คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : 57th CHAOS - Don't hold your feeling
57th CHAOS - Don't hold your feeling
สรุปว่าแฟ็กซ์ที่ทางสมาคมฯ ส่งหาเราคือแฟ็กซ์เชิญชวนชาวชมรมร่วมงานเลี้ยงฉลองรางวัลรองชนะเลิศอันดับสอง ที่ทุกคนเพิ่งบุกไปคว้าจากต่างประเทศมาครับ โดยสถานที่คือโรงแรมสุดหรูซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนเพียง 20 ก้าว (หรือไม่ถึงวะ)
แล้วอย่างนี้วันนั้นผมควักเนื้อเลี้ยงพวกแม่งเพื่ออะไร ทำไมสมาคมไม่ส่งแฟ็กซ์มาให้มันเร็วกว่านี้เล่า! (โว่ยยย เอาเงินค่าขนมทั้งเดือนคืนมานะ!) ผมแทบหันไปขยำหัวไอ้ง่อยทันทีหลังอ่านข้อความจบ (มีอะไรก็โทษง่อยไว้ก่อนครับ มันเป็นแก๊สโซฮอล) แต่ด้วยความที่เป้อคงสงสารเพื่อน (หรือเพราะวันนี้มันแกล้งง่อยมามากพอแล้ว) จึงส่งเสียงเตือนสติผมว่า
"พี่โน่ก็ไปกินในงานเยอะ ๆ ดิ แก้แค้นไง ใส่ถุงกลับบ้านด้วยเลย" เออ ทำไมมึงถึงชั่วงี้วะเป้อ แต่กูชอบว่ะ หึหึหึ ในขณะที่ผมกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นว่าควรเอาถุงไปกี่ใบจึงจะอยู่ดีกินดีได้ทั้งเดือน น้องน็อตที่หยิบเอาแฟ็กซ์ไปอ่านต่อก็ร้องเตือนผมก่อน
"งานนี้มันวันเดียวกับค่ายเภสัชฯ ที่ติดประกาศหน้าห้องแนะแนวเลยนี่พี่ แบบนี้ใครลงชื่อค่ายไว้ก็อดไปดิ" ห้ะ อะไรนะ! ผมกับโอมที่ได้ยินถึงขั้นกระโดดเหยงไปคว้าแฟ็กซ์ใบนั้นมาอ่านรอบสอง ก่อนจะพบว่า...ฉิบหายแล้ววว วันเดียวกันจริง ๆ ด้วย อดแดกละสิกู
"ค่ายไรวะ ๆ พวกมึงไปค่ายไรกัน!" แถมยังไม่ทันอ่านจบรอบสองดี ไอ้ฟิล์มก็เสือกโผล่หน้ามาคั่นตรงกลางระหว่างผมกับไอ้โอมอย่างอยากรู้อีก อ่อ ลืมไปว่าไอ้นี่มันก็พวกไม่สนใจโลกพอกัน สงสัยคงไม่รู้ข่าวด้วยอีกคน
ผมจึงอาสาเป็นพ่อพระไขความกระจ่างให้ "ค่ายเภสัชฯ ว่ะ วันเดียวกับที่เลี้ยงเลยเนี่ย แต่พวกกูเสือกลงชื่อค่ายไปแล้วคงไปแดกไม่ได้ โทษทีว่ะ" แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นในใจผมกลับแอบรู้สึกโล่งนิด ๆ เพราะจะว่าไปผมก็ไม่ใช่คนที่มีส่วนร่วมในการแข่งขันเท่าไหร่ นอกจากทำเอกสาร แบกคูลเลอร์ ชงน้ำหวานให้น้อง ๆ ก็ไม่มีหน้าที่สำคัญอะไรที่ผมต้องรับผิดชอบอีก เพราะส่วนใหญ่แล้วหน้าที่สำคัญทั้งหมดตกเป็นของไอ้ฟิล์มกับไอ้อาร์ทที่ต้องคอยช่วยกันดูแลมากกว่า ดังนั้นหากจะให้ผมหน้าด้านเนียนไปกินด้วยอีกคนคงอดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ คิดไปคิดมาที่ติดค่ายนี่ซะก็ถือว่าดีแล้ว
แต่ดูหน้าไอ้ฟิล์มตอนนี้ดิครับ พอรู้เรื่องค่ายเท่านั้นแหละ แม่งทำตาวาวอย่างกับเพิ่งเจอทางไปบ่อทอง
"กูไปด้วยยย" ไอ้ห่า
"ไม่ได้เว้ย มึงหัวหน้าวงโยฯ นะ ไปกินเลี้ยงเดะวะ!" ไอ้เหี้ยนี่ก็ทำเป็นเพี้ยน งานเขาอุตส่าห์จัดให้แท้ ๆ คิดจะโดดหาพ่อออรึไง ผมตบกะโหลกไอ้ฟิล์มไปสองทีเรียกสติ แต่ดูแม่งยังไม่เลิกล้มความตั้งใจที่จะไปค่ายง่าย ๆ อยู่ จนผมรู้สึกเหมือนได้กลิ่นตุ ๆ ขึ้นมาแล้ว แม่งมีพิรุธอะไรปะวะ
แต่ไม่ต้องรอให้ถาม เสียงแจ้ว ๆ ของน้องม่ำก็ไขข้อสงสัยทันที
"พี่ฟิล์มกลัวป้าประธานสมาคมอะดิ ฮ่า ๆๆ" ป้าประธานสมาคมไร! ผมหันไปมองน้องม่ำที่ส่งเสียงมาจากซอกเครื่องเป่าซึ่งจับกลุ่มกันซ้อมไม่ห่างจากพวกผมเท่าไหร่นัก ด้วยความที่โคตรสงสัยในคำพูดนั้นเต็มเปี่ยมเพราะไม่เคยรู้เรื่องรู้ราวด้วยมาก่อน
"ป้าที่ไหนวะ" โอมถามม่ำ ขณะที่เด็กอ้วนยิ้มตาหยีก่อนจะตอบ
"ก็ป้าประธานสมาคมอะ ชอบพี่ฟิล์ม ตอนอยู่นู่นนะ โทรหาพี่ฟิล์มแทบทู้กกกวัน ผมว่าดวงพี่ฟิล์มคงได้มีเมียแก่แหง ฮ่า ๆๆ" ก๊ากกก จริงเหรอวะ! ผมหันไปเหล่ไอ้ฟิล์มที่ยืนกุมขมับแบบคนหมดสภาพ พลางชี้หน้าไอ้ม่ำเป็นเชิงฝากไว้ก่อน หึหึหึ มึงจะทำไรน้องงง น้องมันก็แค่ตอบคำถามไอ้โอมมม
"ไม่รู้แหละ กูจะไปค่าย ลงชื่อค่ายที่ไหนวะ"
"ห้องออฟฟิศ"
"เออ พวกมึงไปแดกกันเองนะวันนั้น กูขอบาย" อ้าว ชิ่งอีกไอ้ห่า ผมกะพริบตาปริบ ๆ มองตามไอ้หัวหน้าวงโยฯ ที่เพิ่งถามทางไปบ่อทอง ก่อนมันจะผลักประตูออกจากห้องชมรมจนไอ้อาร์ทหน้าเหวอ (เพราะสงสัยไอ้ฟิล์มจะไปลงชื่อค่ายจริง ๆ)
"เฮ้ย! งั้นกูก็ต้องรักษาการณ์ตำแหน่งแทนไอ้ฟิล์มอะดิ" ถูก เพราะมึงเป็นรองประธานวงโยฯ
"ไอ้เชี่ยฟิล์ม ฝากไว้ก่อนเหอะมึง!" ฮ่า ๆๆ เคลียร์กันเองนะเพื่อนนน
***
หลังจากนั่งฟังไอ้อาร์ทบ่นไอ้ฟิล์มอยู่พักใหญ่ (โทษฐานส่งเพื่อนไปเป็นเครื่องบรรณาการป้าแทนตัวเอง) และแยกย้ายกันซ้อมวงจนพระอาทิตย์ตก กระทั่งนาฬิกาในห้องชมรมบอกเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว ก็ได้เวลาปิดห้องชมรมกันสักที
พวกผมตัดสินใจแยกย้ายไปไล่ไอ้พวกเด็กม.ต้นจอมฟิตให้มันหายบ้าและเลิกซ้อมได้แล้ว เพราะอยากปิดห้องชมรมไปนอนตีพุงที่บ้านใจจะขาด แต่ไม่รู้ไอ้พวกนี้เอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนถึงได้ไม่ยอมขยับตูดลุกขึ้นไปเก็บของเลยแม้แต่คนเดียว มัวแต่เป่า ๆ ตี ๆ ดีด ๆ เครื่องดนตรีในมือตัวเองกันอยู่อย่างนั้น -_-" นี่มึงช่วยอย่ามาฟิตตอนสองทุ่มได้มะ
ผมแหวกเข้าไปกลางวงทั้งหลายที่มันยังดื้อซ้อมกันต่ออยู่พลางตบมือไล่ แต่แม่งก็น้อยเหลือเกินที่จะยอมกลับกัน (เออดี ฟิตอย่างนี้ให้ได้ตลอดนะมึง ตอนเด็ก ๆ กูก็ฟิตแบบมึงนี่แหละ แล้วดูตอนนี้ดิ เหอ...) จนสุดท้ายต้องเปลี่ยนเป็นงัดไม้ตายออกมาใช้ คือมาตรการดับไฟห้องนั่นเอง หึหึหึ ทีนี้ใครอยากอยู่กับผีก็ตามใจ ผมยืนเท้าเอวมองไอ้พวกเปี๊ยกที่ค่อย ๆ ทยอยเก็บข้าวของกลับบ้านพลางถอนหายใจยาว เฮ้อออ กว่าจะยอมกลับนะมึง ไม่ต้องฟิตให้มันมากนักหรอก ไอ้ตัวขยันถ้ามีเยอะแบ่งมาทางกูบ้างก็ได้ กูอิจฉา ผมคิดขณะยกมือรับไหว้น้อง ๆ ที่ค่อย ๆ ทยอยเดินออกจากห้อง โดยมีคนสุดท้ายคือไอ้น้องลอย ก่อนจะได้ฤกษ์เคลียร์ข้าวของ สับคัตเอาท์ปิดไฟจริง ๆ และลงแม่กุญแจใส่กลอนประตูห้องชมรมเสร็จสรรพตามระเบียบ ฮะฮ้า ในที่สุดก็หมดไปอีกหนึ่งวัน =]
แต่ว่าก็โคตรรรหิวเลยว่ะ หิวจนจะแดกกันเองได้ทั้งตัวอยู่แล้ว ผมมองหน้าไอ้ฟิล์มพร้อมความคิดที่ว่า กูไม่อยากแดกมัน เพราะตัวใหญ่แบบนี้เกรงจะอิ่มไปทั้งเดือน เป็นอย่างนั้นออกไปหาร้านอะไรนั่งกินกันดีกว่า และเพราะทุกคนหิวเหมือนกันหมด พวกเราที่เหลืออยู่จึงย้ายขบวนจากห้องชมรมไปหน้าโรงเรียนเพื่อตามหาสถานที่ฝากท้องกัน
ในขบวนคนหิวตอนนี้มีผม ไอ้ฟิล์ม ไอ้อาร์ท ไอ้ภูมิ ไอ้ง่อย น้องน็อต ไอ้เป้อ และน้องมาวินครับ (นี่ก็คนดีเหลือเกิ๊นนน มานั่งรอกลับบ้านพร้อมไอ้เป้อ ผมละซาบซึ้งแทนน้ำตาจะไหล) พวกเราเดินโต๋เต๋ออกมาทางหน้าโรงเรียนพลางเถียงกันพักใหญ่ว่าจะกินอะไรดี จนสุดท้ายมาจบลงที่ร้านกวยจั๊บตรงซอยวินนิ่ง ร้านโปรดของไอ้ภูมิมัน ว่าแต่ไม่มีใครสงสัยเลยเหรอครับว่าโอมไปไหน หึหึ ของแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่รึเปล่าล่ะ ว่าดึกขนาดนี้แล้วน่ะ มันก็ไปส่งน้องมิกน่ะสิครับ! (แม่งงง แล้วก็มาบอกกูไม่มีอะไรนะ แต่เห็นยืนเร่งมิกให้กลับบ้านเหยง ๆ กูละโมโห) แน่นอนว่าก่อนมันจะออกไปแม่งโดนพวกผมโห่แซวกันฉิบหาย แต่คนอย่างมันก็หน้าด้านตลอด เพราะไอ้เชี่ยโอมแค่หันมายักคิ้วใส่พวกผมสองสามที (ในขณะที่น้องมิกอายม้วน แทบมุดจุ๊กกุแร้ตัวเองหนีอยู่แล้ว) แถมยังหยิบเอากระเป๋าเป้น้องมิกมาถือให้ แล้วพากันเดินออกไปอย่างไม่แคร์สายตาประชาชี ฮึ่ยยย หมั่นไส้เว้ยยย ฝากไว้ก่อนเถอะมึง วันหลังมึงต้องโดนซักฟอกเป็นรายต่อไป!
และแน่นอนว่าเรื่องเด่นประเด็นร้อนอย่างนี้ไม่พลาดที่จะเอามานินทาในวงกวยจั๊บชัวร์! ผมนั่งฟังไอ้ภูมิเล่าเรื่องที่มันบังเอิญไปดูหนังโรงเดียวกับไอ้โอมที่เซ็นทรัลเวิลด์โดยเห็นเพื่อนเราหนีบน้องมิกไปดูหนังด้วย! แถมยังไม่รู้ตัวอีกว่าถูกไอ้ภูมิแอบตามอยู่ ซึ่งไอ้เชี่ยภูมิก็อุตส่าห์อุบเงียบไว้ตั้งนานไม่ยอมเล่า (ไม่ได้เป็นคนดีหรอกครับ มันบอกว่ามันลืม) เรื่องที่มันเห็นไอ้โอมเอี้ยวตัวไปทำอะไรแปลก ๆ แถว ๆ แก้มน้องมิก! ว่าแต่ทำอะไรล่ะวะ! พวกผมพยายามบีบคอมันให้เล่าให้ได้ แต่แม่งเสือกเอาแต่ปฏิเสธบอกว่าโรงหนังมืด เห็นไม่ชัดจริง ๆ รู้แต่ก้มไปยุกยิกอะไรใกล้ ๆ หน้าน้องมิกเฉย ๆ (แล้วเรื่องแบบนี้มึงกล้าลืมเล่าได้ไงวะ เป็นกูกูรีบส่ง SMS บอกคนทั้งโลกตั้งแต่อยู่ในโรงแล้ว!) ทำเอาเพื่อนทุกคนเริ่มงุ่นง่านด้วยความขี้เสือก ว่าตกลงไอ้เชี่ยโอมคิดยังไงกันแน่
แต่ในขณะที่พวกผมกำลังเผาเชี่ยโอม (ที่ไม่ยอมมากินด้วยเลยโดนซะ) กันอย่างมันปาก โดยมีเสียงไอ้เป้อหัวเราะเอิ๊ก ๆ เป็นแบ็กกราวด์อยู่นั้น ไอ้น้องน็อตก็ชิงขัดคอเพื่อนตัวเองด้วยคำพูดที่ทำเอาคนถูกกัดสำลักน้ำเสียก่อน
"มึงก็กล้าขำเค้าเนอะ ของมึงเองก็นั่งอยู่เนี่ย" ฮิ้ววว! พวกผมโห่แซวไอ้เป้อที่มีน้องวินนั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างโคตรสะใจ เลยได้เห็นไอ้เด็กหน้าตี๋สะบัดน้ำจากหลอดใส่หน้าน้องน็อตแก้เขิน (มั้ง)
แต่จะว่าไปไอ้เป้อกับน้องวินก็น่ารักดีเหมือนกันนะครับ ผมจำได้ว่าเมื่อเดือนก่อนเป้อยังใจร้ายกว่านี้เยอะเลย (เคยเห็นถึงขนาดที่น้องวินมานั่งรอหน้าห้อง แล้วเป้อออกไปพูดจาแรง ๆ ไล่ให้กลับบ้านด้วยซ้ำ) แต่ช่วงนี้ผมเห็นเป้อยอมไปไหนมาไหนกับน้องวินบ่อย ๆ แล้วยังวันนี้ที่เป้อยอมเอาน้องวินมานั่งกินข้าวกับพวกผมอีก (ถ้าเป็นปกติคงไล่กลับไปแล้ว) แถมเมื่อกี้แอบเห็นมันเอาเครื่องในหมูที่น้องวินไม่ชอบมาช่วยกินเองด้วย (แล้วยังเอาไข่ในชามตัวเองใส่ให้วินกินแทนอีกต่างหาก! แม่ง พระเอกว่ะ) น้องผมแม่งก็ทำตัวน่ารักเป็นเหมือนกันนี่หว่า :)
"อ้าว เพิ่งปิดห้องกันเหรอ" พี่ดิวพี่นนท์! พวกผมหันไปตามเสียงทักของพี่ดิวกับพี่นนท์ที่เพิ่งเดินออกจากซอยข้าง ๆ ร้านแล้วก็ต้องร้องเฮลั่น พลางเรียกทั้งคู่ให้มานั่งกินด้วยกันอย่างครื้นเครง ฮะฮ้า ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ไม่สะใจไม่เลิกกก!
***
โอ่ยยย แต่ไม่น่าตะกละเลยกู เพราะแม่งอิ่มสัด ๆๆๆๆ ผมเดินสะโหลสะเหลเข้าซอยบ้านด้วยความเพลียอันเนื่องมาจากอิ่มและง่วง เป็นเพราะกวยจั๊บวันนี้สนุกสุด ๆ ยิ่งพอพี่ดิวพี่นนท์มาชวนไอ้ฟิล์มคุยเรื่องวงโยฯ ที่ไปโกอินเตอร์กัน ทำเอาไอ้ฟิล์มแม่งยิ่งหน้าบานโม้ไม่หยุด แต่ก็ฮาดีครับ เพราะทำให้รู้ว่าใครไปทำวีรกรรมอะไรประหลาด ๆ ไว้ที่นั่นบ้าง ฮ่า ๆๆ พวกเราคุยกันเสียงดังแบบโคตรน่ารำคาญ จนสงสารโต๊ะข้าง ๆ เหมือนกันแต่ทำไงได้ วัยรุ่นก็งี้แหละพี่ ต้องทำใจ ฮ่า ๆ
และด้วยความติดลมมากไปหน่อย สุดท้ายเลยกลับบ้านดึกอย่างที่เห็นครับ ผมเพ่งมองนาฬิกาตัวเองที่บอกเวลาห้าทุ่มกว่าแล้วก็ต้องบิดขี้เกียจชุดใหญ่ เพราะง่วงเหลือเกิน
'โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!'
แต่เอ๊ะ? เสียงไอ้ฉ่ำ หมาบ้านพี่นิ่ม (พี่ข้างบ้านผมเองครับ) เห่าอะไรนักหนาวะ ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงมันเห่าไม่หยุดตั้งแต่เข้ามาแค่ต้นซอย จนตอนนี้เดินจะถึงหน้ารั้วบ้านอยู่แล้ว ไอ้ฉ่ำก็ยังเห่าไม่หยุดอยู่ เป็นอะไรของมัน
'โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!'
ผมค่อย ๆ เดินอย่างสงสัยมาเรื่อย ๆ จนเริ่มเห็นหน้ารั้วบ้านตัวเองว่ามีเงาใครบางคนกำลังนั่งนิ่งอยู่ เฮ้ยยย!
"ไอ้เชี่ย! มานั่งนี่ทำห่าไร" มันคือไอ้เชี่ยปุณณ์ครับ! มานั่งอยู่หน้าบ้านผมอีกแล้ว มึงเป็นไรมากปะเนี่ยยย ทำไมไม่โทรมาก่อน หรือไม่ก็เข้าไปรอในบ้านวะ
"อ้าว มาแล้วเหรอ" แต่ดูมันทักผมดิ ผมเท้าเอวมองไอ้เลขาสภาฯ ที่มัวแต่นั่งเหม่อตรงรั้วบ้าน สงสัยนึกว่าตัวเองเป็นพระเอกเอ็มวีมั้ง แต่กูว่าไม่เท่เลยนะมึง
"เออ มานั่งนี่ทำไมเนี่ย"
"ไมอะ มาไม่ได้รึไง" เอ๊ะไอ้นี่ ถามดี ๆ ยังจะกวนตีนกูกลับอีก ยิ่งเห็นหน้ามันชัดผมยิ่งหายง่วงเป็นปลิดทิ้งครับ จนต้องลงไปนั่งข้างมันด้วยคน "ไม่ใช่ แต่ทำไมไม่ไปนั่งในบ้าน หรือโทรมาบอกกู กูจะได้รีบกลับเร็วกว่านี้" นี่เอาซะกูชิลฉิบหายเลย
ปุณณ์หัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นใบหน้าซีเรียสของผม ก่อนจะคลี่ยิ้มตอบ "ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน กะว่านั่งรอเรื่อย ๆ แต่เพลินไปหน่อยอ่ะ" เออ ก็คงจะเพลินมากสิมึง ผมเหล่มองตามตัวมันเห็นมีรอยยุงกัดอยู่หลายจุดยังกล้าพูดว่าเพิ่งมาถึงอีก เฮ้อ กูละเหนื่อยใจจริง ๆ
ผมถอนหายใจยาวก่อนจะยืนขึ้นโดยดึงแขนให้มันยืนตามด้วย "ไป ๆๆ เข้าบ้าน มีไรไปคุยในบ้าน กินไรมายัง" ผมถามขณะไขกุญแจเปิดประตูเล็ก เพราะดึกขนาดนี้อาป๊ากับม้าล็อกบ้านเรียบร้อยแล้ว แต่ปุณณ์แค่ถามผมกลับ
"แล้วมึงล่ะ กินยัง"
"กินมาแล้ว" เฮ้อ แบบนี้สงสัยแม่งยังไม่ได้กินชัวร์ ผมหันหลังไปเลิกคิ้วใส่ปุณณ์ แต่เห็นมันแค่ส่งยิ้มตอบมา "อื้อ กูก็ไม่ค่อยหิวหรอก" เวรกรรม ได้ไงล่ะวะ
ดังนั้นพอเข้าบ้านได้ ผมจึงมุ่งหน้าไปในห้องครัวทันที "ทอดมันกุ้ง พะแนงไก่ ไข่ต้ม กินได้ปะวะ กูอุ่นให้นะ" ผมถามขณะรื้อ ๆ ตู้เย็นอยู่ ซึ่งถือเป็นความโชคดีที่ตัวเองตะกละ ตะกละขนาดที่ว่าอาป๊ากับม้าต้องแช่อาหารเย็นที่ยังเหลืออยู่ไว้ให้ เผื่อว่าลูกชายเสือกหิวขึ้นมากลางดึกจะได้มีอะไรไว้ฟาดปากอีกสักมื้อก่อนนอน (ซึ่งก็ไม่เคยเหลือสักครั้งครับ)
ผมจัดแจงหยิบทัพเพอร์แวร์ที่ม้าใส่อาหารไว้มาเทลงจานก่อนจะเอาเข้าเวฟ พร้อม ๆ กับเสียบหม้อหุงข้าวที่ยังมีข้าวเหลืออยู่นิดหน่อย
"กินด้วยกันดิ" เสียงปุณณ์ชวนผมขณะมันกำลังเตรียมจานและช้อนส้อมสองชุดอยู่ ทำเอาคนถูกชวนถึงกับนิ่งไป เอ่อ...คือกูยังอิ่มกวยจั๊บว่ะ แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจ จะกินเป็นเพื่อนมึงหน่อยแล้วกัน นี่สาบานได้นะว่าผมไม่ได้หิวรอบสอง! ว่าแต่เมื่อไหร่ข้าวจะสุกวะ ท้องกูเริ่มร้องอีกแล้ว (อิอิอิ)
เราสองคนนั่งคุยกันไป จัดโต๊ะอาหารกันไประหว่างรอข้าวกำลังอุ่น โดยผมไม่พลาดที่จะเผาไอ้โอมให้ปุณณ์ฟังซะหลายเรื่อง (ตามที่ฟังเขาเผาต่อ ๆ กันมาอีกทีครับ) เลยได้รู้ว่าไอ้ปุณณ์ก็ขี้เสือกใช่ย่อย เพราะแม่งเล่นถามซอกแซกซะละเอียดยิบจนบางทีผมแทบยื่นมือถือให้มันโทรไปถามไอ้โอมเองจะได้ถึงใจ (เหอ ๆๆ) เราสองคนนั่งคุยกันพักหนึ่งกลิ่นข้าวหอม ๆ ก็ลอยมาแตะจมูก เป็นนิมิตหมายอันดีว่ากระเพาะผมกำลังจะได้ทำงานแล้ววว
ทันทีที่ข้าวสุก ก็ถึงเวลาคดมานั่งกินกันครับ แต่ไอ้เชี่ยปุณณ์แม่งเสือกกวนตีนฉิบหาย เพราะเล่นเอาส้อมมาจิ้มกลางไข่ต้มผมจนไข่แดงแตก! โหไอ้ชั่ววว (ไข่ยางมะตูมครับ ชอบ) เป็นซะอย่างนี้ผมเลยเอื้อมมือไปทิ่มส้อมลงบนไข่มันบ้าง แต่เสือกเป็นไข่สุก! นอกจากไม่แตกแล้วยังติดส้อมกูอีก แม่งงง แบบนี้แม่งขี้โกงนี่หว่า! ผมหันไปปั้นหน้าเหวี่ยงใส่ไอ้ตัวดีที่เอาแต่หัวเราะไม่หยุด ก่อนมันจะตักทอดมันกุ้งให้ผมเป็นการสงบศึก โอเค แบบนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย
หลังจากเก็บโต๊ะ ล้างจาน นั่งดูทีวี และทักทายกับม้าพอเป็นพิธีแล้ว (ม้าลงมาดูเพราะได้ยินเสียงคนโวยวายครับ แหะ ๆๆ) ก็ถึงเวลาปิดไฟชั้นล่าง เพื่อขึ้นไปเก็บตัวในห้องนอนกันสักที ผมขมวดคิ้วมองปุณณ์ที่เดินขึ้นบันไดนำหน้าอยู่ แล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าปุณณ์โผล่มาที่นี่ทำไม
เราสองคนเปิดประตูห้อง เปิดไฟ เปิดแอร์ เปิดทีวี เปิดคอม (สรุปว่าเปิดทุกอย่าง) โดยมีผมลอบมองไอ้ปุณณ์ที่ยืนอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มใหม่อยู่พลางพิจารณาในใจเงียบ ๆ เพราะไอ้คนตรงหน้าโผล่มาหาผมในชุดเสื้อยืด รองเท้าแตะ ถึงจะยังใส่กางเกงนักเรียนอยู่ แต่ก็หมายความว่าเจ้าตัวกลับบ้านไปหนหนึ่งแล้ว แถมยังบอกว่าเพิ่งมานั่งรอผมได้ไม่นาน ทั้งที่แขนมีรอยยุงกัดแดง ๆ เต็มไปหมดอีก นี่ก็แสดงว่ามันมานั่งรอนานกว่าที่พูดแน่ ผมลอบมองเจ้าของร่างโปร่งที่ยืนอ่านการ์ตูนอยู่ด้วยความสงสัย ว่ามีอะไรเกิดขึ้นในบ้านหลังนั้นอีกหรือเปล่า
"ปุณณ์" และทั้งที่ผมส่งเสียงเรียกเพียงแผ่ว ๆ แต่เจ้าตัวกลับสะดุ้งโหยง เหมือนคนกำลังใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงยังงั้น จนผมอดใช้สีหน้าสงสัยขณะมองปุณณ์ที่ค่อย ๆ หันมามองตอบไม่ได้
"ว่าไงครับ"
"จะค้างเหรอ" ด้วยคำถามนี้ ผมจึงเห็นว่าปุณณ์นิ่งไป ก่อนริมฝีปากบางนั้นจะคลี่ยิ้มเย้าผม
"ได้ปะล่ะ" เฮ้อ ก็รู้อยู่ว่าปัญหามันไม่ใช่ได้หรือไม่ได้ ผมใช้สายตาดุ ๆ จ้องไอ้ตัวดีที่ยังคงปั้นยิ้มกลับมาทางผมอยู่
"แล้วมึงบอกที่บ้านรึเปล่าว่ามานี่" แต่พอถามถึงประโยคนี้ปุณณ์กลับพ่นหัวเราะพรืด ขำอะไรของมึงวะ
ใบหน้าคมนั้นฉีกยิ้มกว้างพลางวางหนังสือการ์ตูนเก็บลงบนชั้น "มึงคิดว่ากูหนีออกจากบ้านเหรอ"
"แล้วหนีปะล่ะ"
"ไม่ได้หนี! กูบอกแม่แล้วว่ามานอนบ้านมึง" เออ ให้มันจริง ผมกอดอกเหล่มันอย่างไม่ค่อยวางใจ มันเลยได้ทีลากขามายืนตรงหน้าผมในระยะประชิด "เห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย"
"ช่วงนี้เดาใจยาก" ว่ากันตรง ๆ แบบนี้ เล่นเอาปุณณ์หัวเราะร่าครับ (เหอะ ๆ แต่กูพูดจริงนะ) ผมมองมันขำจนตาหยีก่อนจะคร่อมแขนลงบนโต๊ะคอมพิวเตอร์ด้านหลังผม จนกลายเป็นว่าถูกล็อกไว้ซะงั้น
ใบหน้าคมคายนั้นแย้มยิ้มขณะที่ยื่นจมูกเข้ามาแทบชนจมูกผม "คิดถึงเลยมาหามันจะไปยากตรงไหน" แถมไม่พูดเปล่ายังฉวยหอมแก้มผมอีก! แต่พอจะอ้าปากด่า ไอ้เลขาสภาฯ ตัวดีดันรู้ทันรวบตัวผมไปกอดซะงั้น "ขอกอดหน่อยนะ คิดถึงจังครับ"
"คิดถึงอะไรวะ วันนี้ก็เจออยู่" ยังบังคับกูให้ไปค่ายด้วยอยู่เลย
ผมเถียงพร้อม ๆ กับรู้สึกได้ว่าหัวไหล่ตัวเองร้อนผ่าว เพราะลมหายใจที่ถูกถอนของปุณณ์ "ก็อยากเจออยู่ตลอดนั่นแหละ" แล้วมาทำตัวขี้อ้อนแบบนี้ต้องมีอะไรแหง ๆ ผมถอนหายใจกลับพลางโอบตอบคนตัวสูงที่ยืนกอดผมนิ่ง
"เป็นไรเปล่าวะ บอกกูได้นะ" แต่คำตอบที่ได้รับกลับกลายเป็นวงแขนแกร่งที่กระชับร่างผมแน่นขึ้นอีก ก่อนปุณณ์จะยิงคำถามใหม่กลับมาหา
"โน่"
"มีไร"
"มึงรักกูมั้ย" เหยยย แต่ถามแบบนี้ทำไมวะ! ผมยอมรับว่าตัวเองอึ้งไปพักใหญ่ด้วยความคาดไม่ถึง ซึ่งถ้าเป็นเวลาปกติผมคงตบหัวหรือไม่ก็กวนตีนกลับไปแล้ว เพียงแต่คราวนี้ผมรู้สึกได้ว่าบางอย่างแปลกไปจนบอกไม่ถูก
"ท...ทำไมวะ" แต่ปุณณ์ไม่ตอบคำถามผม ยังคงเอาแต่ย้ำคำเดิม
"รักกูมั้ย"
นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าคนตรงหน้ากำลังอ่อนแอ
"รักสิวะ รักมากด้วย" ผมตัดสินใจพูดตรง ๆ พลางกระชับกอดมันแน่นบ้าง จนเราสองคนนิ่งอยู่ในท่านั้นพักหนึ่ง ซึ่งสำหรับผม ผมยินดีมอบอ้อมกอดนี้ให้ปุณณ์นานเท่าไหร่ก็ได้ เพียงแค่สามารถทำให้ปุณณ์รู้สึกสบายใจ
เสียงเข็มนาฬิกาค่อย ๆ เคลื่อนไปตามจังหวะ คือสิ่งเดียวที่ทำลายความเงียบภายในห้องนี้ กระทั่งเวลาผ่านพ้นไปครู่หนึ่ง ปุณณ์จึงยอมพูดคำต่อไป "มึงรู้ปะ..." เสียงทุ้มนั้นเริ่มเกริ่น ทั้งที่สองแขนยังกอดผมไว้แน่นอยู่
"แค่ได้รู้ว่ามึงรักกู กูก็รู้แล้วว่าหลังจากนี้ต้องทำยังไงต่อไป" แล้วทำยังไงล่ะวะ
"ทำยังไงวะ" ปากไปเร็วเท่าความคิด จนได้ยินเสียงทุ้มของคนตรงหน้าขำผมออกมาแผ่ว ๆ
ปุณณ์ลูบหลังผมไปมาเบา ๆ ส่งผ่านความรู้สึกอบอุ่นทางฝ่ามือที่ผมรักนั้น "ก็จะรักมึงให้มาก มากกก แล้วก็ไม่ยอมปล่อยมึงหนีไปไหนเลย ดีมะ" เหอ ๆๆ
"แสดงว่าถ้ากูไม่รักมึง มึงก็จะไม่รักกูแล้วไล่กูไปไกล ๆ งั้นสิ" เดี๋ยวมึงจะโดน
แต่ปุณณ์กลับยิ่งหัวเราะเข้าไปอีกก่อนจะหันมากดจูบลงบนขมับผม "ก็ไม่ให้ไปอยู่ดีนั่นแหละ ฮ่า ๆ" แล้วสรุปมึงจะพูดเพื่อ? ผมโบกมือลงบนกบาลนั้นเบา ๆ ด้วยความอดหมั่นไส้ไม่ได้
เสียงปุณณ์หัวเราะคิกคักก่อนจะกอดผมไว้อีกครู่ใหญ่แล้วจึงยอมปล่อย ผมจ้องตอบใบหน้าคมนั้นที่ฉาบด้วยรอยยิ้ม แต่ดวงตาที่เคยสดใสกลับแฝงด้วยความหมองหม่นอย่างประหลาด
ผมเริ่มรู้ว่าปุณณ์มาที่นี่ทำไม และถามคำนั้นเพื่ออะไร
"กูอาบน้ำก่อนนะ" ไอ้คนตัวสูงทำลายความเงียบพลางบิดขี้เกียจไปมา ก่อนคว้าเอาผ้าขนหนูที่มันเคยใช้เป็นประจำพาดบ่า "นั่งรอมึงตั้งนานเหนียวตัวจะแย่ อาบพร้อมกันเลยมั้ย" เหอ ๆ ในที่สุดก็ยอมสารภาพมาแล้วใช่มะว่านั่งรอกูตั้งนาน หึ แล้วทำเป็นฟอร์มอยู่ได้
ผมส่ายหัวตอบพลางล้มตัวนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะคอม เพื่อเช็กว่ามีหน้าต่างอะไรเด้งมาบ้าง "อาบก่อนเหอะ กูขอคุยกะแฟนคลับก่อน แม่งงง เด้งมาเต็มเลยเนี่ย" แต่พูดอย่างเดียวอาจฟังดูไม่น่าเชื่อถือครับ ปุณณ์เลยต้องยื่นหัวมาดูตรงหน้าจอ เพื่อจะพิสูจน์อีกแรงว่าหน้าต่างโปรแกรม MSN ของผมตอนนี้มีทั้งเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง และสาว ๆ (นิดหน่อย) พิมพ์ทักทายกันมาเป็นขบวนจนแทบทักกลับไม่ทัน (ก็เปิดคอมแล้ว MSN มันต่อเองอัตโนมัตินี่ครับ ทำไงได้ -_-) มันมายืนมองพลางหัวเราะในลำคอก่อนจะตบหัวผมเบา ๆ ทีนึงแล้วถอดนาฬิกาสายเหล็กวางทิ้งไว้
"อือ คุยเสร็จแล้วตามมาล่ะ เดี๋ยวกูแช่น้ำรอ หึหึ" เออ ทำอย่างกับบ้านกูเป็นสปานะมึงอะ จะให้กูไปช่วยนวดน้ำมันรึไง ผมโบกมือไล่มันให้ไปอาบน้ำ ขณะเริ่มพิมพ์ตอบหน้าต่างไอ้โอมก่อนเป็นคนแรก (แม่งมาขอให้ส่งคลิปให้อีกละ!)
หลังจากปุณณ์เข้าไปอาบน้ำ ผมยอมรับว่าตัวเองนั่งเล่นคอมทั้งที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ สาเหตุหนึ่งอาจเป็นเพราะนัยน์ตาเศร้าของปุณณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกอย่างนี้ ในเมื่อผมไม่รู้ว่าหลังเกิดปากเสียงกับพ่อเมื่อวาน ปุณณ์ได้คุยอะไรกับที่บ้านเพิ่มอีกบ้าง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีใครทราบความจริงเรื่องของผมกับปุณณ์แล้วหรือยัง แทบไม่มีอะไรที่ผมรู้เลยสักเรื่องเดียว นอกจากเพียงว่า ผมรู้ว่าผมไม่ต้องการเห็นปุณณ์เป็นแบบนี้ ผมรักดวงตาสดใสกับท่าทางกวนอารมณ์แบบเก่า จนไม่สามารถนิ่งเฉยได้เมื่อเห็นปุณณ์เปลี่ยนไป
แต่ผมกลับไม่รู้จะรักษาเยียวยารอยยิ้มนั้นไว้อย่างไรดี
'อก...หัก...อีกแล้ววว ไม่นึกว่าแป๋วจะทำกับพี่ได้ลง น้ำใจผู้หญิง กลอกกลิ้งไม่เคยมั่นคง เลยต้องมาลงกับขวดสุราาา'
เอ่อ...ไม่ต้องตกใจครับ นี่ริงโทนใหม่ ไอ้โอมเพิ่งเอามายัดเยียดให้เมื่อวันก่อน (ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าอีแป๋วนี่เมียใคร) ตอนนี้ผมกับโอมเลยใช้ริงโทนเดียวกันอยู่ครับ พอมือถือดังทีคุ้ยโทรศัพท์ตัวเองกันให้ควั่ก เพราะไม่รู้เครื่องใครกำลังดังกันแน่ แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น (แล้วพล่ามมาตั้งนานทำไมวะ) ผมควรรีบดูว่าใครกำลังโทรเข้ามากกว่า
เบอร์ไม่คุ้น? ใครวะ แต่ถึงจะไม่คุ้นผมก็ต้องรับ เพราะเผื่อเป็นโมเดลลิงโทรมาจ้างให้ไปเดินแบบ (ใครถุยน้ำลายใส่จอคอมระวังไฟดูดนะ) ฮ่า ๆ ล้อเล่นครับ เผื่อเป็นน้องในชมรมที่ผมไม่ได้เม็มเบอร์ไว้แล้วมีธุระด่วน
"หวัดดีครับ" แต่นี่เพราะเห็นเบอร์ไม่คุ้นถึงได้คุยสุภาพด้วยหรอกนะ อย่าให้รู้ว่าเป็นเชี่ยเป้อโทรมาอำกูแล้วกัน พ่อจะด่าแม่งให้เปิงเหมือนคราวที่ผ่าน ๆ มา (มันชอบเอาเบอร์แปลก ๆ โทรมาอำผมเป็นคนขายประกันครับ ไอ้เด็กจิตว่าง)
"น้องโน่ใช่รึเปล่าจ๊ะ" แต่นี่ไม่ใช่เชี่ยเป้อ แถมยังเป็นเสียงแม่ไอ้ปุณณ์ต่างหาก ผมถึงกับสะดุ้งโหยง พร้อมดีดตัวเองห่างจากโต๊ะคอมพิวเตอร์ทันที
"ใช่ครับ"
ผมตอบด้วยจังหวะหัวใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เพราะแม้น้ำเสียงจากปลายสายจะฟังดูใจดีไม่เปลี่ยน แต่ไอ้ลูกชายตัวดีของบ้านนั้นที่มานอนอาบน้ำสบายใจเฉิบอยู่บ้านผม ทำเอาความรู้สึกระแวงมันพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"น้องปุณณ์ได้ไปค้างที่บ้านน้องโน่รึเปล่าจ๊ะ" เอาแล้วไงกู งี้จะอ้าปากตอบไงดีวะเนี่ย! ผมหันไปเหล่ประตูห้องน้ำ (ที่เปิดแง้มไว้นิดหน่อย) ด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง แต่ในเมื่อปุณณ์เป็นคนบอกเองว่ามันไม่ได้หนี ผมก็ควรเชื่อใจมัน
"อยู่บ้านผมเองครับ อาบน้ำอยู่ ให้เรียกมันมั้ยแม่" ผมถามพลางหมายจะเดินไปเปิดประตูห้องน้ำเรียกไอ้ตัวแสบออกมาคุยให้รู้แล้วรู้รอด แต่แม่ของปุณณ์รีบชิงปฏิเสธก่อน
"ไม่เป็นไรจ้ะน้องโน่ แม่แค่โทรมาเช็กดูเฉย ๆ เห็นเขาบอกจะไปบ้านน้องโน่น่ะ แม่แค่กลัวว่า..."
"ปุณณ์ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกครับแม่" แม้จะรู้ดีว่าการพูดขัดผู้ใหญ่เป็นเรื่องเสียมารยาทที่สุด แต่ผมก็จำเป็นต้องเตือนความจำผู้หญิงที่ผมกำลังคุยสักหน่อยจริง ๆ ในเมื่อปุณณ์ที่ทั้งแม่และผมรู้จัก (และแม่รู้จักปุณณ์ดีกว่าผมหลายร้อยเท่าด้วยซ้ำ) ไม่ใช่คนเหลวไหลอย่างที่แม่กลัวว่าจะเป็นเช่นนั้น เหมือนกับที่มันเพิ่งพิสูจน์ไปเมื่อกี้ ว่าไม่ว่าจะกำลังตกอยู่สถานการณ์บีบคั้นแค่ไหน ปุณณ์ยังเป็นคนที่เชื่อใจได้อยู่เสมอ
เสียงจากปลายสายถอนหายใจรินก่อนจะค่อยตอบผมเบา ๆ "จริงด้วย แม่คงคิดมากไป ขอบคุณมากนะจ๊ะ"
"ผมก็ขอโทษครับแม่ ที่ละลาบละล้วง" แต่มาลองคิดดูอีกทีแล้ว คนนอกอย่างผมก็ไม่ควรพูดจาแบบเมื่อกี้เลยจริง ๆ
เสียงจากปลายสายหัวเราะเบา ๆ ราวกับต้องการปลอบใจผม "ไม่เป็นไรหรอก แม่ต้องขอบคุณโน่ซะอีก นี่แม่ลืมไปได้ไงว่าลูกชายแม่เป็นเด็กดีขนาดไหน" นั่นน่ะสิ ผมละอยากให้ปุณณ์ได้ยินคำนี้จริง ๆ
ระหว่างผมกับแม่เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนคนทำลายความเงียบจะเป็นผม เพราะยังเหลืออีกเรื่องที่คาใจอยู่ "วันนี้ปุณณ์เขามีปัญหาอีกแล้วเหรอครับแม่"
"จ้ะ..." เสียงจากปลายสายตอบผมด้วยเค้าแห่งความกังวล ก่อนแม่ของปุณณ์จะพูดต่อ "จริง ๆ แล้วแม่คิดว่าถ้าน้องปุณณ์ไม่เหลือบ่ากว่าแรง ก็น่าจะบอกพ่อไปตามตรง เรื่องทุกอย่างจะได้จบ ๆ ทั้งที่แม่คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องยากหรือเสียหายใหญ่โตอะไรเลย แต่ทำไมน้องปุณณ์ถึงไม่ยอมพูดนะ"
"..." ผมไม่รู้จะตอบประโยคบอกเล่าที่คล้ายเป็นคำถามของแม่ปุณณ์ได้อย่างไร ในเมื่อผมรู้อยู่แก่ใจ ว่าเพราะอะไร ปุณณ์ถึงพูดไม่ได้
"ถ้าน้องโน่มีโอกาสก็ช่วยคุย ๆ กับเขาให้หน่อยได้ไหมจ้ะ แม่รู้ว่าตอนนี้เขามีทิฐิกับทั้งพ่อกับแม่ แต่ถ้าเป็นน้องโน่น่าจะเข้าถึงได้ง่ายกว่า ยังไงก็ฝากด้วยนะ"
"ได้ครับ" ผมรับปากด้วยคำโกหกก้อนโต ทั้งที่รู้ว่าไม่สามารถทำในสิ่งที่แม่ปุณณ์ขอร้องได้ แต่ผมก็ยังรับปากออกไปว่าจะทำ
เสียงสัญญาณตัดสายดังเป็นจังหวะทั้งที่โทรศัพท์เครื่องเดิมยังคงแนบหูอยู่ แต่น่าแปลกที่ผมกลับไม่รู้สึกเหมือนตัวเองได้ยินเสียงอะไร
ในสมองอันว่างเปล่ามีเพียงความสับสนที่วนเวียนไม่ยอมไปไหน
ระหว่าง การพูดความจริง แลกกับเราอาจเสียกันและกันไป
หรือ เก็บเรื่องทั้งหมดไว้ แล้วปล่อยให้ความคลุมเครือเกาะกินหัวใจ
ผมไม่รู้ว่าปุณณ์จะเลือกทางไหนเลยจริง ๆ
TBC.
Postscript : เฮ้อ.... พี่ก็ไม่รู้ว่าน้องปุณณ์จะเลือกทางไหนเหมือนกันจ้ะ ลุ้นอยู่นะเนี่ย -_-“..... ขอโทษด้วยเด้ออที่มาต่อช้า แบบว่าเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาเพิ่งไปทำงานสุดโหด -_-“ ยังทำเราปวดตัวได้มาถึงวันนี้อยู่เลยอะ (คุ้มค่าจ้างไหมวะเนี่ย...) แบบว่ากลับมาจากทำงานวันแรกสมองชาคิดอะไรไม่ออกเลยอะ คิดดูว่าหมดสภาพขนาดไหน -_-
แล้วก็......... ขอบคุณนักอ่านทุกคนสำหรับรางวัล Voiz Top Writer Awards อันดับ 3 ของเห็ดค่า !!!!!!!!!!!!! *ฮิ้ววววววววววววว* มึน เมื่อวานนั่งเล่นเกมอยู่ เด็กดีส่งอีเมวมาให้ บอกว่าได้รางวัล voiz top writer ที่สาม?????? งงไปแป๊บนึงก่อนจะติดต่อกลับ เหอ ๆๆ ยังไงก็ขอบคุณทุกคนมากนะจ๊ะ ^________^ (เค้าบอกว่าได้เครื่องเล่น mp3.... ไอพอดรึเปล่า.. จะเอาไอพอดทัช.... *โป๊ก!!!* เสียงใครซักคนปาของใส่ บอกว่าเว่อไป) ฮี่ ๆๆ ยังไงก็จะพยายามมาอัพให้บ่อย ๆ เป็นการตอบแทนแรงจิ้มโหวตของทุกคนแล้วกันค่า ^_____^
ปล. สาวโรงงานแอบบ่นว่าฟังสครับบ่อย (สงสัยจะหมุนไปหมุนมาจนเวียนหัวแล้ว) ฮา ๆๆ งั้นเปลี่ยนเพลงหน้าหลักให้ เพลงนี้ก็ได้อยู่~~~~~~~ ^___^
ปปล. คิดดูอีกที ขอเวลาอีกซักสองสามตอนแล้วกัน แล้วค่อยเปลี่ยนเพลงให้ xDDD (ใครได้ฟังไปแล้ว จุ๊ ๆๆ) ทนฟังเพลงเดิมไปก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวเปลี่ยนให้แน่นอน ขอเคลียร์ปัญหาชีวิตน้อง ๆ ก่อน (ฮา..)
ตอบคอมเม้นเดี๋ยวมาตอบเน่ออออออ ขอไปซดน้ำขิงก่อน ดองซะหลายวัน
มาตอบคอมเม้นแล้วจ้า ^_____^ ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ (เหรอ...) ถ้าเทียบกับบทอื่น ๆ ที่ผ่านมา (ฮา...) สงสัยคนอ่านเบื่อน้อง ๆ กันแล้ว Y___Y
มา ๆๆๆ ตอบคอมเม้นนนน คราวนี้ชิวไป ไม่ต้องซดน้ำถั่วแดง (มีเหรอวะ)
ปล. คำถามโลกแตกสำหรับนิยายเรื่องนี้คือ ตกลงโอมเป็นคนดีหรือกวนตีนกันแน่ ฮา ๆๆๆๆ ตอบยากจริง มันเป็นคนดีที่กวนตีนนนนนนนนนนนนน
ปปล. ทำไมมีคนคิดว่าเก่งชอบโน่เยอะเลย 555555555555555 แย่นะ
ถึงคุณ Raincoat (คห.11178)
ให้นอนห้องเดียวกันเดี๋ยวก็เกิดเรื่องหรอก! 5555
ก็อยากจะให้น้องเค้าคบกันนาน ๆ เหมือนกันอะเน่ออ รอดูต่อไปละกัน
ถึงคุณ :+:+:-[Yang]MaToy-+:+: (คห.11179)
อย่างเก่งคงไม่ต้องเรียนแล้วมั้งนิเทศ 555 เก่งขนาดนี้ควรจ้างไปเป็นอาจานสอนพิเศษ 555
ถึงคุณ aprill (คห.11181)
เอิ้นจ้า.... (แฟนคลับถามหากันตลอดจริง ๆ) มาแน่ แต่มาตอนไหน และมารูปแบบใด... ขอให้ติดตามม
ถึงคุณ loli (คห.11182)
เย้ยยยยยย เพิ่งตอบเรื่องเอิ้นไปมีมาถามหาอีกแล้ว 555
อ่านที่ตอบข้างบนไปแทนแล้วกันนะ 555
ถึงคุณ ยูคิฮิเมะ (คห.11184)
แหมนะ..... โอมมิกบางทีอาจไม่กระดี๊กระด๊าอย่างที่คิด Y___Y
ถึงคุณ feiz (คห.11186)
จนทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเพศอะไร?
ถึงคุณ {CASS__”MODELZ, (คห.11189)
จ้า รักษาสุขภาพเช่นกันเน่อ
โอมมิกอีกคนแล้ว.... เดี๋ยวเจอเวอร์ชั่นเต็มไปอาจเปลี่ยนใจก็ได้นะเนี่ย
ถึงคุณ Pako (คห.11193)
อ่าว... ระแวงน้องปุณณ์อีก 5555
ถึงคุณ Sunshine_me (คห.11194)
อ้าว มีการมาทะเลาะกับแฟนอาร์ตเห็ด 5555
เอามือปิดตาไว้ จะได้ไม่ต้องเห็น ๆ
ถึงคุณ เมราส_เฟย์ (คห.11198)
ว้าวววว นิยายเห็ดกลายเป็นอาหารเสริมไปแล้ว 555
ถึงคุณ _iaMMaI- (คห.11199)
น้องเก่งฝากบอกว่า อย่าคิดแบบนั้นเลยครับพี่ ผมสยอง Y______Y
ถึงคุณ SapphireBlue (คห.11200)
แหม.... น้องโน่กับคำว่า “หน้าหวาน” นี่มันก็ไม่ได้จัดในหมวดเดียวกันเท่าไหร่นะ 5555 (ไอ้เด็กผู้ชายหน้าขาว ตาครึ่งชั้น หัวเหม่ง แถมใครเห็นยังรู้สึกคันมืออยากจะตบกบาลมันเนี่ย) 5555
แต่ก็จิ้นเถอะจ้า ตามสะดวก :D
ถึงคุณ FC ฟี่.. (คห.11202)
ก็ว่าจะแต่งอยู่นา...... เพราะของน้องฟี่นี่มันก็น่าเม้า.... ใช่ย่อย (หึหึ)
ถึงคุณ ~*~OrAnGe_jUiCe~*~ (คห.11206)
ไปค่ายกะปุณณ์กะโน่ (แถมยังมีโอมอีกเนี่ย) ท่าทางจะเหนื่อยนะ (โดยเฉพาะคนแต่ง -_-) ยังก็รออ่านแล้วกันจ้า ^____^
ปล. เดินผ่านก็จับกลับมาบ้าง ขอเอามาศึกษาซักคน อิอิ
ถึงคุณ [SonE]~โรแมนติก#,,Fany (คห.11207)
อ่อ.... เรื่องตัวละครเยอะ เราก็... จำได้หมดนะ (ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน 555) คาแรกเตอร์ของแต่ละตัวมันก็จะออกมาเองอะจ้ะ เราก็แค่เขียนไปตามที่น้องเขาเล่น พูดยากเหมือนกันแฮะ 555
ถึงคุณ minmins (คห.11208)
จะอยากรู้กันจริงเร้อ... โอมมิกน่ะ
ถึงคุณ MR.Phummiput (คห.11212)
เก่งบอกถ้วยเยอะเกินไป บ้านผมไม่มีที่เก็บแล้วค๊าบบบบป้า
ปล. เค้าตบหัวกันด้วยความรัก คริ ๆๆ
ถึงคุณ fayossy (คห.11217)
เห็ดทำให้คนเป็นบ้า?????
แย่แล้ว.... บาปกรรม?
ถึงคุณ OAziz (คห.11220)
สองคู่พร้อมกันนี่จะให้มันสวิงกิ้งเหรอ 55555 (สวิงเป็นยังไงดี โอม-เป้อ / มาวิน-มิก ดีมะ 55555 สยองงง)
เอิ้นจะมีคู่ไหมเนี่ย ยังหาสาว(หรือหนุ่ม?) ใดมาเคียงกายให้เอิ้นไม่ได้เล้ยยยย
ถึงคุณ kizz (คห.11223)
สงสัยจะคนละค่าย??????? 5555
ถึงคุณ Mo..3..Mo…Tha..Ro (คห.11224)
555 รู้สึกจะบูชาความชั่วของโอมเหลือเกิน (ก็มีคนให้ท้ายงี้ มันถึงกวนตีนไม่หาย)
ปล. ผู้ชายในดิสเพลย์ไคอ่า ไม่รู้จัก??
ถึงคุณ ^0^MuSHJy^0^ (คห.11225)
แหม..... คนแต่งปกติก็ใจ............. ร้าย อยู่แล้ว 55555555
รอติดตาม ๆๆ
ถึงคุณ B W wow (คห.11226)
ไม่ได้!! เห็ดหวงน้องโน่!!!!
เอาน้องปุณณ์ย้ายมาบ้านน้องโน่ดีกว่า xD
ถึงคุณ ZAFFIROBLU (คห.11231)
ค่า ถ้าจะรวมเล่มแล้วจะแจ้งไว้ในนิยายอีกทีนะจ๊ะ
ถึงคุณ BLNOO (คห.11232)
อ้าววววววววว เด็กไม่ดีอ่านนิยายในห้องเรียนนนนนน เดี๋ยวให้ครูตีเลย ๆๆ
น้องแป้งเด็กกว่าอยู่แล้วจ้า น้องแป้งม.2 เอง ม.5 นี่เท่าน้องปุณณ์น้องโน่นะ 555
วันหลังกลับมาอ่านที่บ้าน รู้ป่าว ครูจะได้ไม่ว่า
ถึงคุณ Onichi* (คห.11234)
เหมือนกันเหรอนั่น โน่ กับ พิช???????
อะ ๆ ตามใจ 55555
ถึงคุณ whitedemon (คห.11235)
ทำไมกล่องคอมเม้นทรยศงั้นล่ะ!!!
ถึงคุณ สาวก Y (คห.11236)
ยังไม่ทันถึงตอนจบเลย อย่าเพิ่งพูดถึงดิ่ 55555
ถึงคุณ Rodtoo (คห.11237)
เย้ยยยยยยยย มีขู่ทำร้ายยยย
ปล. ส๊าธุ ๆๆ
ถึงคุณ สาวโรงงาน (คห.11242)
เดี๋ยวนะ... นิยายสมจริงเกี่ยวไรกะแห้บปี้เอนดิ้ง? 5555 เราเรียนสายศิลป์นะ อาจเป็นเด็กอาร์ต 555
อยากดูภาพประกอบจัง วาดส่งมาเลยยยยย อิอิ
ถึงคุณ –Aun~Aunnn-TVXQ! (คห.11244)
อ่อใช่แล้ว พิมพ์ผิด 5555555 (มันส์มือไปหน่อย) ขอบคุณมาก ๆ จ้า~~~~~~
ถึงคุณ nampu3ngz (คห.11246)
อยากเขียนโอมมิกเหมือนกัน เลิกเขียนปุณณ์โน่ก่อนดีมะ? 555
ถึงคุณ wolfgirl (คห.11250)
เย้ยยยยยยยย พายุเข้าก็โทษเห็ดเนอะ Y___Y คนนะ ไม่ใช่แก๊สโซฮอล์
จากที่ถามว่าน้องเก่งน้องโอมอยากได้อะไรจะหามาให้ น้องเก่งบอกว่าอยากได้มือถือเครื่องใหม่ ขอเป็น blackberry รุ่นล่าสุด ส่วนน้องโอมบอกว่าอยากได้เบอร์โทร.พอลล่า วานช่วยหามาให้มันทีนะ 555555 (พลาดแล้ววววว)
ว่าแต่จดทะเบียนสมรสกันจะดีเหรออออออออออ... ตาหาเรื่องนะเนี่ย 5555
อ้าวววววว แล้วตกลงไม่ได้ซื้อโมโนโฟนิกเหรอ มันหล่ออออออออออออออมากกกกกกกกก เลยนะ!! (ไปยุเค้าอีก 5555) แต่เห็ดอะแค้นอิโนะจังมาก เพราะตอนประกาศจองโมโนโฟนิกอะ เป็นช่วงที่เห็ดเพิ่งทำเรื่องสมัคร NONAME? พอดี ปรากดว่าพอได้ id มา... มันปิดรับสมัครจองเวอชั่น NN? ไปแล้วซะงั้น!!!! *กรีดร้อง เสียใจจจจจจ อยากได้ DVD* เลยต้องสั่งซื้อเวอร์ชั่นปุถุชนธรรมดาไป..... แต่ปรากฏว่าเมื่อประมาณต้นปี... อิโนะจังเพิ่งเอามาโละอีกรอบ........ ประกาศขายโมโนโฟนิกรุ่น NN? อีกครั้ง (ไอ้.................... โอ่ย ไม่อยากจะด่า) โมโหหหหหหหหหหหห ตูไม่มีตังซื้อแล้วว้อยยยยยย (ออกแนวระบายอารมให้แตงฟังนะเนี่ย 555555)
ส่วนที่ฝากถามน้องมาวินมา น้องมาวินตอบว่า
“ก็..... เท่าที่จำความได้เป้อก็สำคัญมาตลอด... หลังจากนี้ไปก็เหมือนกันครับ ^______^”
ถึงคุณ เดกหลังห้อง (คห.11252)
อือ งั้นเก็บตังไว้เลย บอกล่วงหน้าไว้ปีนึงแล้วกัน 555555555555
แฟนอาร์ตรอดูอยู่นะเนี่ย วาดส่งมาเล้ยยยยย
ส่วนเรื่องทำบอร์ดก็แล้วแต่จ้า (บอร์ดยังไงหว่า?) เพราะส่วนตัวเราก็รู้สึกว่าได้เด็กพวกนี้เป็นหนังไม่รู้จบเหมือนกัน ฮา ๆๆ นี่มันต่อยอดกันขึ้นไปเรื่อย ๆ เกือบทุกวันเลยนะเนี่ย
ถึงคุณ SALI_Va (คห.11256)
ขอบคุณเช่นกันจ้าที่รับเอาน้องโน่และน้องปุณณ์เข้าไปในชีวิต ^____^
ถึงคุณ Bo :) (คห.11258)
555555555555 NC โอมมิก... (ปวดใจเลย)
รังแกเด็กนะนั่น!!
ถึงคุณ malahaba (คห.11261)
ม่ายหวายยยยยยยย แต่จะพยายามมาให้บ่อยที่สุดเด้ออ
ถึงคุณ Sunshine_me (คห.11262)
เดี๋ยวขอดูก่อนนะจ๊ะ ว่ากว่าเรื่องจะจบจะเหลือคนอ่านเท่าไหร่ 555555
ถึงคุณ HiMe^^ (คห.11265)
เย้ยยยยยยย เดาสนองตัณหาตัวเองนะนั่น 555555
ถึงคุณ AngiOtensiN (คห.11266)
ตายและ.... โอมร้ายแบบน่ารัก... เป็นยังไง? 55555
น้องโอมฝากบอกว่า “ผมร้ายแบบหล่อครับ”.... ถุย ชีวิต
ถึงคุณ M@!_TVXQ (คห.11272)
สามวันก็เก่งแล้วค่า 55555 ยาวนะนั่น ขอบคุณมากค่าที่อ่านจนจบ ^____^
เป็นเกียรติเน่อที่เป็นฟิกไทยเรื่องแรกที่อ่าน ^____^ ลองอ่านดูอีกหลาย ๆ ก็มีสนุกหลายเรื่องเหมือนกันค่า~
ถึงคุณ ESIOTROT (คห.11276)
555555 ตัวละครเรื่องนี้มันมีอภินิหารกันเกือบทุกตัวเลยเฮ้ย???
ปุณณ์เลี้ยงลูกกรอก เก่งมีองค์ 555555
ปล. เราไม่กล้านับว่าตกงานกี่เดือนแล้ว เด๋วสะเทือนจายยย 555
ถึงคุณ paku-noda (คห.11277)
อิอิ ที่ค่ายมีอะไรมันส์ ๆ แน่นอน (อะไรหว่า....) ส่วนปุณณ์โน่ หรือ โน่ปุณณ์ มันยังคงเป็นปริศนาต่อไป????
ปล. เรื่องรวมเล่มเดี๋ยวขอดูอีกทีแล้วกันจ้า
ปปล. โอมมิก... โอ๊ะโอ... มีแต่คนเชียร์
ถึงคุณ kangkao (คห.11288)
5555555555555 มีคนรู้ทันไอ้พวกแสบซะแล้วววววววววว
ถึงคุณ G_P (คห.11290)
โอมปุณณ์?????????????????????????????????????????????????
คิดได้ไง๊!!!!!!!!
ถึงคุณ MR.Phummiput (คห.11291)
เอ๊ะ... อะไรใหญ่ ๆ ?? ป้ารู้ได้ไงว่าหลานตัวเองโคตรใหญ่????
ถึงคุณ MAIZE (คห.11292)
ขอบคุณ และ ยินดีต้อนรับค่า ^______^
ถึงคุณ Gigss (คห.11294)
อือ ดูไม่ค่อยจะมีใครคิดซื่อต่อการไปค่ายเลย 555
ถึงคุณ สีสัน (คห.11297)
เรื่องรวมเล่มดูกันไปยาว ๆ แล้วกันจ้า ^___^
ถึงคุณ wc . forever ^^ (คห.11298)
อย่าแช่งดิ่!
ถึงคุณ nooru (คห.11299)
มันมีหลายโรงเรียนนะ 5555
ถึงคุณ Pang (คห.11301)
อีกหลายตอนกว่าจะไปค่าย 55555555
ถึงคุณ สาวก Y (คห.11302)
ยังไม่ไปค่ายจ้า~~~
ถึงคุณ สาวก~โฮจัง[[,,hope,,]] (คห.11303)
เก่งบอกว่า... “คิดไม่ลงครับ แหยงงงงงงง”
ถึงคุณ ตอง (คห.11304)
ขอบคุณสำหรับเพลงมากค่า ^______^
แต่ตอนนี้เค้ารู้กันหมดแล้วว่าน้องโน่น้องปุณณ์คบกันแบบไหน 55555555
ถึงคุณ NUan (คห.11320)
โอมฟี่เหรอ -_-a....... น่ากลัวอยู่นะ
ถึงคุณ ” นู๋มิ้นท์จุง “ (คห.11321)
โอ๋ ๆๆ อย่าเพิ่งกลัว รออ่าน ๆๆ
ถึงคุณ **++..กาลครั้งหนึ่ง..++** (คห.11324)
น้องโน่บอกว่า “ใจร้ายยย ซ้ำเติมผม Y____Y”
ถึงคุณ Becau$e Of U !? ,,___* (คห.11326)
ไปค่ายจะมีเวลาหวานมั้ยเนี่ย 55555
ถึงคุณ ::Maple:: (คห.11328)
น้องมิกอยู่บ้านไป 5555555
ถึงคุณ Klmtz (คห.11333)
เฮ้ย อย่า มันเจ็บ 5555
ถึงคุณ SMilE_yaoi (คห.11337)
เป็นไรเอ่ย? น้องโน่น้องปุณณ์เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ ^____^
ถึงคุณ .::Sweet Latte::. (คห.11338)
เอ๋ !?
ถึงคุณ HiLLaNa (คห.11339)
ยินดีต้อนรับค่า ^_______^ เป้อวินเดี๋ยวมีให้อ่านแน่ ๆ อยากเขียนเหมือนกัน ฮา ๆๆ
รุ่นพี่น้องแป้งเหรอเนี่ย น้องแป้งในเรื่องอยู่ม.2 อิอิ ตอนนี้ม.ไรหว่า... คงต้องควาน ๆ หาดู
ขอบคุณมากค่า ^_____^
ถึงคุณ JuZZMin (คห.11341)
สองต่อสองตงไหน???
ถึงคุณ oFenriLo (คห.11342)
งานเยอะก็สู้ ๆๆๆ จ้า ^____^
ถึงคุณ RYRIE (คห.11343)
ไว้จะบอกให้น้อง ๆ ไปอุดหนุนโอโตยะบ้างนะ ^_____^ (ขอตังด้วย 555)
ดีเซลเป็นนาฬิกาของน้องโน่นะจ๊ะ สายน้ำตาล หน้าปัดเขียวฟ้า (สีน้ำทะเลอะ เค้าเรียกเขียวหรือฟ้า???) แว่นสายตาน้องปุณณ์เป็นของ moschino สีดำจ้ะ
ส่วนฟิล์ม หล่อมั้ย....... (หล่อมั้ยเนี่ยแก???) ก็ขาว ตี๋ ๆ ทั่วไปอะจ้า ตัวใหญ่หน่อย สูงจะร้อยแปดสิบแล้วมั้ง ส่วนฟี่หน้าประหลาดอยู่.... หน้ามันเหมือน เปอร์ final score.... แบบนั้นเลย -_-
ปล. ติดควิซเฟซบุ้คเหมือนกัน 5555
ถึงคุณ ThE warrior At sUnsET (คห.11346)
โอ่ววววววววววววววว ภารกิจใหญ่หลวงงงงงงงงงงงงงงง เซิร์จกุเกิ้ลเอาได้เลยจ้า ชื่อเพลง + คำว่า mp3 คิดว่าน่าจะมีให้โหลดทุกเพลงนะ :)
ขอบคุณที่บอกเลิฟซิกต่อค่า 5555
ถึงคุณ Rodtoo (คห.11347)
เลี้ยงตัวเองยังไม่รอดเล้ยยย 555
ถึงคุณ ++dek_narak++ (คห.11349)
ด่ามันก็ได้ ใคร ๆ เขาก็ด่ามันกันทั้งนั้น 555555
ถ้ารวมเล่มแล้วจะบอกจ้า ^_______^
รักษาสุขภาพเช่นกันเน่อ
ถึงคุณ .|\\+_Pean_+/|. (คห.11351)
ถ้าเป็นงั้นจริง... เราว่าชีวิตค่อนข้างปั่นป่วนนะ 555555
ถึงคุณ Yuejiao (คห.11353)
เจงงงงงงงงงงงงงงงงงอะ 555555 (ให้มันกินกันเองไปแหละดีแล้ววว)
ถึงคุณ Kmlz (คห.11355)
ถ้ารวมแล้วเดี๋ยวส่งข่าวจ้า ^______^
ถึงคุณ Sunshine8059 (คห.11356)
ช่วงนี้มีเลือกตั้งด้วย????????
ถึงคุณ ๐~Blue Sun~๐ (คห.11357)
ดังยังไงเนี่ย 555 ขอบคุณมากค่า
ถึงคุณ MR.Phummiput (คห.11359)
เพี้ยง ๆๆๆๆๆ
ถึงคุณ นายแว่น (คห.11376)
ค่า ขอบคุณค่า ^____^ แวะมาเม้นบ่อย ๆ ก็ไม่ว่าน้า
ถึงคุณ สาวโรงงาน (คห.11397)
มันเป็นเพลงคอนเซปต์ 55555 ขอลงเพลงนี้ต่ออีกซักตอนสองตอน แล้วเดี๋ยวเปลี่ยนให้แล้วกันนะ อิอิอิ
ถึงคุณ PunNoOhmMix (คห.11401)
สงสัยมิกจะหายไปอยู่ในใจโอม (ฮิ้วววววววววววววว) ติดโรคขี้แซวจากได้พวกนี้มาซะและ -_-
ถึงคุณ K.TNG (คห.11402)
ยัง ๆๆ ยังไม่แซง ช่วงนี้ขี้เกียจเปิดร้าน เอาแต่เทรด 555555
ปล. ล็อบเต้อเวล 10 แล้ว กรี๊ดดดดดดดด
ถึงคุณ ~*~OrAnGe_jUiCe~*~ (คห.11404)
ขอบคุณค่า~~~~~~~
เย้ หมดแล้ว!!!!!! ใครไม่ได้ตอบไม่ต้องน้อยใจนะจ๊ะ อ่านทุกคนเลยจ้า ^____^ เจอกันตอนหน้าเน๊อะ ๆๆ
ความคิดเห็น