ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    LOVE SICK : ชุลมุนหนุ่มกางเกงน้ำเงิน [YAOI]

    ลำดับตอนที่ #23 : 22nd CHAOS - What we can do

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 44.48K
      175
      24 มี.ค. 63


    22nd CHAOS - What we can do
     

    ตอนเช้าที่ใกล้วันจริงเข้าไปทุกที ผมเดินมองรองเท้าตัวเองพลางวนไปวนมาหน้าห้องสภานักเรียนด้วยความลังเลว่าจะเปิดประตูเข้าไปเลยดีไหม หรือทำแบบนั้นจะดูแปลก ๆ ไปหว่า เอาแต่คิดแล้วก็วนอยู่อย่างนั้นจนชักมึน ขืนให้วนต่ออีกรอบคงไม่ไหว มีหวังได้ฝากของขวัญไว้บนพื้นตึกอำนวยการแหง ว่าแต่ เออ...แล้วจะมาเดินวนหาอะไรวะ

    ผมคิดด่าตัวเองอยู่แป๊บหนึ่งก่อนตัดสินใจควักมือถือขึ้นมามองหน้าจอนิ่ง อืม...มีเรื่องต้องคุยกับปุณณ์นิดหน่อย เกี่ยวกับงบประมาณชมรมดนตรีที่เคยตกลงไว้ เพราะไม่อย่างนั้นแย่แน่ เอาไงดี หรือจะเปลี่ยนเป็นโทรไปหามันแทน แต่ว่า...

    จริง ๆ แล้วก็แอบอยากเจอ

    เฮ้ย! คิดอะไรวะ ไร้สาระว่ะ! ผมเขกกบาลตัวเองแรง ๆ ที่บังอาจคิดเรื่องผิดผีกับแฟนชาวบ้าน ก่อนตัดสินใจจิ้มเบอร์ปุณณ์ที่หน้าจอแล้วกดปุ่มโทรออกทันที

    'ได้แค่เพื่อนก็ดีเท่าไหร่ แม้จะได้แค่เพียงใกล้กัน ใครคนนั้นคงไม่ว่า...ช่วยไม่ได้ถ้ารักเขาก่อน ฉันต้องซ่อนอาการมากมาย ไม่ให้เธอรับรู้ได้จากสายตา...'

    อื้อหือ Caller Ring เพลงเชี่ยอะไรของมันเนี่ย ทำเอาผมต้องรีบผลักโทรศัพท์ออกจากหูตอนได้ยินเสียงเนื้อร้องเพลงทันที (ของใครวะ ไม่เคยฟัง) แต่คิดสงสัยได้ไม่นานเพลงนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงทุ้มของปุณณ์อย่างรวดเร็ว

    "ครับโน่"

    มึงอย่าทำมาเป็นพูดเพราะได้ปะ กูจั๊กจี้!

    "อยู่ไหนวะมึง"

    "ห้องสภาฯ โน่อยู่ไหน ให้ไปหารึเปล่า"  เสนอตัวจริง ๆ ผมหัวเราะหึหึใส่มือถือพลางแหงนหน้าเงยมองป้ายห้องสภาฯ ที่แขวนตระหง่านอยู่บนหัว  "อีกครึ่งวิฯ เจอกัน"

    แล้วก็แค่ครึ่งวินาทีจริง ๆ เพราะผมกดทิ้งสายปุณณ์พร้อมผลักประตูห้องสภาฯ เข้าไปเลย ทำเอาหน้ามันเหวอโคตร (ในมือยังถือโทรศัพท์ค้างอยู่เลยครับ หึหึ) แต่ห้องนั้นดันไม่ได้มีมันอยู่แค่คนเดียวว่ะ ผมคงลืมไปว่านี่ไม่ใช่ห้องส่วนตัว เพราะในนั้นยังมีฟี่ (ประธานนักเรียน) แบงค์ (ตำแหน่งไรไม่รู้) กับรุ่นน้องม.4 อีก 2 คน แล้วก็ไอ้เอิ้น ประธานเชียร์ เงยหน้ามองผมกันสลอน

    "อ้าวโน่! มาทำไร"  เจ้าของเสียงที่ร้องทักผมก่อนใครคือเอิ้น ขณะที่ปุณณ์เพียงแค่ยิ้มให้นิ่ง ๆ พลางเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงมันก่อนจะพูด  "ทำไมไม่เข้ามาแต่แรกล่ะ"  เหอ ๆๆ ได้ยินปุณณ์พูดแบบนี้เอิ้นคงรู้แล้วมั้งว่าผมมาหาใคร

    แน่นอนว่าผมยักไหล่กวน ๆ ให้ปุณณ์กลับ พลางหันไปยิ้มให้เอิ้นที่กำลังนับของกองโตอยู่ เรื่องของเรื่องคือต่อมเสือกเริ่มตอกบัตรทำงานนั่นเอง  "อะไรอะเอิ้น ถุงใหญ่โคตร"

    "ของที่ระลึกน้องขึ้นสแตนด์น่ะ"  มันตอบกลับพร้อมลักยิ้ม พลางหยิบของที่ว่ามาโชว์ ของที่ระลึกปีนี้เป็นป้ายเหล็กสีเงินสลักชื่อโรงเรียน ส่วนด้านหลังสลักคำว่า ALL IS ONE ครับ สวยฉิบหาย!

    "แม่งเท่โคตรรร กูอยากได้ว่ะ ถ้าเหลือขอกูนะ ๆๆ"  ทันทีที่ได้เห็น ผมรีบกระโดดใส่แท็กเหล็กพวกนั้นด้วยความอยากได้(เชี่ย ๆ) ทำเอาไอ้เอิ้นหัวเราะใหญ่ คงเพราะผมโดดเกาะแขนมันแจเหมือนลูกแมวไม่มีผิด

    ว่าแต่ไอ้ปุณณ์จะกระแอมกระไอเชี่ยไรของมันวะ สงสัยคงไม่สบายอีก

    "มึงน่ะไม่ต้องรอเหลือหรอกโน่"  อยู่ดี ๆ เอิ้นก็พูดคำนี้ขึ้นมา แน่นอนว่าผมไม่ค่อยรู้สึกกระจ่างสักเท่าไหร่ ยิ่งพอเห็นเอิ้นทำท่ายุกยิกเหมือนจะหยิบของในถุง ผมก็ยอมปล่อยแขนมันแต่โดยดี

    "กูให้ตอนนี้เลย"  แถมไอ้เอิ้นไม่พูดเปล่า เพราะมันหยิบแท็กเหล็กออกจากถุงมายื่นให้ผมด้วย! ทำเอาผมตาโตพอ ๆ กับตอนได้ยินว่ามันจะให้ยืมเงินนั่นแหละ แต่แน่นอนว่าถึงจะน่าดีใจแค่ไหน ไอ้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ยังพอมีหลงเหลืออยู่บ้าง

    "เฮ้ย ไม่เอา!"  ผมรีบเบี่ยงตัวหลบประธานเชียร์ที่เอื้อมมือมาจะคล้องแท็กเหล็กใส่คอผม พร้อมกับคำโวยวายอีกยืดยาว

    "มึง! มันเป็นของน้องสแตนด์ ไว้เหลือก่อนแล้วค่อยให้คนอื่นสิวะ น่าเกลียดว่ะ"  ซึ่งหมายความตามที่พูดเป๊ะ ๆ ครับ ผมได้ของที่ระลึกจากสแตนด์งานบอลแทบทุกปีก็จริง แต่ทุกครั้งเป็นของเหลือจากสแตนด์ทั้งนั้น ไม่เคยมีใครเอามาแจกคนนอกก่อน เพราะจุดประสงค์ของของที่ระลึกก็เพื่อมอบเป็นค่าตอบแทนน้ำใจน้อง ๆ ม.ต้นที่เสียสละเวลามาให้ความร่วมมือกับรุ่นพี่ ขึ้นสแตนด์กันทุกคน (โดนดุโดนด่าอีกต่างหาก) ไม่ได้มีไว้เพื่อให้รุ่นพี่เอามาแจกกันเองแบบนี้

    แต่เอิ้นทำท่าไม่สนใจ มันยักไหล่  "เออน่า เหลืออยู่แล้วละ ให้โน่ไว้ก่อนไง จะได้ไม่ถูกคนอื่นแย่งไป"  แถมทำท่าจะคล้องแท็กลงคอผมให้ได้อีก! แม่ง ไม่ว่าจะพยายามเอี้ยวตัวหลบไปทางไหน ก็หนีไม่พ้นตัวควาย ๆ ของเอิ้นเลยสิน่า

    "เฮ้ย ไม่เอา"

    "ไม่รู้แหละ อะนี่ ถือว่าให้แล้ว ไม่รับคืน"  มันปล้ำใส่สร้อยคอให้ผมเสร็จจนได้แล้วยังยิ้มแปล้ ส่วนผมคลำแท็กที่คล้องอยู่บนคอตัวเองแบบมึน ๆ เพราะรู้สึกเหมือนโดนบังคับอีกแล้ว

    "เดี๋ยวกูมานะฟี่"  เฮ้ย นั่นมันเสียงไอ้ปุณณ์นี่หว่า เกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองมาทำไม! ผมหันขวับมองหน้าปุณณ์ที่ไม่ยอมสบตาผม ไอ้ห่า มันเดินตัวปลิวออกไปโน่นแล้ว หมดกัน ๆๆ

    "ฝากไว้ก่อนเหอะเอิ้น! เดี๋ยวกูมา!"


    ***
     

    "ปุณณ์! ปุณณ์! ปุณณ์! ปุณณ์โว้ย!!! สัด กูเหนื่อยยย"  ขาก็ยาวเสือกจะก้าวฉับ ๆๆ ยังกับตามควายหาย ไม่สงสารคนวิ่งตามมึงอีกทีมั่งรึไง ยิ่งไม่ได้ออกกำลังกายอยู่ รู้บ้างมั้ยว่าโคตรเหนื่อย

    "นี่กูจะมาถามเรื่องเงินชมรมนะ!"  วิ่งไม่ทันก็เอาเสียงเข้าสู้นี่ละวะ! ผมคิดพลางตะโกนออกไปลั่นทางเดินที่ไม่ค่อยมีคนของตึกอำนวยการ ซึ่งก็ได้ผล ปุณณ์ชะงักฝีเท้ากึก เปิดโอกาสให้ผมวิ่งตามทัน ถึงแม้มันจะยังไม่ยอมหันมาก็เถอะ

    "เป็นไรวะ ท่าทางแปลก ๆ ไม่สบายปะ"  เห็นดังนั้น เมื่อมาถึงผมจึงรีบใช้หลังมืออังต้นคอปุณณ์เพื่อวัดอุณหภูมิดูทันที (จริง ๆ ก็ไม่รู้หรอกว่าแบบไหนร้อนแบบไหนเย็น แค่ทำพอเป็นพิธีไปงั้นแหละครับ) แต่สังเกตได้ว่าปุณณ์เบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะยอมหันกลับมามอง

    "เรื่องเงินชมรมมีอะไรรึเปล่า กูกำลังช่วยอยู่ ขอโทษนะ"  อืม ตอนนี้หน้ามันดูรู้สึกผิดจนผมต้องตบบ่าปลอบ ช่างเถอะ แค่ได้ยินปุณณ์พูดแบบนี้ก็สบายใจแล้วละ ผมรู้ยังไงมันก็เป็นคนที่ช่วยเหลือผมอยู่เสมอ ไม่มีทางทำให้เสียแรงที่ไว้ใจเด็ดขาด แต่วันนี้แค่แวะมาถามเพื่อย้ำดูอีกที

    "มึงรีบมากรึเปล่า"  ปุณณ์ถามผมอีก ถึงตรงนี้รู้สึกอึกอักนิดหน่อย เหมือนปากจะขยับไม่ได้ดังใจคิด ให้ตอบว่ายังไงดีวะ

    "ก็...ตอนแรกก็รีบอะนะ เพราะเฮียปุ้ยมาส่งของเมื่อวานแล้วจะเอาเงินภายในอาทิตย์นี้ แต่ตอนนี้ก็...ก็รีบอยู่ดีอะ แต่ไม่รีบเท่าไหร่แล้ว"  คำที่ตอบออกไปฟังดูเบลอ ๆ ใช่ปะ เออ ผมก็งงกับตัวเองเหมือนกัน

    "หมายความว่าไงอะ ตกลงต้องใช้อาทิตย์นี้รึเปล่า ถ้าอย่างนั้นเอาเงินกูไปก่อน"  แหม คนรวยมันเยอะจริงโว้ยโรงเรียนเรา

    "ไม่เป็นไร ๆ เมื่อวานกูเจอเอิ้นพอดี มันเลยช่วยโอนให้ก่อนแล้ว เหลือแต่เอาตังค์ไปคืนนี่แหละ ติดแม่งนาน ๆ กูก็เกรงใจ"  ผมอธิบายเสียงอ่อย พร้อม ๆ กับสังเกตได้ว่าสีหน้าปุณณ์ยิ่งแปลกไป

    "มึงคุยเรื่องนี้กับเอิ้นเหรอ"

    "อืม เมื่อวานบังเอิญเจอตอนเย็น ๆ อะ"

    "แล้วก็คุยเรื่องเงินชมรมนี่น่ะเหรอ"

    "เออ ปรึกษานิดหน่อย"

    "ปรึกษา?"  ถึงตรงนี้ผมเริ่มรำคาญที่มันถามยุกยิกแล้วว่ะครับ

    "มึงอะไรเนี่ย เค้นกูจัง!"  แน่นอนว่าผมโวยใส่มันตามระเบียบ แต่แค่อีกฝ่ายหันขวับมาจ้องหน้าผม ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มหดเหลือเล็กเท่าลูกเทนนิสเท่านั้น

    ทำไมมันน่ากลัวจังว้าาา T__T

    ผมสะดุ้งนิดหน่อยที่ถูกปุณณ์ปั้นหน้าดุใส่ ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวถอยหลัง เพราะคนตรงหน้ากำลังต้อนมาเรื่อย จนในที่สุด ผมก็รู้สึกได้ว่าด้านหลังเป็นกำแพง

    โฮ...ไม่มีที่หนีแล้วว่ะ จะฆ่ากูหมกตึกเรียนแล้วโบกปูนทับทำลายหลักฐานปะวะ! T__T

    เสียงแหบของปุณณ์ดังขึ้นเหมือนคนไม่อยากเปล่งเสียง

    "มึง..."  กูทำไม?

    ผมมองตอบมันที่จ้องตาผมนิ่ง ก่อนที่เจ้าของคำนั้นจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีเองจนผมต้องแอบถอนหายใจโล่งที่เป็นอย่างนั้นซะได้ เพราะไม่เคยเห็นสายตาปุณณ์เป็นแบบนี้มาก่อน แอบคิดในใจว่าหรือปุณณ์จะใจเย็นลงบ้างแล้ว แต่ว่า...

    ปึง!!!

    เชี่ยแม่ง! ทุบตึกเรียนทำไมวะ! ปูนร้าวขึ้นมาเดี๋ยวอธิการก็เรี่ยไรตังค์พวกกูอีก!!! ผมคิดเล่น ๆ ทั้งที่ไม่รู้สึกขำเลยสักนิด เพราะใบหน้าปุณณ์ที่ถึงจะมองเห็นไม่ถนัดแต่ก็จับพลังได้ว่ากำลังเดือดมากอยู่ เสียงปุณณ์สูดลมหายใจลึกดังก่อนที่เจ้าตัวจะพูดอะไรบางอย่าง

    "มึงมีอะไรทำไมไม่บอกกู"  ปุณณ์ถามทั้งที่ไม่มองหน้าผมสักนิด แน่นอนว่าผมไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่ปุณณ์อยากจะสื่อ

    "อะไรวะปุณณ์"

    "มึงไม่เชื่อใจกูเลยสินะ"  นั่นเป็นคำพูดสุดท้าย ก่อนปุณณ์จะลดมือที่คาอยู่บนกำแพงลง ผมมองหน้ามันไม่ถนัดว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน แต่ปุณณ์ก็เดินหลบผมไปไกลแล้ว

    กูไม่เชื่อใจมึง?


    ***
     

    วันนี้ทั้งวันผ่านไปแบบเหนื่อย ๆ เพราะถึงผมจะไม่ใช่โต้โผในการฝึกซ้อม Marching band แต่หน้าที่เตรียมงานทั้งหมดให้วงก็ตกเป็นของผมแบบเต็ม ๆ อยู่ดี ที่แน่ ๆ วันนี้นั่งซ่อมเครื่องดนตรีให้เกือบทั้งวงจนคิดว่าเรียนจบไปคงเปิดร้านซ่อมได้เองแน่ ๆ แล้ว

    ผมกลับถึงบ้านโดยมีนาฬิกาข้อมือบอกเวลาสี่ทุ่มกว่า หลังจากโยนกระเป๋าลงบนเตียงเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ต้องหงายตัวลงนอนพ่นลมหายใจออกมาพรู

    เรื่องของไอ้ปุณณ์เมื่อตอนกลางวันยังรบกวนความคิดไม่หาย คำที่อีกฝ่ายบอกว่าผมไม่เชื่อใจมัน ผมรู้ดีว่าปุณณ์กำลังหมายถึงเรื่องอะไร

    ผมยอมรับว่าตัวเองผิดโคตร ๆ ที่ไม่โทรบอกมันตั้งแต่ทีแรก ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าคนที่พร้อมช่วยเหลือผมมากที่สุดคือใคร ผมยอมรับว่าผมผิดที่ทำร้ายจิตใจปุณณ์ด้วยการปล่อยให้คนอื่นยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ แทนที่จะเป็นมัน

    แต่จริง ๆ แล้วผมแค่รู้สึกเกรงใจ เพราะตัวเองรู้ดีว่าคนที่พยายามช่วยผมอย่างเต็มที่มากที่สุดก็คือปุณณ์ ผมรู้ดีว่าหากเงินออกแล้วจริง ๆ คนที่จะวิ่งเอาเงินมาให้ผมด้วยความดีใจที่สุดก็ต้องเป็นปุณณ์ มันคือความเชื่อใจที่ผมมีให้ปุณณ์เต็มร้อย จนไม่เคยคิดแม้แต่จะเร่งรัดหรือทวงถามอะไรสักคำ เพราะมั่นใจว่าปุณณ์ไม่มีวันละเลยเรื่องนี้เด็ดขาด

    ที่จริงผมไม่ตั้งใจจะให้เอิ้นยื่นมือมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย สิ่งที่บอกกับเอิ้นไปวันนั้นก็แทบไม่ใกล้เคียงคำว่าปรึกษา แล้วผมก็ไม่เคยคิดมาก่อนด้วยว่าเอิ้นจะยอมลงมาช่วยมากขนาดนั้น (ทั้งที่มันเองก็มีส่วนของสแตนด์เชียร์ที่ต้องใช้เงินตัวเองโปะเหมือนกัน)

    ผมไม่เคยตั้งใจจะให้ใครแทรกเรื่องราวระหว่างผมกับปุณณ์เลยจริง ๆ

    "แม่ง ๆๆๆ"  นอนคิดมากไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ป่านนี้มันโกรธผมฉิบหายแล้วมั้ง (เป็นผม ผมก็โกรธว่ะ) เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็สะบัดถุงเท้า แล้วเดินออกไปหยิบกุญแจรถมอไซค์ทันที

    "ม้า เดี๋ยวมานะ"  เตาะแตะลงมาข้างล่างก็เจอป๊ากับม้านั่งดูหนังกันอยู่ สองคนนั้นโบกมือให้เป็นเชิงรับรู้ก่อนที่ผมจะออกไปเข็นมอเตอร์ไซค์คันเก่งเพื่อเผชิญโลกกว้างอีกครั้ง

    แต่เข็นออกมานอกรั้วบ้านยังไม่ทันจะสตาร์ตเครื่องได้ทันไร ดันเห็นใบหน้าขาว ๆ ของไอ้บ้านั่นนั่งแหมะตรงกระถางต้นไม้หน้าบ้าน ทำเอาใจหายใจคว่ำซะก่อน  "เฮ้ย!!!"  มึงเป็นไรเนี่ย มานั่งเงียบ ๆ คนเดียว!

    "จะไปไหนอะ"  ไอ้ปุณณ์เมื่อเห็นผมตั้งท่าออกจากบ้านพร้อมรถมอเตอร์ไซค์คันเก่ง ก็รีบเดินเข้ามาถามทันที แล้วจะให้ผมตอบยังไงวะ

    "มึงเหอะ ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก"  เท่าที่สังเกตสภาพไอ้ปุณณ์จากหัวจรดตีน มันเล่นมาแบบเต็มยศเลยครับ ชุดนักเรียน ถุงเท้า รองเท้าหนัง กระเป๋านักเรียน รูปการณ์อย่างนี้ยังไม่เข้าบ้านแน่นอน

    "กู..."  มันอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแล้วก็เงียบไป ผมมองดวงตาคมคู่นั้นที่เอาแต่หลบไปมา ก่อนเจ้าของมันจะวางกระเป๋าลงบนเบาะหลังมอเตอร์ไซค์ผม เหมือนกับจะยังไม่ยอมให้ไป  "แล้วมึงอะ จะไปไหน"

    สรุปว่ามีแต่คนถาม ไม่มีคนไหนยอมตอบว่ะ -_-"

    ผมเหล่มองหน้ามันที่ยังดูขุ่นเคืองอยู่ (ถ้าโกรธแล้วมาไมวะ) ก่อนจะเป็นฝ่ายหยิบกระเป๋านักเรียนที่วางไว้ เปลี่ยนเป็นให้มันถือ พลางดึงคนตัวสูงให้ขึ้นมาซ้อนท้ายมอ'ไซค์ไว ๆ  "หิวปะ"  มันส่ายหัว  "แต่กูหิว"  ไม่รู้แหละ ผมดึงมันขึ้นซ้อนแล้วตบเกียร์ออกรถจนมันต้องร้องลั่นซอย

    ....
     

    เราสองคนลัดเลาะตามทางเปลี่ยวของซอยเอกมัย (บ้านผมเอง) ทะลุไปยังถนนทองหล่อ (บ้านไอ้ปุณณ์มัน) เก๋าปะล่ะครับ หมวกกันน็อกก็ไม่มี แถมยังใส่ชุดนักเรียนอีกต่างหาก (เครื่องหมายของการไม่มีใบขับขี่แน่นอน) แต่ไม่เป็นไร อาป๊าผมใหญ่ (เหรอ) ฮ่า ๆ ล้อเล่นครับ แค่จอดรถทุกครั้งที่เห็นหัวปิงปองไหว ๆ อยู่ตามปากซอย ^^"

    ในที่สุดเราก็รอดคุกรอดตารางมาถึงปากซอยทองหล่อตรงช่วงถนนสุขุมวิทจนได้ ผมตัดสินใจเบรคเอี๊ยดหน้าร้านโจ๊ก เพราะสำเหนียกว่ากินอะไรหนัก ๆ กระเพาะตอนสี่ทุ่มมันจะไม่หล่อเอา

    "มึงกินร้านนี้ไปกินบุฟเฟต์โออิชิไป"  ปุณณ์บ่นผมยิ้ม ๆ เมื่อเห็นป้ายโจ๊กทองหล่อ ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจเพราะรวยซะอย่าง ฮ่า ๆๆ ไม่ใช่และ เรื่องของเรื่องคือลูกสาวซ้อสวยดี ผมชอบมานั่งกินเหล่สาว หึหึ

    หลังจากที่สั่งเสร็จ เราสองคนก็จัดการโจ๊กในชามตัวเองเงียบ ๆ ผมเหล่มองไอ้ห่าตัวไหนไม่รู้ที่ตอนก่อนออกบอกว่าไม่หิว แต่ดันสั่งชามที่สองหน้าตาเฉย แถมเหมือนจะจำได้ว่าไอ้ห่าคนเดียวกันบ่นว่าร้านนี้แพง แต่สุดท้ายมันก็เบิ้ลสองอยู่ดี ผมกินไปมองหน้ามันไปขำ ๆ พอปุณณ์เห็นอย่างนั้นจึงคอยยื่นเท้ามาเตะขาผมใต้โต๊ะเป็นระยะ  "ขำไร"

    "กูคงหูแว่วอะ ตอนอยู่หน้าบ้านกูได้ยินคนบอกไม่หิว"  ผมแซวมันล้อ ๆ พลางยกเป๊ปซี่ขึ้นมาดูด โจ๊กของผมหมดแล้ว แต่ไอ้ปุณณ์ยังกินต่อเป็นชามที่สอง  "เออ หูมึงไม่ดีอย่างงี้เป็นประธานชมรมดนตรีได้ไงวะ"  อ้าว เล่นด้วยเข้าหน่อยลามเป็นขี้กลากเลยนะมึง

    "สัด"  ผมเตะขามันกลับ เห็นมันสะดุ้งโหยงจนโจ๊กแทบลวกปากแล้วก็ต้องขำออกมาอีก

    "เลอะหมดแล้ว แดกโสโครกเป็นเด็กอนุบาล เอาไป ๆๆ"  ผมดึงทิชชูส่งให้มันโดยที่ไม่คิดจะกลั้นขำ เห็นปุณณ์ใช้หลังมือปาดรอยเลอะแล้วรับทิชชูไปจากผมแบบเคือง ๆ  "เพราะใครล่ะ"  หึหึหึ

    เรานั่งกินโจ๊กกันไป (จริง ๆ คือมันกินโจ๊ก ผมดูดเป๊ปซี่) แหย่กันไปเรื่อย ๆ กระทั่งปุณณ์กวาดโจ๊กคำสุดท้ายเข้าปากพร้อมชมเปาะ  "อร่อยว่ะ กูไม่เคยกินร้านนี้ เคยแต่ผ่าน"  มันว่างั้น

    "ได้ข่าวว่าอยู่ปากซอยบ้านมึง"  ผมแขวะกลับก่อนจะชักขาหลบ เพราะรู้ทันว่าเดี๋ยวมันต้องเตะอีก  "ทำเป็นรู้ทันนะมึง"  อ้าว คนหลบทันก็ด่าอีกวะไอ้ห่านี่

    ผมนั่งมองปุณณ์กลืนโจ๊กคำสุดท้ายลงคอก่อนซดน้ำตามเอื๊อก ๆ ริมฝีปากบางนั้นคลี่ยิ้มให้ผมผ่านทางก้นใสของแก้วน้ำที่ดื่มอยู่  "จริง ๆ ก็กะจะขับมอเตอร์ไซค์ไปหากูอยู่แล้วละสิ"  เอ๊ะไอ้ห่า อยู่ดี ๆ พูดทำไมวะ

    ผมเลิกคิ้วทำเป็นกวนตีนผิวปากแซวลูกซ้อ ไม่ได้ตอบอะไรมัน แต่ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ แล้วก็ยิ่งยั่วโมโห อยากจะเอาฝ่ารองเท้าส่งไปยันหน้าแข้งแม่งอีกสักที

    เราสองคนนั่งเงียบ ๆ โดยที่ผมลอยหน้าลอยตาไม่มองปุณณ์อยู่พักใหญ่

    "ขอโทษนะเว้ย"  แต่คนที่ทำลายความเงียบด้วยคำพูดนั้นไม่ใช่ผม ผมสะบัดหน้ามองมันทันที ปุณณ์ขอโทษผมทำไมวะ

    "ขอโทษทำไม"  คำพูดไปไวเท่าใจคิด ผมเห็นปุณณ์เม้มปากแน่นเหมือนอยากพูดอะไรยาว ๆ

    "ก็กูอารมณ์เสียใส่มึงเมื่อตอนกลางวัน โทษทีว่ะ มึงคงตกใจ"

    "แล้วมึงเป็นไรอะ"

    ถึงตรงนี้มันถอนหายใจเฮือกใหญ่  "ก็มึงมีเหี้ยอะไรทำไมไม่บอกกูวะ เสือกเอาไปบอกไอ้เอิ้นเฉยเลย มันเป็นใครวะ ถ้าคนที่มาช่วยมึงเป็นคนในวงกูจะไม่คิดอะไรเลย แต่ไอ้เอิ้นมันเป็นใครอะ ทำไมมึงต้องให้มันมาช่วยด้วย แล้วมึงมีกูไว้ทำไม กูไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่ไหมในสายตามึง"  โหไอ้นี่...ท่าทางจะอัดอั้นมาก มันรัวบ่นผมเป็นชุดจนต้องแกล้งยื่นน้ำให้ เพราะกลัวว่ามันจะคอแห้งเสียก่อน  "ไม่ต้องกวนตีน มึงตอบกูมาเลย"  อ้าว คนหวังดีก็หาว่ากวนตีนอีก ยังไงวะไอ้นี่

    "กูไม่ตั้งใจจะบอกเอิ้นมันนะเว่ย วันนั้นมันถามว่าวงเป็นไง กูแค่บ่นให้มันฟังขำ ๆ ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดี ๆ แม่งดันลากกูไปโอนเงินที่ ATM สองทุ่มเฉยเลย กูยังตกใจอะตอนนั้น"

    "แล้วทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่ตอนเฮียปุ้ยแบกของมา"  อ้าว มันทำเสียงหาเรื่องผมอีกครับพี่น้อง

    "ก็กูรู้ว่ามึงพยายามให้กูอยู่ กูเชื่อใจไงว่ามึงจะเอามาให้กูจริง ๆ กูเลยไม่อยากทวง เดี๋ยวได้ตังค์เมื่อไหร่มึงก็รีบเอามาให้กูเองแหละ"  ผมตอบ เห็นมันทำท่ายิ้มพอใจกับคำตอบผม แต่แล้วก็ปั้นหน้าขรึมออกมาเหมือนเดิม  "แต่เสือกไปอ้อนไอ้เอิ้นนะ"

    "อ้อนเชี่ยไร"  ขอเตะหน้าแข้งแม่งอีกสักทีแล้วกันครับ หมั่นไส้

    มันหัวเราะพลางชักขาหลบ (แต่ไม่พ้น) ก่อนจะลุกขึ้นยืนควักกระเป๋าเงินในกางเกงออกมา  "กูเลี้ยงเอง ป้าครับ เก็บตังค์"  มันพูดคำแรกกับผมเบา ๆ ก่อนจะชูนิ้ววนเรียกซ้อมาคิดเงิน ผมลุกขึ้นยืนตามมันมั่ง ก่อนจะเดินตามออกไปนอกร้าน

    แผ่นหลังกว้างที่นำหน้าอยู่ ทำให้ผมอยากจะพูดคำหนึ่งออกมา

    "กูก็ขอโทษนะ ไม่ตั้งใจทำให้มึงเสียความรู้สึก"

    รอยยิ้มกว้างจากปุณณ์คือคำตอบที่ผมต้องการมากที่สุด ผมยิ้มตอบรอยยิ้มนั้น ก่อนที่ปุณณ์จะโอบเอาไหล่ผมให้เดินไปคู่กัน


    ***
     

    เราสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ต๊อกต๋อยฝ่าทั้งความมืดและรถยนต์จำนวนมากของนักท่องราตรีกลับมายังหน้ารั้วบ้านหลังใหญ่ (แน่นอนว่าหลบตำรวจเป็นพัก ๆ ตามเคย) มองเข้าไปเห็นไฟบางห้องยังเปิดอยู่ แม้จะใกล้เวลาเที่ยงคืนเข้าไปแล้วก็ตาม

    "มึงบอกใครยังว่าจะกลับบ้านดึก"  ผมถามมันระหว่างที่ตบเกียร์หยุดรถจอดหน้าบ้าน

    "บอกแล้ว บอกแป้งว่าไปกับมึง หึหึ"

    "หาเรื่องให้กูจังวะ!"  ไอ้ห่านี่ ผมปัดขาหมายจะเตะตูดมันที่เพิ่งลงจากมอ'ไซค์ แต่มันเสือกเอี้ยวตัวหลบทันแถมยังหัวเราะหึหึใส่ผมอีก

    "เจอกัน ๆ"  แต่ก็ช่างเห้อะ ผมโบกมือร่ำลามัน ก่อนทำท่าจะตบเกียร์มอเตอร์ไซค์ให้ออกตัวต่อ แล้วก็คงขับไปถึงถนนใหญ่แล้ว ถ้ามันไม่เรียกผมเอาไว้เสียก่อน

    "โน่"

    "ว่าไง"  ผมหยุดการกระทำพลางหันกลับไป แต่ไม่ได้ยินคำตอบ นอกจากไอ้ปุณณ์ที่สาวท้าวเข้ามาใกล้ผม ผมมองมือมันที่โอบมารอบคอเหมือนพยายามทำอะไรบางอย่าง  "ทำเชี่ยไรวะ"

    "อยู่นิ่ง ๆ น่า"  มือมันยุกยิก ๆ อยู่แถวคอผมแว่บหนึ่ง ก่อนที่ผมจะถึงบางอ้อ เมื่อเห็นสร้อยคอเส้นนั้นถูกถอดออก  "ใส่ของสแตนด์ไม่อายรึไง"  มันว่างั้น ซึ่งผมก็เห็นด้วยกับมันทุกประการ  "เออ อาย ลืมถอด มัวแต่ยุ่ง ๆ อยู่ ขอบใจว่ะที่เตือน"  ผมว่าพลางยื่นมือออกไป หมายจะรับแท็กเหล็กที่ไอ้เอิ้นใส่ให้เมื่อตอนกลางวันคืน แต่ไอ้ปุณณ์ดันยัดแท็กลงกระเป๋าเสื้อตัวมันเองหน้าตาเฉย ไอ้ห่านี่กวนตีน

    "กูเอาไปคืนเอิ้นให้เอง"  อ้าว น่าเกลียดว่ะมึง! ผมอ้าปากค้างมองมันอย่างไม่เข้าใจ

    "กูคืนเอง เอามานี่"  แล้วศึกชิงแท็กก็เกิดขึ้น ผมเอื้อมตัวหมายจะคว้าสร้อยคอโลหะจากกระเป๋าเสื้อปุณณ์แต่มันเสือกเบี่ยงหลบผม แถมยังผลักหัวอีกด้วย หน็อย ไอ้ห่านี่ ถือว่าสูงกว่าแล้วจะทำอะไรก็ได้รึไงวะะะ

    "มึงอะปฏิเสธคนไม่เป็น เดี๋ยวมันบังคับเข้าหน่อยมึงก็เอามาใส่อีก กูคืนให้เองดีแล้ว"  มันว่าพลางตบกระเป๋าเสื้อปุ ๆ เป็นเชิงว่ายังไงก็ไม่คืนให้ผมแน่ ซึ่งก็จริงของมัน มาลองคิดอีกทีผมก็ไม่ค่อยสู้คนจริง ๆ ใครบังคับอะไรผมยอมตลอด ดูตัวอย่างไอ้ปุณณ์สิ ไม่งั้นจะเป็นอย่างนี้เหรอ

    "เออ ๆ งั้นฝากด้วย"

    "แล้วไม่ใช่ใครให้อะไรก็รับไปทั่วอีกล่ะ โดยเฉพาะไอ้เอิ้นน่ะ"  แต่คำพูดแบบนั้นของปุณณ์ดันสะกิดให้ผมรู้สึกแปลก ๆ จนได้ว่ะ เหมือนกับว่ามันไม่พอใจที่ผมรับของจากเอิ้น มากกว่าไม่พอใจที่ผมรับแท็กเหล็กสแตนด์ ยังไงยังงั้น

    "ปุณณ์"  ผมออกเสียงเรียกมันเบา ๆ ให้อีกฝ่ายหันกลับมามองผม

    "ว่าไง"  เสียงปุณณ์ถามอย่างอ่อนโยนจนผมกลืนน้ำลายฝืดคอ

    "เราไม่ใช่เจ้าของกันหรอกนะ"

    แม้กระทั่งตัวผมที่เป็นคนพูดออกไปเอง ก็ยังอดรู้สึกจุกแปลก ๆ ในอกไม่ได้ ประสาอะไรกับคนฟังอย่างปุณณ์ ที่คงรู้สึกไปไม่น้อยกว่าผมเลย

    แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องพูด เราต่างต้องเตือนตัวเองบ่อย ๆ จริง ๆ ผมบอกตัวเองให้ทำใจให้ชิน กับสภาพของการไม่มีเรา

    ปุณณ์คลี่ยิ้มเหงา ๆ กลับมาให้ผม ก่อนจะสาวเท้ามาใกล้มากขึ้น ใบหน้าคมนั้นมองมาพลางยื่นมือลูบแก้มผมอย่างอ่อนโยน

    "จะให้ปุบปับกูตัดใจเลย ทำไม่ได้หรอก"  ผมสบตามันพร้อมอมยิ้มให้สัมผัสนั้น อดคิดในใจไม่ได้ว่า ถ้าขอแค่เป็นเพื่อนกันแบบนี้ต่อไป จะมากเกินไปไหม

    แต่ยังไม่ทันจะได้ปริปากอะไรออกมา ใบหน้าปุณณ์ที่คุ้นเคยดีก็โน้มมาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจเสียก่อน ผมเกร็งตัวหลับตาแน่น พร้อม ๆ กับความรู้สึกหยุ่นแต่อบอุ่นที่ประทับลงบนหน้าผากอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนออก

    ผมเลือกยักคิ้วให้มันข้างหนึ่งกวน ๆ แก้เขิน  "ก็ทำได้แค่นี้แหละ หึหึ"

    "แค่นี้ก็ยังดีน่า"  เสียงปุณณ์ตอบว่าอย่างนั้นก่อนจะโบกมือให้ เป็นเครื่องหมายว่ากำลังจะเข้าบ้านไป  "ขี่รถระวัง ๆ นะ"

    "เออ เจอกัน"

    ผมบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ข้างในตอนนี้คืออะไร

    ผมไม่รู้จริง ๆ



    TBC.

     

     

    Postscript1 : เอาครึ่งแรกไปก่อนเน้อ เดี๋ยววันศุกร์เย็น ๆ ค่ำ ๆ จะมาต่อให้จบบท หึหึ... สารภาพมาว่าใครอยากเห็นฉากตบ จูบ ข่มขืน

    ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ เดี๋ยวจะกลับมาตอบคอมเม้นตอนอัพได้เต็มบทนะ ช่วงนี้ใครสอบก็สู้ ๆ เน้อ เห็ดก็งานเยอะมาก แต่จะพยายามมาอัพจ้า~

     

    Postscript2 : มาแล้วววว สี่ทุ่มก็ถือว่ายังเป็นวันนี้นะ 5555555+ (กล้าพูด) เรื่องของเรื่องคือตอนนี้อยู่บ้านเพื่อน หนีมาโพสสุดชีวิต Y____Y

    ขออภัยด้วยสำหรับผู้รอคอยฉาก ตบ จูบ ข่มขืน (เพิ่งรู้ว่าคนอ่านเราซาดิสต์มาก) ทำไมทุกคนลืมไปแล้วล่ะว่าน้องปุณณ์เป็นคนดี Y___Y (หรือเราเข้าใจไปเองคนเดียววะว่ามันดี?) น้องปุณณ์เขาไม่ทำร้ายน้องโน่หรอก (มั้ง)

     

    ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและทุกคนที่อยู่รอค่า ^_____^ รีบโพสก่อนยังไม่ได้ตอบคอมเม้น อีกซักสามสี่ห้าชั่วโมงจะตอบให้ (กี่ชั่วโมงกันแน่เนี่ย) อยู่บ้านเพื่อนทำไรไม่ค่อยสะดวกจิง ๆ Y___Y

     

    ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ ^____^ เจอกันตอนหน้าค่า~



     

    กลับมาจากบ้านเพื่อน รีบตอบคอมเม้น(พอเป็นกระสัย)ของตอนที่ 21 (Helper) ก่อนเลย ไม่งั้นจะกลายเป็นการดองนรก โฮ....

     

    เท่าที่อ่านคอมเม้น รู้สึกมวยรองจะมาแรง (ฮา) แพ้ลักยิ้มเอิ้นกันไปหม๊ด

     

    อะไปโลดดด

     

    ถึงคุณ Defly

    อ้าว เบื่อพระเอกของเราซะแล้ว เชียร์มวยรองอีกหนึ่ง

    เอิ้นกลายเป็นน้องมอมไปซะงั้น (ฮา)

     

    ถึงคุณ Ciin

    โชคเอในการสอบนะค๊า~~~~~~

     

    ถึงคุณ ลิงน้อย

    ตั้งใจอ่านหนังสือ สู้ ๆ ค่า

     

    ถึงคุณ siritas

    น้องปุณณ์เตรียมงานบอลอยู่เหมือนกันค่า ยุ่ง ๆ ทั้งคู่เลย

     

    ถึงคุณ Sucaro Devas

    เมลล์นั้นถูกแล้วค่า แต่ไม่เห็นมีแอดมาเลย ลองแอดใหม่ดูอีกทีนะ

    หรือไม่ก็ส่ง e-mail มาก็ได้ค่า

     

    ถึงคุณ waltzza

    ตบ ซัด ยังพอเข้าใจ..

    ยัด แทง เสียบ.. นี่....

    ปะแล่ม?

     

    ถึงคุณ ~รักคนอื่นไม่เป็น~

    น้องโน่บอกผมเป็นพระเอก ไม่ใช่นางเอกซักหน่อย 5555+

     

    ถึงคุณ May_Sweet

    ปุณณ์ไม่กล้าหือกับเห็ดหรอก หึหึ

     

    ถึงคุณ จินจัง~*

    เชียร์มวยรองอีกคนแล้ว 5555+

    เปลี่ยนจริง ๆ เลยดีไหมเนี่ย

     

    ถึงคุณ ~!@\’\’๑KEN_JI_Ro๑\’\’@!~

    กะซวกน้องโน่ลงคอเหรอ Y____Y

    แล้วทาเคชิเป็นใคร?

     

    ถึงคุณ ดีดี

    อดเป็นคนแรกเลย ไม่เป็นไรเนอะ ^____^ เม้นคนไหนก็อ่านเหมือนกันค่า

     

    ถึงคุณ jaeho123

    อ่านตอนแรกเหมือนจะไม่ยอมให้เปลี่ยน

    ไป ๆ มา ๆ ยอมซะงั้น

    อะไรนี่.... 555+

     

    ถึงคุณ TaAy :)

    เย้ ๆๆๆ ออกมาจากเงาซักที ๆๆ

     

    ถึงคุณ เบลล์

    อันนี้ต้องรอดูต่อไป ว่าหนุ่มคนไหนจะแรงกว่ากัน หึหึ

     

    ถึงคุณ zyztem master

    ขอบคุณสำหรับศัพท์วัยรุ่นค่า 55555555+

    ช่วงนี้ชีวิตน้องโน่ รุงรัง จิง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

    ปล. รีบเข็นปุณณ์ออกมาตอนนี้เพราะกลัวนะเนี้ย

     

    ถึงคุณ o_น้ำส้มปั่น_o

    รู้ได้ไงว่าปุณณ์เร้าใจกว่า

    เอิ้นอาจจะแอบลีลาเด็ด หุหุ (คิดอารายออกปาย)

     

    ถึงคุณ kidkiss

    น้องปุณณ์ฝากบอกว่า “โน่หอมทั้งตัวครับ”

     

    ถึงคุณ ลภัส

    ไม่ได้ซ่อนปุณณ์น๊า โผล่มาแล้วนี่งายยย

     

    ถึงคุณ My Love Is Vanilla

    ดูแลสุขภาพด้วยค่า~~~

     

    ถึงคุณ ๛B€nz”—•

    ขอให้โชค A กับการสอบค่า!

     

    ถึงคุณ _prince_

    กลายเป็นการประมูลน้องโน่ไปแล้ว ฮา ๆๆ

     

    ถึงคุณ w_me

    สอบเป็นไงมั่งค้า~ สู้ ๆ เน้อออ

    กรี๊ดเสียงดังนี่เพราะเห็ดอัพฟิก หรือเครียดข้อสอบ 5555+

     

    ถึงคุณ naumi

    น้องปุณณ์เค้าจับเก่ง แน่นอยู่ 5555+

     

    ถึงคุณ สาวโรงงาน

    ขอให้รอดชีวิตกลับมาอ่านนิยายต่อค่า~~

     

    ถึงคุณ loveooo[WC][YJ]

    น้องปุณณ์เค้าไม่ได้จะจีบน๊า ตอนแรก เค้าแค่ขอให้ช่วยจิงจิ๊งง

     

    ถึงคุณ rOckprincess

    แม่ยกมวยรองอีกคน 5555+

     

    ถึงคุณ จัดฟันแล้วไง...ใครสน?

    ส่งแรงใจให้น้องปุณณ์สู้ตายหน่อยย

     

    ถึงคุณ chobi

    ตายละปุณณ์ คนอ่านเขาไม่เชียร์เอ็งแล้วหวะ 5555+

     

    ถึงคุณ หัววุ้น

    มีคนเอาเพลงมาให้อีกแล้ว __,,

    ขอบคุณค่า เพลงอะไรเนี่ยย เดี๋ยวต้องไปหาฟัง

     

    ถึงคุณ ซะงั้นนนน

    ขอซับไตเติ้ลด้วยเน้อ ภาษาต่างดาวแปลไม่ออกกกก

     

    ถึงคุณ StriDerj

    ยินดีต้อนรับสู่ Love Sick ค่า~

    สอบสู้ ๆ น๊า

     

    ถึงคุณ Balloon2784

    เอาป๊อบคอร์นด้วยไหมคะ?

     

    ถึงคุณ Vergo

    3p จะดีเร้ออออ น้องโน่รับบทหนักแย่ เอิ๊ก ๆ

    ฉาก nc ขอบายยยยยย

     

    ถึงคุณ luviwase

    น้องเอิ้นเค้าก็เป็นคนดีอะเน้ออ 555+

     

    ถึงคุณ kiyoharu

    เป็น FC. ที่รักน้องโน่จิง ๆ ซึ้งใจ

     

    ถึงคุณ l๑nปาnlสีE

    ม็อบนี้ใส่เสื้อสีไรดี

    เสื้อม่วง?

     

    ถึงคุณ แพร

    นั่น.... แม่ยกมวยรองมาอีกคน 5555+

     

    ถึงคุณ Himamori

    น้องโน่ยุ่งมากค่า งานเยอะเลยไม่มีเวลาฟุ้งซ่านเท่าไหร่

    แต่อ่านตอนที่ 22 คงจะพอรู้ว่าเค้าก็คิดถึงปุณณ์เหมือนกันนะ

     

    ถึงคุณ lLucifer…

    อ่านหนังสือสู้ ๆ ค่า

     

    ถึงคุณ ทามทาม

    ท่านปุณณ์มาแว้วววว

     

    ถึงคุณ Malef-Higarus

    พยายามเขียนให้ไม่เศร้าแล้ว แต่คนอ่านยังเศร้ากันอยู่ 555+

    ต้องพยายามต่อไป 55555+

     

    ถึงคุณ คุณแม่เด็กกางเกงน้ำเงิน

    หนูว่าแล้วว่าวันอาทิตย์มันต้องมีเหตุการรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรณ์!!!!!!!

    []!!!!!!

    ก็พี่เค้าน่ารักขนาดนั้นลูกคุณแม่จะอดใจได้ยังไง _____,,

    ลูกสะใภ้กางเกงน้ำเงินก็โอเคเนอะคุณแม่ 55555+

    ปล. เรื่องของอนาคตก็เป็นเรื่องของอนาคต ถ้าตอนนี้ชอบกันก็ทำให้วันนี้มีความสุขไปก่อนเนอะ

     

    อวยพรให้น้องสอบได้ผ่านฉลุย ความรักสดใส ส่วนคุณแม่ก็กระปรี้กระเปร่ามีแรงทำงาน สุขกาย สบายใจค่า ^____^v (อวยพรเยอะเชียะ)

    เห็ดตอนนี้กะลังสู้ ๆ กะงานอยู่เช่นกัน อากาศหนาวมากกก ขี้เกียจอาบน้ำทุกวันเลย (ฮา)

    คิดถึงคุณแม่เหมือนกันค่า __,,

    ปล. คุณแม่จะเชียร์มวยรองอีกคนเหรออออ น้องปุณณ์บอกว่าเสียใจ T_T (555+)

     

    ถึงคุณ +_*MooN_LighT*_+

    แค่มันสองคนเห็ดก็วางโพสสิชั่นไม่ถูกแล้วค่ะ

    3P งงหนัก 55555+

     

    ถึงคุณ akira_ked_sa

    น้องโน่เขาก็มีความรับผิดชอบอยู่น๊า ไม่งั้นรุ่นพี่จะวางใจให้เป็นประธานชมรมได้ไง อิอิ (กลางวันทำงาน กลางคืนไปหาปุณณ์)

    จริง ๆ น้องโน่เล่นเปียโนแล้วก็เชลโล่เก่งที่สุดค่ะ แต่ตอนไปเล่นที่คอนแวนต์ (ครูเขาจ้างไป) น้องโน่ดีดกีต้าร์แล้วก็ร้องนำ เอาซะเด่นเลยได้แฟนเป็นน้องยูริกลับมา 555+

    แต่ไม่รู้ในเรื่องจะมีฉากน้องโน่เล่นดนตรีรึเปล่าน๊า...

    ปล. Get A+ เช่นกันค่า ^____^v

     

    ถึงคุณ lollipop

    น้องปุณณ์ก็เป็นอาเสี่ยกระเป๋าหนักเหมือนกัน ฮ่า ๆ

    สรุปน้องโน่กลายเป็นอีหนู ต้องเจรจาซื้อขายกันเล็กน้อย

    น้องโน่บอกว่าชอบลักยิ้มเอิ้นแต่ไม่ได้คิดอะไรคร๊าบบบ

     

    ถึงคุณ Frozen

    เม้นซะเด็กสายศิลป์ตลอดชีวิตอย่างเห็ดงงเลย 555+

    ไอ้ง่อยกับพี่อั๋น(วรรณศิลป์) ไม่ไหวม๊างงง (แต่น่าลุ้น) เดี๋ยวต้องไปสืบก่อน

    แต่คู่อื่นน่ะมีแน่... จำชื่อตัวประกอบทั้งหลายให้ดี 555+

     

    ถึงคุณ NBC*TNG

    ช่วยโน่เลือกหน่อย เอาคนไหนดี 5555+

    น้องโน่บอกว่า ผมอยากได้ผู้หญิงครับ...

     

    ถึงคุณ D_D_K_jr

    โหดไป 555555555+

     

    ถึงคุณ Luk-Pla

    เอิ้นเขาก็คนดีนะ 555555+

    ไม่อยากให้น้องโน่เจอคนไม่ดีอะ _,,

     

    ถึงคุณ n-a-na

    โน่มันมองโลกในแง่ดีไง๊ 5555+

     

    ถึงคุณ PP_PaNdA

    ให้เอิ้นกะปุณณ์มันได้กันเองไปเลยดีมั้ย?

    555555+

    สอบสู้ ๆ ค่า เจอกันปิดเทอมนะ

     

    ถึงคุณ ~!!..$kulL..!!~

    น้องปุณณ์เตรียมงานบอลยุ่งเหมือนกันค่า 55555+

    หย่ากะเอมนี่ต้องไปอำเภอไหนดี

     

    ถึงคุณ RedDevil with BlackMagic

    เป็น FC คุณแม่เหมือนกันเลย ____,,

     

    ถึงคุณ ooเจ้าชายโรแนนติกoo

    ขอบคุณค่าที่เข้ามาอ่าน ^_____^ ชมจนตัวจะลอยแล้วว (*ดึงตัวเองกลับมาพื้นโลก*)

    เรียกเห็ดได้ตามสะดวกเลยค่า __,,

    ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ 3

     

    ถึงคุณ badgirl-s-magic

    อ่อ ก็ว่าปุณณ์หายไปไหน

    มานั่งร้องไห้อยู่นี่เอง 5555+

     

    ถึงคุณ DeViL_de@th

    ปั่นงานสู้ ๆ ค่า! (บอกตัวเองเหมือนกัน)

    ชีวิตนี้ต้องยิ้มสู้เข้าไว้ ^_____^

     

    ขออนุญาตตอบแค่คอมเม้นของตอนที่ 21 ก่อนนะค๊า

    ส่วนตอนที่ 22 ทั้งครึ่งแรกและครึ่งหลังเอาไว้ตอนหน้าละกันเน้ออ (ทยอยกันไป)

    รักคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่า!!!

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×