปล่าน้า.......
ถึงคุณ Dokuya (คห.11468)
ทีละคู่นะจ๊า จบปุณณ์โน่แล้วค่อยว่ากันต่อนะ ^____^
ถึงคุณ Pako (คห.11473)
เอฟซีเอิ้นรอไปก่อนนะ 555555555555 ฟังเพลง ลองคิดดู ของน้องเอิ้นไปพลาง ๆๆๆ ก่อน
ถึงคุณ ThruthLuck (คห.11474)
เย้ยยย เอาหน้ามาติดจอคอมทำม้ายยย เด๋วไฟดูดดดดดดด
ถึงคุณ Mo..3..Mo..Tha..Ro (คห.11475)
อือ น้องโอมมาขอคลิปจากน้องโน่บ่อยมาก ๆ ... ก็คิดดูแล้วกันว่าใครกันแน่ที่......... 55555 (ถึงขนาดมีคลิปปล่อยให้เพื่อนเนี่ยยยย)
ปล. อ๋อ เจลอว์คิริโอ เคยได้ยิน ๆๆ
ถึงคุณ อาร์ตคุง (คห.11476)
มิกโอม???????????????????? จะดีเหรอนั่น!?
ถึงคุณ TVXQ_XMJCY (คห.11479)
Welcome back ค่า!! ^_______^ ค่อย ๆ อ่านก็ได้ ไม่ต้องรีบ น้องโน่น้องปุณณ์ไม่หนีไปไหน อิอิ
ถึงคุณ สาวโรงงาน (คห.11480)
อ่อ.... ถ้าอย่างนั้นเพลงไหนก็คงเสียงดังโฮกเหมือนกันแหละ 5555 นี่เราว่าเธอหมุนรอบฉัน ฉันหมุนรอบเธอ มันเริ่มแบบ soft ๆ แล้วนะ 555 เพลงใหม่คงจะตกใจยิ่งกว่านี้อีก
ถึงคุณ HiMe^^ (คห.11484)
เลี้ยงไหวเหรอน้องปุณณ์น้องโน่เนี่ย กินกันไม่บันยะบันยังเลยนะ 5555
ถึงคุณ OAziz (คห.11485)
เอิ้นฟี่????? ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เสียดายเอิ้นนนน (“พูดงี้หมายความว่าไงเพ่!!” – เสียงไอ้น้องฟี่ตะโกนมา) 5555
ถึงคุณ chapit (คห.11487)
เดายากก็ไม่ต้องเดาดิ่ 55555
ถึงคุณ oroune (คห.11492)
เอ่อ............ เป็นคำถามตัดสินนางงามจักรวาลป่าวเนี้ยยยยยยย ตอบยากมากกกกกกกกกกกกกก (**นั่งคิดสองชั่วโมง**) ส่วนตัวอาจจะเป็นเพราะสังคมเปิดขึ้นด้วยรึเปล่าจ๊ะ? แบบว่าหมดยุคกีดกันทางด้านเพศแล้ว ชายหญิงก็เท่าเทียมกัน และเพศที่สามหลายคนก็พิสูจน์ตัวเองแล้วว่าเขามีฝีมือไม่ว่าจะเป็นเพศอะไร ทำให้คนในสังคมตอนนี้ไม่ค่อยมีใคร mind เรื่องรสนิยมทางเพศกันเท่าไหร่ จึงกลายเป็นความเปิดกว้างมากขึ้น??? คืออันนี้เราว่าไปถามผู้เชี่ยวชาญดีกว่า อย่ามาถามเห็ดเลย (เห็ดเรียนมาน้อย) 55555555
ถึงคุณ My Honey^.^[ Honey~SuJu^///^] (คห.11493)
หนีการบ้านมาอย่าลืมกลับไปทำด้วยเน่อออออออ เข้าใจไหมมม
น้องเป้อน่ารักเนอะ ____ (อวยน้องจิง ๆ ตรู...) ส่วนโอม... ปล่อยไป ระวังเหอะ จะเสียใจ เหอะ ๆๆ
ปล. จำได้จ้า ^______^
ปปล. ตอนหน้าได้เจอน็อตแน่น๊อน
ถึงคุณ ฝากฝัน..ณ..ฟากฟ้า (คห.11495)
ยูริก็ยังอยู่แถว ๆ นั้นแหละ แค่ยังไม่โผล่มา 555
ถึงคุณ HiLLaNa (คห.11496)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด มีคนชอบเป้อวินด้วย (เชียร์สุด ๆ 5555) มา ๆๆ เรามาตั้ง FC น้องเป้อกัน เห็ดจะเข้าด้วย ฮา...
ส่วนที่เมื่อก่อนเป้อใจร้ายกะน้องวิน (มากกกกกกก) เพราะมัน... มีเรื่องราวอะไรนิดหน่อย แต่ตอนนี้ (ที่อยู่ในเรื่อง) ก็.... อิอิ ไม่บอก เดี๋ยวจะหาเวลาเขียนให้อ่าน คู่นี้เราชอบบ น้องวินก็อึดได้โล่จริง ๆ สมควรแล้วที่วันนี้จะมีความสุข ^_______^
วันไหนเดินเจอน้องแป้งในโรงเรียนก็ลากคอมาถามเรื่องพี่ ๆ มันเลย 5555
ถึงคุณ kyosama (คห.11499)
แหม่.... เด็กโรงเรียนนี้ชอบเป้อวิน (สงสัยนิยม bad boy กัน 5555)
ยินดีต้อนรับสู่ love sick ค่า ^____^ อ่านรวดเดียวเลย เก่งงงงงงงงงงง
ปล. เอิ้นโอมน่ากลัวววววววววววววววววววววววว สงสารเอิ้นนนนนนนน
ปปล. หมุนจนเวียนหัวแล้วเนี่ย
ถึงคุณ ^^ (คห.11501)
ก็ว่าจะแต่งต่อนะ แต่ติดพวกเด็กนี่อยู่อะ 5555 รอก่อนนะจ๊ะ
ถึงคุณ Bonza (คห.11503)
บร้า.... ไม่ถึงหรอก (รึเปล่า..) 55555
ถึงคุณ นานๆอ่านที (คห.11504)
Welcome back ค่า!!! ไม่หนีไปไหนแล้ว ^___^
ถึงคุณ ||…*NANZz*…|| (คห.11505)
รออ่านนะ ^____^
ถึงคุณ mollolie (คห.11506)
กร๊ากกกกกกกกก สงสารน้องฟิล์มมั่งเห๊อะ!!!!!!!
ถึงคุณ sun_chai (คห.11507)
55555 conditions เยอะมากกกกกก อย่าเศร้านาน ไม่เอาจบเศร้า อย่ารีบจบ ขอยาว ๆ แต่ไม่เอาดองยาว... โอเคจ้ะ จะพยายาม 5555
ถึงคุณ _Always Forever_ (คห.11509)
เอ่อ... นี่มัน love sick นะ ไม่ใช่รักแห่งสยาม 5555 ไม่เหมือนกันหรอกมั้ง (อาจจะแย่กว่า?) โอ๋... ล้อเล่น 55555
ถึงคุณ MR.Phummiput (คห.11511)
หน้าฝนก็งี้........ อิอิอิ
ถึงคุณ Rodtoo (คห.11512)
เอ่อ.... ไม่ใช่งานประจำจ้าที่ไปทำ เป็นแค่งานพิเศษเล็ก ๆ น้อย ๆ 5555
ขอบคุณค่า ^____^
ถึงคุณ Aree-Yong (คห.11514)
ไม่มีใครไว้ใจน้องโน่เลย 5555
ถึงคุณ murua (คห.11517)
ไหวเหรอนั่น 555555
ถึงคุณ ^#ForeverBlue#^ (คห.11523)
ชีวิตจะได้มีรสชาติ 55555
ถึงคุณ SALi_Va (คห.11529)
ยู้ฮู!!!!!!!
ถึงคุณ K.TNG (คห.11533)
โฮะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เมพ
ถึงคุณ oren (คห.11534)
แค่มีคนอ่านน่ารัก ๆ แบบนี้ก็ชื่นใจแล้วค่า ^_______^
ถึงคุณ เดกหลังห้อง (คห.11536)
โดนขู่ทำร้ายวุ้ย!?
ถึงคุณ waltzza (คห.11538)
เย้ยยย ไม่ต้องร้อง *ยื่นทิชชู่ให้* เชื่อในตัวฉันนน ขอให้มั่นใจจจจ
ถึงคุณ dasmallroom (คห.11539)
ไม่ใช่โอมทำไม่ได้นะนั่น 5555
ถึงคุณ เทวดาทำหล่น (คห.11541)
ขอบคุณค่า ^__________^ มีคนอ่านแล้วมีความสุขเราก็มีความสุขเหมือนกัน ^_____^
เรื่องรวมเล่มก็คิดนะ แต่ขอดูจำนวนหน้าก่อนจ้า ยาวมากกกกกกกกก
ถึงคุณ teekup (คห.11544)
อ่า... ไม่ควรรรรรรรร
ถึงคุณ RYRIE (คห.11545)
เพลงใหม่ไม่ใช่เพลง scrubb 555555555555555
คู่หญิงชายก็คงมีแต่เห็ดจะไม่พูดถึง (เพราะเราเป็นสาววาย กร๊ากกกกก)
ปล. เรื่องชื่อเป็นฟามลับบบ
ปปล. เพลงที่เป้อร้องให้วินไว้บอกตอนเขียนสเปเป้อวินละกันเนอะ อุบไว้ก่อน อิอิ
ถึงคุณ minmins (คห.11551)
รักคนอ่านเหมือนกันค่า!!!
ถึงคุณ MazAmeLo (คห.11557)
นั่นอาการของคนอ่านนิยายแน่เหรอ 5555 ฟังดูเหมือนติดเชื้อไข้หวัดสายพันธุ์ใหม่ -_-
อ่ออ นิยายฟี่ซาร์ฟ (เขียนชื่อไงวะเนี่ย) อันนั้นเราไม่ได้เขียนค่า เป็นแฟนของเลิฟซิกเอาไปเขียนต่อให้ ซึ่งก็ไม่ต่อซะงั้น 55555 รออ่านอยู่เหมือนกันนะเนี่ยย
ถึงคุณ มิกซ์เซอร์ (คห.11558)
เอ่อ... แต่ละคู่เค้าก็มีปัญหาของเค้า โอมมิกอาจไม่น่ารักอย่างที่คิด Y___Y
ถึงคุณ himawarilp (คห.11559)
ขอบคุณค่า ^____^ เรื่องรวมเล่มจะเก็บไปคิดดูเน่อ
เย้!!!!!!! ตอบคอมเม้นเส็ดแล้วววววว ใครไม่ได้ตอบไม่ต้องเสียใจนะจ๊ะ อ่านทุกคอมเม้นเลยนะ!!! ขอโทษด้วยจ้าที่มาตอบช้า (มัวแต่มึนอยู่) เจอกันตอนหน้าเด้อออ
ความคิดเห็น