คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4th CHAOS - !?
4th CHAOS - !?
"พี่ปุณณ์ นี่ใครน่ะ"
เพราะเสียงนี้ทำเอาผมต้องสะดุ้งเฮือกจนตัวลอยกันเลยทีเดียว ก็ทำไมผมจะจำไม่ได้ล่ะ ว่าไอ้เด็กผู้หญิงหน้าตาบ้องแบ๊ว แต่นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ ที่มายืนปั้นหน้างงอยู่ข้างหลังปุณณ์น่ะคือใคร
โผล่มาแล้วครับ น้องแป้งในตำนาน!
กูเริ่มส่งสัญญาณเรียกแบทแมนตอนนี้ได้เลยรึเปล่าวะเนี่ยยย
ผมตะลึงมองหน้าเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนี้อย่างกับเห็นผี (ให้เลือกดี ๆ ตอนนี้ผมเจอผียังรู้สึกดีซะกว่า) ในขณะที่ปุณณ์ดูจะควบคุมสถานการณ์ได้ดีกว่าที่คิด (รึเปล่าวะ) มันเพียงสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้น้องสาวที่น่ารักของมันทันที
เฮ้ เพื่อน...อย่าทำท่ากระดี๊กระด๊าแบบนั้น...กูกลัว...
"ไหนแป้งบอกจะนอนแล้วไงคะ" ผมขมวดคิ้วมองไอ้ท่าทางอ่อนโยนของปุณณ์ที่ทำกับน้องสาว ก็เป็นซะอย่างนี้แหละ เด็กคอนแวนต์ทั่วสารทิศถึงได้พากันหลงนักหลงหนา ผมคิดพลางเลิกคิ้วมองปุณณ์ที่ลูบหัวน้องวัยม.ต้นอย่างพี่ชายใจดี แล้วพลันรู้สึกสบายใจกับภาพที่ได้เห็นอย่างบอกไม่ถูก
"ก็นอนไม่หลับ ว่าจะลงมาดูว่าพ่อกลับยัง แต่เห็นพี่ปุณณ์ก่อน" เจ้าตัวจุ้นตอบพลางเหล่มองผมไปพลาง คงจะคุ้นหน้าผมละซี่เด็กน้อยย (ผมเจอเธอครั้งล่าสุดที่งานบอลครับ น้องแป้งแวะมาหาปุณณ์ที่อยู่ฝ่ายพัสดุ ส่วนผมทำหน้าที่ band เดินไปตามไอ้ปุณณ์ให้น้องแป้งเองกะมือ)
ผมฉีกยิ้มให้เธอจนเห็นฟันครบ 32 ซี่อย่างเป็นมิตร (เหงือกแทบแหก) เห็นไอ้ปุณณ์หันมาทางผมแล้วก็ยิ้มให้แบบที่ทำเอาเสียวตะเข็บชายแดนด้านหลังวูบบบ
"อ๋อ...พอดี เพื่อนนน แวะมาหาน่ะ" มันหันกลับไปพูดกับน้องแป้ง ว่าแต่ทำไมต้องเน้นคำว่า เพื่อนนน แปลก ๆ ด้วยวะ (มีการลากเสียงด้วย!)
"เพื่อนนน?" ยิ่งเห็นสายตาซน ๆ ของยัยเด็กนี่แล้วยิ่งไม่น่าไว้ใจทะแม่งว่ะ นี่ผมกำลังโดนไอ้สองศรีพี่น้องตัวแสบกลั่นแกล้งอะไรอยู่รึเปล่าครับเนี่ย!
"คืออันที่จริง..." ปุณณ์พูดพลางขยับตัวหันไปหาน้องแป้งมากขึ้น พร้อมกับเหลือบมองผมเป็นระยะ แต่ไม่ยักว่ามันจะสนใจสายตาสงสัยเสียเต็มประดาของผมที่ส่งไปเลย
"เห็นแป้งบอกว่าอยากเจอโน่ เลยขอร้องให้โน่มาหาหน่อยน่ะ" อะไรนะ!!! แน่จริงตอนพูดมึงอย่าลอบทำร้ายด้วยการเตะหน้าขากูดังป้าบบสิวะ สัดดดด! อูยยย ไอ้บ้า ฝากไว้ก่อนเหอะมึง!
"แป้งอยากเจอพี่โน่?"
"ก็แป้งบอก...อยากเห็นแฟนพี่ไม่ใช่เหรอ"
แล้วกูไปตกลงกับมึงตั้งแต่ตอนไหน!!!
ความจำกูเสื่อมหรือมึงโมเมวะสัด!
ผมเกือบจะโวยวายลุกขึ้นมาทุบหัวมันอยู่แล้ว ถ้ามันไม่ได้ คว้า มือผมไปจับไว้อย่าง อ่อนโยน เสียก่อน
เวรกรรมแล้วไหมล่ะ ชีวิต...
***
ในที่สุดผมก็โดนลากให้เข้ามาในบ้านภูมิพัฒน์จนได้ (นี่ผมก็ขัดขืนแล้วเหมือนกันครับ) จุ้นพอกันทั้งพี่ทั้งน้องนั่นละผมว่า เจ้าเด็กแป้งพอรู้ตัวว่าผมจะมาเป็นพี่สะใภ้ (กูจะบ้า!) ก็คะยั้นคะยอให้พี่พาแฟนเข้าไปกินน้ำในบ้าน (แล้วเอาออกมาให้ไม่ได้เหรอวะ) ข้างฝ่ายไอ้ปุณณ์ก็เสือกสนับสนุนเต็มที่อีก บอกคุยข้างนอกยุงกัด (พวกมึงปล่อยกูกลับบ้านง่ายกว่าเยอะ!)
แน่นอนว่าผมเถียงอะไรไม่ได้ซักคำ โบราณว่าน้ำท่วมปาก ผักบุ้งโหรงเหรงเป็นยังไง วันนี้ผมรู้ซึ้งแล้วครับ (เอ๊ะ...แว่ว ๆ เหมือนใครด่าผมว่าสุภาษิตนี้มันไม่มี) ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งแหมะอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นบ้านภูมิพัฒน์ โดยที่มีน้องแป้งนั่งอยู่บนโซฟาอีกตัวหนึ่ง และไอ้ปุณณ์ที่แทบจะยกเอาผมไปนั่งบนตัก...
"เบียดทำไม ร้อน!" ผมกระซิบด่ามันพอเป็นพิธี ไม่ให้น้องแป้งที่กำลังตั้งใจดูซีรีส์ฝรั่งอยู่ได้ยิน แต่ไอ้เวรนั่นกลับทำหน้าเหลอหลาใส่
"ร้อนเหรอ เร่งแอร์ไหม"
"ไม่ต้อง! เขยิบไปก็พอ!" เรื่องแค่นี้ทำไมคิดไม่ได้วะ
แต่คำตอบที่ผมได้รับกลับเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากคนที่นั่งเบียดผมอยู่ "ได้ไงล่ะ ให้มันเนียน ๆ หน่อยสิโน่" ฮึ้ย! เนียนห่าเนียนเหวอะไร! มึงบังคับขืนใจกูมาชัด ๆ !!!
"เนียนเชี่ยไร! เถิบไป!" เริ่มขึ้นคำหยาบแล้วครับ...ผมยังไม่ลดละความพยายามที่จะอยู่ห่าง ๆ ไอ้บ้านี่ง่าย ๆ ซึ่งงวดนี้ดูเหมือนมันจะยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดี
ผมถอนหายใจโฮกใหญ่ที่ปุณณ์ยอมกระเถิบออกไปนิดหน่อย (แต่ก็ยังนั่งติดกันอยู่ดี) ซึ่งแน่นอนว่าความโล่งใจไม่ได้อยู่กับตัวผมนานเลย เมื่อไอ้ปุณณ์มัน...พาดแขนมาโอบบ่าผมแทนซะนี่!
คิดได้นะมึง!!!
ผมเห็นชัดว่าน้องแป้งหันมามองเราสองคนด้วยนัยน์ตาที่เป็นประกายวูบไหวแปลก ๆ มันแลดูเป็นประกายอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก ทำเอาผมขนลุกพรึ่บพร้อมกันทั้งสองแขนโดยไม่ต้องโทรนัดกันให้เสียเวลา!
ดูทีวีต่อไปสิครับแป้ง!!!
"พี่โน่กลับยังไงคะวันนี้ ดึกแล้วนะ" น้องแป้งหันมายิงคำถามให้ผม แต่คำถามนี้มันแอบแฝงอะไรรึเปล่าวะ ไม่ ๆๆ ไม่ดีแน่ รีบปัดไปจะปลอดภัยกว่า ผมยกนาฬิกาข้อมือตัวเองมามองแล้วก็พบว่ามันดึกมากแล้วจริง ๆ ได้เวลาหนีจากขุมนรกชั้นที่ 18 นี่ซักที
"พี่ขับมอ'ไซค์มาครับ งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะ บายปุณณ์" ผมหันไปโบกมือให้ไอ้ตัวปัญหาคนโตที่ลุกขึ้นทำท่าจะเดินไปส่ง ในขณะที่ตัวปัญหาคนเล็กดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยผมให้ไปผุดไปเกิดง่าย ๆ
"ปล่อยพี่โน่กลับตอนนี้ได้ไงอะพี่ปุณณ์! ระหว่างทางเป็นอะไรไปใครจะรับผิดชอบ!" อ้าวเฮ้ยยย พี่เป็นผู้ชายอายุ 17 แล้วนะครับ พี่ดูแลตัวเองได้แล้วครับแป้ง!
"เอ่อ..."
"พี่โน่นอนนี่นะ ๆๆ นอนห้องพี่ปุณณ์ก็ได้ อย่ากลับเลยนะ มันอันตราย" ทีนี้จะเอายังไงกับลูกแมวน้อยที่มาเกาะแขนแจอยู่ข้างผมนี่ดีหว่า ถ้าเป็นไปได้...ผมอยากจะถีบแม่งให้กระเด็น
ริมฝีปากเล็ก ๆ นั่นยังจ้อไม่หยุด "พี่ปุณณ์จะบอกว่ามีแฟนอย่างเดียวแล้วให้หนูช่วยพูดกับพ่อเรื่องนั้นไม่ได้หรอกนะ ถ้าพี่ปุณณ์ไม่ดูแลพี่โน่ให้ดี หนูก็ไม่ช่วยพูดให้เหมือนกัน" ฉิบหายแล้ววว ไหงงั้นล่ะวะ! หน้าผมตอนนี้มีเครื่องหมายอัศเจรีย์ขนาด 500pt แปะป้าบอยู่กลางกบาลจนแทบหงายเก๋ง
"เอ่อโน่...นอนนี่เถอะว่ะ กลับตอนนี้มัน...หึหึ...อันตราย...หึหึหึ" ดูนั่น มันขำชัด ๆ ไอ้เชี่ยปุณณ์ มึงไม่ช่วยกูแล้วมึงยังจะ...โอ๊ยยย ผมควรเฟ้นคำไหนมาด่ามันก่อนดีวะเนี่ย!!!
"นอนยังไงล่ะ พรุ่งนี้มีเรียน ชุดนักเรียนไม่มี"
"ชุดพี่ปุณณ์ไงคะพี่โน่"
"ไม่ได้หรอกครับ รหัสนักเรียนมันไม่เหมือนกัน" เอาวะ ตอนนี้อยู่ที่ว่าใครจะเถียงชนะใครแล้ว
"ไม่เป็นไรหรอก วันดีคืนดีบราเดอร์ไม่เคยตรวจนี่ หรือถึงเขาสงสัย โน่บอกไปก็ได้ว่าบังเอิญมาค้างบ้านผม แล้วใช้ชุดของผม" ไม่ช่วยกูแล้วยังจะฝังกลบกูอีกนะปุณณ์! ไอ้เหี้ย กูซึ้ง!
กูซึ้งว่ะเพื่อน!!!
"..." ถึงตอนนี้ผมอึ้งรับประทาน ใบ้แดก เถียงต่อไม่ออกแล้วครับท่าน
"รีบขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะค่ะ ทั้งสองคนเลย แล้วเรื่องนั้นแป้งจะค่อย ๆ คุยกับพ่อให้นะพี่ปุณณ์" น้องแป้งพูดพลางดันหลังทั้งผมและปุณณ์ให้ออกจากอาณาเขตห้องนั่งเล่นไป เพื่อมุ่งสู่เรือนหอรอรัก(?) ตบท้ายประโยคด้วยคำที่ทำให้ปุณณ์ตาวาว แต่ผมนี่สิ ห่อเหี่ยวใจเป็นอย่างที่สุด
ทำไมต้องค่อย ๆ คุยด้วยวะครับ! แล้วผมจะต้องตกอยู่ในสภาพนี้อีกนานแค่ไหนเนี่ย!!!
"ไม่ต้องห่วง เรื่องเงินชมรมโน่ผมก็จะจัดการให้เหมือนกัน" เสียงปุณณ์กระซิบเบา ๆ ในขณะที่ผมเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
มันคุ้มกันแน่หรือเปล่าวะ ถามจริง!
TBC.
Postscript (Since 2008) : ตอนแรกนึกว่าวันนี้จะมาโพสไม่ได้ แต่มีเวลาอิ๊ดนึงแหะ เลยแวะมาแปะต่อค่า~ ขอโทษด้วยเนอะที่ตอน ๆ นึงมันสั้นจังเลย (ไม่รู้เป็นไรเหมือนกัน ชอบตัดจบสั้น ๆ ทุกที.. นิสัยไม่ดีอะ)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ ^o^ ดีใจจัง ดูท่าทางจะมีแต่คนชอบโน่เนอะ (คนเขียนเขียนเองยังคิดว่าไอ้นี่มันเพ้อเจ้อเลย..) ก็หวังว่าจะมีคนชอบปุณณ์มั่งล่ะ ^___^
ตอนนี้โน่ตกกระไดพลอยโจนไปซะแล้ว.. แถมยังต้องนอนค้างกับปุณณ์ด้วย (ต้องขอบคุณน้องแป้งนะเนี่ย อิอิ) เรื่องจะเป็นยังไงต่อไป โน่จะเสียเอกราชให้ปุณณ์หรือไม่ O[]O!?
โปรดติดตามตอนต่อไปค่า~ (ซักวันเสาร์ละกันเน๊อะ พุ่งนี้กะจะไปเที่ยววว)
ปล. ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ ใครอ่านแล้วคิดยังไงติหรือชมก็ยินดีรับฟังเช่นเคยนะคะ ^^ ถ้าชอบก็กดให้คะแนนด้วยล่ะ แบบว่าเห็นมีคนให้คะแนนแล้วชื่นใจ
ความคิดเห็น