จอมมาร...พี่ชายของฉันไง

ลำดับตอนที่ #1 : นี่หรือสังคมที่แสนโอบอ้อมอารี?

ร่างบางของเด็กสาววิ่งผ่านแสงสีของกรุงเทพ พุ่งตัวผ่านย่านความบันเทิงกลางกรุงอย่างสุดฝีเท้า จนผมเศษผ้าเก่าๆที่มัดผมไว้หลวมๆเพราะความเร่งรีบหลุดออก แต่เธอก็ไม่ได้มีเวลาจะหันมาสนใจมากนัก จึงปล่อยให้เรือนผมดำสนิทเหมือนท้องฟ้ารัตติกาลถึงยาวกลางหลังปลิวไสว

ร่างบางยังคงวิ่งตรงไปข้างหน้าจนเกือบล้ม เนื่องจากบังเอิญไปชนกับร่างอวบอิ่มในเสื้อยืดที่ดูตัวเล็กเกินไป กับขนาดของเจ้าตัวจนแทบจะล้นทะลักออกมา รวมถึงกางเกงยืนสั้นที่ดูยังไงเอาผ้าขี้ริ้วมาใส่ก็น่าจะปกปิดได้ดีกว่า รวมถึงกลิ่นสุราเหม็นคลุ้งจากแก้วในมือเคล้ากับน้ำหอมฉุนจัด กอปรกับการที่เจ้าตัวอยู่ในอ้อมแขนของชาวต่างชาติวัยกลางคนที่เลอะเหล้าจากแก้วดังกล่าวด้วยแล้ว ส่งผลให้เด็กสาวผมดึงเบ้หน้ากับอาชีพของหญิงสาว พลางถอยออกมาตั้งหลัก

ทันทีที่เด็กสาวเตรียมตัววิ่งต่อไปโดยไม่สนใจแม้แต่จะขอโทษหญิงสาว ด้วยความเมามายทำให้ร่างอวบจับข้อมือของเด็กสาวไว้แน่นอย่างแรง พร้อมกับเงื้อมือขึ้นสูง เตรียมปะทะกับใบหน้าเนียนสวยที่ตวัดตาสีนิลมามองมือที่จับอยู่ด้วยความไม่พอใจ พลางสะบัดมืออกอย่างรังเกียจำให้ใบหน้าที่แดงจัดซึ่งไม่รู้ว่าเพราะเครื่องสำอางหนา หรือฤทธิ์สุรา แดงขึ้นไปอีกเมื่อมีกระแสอารมณ์โกรธกับท่าทีของเด็กสาว

“อีเด็กบ้าทำหน้าอย่างนั้นหมายความว่ายังไงยะ!” เจ้าของร่างสมส่วนเกินพอดีตวาดเสียงแหลมแสบแก้วหูใส่เด็กสาว จนชาวต่างชาติวัยกลางคนทำหน้าเหวอกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว ก่อนจะถามเสียงสั่น “a..re you ok?”

เด็กสาวถอนหายใจอย่างหงุดหงิด พลางเหลือบมองนาฬิกาเรือนเก่าตรงข้อมืออย่างไม่สนใจร่างสูงโปร่งตรงหน้า ก่อนจะสะบัดข้อมือคืนพลางเอาเช็ดไปที่กางเกง “นี่ฉันรีบ รีบไปดูลูกค้าป้าเถอะ เสียรายได้ไม่ใช่ความผิดฉันนะ”

ทันทีที่เจ้าของร่างสูงโปร่งได้ยินเสียงเรียบๆของเด็กสาวตรงหน้า ร่างอวบอิ่มก็แทบควันออกหูด้วยความโมโหจัด โดยไม่สนใจในความปรารถนาดีของร่างบางตรงหน้าหรือคำถามของลูกค้าต่างชาติ มือซ้ายเข้าไปจิกเส้นผมสีดำ พลางตวัดข้อมือขวาลง

แต่ขณะที่เล็บสีแดงฉานจะกระทบกับแก้มนวล ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดการ์ดก็เข้ามาหยุดมือบางเสียก่อน พลางหันหน้าคมเข้มไปที่หญิงสาว ก่อนเอ่ยบอกเสียงเรียบ “ยุพดี รีบไปดูแลแขก รู้ใช่ไหมว่าถ้าเสี่ยโกรธจะเป็นอย่างไร”

หญิงสาวกระฟัดกระเฟียด แต่ก็ยอมปล่อยมือจากเด็กสาว ก่อนจะหันไปเกาะแขนออเซาะชายกลางคนที่ดูเหวอกว่าเดิมเมื่อหญิงสาวข้างกายกลับกลายร่างกลับมาเป็นแมวช่างอ้อนอีกครั้ง

เด็กสาวถอนหายใจกับสภาพสังคมสกปรกตรงหน้า ก่อนจะเอามือสางผมเล็กน้อย พลางหันไปหาชายหนุ่ม ก่อนเอ่ยขอบคุณเบาๆกับร่างสูงที่ยังคงยืนอยู่

ดวงตาสีเข้มจนแทบแยกไม่ออกว่าเป็นสีแดง หันไปสบกับดวงตาสีดำตรงหน้าชั่วครู่ ก่อนจะก้มหัวลงเล็กน้อยอย่างขอบคุณอีกครั้ง ก่อนมุ่งหน้าออกวิ่งตามเคย

ทิ้งให้ร่างของชายหนุ่มนิ่งค้าง ตกตะลึงกับดวงตาสีประหลาด …ดวงตาที่ชายหนุ่มคุ้นเคย ฉับพลันชายหนุ่มก็ยกยิ้มขึ้นอย่างดีใจ ขายาวๆก้าวเดินไปในมุมมืดของอาคาร ฉับพลันแสงไฟก็ดับลง ระหว่างที่ฝูงชนตกใจ ค้างคาวตัวเล็กก็บินขึ้นสู่ท้องฟ้ายามรัตติกาล...

ร่างบางหยุดฝีเท้าลงที่อาคารสีขาว ซึ่งตั้งเป็นแถวยาวมีผ้าม่านปิด ก่อนจะย่างก้าวอย่างสุขุม น่าแปลกที่ไม่มีพนักงานอยู่ แต่เด็กสาวก็ไม่สนใจเดินไปกระชากม่านผืนใหญ่ ผืนแรก…ผืนที่สอง ผืนที่สาม ไปเรื่อยๆ รถราคาแพงมากมายตั้งแต่ราคาแสน จนเหยียบล้านปรากฏตรงหน้าเด็กสาว คงเป็นเครื่องยืนยันได้ดี ว่าไม่ว่าจะรวย จะจน ก็ไม่มีใครหลุดจากความใคร่ได้เลยหรือไง?

เด็กสาวเปิดผ้าม่านผืนที่สิบสาม รถตู้คันใหญ่ก็ปรากฏแก่สายตา เด็กสาวไม่สนใจสภาพทรุดโทรมของรถ รีบตรงไปกระชากจนประตูติดมือมาด้วย

ทันทีที่แสงสว่างจากภายนอกลอดเข้ามาในห้อง เจ้าของผมสีดำถึงกับลืมหายใจชั่วครู่ เมื่อเด็กสาวอีกคนก็ร่ำไห้อย่างหวาดกลัว ก่อนจะพุ่งตัวมากอดตนอย่างรวดเร็ว

ภาพของร่างเล็กที่สภาพไม่ค่อยดี ทำให้เด็กสาวกระชับอ้อมกอด ก่อนจะถอดเสื้อแขนยาวของตน แล้วใส่ให้เพื่อนสาวตัวเล็ก ทับชุดนักเรียนที่หลุดลุ่ย พลางลูบหลังคนตรงหน้าเบาๆอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะเอ่ยบอก“รอแป๊บนะ”

เด็กสาวคว้ากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆประตู พลางยัดใส่มือของเพื่อนตัวน้อย ก่อนจะเอ่ยบอกปนคำสั่งกลายๆ “ไปรอในรถนะ ล็อกด้วยละ”

เด็กสาวอีกคนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีน้ำตาลมองเพื่อนสาวที่ตัวสูงกว่าด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนที่จะกลั้นสะอื้นเดินไปที่รถตู้

นัยน์ตาสีแดงเข้มหันกลับมามองคนที่เหลือในห้องที่ดูตกใจไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่เหยื่อตัวน้อยหลุดไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของเด็กสาวที่ยกมุมปากขึ้นยิ้มเย็นอย่างน่ากลัวตรงหน้า เศษมนุษย์ทั้งสี่รู้สึกได้ถึงเลือดในกายที่เย็นเยียบ อย่างหวาดกลัวเด็กสาวที่ดูไม่มีพิษมีภัย ตรงกันข้ามเลือดในกายของเจ้าของดวงตาสีแดงที่เดือดพล่านด้วยความโกรธ ก่อนจะหันไปส่งหมัดใส่ชายหนุ่มสี่คนในห้องที่บังอาจทำร้ายเพื่อนสาวของเธออย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย! นังนี่” ชายหน้าสิวตวาดขึ้น หลังจากที่เพื่อนร่างอ้วนของมันที่กระอักเลือดสกปรกออกมา ก่อนจะสลบไปอย่างไม่ทันตั้งตัวจากหมัดของเด็กสาว พลางชายหน้าสิวก็เอื้อมแขนหนังหุ้มกระดูกไปหยิบไม้ท่อนใหญ่เตรียมที่จะเงื้อฟาดศีรษะเด็กสาวที่เตะร่างสูงของเพื่อนตนอีกคน

ชายร่างสูงที่หลบรัศมีการทำลายพ้นลำตัวได้ แต่ก็ไม่วายโดนหมัดอีกหมัดที่ส่งมาหลังจากลูกเตะเข้าที่ใบหน้าจนฟันเหลืองหลุดออกมาสองซี่

ในจังหวะที่เด็กสาวก้มหลบหมัดของชายผิวดำอีกคน ชายหน้าสิวก็เงื้อไม้ขึ้นฟาดลงไปที่ศีรษะของเด็กสาวเมื่อเห็นช่องว่าง แต่เด็กสาวไหวตัวทัน มือบางกระชากหัวของไอ้ดำให้เข้ามาอยู่ในรัศมีของท่อนไม้แทน

ทันทีที่ชายผิวดำสลบจากบาดแผลที่หัว เด็กสาวก็หันมาแสยะยิ้มให้ชายหน้าสิวก่อนที่จะกระชากชายร่างสูงที่ยังไม่สลบเข้ามาใกล้ พร้อมกับเหวี่ยงไปที่ชายหน้าสิว

ชายร่างสูงสลบลง ต่างจากชายหน้าสิวที่ยังคงประคองสติอันน้อยนิดได้ ก่อนจะเอ่ยเสียงแหบ “แกมันปีศาจ” 

เด็กสาวโค้งตัวราวกับรับคำชม ก่อนที่จะแสยะยิ้มอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยเสียงเรียบ “ขอบคุณที่ชม ฉันจะ’บริการ’แกอย่างดีเชียว”

พร้อมกับความมืดที่ราวตอบรับกับคำของเด็กสาว ไฟทั้งห้องดับชั่วครู่ ก่อนจะติดขึ้น แต่ก็หม่นแสงลง

เด็กสาวไม่สนใจกับหลอดไฟที่ดูไร้คุณภาพ พลางเดินตรงไปล้างมือในห้องน้ำอย่างรังเกียจที่แตะต้องใบหน้าสกปรกนั่น ก่อนจะเดินมาหาเพื่อนสาวที่ยังคงตัวสั่นหวาดกลัวในรถ น้ำตาเอ่อล้นดวงตากลมโตสีน้ำตาล “ไม่เป็นไรแล้วนะนิ” เด็กสาวเอ่ยพลางลูบหลังร่างเล็กไปเรื่อยๆ จนเจ้าของร่างเล็กหยุดสะอื้น

“รุณ ฉันกลัว..พวกมัน”

“ไม่มีอะไรแล้ว เค้าไม่ปล่อยให้ใครมาทำนิหรอก” เด็กสาวผมดำเจ้าของชื่อ’รุณ’ หรือ ‘อรุณรักษ์’ เอ่ยปลอบร่างบางในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยนพลางลูบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเบาๆ

“แต่พวกมัน...”นิเอ่ยเสียงสั่นๆ กลัวจับใจ จนสมองไม่หยุดคิดถึงภาพหน้ากลัวนั่น สัมผัสสกปรกราวกับตราตรึงในความร็สึกของเด็กสาว

“มันป็นแค่ฝันร้าย แค่ฝัน ไม่มีอะไรแล้ว ป่ะกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวเค้าไปส่ง”อรุรักษ์เอ่ยพลางดึงตัวออกมา แล้วเอื้อมไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้เพื่อนร่างเล็ก ก่อนจะลูบหัวอีกที

อรุณรักษ์อ้อมมาขึ้นรถอีกทาง ก่อนจะค่อยๆขับออกมาจากที่แสนสกปรกน่ารังเกียจ ที่เธอจะไม่มีทางปล่อยให้เพื่อนตัวน้อยหลงเข้ามาอีก รถคันเก่าแล่นผ่านถนนที่เต็มไปด้วยแสงสีเมืองกรุง ก่อนจะชะงักคล้ายลังเลว่าจะเลี้ยวซ้ายไปบ้านเพื่อนหรือขวาเพื่อไปบ้านของตนดี

“เราไม่อยากกลับบ้าน” นิรมลเอ่ยบอกเพื่อนสาวเสียงสั่นท่ามกลาความเงียบหลังจากผ่านมาราวสิบนาทีเมื่อเห็นแยกตรงหน้า อรุณรักษ์จึงพยักหน้าอย่างเข้าใจดี ว่าเพื่อนสาวคงไม่อยากกลับไปเจอพ่อแท้ๆ...ที่ติดสุราจนกระทำราวกับว่าลูกสาวแท้ๆเป็นสินค้าขายให้อันธพาลตักตวงประโยชน์จากเรือนกายสาว โชคดีที่เพื่อนตัวเล็กแอบใช้โทรศัพท์ของพวกชั่วนั่น ติดต่อเธอ จนเธอมาช่วยทัน ไม่อย่างนั้น  เธอเองก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไร

“ถึงนิอยากกลับรุณก็ไม่ให้กลับหรอก ...ลองกลับไปสิรุณจะงอนจริงๆด้วย” อรุณรักษ์บอกเพื่อนสาวตามที่คิด แต่เมื่อเห็นเพื่อนทำท่าเหมือนจะปล่อยโฮออกมาอีกรอบ เจ้าของตาสีแดงจึงทำแก้มป่องพร้อมกับบอกเสียงอ้อนๆ เพื่อที่จะพยายามเปลี่ยนบรรยากาศ ก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยเปลี่ยว ที่กลิ่นอายความเจริญยังไม่เข้าถึงนัก

นิรมลอดที่จะหัวเราะเล็กน้อยทั้งน้ำตาไม่ได้เมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนสาวคนสำคัญที่อยู่เคียงข้างช่วยเหลือกันมาเสมอ ก่อนจะฉุกคิดขึ้นได้ “แล้วรุณเอารถของพวกมันมาไม่เป็นไรหรือ?”

“เดี๋ยวเอาไปคืนเอง นิไม่ต้องเป็นห่วง อีกอย่างรุณก็นึก’พิศวาส’พวกนั้นด้วยสิ ว่าแต่คืนนี้นิจะไปนอนบ้านรุณใช่ไหมล่ะ?  ถึงพอดีเลย”อรุณรักษ์หันไปบอกเพื่อนสาวร่างเล็กก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนสาวอย่างกวนประสาท

“จะถามทำไมก็ขับมาถึงแล้วนี่”นิรมลยิ้มบอกเพื่อนสาวอย่างระอาปนเอ็นดู พลางเริ่มนึกเป็นห่วงพวกที่จะทำร้ายตน ก่อนจะคิดไปว่าคงเป็นเวรกรรมตาทันยกกำลังสอง อีกอย่างถึงจะห้ามอรุณรักษ์ก็คงไม่ฟังอยู่ดี นิรมลถอนหายใจอย่างวิตกกังวล พลางหันไปรับกุญแจห้อยตุ๊กตากระต่ายที่เพื่อนสาวโยนให้ แล้วเดินเข้าบ้านหลังเล็กสุดซอยของพ่อแม่ที่เสียไปของอรุณรักษ์

เมื่อร่างเล็กของเพื่อนสาวลับเข้าไปในบ้านไม้หลังน้อย อรุณรักษ์ก็เหยียบคันเร่ง เพื่อไปหาชายหนุ่มทั้งสี่ที่ตน’พิศวาส’

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าตกกระทบผิวขาวเกือบซีด ของเด็กสาวสูงโปร่งเกินมาตรฐานหญิงไทย นัยน์ตาสีแดงเข้มทอประกาย เรือนผมสีดำสนิทถูกปล่อยให้ปลิวไสวเคล้ากับใบหน้าเรียวรูปไข่งดงาม จมูกโด่งเชิดรั้น ลงตัวกับริมฝีปากบาง พร้อมกับแก้มแดงระเรื่ออย่างคนเพิ่งออกแรง

ภาพดังกล่าวจะสะกดสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้อย่างดี ส่วนหนึ่งคนเป็นเพราะใบหน้าสวยติดน่ารักสะดุดตาของเด็กสาว แต่ที่จริงคงจะเป็นเพราะ..เสื้อกล้ามสีแดงฉานราวชุบเลือด กับกางเปื้อนนักมวยตัวเก่งของเด็กสาวที่เปื้อนน้ำเป็นด่างๆดวงๆมากกว่า

ด้วยความที่โรงแรมแห่งนั้นเป็นม่านรูดมีความเป็นส่วนตัวสูง อรุณรักษ์จึงไม่ต้องเกรงใครมาได้ยินเสียงกรีดร้องของชายหนุ่มผู้โชคร้ายทั้งสี่ ที่โดนเธอ’บริการอย่างดี’ ด้วยแม่ไม้มวยไทยสมกับอาชีพเสริมของเจ้าตัว ไม่นับรอยแผลจากการถูกจิกและกรีดด้วยเล็บยาวเมื่อขัดขืน มิหนำซ้ำถ้าสลบไปก็จะถูกจับกดน้ำหลายเพื่อให้รับกรรมอีกครั้ง ในโทษฐานที่ทำร้ายเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว

อรุณรักษ์โบกเรียกรถมอเตอร์ไซต์รับจ้างก่อนจะซ้อนท้ายเพื่อมุ่งไปสู่บ้านของเธอซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก แต่ก่อนที่เธอจะถึงบ้านหลังเล็กแสนอบอุ่นซึ่งเพื่อนสาวกำลังรอคอยก็มีรถบรรทุกน้ำมันย้อนศรพุ่งตรงมายังพาหนะสองล้อที่เธอนั่งอยู่

เสียงรถชนดังไปทั่วพร้อมๆกับผู้คนที่เริ่มเข้ามามุงดู

‘เจ็บ’ เด็กสาวเอื้อมมือไปกุมศีรษะที่เจ็บจนชา จึงพบน้ำเหนอะๆสีแดงที่ติดมากับมือเรียว ร่างกายของเธอหนักอึ้งจนลุกไม่ขึ้น จึงพยายามใช้สายตาที่พร่ามัวสอดส่องสำรวจรอบๆ  ข้างๆร่างบอบบางของเธอมีคนขับรถที่เธอซ้อนท้ายมานอนสลบอยู่ ส่วนรถคันใหญ่ก็พลิกคว่ำ รอบๆมีไทยมุงมากมายมองมาโดยที่ไม่คิดจะช่วยเหลือเมื่อไม่ใช่หน้าที่ขอตน  แต่ต่างก็รอคอยร่วมกตัญญูมาแทน

“เฮ้ยนั่นมันรถขนน้ำมันนะโว้ย!”ไทยมุงคนหนึ่งตะโกนแหกปากร้องขึ้นมาท่ามกลางฝูงชน ทำให้ผู้คนแตกฮือ อรุณรักษ์แทบจะกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวเมื่ออยู่ดีๆชายกลางคนที่มุงดูเมื่อครู่เผลอคายบุหรี่ในปากทิ้งก่อนจะวิ่งออกไป

น้ำมันค่อยๆไหลไปตรงก้นบุหรี่ เปลวไฟค่อยๆลุกขึ้นรอบๆ ‘ทั้งๆที่ถ้ารีบหยิบขึ้นมาก็ได้ แต่ก็ไม่มีใครทำ หึ! นี่แหละสังคมไทยที่แสนโอบอ้อมอารี‘ เด็กสาวคิดก่อนจะหมดที่จะสติลงจากบาดแผลและควันท่ามกลางกองเปลวไฟ