คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [เป้อ x วิน] Love...is about to calling for :: CH.1 - Hollow Dream
Love...is about to calling for :: We are All or Nothing..?
[เป็บเปอร์ x มาวิน]
CHAPTER 1. - Hollow Dream
ดวงจันทร์ยามราตรีสาดแสงกระจ่างลงมายังผืนดินซึ่งปกคลุมด้วยความมืดมิด แสงอำไพพาดผ่านหน้าต่างบานเขื่องบนชั้นสองของตัวบ้านแฝดหลังสีฟ้าอ่อน แลดูอบอุ่นสะดวกสบาย
"เป๊บเป้อ!! มาวินจานั่งกับเป๊บเป้อ!!!"
เสียงแจ่มใสที่คุ้นหู ดังก้องในโสตประสาทเด็กชายร่างโปร่งที่กำลังนอนคุดคู้บนเตียงสีเขียวยับยู่ยี่
"เป๊บเป้อ ไปกับมาวินนะ"
เหงื่อกายผุดพราวเต็มแผ่นหลัง ทั้งที่เครื่องปรับอากาศในห้องไม่ได้ทำงานบกพร่องแต่อย่างใด
"เป๊บเป้อ! เป๊บเป้ออย่าทิ้งมาวินไว้!"
เขาพลิกตัวเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ในคืนนี้ ทั้งที่ดวงตาเรียวรียังคงปิดแน่น
"มาวินชอบเป๊บเป้อที่สุดเลย!!!"
ฝ่ามือแกร่งขยุ้มผ้าปูที่นอนแน่นจนเป็นรอย
"เป้อ... น้าฝากดูแลมาวินด้วยนะ.."
เสียงหญิงสาวมีอายุพร้อมภาพวาดทุ่งดอกเดซี่ไกลลิบหูลิบตา ฉุดเขาให้ผุดลุกจากภวังค์แห่งความฝัน
"เป้อรู้ใช่ไหมว่าเราคิดยังไง..."
เด็กชายร่างขาวซีดหอบเหนื่อยบนเตียงที่เพิ่งผ่านการพลิกตัวไปมาอย่างหนัก ก่อนจะควานหานาฬิกาบนหัวเตียงมาดู แล้วปล่อยให้ที่นอนสีเขียวเหลือเพียงเงาแห่งแสงจันทร์
***
"เป้อ เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ" เสียงพี่สาวที่เป้อคุ้นเคยกว่า 16 ปี ทักขึ้นทันทีที่น้องชายตัวดีก้าวลงบันไดมา เป้อเหลือบมองมิ้นท์ พี่สาวแท้ ๆ ของเขาในชุดนักเรียนคอนแวนต์เต็มยศ ก่อนจะพยักหน้ารับแบบขอไปที
"อือ... รู้ได้ไง" เด็กหนุ่มตอบพลางคว้าเอาแผ่นขนมปังปิ้งเข้าปาก ขณะเริ่มยัดชายเสื้อนักเรียนตัวเองลงในกางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน
"ก็แกลุกขึ้นมาเปิดเพลงบ้าอะไรไม่รู้ตอนตีสาม ฉันหนวกหู" มิ้นท์บ่นไปเรื่อยทั้งที่มือยังทาแยมบนขนมปังปิ้งอยู่ ไม่นานนักหญิงสาวผู้คุมกฎของบ้านก็เดินมา
"อ้าวเป้อ ตื่นแต่เช้าเลยวันนี้ นัดมาวินไว้เช้าเหรอ" เป้อเหลือบมองแม่ที่เพิ่งเอ่ยชื่อเจ้าของเสียงที่เขาได้ยินแทบตลอดคืน แล้วก็ต้องหลบตามองแก้วนมตรงหน้าดังเดิม
"อือ...." เด็กชายอ้อมแอ้มตอบ ก่อนจะกระดกนมในแก้วรวดเดียวหมด เขาใช้หลังมือป้ายปากแล้วหันไปคว้าเป้นักเรียนมาสะพายขึ้นหลัง "ไปแล้วแม่ มิ้นท์! ฝากลาป๊าด้วย"
"เดี๋ยวไอ้เป้อ...." แต่อย่าคิดว่าจะไปไหนได้ง่าย ๆ ตราบใดที่ฝ่ามือขาวของพี่สาวยังรั้งสายสะพายกระเป๋าเขาเอาไว้อยู่ เด็กชายหน้าตี๋เหลือบมองดวงตาเรียวรีไม่แพ้กันของพี่สาวที่จ้องตรงมาเหมือนต้องการเค้นความจริงอะไรบางอย่าง
"แกมีเรื่องอะไรรึเปล่า" ริมฝีปากอิ่มแดงกระซิบถามน้องชายหัวแก้วหัวแหวนให้ได้ยินกันเพียงสองคน เป้อมีสีหน้าตระหนก ก่อนจะเผลอหันไปมองแม่ที่กำลังเตรียมชงกาแฟอยู่อย่างไม่รู้ตัว
"เปล่านี่... ไปก่อนนะ โรงเรียนไกล เดี๋ยวรถติด" เขาอ้อมแอ้มตอบไม่เต็มเสียงแล้วผละไป ปล่อยให้มิ้นท์ถอนหายใจตามอย่างจนปัญญา
***
"เฮ้ยยยย! ไอ้เป้อ!! ตัวจริงป่าววะเนี่ยยย!? มาเช้าโคตรรรรรร" เสียงยุ่นร้องทักทันทีที่เห็นเพื่อนหน้าตี๋เดินมาจากท่าเรือ เรียกให้เป้อยักคิ้วตอบกวน ๆ ขณะสาวเท้าไปเดินข้าง ๆ กัน
"เออ กูรีบตื่นแต่เช้ามาทำบุญกรวดน้ำให้มึงไง ชาติหน้าจะได้เกิดมาหล่ออย่างกู" แน่นอนว่าตอบแบบนี้เท่ากับประกาศสงครามรอบเช้าชัด ๆ ยุ่นตบหัวเพื่อนตัวดีดังปั้ก! พร้อมก่นด่าแข่งกับเสียงเด็กนักเรียนมากมายที่รวมตัวกันอยู่บริเวณร้านข้าวริมทาง
"จะให้เกิดมาหน้าอย่างมึงไม่ต้องทำบุญหรอก ทำเหี้ยเยอะ ๆ เกิดมาก็หน้าเหี้ยแบบมึงเองอะ สัดดด" ให้พรกันแต่เช้าเชียว... เป้อหัวเราะขำก่อนจะเลือกผิวปากอย่างอารมณ์ดีแทนการเถียงต่อ
ดวงตาเรียวรีมองรถราที่แล่นเข้าออกซอยในยามเช้าอันรีบเร่งแบบนี้ ตรงหน้าเขามีจราจรคนขยันผู้ทำหน้าที่คอยดูแลนักเรียนอยู่ทุกวัน ไม่เว้นแม้แต่เช้าวันจันทร์อันน่านอน เป้อก้มมองนาฬิกาบนข้อมือตัวเองบอกเวลายังไม่เจ็ดโมงดี ก่อนสายตาจะเหลือบเห็นหญิงสาวมีอายุคนหนึ่งจูงเด็กชายตัวเล็ก 2 คนให้ไปโรงเรียนพร้อมกัน
ใบหน้าเด็กชายทั้งคู่เปื้อนรอยยิ้มกว้างขวาง ขณะจับมือกันแนบแน่นระหว่างเดินตามหลังผู้ใหญ่ไปยังโรงเรียนเล็กเหมือนกับเด็กคนอื่น สองตาเป้อมองภาพนั้นก่อนจะรู้สึกเหมือนมีอะไรมาแทงในอกให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ
"เป้อ... เป้อ.... ไอ้เป้อ!!! ไอ้เชี่ยเป้อ!!!!! ข้ามได้แล้วโว๊ย!!!" แต่เมื่อเรียกนาน ๆ แล้วยังไม่รู้สึกตัว ยุ่นจึงต้องโบกหัวเพื่อนข้าง ๆ ซ้ำอีกครั้งทันที ดูเหมือนวิธีนี้จะใช้ได้ผล เพราะเป้อสะดุ้งเฮือก เขาละสายตาจากภาพเด็กสองคนที่เดินหายไปจากซอย ก่อนจะถึงคราวตัวเองบ้าง ที่ต้องข้ามถนนเพื่อมุ่งสู่รั้วโรงเรียนเช่นกัน
"เป็นเหี้ยไร หลับในเหรอมึง แล้วผีป่านางไม้ไรขุดมาจากเตียงแต่เช้างี้วะ ไม้เรียวเฟี้ยมเหงาแย่" ยุ่นกัดเพื่อนตัวเองขำ ๆ แต่ไม่วายพาดพิงถึงมาสเซอร์ฝ่ายปกครองสุดโหดคนหนึ่ง ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับเป้อมานาน
เป้อหัวเราะรับ "เออ วันนี้ปล่อยแม่งให้คิดถึงกูซักวัน... กูว่าที่แม่งชอบลากไม้เรียวมาตรวจระเบียบเด็กตอนเช้า ไม่ใช่นโยบายโรงเรียนหรอก จริง ๆ คิดถึง อยากจะเอาไม้เรียวลูบตูดกูมากกว่า ฮ่า ๆๆ"
"ควาย มึงก็คิดได้! กูขนลุกว่ะ บรื๋ออออออออออ" ยุ่นด่ากลับพลางลูบแขนตัวเอง ซึ่งไม่ต่างอะไรจากเป้อเช่นกัน "กูด้วย พูดเองขนลุกเอง บรื๋อออออออ"
"อ้าวววววววว ไอ้เป้ออออ มึงมาเช้าาาาา!! ฟ้าถล่มว่ะ!!!" แต่ยังไม่ทันจะได้เริ่มคุยอะไรต่อ เสียงจากบรรดาเพื่อนทั้งหลายที่เพิ่งวิ่งเข้าโรงเรียนทางประตูหน้าก็ร้องทักขึ้น พร้อม ๆ กับแรงตบหัวคนละทีสองทีพอเป็นพิธีต้อนรับเช้าวันใหม่ เป้อหัวเราะร่าในเพื่อนกลุ่มใหญ่ ก่อนจะพากันขึ้นตึกเรียนไป
"เฮ้ยย มึงทำการบ้านประจวบยังวะ กูยังไม่ทำเลยว่ะ" เสียงเภาอุทานขึ้นในลิฟท์ที่แน่นขนัดด้วยนักเรียนชั้นม.4 นำให้เพื่อนทั้งหมดส่ายหัวพรืด ก่อนจะพูดประโยคเดิม ๆ ออกมา "ลอกไอ้น็อตสิวะ ของแบบนี้ใครเค้าทำเองกัน" เสียงเมฆตอบขำ ๆ โดยมีเพื่อนคนอื่นร้องรับ ก่อนลิฟท์จะเปิดที่ชั้น 7 พอดี
เมื่อทุกคนก้าวเท้าเหยียบห้องเรียนชั้นม.4/4 เสียงแป๋น ๆ ของหญิงติ๊นา หรือนายเต้ย โทรโข่งประจำห้อง ก็ทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์ ตะโกนต้อนรับทุกคนอย่างแข็งขันทันที
"ต๊ายยยยยยยยยยย โผล่มากันทีเป็นโขลงงงง!!! เสียงดังจนนกเอี้ยงแทบสะดุ้งตกหลัง..." นายเต้ย หรือชื่อในวงการ ติ๊นา.. กล่าวถ้อยคำต้อนรับเพื่อนตามประสากะเทยพูดน้อย - อัธยาศัยดี แต่ก็ต้องตะลึงงัน เมื่อเจอภาพที่เจ้าหล่อนไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นขึ้นมา
"อีเป๊ออออออออออออ!! พายุแคทรียามารศรีอะไรพัดมึงม๊าาาาาาาาา หรือนาฬิกากูเสีย!? ม๊ายยยยยย ดิออร์ของฉันไม่เสียนะยะ!! แกบอกมานะว่าเมื่อคืนนอนตรงพืชสวนโลกใช่มั้ย แกไม่ได้กลับบ้านใช่มั้ยยยย" กะเทยเต้ยถลามาถึงหน้าตัวเป้อพลางทำท่าดมหาว่าได้อาบน้ำหรือเปล่า นำให้เจ้าตัวหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะวางกระเป๋าบนโต๊ะเรียน
"คนครับ ไม่ใช่สมัน จะได้นอนกินหญ้าทั้งคืน..." เป้อตอบพร้อมรอยยิ้มเผล่ หารู้ไม่ว่าทำให้เต้ยต้องผงะไปหนึ่งก้าวถ้วน
"อีเป้อ!!!!!! แกอย่ามาทำตาเจ้าชู้ใส่ชั้นนะ!!!!!!! ชั้นไม่หลงกลไปอยู่ในฮาเร็มแกหรอกกกกกก ฉันน่ะภักดีต่อพี่ปุณณ์คนเดียววววววว ย่ะ!!" เต้ยตะโกนใส่หน้าตี๋จัดของคนที่เพิ่งทำตาเจ้าชู้ใส่ ก่อนจะวิ่งหายออกไป นำให้เป้อมองตามอย่างงง ๆ
"อะไรของแม่ง... กะเทยกับผู้หญิงนี่เข้าใจยากพอ ๆ กัน"
"ปากดี.. มึงเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับผู้หญิงรึไง" เสียงน็อตถามขึ้นขณะมือยังปั่นการบ้านเลขอยู่ โดยมีเป้อค่อย ๆ นั่งบนเก้าอี้ติดกัน คนเพิ่งล้มตัวลงนั่งหัวเราะร่วน "ทำไม ตอนกูอยู่อนุบาลก็เรียนกับผู้หญิงนะเว้ยย แล้วถึงกูจะโซโล่เรียนชายล้วนมา 10 ปี แต่กูก็ไม่ขาดแคลนผู้หญิงว่ะะะ... อ้าว แล้วนี่มึงทำไรอยู่" แต่เมื่อพูดจบจึงเพิ่งสังเกตว่าเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ กำลังขะมักเขม้นขีดเขียนอะไรยุกยิกอยู่
"การบ้านเลข ที่พวกมึงจะลอกไง" น็อตตอบทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากสมุด ทำเอาเป้อร้องเสียงหลง
"เฮ้ยยยยยยย!!!! มึงยังทำไม่เสร็จเหรอวะ!!!!!!!!!! โห่ยยยยย แล้วกูจะลอกทันมั้ยยยยยยยยยย" เจ้าของใบหน้าตี๋จัดทั้งบ่นทั้งโวยวาย แถมยังเกาหัวตัวเอง (ทั้งที่ไม่มีผมให้เกา) อีก เดือดร้อนคนถูกโวยวายต้องละมือจากสมุดการบ้านตรงหน้ามาเคาะกะโหลกเพื่อนตัวดีหนึ่งที
"จะโวยหา.. พ่อมึงเหรอ รอแป๊บสิวะ ถ้ามึงไม่กวนกูอะนะ เสร็จภายในห้านาทีนี้แน่" ได้ฟังอย่างนั้นเป้อจึงรีบหุบปาก แล้วนั่งเงียบ ๆ ทันที
"เออ ว่าแต่...." เสียงน็อตดังขึ้นอีกครั้งราวกับนึกอะไรออก เรียกให้เป้อหันไปมองใหม่
"อะไร?"
"วินอะ... วันนี้พวกมึงไม่มาพร้อมกันเหรอ" คราวนี้กลายเป็นเป้อที่หลบตาเสียเอง ดวงตาเรียวรีนั้นหลบวูบ ขณะที่สายตารู้ทันภายในกรอบแว่นสีดำของน็อตมองมา
"เมื่อวันศุกร์เขาร้องไห้นะ... มึงรู้รึเปล่า.."
"แล้วเกี่ยวไรกะกู...."
"จะไม่เกี่ยวได้ไง ในเมื่อ........"
"เป้อ!!" แต่ยังไม่ทันที่สองหนุ่มจะได้คุยกันจบ เสียงที่เป้อทั้งรู้จักและคุ้นเคยดีก็เรียกชื่อเขาขึ้นก่อน ดวงตาเรียวรีกระตุกวูบแต่ก็ยอมเงยหน้ามองเจ้าของเสียงโดยดี
"ทำไมจะมาก่อนเป้อไม่...... บอก" เด็กชายผิวสีน้ำผึ้งดูเหมือนจะเค้นคำพูดออกมาได้ยากลำบาก เมื่อใบหน้าของคนที่เคยรู้จักกว่า 10 ปีแสดงความเฉยเมยใส่
เป้อลุกจากที่นั่งข้างน็อต ก่อนจะมองตอบดวงตากลมโตนั้นเพียงผ่าน ๆ "ลืมน่ะ..."
"ลืม?" มาวินทวนคำนั้นช้า ๆ ขณะปล่อยให้เป้อเดินผ่านไป มันไม่ใช่แค่เขาที่ทึกทักเอาเอง แต่ทุกครั้งที่เข็มวินาทีเคลื่อนไหว กลิ่นกายหอมกรุ่นของเป้อก็ยิ่งค่อย ๆ ห่างออกไป
"เฮ้ย!! เตะบอลกัน!!" เป้อเดินผ่านเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองไปยังกลุ่มเพื่อนคนอื่นที่นั่งคุยโวยวายอยู่ ก่อนเมฆที่กำลังคุยโทรศัพท์จะตะโกนจากอีกมุมห้องเพื่อถามเป้อว่า "เฮ้ยเป้อ!! คืนนี้ไปป่าว วันเกิดพี่แอน!"
เป้อหันไปมองเมฆทันที โดยไม่สนใจว่าจะมีใครฟังบทสนทนานั้นด้วยหัวใจอ่อนล้าแค่ไหน "ไปดิ่วะ! ที่ไหนอะ?"
"สปริงแอนด์ซัมเมอร์ ตกลงไปนะ!.... เออ เป้อมันไปครับพี่ ได้.. เดี๋ยวบอกให้มันแต่งหล่อ ๆ เลย ฮ่า ๆๆ... เฮ้ยเป้อ!! พี่เขาบอกห้ามเบี้ยว! ขอแบบหล่อ ๆ ด้วย!" เมฆคุยโทรศัพท์ที หันมาตะโกนบอกเป้อที นำให้เจ้าของใบหน้าเรียวเช่นเดียวกับดวงตาต้องยิ้มร่ากลับไป
"เออ! บอกพี่เค้าว่ายังไงกูก็หล่ออยู่แล้ว ฮ่า ๆ.. ไอ้ยุ่น ไปเตะบอลกัน!" เป้อโต้ตอบกับปลายสายจากโทรศัพท์ของเมฆ ก่อนจะเดินไปคว้าลูกบอลหลังห้องพลางชวนเพื่อนคนอื่น ๆ ลงไปทำกิจกรรมโปรดประสาเด็กผู้ชายกัน
ทุกคนแห่กันเดินส่งเสียงล้งเล้งดังไปนานแล้ว ทิ้งให้ห้องเรียนเงียบสงบ..
แต่เป้อไม่เคยรู้.. ว่าถึงแม้รอบตัวจะเงียบสงบ แต่ในใจมาวินไม่เคยสงบ..
หัวใจเล็ก ๆ ดวงนั้นร้องไห้ตลอดเวลา..
TBC.
Postscript : แฮ่.................. เอาเรื่องของน้องเป้อ x น้องวินมาโพสก่อน ด้วยความพิสวาสส่วนตัว (อุ๊บส์ หลุดปาก *o*...) ไม่ใช่ ๆ จริง ๆ มีเหตุผลนิดหน่อย แต่ก็นั่นแหละ (นั่นแหละอะไรวะ 555) เอาเป็นว่าเรามาดูความรักที่แสนจะไม่ balance และไม่ make sense ของเด็กสองคนดูบ้าง.....
... มาดูกัน ^____^
ปล. ไม่รู้จะโพสบ่อยได้แค่ไหน แต่ก็จะพยายามมาเรื่อย ๆ นะคะ ฮี่ ๆๆๆๆๆๆๆ~
ปปล. รู้นะว่ากำลังจะงอแงเอา โอม x มิก กัน! ใจเย็น ๆ จ้า ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม ^_____^ (เหรอวะ....)
ความคิดเห็น