คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2nd CHAOS - Don't you!?
2nd CHAOS - Don't you!?
"เฮ้ยโน่! ตกลงว่าไงวะ" เป็นไอ้โอมเหมือนเดิมที่เงยหน้าขึ้นมาถามผมคนแรก หลังจากที่ผมเดินปึงปังกลับมาในห้องชมรมได้ยังไม่ทันจะถึงครึ่งวิฯ
ผมไม่รู้จะตอบมันยังไงจริง ๆ ว่ะ แม่งโมโหก็โมโห ไอ้บ้าปุณณ์เล่นเชี่ยอะไรของมัน รู้จักกัน(แบบห่าง ๆ)มาก็ตั้งนาน ผมไม่เคยรู้ว่าแม่งมีรสนิยมแบบนั้นไปซะฉิบ
"กูไม่ใช่ตุ๊ด ไอ้สัตว์!!!"
คือคำที่ผมตะโกนใส่หน้ามันไปเมื่อ 5 นาทีที่แล้ว ก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึง ๆ ออกจากห้องสภานักเรียนแล้วตรงดิ่งมานี่ ไม่อยากเชื่อหูเลยว่าผมจะได้ยินคำพูดแบบนั้นออกจากปาก ปุณณ์ ภูมิพัฒน์ ไอ้คนเพียบพร้อมแทบทุกระเบียดนิ้ว ทั้งหน้าตา ชาติตระกูล ความประพฤติ ผลการเรียน อัธยาศัย แถมแฟนแม่งก็ยังสวยอีก
แฟนสวย?
เออใช่ มันมีแฟนแล้วนี่หว่า...เป็นถึงดาวโรงเรียนคอนแวนต์เชียวนะเฮ้ย!!!
แล้วผมกับมันก็รู้จักกันมาตั้งนาน (ถึงจะรู้จักกันแบบห่าง ๆ ก็เถอะ) เพราะปุณณ์เนี่ย เป็นเพื่อนของไอ้นันท์ ที่เป็นเพื่อนของไอ้รถเก๋ง ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องของผมอีกที งงไหมครับ? เอาเป็นว่าตามนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเจอหน้ามันก็ยิ้มให้บ้าง ถ้าฟลุคเจอตอนมันกำลังต่อแถวซื้อของอยู่ต้น ๆ แถว ก็ฝากมันซื้อบ้าง หรือเวลาผมขายบัตรคอนเสิร์ตชมรมผม ก็วิ่งเอาบัตรไปบังคับขายมันบ้าง
แต่ก็ไม่เคยเห็นมันจะมีท่าทีคิดอะไรแบบนั้นกับผมสักครั้ง
อันที่จริงถ้าจะถามว่าในโรงเรียนนี้ใครเป็นเกย์ (ซึ่งมันก็มีเยอะอยู่) ปุณณ์คงเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะนึกถึง...
ตกลงผมฟังอะไรผิดรึเปล่าวะ!?
***
อากาศรอบตัวผมตอนนี้เริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ คงเป็นเพราะย่างเข้าสู่ช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนที่เป็นต้นฤดูหนาว ทั้งที่เวลาแบบนี้ผมควรจะหมกตัวเล่นเกมอยู่ในบ้านให้หนำใจแท้ ๆ แต่บางอย่างกลับผลักให้ผมขับมอเตอร์ไซค์มาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าบ้านหลังใหญ่นี้
ผมเคยมาบ้านหลังนี้ครั้งหนึ่งเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนที่ลูกชายคนโตจัดงานวันเกิดครบรอบปีที่ 15 ทั้งที่ผมก็ไม่ได้สนิทกับเขาเท่าไหร่ แต่เป็นเพียงเพราะเราเรียนชั้นเดียวกัน และซอยบ้านเราก็อยู่ใกล้กัน เพื่อนของผมที่พอจะสนิทกับเจ้านี่บ้างจึงอ้อนวอนให้ออกมาเป็นเพื่อน
ไม่คิดแฮะว่าจะต้องกลับมาที่บ้านนี้อีกด้วยตัวเองคนเดียว แถมเหตุผลยังฟังดูไม่เข้าท่าอีกต่างหาก
ผมจอดมอเตอร์ไซค์ไว้หน้ารั้วบ้านหลังใหญ่ พลางเดินไปมาหน้าประตูอัลลอยนั้น แม้จะเห็นปุ่มกดออดตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า แต่ไอ้เรื่องจะให้กดลงไปนี่มันทำใจยาก...
แม่ง ทำไมต้องถ่อมาถึงนี่ด้วยวะเนี่ย! ไอ้เชี่ยปุณณ์ ถ้ามันไม่ยอมเปลี่ยนคำพูดละก็ แม่งจะซัดให้หน้าหงาย!
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะโวยวายกับตัวเองได้สะใจดี เงาตะคุ่ม ๆ ของผู้ชายร่างสูงโปร่งที่เดินวนไปเวียนมาตรงสนามหญ้าท่ามกลางความมืด กลับขโมยความสนใจของผมไปซะหมด
บ้านนี้มีผู้ชายหนุ่ม ๆ ก็มันคนเดียวนั่นแหละ!!!
"ปุณณ์! ปุณณ์!" ผมพยายามตะโกนเรียกชื่อเจ้าของเงานั้นอย่างยากเย็น ในเมื่อตะโกนดังมากก็ไม่ได้ (เกรงใจ) แต่ก็อยากเรียกให้เจ้าตัวมันได้ยินว่าผมอยู่นี่(โว้ยยย)
ดูเหมือนความพยายามอยู่พักใหญ่ของผมจะสัมฤทธิ์ผล! ไอ้หน้าหล่อนั่นหันมาทำท่าเลิ่กลั่ก (แน่ละ คงไม่คิดว่าผมจะถ่อมาถึงบ้านในเวลาแบบนี้) ก่อนจะพาตัวมันเองออกมานอกเงามืดของต้นไม้ เผยให้ผมเห็นว่ามันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ไปซะฉิบ
ขอโทษนะที่ถ่อมารบกวน
แต่ท่าทางเจ้านั่นไม่ได้คิดว่าผมรบกวนเท่าไหร่ นัยน์ตาของมันยังดูตกใจอยู่ ผมเห็นได้ว่าปุณณ์รีบวางสายโทรศัพท์แทบจะทันที
"เฮ้ย! มีไรเปล่าโน่" มันว่าพลางเปิดประตูเล็กออกมาคุยกับผม ในขณะที่ผมยังคิดไม่ตกว่าผมมีอะไร?
"เอ่อ..." จะตอบมันว่าไงดีวะครับเนี่ย! "คือเรา..." ไงต่อล่ะวะ! "เรา..."
"โน่มาเพราะเรื่องเมื่อเย็นรึเปล่า" บันไซ! ใช่เลย!!! ขอบคุณมากว่ะที่พูดแทน
"เออ นั่นแหละ" ผมตอบพลางยกนิ้วชี้หน้ามันทันที "คุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้ เมื่อตอนเย็นเราไปที่ห้องสภานักเรียนมา แล้วเจอปุณณ์อยู่ในนั้น เราถามปุณณ์ถึงเรื่องงบประมาณที่โดนตัดไปของชมรมเรา แล้วปุณณ์บอกว่าเป็นเพราะวันพิจงบฯ ไอ้ง่อยไม่ยอมเถียงพี่อั๋น ชมรมเราก็เลย..."
"ผมจำได้น่าโน่" มันพูดตัดบทผมเหมือนขี้เกียจฟัง แต่ก็เออน่ะ รู้แล้วว่าจำได้ แต่ขอเท้าความหน่อยได้ไหมล่ะ!
"เออ ขอบใจที่จำได้ งั้นปุณณ์ก็ต้องจำได้ด้วยว่าปุณณ์บอกจะช่วยชมรมเรา แต่แลกกับอะไร เราฟังไม่ถนัดว่ะ ตอนได้ยิน ฟังผิดเป็นปุณณ์บอกให้เราคบกับปุณณ์ เลยด่าแล้วออกไปก่อนนั่นแหละ โทษทีว่ะ สงสัยหูเราจะไม่ค่อยดี..."
"โน่ก็ฟังถูกแล้วนี่"
"ก็นั่นแหละ เลยจะมาถามว่าจริง ๆ แล้วปุณณ์พูดอะไร...หา??? อะไรนะ!" เมื่อกี้มันพูดตอบผมว่าอะไรนะ ผมฟังไม่ถนัด! แย่แล้ว กลับบ้านไปต้องแคะขี้หูว่ะ!
"ผมบอกว่าโน่ฟังถูกแล้ว โน่คบกับผมหน่อยนะ"
ไอ้ห่าปุณณ์ ตกลงมึงเป็นเกย์จริงเหรอวะ!
แล้วที่กูถ่อมาถึงบ้านมึงแบบนี้ มึงจะทำมิดีมิร้ายกูรึเปล่าเนี่ย!!!
ผมคิดพลางรู้สึกเสียวด้านหลังขึ้นมาตงิด ๆ แถมยังมั่นใจว่าตอนนี้หน้าซีดแล้วแน่นอน
ผมเหลือกตามองใบหน้าหล่อเหลานั้นที่คลี่ยิ้มให้ผมอย่างมีเลศนัย แน่นอนว่าผมไม่อยากรู้ว่ามันจะสื่ออะไร เพราะที่แน่ ๆ ตอนนี้ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า...ดีที่สุด!
"เฮ้ยโน่ ฟังให้จบก่อนสิวะ" แต่มันไม่ให้ผมกลับครับคุณผู้อ่าน! ทั้งที่ผมหันหลังเรียบร้อยทำท่าจะเหวี่ยงขาขึ้นมอเตอร์ไซค์อยู่แล้ว แต่มันดันคว้าแขนผมเอาไว้ได้!!!
แน่นอนว่าผมต้องรีบหันหน้ากลับไปทันที เพราะการปล่อยให้มันอยู่ด้านหลังผมนาน ๆ ทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก
ผมหลับตาปี๋ พลางโบกไม้โบกมือให้ว่อน สภาพตอนนี้ช่างอเนจอนาถ ดูไม่ได้แล้วจริง ๆ "กูไม่ใช่พวกแบบนั้น! มึงอย่ามาชอบกูเลย กูขอโทษ กูคบมึงไม่ได้จริง ๆ" ถึงกับยกมือไหว้กันละทีนี้ หรือจะให้ผมกราบเท้ามันก็ยังไหว ขอแค่ปล่อยผมกลับบ้านเถอะ วันนี้ผมไม่พร้อม T__T
"เฮ้ย ฟังให้จบสิโน่! ผมก็ไม่ใช่พวกแบบนั้นเหมือนกัน!" ปุณณ์เขย่าตัวผมจนต้องลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง...
อ้าว? ตกลงผมเข้าใจอะไรผิดอีกเนี่ย
"เข้ามาก่อน แล้วจะอธิบายให้ฟัง"
มันลากผมเข้าบ้าน!!! แล้วผมจะรอดไหม?!!
TBC.
Postscript (Since 2008) : ตกลงปุณณ์เป็นอะไรล่ะเนี่ย.... อิอิ
นึกว่าจะไม่มีคนเม้นซะแล้ว... แต่มีตั้ง 1 คนแน่ะ (ดีใจ) 55555+ ถ้ายังไงเปิดอ่านผ่านมาก็อย่าเพิ่งผ่านไป ทิ้งข้อความไว้ให้คนเขียนซักหน่อยจะเป็นพระคุณอย่างสูง(มาก ๆ) เลยนะคะ m(__ __)m
เจอกันตอนหน้าค่ะ!
ความคิดเห็น