คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 13th CHAOS - I can't see your eyes
13th CHAOS - I can't see your eyes
ผมโผล่มาโรงเรียนในวันจันทร์ด้วยใบหน้าอิดโรย...
ทั้งที่พยายามจะไม่คิดถึงเรื่องเมื่อวันเสาร์แล้ว แต่สมองดันทรยศ เพราะไม่ว่าผมจะกำลังทำอะไร นั่ง นอน ยืน ดูบอล เล่นเกม หรือแม้แต่แค่ก้าวเท้าไปในห้องนอนตัวเอง...
สิ่งที่ผมเห็นยังคงเป็นใบหน้าของปุณณ์ซึ่งเข้ามาใกล้ที่สุดวันนั้น ตรึงไว้ให้หยุดมองแววตาจริงจัง ทั้งที่เป็นคู่เดียวกับที่เคยมอบความอ่อนโยนให้ใครต่อใครแท้ ๆ แต่ผมกลับไม่สามารถละสายตาไปทางไหนได้
ความรู้สึกที่ว่าปุณณ์มีเรื่องราวมากมายอยากจะบอกผ่านดวงตาคู่นั้น ยังคงฝังแน่นไม่ไปไหน
ในขณะที่ผมสับสนมากกว่าจะปล่อยเรื่องทั้งหมดให้ดำเนินต่อไป
หลังจากที่ผมผลักปุณณ์ออกและหนีไปหายาให้มันกิน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมแทบสั่นไปหมดทั่วทั้งตัว ในเมื่อสิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่เป็นความรู้สึกใหม่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไม่ว่ากับใครผมก็ไม่เคยเป็น กับไอ้โอมที่เป็นเพื่อนสนิท โดนเนื้อโดนตัวกันขนาดไหนก็ไม่เคยเป็น หรือแม้กระทั่งกับยูริที่มักจะมาคลอเคลียอยู่เสมอ ก็ยังไม่เคยทำให้ผมรู้สึกแบบนี้มาก่อน
มันเป็นความรู้สึกที่น่าประหลาด เพราะผมเองทั้งเคลิบเคลิ้มและหวาดกลัวในช่วงเวลาเดียวกัน
ทั้งที่เต็มไปด้วยความอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ แต่กลับมีบางอย่างตะโกนบอกผมว่าไม่ได้
อันที่จริงแล้วผมไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้าใกล้ผมขนาดนี้เลยต่างหาก
หลังจากนั้น สิ่งที่เหลือระหว่างผมกับปุณณ์มีเพียงความเงียบ ราวกับว่าเราทั้งคู่ต่างจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง ปุณณ์ก็ดูเหมือนมีเรื่องให้ทบทวนหลายอย่าง ขณะที่ผมสับสนเกินกว่าจะอยากชวนคุยอะไร
หนึ่งวันผ่านไปโดยที่เราแค่เพียงถามคำตอบคำ จนกระทั่งตอนเย็นอาการของปุณณ์หายดีแน่แล้วผมจึงขับรถมอเตอร์ไซค์ไปส่งให้ที่บ้าน
จนตอนนี้เราทั้งคู่ก็ยังไม่ได้เจอหรือคุยอะไรกันอีก...น่าแปลกที่ผมรู้สึกโหวง ๆ ในอกเวลาไม่มีมันอยู่ข้าง ๆ ทั้งที่เป็นเวลาแค่ 4 วันเท่านั้น ที่เรื่องราวทั้งหมดระหว่างผมกับปุณณ์ได้เกิดขึ้น
มันเป็น 4 วันที่ยาวนานจนผมยังไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่า เราช่วยกันสร้างเรื่องทั้งหมด จนเปลี่ยนจากคนเคยเห็นหน้าให้กลายเป็นเพื่อนสนิทได้อย่างหมดหัวใจ จริงอยู่ว่าผู้ชายเราสนิทกันง่าย เฮไหนเฮนั่นไม่มีเกี่ยง แต่ไม่เคยมีใครทำให้ผมสนิทใจได้มากและเร็วเท่ากับปุณณ์มาก่อน
มากจนถึงกระทั่ง...
"เฮ้ย! มานั่งเหม่อเชี่ยไรแต่เช้าวะ!" เสียงไอ้เชี่ยโอมดังในระยะประชิด แม่งโคตรจะขัดบรรยากาศแห่งความคิดของผม ไอ้บ้านี่มันน่ารำคาญจริง ๆ พับผ่า
ผมพยายามทำเป็นไม่สนใจมัน แกล้งฟุบหน้าลงกับโต๊ะหมายจะเนียนหลับ แต่มันเสือกรู้ทันแล้วคว้าคอผมให้เงยหัวตั้งขึ้นตามเดิมเสียก่อน "อย่าเพิ่งนอน! เมื่อวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ มึงไปไหนมาสามวัน"
ยิงคำถามเป็นชุด แถมเป็นคำถามแจ็กพอตเงินล้านทั้งนั้น จะให้ตอบยังไงล่ะครับ!
"ท...ทำไมล่ะ"
"แฟนมึงตามหามึงให้วุ่น เสือกปิดโทรศัพท์ทั้งสามวันเลยนะ" ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกฟังเสียงไม่ถนัด เพราะน้ำเล่นท่วมปากมาเจียนมิดรูหู คงเป็นเพราะวันศุกร์กับเสาร์ผมตั้งใจปิดโทรศัพท์ เนื่องจากไม่อยากให้มีใครรบกวนปุณณ์ (เดี๋ยวจะป่วยหนักกว่าเดิมขึ้นไปอีก ผมละขี้เกียจเข้าครัวบ่อย ๆ) แต่สำหรับวันอาทิตย์ที่ผมปิดโทรศัพท์นั่น...
ผมตอบไม่ถูกจริง ๆ
ท่าทางไอ้โอมจะรู้ดีว่าต่อให้เค้นจนน้ำลายแห้งยังไงก็คงไม่ได้คำตอบแน่ มันถึงได้ถอนหายใจยาวขนาดนั้น "ถามจริง มึงกับไอ้ปุณณ์มีอะไรกันรึเปล่าวะ"
"เฮ้ย!!!" ไอ้สัด! เจอแบบนี้ใครไม่ร้องไม่รู้แต่ผมร้อง!!! ดังเสียจนเพื่อนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียว เดือดร้อนไอ้โอมต้องคว้าผมไปอุดปาก แต่มือแม่งเสือกเค็มฉิบหาย "ไอ้บ้า! เสียงดังหาเหล่าก๋งมึงเหรอ!" เหล่าก๋งกูเฝ้าเง็กเซียน!
ผมดิ้นฟึดฟัดอยู่สองสามทีมันก็ปล่อย แล้วเริ่มพูดกับผมต่อ "กูหมายถึงว่า มึงมีเรื่องอะไรกับมันรึเปล่า สามวันที่ติดต่อมึงไม่ได้ แฟนไอ้ปุณณ์ก็ติดต่อปุณณ์ไม่ได้เหมือนกัน"
"..."
โอมกับผมเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี ทำไมจะไม่รู้ว่าเวลาผมเงียบหมายความว่ายังไง
"เออ ไม่อยากบอกก็ตามใจ ทำอะไรคิดดี ๆ หน่อยแล้วกัน อะนี่ เลคเชอร์มึงเมื่อวันศุกร์ กูกับไอ้เก่งช่วยกันจดให้" มันว่าเสียงเรียบพลางยื่นสมุดปกบางให้ผม ผมรู้ว่าโอมไม่ได้พูดในแง่ที่รู้อะไรลึกซึ้งมากนักหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่มีความกล้าพอจะสบตาอยู่ดี
"ขอบใจว่ะ" หลังจากที่รับสมุดเล่มนั้นมา ผมรู้สึกว่าไอ้โอมกำลังตบไหล่สองสามทีราวกับอยากให้กำลังใจ
เพื่อนมึงสบายดีน่ะ ไม่เป็นไรหรอก
***
หนึ่งวันของผมยังคงเป็นหนึ่งวันที่ไร้สาระเหมือนเดิม จริง ๆ แล้วพูดให้ถูกก็คือชีวิตผมไม่เคยมีสาระนั่นแหละ นี่ขนาดอยู่ ม.5 แล้วนะเนี่ย คุณว่าผมจะเอนท์ติดปะวะ
แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นผมก็ไม่ได้จริงจังเท่าไหร่ เหอ ๆ อย่างน้อยถ้าผมซีเรียสคงไม่โดดเรียนคาบบ่ายมานอนกระดิกเท้าหลังตึก สบายกายอยู่กับไอ้โอมแบบนี้ ว่าแต่ทำไมชีวิตผมต้องมีไอ้ห่านี่ติดตูดเป็นแมงกุดจี่ดูดขี้ควายตลอดเวลาด้วยวะ
ผมคิดพลางเหลือบมองแมงกุดจี่ที่นอนเอาซองไอพอดมาปิดตาไปงึมงัมฟังเพลงไป จริง ๆ แล้วผมก็บ่นไปงั้นแหละ ไม่มีมันแล้วจะรู้สึก ว่าแต่สนามหญ้าตรงนี้มันเย็นสบายดีจริง ๆ สงสัยฮวงจุ้ยตึกเรียนคงบังแดดไว้มิดพอดิบพอดี จึงกลายเป็นอานิสงส์ให้ผมกลิ้งเล่นไปมาได้สบายใจ "ฮ้าว...ขี้เกียจว่ะ นอนถึงเลิกเรียนเลยดีมะ"
"เออดี กูชอบ" ไอ้ห่า ไม่เคยจะฉุดผมไปในทางที่ดีหรอก
"จัดไป" ผมก็ไม่เคยชวนมันไปในทางที่ดีเหมือนกันแหละ ฮา...
เราทั้งคู่ต่างนอนเงียบ ๆ กันอยู่หลังตึกอำนวยการ ซึ่งจริง ๆ แล้ว แค่บราเดอร์นึกคึกเปิดหน้าต่างออกมาก็คงเห็นพวกผมนอนอยู่ ซวยบรรลัย (เป็นแบบนั้นมีหวังป๊าได้บ่นหูชาอีกแหง) แต่ช่างมันเหอะ ต่อให้ไปหลับในห้องเรียนก็โดนด่า ค่าเท่ากันอยู่ดี
ผมทอดสายตามองไปไกลถึงท้องฟ้าสีสวยที่มีเมฆขาวลอยขนัด ย้ายสลับที่ไปมาจนกลายเป็นโรงละครย่อม ๆ แล้วแต่ผมจะจินตนาการ ผมเห็นก้อนเมฆรวมตัวกันบ้าง กระจายตัวบ้าง แยกเป็นช่องโหว่บ้าง แต่ก็ยังไม่ปรากฏนกบินผ่านสักตัว คงเป็นเพราะอากาศร้อนระอุจนไม่น่าขยับตัวไปไหนนี่ละมั้ง ทุกอย่างจึงรวมใจกันนิ่งสนิท ไม่มีแม้แต่ลมจะผลักใบไม้สักใบให้ร่วงลงมา
ผมเองตอนนี้ก็ไม่อยากจะขยับตัวไปไหนเหมือนกัน เมื่อคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเจอมาตลอดครึ่งวัน
ไอ้ปุณณ์เป็นบ้าอะไรของมัน ผมรู้สึกตงิดใจตั้งแต่เมื่อวันเสาร์แล้วที่มันเงียบไป แต่ก็คิดตลอดว่าเปิดเรียนวันจันทร์มาคงจะไม่มีอะไร จนได้รู้ว่าผมคิดผิดถนัด
เพราะพอถึงวันนี้ ผมจึงเห็นว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งเอาเข้าจริง ๆ ผมก็จำไม่ได้หรอกว่าเมื่อก่อนเวลาผมเจอกับไอ้ปุณณ์มันเคยเป็นแบบไหน (จำได้ราง ๆ ว่าอย่างน้อยก็ยิ้มให้ มีทักทายบ้างพอเป็นพิธี หรือไม่ก็วานให้ช่วยทำอะไรสักอย่างให้หน่อย) แถมไอ้ในวงเล็บที่เห็นอยู่คือเรื่องเมื่อก่อน 4 วันที่แล้วนะ แต่ทำไมพอหลังจาก 4 วันนั้นจนถึงวันนี้ ทั้งที่คิดว่าเราสนิทกันมากขึ้นแล้วแท้ ๆ กลับกลายเป็นว่าแย่ลงทุกอย่าง
ตอนเช้าผมมาโรงเรียนแบบงัวเงีย ๆ (สายอีกต่างหาก) เป็นเรื่องปกติที่จะต้องเจอปุณณ์แทบทุกครั้ง เพราะหมอนั่นทำงานให้สภานักเรียน ก่อนเข้าเรียนจึงมักวนไปเวียนมาอยู่แถวตึกอำนวยการหน้าประตูรั้วให้ผมได้เห็นหน้าประจำ
ผมเคยโบกมือให้มันเป็นกำลังใจเวลาทำงานก็บ่อย ถึงแม้ว่าวันนี้จะลังเลเล็กน้อยว่าควรโบกดีหรือไม่ แต่ผมก็พยายามทำให้ทุกอย่างปกติ
แต่ไอ้บ้าตัวที่มันเมินผมไปซะฉิบ ไม่แอบยิ้มแล้วโบกมือตอบเหมือนทุกทีนี่หมายความว่ายังไง!
ยอมรับว่าผมโคตรจะหงุดหงิด แต่ก็พยายามไม่ทำตัวคิดเล็กคิดน้อยแบบพวกผู้หญิง โดยการปลอบใจตัวเองว่ามันคงไม่ทันเห็น ทั้งที่ในใจรู้ดีว่าเราสบตากันก่อนมันจะหันหน้าหนี แต่ผมก็บอกตัวเองอยู่เสมอว่าไม่มีเหตุผลอะไรจะทำให้ปุณณ์กลายเป็นแบบนั้น
จนถึงคาบสาม ได้เวลาที่ผมต้องเปลี่ยนห้องเรียนจากห้องประจำไปแลปภาษา อันที่จริงแล้วไม่บ่อยนักหรอกที่เราจะบังเอิญเจอกันระหว่างทางบนตึกอย่างนี้ และก็ไม่ใช่เรื่องแปลกกว่าปกติอะไร หากเราจะทำเนียน ๆ เดินผ่านโดยไม่ยอมทักกัน (ก็เมื่อก่อนผมกับมันไม่สนิทกันนี่) เพียงแค่วันนี้ผมรู้สึกแปลก ๆ
ปุณณ์มันเป็นคนอัธยาศัยดี ใคร ๆ ก็รู้จักมันทั้งนั้น (ไอ้การรู้จักหมอนี่แบบห่าง ๆ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกครับ เรียนจบไปถ้ามันได้เป็นส.ส.ผมคงไม่มีวันแปลกใจ) ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมเห็นมันเดินยิ้มกว้างหัวเราะร่ากับเพื่อนมาแต่ไกล แถมยังโบกมือทักทายเพื่อนห้องผมตั้งหลายคนอีกต่างหาก ยิ่งกับไอ้รถเก๋งงี้ ตบหัวกันตุ้บตั้บเสียงดังสนั่น
กระทั่งมาถึงผม...คุณลองคิดภาพเด็กผู้ชายอารมณ์ดีคนหนึ่งที่เดินยิ้มมาตลอดทาง จนมาถึงตัวผม...
ผมเป็นตัวอะไรวะ ทำไมเจอหน้าต้องทำเป็นนิ่งด้วย ถ้าลองเป็นเมื่อก่อนผมคงช่างแม่งแล้วด่ามันลับหลังว่าไอ้ขี้แอ็คไปแล้ว แต่วันนี้ไม่ใช่
ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมหันไปคว้าแขนมันไว้โดยที่ตัวเองก็ยังคาดไม่ถึง เช่นเดียวกับไอ้ปุณณ์ที่ทำท่าตกใจมากอยู่ ระหว่างผมพยายามข่มความรู้สึกไม่ดีทั้งหมดแล้วพูดออกไปว่า
"หวัดดี!"
สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ...เจ้าของแขนข้างนั้นมีปฏิกิริยาขืนตัวเองออก พร้อม ๆ กับดวงตาคู่ที่มักจะมองมาอย่างอ่อนโยน กลายเป็นผลุบลงต่ำ
"หวัดดี..."
นั่นคือเสียงเดียวของปุณณ์ที่ผมได้ยินในวันนี้
หลังจากนั้นผมก็เจอมันบ้างอีกประปรายระหว่างพักกลางวัน แต่พอจะรู้แล้วล่ะว่าอีกฝ่ายไม่อยากเจอผมสักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงถึงเวลาของผมบ้างที่ต้องเป็นฝ่ายหลบหน้ามัน
ผมไม่อยากให้มันเจอผม เพราะหากปุณณ์ตั้งใจจะหลบผมอีก...
ผมคงทนยิ้มอยู่แบบนี้ไม่ไหว
เสียงถอนหายใจยาวของตัวผมเองดังขึ้น เมื่อต้องวนคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา โชคยังดีที่ตอนนี้ยังมีลมเย็นพัดผ่านหลังตึกมาบ้าง พลอยทุเลาความเครียดที่ผมมีลงไปได้นิดหน่อย
ปุณณ์มันเป็นอะไรวะ ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงกลายเป็นแบบนี้
ถ้ามันจะอาย คนที่ควรอายยิ่งกว่าน่าจะเป็นผม แล้วถ้าผมเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาแล้ว แต่มันยังวิ่งหนีอย่างนี้ละก็
...ไม่อยากคิดต่อแล้วแฮะ
ผมหลับตาลงและปล่อยให้สายลมระใบหน้าไปเรื่อย อย่างน้อยก็รู้สึกเหมือนยังมีธรรมชาติช่วยปลอบใจอยู่บ้าง ผมรักอากาศเย็นที่วิ่งผ่านปลายจมูกผม เพราะมันให้ความรู้สึกเดียวกับที่เคยได้รับเมื่อวันก่อน
อ่อนละมุนเหมือนกับลมหายใจของปุณณ์ที่ยังคงค้างอยู่บนปลายจมูก
ผมรู้สึกว่าตัวเองคลี่รอยยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อนึกถึงช่วงเวลา 4 วันที่ผ่านมา แม้ตอนนี้จะไม่สามารถกลับไปเป็นเช่นนั้นได้อีกแล้ว แต่แค่ได้ย้อนกลับไปคิดถึงก็เป็นสุขใจ
สายลมเอื่อยอ่อยยังคงวนเวียนตามตัวผมไม่ห่างไปไหน แม้จะทำให้รู้สึกเย็นขึ้นมาบ้าง แต่ความสบายมีมากกว่าจนขี้เกียจกระดิกตัวไปทำอะไร
ซ่า!
ไอ้เชี่ย!!! คนนะไม่ใช่คอห่าน ราดน้ำมาได้ไม่ดูตาม้าตาเรือ!
ผมสะดุ้งตื่นเพราะความเย็นเฉียบของน้ำเช่นเดียวกับไอ้โอมที่กระโดดหนีไปไกลลิบโลก (สงสัยมันกลัวน้ำกระเด็นใส่ไอพอด) แม่งรักเพื่อนจริง ๆ...สรุปว่าใครบังอาจทำลายคาบบ่ายอันแสนสบายของผมวะเนี่ย! อย่าให้รู้นะ ถ้าไม่ใช่บราเดอร์ไม่เอาไว้แน่
ผมคิดบ่นในใจเป็นชุดพลางขุดสารรูปอันเปียกปอนของตัวเองหันกลับไปตาขวางมองต้นเหตุที่ยังคงถือถังน้ำคาไว้ในมืออยู่ นั่นทำให้ผมพบว่าคนที่ถือถังน้ำหลังหน้าต่างไม่ใช่บราเดอร์ แต่เป็น...
"โน่..."
"ปุณณ์...?"
TBC.
Postscript (Since 2008) : มาแล้วเน้อออ มาเขียนแบบดี ๆ แล้ว (555) วันนี้แบบว่าออกไปพรีเซ้นสัมมนา (รอบแรก) มา เหนื่อยมากมาย กลับบ้านมาปุ๊บโดดหาน้องปุณณ์น้องโน่ปั๊บ เพราะไม่อยากให้คนอ่านคอยนาน.. ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ตอบช้าแล้วน้องปุณณ์ยังเย็นชาอีก Y___Y *เขกหัวมัน*
ว่าแต่หลบหน้าเค้าทั้งวันแล้วยังอุตส่าห์ไปราดน้ำใส่เค้าอีกนะ... ไอ้น้องปุณณณณณ์
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นเลยนะคะ ^^ อ่าน ๆ ไปชักเริ่มสับสนว่าตกลงเรื่องนี้ใครจะกดใครดี ฮ่า ๆๆ (คนเขียนเองยังงงเอง) เดี๋ยวจะให้มันจับไม้สั้นไม้ยาวเอาดูซักที
อะไม่ไร้สาระมาก ตอบคอมเม้นโลดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
ถึงคุณ n-a-na
เห็ดไม่ได้ทำค่ะ ไอ้น้องโน่มันทำเอง T____T อยากจะถีบมันเหมือนกัน
รักคนอ่านเหมือนกันค่า~ ^___^
ถึงคุณ มะนาวเซี้ยว เปรี้ยว ซ่าส์ ไม่ได้ล็อคอิน
ยังมีคอมเม้นคิดถึงน้องแป้งอยู่ (ฮา...) น้องแป้งไปไหนเนี๊ยยยย
เรื่อง NC ขอให้ปูเสื่อรอกันต่อไป อนุญาตให้ทาซอฟท์เฟลได้ รอนาน ๆ ยุงอาจจะกัด (เอิ๊กกก)
ดูเป็นนิยายที่ไม่ยอมเชื่อฟังคนอ่านเลยเนอะ 555+
อย่าลืมเอาเรื่องพี่ชายมาเผาต่อล่ะ! รอวันที่ไม่อยู่บ้านนั่นแหละดี 555+
ถึงคุณ _ChompU JaE~JeE _
เห็ดก็เสียใจเหมือนกัน T_______________T แง ๆๆๆ
ปล. เมะน้อยนี่มีของดีอยู่ใกล้ตัวไม่เห็นค่าจริง ๆ อิอิ (ยังยุไม่เลิก)
ปปล. ใจร้ายยย คู่ใหม่ไม่เล่าแล้วเหรอ Y___Y
ถึงคุณ amado
หื่นค่ะ! (55555555+)
เดี๊ยววคอยดูว่าตกลงใครจะหื่นกว่าใคร (ฮา..)
น้องแป้งเจริญแน่นอนค่ะ (เอิ๊ก)
ถึงคุณ เนโกะเหมียวเหมียว
มันบอกว่าอยากเล่นตัวบ้างไรบ้างค่ะ 555+
ถึงคุณ barbiezDollz*
กรี๊ดดดดดด มีคนชมคนแต่งน่ารักด้วย ___ (ขอแบ่งคะแนนเสียงจากโน่ ปุณณ์ และน้องแป้งมั่ง หึหึ)
ถึงคุณ แป้งน้องปุณณ์ (อิอิ อิอิ)
ไม่ฆ่าค่า~~~~~ กัวติดคุก
น้องปุณณ์กับน้องโน่พอจะสู้หนุ่มเกาหลีได้มะ หุหุ
ถึงคุณ LaTte
หยอกกันแรงกว่านี้คงจะต่อยกันแล้วอะค่ะ 555+
ค่า เรียนไม่พลาด นิยายไม่ขาด สู้ ๆๆๆ (บอกตัวเอง Y__Y)
ถึงคุณ เด็กกางเกงน้ำเงิน
คู่นี้กับคู่ไหนค๊า... มีลับลมคมในอีกแล๊วววว อิอิ
ถึงคุณ JuN_ลูก – YunjaE
เอ๊.......... แผนของปุณณ์อ๊ะป่าวนะ? *หันไปถามน้องปุณณ์*
น้องปุณณ์ไม่ยอมบอกอะ
ถึงคุณ +_*MooN_LighT*_+
นอกจากไม่จับโน่กดแล้วยัง.....
อนุญาตให้โดดถีบน้องปุณณ์ได้คนละหลาย ๆ ทีค่ะ! (ทำไมทำงี้กับผมอะ!!!!!! --- เสียงน้องปุณณ์โวย อย่าไปฟัง หึหึ)
ถึงคุณ *iKim
หมายความแบบนี้อะค่ะ Y_Y
ถึงคุณ Ciin
เห็ดเป็นคนสะกิดเองแหละค่ะ
แบบว่าหวงน้องโน่ อิอิอิ
ถึงคุณ ท่านโบว์
ช่วงนี้สกากำลังมาแรง ขอเพิ่มให้อีกซักจังหวะ
แต่ตอนนี้คงไม่มีให้เต้นแล้วมั้ง Y_Y
ถึงคุณ jaeho123
ปุณณ์มันดีแตกมาสองตอนแล้วค่ะ ฆ่ามัน
ถึงคุณ ของขวัญ
อุ่ย... น่ากลัว ๆๆ เก็บหัวใจไว้ก่อน จะได้มีชีวิตอยู่เพื่ออ่านตอนต่อไป 55+
ถึงคุณ Vermouth
ค่ะ มันรุกแล้วมันถอยเลยค่ะ... ไม่รู้จะด่ายังไงดีเหมือนกัน
ถึงคุณ PP_PaNdA
มีการสอนท่าน้องปุณณ์ด้วย (ฮา..)
ไว้จะไปฝึกให้ค่า!
ปล. โจ๊กน้องโน่ไม่อร่อยหรอก น้องปุณณ์กลับบ้านไปแล้วท้องเสีย ฮา..
ถึงคุณ RedDevil with BlackMagic
พูดงี้เดี๋ยวไม่มีใครกล้าเกิดเป็นลูกชายนะคะ อิอิ (ต้องเงียบไว้ ไม่ให้ไก่ตื่น)
ถึงคุณ pim
แวะมาสอนท่าน้องปุณณ์อีกคนแล้ว หึหึ... ได้ค่า จัดให้ทุกท่า (เหอ ๆๆๆ)
ถึงคุณ Hilarious
ความรู้สึกน้องปุณณ์เห็ดเองก็อยากรู้เหมือนกัน... อืมมมม
ถึงคุณ นู๋ซิมมี่
คราวหน้าขอกรี๊ดแบบติมอร์ตะวันออกมั่ง อยากรู้ว่าเป็นไง อิอิ
ถึงคุณ pee_babo
หมายความว่าแบบนี้อะค่ะ U__U
ถึงคุณ hokane
นั่นสิ.. ทำไม?
ถึงคุณ AngelJS
อืมมมมมมมมมมมม น้องฟันเหล็ก.....
*ปูเสื่อรอติดตามต่อไป*
ถึงคุณ **++..กาลครั้งหนึ่ง..++**
คุณจิตสำนึกเค้ารีบโบกแท็กซี่ขึ้นทางด่วนมาอย่างเร็วอะค่ะ
หลบม็อบพันธมิตรมาทันได้ไง
ถึงคุณ Bow~boo
เห็ดน่าจะเป็นเสียงจากนรกมากกว่า oT-To ตื้นตันจายยยย(ด้วยคน)
ถึงคุณ ~รักคนอื่นไม่เป็น~
จา..... ดี....... เหรอ........... 5555+
ถึงคุณ may0-0
คิดว่าสวีทป่าวอะคะ y_y
ถึงคุณ PP_PaNdA
ก็ว่าเหมือนตอบไปแล้ว 5555+ ที่แท้มาสอบรอบ
แหม... รู้สึกคนอ่านจะแห่กันมาเสี้ยมน้องปุณณ์กันใหญ่ (ฮา..)
ถึงคุณ มินมิน
อื้อหือ....... แต่ละเสียง............
จะรอฟังเสียงใหม่ ๆ ต่อไป 5555+
ถึงคุณ Devilof
คนแต่งไม่ให้สู้ค่ะ โกรธ 5555+
ถึงคุณ Li_rong
อื้อหือ...... น้องปุณณ์มันไม่กล้าหรอกค่ะ 555+
ถึงคุณ ILucifer…
อยากเห็นร่างปุณณ์???
รูปปะจ้ะ?.... น้องปุณณ์บอกว่าอย่าเลยยย
ถึงคุณ M@medaZ-s
เอ๊... เรื่องตำแหน่งนี้ยังเป็นที่ถกเถียงในฟิกเรื่องนี้อยู่ (ฮา..)
จริง ๆ ปุณณ์เขาก็อดใจไม่ค่อยไหวหรอก ฮา... (แอบเผา)
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า ๆๆๆ
ถึงคุณ แพร
รู้สึกโน่จะรับบทหนัก ทั้งน่าหยิก น่าถีบ 555+ (ไม่เป็นไร น้องโน่ทนได้ เพื่อผู้อ่าน)
ถึงคุณ KiHae
โจ๊กไอ้โน่ก็ไม่ค่อยอร่อยหรอกค่า..... (ฮา)
ถึงคุณ โน่ (เห้ย!! 555555+)
ขอบคุณค่าที่เอาชื่อนี้มาเม้น (ตกใจหมด) 555+
อื้อหือ... ยิ่งตอบยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่า ใครไม่ได้ตอบไม่ต้องน้อยใจเน้ออ อ่าน + รักทุกคอมเม้นเล้ยย 3 ขอแว่บบบ ไปทำงานต่อก่อนล๊ะ!
** Edit นิดหน่อย by HEDเนื่องจากโพสรอบแรกกึ่ม(เหนื่อย)มาก ปล่อยอะไรแปลก ๆ ออกไปตรึม.. y_y ขอโทษค่ะ**
ความคิดเห็น