คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [ปุณณ์ x โน่] SP.chaos - We Are What We Said
UNIVERSE of LOVE : ชุลมุนกางเกงน้ำเงิน...เต็มคราบ!!
Pairing : ปุณณ์ x โน่
Special Chaos.
We Are What We Said
'คุณได้รับข้อความอีเมลใหม่จาก FACEBOOK'
ข้อความเล็ก ๆ ในกรอบสีเหลี่ยมสีฟ้า เด้งขึ้นมาบนมุมจอคอมพิวเตอร์ในคาบเรียนวิชาคอมฯ ชวนให้ผมเลิกคิ้วสูงเพราะแค่แอบเล่น msn ในห้องเรียนก็หนาว ๆ ร้อน ๆ แล้ว ยังจะเสือกมีข้อความจาก Facebook เด้งขึ้นมาเชิญชวนให้เปิดอ่านอีก
มองซ้าย...ทางโล่ง มองขวา....ทางสะดวก เสียงมาสเซอร์ธนาดังอยู่ไกล ๆ ที่ไหนซักแห่ง งั้นขอซักหน่อยแล้วกันน่า อิอิ (เผื่อว่าจะเป็นสาวน่ารักมาเขียน wall ให้)
"ทำอะไรน่ะ!" เฮ้ยยยยยยยยยยย ป่าวนะค๊าบบบบ ผมแค่......... อ้าว! ไอ้เชี่ยโอม!
'ผัวะ!'
"ควย! ดัดเสียงทำเหี้ยไร กูตกใจหมด!" ซักทีเหอะมึง ไอ้สัด! ผมโบกกะโหลกหนา ๆ ของมันจนหัวคว่ำ แต่เจ้าตัวยังคงลอยหน้าลอยตาอย่างกวนประสาท
"จุ๊ ๆๆ นี่อะไรวะ...เย็ด!!! พี่แอนนี่แอดเฟซบุ้คมึงเหรอ!!!!" แล้วจะตะโกนหาพี่ชายพ่อมึงเหรอครับ!! ผมโบกกะโหลกมันซ้ำอีกทีหวังให้เงียบปาก ก่อนจะกด accept friend จากพี่สต๊าฟค่ายเภสัชคนสวย ที่ไอ้โอมเล็งไว้ (ซึ่งจริง ๆ ผมว่ามันก็เล็งทุกคนที่เป็นเพศเมียและไม่มีหางอะครับ... หรือจริง ๆ ถึงมีหางก็ไม่มายด์วะ?)
หน้าจอคอมพิวเตอร์ผมตอนนี้มีหน้าต่างเฟซบุ้คเด้งเพิ่มมาอีกเมื่อกด accept friend เข้าไป แต่ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้มาก ถ้าไม่ได้มีเปรตมานั่งซี้ดปากขอส่วนบุญอยู่ข้าง ๆ "โอ๊ยยย น่ารักสัดหมา"
"นี่มึงชมหรือด่าเค้าวะ" ก็ดูมันพูดแต่ละคำ ห่าเอ๊ยย ผู้หญิงเค้าจะอินกับมึงไหมเนี่ย
"ชม เหี้ย!"
"นั่น ด่าพี่เค้าอีก"
"ด่ามึงอะ!" อ้าวเหรอ ฮ่า ๆๆ ผมหัวเราะเบา ๆ ขณะกดดูโปรไฟล์พี่เขาไปด้วย โอ๊ยย น่ารักจริงอะไรจริงว่ะครับคนนี้! ใจนภัทรจะละลายยกลายเป็นแอ่งกระทะ
"เฮ้ย ๆ คุยไรกันอะ" แต่โว้ยย ใครแม่งมาสะกิดกูอีกวะเนี้ยยยย ผมปัดแขนตัวเองออกจากปลายนิ้วนั้นขณะที่ไอ้โอมเป็นคนตอบคำถามแจ้ว ๆ โดยยังไม่ละสายตาจากรูปพี่แอนนี่บนหน้าจอผม
"ก็พี่แอนนี่อะดิ่ แอดเฟซบุ้คเชี่ยโน่มาไงมึง โคตรน่ารักเลย"
"เหรอ ๆ แล้วเล่นเฟซบุ้คในคาบเรียนมาสเซอร์ไม่ว่าเหรอ"
"ก็อย่าให้ธนามันรู้ดิ่วะ ไอ้ควาย!"
"แต่กูรู้แล้วนี่ครับ ไอ้นักเรียนฉลาด" ห้ะ!?
ผมกับไอ้โอมหันหลังไปพบใบหน้ามาสเซอร์ธนากำลังแสยะยิ้มอย่างโคตรน่าสยองในระยะประชิดตัวอยู่ "เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!"
"ปั่นจิ้งหรีดหน้าห้อง 30 ครั้ง ปฏิบัติ!"
ชิบหายแล้ววววววววววว
***
โอ๊ยยย ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้เชี่ยโอมตัวเดียวครับ แม่งกระโตกกระตากจนธนารู้ ผมลัพธ์เลยต้องมานั่งมึนอยู่แบบนี้
ผมนั่งเอนไปเอนมาบนโซฟาหน้าทีวีเพราะยังมึนไม่หายจากการโดนปั่นจิ้งหรีดในคาบสุดท้ายของวัน ก็ถึงมาสเซอร์จะบอกว่า 30 รอบ แต่เอาเข้าจริง ๆ คิดว่าคงปั่นไปเป็นร้อยอะครับ เพราะพอปั่นไม่พร้อมกันก็โดนสั่งให้ปั่นใหม่ แถมไอ้เชี่ยโอมไม่รู้เป็นห่าไร น้ำในหูแม่งไม่เท่ากันรึไง ปั่นแล้วเอียง ปั่นแล้วเอียง ลำบากผมนี่แหละต้องมายืนปั่นกับมันใหม่เป็นสิบ ๆ รอบ ไอ้เชี่ยเอ้ยยย วันนี้เล่นกูทุกอย่างเลยนะมึง!
ผมนั่งคิดอย่างหงุดหงิดขณะกดทีวีเปลี่ยนช่องไปมาระหว่างได้ยินเสียงอาป๊ากำลังล้างรถที่หน้าบ้าน และม๊าก็กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่เช่นกัน เฮ้ย... เลวไปมั้ยวะ มานั่งดูทีวีสบายใจคนเดียวเนี่ย
คิดได้ดังนั้นนั้นผมจึงค่อย ๆ ขยับตัวเองออกจากโซฟาอันแสนสุข บิดคอซ้ายทีขวาทีให้หายมึนพอเป็นพิธี ก่อนจะออกไปช่วยม๊ารดน้ำต้นไม้ซักหน่อย
"อ้าวโน่ หายปวดหัวแล้วเหรอ" อิอิ น่ารักไหมล่ะครับหม่าม๊าผม ผมยิ้มรับคำถามนั้นพลางดึงสายยางจากมือม๊ามาถือไว้เอง "นาน ๆ ทีได้กลับบ้านเร็ว โน่ช่วยม๊ารดน้ำต้นไม้ดีกว่า อิอิ"
"พูดจาดีแบบนี้ ลื้อจะขออะไรอีกล่ะ"
"โห่ อาป๊าอะ!!!" ไม่เคยจะมองลูกชายในแง่ดีเล้ยยยย แต่ว่านะ... ก็ชักอยากได้แมคบุ้คแอร์ตัวใหม่เหมือนกันง่ะ.. อ้อนอีกซักหน่อยดีกว่า อิอิ
"ม๊าาาาา"
"หวัดดีครับม๊า" อ้าววเฮ้ย แล้วใครวะมาเรียกม๊ากูว่าม๊าอีกคน ไม่ใช่เสียงกูนะเว้ย!
"อ้าวลูกปุณณ์ เข้ามาสิจ๊ะ หวัดดีจ้ะ" เหอออ! น้อย ๆ หน่อยม๊า บ้านนี้มีลูกชายสองคนตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมม๊าต้องไปรับไหว้มันซะมือซ้อนมือแบบนั้นด้วย!
เฮ้ออ กับม๊ากูก็ไม่เว้นนะมึง!
ไอ้ปุณณ์ยืนคุยหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ กับอาป๊าแล้วก็ม๊าผมอีกนิดหน่อย ก่อนจะเดินมาหาผมที่กำลังรดน้ำต้นโป๊ยเซียนอยู่
"มาไม" ผมตวัดเสียงถามมันแต่มันแค่ยิ้ม ๆ ตอบ
"คิดถึง"
"-วย! เพิ่งแยกกันตะกี้ มึงลืมอะไรล่ะ!"
"เครื่องคิดเลข ฮ่า ๆๆ" สันดานจริง ๆ ครับคนเรา ลืมของก็บอกว่าลืมของสิวะ มาพูดจาเลี่ยน ๆ อยู่ได้ เดี๋ยวม๊ากูผ่านมาได้ยินกันพอดี!
ผมโบกมือไล่มันให้ขึ้นไปเอาของบนห้องนอนเองตามสะดวก เพราะเมื่อตอนเย็นผมมึน ๆ เลยหลบกลับบ้านก่อนไม่ได้เข้าชมรม ไอ้พ่อพระปุณณ์เห็นอย่างนั้นเลยตามมาส่งด้วย แต่จำได้ว่ามันฝากของไว้ในถุงผมหลายอย่าง ก็คิดอยู่แล้วว่าแม่งต้องมีอะไรซักอย่างหลงอยู่
ไอ้ปุณณ์เดินเข้าบ้านไปอย่างว่าง่าย ช่วงหลัง ๆ นี้มันมาบ่อยจนแทบหลับตาเดินได้แล้วครับ ม๊าก็รักมันยังกะอะไร (เห็นหล่อ ๆ หน่อยเป็นไม่ได้) ส่วนอาป๊าก็ได้คู่หูตกปลาคนใหม่ แทนลูกชายแท้ ๆ ที่ตกยังไงก็เสียเหยื่อเปล่าอย่างผมเรียบร้อย
เห๊อะ หมั่นไส้!
"โน่!!! จะรดต้นนั้นอีกนานมั้ย น้ำท่วมแล้วนะ!"
ชิบหายแล้ววววววววววววววววววววว
***
และแล้วช่วงเย็นอันแสนวุ่นวายก็ผ่านไปครับ เหอ ๆๆๆ เป็นไรวะผมวันนี้ เรียนก็โดนมาสเซอร์จับได้ว่าเล่นเฟซบุ้คในคาบจนต้องออกไปปั่นจิ้งหรีด ช่วยม๊ารดน้ำต้นไม้ก็ดันทำน้ำท่วมต้นโป๊ยเซียนจนรากแทบเน่า (อาป๊าบ่นหูชาเลยครับ ลูกรักเค้า รักยิ่งกว่าผมอีกนะนั่น) แถมพอพยายามแก้ตัวด้วยการไปช่วยอาป๊าล้างรถก็เสือกกกกกกกกกกกปิดประตูไม่สนิทจนน้ำเปียกเบาะซะงั้น!!!!!!!! ดวงซวยจริงวุ้ยวันนี้ สงสัยที่ไอ้ปุณณ์เคยแช่งเอาไว้จะเฮี้ยนจริง เพราะมันเคยบอกผมเมื่อเดือนก่อนครับ ว่าถ้าผมไปตัดสกินเฮดรองหวีเบอร์ 0 ขัดใจมันมาอีก มันจะแช่งให้ซวยจนกว่าขนหัวผมจะงอกใหม่ แต่ก็นะ... ตัดทั้งทีจะตัดสั้น ๆ (แบบมัน ตัดมาแล้วยังไม่เห็นจะรู้ว่าตัด) แบบนั้นจะตัดทำไมอะ! ผมเลยเพิ่งไปไถสกินเฮดติดหนังหัวมาใหม่เมื่อวานซืนครับ เฟี้ยวไปเลย! คราวนี้โดนไอ้เลขาสภาคนเรื่องมากบ่นตั้งแต่เช้า (ที่เจอผม) ยันเย็น (อุตส่าห์มาส่งผมถึงหน้าบ้านเพื่อบ่นต่อโดยเฉพาะ) กันเลยทีเดียว โว่ยยย จะอะไรกับกูนักหนาวะ แถมคราวนี้มันขู่เพิ่มว่าถ้าครั้งหน้าผมยังไถโล้นมาอีกล่ะก็ มันจะโกนคิ้วให้ผมด้วย แล้วส่งเข้าวัดไปจำพรรษาเลย เออ ก็เป็นความคิดที่ดีนะ กูจะได้งดข้าวเย็นไง เผื่อจะผอม ๆ กับเขาบ้าง... งั้นคราวหน้าผมเอารองหวีเบอร์ 0 เหมือนเดิมดีกว่า อิอิ
อ้าวเฮ้ย บ่นอะไรยืดยาว (ตกลงผมกับปุณณ์ใครขี้บ่นกว่ากันครับ) สรุปว่าวันนี้โคตรซวย แต่ถึงจะเป็นยังงั้นก็ยังลักกี้อยู่บ้าง เพราะกับข้าวที่ม๊าทำมีแต่ของโปรดทั้งนั้นเลยครับ!
ผมฟาดยำปลากระป๋อง กุ้งผัดพริกไทดำ แพนงไก่ ไข่ทรงเครื่อง อย่างไม่ยั้งกระเพาะจนข้าวแทบหมดหม้อ ฮ้าาาา อิ่มโคตร รู้สึกยังกะกินเผื่อไปอีก 3 เดือน (ไม่จริงหรอก เดี๋ยวตื่นเช้ามาก็หิวใหม่) ผมเดินลูบพุงพลางไต่บันไดขึ้นห้องนอน โดยเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับ...
"เฮ้ย!!! มึงยังไม่กลับเหรอวะ!!!!!!!!!!?" เชี่ยปุณณ์กำลังนั่งเล่นคอมอยู่อย่างสบายอารมณ์!!
ไอ้ปุณณ์หันมาตามเสียงโวยวายของผม ซึ่งดังแข่งกับเสียงเพลง....ที่มันเปิดไว้ แล้วนั่น.. เปิดคอมกูโดยพละการไม่พอ ยังมายึดเครื่องกูไปตีดอทอีก สันดานจริง ๆ
ปุณณ์หันมาคลี่ยิ้มให้ผม ก่อนจะกลับไปสนใจเกมต่ออย่างเดิมโดยไม่ตอบอะไร อ้าว... แบบนี้ได้เสีย ตกลงมึงจะกลับไม่กลับ
ผมเดินไปท้าวแขนลงบนไหล่มันขณะมองมันเล่นเกมไปด้วย "จะกลับตอนไหน"
"ตอนเช้า" มันส่งเสียงกลับมาทั้งที่มือยังกดเม้าส์ยิก ๆ
ผมถอนหายใจให้ความหน้ามึนของมัน "ตอนเช้ากูยังไม่ตื่น" ก็พรุ่งนี้มันวันเสาร์นี่ครับ ตื่นก่อนบ่ายก็ไม่ใช่โน่แล้ว
ไอ้ปุณณ์ยังปล่อยพลังในเกมต่อ "งั้นบ่าย"
"บ่ายกูมีนัด" คราวนี้มันเลิกสนใจเกมทันที
"กับใคร"
"มึงช่วยถามว่ากูจะไปไหนก่อนได้ปะ" กวนตีนจริง ๆ จ้องจะจับผิดกูท่าเดียว -_- ผมยักคิ้วข้างนึงให้มัน ขณะที่มันขมวดคิ้วแน่นกลับมา "บอกมาทั้ง 2 อย่าง" เซ้าซี้ยิ่งกว่าอาป๊าอีกนะมึงเนี่ย -_-
"ไปซื้อหนังสือเตรียมสอบกับยูริ ที่ศูนย์หนังสือจุฬา"
"ไปด้วย" เมาดอทเอเหรอมึง -_-
"ไปทำห่าไร ได้โควต้าแล้วไม่ใช่ไง มึงอะ"
"ไปเดินเล่น นะ.. ไปด้วยนะ" อ้อนกูอีกนะ ทำตาปริบ ๆ ใส่กูอีกนะ เฮ้อ..... แบบนี้กูจะทำไงได้วะ
"เออ จะไปก็ไป" ผมจำนนต่อลูกอ้อนของมัน (ที่ช่วงหลัง ๆ มานี้มีเยอะเป็นพิเศษ สงสัยเริ่มจับจุดอ่อนผมได้แล้วว่าอ้อนทีไรก็ใจอ่อนทุกที เฮ้ออ) ไอ้ปุณณ์ได้รับคำอนุมัตินั้นก็ทุบโต๊ะคอมผมอย่างดีใจไปหนึ่งที (แล้วทำไมต้องทุบโต๊ะกูวะ!!!) ก่อนจะหันไปเล่นต่อ แต่............. เกม over แล้ว ฝ่ายตรงข้ามตีศิลาแตกไปแล้วระหว่างมันมัวแต่จู้จี้ผมอยู่ ฮ่า ๆๆ!!!
"ไอ้เวร มึงไม่เตือนกูเลยนะ"
"แล้วเรื่องไรกูต้องเตือนมึง" ผมยักคิ้วกวนตีนกลับ ก่อนมันจะปิดเกมแล้วหันมาจ้องผมเขม็ง "กวนตีนกูนะ บัญชีเก่ากูยังไม่ได้สะสางเลย"
"บัญชีไรวะ" ผมถามอย่างงง ๆ ว่าไปทำอะไรมันตอนไหน ไอ้ปุณณ์แค่นหัวเราะหึหึอย่างโคตรน่าสยอง ก่อนมันจะหันไปเปิด my computer ของผม แล้วคุ้ยไปลึกขึ้น ลึกขึ้น,,, ลึกขึ้นเรื่อย ๆ
ชิบหายสิแบบนั้น!!!!!!!!!
"โฟลเดอร์หนังโป๊ขนาดสี่กิ๊กกว่า... มึงกะจะดูให้ฟ้าเหลืองเลยใช่มะ" ไอ้สัด กูไม่ได้ดูวันเดียวหมด! ผมตบกะโหลกมันพลางกดปิดโฟลเดอร์ทันที ห่าเอ๊ยย กูว่ากูซ่อนไว้ลับแลยิ่งกว่าเสกเรือนมยุราแล้วนะ ยังเสือกหาของกูเจออีก!
แต่มึงไม่รู้หรอกว่าใน external harddisk กูก็มีเว็บไว้อีก 30 กิ๊กกว่า ๆ ฮ่า ๆๆๆๆ
"เชี่ย ทำยังกะมึงไม่มี" ผมบ่นใส่มันขณะจัดแจงปิดโฟลเดอร์ และตั้งให้ hidden เหมือนเดิมแล้ว ไอ้ปุณณ์แค่ยักไหล่ไม่ตอบผม ผมรู้ว่ามันก็มี! อย่าให้เจอบ้างนะมึง!
ตอนนี้หน้าจอคอมพิวเตอร์ผมเคลียร์หมดแล้ว เรากลับมานั่งมอง desktop สุดรกของผม ที่เต็มไปด้วยโฟลเดอร์โครงงาน รายงาน สรุปชีทงาน ตารางชมรม โปรแกรมทำเพลงต่าง ๆ ซึ่งยกโขยงกันมาวางเกะกะรูป wallpaper จากเรื่อง Inception ที่ผมเซทไว้หลายเดือนแล้ว
ไอ้ปุณณ์ยังคงเงียบอยู่ "เป็นไร" ผมถามมัน
มันส่ายหัวพลางลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปอีกทาง "อาบน้ำดีกว่า" แต่อย่าคิดว่าไม่รู้
ผมดึงแขนมันให้ลงมานั่งบนเก้าอี้หน้าคอมเหมือนเดิมทันที "เป็นรายย" ก็ดูหน้ามันดิ่ครับ บอกบุญไม่รับขนาดนี้ เป็นอะไรของมัน
ปุณณ์เงียบพักหนึ่ง ก่อนจะยอมมองหน้าผม
ริมฝีปากบางสีอมส้มขยับช้า "มึงยังชอบผู้หญิงอยู่เหรอ"
ทำเอาผมงงเป็นไก่ตาแตก "อะไรของเมิงงงง" พูดจาประหลาด
ไอ้ปุณณ์ขมวดคิ้วมองผมนิ่ง แต่ผมไม่รู้จะตอบยังไง เราทั้งคู่เงียบไปกว่าสิบนาทีก่อนไอ้ปุณณ์จะถอนหายใจยาวแล้วลุกจากเก้าอี้อีกครั้ง "ช่างเหอะ อาบน้ำดีกว่า"
"เฮ้ยยยย" เข้าใจอะไรผิดอีกวะเนี่ย! ผมดึงแขนมันไว้อีกครั้ง
"คุยกันให้รู้เรื่องก่อนดิ่" ผมบอกคนตรงหน้า ดวงตาคมคู่นั้นมองผมแป๊บนึง แล้วก็หลบตา
"..........." เงียบแบบนี้คงจะรู้เรื่องอยู่หรอกนะ
"ปุณณ์ กูนึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ..." ผมเริ่มเกริ่น แต่มันยังเงียบ แถมไม่ยอมมองผม เป็นอย่างนั้นจึงต้องลงมือพล่ามต่อ "กูชอบผู้หญิง เพราะกูเป็นผู้ชาย กูก็ต้องชอบผู้หญิงเป็นธรรมดา กูบอกมึงตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำว่ากูชอบผู้หญิง"
"..........."
"แต่มันไม่เกี่ยวกันเลยนี่หว่า กูชอบผู้หญิงกูก็แค่มอง แต่ที่กูเป็นแฟนมึงทุกวันนี้ก็ไม่ใช่เพราะมึงเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงซักหน่อย กูคบกับมึงก็เพราะมึงเป็นมึง ไม่เห็นรึไง มึงเป็นผู้ชายลูกกระเดือกใหญ่ นมก็แบน ขนจั๊กแร้ยังกะป่าแบบนี้ กูยังคบเลย คิดไรมากวะ" ผมว่าพลางกระตุกแขนมันพลาง เห็นไอ้คนฟังแอบอมยิ้มที่มุมปาก หึหึ ไอ้อ่อน มึงไม่เคยโกรธกูได้นานเกิน 10 นาทีหรอก กูรู้
ปุณณ์อมยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะเดินผ่านตัวผมไปนั่งหน้าคอมเหมือนเดิม "อืม... ใช่ ถึงมึงจะชอบผู้หญิง แต่มึงเป็นแฟนกู" มันพูดย้ำ ก่อนจะกดอะไรก๊อกแก๊ก ๆ ที่คีย์บอร์ด
"ไรของมึง" ผมเดินตามไปสมทบ เห็นไอ้เวรกำลังเข้าหน้า facebook ของผมอยู่ โอ๊ะโอ... พี่แอนนี่มาเขียน wall ว่าขอบคุณที่รับแอดด้วยแฮะ ทำเอาเสียวสันหลังวูบเหมือนกัน
"น้องโน่จำพี่แอนนี่ได้มั้ย ที่ค่ายเภสัชไง ขอบคุณที่รับแอดนะจ๊ะ แล้วมาเป็นรุ่นน้องพี่นะ.... หึหึ อย่างไอ้โน่เนี่ยนะจะเข้าเภสัช วัน ๆ เอาแต่เที่ยวกับเล่นเกม" ไอ้ปุณณ์ทำเป็นอ่านข้อความของพี่เค้าออกเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วแค่นหัวเราะหึ แต่เดี๋ยวนะ! ประโยคหลังสุดมึงหลอกด่ากูนี่หว่า!!!!
ผมกำลังจะอ้าปากด่ามันกลับไป (ว่ามึงนั่นแหละชอบชวนกูเที่ยว ส่วนเรื่องเล่นเกมนั่นกูลับสมองเว้ย!) แต่เพราะไอ้ปุณณ์กดไปหน้า edit profile ซะก่อนเลยต้องเงียบปาก
ทำอะไรของแม่งวะ...
"single ใช่มั้ย... เดี๋ยวมึงจะโดนนะไอ้นภัทร มึงน่ะแฟนกูมันต้องอันนี้" ไอ้ปุณณ์บ่นงึมงำ ๆ พลางทำท่าจะเปลี่ยน status ผมจาก single เป็น in relationship with........ เฮ้ยไอ้สัด! หยุดก่อน!!!!!!!
ผมคว้าเม้าไว้ทันที "มึงจะทำไร"
"ก็เปลี่ยน status มึงให้มันตรงกะความจริงหน่อยไง"
"เชี่ย หยุดเลย" ผมด่าพลางจับเม้าไว้มั่น ไม่ให้มันฉวยไปทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ได้
ปุณณ์จ้องผมเขม็ง "โน่....."
"ไม่ต้องทำเสียงดุกู อันนี้กูไม่ยอมเด็ด ๆ Facebook กุมีญาติด้วย เดี๋ยวซวยนะมึง!" แต่ไอ้ปุณณ์ไม่ฟัง มันคว้าเอาเม้าไปจากมือผมจนได้ "เฮ้ยยยยยยย" อย่านะมึง!!
ไอ้ปุณณ์เซท status ผมเป็น in relationship อย่างรวดเร็ว แต่ไม่ได้ระบุว่ากับใครไว้
หน้าหล่อ ๆ หันมายิ้มเผล่ให้ผม "แค่นี้ได้มะ"
เฮ้อ......... เอาจนได้นะมึงอะ ผมเกาหัวตัวเองอย่างจนปัญญา "เออ ก็ได้ กวนตีนนะมึง"
"ฮ่าฮ่าฮ่า" มันหัวเราะร่า (อารมณ์ดีเชียวนะ) ก่อนจะลุกมาหอมแก้มผมเบา ๆ แล้วลงไปนอนแผ่บนเตียง "หิวจัง..."
"อ้าว นี่มึงยังไม่ได้แดกเหรอ" จะสามทุ่มอยู่แล้วเนี่ยนะ!
"แดกไรล่ะ ก็นึกได้ว่าลืมเครื่องคิดเลขเลยมาบ้านมึงเนี่ย ยังไม่เข้าบ้านตัวเองเลย แถมมีคนใจร้ายกินไม่ชวนกูด้วยว่ะ" ความผิดกูเหรอเนี่ยตกลง
"ห่า... ก็นึกว่ากลับไปแล้ว กวนตีนจริง ๆ เดี๋ยวกูลงไปหาอะไรให้แล้วกัน" ผมว่าพลางส่ายหัวหน่ายก่อนจะหันหลังหมายเดินออกไปหาอะไรให้มันกิน แต่ไม่ไวกว่าเจ้าของแขนยาว ๆ ที่คว้าผมลงไปนอนกอดทั้งตัวเสียก่อน
"เฮ้ยยยยยยยย!" ตกใจหมด ไอ้ห่า!
ปุณณ์ดึงผมไปนอนกอดแน่น ปลายจมูกโด่งคลอเคลียบริเวณแก้มผมไม่ห่าง "ปล่อยดิ่ จะลงไปหาไรให้กินไง" ผมว่าพลางดิ้นขลุกขลักในแขนนั้น แต่ไม่รู้เป็นไร ไอ้ปุณณ์เวลาแบบนี้มักแรงควายเสมอ
"นี่ไงของกิน" มันว่าพลางหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ แล้วเอาปลายจมูกของมันมาชนกับปลายจมูกผม ผมจ้องเข้าไปในดวงตาคมคู่นั้นก่อนจะเป็นฝ่ายจูบมันเองเบา ๆ "กินกูไม่ได้สารอาหารหรอก มีแต่จะเสียแร่ธาตุ ปล่อยก่อน เดี๋ยวกูไปหาอะไรให้กินแล้วค่อยว่ากัน"
"น่ารักจัง แฟนใครเนี่ย" มันว่าก่อนจะหอมแก้มผมไปอีกฟอดใหญ่(มาก) แล้วค่อยปล่อยให้เป็นอิสระ ผมแอบยิ้มในใจ เพราะคิดว่าจะใส่สลอดในข้าวแม่งให้ท้องเสียทั้งคืนซะ จะได้หมดแรงซ่า หึหึหึ เสร็จกูแน่ไอ้ยอดชายนายปุณณ์
***
ผ่านไปหลายนาที ผมที่ง่วนกับการหาของกินให้ไอ้ปุณณ์นั้นเพิ่งรู้ว่าตัวเองตะกละชิบเป๋ง....
ก็จะไม่ให้ด่าตัวเองงี้ได้ไงอะครับ ในเมื่อผมเสือกฟาดกับข้าวเรียบหมด ไม่เหลือให้มันกินเลยซักอย่าง (ซวยแล้วไงกู) สุดท้ายจึงต้องขี่มอไซค์ออกไปซื้อข้าวขาหมูเจ้าอร่อยตรงปากซอยมาให้มันกิน เฮ้อ... เหนื่อยมั้ยเนี่ย ถ้ายังหาว่าไม่รักอีกพ่อจะกระทืบให้ไส้แตก ทุกวันนี้ทำเพื่อมึงขนาดไหนรู้มั่งรึเปล่า!
ผมคิดพลางเดินลากมอเตอร์ไซค์อย่างเหนื่อย ๆ มาเก็บในโรงรถ จัดแจงเข้าห้องครัวไปเอาลงจานให้มันแล้วถือไปประเคนให้ถึงห้อง เพื่อจะพบกับ...........
... ไอ้ปุณณ์ที่หลับปุ๋ย
อ้าววววววว หลับซะงั้นพี่น้อง! แล้วกูออกไปซื้อตั้งไกลทำไมเนี่ย!! ผมว่าจะด่ามันให้ตื่นขึ้นมากินซักหน่อย แต่เห็นจังหวะหายใจขึ้นลงอันแสนสบายของมันแล้วก็นึกสงสาร...
ปล่อยให้อดีตเลขาสภาฯคนดีได้พักบ้างคงดีกว่า.. ผมรู้ว่ามันน่ะเป็นพวกไฮเปอร์ อยู่เฉย ๆ ไม่ค่อยจะได้ ใครขอความช่วยเหลืออะไรเป็นต้องตอบรับตลอด วันนี้ก็คงไปซนมาอีกสิท่า
'I could be brown, I could be blue, I could be violet sky...'
เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องสีดำทั้งดังทั้งสั่นบนโต๊ะคอมพ์ผมจนน่ากลัวโต๊ะจะถลอก... นี่โทรศัพท์มึงจะสั่นเอาโล่ไปไหน ผมรีบหันไปคว้ามากดปิดเสียงไว้ ด้วยเพราะทั้งกลัวโต๊ะจะพัง และกลัวว่าจะรบกวนเจ้าของเครื่องจนสะดุ้งตื่น
เบอร์ไม่คุ้นแฮะ... รับให้แล้วกัน เผื่อจะมีธุระสำคัญ
"หวัดดีครับ"
'เฮ้ย! แก! เค้ารับแล้ว ๆๆๆๆ' เอ่อ... อะไรวะเนี่ย?
ผมขมวดคิ้วกับโทรศัพท์อย่างงง ๆ เพราะเสียงสาว ๆ จากปลายสายดูท่าจะมีมากกว่า 5 คน แถมยังเอะอะโวยวายกันยกใหญ่ ตามด้วยเสียงตึก ๆ กึก ๆ กุก ๆ เหมือนโทรศัพท์ถูกโยนไปโยนมาอีก
อะไรวะ....
ผมถือสายรอฟังอีกพักใหญ่ กว่าจะมีเสียงผู้หญิงพูดต่อ "เอ่อ... ป... ปุณณ์ ปะคะ"
"ปุณณ์หลับแล้วครับ ให้บอกว่าจากไหนครับ"
คราวนี้ปลายสายไม่ตอบผม แต่หันไปคุยกับบรรดาเพื่อน ๆ ข้างหลังแทน "เค้าหลับแล้วแก เห็นมั้ย ฉันบอกแล้วค่อยโทรพรุ่งนี้" ไปคุยกันที่อื่นได้มั้ยเนี่ย -_-
"ฮัลโหล..." ผมกรอกเสียงลงไปเรียกร้องความสนใจอีก ให้รู้ว่ากูยังอยู่ในสายนะ เกรงใจหน่อย -_- เด็กสาวพวกนั้นจึงได้คุยกับผมบ้าง "อ๋อค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ"
'ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด....'
-_- เออ เยี่ยม... ผมยืนฟังเสียงตัดสายแบบมึน ๆ ก่อนจะกดวางหูบ้าง เหอ ๆๆ อะไรวะ โทรศัพท์แบบนี้คืออะไรวะเนี่ย ที่แน่ ๆ เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เตือนผมให้นึกออกว่าจริง ๆ แล้วไอ้ปุณณ์มันเป็นหนุ่มฮอตตัวพ่อ หลังจากที่ลืมไปเกือบสนิท เพราะช่วงหลัง ๆ เห็นเอาแต่ทำตัวปัญญาอ่อนอยู่กับผม ไม่เหลือคราบเลขาสภาสุดเท่เหมือนสมัยยังไม่สนิทกันเลย
"แล้วมาทำเป็นด่ากู มึงนะ ไอ้ตัวดี เดี๋ยวโดนจัดหนัก!" ผมหันไปเคี้ยวฟันด่ามัน ก่อนจะล้มตัวลงนั่งหน้าคอมพ์ จัดการ log out หน้า facebook ตัวเอง แล้ว log in หน้า facebook ไอ้ปุณณ์ทันที
อื้อหือ ไม่ได้แวะมาดูนาน มันฮอตจริงเว้ยเห้ย!!!!
ผมกวาดตามอง wall ของมันที่มีแต่ผู้หญิงมากหน้าหลายตามาเขียนข้อความทักทายไว้เต็มไปหมด แน่ล่ะว่าไอ้ปุณณ์ไม่ได้ตอบ เพราะมันไม่ค่อยเล่นเฟซบุค (นอกจากเวลามีรูปน่าเกลียด ๆ หรือคลิปทุเรด ๆ ของใครนั่นแหละ มันถึงจะโผล่หัวไปถากถางที... เอ่อ ส่วนมากผู้เคราะห์ร้ายก็ผมนี่แหละครับ) เห็นแบบนี้แล้วอดคันไม้คันมือไม่ได้
ผมจัดการกด edit หน้า profile มัน ก่อนเสียงทุ้ม ๆ จะดังขึ้น
"โน่...." ตื่นมาทำไมตอนนี้วะ!
"มีไร" ผมขานกลับไปทั้งที่ใจยังจดใจจ่อกับสิ่งตรงหน้าอยู่ เสียงปุณณ์ดังขึ้นมาอีก
"โน่..."
"มีไรเล่า" อย่าเพิ่งกวนได้ไหมเนี่ย คนกำลังยุ่ง!
"มานี่หน่อย" แถมเสียงนั้นไม่เรียกเปล่า ยังจะฝืนสังขารยกแขนขึ้นมากวักเรียกผมอีก ผมเหลือบมองไอ้ตัวดีที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียงแต่ยังไม่หายซ่า
"เดี๋ยว"
"ไม่เอา... มาเร็ว กอดหน่อย ไม่กอดมึงนอนไม่หลับ" ไอ้ตอแหล แล้วที่มึงกรนคร่อก ๆๆ เมื่อกี้คืออะไร
ผมกด save ก่อนจะรีบ log out แล้วคลานขึ้นเตียง "แดกข้าวมั้ย กูเอามาแล้ว"
"พรุ่งนี้ละกัน ไม่ไหวละวันนี้" ปุณณ์ว่าพลางรวบตัวผมไปนอนก่าย แต่ถ้าคิดว่าขาเล็ก ๆ ของมันจะเบาล่ะก็ ผิดถนัด! "เชี่ยกูหนัก"
"เรื่องของมึง" มันว่าแค่นั้น ก่อนจะผ่อนลมหายใจลงกับต้นคอผม.... อ้าว หลับจริงวุ้ย! เฮ้ยยยย ไม่อาบน้ำรึไง!!!
เฮ้อ... ช่างแม่งละกัน ผมลูบหัวไอ้เลขาสภาเบา ๆ สองสามทีก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดไฟหัวเตียง คงเหลือแต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ยังสว่างโร่ในความมืดอยู่... อื่มม ลืมปิดแฮะ จะเดินไปปิดก็ไม่ได้แล้วด้วย เล่นโดนขาปลาหมึกล็อคไว้ซะขนาดนี้
ผมส่ายหัวมองไอ้ตัวดีที่หลับปุ๋ยอย่างหน่ายใจ ก่อนจะยอมจำนน ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ มัน
จะว่าไป.. เปิดคอมทิ้งไว้แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ตอนเช้าตื่นมาจะได้มีบางคนเซอร์ไพร์สกับ status ใหม่....
Engaged
คิดว่าหวงเป็นคนเดียวรึไงวะ!
NEVER END.
Postscript : หวัดดีค่า ^^ นาน ๆ เจอที หวังว่าคงยังมีคนแวะเวียนเข้ามาดูอยู่ ^^ (คนสองคนก็ชื่นนนนนนนใจละ ^^) ไม่ได้เขียนนาน (แต่อยู่ดี ๆ ก็คึกอยากจะเขียน) เลยอาจจะมีอะไรผิดพลาดไปบ้างโปรดอย่าลังเลที่จะให้คำแนะนำติชมตามสะดวกเลยค่า ^^ ถ้าว่าง ๆ อีกก็จะมาเขียนอีกนะ ส่วนเรื่องน้องเป้อน้องวินก็เขียนไปหลายตอนแล้วแหละ แต่เขียนไปเขียนมามันมึน ๆ กับ Timeline ใน LS นิดหน่อยเลยรื้อซ่อมอยู่ 55555555 (เหมือนโดนกับดักตัวเอง -*-) ดังนั้นรอก่อนนะจ๊ะ ส่วนออยฟี่... เฮ้ย มันมีต่อเหรอ ตกลง? (555555)
ส่วนสำหรับหนังสือรอบ 2 ก็คาดว่าคงไปถึงหน้าบ้านทุกคนภายในอาทิตย์หน้า ^^ ยังไงจะไล่ส่งอีเมลแจ้งโดยทั่วกันอีกทีนะจ๊ะ หรือรอติดตามหน้าเพจ Love Sick (เพจเก่า) ไว้ เราจะเข้าไปโพสเมื่อส่งอีเมลหาทุกคนแล้วจ้า ^^ (เผื่อมีคนไม่ได้เมลเนอะ ๆ)
โอ่ยย โพสต์สคริปต์ยาวกว่านิยายอีกมั้งเนี่ย ไมไหวเคลียร์ ไปดีกว่า cya next ค่า~~~ ^^///
สำหรับความเคลื่อนไหวต่าง ๆ ติดตามฟอโล่เห็ดได้ที่ @drytimes นะคะ ^^
ปล. ชอบซิงกูล่าอะ ตกลงนัทxซินนี่ real ปะ????????? 555555555555555555555555
เกือบลืม!!!!!!!!!! วันนี้ 4 ก.พ.
HAPPY BIRTHDAY นภัทร จ้า~~~~~~~~~~~!!!
ให้น้องปุณณ์ engaged เป็นของขวัญวันเกิดนะ ^^
ความคิดเห็น