คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 12th CHAOS - Confused
12th CHAOS - Confused
เช้าวันเสาร์ ผมเป็นคนแรกที่ลืมตาขึ้นมา
บอกว่ากอดได้มันก็กอดจริง ๆ วุ้ย! แถมมือแม่งยังเหนียวเป็นตุ๊กแกเลยสัด ผมเหลือบมองแขนมันพลางสงสัยว่าตัวเองทนนอนนิ่ง ๆ ให้มันกอดไปได้ยังไง ไม่น่าเชื่อ (ปกติเป็นต้องดิ้นซะที่นอนกระจุยไปแล้ว)
ผมแหงนหน้ามองไอ้ตัวที่มันกอดผมเอาไว้แน่นอย่างกับผมเป็นเมียมัน...เฮ้ย! เปรียบเทียบงี้ไม่ดี ๆๆ เทคสอง! ผมแหงนหน้ามองไอ้ตัวที่กอดผมเอาไว้แน่นอย่างกับผมเป็นลูกหนี้มัน
อ้าว...แบบแรกดีกว่าเรอะ? ช่างเหอะ เหมือนกันแหละ สรุปว่ามันกอดผมแน่นมาก
คือผมพยายามแหงนหน้ามองมันจากปลายคาง แต่ไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าไหร่ (เมื่อย) จะรู้สึกก็แค่ลมหายใจจากสันจมูกโด่งที่สม่ำเสมอกันเหมือนคนยังไม่ตื่นนอนของปุณณ์ อืม...ชักร้อนตงิด ๆ แฮะ แอร์ก็ปรับซะจนเหมือนไม่ได้เปิด ผมกระชับกอดไอ้ปุณณ์มากขึ้นนิดหน่อยเพื่อวัดอุณหภูมิ (อย่าคิดไกล)
อืม...มันเย็นขึ้นกว่าเมื่อวานเยอะเลยครับ ถึงแม้จะยังตัวรุม ๆ อยู่บ้าง แต่สังเกตจากเหงื่อที่ซึมบริเวณหน้าอกก็รู้ว่าไข้กำลังลงเรื่อย ๆ
ขอตัวไปทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดีก่อนแล้วกัน ผมคิดพลางขืนร่างกายจากแขนแกร่งนั่นเล็กน้อย แต่เพียงแค่ขยับหน่อยเดียว ปุณณ์ก็รู้สึกตัวทันที
"หือ"
"ปล่อยก่อน เดี๋ยวกูมา" ผมบอกขณะพยายามมุดเอาตัวเองออกไปนอกวงแขน แต่เจ้าของมันไม่ยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระว่ะ
"ไปไหนอะ" ป่วยแล้วยังจะเจ้าปัญหา -_-" ผมเหล่มองมันอย่างขัดใจ "ปล่อยน่า..."
แน่นอนว่าพอมันได้ยินเสียงผมดุขนาดนั้นก็รีบปล่อยทันที ฮ่า ๆ ปุณณ์ ภูมิพัฒน์ หรือจะสู้ โน่ผู้ยิ่งใหญ่ได้ ไม่มีทาง ๆๆ
ผมกลิ้งออกจากอกของมันพลางหอบหายใจนิดหน่อย ลองมาถูกคนรัดซะแน่นไว้ทั้งคืนแบบนั้น เป็นใครก็ต้องอึดอัดเหมือนกันนั่นแหละครับ! หลังจากที่ปรับอุณหภูมิให้ร่างกายตัวเองเข้าที่แล้ว ผมจึงมีแรงพอจะลากขาออกไปนอกห้องนอนนั่นแหละ
"พักไป เดี๋ยวมา!" กลับมาไม่เห็นนอนอยู่ละก็น่าดู!!!
***
"อ้าวน้องโน่ วันนี้ตื่นเร็วจังค่ะ" พี่แอน ซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่เลี้ยงของผมเองครับ ทักผมเสียงสดใสแต่เช้าเลย ว่าแต่มันเช้าจริงหรือเปล่าหว่า -_-"
ผมแหงนมองนาฬิกาบนกำแพงบ้านบอกเวลาสิบโมงกว่า แหม...ก็ตื่นเร็วจริง ๆ แหละ ปกติผมตื่นบ่าย ฮ่า ๆๆ สงสัยจะร้อนจนต้องรีบตื่น -_-"
"พี่แอนมีไรกินมั่งอะ" มาถึงต้องถามหาของกินอย่างแรก พี่แอนจะได้รู้ว่านี่น้องโน่ตัวจริง แต่ถามไปไม่ได้ดูเล้ยยย ว่าพี่แอนถือตะกร้าผ้าถังใหญ่อยู่ แหะ ๆๆ บ้านผมไม่ได้มีคนงานยั้วเยี้ยเหมือนบ้านไอ้ปุณณ์หรอกครับ บ้านผมก็มีแค่พี่แอนกับพี่อิมนี่แหละที่คอยเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก จนสนิทกันเหมือนพี่น้องไปแล้ว ว่าแต่วันนี้พี่อิมหายไปไหนหว่า
"เมื่อเช้าอิมมันซื้อหมูแดดเดียวมาจากตลาด ว่าจะทอดแล้วก็ต้มซุปให้น้องโน่น่ะค่ะ แต่ตอนนี้มันหายไปไหนก็ไม่รู้ สงสัยเมาท์อยู่กับป้าแดงแผงส้มตำ" พี่แอนว่าพลางเก็บผ้าเช็ดตัวที่ครอบครัวผม (ใครสักคน) พาดทิ้งไว้บนโซฟา (คงจะของผมเองแหละ แหะ ๆ)
"แต่ขอพี่แอนเอาผ้าลงเครื่องก่อนแป๊บนึงนะคะ แล้วเดี๋ยวกลับเข้ามาทำกับข้าวให้น้องโน่"
"ไม่เป็นไรฮะ ๆ เดี๋ยวผมทำเองก็ได้ ไอ้นี่มันทำยังไงอะ" ผมรีบตัดบทด้วยเพราะทั้งเกรงใจ และคิดว่าไอ้ขี้ป่วยอย่างข้างบนนั่น น่าจะได้กินอะไรที่เบากว่าหมูแดดเดียว
ซองโจ๊กคนอร์ถูกคว้ามาพลิกไปพลิกมาอย่างสนใจ
"โจ๊กนั้นน้องโน่ก็เทลงหม้อ เทน้ำตาม ตั้งไฟซักแป๊บประมาณ 4 นาที คนจนข้าวมันพองขึ้นมาก็ทานได้แล้วค่ะ" เออ ฟังดูเหมือนง่าย ตกลงเอาไอ้นี่แล้วกัน
"ขอบคุณฮะพี่แอน พี่แอนไปทำงานเถอะ เดี๋ยวไอ้นี่โน่จัดการเอง" ผมพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้พี่แอนได้เชื่อใจ เอาเป็นว่าผมจะพยายามไม่เผาครัวแล้วกันนะ
เสียงน้ำเดือดปุด ๆ ระหว่างที่ข้าวเริ่มพองขึ้นมาอย่างพี่แอนบอก ผมใช้ทัพพีคนมันไปมาพร้อมกับคิดว่าน่าจะมีอะไรมากกว่านี้อีกสักหน่อย
ว่าแล้วก็เดินไปหยิบไข่ไก่หนึ่งใบจากตู้เย็นมาตอกด้วยความประหม่า เกิดมาไม่เคยทำเลยนะโว้ยเนี่ย!
และแล้วมันก็เปื้อนมือผมครับ แต่ก็ออกมากลมสวยดี นับว่าผมยังมีสกิลเยอะกว่าไอ้โอมมากนัก เพราะไอ้ห่ารายนั้น โชว์ตอกไข่ทีไรแตกกระจายไม่รู้อันไหนไข่แดงไข่ขาวทู้กที แหม...ผมอาจจะแอบมีพรสวรรค์ด้านการทำกับข้าวก็ได้นะเนี่ยยย บางทีอาจจะลองลาออกไปเป็นเชฟดู...เสียงใครด่าผมวะว่าตอกไข่ได้แค่นี้อย่าทำเป็นได้ใจ...ฮึ่ม!
แต่อย่างน้อย ๆ พอตอกไข่สวย ผมก็บังเกิดความมั่นใจมากขึ้นที่จะหยิบเอาหมูสับมาปั้นเป็นก้อนเล็ก ๆ หย่อนลงไปตามแบบที่เคยเห็นพี่แอนทำตอนต้มแกงจืด โอ้...น่ากินแบบนี้ผมกินเองดีกว่าปะวะ
ไม่ได้ ๆๆ ไอ้นั่นมันคนป่วย ปล่อยมันกินโจ๊กไป ส่วนผมรอพี่อิมมาทอดหมูแดดเดียวกับต้มซุปให้ดีกว่า ฮ่า ๆ เปรมกว่ากันเยอะ
ผมคนข้าวไปมาพร้อมกับรอดูจนคิด(เอาเอง)ว่าหมูสุกแล้ว จึงปิดเตาและเทลงชามที่เตรียมไว้ อะ ผักชีโรยหน้าสักหน่อย สวยงามจริง ๆ ใครทำเนี่ย หมึกแดงยังอาย
ผมยิ้มหึ ๆ มองผลงานตัวเองก่อนจะเดินเอาไปอวดพี่แอนที่หน้าเครื่องซักผ้า (แต่ดูพี่แอนไม่ค่อยสนใจผมเลยอะ ทำไมล่ะ! นี่ผลงานชิ้นเอกเชียวนะ!) เสียดายที่พี่อิมไม่อยู่ ผมว่าจะเดินไปอวดที่แผงส้มตำแต่อากาศมันก็ร้อน ส่วนป๊ากับม้าดันไปโรงงานซะอีก ว้า...หรือผมควรจะถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระทึก
คิดไปคิดมา...เอาไปอวดไอ้ปุณณ์ดีกว่า
***
'ปัง ๆๆ บู้มมม ปัง ๆๆๆ เฟี้ยว ๆๆๆๆๆ'
ไอ้ห่า! สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าเมื่อใช้เท้าถีบประตูห้องนอนเข้าไปคือ...คนป่วยกำลังเล่นเกม!
"สัด! หายป่วยแล้วรึไง" อดด่าไม่ได้จริง ๆ ครับ ไอ้บ้านั่นมันนั่งขัดสมาธิไม่มองหน้าผม เอาแต่จ้องจอขนาด 29 นิ้วอยู่หน้าทีวี
"ก็อยู่เฉย ๆ มันเบื่อ มึงทำเป็นกัดกูว่าไฮโซ มี XBOX มึงแหละมี PS3 ของดีกว่ากูอีก ไม่เคยจะชวนเล่น" มันว่าพลางกดจอยฆ่าปีศาจยิก จนผมละอยากจะเอาชามโจ๊กราดหัวมันซะจริง ๆ
"ไม่ได้ถามนี่หว่า ตกลงจะแดกมั้ยเนี่ย อุตส่าห์ทำมาให้ เอาไปทิ้งแม่ง" ดูเหมือนมันจะรีบหันมาทันที ทั้งที่ยังไม่ทันได้ pause เกม สมน้ำหน้ามึง โดนปีศาจฟันไปเลย 2 ที
แต่ดูท่าทางมันจะไม่ได้สนใจเกมแล้วว่ะครับ ผมเห็นปุณณ์ปล่อยจอยเกมค้างทิ้งไว้อย่างนั้น ก่อนจะรีบปรี่มาดูของดีในมือผม ฮะฮ้าาา น่ากินละสิ
"ทำเองด้วยเหรอวะ"
"แน่น้อนนน" ผมอวดอย่างภูมิใจ พลางวางไว้บนโต๊ะเล็กแถว ๆ หน้าทีวีกับเครื่องเกม "แดกซะ ถ้าไม่อร่อยก็นี่ แม็กกี้ ปรุงเอง"
มันดูจะอะเมซซิ่งมากกับสิ่งที่ผมทำเกินไปแล้ว ถึงกับรีบวิ่งมาคว้าช้อนตักชิมทันที โถ...ไอ้โง่ "ร้อนอะ!"
มึงนึกว่าตัวเองแดกน้ำแข็งไสอยู่รึไง ทีเรื่องอื่นละฉลาดเป็นกรด แดกโจ๊กแค่นี้ทำโง่ -_-" ผมละหน่ายจริง ๆ
มันบ่นแต่ก็กินต่อเป็นคำที่สอง (คราวนี้ฉลาดขึ้นมาหน่อยที่เป่าก่อนกิน) ก่อนจะวางช้อนลงแล้วดื่มน้ำที่ผมเตรียมไว้ให้ "โด่...โจ๊กคนอร์ กูหลงคิดว่ามึงนั่งเคี่ยวข้าวให้ อุตส่าห์ซึ้งใจ"
"โห ได้คืบจะเอาศอก กูทำแค่นี้ก็เหนื่อยแล้วโว้ย! นั่นน่ะ ตอกไข่ ใส่หมู โรยผักชีให้ด้วย เห็นป่าว ๆๆๆ" แน่นอนว่าผมภูมิใจมากครับ ฮ่า ๆ
"เออ เห็น ๆ ขอบใจมาก อร่อยดี" บอกอร่อยแต่เสือกเหยาะแม็กกี้หน้าตาเฉย สัด จริงใจกับกูฉิบหาย
ผมไม่ยืนมองมันกินนานหรอก (เดี๋ยวหิว) ดูแค่แป๊บ ๆ ก็หลบไปนั่งเล่นเกมต่อจากมัน แหม เข้าใจเลือกแผ่น Devil May Cry 4 นี่ผมเล่นมาสองเดือนแล้วยังไม่ผ่านสักทีเลยว่ะ ไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วตัวเองขี้เกียจเล่นหรือโง่กันแน่
ผมนั่งรับช่วงกดจอยเกมต่อจากมัน ขณะที่หูได้ยินเสียงมันเรียกผม
"แล้วโน่ไม่กินเหรอ"
"ไม่อะ" ผมกดจอยเกมยิก
"ไม่หิวเหรอ"
"นิดหน่อย ไม่เป็นไร รอบ่าย ๆ" เปล่าไดเอตครับ แต่รอพี่อิมมาทำให้ต่างหาก ฮี่ ๆๆ
เสียงรบกวนจากไอ้ปุณณ์เงียบไป ก่อนที่รู้สึกตัวอีกที มันก็หอบชามโจ๊กมานั่งอยู่ข้างผมแล้ว
ผมเหล่มองมันที่ยกชามมานั่งใกล้ ๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเกมกำลังติดพัน กระทั่งมีปลายช้อนตักโจ๊กมาจ่ออยู่ตรงหน้านั่นแหละ ผมถึงได้รู้สึกตัว
"เฮ้ย! อะไร"
"กินด้วยกันเด่ะ มันเยอะอะ กินไม่หมด"
"เยอะตรงไหนวะ"
"เหอะน่า" เห็นมันเซ้าซี้มาก ๆ เข้าผมก็อ้าปากรับโจ๊กจากมันอย่างช่วยไม่ได้ (จริง ๆ คือหิวเหมือนกัน) แหม อร่อยดีนะ โจ๊กคนอร์ฝีมือผมเนี่ย อิอิ
เป็นเวลาพักหนึ่งที่เราสองคนนั่งกินโจ๊กและเล่นเกม(ผมคนเดียวที่เล่นเกม)เงียบ ๆ ปุณณ์กินเองคำหนึ่ง ก่อนจะป้อนผมคำหนึ่ง เป็นอย่างนี้ไม่ขาด จนกระทั่งจำนวนของโจ๊กในชามเริ่มจะพร่องลงไป
แน่นอนว่าไอ้คนเล่นเกมไป อ้าปากรับโจ๊กไปอย่างผมมันก็ค่อนข้างจะทุลักทุเลเป็นธรรมดา ผมพยายามจะเลียขอบปากที่รู้สึกได้ว่าเปื้อนโจ๊กแต่ก็เลียไม่ถึง
จนไอ้ปุณณ์มันคงสมเพชความพยายามโง่ ๆ ของผม จึงได้ส่งเสียงหัวเราะ แล้วยื่นมือมาใช้ปลายนิ้วเช็ดบริเวณนั้นให้
ผมหันกลับไปหมายจะขอบคุณมัน (ว่อกแว่กแค่นี้เกมไม่โอเวอร์หรอก ผมเก่ง) แต่กลับพบว่าใบหน้าเราต่างอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ แน่นอนว่าผมตกใจโคตร ถึงกับอุทานแล้วถอยหน้าหนีออกมา "ไอ้สัด! กูตกใจหมด"
แต่มันไม่ด่าผมกลับเลยสักนิด สิ่งที่เห็นคือมือข้างหนึ่งของปุณณ์ค่อย ๆ วางชามโจ๊กลง ก่อนที่ใบหน้าจริงจังนั้นจะเขยิบใกล้เข้ามา เผยให้ผมเห็นโครงหน้ามันชัดขึ้นเรื่อย ๆ
ทั้งที่ปากผมอยากจะด่าอีก แต่กลับรู้สึกเหมือนถูกดวงตาคมสีนิลคู่นั้นสะกดไว้จนไม่อาจขยับส่วนไหนได้อย่างประหลาด นอกจากหัวใจที่ทั้งเต้นแรงและรัวเร็ว ด้วยความรู้สึกอยากรู้และสงสัยรวมกันอยู่ปนมั่วไปหมด
ห้องที่เคยเสียงดังครึกโครมแปรเปลี่ยนเป็นความสงบ เมื่อผมไม่สามารถมีสติสนใจสิ่งใดได้อีก
ใบหน้าคมของปุณณ์ขยับใกล้เข้ามา ผิวขาวเหลืองตรงหน้าเริ่มกลายเป็นสีแดงเรื่อ ทั้งที่ปุณณ์ไข้ลดลงแล้ว...
ผมรู้สึกได้ถึงริมฝีปากสีส้มที่สั่นระริกอยู่ห่างจากริมฝีปากของผมไม่ถึงเซ็นต์ ขณะที่ปลายจมูกเราสัมผัสกันผะแผ่ว
นำให้หนังตาผมค่อย ๆ ปิดตัวมันเองลงอย่างช้า ๆ...
แต่สำนึกอื่นกลับตื่นขึ้นมา!
ท่าทางแบบนี้คืออะไร
ผมที่กำลังสับสนอย่างหนักผลักปุณณ์จนกระเด็น ดูท่าทางมันจะตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เกือบจะเกิดขึ้นเมื่อกี้เช่นเดียวกัน
เราต่างนั่งมองอีกฝ่ายด้วยแววตาตระหนกครู่หนึ่ง ก่อนที่ผมจะเป็นคนหันหนี
"กู...ไปเอายามาให้มึงกินก่อน เดี๋ยวไม่หาย"
ผมไม่สนใจหาคำตอบ ว่าสาเหตุที่ทำให้หัวใจของผมกำลังเต้นแรงแบบนี้คืออะไร
TBC.
Postscript (Since 2008) : เฮ้อ.. หนุ่ม ๆ สมัยนี้....
ขอโทษด้วยนะคะที่มาต่อช้า T___T เมื่อวานอยู่ค้นข้อมูลในห้องสมุดจนสองทุ่มกว่าแน่ะ ถึงบ้านสี่ทุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองน็อคโดนตีหัวสลบเหมือด *คร่อก*
วันนี้เลยรีบตื่นแต่เช้ามาต่อให้ตามสัญญาค่า~ คงจะเป็นตอนสุดท้ายแล้วที่เราจะได้เห็นปุณณ์กับโน่เขาเป็นเพื่อนหยอกน่ารักกัน...
ตอบคอมเม้นดีก่า ๆๆ ตอนนี้เด็กดีมีมุมให้คอมเม้นเต็มไปหมดเลย (เหอ ๆๆ) จะคอมเม้นตรงไหนก็ได้นะคะ (มันขึ้นหน้าแรกหมดนิ๊?) ขอบคุณความเห็นของทุกคนเลยค่ะ ^^ ยังอยากฟังฟีดแบ็คเหมือนเดิมนะจ๊ะ
ถึงคุณ Vermouth
จะสมหวังน้องแป้งจริงไหมน๊า...
ถึงคุณ Bow~boo (เห็นคอมเม้นทุกตอนเลย อยากตอบอ้ะ T__T)
ขอบคุณค่า~
ถึงคุณ Darkline
ขนาดไม่ได้ออกหลายตอน น้องแป้งยังได้รับความนิยมอยู่ 555+ ไว้จะบอกน้องแป้งให้ค่า~ ^^
ถึงคุณ ทามทาม
ค่า~ รักษาสุขภาพเช่นกันค่า ^^
ถึงคุณ amado
ถ้ามีคนทนอ่านจนจบได้เยอะเท่านี้ค่อยว่ากันดีกว่ามั้งคะ 555+
ถึงคุณ +_*MooN_LighT*_+
เฮ้ย!! ขั้วโลกเหนือมันหนาว กลับมา ๆๆ 555+
ถึงคุณ pee_babo
เรื่อง NC ก็คงต้องรอดูต่อไป... 555+ (ปกติแล้วไม่ค่อยเขียน NC อยู่แล้วค่า.. เขียนไม่เป็น เขินอ้ะ ///) สรุปว่าน้องปุณณ์เขายังเป็นคนดีละกันเนอะ (แม้จะแอบดีแตกไปเมื่อกี้ก็ตาม..)
ปล. หึหึ... ยังรอติดตามคู่นั้นอยู่ (5555)
ถึงคุณ นกฮูกสีฟ้า
เดี๋ยวจะเตือนเด็ก ๆ ให้ค่า~ Y__Y (จะเตือนได้รึเปล่าหนอ..)
ถึงคุณ Dragon\\\\\\\\
เตลิดไปแล้วจริง ๆ ด้วย กลับมา ๆๆ 555+
ถึงคุณ _woodoo_
ปุณณ์ชอบโน่ไหมน๊า......?
ถึงคุณ may0-0
โน่มันขี้ร้อนค่า ทนได้ขนาดนั้นก็เก่งละ 555+
ถึงคุณ soul of writer
เดี๋ยวคนเขียนชิงฆ่าเอมก่อนเลยดีไม๊ 555+
ถึงคุณ คุณแม่เด็กกางเกงน้ำเงิน
ปลื้มใจแทนคุณแม่จังค่ะที่มีลูกชายน่ารักอย่างน้อง ^____^ (พี่คนนี้เลือกจีบไม่ผิดจริง ๆ อิอิ)
ปลื้มใจแทนน้องด้วยที่มีคุณแม่น่ารัก ๆ อย่างคุณแม่ ^_____^
ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้วเนอะ ^^
ยังรอฟังข่าวคราวของคุณแม่และน้องอยู่เสมอค่า ^____^
ถึงคุณ AngelJS
น้องโน่ถามว่าที่บอกว่า น้องโน่กวนติงได้ทุกเวลา สุดยอด ชมหรือด่าครับ? (5555) (เมิงยังไม่รู้ตัวเหรอโน่...)
โหน้องฟันเหล็ก... ทำไมพูดจาดับฝันแม่ยกงั้นล่ะคะ!
รอดูต่อไปว่าตกลงปากตรงกะใจรึเปล่า ฮ่า ๆๆ
ถึงคุณ นู๋ซิมมี่
อ๋อค่ะ ขอบคุณค่ะ 5555 (นาน ๆ จะมีคอมเม้นแบบนี้ที)
ถึงคุณ LaTte
ตายแระ... เห็ดจะบาปกรรมรึเปล่าเนี่ย ขัดขวางคนจะอ่านหนังสือ T____T ขอโทษค่า
ถึงคุณ Ciin
เป็นโชคดีของปุณณ์ค่ะ ที่โน่ทะลึ่งน้อยกว่าคนอ่าน 5555+
พี่เมะคนนั้นใจร้ายจัง Y___Y ต้องรีบหาคนไปดามอกพี่เคะแล้วว (อิอิ)
ถึงคุณ ~รักคนอื่นไม่เป็น~
HAPPY BIRTHDAY ค่า!!!!!!!!!!!!
ขอให้มีความสุขเยอะ ๆ เป็นกะบุงเลยนะคะ ^^
ถึงคุณ Devilof
เรื่องเขียนแต่ละตอนไม่ค่อยยาวมันเป็นนิสัยไปแล้วอ่า Y__Y
แต่ยังไงจะพยายามนะคะ + จะมาลงให้บ่อย ๆ ละกันเนอะ
ถึงคุณ ของขวัญ
ให้รอนานขนาดนั้นเลยเหรอคะ Y____Y ขอโทษจริง ๆ ค่ะ งานยุ่งจริง ๆ นะ Y____Y
ถึงคุณ jaeho123
เดี๋ยวจะไปตีโน่ให้ค่ะ 5555+ (มันวิ่งหนีไปแล้ว)
ถึงคุณ Li_rong
โอมบอกว่า ชอบไม่ลงหรอกค่ะ เบื่อขี้หน้ามากกว่า 555+
ถึงคุณ PuptAgorY
ช่วงนี้อาจจะอัพทุกวันไม่ได้ ขอโทษจริง ๆ นะคะ Y___Y เพราะงานเยอะจริง ๆ
แต่จะพยายามมาอัพให้บ่อยที่สุดน๊า..
ถึงคุณ รักนาย U2 [U-KnowU-Chun]
ค่า~~ (แอดมารึยังเอ่ย?)
จริง ๆ เห็ดคุยไม่เก่งหรอก ถ้ามีอะไรอยากเม้าก็เม้าในนี้ได้นะ ^^
ถึงคุณ รักษ์คุณ
อัพแล้วค่า-------- ^^
ถึงคุณ jaeho123 (อีกรอบ)
อ่านตอนนี้คิดว่าปุณณ์เป็นยังอะคะ? 555+
จริง ๆ แล้วอยากตอบทุกคนเลย T_____T แต่ก็นะ..... (เหนื่อย 555+) เอาเป็นว่าขอบคุณทุกคนนะคะ ^^ ตอนนี้คิดยังไงก็บอกคนเขียนได้เหมือนเคยค่า~
ความคิดเห็น