คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : :: Academy Criminal :: ◈ :: การบ้านวิชากิจกรรมนันทนาการ [#2] ::
การบ้าน #2
ชื่อ – นามสกุล : ศศิธราธร จักรไพบูลย์
ชื่อเล่น : นที
Dormitory : Topaz Dormitory
รหัสประจำตัว : ACT22
สถานภาพการขาดส่งงาน : 0
การบ้านวิชา : กิจกรรมนันทนาการ
คำสั่ง : ให้ Criminors ทุกคนออกมาแสดงที่สวนแห่งการไล่ล่าเพื่อสร้างการจดจำให้ทุกคน
สถานที่ส่ง : สวนแห่งการไล่ล่า
ชื่ออาจารย์ผู้สอน : แคนดี้
ll ส่วนเนื้อหา ll
ชื่อการแสดง : The End [จุดจบ]
ความหมายของการแสดงชุดนี้ :
เชิญพบกับเรื่องราวแห่งคำอธิษฐาน...ความเชื่อมั่น...และความศรัทธา
ของเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่ง...ท่ามกลางไฟสงครามที่พร้อมจะเข่นฆ่าทุกคนที่ขวางหน้า ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายทารุณ
.
.
.
ที่ถูกตัดจบอย่างทรมาณ
...มันเกี่ยวกับ ‘เขา’ ยังไงน่ะเหรอ...
ชมการแสดงชุดนี้สิ....
“แล้วคุณจะไม่รู้”
เริ่มการแสดง :
เด็กหนุ่มนั่งลงบนพื้นของสวนแห่งการไล่ล่า ดวงตาสีน้ำตาลดำกวาดสายตามองไปรอบๆ สวนแห่งการไล่ล่าด้วยแววตาที่เป็นปริศนา ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่การแสดงของใครสักคนซึ่งกำลังมีผู้คนอ้อมล้อมอยู่พอสมควร
สายลมเย็ดพัดผ่านมา...กระทบกับร่างกายของเด็กหนุ่มทำให้ผมสีเดียวกับดวงตาเคลื่อนไหวเล็กน้อย
การแสดงของบุคคลเบื้องหน้าสิ้นสุดลงแล้ว
ใบหน้าของนทีปรากฏรอยยิ้มปริศนา จ้องมองผ่านผู้คนไปยังเวทีการแสดง
‘ถึงเวลาแล้วสินะ’
.
.
.
ม่านการแสดงเปิดออก เป็นสัญญาณของโชว์ที่กำลังจะเริ่มขึ้น
เด็กหนุ่มผู้สวมผ้าคลุมสีดำมิดไม่เห็นใบหน้าก้าวออกมากลางสวนแห่งการไล่ล่า ไฟของสถานที่แห่งนี้ค่อยๆ ดับสนิททำให้สภาพรอบตัวของผู้ชมและนักแสดงมีเพียงความมืดที่มองไม่เห็นสิ่งใด
ใช่แล้ว...เขาคือนทีแห่งโทปาสนั่นเอง
ทันใดนั้น เสียงบรรเลงเพลงก็ดังขึ้นมาจากความมืดมิดที่ว่างเปล่า ดวงไฟสองดวงถูกจุดขึ้นมาจากทางด้านซ้ายและขวาของตัวผู้แสดง รอบข้างมีแต่ความเงียบ ไร้เสียงพูดคุย ไร้เสียงโวยวาย ไม่มีเสียงใดๆ ทั้งสิ้น
[Game of Throne Main Theme Piano]
มันคือเพลงมาร์ชของโดมแห่งความฉลาดแกมโกงโทปาสนั่นเอง…!
และแสงไฟของสาดฉายลงมายังตัวของนที ปรากฏร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงผู้ครอบครองดวงตาสีเดียวกันกับเส้นผม แววตาที่อ่านไม่ออกจ้องมองมายังผู้ชม รอยยิ้มเป็นปริศนาปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า
เขาสวมชุดสูทคู่กับเนคไทล์สีน้ำตาลแก่ และเขาก็กำลังก็กำลังนั่งบรรเลงเพลงด้วยแกรนด์เปียโนสีน้ำตาลดูหรูหราอยู่กลางเวทีการแสดง
เด็กหนุ่มหลับตาลง บรรเลงเพลงผ่านปลายนิ้ว และพยายามบรรเลงเพลงมาร์ชของโทปาสให้ดีที่สุด ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
ทันใดนั้นเอง ริมฝีปากของเขาก็ขยับขึ้นมา เสียงของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงดังไปทั่วสวนแห่งการไล่ล่าผ่านลำโพงตัวจิ๋วตามจุดต่างๆ ที่นทีทำการติดตั้งเอาไว้
”กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับหลับตาพริ้มบรรเลงเพลง “ยังมีดินแดนแห่งหนึ่ง...อยู่ไกลแสนไกล...ไกลเกินที่คนธรรมดาจะก้าวไปถึง”
“แต่มันกลับเต็มไปด้วยไฟสงคราม...ที่เกิดขึ้นมาจากความรัก โลภ โกรธ และหลงของมนุษยพันธ์แห่งดินแดนนั้น...”
เด็กหนุ่มเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นต่อ “...แล้วยังมีครอบครัวหนึ่ง...ประกอบด้วยพ่อ แม่ และลูกสาว...เธอคือเด็กหญิงที่ถือกำเนิดมาจากความรักอันบริสุทธ์ เป็นเด็กหญิงที่สว่างไสวเสียหมดทุกด้าน...”
ทันใดนั้นเอง ไฟที่เคยสว่างก็ดับมืดไป ทำให้ทั่วสถานที่นี้มีแต่ความมืด
“แต่ทว่า...ไฟสงครามก็ลุกโชนมาถึงประเทศของเธอ...ประเทศที่เธออาศัยอยู่
ผู้คนล้มตาย ประเทศล่มสลาย ตกเป็นของประเทศมหาอำนาจ...ประเทศที่ยิ่งใหญ่กว่า คุณภาพสูงกว่า ประชากรมากกว่า กำลังรบมีประสิทธิภาพมากกว่า
เพราะเหตุนั้น...ทำให้เด็กหญิง...กลายเป็น ‘ทาส’ ทาสที่ไม่เคยเห็นเดือนเห็นตะวัน ทาสที่ทำงานอยู่ในคุกใต้ดิน ทาสที่ไม่มีอิสรภาพ ทาสที่ไม่มีสิ่งใดเป็นของตน
และในหนึ่งสับดาห์...เด็กหญิงจะออกไปนอกคุกใต้ดินอย่างเศร้าโศก...จิตใจนึกถึงผู้เป็นมารดา...
และเธอก็จะไปนั่งเล่นที่แม่น้ำใกล้ๆ ในทุกครั้งที่เด็กหญิงออกมานอกโรงงานนรกนั่น ไม่มีใครรู้ว่าเธอทำสิ่งใด รู้เพียงแค่ว่าเด็กหญิงตัวน้อยมีความสุขที่ได้นั่งเล่นริมแม่น้ำเท่านั้น...”
นทีเว้นช่วงไปพร้อมกับแสงไฟที่สาดส่องลงมาอีกครั้ง เขายืนพร้อมกับลืมตาขึ้นมาเผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลแดงซึ่งเต็มไปด้วยแววประกายปริศนา รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เด็กหนุ่มจ้องมองไปยังผู้ชม
“...จบแล้วครับ”
ความเงียบที่เคยมีอยู่กลับกลายเป็นเสียงพูดคุยต่างๆ นานาของเหล่าไครมิเนอร์รุ่นที่สองซึ่งอยู่กันในสวนแห่งการไล่ล่า ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นจุดสนใจแก่ผู้คน
“ทำไมถึงตัดจบแบบนี้ล่ะ” เสียงของใครบางคนดังขึ้นมาทางด้านขวาของนที ถ้าโสตประสาทของนทีทำงานไม่ผิดเพี้ยนล่ะก็ เสียงต่อๆ มาคงจะเป็นคำพูดประมาณว่า “ใช่ๆ” หรือ “นั่นสิ” แน่นอน
รอยยิ้มที่เป็นปริศนาปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า ดวงตาฉายแววประกายแบบเดียวกัน
“มันคือจุดจบ...ยังไงล่ะครับ” นทีเอียงคอน้อยๆ
“จุดจบที่...เป็นปริศนานี่...น่าสนใจดีนะครับ?”
ความคิดเห็น